Christos R. Tsiailis's Blog, page 11

(εκατόλεξο με διάλογο) – Η Πόλη των Μαζώχ 2

Στου Δημοτικού
την πίσω αυλή.  Εκεί.  Τα παιδιά εξαφανίζονται ένα-ένα, Κυρά
Δασκάλα.  Μην πας, στην ουδέτερη ζώνη δεν
έχει επιστροφή, παραμονή μόνο έχει και ηδονή. 
Κοιτάς από το τζάμι.  Εισέρχεται
το παιδικό κορμί στη θίνα του συρματοπλέγματος, λίγο σκίζεται στην αρχή,  προς τα μέσα πιέζει.  Ο εσωτερικός σωλήνας γδέρνει μόνο
επιφανειακά. Λίγο τραβάει το δέρμα όπου πιαστεί.  «Το αίμα σου έσταξε στο μάτι μου, Ειρήνη,
καίει». «Άστο να στάξει στα χείλη σου».  
Λίγο πιο αριστερά, στην πίσω ανατολική πύλη, ένα κορίτσι ρωτά με το ένα
πόδι ήδη μπλεγμένο, «θα πονέσει;»  Όλα τα
παιδιά απαντούν μαζί «οι απέξω πονάνε, πριν μπουν!».

(αποτυχημένο ντανταϊκό πείραμα) (εκατόλεξο ηχο-ποίησης) – Ραν-Παμ-Καχ

ραν-ραμ-ραχ, ο
ήχος στις ράγιες όταν σιμώνει ο αστικός. 
Έτσι  ασκληπιώ σε κάρα μου, με
εσκεμμένη αντιβόρα, με κατάποση ποτού αναγράφοντος Happy End.  Δήμαρχε, ατελείωτες ζωές με ταξιδεύουνε
αμανίκωτο σε φωτογράφιση με παν-παμ-παχ όντα σε δρομάκια της πόλης σου.  Μου; Εκδήλωση του Δήμου, ΜΟΥ;   Αμφισβητώ άρα υπάρχω.  Τετριμμένο. Τρίβε ουρσάνθρωπε του μηνιαίου
μου εφιάλτη στα μούτρα μου το μέλι. 
Ασφυκτιώ άρα υπάρχω. Ούτε.  Οι
Ουρσουλίνες χαρούμενες κατακλύζουν πόλεις και γεύονται το γλυκύτατο αίμα που
ξέχασα να ξεροψήσω.  Ζαλισμένες
καταφεύγουνε στις ινσουλίνες,  απειλούνε
μέρα μεσημέρι, προσεύχονται με καν-καμ-καχ. 
Τις ακούω μα δεν προλαβαίνω στη φωτογράφο να πω να σβήσει το φλας.

An excerpt from the Omniconstant, this time underneath, inside the unknown Athens cavity.

Chapter Forty-four



Inside the hole.



15:40



It is very
dark. The man is holding a torch as they are descending and the woman is
uncomfortably holding his warm hand. She almost sweats at the effort of
descending the moist steps, which at points switch to twenty-metre muddy, descending
corridors, sometimes so narrow that her scarf tips get scratched on the walls.
Some wall surfaces are covered with trimmed roots, probably coming from the
olive and the carob trees that cover the sides of Lycabettus hill. As they go
deeper and deeper, the roots become scarcer and scarcer, while the corridors
acquire –much to her delight- a less steep angle.



“Soon we
will be reaching even underground, there we will have to pace up.” the man
tells the unprepared woman, though her ears struggle to send the signal for interpretation,
having not anticipated the full sentence after so much active silence.



“What did
you say?” she asks.



“I said,”
he rephrases more slowly but not more loudly, “that the ground is levelling in
a while, so we will go faster!”



“Not much
faster, I hope!” she gasps.



“Eventually
we will enter a vehicle, so don’t worry about your stamina, MIss.”



Though she hates
this ‘Miss’ title as very few things in the world, she still does not want to go
into introductions and complaints of the intimacy sort. She just tolerates until
she is met with the ones she has to.



 Eventually she thinks. Eventually may well include more than three to four kilometres of
walking. Patience, I feel I have things to see down here, well worth the
trouble.



Inside the
‘even’ tunnels, reached after ten minutes, the passages are tall and the soil
is completely vanished, replaced by cement ground, walls and roofs. Sometimes
they walk along or across tunnels that obviously belong to the abandoned Athens
Metro. The juvenile graffiti is still on these walls, talking about revolutions
and pain that this city has suffered for more than thirty years before it
became what it flaunts of being now.



“Where are
we now?” the woman asks the man. She is not holding his hand anymore, as the
tunnels are illuminated with hidden lights inside the upper corners along.



“We are
right under Hilton Hotel. A colleague will be picking us up at the next
corner.” As soon as he says that, they turn the corner.



The woman
stands still and speechless in front of another big surprise.The stoma of a
membrane tube similar to the Air Metro tubes opens in front of her eyes, though
this one seems more alive, pulsating like a living tissue. The woman feels
frightened again, but as she has already gained full trust in the man
accompanying her, she makes no scene. She just stands with him. She is certain
that a capsule will come and meet them soon, just like they have casually been doing
above them all the years she has lived here in Athens. Indeed, seconds later, a
small four seats capsule with another man sitting inside stops calmly at the
end of the open mouth of the tube. Without special invitation, the woman sits
opposite the new person. Her escort sits next to her and the capsule starts
moving in normal speed.



“Close your
eyes.” The new comer tells her. “We are entering inertia.” No sooner had he
told her, than they gained immense speed for fifteen slow, full of feelings and
thoughts seconds.

An expert from the Omniconstant, this time underneath, inside the unknown Athens cavity.

Chapter Forty-four



Inside the hole.



15:40



It is very
dark. The man is holding a torch as they are descending and the woman is
uncomfortably holding his warm hand. She almost sweats at the effort of
descending the moist steps, which at points switch to twenty-metre muddy, descending
corridors, sometimes so narrow that her scarf tips get scratched on the walls.
Some wall surfaces are covered with trimmed roots, probably coming from the
olive and the carob trees that cover the sides of Lycabettus hill. As they go
deeper and deeper, the roots become scarcer and scarcer, while the corridors
acquire –much to her delight- a less steep angle.



“Soon we
will be reaching even underground, there we will have to pace up.” the man
tells the unprepared woman, though her ears struggle to send the signal for interpretation,
having not anticipated the full sentence after so much active silence.



“What did
you say?” she asks.



“I said,”
he rephrases more slowly but not more loudly, “that the ground is levelling in
a while, so we will go faster!”



“Not much
faster, I hope!” she gasps.



“Eventually
we will enter a vehicle, so don’t worry about your stamina, MIss.”



Though she hates
this ‘Miss’ title as very few things in the world, she still does not want to go
into introductions and complaints of the intimacy sort. She just tolerates until
she is met with the ones she has to.



 Eventually she thinks. Eventually may well include more than three to four kilometres of
walking. Patience, I feel I have things to see down here, well worth the
trouble.



Inside the
‘even’ tunnels, reached after ten minutes, the passages are tall and the soil
is completely vanished, replaced by cement ground, walls and roofs. Sometimes
they walk along or across tunnels that obviously belong to the abandoned Athens
Metro. The juvenile graffiti is still on these walls, talking about revolutions
and pain that this city has suffered for more than thirty years before it
became what it flaunts of being now.



“Where are
we now?” the woman asks the man. She is not holding his hand anymore, as the
tunnels are illuminated with hidden lights inside the upper corners along.



“We are
right under Hilton Hotel. A colleague will be picking us up at the next
corner.” As soon as he says that, they turn the corner.



The woman
stands still and speechless in front of another big surprise.The stoma of a
membrane tube similar to the Air Metro tubes opens in front of her eyes, though
this one seems more alive, pulsating like a living tissue. The woman feels
frightened again, but as she has already gained full trust in the man
accompanying her, she makes no scene. She just stands with him. She is certain
that a capsule will come and meet them soon, just like they have casually been doing
above them all the years she has lived here in Athens. Indeed, seconds later, a
small four seats capsule with another man sitting inside stops calmly at the
end of the open mouth of the tube. Without special invitation, the woman sits
opposite the new person. Her escort sits next to her and the capsule starts
moving in normal speed.



“Close your
eyes.” The new comer tells her. “We are entering inertia.” No sooner had he
told her, than they gained immense speed for fifteen slow, full of feelings and
thoughts seconds.

a small excerpt from my novel "The Omniconstant"

Chapter Forty-three





Lycabettus hill.





15:30





A woman is
sitting in front of the iron door of a small cavity that encloses a sacred
place of worship, a small chapel with white walls and amateur iconographies. It
is the Church of Isidoroi Saints,  exactly as Jordan Dabolort had described it to Roxanne Fell when they were on the hill at noon after their small
time travel. Roxanne had left the hill in search of a few items that the old
man had dictated to her, trying to memorise some details
he had told her to remember.





This woman is dressed in a beautiful
spring dress, a blue, light shale on her hair and
thick shortsight glasses. She is trying to look inside the cavity to spot the hole. The dim light
and the outside reflection on her glasses makes it
very hard for her to distinguish many details. She
notices a plate writing in Greek that there is an underground passing near the Altar. She easily
translates the Ancient Greek transcript.  Then she looks at the modest altar. It
is easier for her to notice, because of its whiteness
and the reflection the marble works on every single sunray that enters, but there is not really much to see. Other than four rectangular badly-carved
marbles that create a small table, there is nothing else that would fit a hole.





Where is the tunnel which leads to Galatsi and from there
to Penteli Mountain? And even if I see it, how will I enter through
these rusted bars?





Suddenly,
as she is making this thought, trying to find ways to improvise, she witnesses
the most improbable scene in front of her weak eyes. The altar inside the
chapel moves leftwards covering the plate and behind on the back cave wall a
half-man-sized hole appears. A shadow appears from inside and the woman jumps
back. She is terrified. This is not what she expected to see when she sat there
in front of the chapel.





“Who the
hell are you?” she tells the man who approaches the iron bars. She turns and
gets ready to start running, but a spark of hope suddenly dictates to her to
wait a second longer.





“Don’t run,
Miss, wait. I mean you no harm!” calls the man fast before she runs. “Here, use
this key for the chain lock.”





As she
turns she sees him extent his sleeved, obviously muscled arm through the bars.
She takes an indecisive step closer again.





Only ten
centimetres away from her fingers the man pulls his hand back inside. “You are
Jordan Dablmort’s envoy, right?” he tells the woman. “Cause if you aren’t, and
you follow me in the tunnel, I can kill you in a second! And even if you escape
me, you will be lost and the next one who finds you, will not spare you, trust
me. So, tell me now, are you his messenger?”





“Do I look
to you like I am not?” she awkwardly asks him, losing her patience. “Cause if I
did, you wouldn’t even have talked to me, for that I am sure.”





“Ok, you have
me there, here is the key.” The man says smiling and she takes the key with no
further delay, really anxious to see what the Athens underworld wants to reveal
to her.

Το δάσος της Αγάπης στο θηβέτ

(this one I wrote 17 years ago, please excuse its immaturity, but i kinda like it the way it was made... following rhyme and stuff...being innocent and loving...)


Φθινόπωρο 1995



Το δάσος της Αγάπης στο θηβέτ








Πάνε χρόνια
που δε σ’ άκουσα



για να σε
δώ, ούτε λόγος



κάπου μένεις
μακρυά, προσπάθησα



όσο όμως
και να θέλω, μάταιος κόπος.








Ένα πράσινο
δάσος μεσ’ τη σκέψη



σε κάποιο
μοναστήρι στο Θηβέτ



μας ανέβαλες
ακόμα και τη στέγη



γιατί προτίμησες
το Βουδισμό απ’ τις τιμές








Αυτό το
δάσος μου υποβάλλει πράσινο



κι εγώ απ’
το κίτρινο γυρεύω να ξεφύγω



μα όσο κι
αν το χρώμα ετούτο είν’ θανάσιμο



εγώ θα
ζήσω αιώνια για να σε συναντήσω.








Αλήθεια,
λίγα λουλούδια δε μου χάρισες,



ξαφνικά όπως
έτσι έφυγες απ’ όλους



και τώρα
έχω στη σκέψη μόνο μάγισσες



κορμούς
καφέ αντί γι’ ανθρώπους.








Τώρα ελπίζω
να προσεύχεσαι γαι μένα,



σε κανένα
Βούδα δεν πιστεύω αλλ’ έστω,



Έτσι εγώ δέχομαι
τα δεδομένα,



και πολύ σε
θέλω, γι’ αυτό πες το.








Πες το...








Να έχεις
τώρα ξυρισμένο το κεφάλι,



μικρό, να
ξεχωρίζουν οι γραμμές



αυτές που με
μανία χάραξαν οι άλλοι,



μίας ζωής
τρεχάματα κι αναποδιές.








Μα... πώς
μπορεί να βλέπω πράσινο,



ετούτο δεν
είναι το χρώμα του ονείρου



νόμιζα ότι
ήμουν εν πορεία για το θάψιμο



έλα όμως
που βρίσκομαι σε φάση ξύπνιου








Ποια είν’
ετούτη η μορφή στα κίτρινα,



σιμώνει
και δεν ξέρω αν φοβάμαι



εσύ είσαι,
χαίρομαι που ξαγρύπνησα



το ‘ξερα
πως στα ίδια πάντα θα γυρνάμε.








Άγια τα
όσα χρόνια περπατούσα



που ήθελα εγώ
να έρθω να σε βρώ



και πάνω
που έπαιρνα την κατιούσα



κατάλαβα
τι πάει να πεί το χρώμα αυτό.








Γιατί ήταν
η ανάμνηση απ’ το χρώμα των ματιών σου



που όποτε
εκεί μέσα κοίταζα,



τα χρόνια
μας μακριά να μην ματώσουν,



στο δάσος
της αγάπης, παραχείμαζα...








Γιατί ήταν
η ανάμνηση απ’ το χρώμα του δέρματος σου



που όποτε
εκεί πάνω άγγιζα,



οι αιώνες
μας μακριά να μην αμαλγαμώσουν,



στο δάσος
της αγάπης, παραχείμαζα...

The 9th km

"I was running the
other day through the roads of an abandoned village on the curbs of Mount
Troodos.  On the half-ruined stone walls
of the old houses I could see some pink cyclamens and felt a sweet euphoria
soothing my 7km-already-building tiredness. 
Dizzy and half-blinded by sweat dripping from my forehead and my earlobes
I heard the skin on my left shin under the sock scratch from the thorns of a
beautiful white flower. I did not feel it at all, so numb my legs had become. I
paused and looked down, frustrated. Only then did I feel it, when I saw the
scratch.  It was flowers on a small green
bush, a caper.  My grandma used to feed
me caper in vinegar with every single food and salad she’d prepare.  I don't know if that had been healthy, but
its taste sure was, because I still remember it, I remembered it as I started
running again and the pain from the scratch soon abandoned me on the 8th km
where I found myself out of the village, slow-pacing on a rocky dirt-path that
wasn't on my GPS watch. Despite the uncertainty, I did not want to turn back. I
would continue on this narrow destiny of the day and see where it would get
me.  The huge thorns on the tall thistles
kind of intimidated me, but I remembered my mistake with the caper before and
got my confidence breath back. The purple colour on the magnificent flowers
with the arrogant stamens relieved my chronic, clinical disorientation and, as
they pointed inwards making the path look even narrower, just like Alice's
hole, I knew where I was going after all. 
I was on a journey to discover my new self."

Πριγκήπισσες της Θλίψης Παίζουν Κουτσό

στην κουνιστή πολυθρόνα ακούνητη
κείται



με τα χέρια ασύμμετρα,
πόδια σταυρωτά



εβένινο πέπλο πλουμισμένο
με σιντέφια χλωμά



της σκεπάζει το σώμα, να
το μακαβριώνει ασκείται








άνθρωπος πίσω εξασκείται



μπρος-πίσω να την κουνάει
σταθερά.








Είχαν έρθει οι μέρες της
θλίψης



γι’ αυτό κάθισε εκείνη
εκεί



κι είν΄απ’ τ΄απαίσθημα
γιομάτος,



κανονισμένος τη χαρά να
καρτερεί.








Στέκεται αυτός,



και σαν ένα τεράστιο
χρυσό του Φουκώ εκκρεμές



την πριγκήπισσα ρυθμικά
παλινδρομεί








-η ζωή ειν΄ άρρυθμη-








Εσύ που κρυμμένος
παρακολουθείς



πήδα στο γραμμικό
παιχνίδισμα του χώρου



με πιγκουΐνου βήμα
τακτικό,



με άλματα προχώρα στη ζωή
του



σ’ έναν περήφανο και
ένδοξο ρυθμό:








ένα – δύο



εν – δυο



εν– δυο



ένα!








στην κουνιστή πολυθρόνα
εκείνη σε κοιτάζει



που σιμώνεις



διστάζεις, πλην είσαι
θαρρετός.



προχωράς εκλιπαρώντας



απ΄ την καρέκλα πίσω να
σταθείς κι εσύ,



-αποδέχεται-



και μαζί του αρχίζεις να
κουνάς,



το εβένινο πέπλο πλέον
εθισμός








ήρθαν, φύγανε κι επανήλθαν
οι μέρες της θλίψης,



και είστε τώρα κι οι δυο



από τ΄ απαίσθημα πλήρεις,



κανονισμένοι να
προσπερνάτε τη χαρά.








Στέκεστε, την πριγκήπισσα
κουνάτε,



προς ιδίαν τέρψιν,
ρυθμικά








-η ζωή άθυρμα είναι-








Παίξε με το νέο σου φίλο



στο ζωγραφισμένο
αεροπλανάκι το κουτσό



μαύρη πέτρα να πετάς στα
κουτιά,



στον ίδιο αργό, νωχελικό
ρυθμό:








ένα – ένα



δύο



ένα – δύο



ένα



και πίσω - το λιθαράκι για
ν’ αρπάξεις



ένα – δύο



ένα– δυο



ένα – ένα



κι έξω, μπράβο!...








και πάλι έλα πίσω, εντάξου,



της παρέλασης να κλείσεις
το κενό:



ένα – δύο



εν – δυο



εν– δυο



ένα!



Αλτ!

Νέες Οδηγίες #111 Το Ταίριασμα.

Το ταίριασμά σας μαγικό και άμεμπτο, χρόνια.

Ένα με ένα δεν κάνουν δυο,

οικοδομούν χρηστή υμνεία χώρα.





Στη χώρα των ονείρων σας,

τιμόνι εσύ, πετάλι εκείνος,

ποτέ σας δεν τρακάρατε,

ποτέ ταμπέλα ή κώνος.





Ακόμη και στους φόβους σας παράξενα ταιριάζετε

σαν το συν και το πλην ενός κλειστού κυκλώματος

που χωρίς ετούτα κύκλωμα δεν είναι.

Στροφές προσπέρασμα συνοδηγός και τρέμεις,

ιδρώτας, καρδιοσείσμιο, τεράστια φοβία,

εκείνος στις στροφές θεός,

τιμόνι σταυρωτό, γελάει όπως τις παίρνει.

Μα σε ευθεία όταν οδηγείς εσύ με ταχύτητα τρελή,

τα μάτια του κλειστά, νεκρός από αγωνία,

ενώ εσύ αυτοκράτειρα, πίεση στο πετάλι,

βλέμμα που εμβολίζει ευθεία.





Ταιριάζετε, αλήθεια,

γιατί γελάτε στον αγώνα σας,

γιατί στην αγωνία σας μειλίχιοι,

που το αμάξι φτάνει πάντα δέκατο,

ποτέ πρώτο, και τελευταίο ποτέ.





Το ταίριασμά σας ιδανικό, και αμίμητο αιώνες

εσύ κι αυτός δεν κάνετε το εσείς,

γεννάτε τις μοναδικές, απέθαντες ανεμώνες.





Στον κήπο των χιλίων λουλουδιών,

πότισμα εσύ, κλάδεμα εκείνος,

λουλούδι δεν μαράθηκε ποτέ,

φύλλο δεν λύγισε ή μίσχος.





Και στις δουλειές που εκεί μοιράζεστε ταιριάζετε,

όταν ανάμεσα στα φυτά σκοντάφτει και λασπώνεται,

στο λάστιχο που γυροφέρνεις,

μα ανασηκώνεται πάντα καθαρός, σιδερωμένος

και έτοιμος να σου χαμογελά.

Τρυπιέσαι, μπουρδουκλώνεσαι

μες στα κλαδιά που ανέμελα ρίχνει

μα απολαμβάνεις το τέλειο ετούτο ξάπλωμα,

Γυμνή αγκαλιά ζητάς, στέλνεις φιλιά

κι αυτός τ’ αρπάζει.





Ταιριάζετε πραγματικά,

γιατί το ζείτε τρισδιάστατα,

μες το λαβύρινθο του κήπου,

που τα λουλούδια χίλια πάντα μένουνε,

Ποτέ εκατό, ποτέ εκατομμύρια.





Το ταίριασμά σας τέλειο,

γιατί βγαίνει φυσιολογικό,

σαν τον κύκλο του νερού, της φωτιάς και του ξύλου.





Γιατί κάθε τριάντα χρόνια οι αντίθετοι πόλοι σας μετακινούνται

και ένα αναπάντεχο μέιχεμ επέρχεται.

Χαλάει το αμάξι και το πάτε στο μηχανικό.

Μια το τιμόνι φταις εσύ

Μια το πετάλι εκείνος υπαίτιο θεωρεί.

Παράμερα στέκει και κοιτάει χαμογελώντας ο μηχανικός.

Κι άμα σας πει πως και τα δύο φταίγανε το ίδιο,

πληρώνοντας μισά-μισά παίρνετε το αμάξι

και αργά οδηγάτε ευθεία στον κήπο

χωρίς βιασύνη στις στροφές.

Το μέιχεμ τεράστιο στο μυαλό σας,

Κρυμμένο στο χαμόγελό σας,

 σας λιγοστεύει το νερό,

το λάστιχο τυλιγμένο

κι εκείνος πια δεν ακονίζει το ψαλίδι.





Περνάει λίγος καιρός

κι η φύση σου

και το γονίδιο του

πάλι τροφοδοτούν το ταίριασμα.

Κι όλα ξανά πιο γρήγορα,

πιο ριψοκίνδυνα,

πιο κόκκινα,

πιο ζωντανά,

κι η ευτυχία περισσή.





Το ταίριασμα σας είναι αληθινό,

αυτή τη φορά θα σπρώξω.





Τον καναπέ θα σπρώξω πρώτο,

με τα δύο μου χέρια,

με τη δύναμη μου όλη,

με τα πόδια σε αντίσταση.

Κι αφού τον καναπέ κολλήσω στο πλευρό της πολυθρόνας

ήρεμος θα καθήσω και θα παρακολουθώ

χωρίς πια να ζηλεύω τη σχέση σας

αφού επιτέλους κατάλαβα

πως πάντοτε ήμουνα,

μέσα κι έξω μου,

εσείς οι δυο.







 

The Lights in Paris

When I first heard

that Paris is the city of light

I felt I really wanted to go.

And one day I did.





I walked around the Eiffel Tower

and saw what they meant.

I saw the poor sellers throw the spinning illuminated crafts up in the sky.

I observed them –stunned I must admit- as they slowly descended the dark ether.

I ran around and grabbed them every time

just to hand them back

to the ones who owned them.

And so I was talking to the kids who bought and threw them up in joy

And so I praised the parents who had spent their money

to bring Paris to the realisation of its name.





Then I looked up at the top of the tower,

these flying lights could not fly up there

No matter how much the sellers stretched the rubbers

weak as the children were, too.

So I jumped to grab one and take it higher to place it to the top

where Mr Eiffel must have touched last.

The dark man in the silver jacket

was whistling my favourite song

as he flew up there with me.

He pierced right through me,

I almost felt he knew my name.

As the children flew with me

They kept stretching the rubbers

throwing their little illuminated toys higher and higher.

The sellers flew with us sad,

not wanting to give up so early.

The parents flew with us

with smiles on their bloody faces

watching their children’s fun.

Oh, it was so sad to watch the Eiffel Tower bend and bow

and be brought down on its knees

to fall on ‘Ecole de Militaire’

when all of us were up so high that day.

But as it turned, the bomb was too strong for any tower to hold.

Only us did we keep the faith,

to hold the lights,

to know why they say

Paris is the city of light.





And so, though it was the first day I went, I must say it was a fair visit.