Τι Κάνεις, Όταν Όλα Γύρω Σου Είναι Πόνος;

Μερικές φορές, το βάρος της ευθύνης είναι υπερβολικά μεγάλο.

Υπάρχουν περιστάσεις και συνθήκες ακραίες, που μπορούν να δοκιμάσουν τα όρια και των πιο ισχυρών.

Τι κάνεις όταν όλες οι επιλογές μοιάζουν λάθος;

Πού πας, όταν στη διελκυστίνδα της ζωής ο απέναντι τραβά τόσο δυνατά που το ροζιασμένο σκοινί σου σκίζει τις παλάμες;

Πού πας, όταν όλα γύρω σου είναι πόνος;

Υπάρχουν φορές που άνδρες με αρχές και πιστεύω πρέπει να υποχωρήσουν στην πίεση των γεγονότων και της μοίρας.

Νύχτες θα 'ρθουν, που θα κοιτάς στο ταβάνι και θα σκέφτεσαι, γιατί είμαι εγώ εδώ, τι κάνω, και η απάντηση θα περιλαμβάνει "μισθοδοσία συντρόφου Ράνιας Σβίγγου", "κρατικές διαφημίσεις στο "Το Χωνί", κι ένα θολό σχέδιο προλεταριοποίησης και τσαβισμού, απονενοημένο, μπολιασμένο απ' τους αέρηδες της Αίγινας, την αχλύ ενός καφενέ, τα ημιμεθυσμένα musings κυρ-Αλέκου Φλαμπουράρη και μπαμπά Παππά.

Γιατί μου συμβαίνουν αυτά εμένα. Απάντηση δεν υπάρχει.

Η μοίρα που λύγισε άλλους, δυνατότερους, δεν πρέπει να σε λυγίσει. Κι ας ζητάς μια οποιαδήποτε λύτρωση, ας λαχταρά η ψυχή σου για γαλήνη, ας λιώνει η θέλησή σου για ζωή και υπομονή μπροστά στη θέα του Πόουλ, του Γέρουν. Πρέπει να αντέξεις. Κάπως.

Γι' αυτό προσπαθείς.

Κάθε μέρα, μέσα σε καταστάσεις που σκοτώνουν το απομέσα σου, ανάμεσα σε ανθρώπους που σε κάνουν να ξεχνάς το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, παλεύεις.

Δεν ανήκω εγώ εδώ. Μα ανήκεις.

Στο τέλος, αφού τελειώσουν όλα, και όλα τα μνημόνια έχουν υπογραφεί, και όλες οι υποσχέσεις έχουν αθετηθεί, και όλα τα οράματα τα βγαλμένα απ' το Έσσεξ έχουν αποδειχτεί φενάκες,

...κι έχεις απομείνει ένα άδειο τσόφλι, φλούδα ξεφλουδισμένης μπανάνας, πεταμένη σε πεζοδρόμιο, ένα ανθρώπινο ναυάγιο σε μια θάλασσα γεμάτη καρχαρίες, θα καταλάβεις.

Ότι το ταξίδι ήταν όλο δικό σου.

Εσύ το διάλεξες.

Δεν σε πήγε μόνο αυτό, κι εσύ το πήγες.

Και το πήγες μέχρι τέλος.

Κάνοντας ό,τι είναι απαραίτητο.

Και στο τέλος, έμαθες ποιος είσαι.

Έγινες κάτι άλλο. Όχι καλύτερο.

Αλλά κάτι.