Πριγκήπισσες της Θλίψης Παίζουν Κουτσό

στην κουνιστή πολυθρόνα ακούνητη
κείται



με τα χέρια ασύμμετρα,
πόδια σταυρωτά



εβένινο πέπλο πλουμισμένο
με σιντέφια χλωμά



της σκεπάζει το σώμα, να
το μακαβριώνει ασκείται








άνθρωπος πίσω εξασκείται



μπρος-πίσω να την κουνάει
σταθερά.








Είχαν έρθει οι μέρες της
θλίψης



γι’ αυτό κάθισε εκείνη
εκεί



κι είν΄απ’ τ΄απαίσθημα
γιομάτος,



κανονισμένος τη χαρά να
καρτερεί.








Στέκεται αυτός,



και σαν ένα τεράστιο
χρυσό του Φουκώ εκκρεμές



την πριγκήπισσα ρυθμικά
παλινδρομεί








-η ζωή ειν΄ άρρυθμη-








Εσύ που κρυμμένος
παρακολουθείς



πήδα στο γραμμικό
παιχνίδισμα του χώρου



με πιγκουΐνου βήμα
τακτικό,



με άλματα προχώρα στη ζωή
του



σ’ έναν περήφανο και
ένδοξο ρυθμό:








ένα – δύο



εν – δυο



εν– δυο



ένα!








στην κουνιστή πολυθρόνα
εκείνη σε κοιτάζει



που σιμώνεις



διστάζεις, πλην είσαι
θαρρετός.



προχωράς εκλιπαρώντας



απ΄ την καρέκλα πίσω να
σταθείς κι εσύ,



-αποδέχεται-



και μαζί του αρχίζεις να
κουνάς,



το εβένινο πέπλο πλέον
εθισμός








ήρθαν, φύγανε κι επανήλθαν
οι μέρες της θλίψης,



και είστε τώρα κι οι δυο



από τ΄ απαίσθημα πλήρεις,



κανονισμένοι να
προσπερνάτε τη χαρά.








Στέκεστε, την πριγκήπισσα
κουνάτε,



προς ιδίαν τέρψιν,
ρυθμικά








-η ζωή άθυρμα είναι-








Παίξε με το νέο σου φίλο



στο ζωγραφισμένο
αεροπλανάκι το κουτσό



μαύρη πέτρα να πετάς στα
κουτιά,



στον ίδιο αργό, νωχελικό
ρυθμό:








ένα – ένα



δύο



ένα – δύο



ένα



και πίσω - το λιθαράκι για
ν’ αρπάξεις



ένα – δύο



ένα– δυο



ένα – ένα



κι έξω, μπράβο!...








και πάλι έλα πίσω, εντάξου,



της παρέλασης να κλείσεις
το κενό:



ένα – δύο



εν – δυο



εν– δυο



ένα!



Αλτ!