Christos R. Tsiailis's Blog, page 10

an exerpt from my brand new epic novel 'The Omniconstant'

Chapter Twelve





Dabolmort remained motionless with his head
up. He was mesmerised looking at a beautiful vitro glass dome. His eyes pierced
through the eyes of a woman depictured on the glass and his thoughts tried to
go outside, to fly around Rome, the city he was abandoning forever. Despite the
effort, his thought did not manage to take the small trip. He only stared at
the eyes of this figure. He thought of Roxanne. Is she safe? Is she coming as I’ve told her?   





As he was thinking, he got a pile of blank
epistle paper and started writing what seemed to be a letter. He wrote one full
page of directions with bulletins, very few words at each line. Some lines
included whole words in capitals, and he even bolded some words with strong
fast strokes of the pen on the letters. He got a second piece of paper and
continued. He never paused for a second while he was writing; all his body was
assigned to this intense guiding of the pen on the paper. He was bending to the
centre of the small table as his legs were slowly going round the table as if
he were in a sort of scripto-transcendence, as if he was visualising.





Outside in the dark yard, the figure of a young
woman disguised to a middle-aged chubby woman was hard to miss. She was looking
down as she was crossing the marble path from the front cathedral entrance to
the back premises where the modest chapel she was looking for was standing. She
was solely looking down, because she wished nobody to see her face. The dark hood
was covering most of it. She was dressed in a modest, red, spring dress and
blue tights. She was strangely wearing a raincoat on top, covering three
quarters of her head and face together. She put her hand on the doorknob of the
side door of the chapel and tried to turn it rightwards, and then, foolishly as
it felt at the moment, leftwards. It seemed that it required some extra strength.
As she was trying to place both her hands on the knob for extra strength, she suddenly
stopped. 





“Do not come in! Stop there!” Dabolmort’s
voice came loud from inside to deter her from turning the knob.





Her blood froze. “Why?” she called from
outside. His call remained firm. “Do not enter. I have Klotho now; I cannot tell you anything more than this. I am going
to leave.”





Her concern was growing rapidly. “Leave?”





“You will find an envelope for you on the
throne. But do not enter until after ten minutes exactly from… now, and get it.
Keep it safe, away from any inquisitive eyes. Everything written in the letter
inside is highly confidential and of the outmost importance.” Saying that, Dabolmort
continued his writing.   





Roxanne’s hand was glued on the knob. She
could not let go. “No! Jordan, wait! You know I love you! What the f…? Wait,
don’t go!” She was bumping the strong door with the rear of her fist but she
dared not enter without his permission. 
“Who the hell is Klotho?” she exclaimed, her patience going under
consecutive tests.





She got no answer to any of her desperate
pleas. Jordan continued his writing, trying to ignore her desperate calls.





A trillion images passed from Roxanne’s
head within that ten-minute span.





She kept looking at her watch. Nine minutes to go. What with all this secrecy? She thought. Out of a sudden, among the
silver dials, she thought she saw Dabolmort’s face transform from angelic to
monstrous and then back again. Am I
losing it?





“Who the fuck is Klotho? Why won’t you tell
me? What are you doing in there?” she repeated, knocking on the door, but she
still got no response, struggled as she may have.





Looking back on the watch in curiosity, she
fantasized  him kissing her and making
love to her for a second. She blanked her thoughts immediately as it all felt totally
inappropriate outside a church, the surrounding gargoyles closing in, looking at
her angrily from above. Am I going mad?
She thought in panic.





As her heart pounded violently, the dials
of the watch became his hands. She felt he was ready to hug her. She felt
touched. But on the tears that started running down and falling on the marble
steps she saw these loving hands suddenly close their fingers together and push
her away. The pain she experienced during those three minutes was a lot like a
small death she knew she could not skip. She blanked again. After exactly ten
minutes of painful idleness she moved. She got up and turned to the door taking
deep breaths to loosen the anxiety. Her fingers started turning the knob of the
chapel door to unlock the humble, wooden stopper of time.





Dabolmort heard Roxanne but he was not
ready yet. In a calm and not at all accusative voice, he told her again. “Wait,
dear, I am sorry, I told you I have it, it’s in our possession now, we can use Klotho,
to our benefit, I’ll tell you how, but first I must finish what I am writing. Without
my written directions, you will be completely lost. But I guess I needed more
than ten minutes after all…Please wait…”





Roxanne paused at the door and waited for a
new order. She knew how keen Dabolmort was on writing notes to her. She also
knew that his writing directions to her was giving her hope in its own means.
It meant she had to be patient. Patience was all she had to endure Jordan’s
weird life. A life so mysteriously elusive that she felt she was caught in a
baleful web of a giant spider that meant her no harm, loved her, but always controlled
her on the sticky web.





‘Please wait…’His alleviating tone did
offer her some relief. The ‘she’ that had been haunting her for the past few
minutes became an ‘it’. Still dazed from the incident and the accident she had
had near Coliseum, she found balance in the warmth of his words, but the stressed
skin on her cheeks deterred her from grinning or showing any other emotions on
her face. Only tears could run, dangerously wetting the bandages half-over her
left eye. She finally realised that ‘it’ was what she had to withdraw from the
bank she never went to. ‘Klotho’ was what she had to claim with the memorised
codes Dabolmort had written to her in that note he gave her in Fumiccino
airport before he left with the train. The note with the directions she
memorized after destroying it, the ones she never managed to follow. The only
direction from the note she had managed to follow was to go there, to the
chapel. She felt blessed for still having her memory after the incident, after
losing so much blood, but she wondered how she could tell him that she had not
followed his directions. Well, if he has
Klotho in his possession already, it means I might have been used as a decoy
that was unnecessary after all, so he will easily forgive me. After all, it
wasn’t my fault. Forgive me, if not praise me, for that matter. Then I will get
mad at him as usual for not letting me know of his full plans from the beginning,
and so on. Hmm, this time I will not play the game.





Nevertheless, no matter how much she tried
to ease her worries, she was still scared to meet him and tell him that some
reporters and a sharp edge on an alley door did not allow her to fulfill the
task. She was even more terrified of telling him that it was Mark, his chauffer
who pulled her away from the “paparazzi” and perhaps saved her life from the
nasty cut and the bleeding. She was almost certain that Dabolmort would start
shouting against Mark, place all the blame on him and draw the absolute
conclusion that, had he not pulled her inside, she would have not been injured
and of course that she would have outrun the stupid reporters and find a way to
do everything in detail. She was a hundred percent certain that these would be
his exact reactions and words. Hence, she would not tell him about Mark. Mark
was a friend to her. Though Dabolmort sometimes overreacted, as if jealous of
their friendship, she knew in her heart that the only man she ever admired and
placed even above herself, was Jordan. 





She simply admired him. Adored his
ingenuity. She understood that everything Dabolmort would do or say would have
an extension of years, as he could control the realm of choice in his life like
no other man in the world. He was after all, one the few people in the world to
have understood and deciphered the theory of coincidence.












***





Jordan
Dabolmort’s Science.





Before he even became well-known for his
book ‘Crises and Eurematics’, in 1991, he had already achieved numerous publications
in reputable scientific journals, and in architecture magazines. In his early
articles about ‘Architecture in the Time of Quantum Physics I, II and III’, he had
talked about the basic principle of Aristotelian physics which was to deny the
existence of any vacuum in space. He had pointed out that the existence of vacuum
would be absurd, and, just like Aristotle, he tried to prove it logically through
a series of arguments about construction of the universe to reflect the simple
human life, suggesting that the world must be a COMPLETE and finite space, the
same as the wholeness of human life as oneness. 






Jordan Dabolmort was actually trying to explain
the notion of Destiny in modern terminology. He considered vacuum an ‘a priori’
force, or there would be no cause of motion or stability.





At that moment of waiting in anticipation,
Roxanne remembered details she had never known she had been keeping inside her
memory. It was as if she was celebrating all his science in that strange moment
of revelation for her. Little did she know, though, that by remembering
everything this way, she was in actual fact emptying a very big well of
absolutely insane submission to this man. A deep well, inside where her
weakness against Jordan’s absolute control had been hiding successfully for ten
years until that day. It was as if this well was closing down that day.





Roxanne could not help but continue
remembering in an awkwardly perfect brainstorming.





In empty space, no wandering stone would
have reason to move towards earth. Because if there were a gap between every
two of the smallest particles, what would then motivate motion and unity in its
true, or visible proportions? It was like attraction between two people. What
romanticists refer to as ‘chemistry’. But
do they know that it is more chemistry than anything else? She wondered. Do they know that the human skin can smell
the pheromones of other skins and choose the ideal partner according to their
gins? I am pretty sure Jordan knows, and that is what he says about planets as
well, that they attract each other according to their electrical kenosis that
translates to gravitational forces. Oh my, do I remember his bedtime stories?





Then she remembered that in his essays he had
always used parallelisms with recycled and environmental materials, so as to
make sure he had always promoted his business. However, Roxanne also recalled
that he had also always compared the wholeness of being to the insignificant
moments of life that surpassed our consciousness without leaving any marks, yet
it was those that mattered the most to create our future. 





As Dabolmort supported, and Roxanne found
it extremely hard to comprehend, although easy to remember word-by-word, those
insignificant moments were the only ones that were pre-written to happen, that
is why they were so undetectable. Those mysterious moments that, when something
happened, our minds would switch off, and our memory would be incapable of
recording. Malicious moments, as if
coming from a conspiracy movie. She thought. That is what Dabolmort claimed
that the sum of déjàvus was. A part of The Plan. Erasing the sum of moments
when humans took critical decisions in sheer oblivion at times. If humans
understood, then there would be no ‘Plan’. They would destroy it with their
by-no-means-controllable arrogance.





So advanced his ideas had always been, that
when she found out that the same philosophy about the vacuum had been followed
by Parmenides, she was not surprised at all. She was confident, though, at the
same time, that Dabolmort was not stealing these ideas. He was elaborating and
building his own science on them. As Parmenides had argued that if the atom is
the basic unit of matter, then the forces controlling it, make the various
bodies of the world impossible to break down to the size of the atoms that
comprise them, accordingly, Dabolmort supported that if ever a split of that
magnitude happened, a continuum gap in all spaces would be realised. Roxanne
knew that at that point Dabolmort had tried to defy all previous theories and
support that the literal notion of a vacuum means absolute nothingness, not
only in space of events, but also in lack of such space, time, matter, meaning
and everything. Thus, such word as ‘vacuum’ could not exist. Consequently, the
meaning of 'nothing', for Dabolmort had become an absurd notion that included
even the exclusion of ‘vacuum’ as notion and even as a mere word. So for him
there could be no ‘space’ or vacuum between atoms, therefore only pure
functionality in architecture, and absolute control in human life, no luck and
no coincidence. The general conclusion that Roxanne remembered deriving from
Dabolmort’s articles was that everything was pre-determined.





She looked at the wooden door in front of
her. Suddenly it seemed to her like a passage to another dimension. She did not
know what lay ahead and what she had to leave behind. Jordan sounded very
serious in there. All this game with enter-no-enter really had gotten her
confused. All the brainstorming over Jordan’s philosophy and articles switched
off abruptly. Perhaps the well was almost empty.

Νέες Οδηγίες #141 Η Κιβδηλομισεμική Παράκρουση

Το οικουμενικό κουβάρι είναι μια τεράστια μούφα.

Δεν ξεκινά από μια άκρη τυλιγμένη χίλια μίλια,

μον’ το τυλίξανε κομμάτι-κομμάτι κομμένες κλωστές χίλιες

με χίλια μήκη διαφορετικά, κοντές και μακριές.

Και ξεκινάει κάθε κράτος όταν είναι η σειρά του

να ανακαλύπτει το μήκος που του αναλογεί

κι αρχίζει ο κάθε άνθρωπος να ψάχνει με μανία νέες πατρίδες.








Ο μισεμός της πατρίδας σύντομος είναι.








Μες το κουβάρι ετούτο βρίσκεις άκρες για να πορευθείς

γιατί το άγχος σου σε σπρώχνει στα χρόνια της φτώχειας να φύγεις.

Να φύγεις για δεύτερες πατρίδες,

να ξενιτευτείς,

να γίνεις ο μετανάστης που θα συμπαθήσουν στην Αμερική.

Να γίνεις ο εργάτης που θα εμπιστευτούν στη Γερμανία.








Ο μισεμός της πατρίδας είναι κίβδηλος γιατί σε παραφουσκώνει η αλλαγή.








Η αλλαγή αυτή η πολιτιστική κι η πολιτισμική ευρωστία του ξένου

σε σαγηνεύει για τριάντα χρόνια.

Αρπάζεις στο κουβάρι την άκρη της μακρύτερης κλωστής,

της επιχρυσωμένης,

την τραβάεις προς τα έξω και παραμορφώνεις το τέλειο κουβάρι,

το στρίβεις,

το πιέζεις,

άγρια του μιλάς να την αφήσει,

με δύναμη την τραβάς πιο επίμονα,

γλύφεις τη μια της άκρη,

μ’ ετούτη γαργαλάς τα μάγουλά σου,

μα πάνω στο κουβάρι κολλημένη,

να βγει δεν λέει,

μόνο σου δίνει τη λίγη πολυκοσμική χαρά

που θα σε ξετρελλάνει.

Ερωτευμένος αγκαλιάζεις την κλωστή

κι αυτή θα σε τυλίξει ωσάν την πολυπόθητη μητρική αγκαλιά,

αυτήν που φοβήθηκες και έφυγες μακριά,

επειδή ίσως ήσουν πλούσιος,

επειδή ίσως έπρεπε να σπουδάσεις τη γνώση αλλού,

να είσαι ο καλύτερος,

κι επέρχεται επί σε, αυτός ακριβώς που φόβιζε τη μητέρα,

ο ιριδίζων ίκτερος.

Ίσως πάλι να έφυγες τα χρόνια εκείνα της πρώιμης ζέστης

γιατί έπρεπε να γδάρεις του πατέρα το πέτρινο μάτι

που διάβαζε στη σημαία την πατρίδα σαν να σήμαινε κάτι,

ενώ εσύ προσεκτικά άκουγες τραγούδια απ’ τα ξένα.






Το οικουμενικό κουβάρι είναι μια απειλή.








Μες τον εγκέφαλό σου στα δέκα χρόνια μακριά απ’ την πατρίδα

βλαστάει το κλωστρήδιο της παράκρουσης

που επαναλαμβάνει αδιάκοπα στο μυαλό σου το τροπάριο

του μεγαλείου του μακρύτερου δρόμου

της εντύπωσης του ψηλότερου κτιρίου

του τεράστιου κόκκινου ποινίου

του υπέροχου αβάσταχτου κρύου

του μηρού της μεταλλαγμένης αγελάδας στο πιάτο φθηνότερου.






Στα είκοσι χρόνια το κλωστρήδιο μεγαλώνει κι ωριμάζει

-Και-

Στα τριάντα σε σπρώχνει να νοιώσεις τον κίβδηλο μισεμό της πατρίδας σου,

γιατί θέλει το παράσιτο ετούτο να πάει εκεί,

καθώς το οικουμενικό κουβάρι στην τύχη δεν δρα,

παρά κατευθύνει τους μετανάστες έντεχνα και συστηματικά.








-Επιστρέφεις-

Και τότε το υπολανθάνον κλωστρήδιο της παράκρουσης

μόλις στην πατρίδα πόδι πατήσεις θα σε εξουσιάσει παντελώς.

Στη σύγκριση του μικρότερου,

του ταπεινότερου,

του συνηθισμένου,

του απλού.






Για χρόνια στο σπίτι που θα ενοικιάσεις όταν επιστρέψεις

θα κλείνεις τα παράθυρα και έξω θα φαντάζεσαι τη Γερμανία

θα ακούς το τηλέφωνο και θα το απαντάς στα αγγλικά στη μάνα σου,

στα γαλλικά,

στα γερμανικά,

στα σουηδικά,

κι αυτή λυπημένη θα σου απαντά στη μητρική σου γλώσσα

γνωρίζοντας πως δεν θα την ακούσεις.

Στους φίλους, στην ντόπια ύπαρξη που είπες πως αγάπησες πολύ, στους
συγγενείς,

θα υπενθυμίζεις την κίβδηλη μισεμική παράκρουσή σου,

επαναλαμβάνοντας σε κάθε νέα κουβέντα,

«εμείς στην Αμερική...»

«εμείς στη Γερμανία...»

«εμείς στην Αυστραλία...»

Και θα είναι σαν να λες σε όλους, ‘εμείς καλύτερα εκεί’

θα είναι σαν να λες  σε όλους ‘τι
άσχημοι που είστε καημένοι’.

Προτάσσοντας το πρώτο του πληθυντικού,

συμβάλλοντας στην επιτήδεια διόγκωση του διαδραστικού ετούτου οικουμενικού
κουβαριού

ποτίζοντάς του τις μακρύτερες κλωστές  - τεράστιες να γίνουν.








Ο κίβδηλος μισεμός της δεύτερης πατρίδας και το οικουμενικό κουβάρι θα σε
τρελάνουν αν δεν αμυνθείς επαρκώς.








Γιατί το κλωστρήδιο σε εξουσιάζει διαρκώς.

Γιατί το μεγαλείο της μεγαλύτερης από την πατρίδα σου χώρας

σε έχει κάνει μικρότερο

σε έχει κάνει μικρότερο ακροατή

σε έχει κάνει μικρότερο πολίτη

σε έχει κάνει μικρότερο στρατιώτη

σε έχει κάνει μικρότερο άνθρωπο.








Ξέρει αυτή μα δεν μιλά,

 όταν βάζεις το χέρι στη τσέπη

ότι σε δαγκώνουν χίλια καβούρια.

Ξέρει, όταν βάζεις το χέρι στην καρδιά

σε τσιμπάνε χίλιοι σκορπιοί.

Μαδάνε χίλια μύρια ρόδα στη στιγμή...








Και μετά όλα στην πατρίδα σου γίνονται όπως τα άφησες,

κι ανοίγεις τα μάτια,

κι αυτού ανοίγει η γη,

κι όσο σε καταπίνει,

οι άλλοι σε κοιτάνε να πιάνεις την άκρη της επίχρυσης κλωστής για να
σωθείς,

μα ξάφνου αυτή αποφασίζει ότι κι αυτή σε αγαπάει

κι αποσπάται από το οικουμενικό κουβάρι να σε βρει,

μαζί να πάτε βαθιά, στον πυρήνα του κόσμου

για να ελέγχετε από εκεί όλη την οικουμένη,

πρώτη πατρίδα, δεύτερη, ή και ξένη γη.








Η κιβδηλομισεμική παράκρουση -είπανε- δεν είναι μεταδοτική.

Μα και πάλι ποιος ξέρει;

Πάντα με μια μούφα αλλάζει η κάθε Εποχή.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ. ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΕΤΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.








Text

Email

Print





Προς (Συμπλήρωσε το e-mail του φίλου σου) Από (Συμπλήρωσε το δικό σου e-mail) Κείμενο




Διαβάστε για τον τραγικό θάνατο ενός νεογνού στο Πακιστάν το οποίο θάφτηκε ζωντανό από το πατέρα του επειδή γεννήθηκε παραμορφωμένο.


news247Ιούλιος 16 2012 10:20



<a title="Adman Banner" href="http://ads.24media.gr/click?webspace=... src="http://ads.24media.gr/banner?webspace..." border="0" width="135" height="200" alt="" /></a><br />






Πατέρας στο Πακιστάν έθαψε ζωντανό το νεογέννητο κοριτσάκι του επειδή γεννήθηκε παραμορφωμένο!

Το τραγικό περιστατικό συνέβη στην πόλη Kacha Khuh στην ανατολική επαρχία Punjab. Όπως αναφέρει η Βρετανική Daily Mail το κοριτσάκι που γεννήθηκε την περασμένη Πέμπτη κατάφερε να ζήσει μόλις λίγες ώρες καθώς ο πατέρας της σοκαρισμένος από τα "ανώμαλα χαρακτηριστικά" της προτίμησε να την θάψει ζωντανή.

Δράστης ο Chand Khan που είναι πατέρας άλλων τεσσάρων παιδιών. Όπως υποστηρίζει ο ίδιο το παιδί γεννήθηκε πεθαμένο και προτίμησε να το θάψει. Ωστόσο αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι το νεογνό έκλαιγε την ώρα που ο αιμοβόρος πατέρας προσπαθούσε να το θάψει στο χώμα.

Το περιστατικό ήρθε στο φως της δημοσιότητας όταν κάτοικοι ειδοποίησαν τις αρχές που είδαν το πατέρα να θάβει ζωντανό την νεογέννητη κόρη του.

Η αστυνομία άμεσα αναμένεται να κάνει εκταφή του νεογνού ώστε να διαπιστωθεί ύστερα από νεκροψία η αιτία θανάτου του.

Ο Mohammed Farooq, γιατρός του νοσοκομείου όπου γεννήθηκε το παιδί ανέφερε ότι "γεννήθηκε υγιές, ωστόσο είχε πολύ μεγάλο κεφάλι".

Ο Farzana Bari, ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταδίκασε το περιστατικό ενώ ο ακαδημαϊκός Raghab Naeemi, απαίτησε μια αυστηρή τιμωρία για τον πατέρα, αν αυτός κριθεί ένοχος.

Σύμφωνα με το δίκαιο του Πακιστάν θα καταδικαστεί σε θάνατο εάν βρεθεί ένοχος για τη δολοφονία της κόρης του.








Νέες Οδηγίες #35 Οι Ήχοι των
Μετάλλων που Μάζεψε Κρυφά από τη Ζωή





Σούρουπο, τριγύρω της Ικέτες και
Μνηστήρες ποτίζουν τη συλλογή της από κάκτους.





Τα φυτά από το πολύ πότισμα
μαραίνονται, σαπίζουν, κι αυτή τους παροτρύνει χαμογελαστή.





Στη Νέα Υόρκη άκουσε αεροπλάνα
στον ατσάλινο σκελετό του ουρανοξύστη να κτυπάνε, δεν νοιάστηκε καθόλου.





Τρυπάει ένα μήλο με το αγκάθι του
σπάνιου κάκτου που αγόρασε πέρυσι, τον «Ευφόρβια Γοργόνις», αρχίζει να ρουφάει
το ζουμί.





Το πρόσωπό της σαν Μέδουσας
θεριεύει.





Μαζεύονται τριγύρω πιο ασφυκτικά
οι Μνηστήρες, οι Ικέτες κλαίνε παραπέρα.





Ατρόμητη κι αγέρωχη σαν βασιλική
κόμπρα σφυρίζει.





Στου αεροπλανοφόρου τον
αεροδιάδρομο αλλοπαρμένη θα κτύπαγε αν, με αλυσίδες στις ουρές των  F-16 για να ξεκινούν.





Αραιώνει ο κλοιός και οι Μνηστήρες
της γυρνάνε την πλάτη με στρατιωτική μεταβολή.





Τους κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια
και αγκαλιάζει με πάθος τη «Μικρομέρεια Ακροπολιτάνα» τη νεοφερμένη.





Τρυπάνε τα στήθια της, τρέχει το
αίμα και το σάπιο γάλα στη σάρκα του μικροσκοπικού κακτοειδούς.





Οι  Ικέτες ξαπλώνουν στο χώμα νωπό, σεπτά τα
χέρια στο στήθος διπλωμένα, αναμένουν τους Μνηστήρες να τους σκεπάσουν τρυφερά
με τα φύλλα της φραγκοσυκιάς που μαζεύανε κρυφά της.





Οι Μνηστήρες υπνωτίζονται ξανά,
σαν κάθε βράδυ, από τη λάμψη του φεγγαριού στο μέταλλο του κουβά που γέμισαν
για να ποτίσουν.





Αυτή ασκαρδαμυκτί  παρατηρεί τη σκηνή, με τα νύχια της αρχίζει
να κνίζει τα πλάγια του κουβά, να τους ξυπνήσει επιτέλους, γιατί χρόνια
υπνωτισμένοι δεν την θωπεύουν.





Έτσι, αγίνωτη, αντί αυτού
χρησιμοποιεί τους άκανθους  κάκτους, μα
πάντα μετά τους φυτεύει στο όνομα της Αρχαίας Πανσπερμίας.





Οι Μνηστήρες δεν ξυπνάνε ακόμη,
ενώ οι Ικέτες περιμένουν το σκέπασμα με αναφιλητά.





Στο Σινικό Τείχος θα έγλυφε αν,
τα σπαθιά των θλιμμένων Σαμουράι και των Νομάδων τις λόγχες, για να ηχούν έτι
μεταλλικότερον κατά τις μάχες για το νερό.





Το χαρακίρι του άντρα που θα είχε
αγαπήσει αν, της έμεινε στη μνήμη με τον απότομο ήχο του σπαθιού που σκίζει με
την ίδια ορμή λίπος, σάρκα και οστά.





Νερό της ζητούσαν οι αγρότες γύρω
από το Τείχος,  δεν στέρεψε ποτέ.





Ένας Ικέτης πηδάει στη λίμνη να
κοιμηθεί στον τεράστιο  λωτό, αμ δε, το
φυτό τον καταπίνει και βουλιάζει βαθιά.





Οι υπόλοιποι Ικέτες ουρλιάζουν
σαν λύκοι κι αυτή  κόβει από το «Εχινόψις
Μιράπιλις» το μοναδικό ετήσιο λουλούδι, 
το μασάει νωχελικά.





Ένας Μνηστήρας ξυπνάει για λίγο,
αρχίζει να βγάζει από το λαρύγγι του μεταλλικούς ήχους οχημάτων που
συγκρούονται σφοδρά, εργαλείων που κτυπάνε, κατσαρολών που πέφτουν,  νυστεριών που, αφού κόψουν λίγο δέρμα,
πέφτουν στο χειρουργικό τραπέζι με αδιαφορία όπως σηκωθήκαν.





Από τους ήχους αυτούς του
Μνηστήρα πρώτο αναγνωρίζει το αμάξι το αμάξι του πατέρα που θα οδηγούσε αυτή
αν, να κτυπάει στο φράκτη δυνατά.





Ήταν δεκαπέντε όταν έπιασε κρυφά
τα κλειδιά απ’ τη τσέπη του κοιμώμενου μπαμπά με τα χέρια του διδύμου αδελφού
της.





Με το αριστερό του χέρι έβαλε
όπισθεν και με το δεξί του πόδι πάτησε φουλ γκάζι.





Σε τρία λεπτά είχε ξυπνήσει ο
πατέρας της από την κλαγγή των παρορμητικών σιδερικών .





Πατέρας και κόρη δεν αντάλλαζαν
κουβέντα από τότε αν, παρά της μάνας της τον οδυρμό.





Όταν ο πατέρας της φωνάζει
θυμωμένος περνώντας έξω από τον κήπο, πια αυτή δεν αναγνωρίζει τη φωνή του,
μόνο ακούει τα ηλεκτροφόρα καλώδια των στύλων να κτυπάνε από τον άνεμο.





Ο Μνηστήρας με ανοικτό στόμα
βγάζει μεταλλικούς ήχους ακόμη δυνατότερα.





Δεύτερο αναγνωρίζει το κομπρεσέρ,
που θα άκουγε αν, που έσκισε την άσφαλτο μπροστά από το σπίτι της τον αρχαίο
τάφο όταν ανακάλυψαν.





Κατέβηκε κι αυτή αόρατη τότε, στα
τέσσερα, απορημένη άκουσε τους αρχαιολόγους χαρούμενους στον αέρα να πετάνε τα
χρυσά νομίσματα, τις ασημένιες αλυσίδες, τα πολυποίκιλτα κύπελλα.





Οι αρχαίοι θησαυροί γέμισαν τον
τάφο με ήχους σε ψηλά ντεσιμπέλ, με την ηχώ των απηρχαιωμένων υπογείων τοίχων
έμοιαζαν ανεξήγητα τα γκελ.





Ήταν οι ήχοι των κόκκινων
διαβόλων της κόλασης να ανακατεύουν με τις  μολυβένιες τρίαινες το ζωμό του θανάτου στα
καζάνια.





Ήταν οι ήχοι του χρήματος που θα
άγγιζε αν, στις τσέπες των μοντέρνων παντελονιών και των φορμών που θα έραβε
αν, για τις παγκόσμιες τουρνέ. 





Σούρουπο θυμάται οι αρχαιολόγοι
φύγανε μερικά κιλά βαρύτεροι, ο λαμπερός απόηχος των σακουλών θα τη σημάδευε
αν, για πάντα.





Με ενοχή για χρόνια θα έδινε αν,
κέρματα στα μελαχρινά φτωχαδάκια,  και θα
τους θύμιζε τον απίθανο πολιτισμό των χωρών τους που αφήναν.





Τρίτο αναγνωρίζει τον υπόκωφο ήχο
των σκευών της κουζίνας ένα-ένα να σκάνε στη μαρμάρινη σκακιέρα και να
καταλήγουν σε σχηματισμούς επικών παρτίδων των μεγάλων Μάστερ.





Αν ήταν κρυμμένη πίσω από την
κουρτίνα του ερμαριού των μπαχαρικών θα έσφιγγε με κλάμα τα αυτιά της που
πονάγαν από τις φωνές.





Αποσβολωμένη θα απολάμβανε αν, το
σκληρό σκηνικό με ξεγυμνωμένες Αιγύπτιες βασίλισσες να κάνουν απίθανα ματ και
πύργους να υποχωρούν στο μεγαλείο των πιονιών. 






Με κουτάλες λυγισμένες,
κατσαρόλες χωρίς καπάκια στραβωμένες, τσίγκινα χωνιά χωρίς προβοσκίδα, μαχαίρια
καρφωμένα στα πόδια του τραπεζιού και της κορνίζας του παππού ζωγραφισμένου που
κοίταζε αμέτοχος το γιο του να χειροδικεί στη μάνα της και να γελάει με νεύρο
ποτισμένο, κάνοντας τσεκ στην όγδοη παρτίδα σκακιού.





Να κάνει αλ-μπασάν με πρωθύστερα
σκορπισμένο αλάτι από τις πεσμένες μεταλλικές αλατιέρες.






Με τα μαύρα μάρμαρα να ραγίζουν
από το βάρος της μολυβένιας τσουκάλας που σαν άλογο με κίνηση γάμμα έπεσε με
μίσος στα πόδια του.





Στη θύμηση αυτή δίνει με πάθος
ένα χαστούκι στο «Οπούντια Ρουφίδα» της, με ματωμένο χέρι αρπάζει το στρογγυλό
κομμάτι που έπεσε χάμω και το ρίχνει στο μισοξύπνιο Μνηστήρα.





Αυτός ξανακραυγάζει ένα-ένα τους
ήχους των νυστεριών και των ψαλίδων.





Να της θυμίσει τα εργαλεία να
κτυπάνε μεταξύ τους επίμονα για τη σκισμένη μήτρα που της άνοιξε το δρόμο για
το τεχνητό φως του ιατρείου.





Εκεί που εξέπνευσε πριν καν
φωνάξει με τη μεταλλική φωνή της το πρώτο «ουά».





Την φωνή που άκουσε μόνο το
αδελφάκι της και τη θυμάται ακόμη.





Το πρώτο «ουά» που ήθελε να πει
μελανιασμένη την ώρα που τη σήκωνε η μαμή ολοαίματη.





Την ιερή εκείνη ώρα της
θανογέννας γεννήθηκαν όλοι οι Ικέτες και οι Μνηστήρες της μαζί.





Μα η μάνα κι ο πατέρας της την
πλύνανε, την πιάσανε και φύγανε.





Χωρίς την έγκριση των γιατρών,
άψυχο νεογέννητο τη ρίξανε ανάμεσα στους κάκτους στην αυλή τους και δεν το
είπαν σε κανένα. 





Οι δυο τους κλάψανε αργότερα
εσώκλειστοι, το δίδυμο αδελφάκι της στην αγκαλιά τους, και δεν ξαναποτίσανε
τους κάκτους.





Των αγκαθιών το μίσος στην πρώτη
επαφή στο υγρό της σουρωμένο δέρμα  το
νόμισε ίδιο των δικών της και του κόσμου ολόκληρου, το έκανε αγάπη και
τραγούδι, το έκανε συλλογή με σπάνιους κάκτους απ’ τα ταξίδια που θα πήγαινε
αν.  Κι έζησε τη ζωή της γειτονιάς, του
τόπου της και της οικουμένης με μισή ανάσα και έναν παιδικό σπασμό.

(εκατόλεξο χωρίς παύσεις) – τα Δάκρυα των Αρουραίων

Η κυρία Δημάρχου
έκλεισε το εβδομαδιαίο της ραντεβού για κούρα ομορφιάς στα SPA της λεωφόρου
Ευθανασίας μα δεν αναλογίστηκε τον πόνο του αρουραίου στο εργαστήρι για τις Animal-tested μάσκες
και ενυδατικές που θα της ανοίξουν τους πόρους για να βγει το σμήγμα με το
καυσαέριο και τις τοξίνες και θα της τεντώσουν το δέρμα της ανάμνησης του
τσιμέντου και του τούβλου για να είναι πανέτοιμη για την πασαρέλα της κατσίκας
στα σαλόνια των αραδιασμένων μαργαριταριών και των διαμαντιών που λαμπυρίζουν
σαν δάκρυα αρουραίου στο σκοτάδι του υπονόμου που έχυσε στο νερό που οι αρχές
θα ανακυκλώσουν για να πιεις αποενοχοποιημένος

(εκατόλεξο, μόνο ρήματα) - Πολιτείας Δρώμενα

Γεννιέσαι.
Ενημερώνεται, πλένεσαι, κτίζεται. Περικυκλώνει, μαζεύει, απλώνεται, κατακτά,
παρακολουθείς.  Μπουσουλάς, βυζαίνεις,
αρπάζεις, κλαις, υψώνεται. Χαϊδεύει, χρωματίζεται, δενδρώνεται, υδρεύεται,
γκριζώνει, μιλάς. Απογαλακτίζεσαι, διογκώνεται, περπατάς, φωνάζει, ακούς,
ωρύεται, κουφαίνεις.  Σωπαίνεις.
Μεσημεριάζει, μαγειρεύεις, αφουγκράζεται, ποθεί, αρνείσαι. Εσωκλείεσαι.  Κλαίει, οδύρεται, παρακαλεί, ξεμυτάς.  Νυχτώνει, φωταγωγείσαι, διασκεδάζεις,
ξημερώνεσαι, σωπαίνει, κυκλοφορείς, αδιαφορεί, επιστρέφεις.  Εργάζεσαι, ωριμάζεις, περιμένει, πιέζει,
κωλυσιεργείς. Τειχίζεται. Απομονώνεσαι, δικτυώνεσαι,  απορρίπτεσαι, σιωπά.  Διαδικτυώνεσαι, εξαφανίζεσαι, πεθαίνεις.  Μαζεύονται, κλαίνε, ξεχνάνε, αποβάλλει.
Πεθαίνουν.  Γεννάστε, προσκαλείστε,
αποδέχεστε, εγκαθίσταστε, μετακομίζετε, ενοικιάζετε, αγοράζετε, πουλάτε,
ξοδεύετε, χρυσίζει. Κοινοποιείτε, φυτεύετε, εξεγείρεστε.  Αποκεντρώνεται. Συμπιέζεται. Καταρρέει.
Πεθαίνετε.  Αναστυλώνεται.  Προσκαλεί. 
Ακούμε.  Πηγαίνουμε.  Εισερχόμαστε. 
Θαυμάζουμε, σιχαινόμαστε. 
Προσπαθούμε, πέφτουμε. Σερνόμαστε, σκουπίζει, αγνοεί.   Απαξιώνει, εχθρεύεται, ψηφιοποιούμαστε.  Βρέχεται, λιμνάζει, βυθίζεται.  Γεννιέσαι.

οι Άγιοι Πολιτεύουν Μασώντας Σταφύλι

Η πόλη
μου δεν ξυπνάει τα κυριακάτικα πρωινά των Σεπτεμβρίων.  Σε τρεις πλατείες τσαμπιά από αγιορείτικο
αποβοστρυχώνονται σε στόματα, τρίβονται στους τραχείς ουρανίσκους και
διηθούνται. Αφού τα τσαμπιά χάσουν τη μορφή στους μύλους με τη βραδύτατη
τροχαλία, ξεκινά η έκθλιψη του μούστου. 
Έτοιμοι οι γέροι με τη γλευκοποίηση, μαζεύουν τη ψίχα με τα δάχτυλα και
πιάνουν μπουκάλια από σκούρο κίτρινο γυαλί. 
Σκυμμένοι μπροστά πασχίζουν να φτύσουν το γινωμένο κρασί.  Η σκιά των πολυκατοικιών τους εμποδίζει να
δουν.  Ακουμπάνε τα μαραμένα τους χείλη
στα στόμια.  Κλείνουν τα μπουκάλια με
φελλούς και το απόγευμα αλείφονται με τα απομεινάρια.  Βαλσαμώνονται για μια εβδομάδα.

(υπέρτονο εκατόλεξο) – Αστικές Οδοί

Αν σκέφτεσαι
κινδυνεύεις.  Οδός καλωσορίσματος με δυο
πόδια αριστερά. Ξεφωνίζω τη μετρέσσα του ροζ διαχωρίσματος που με
πυροβολά.  Με βωμολοχίες τύπου «άει..»
και με δυο τραύματα κόκκινος, εμπλουτισμένος σαν ουράνιο σε κλίβανο κυνηγάω
τους υγειώς σκεφτόμενους. Σε κουρέλια τυλιγμένος στην οδό Ευημερίας εισέρχομαι.  Ζητιανεύω χαρωπά, και προκλητικές κυρίες
στέλνουνε με νόημα φιλιά.  Κρίμα.  Θα ήθελα στην οδό Ψυχολογίας να εναπόθετα
αυτό που η μητέρα μου ονόμασε «εσύ».  Τη
μίτωση δοκίμασαν κι εδώ οι αρχές επάνω μου πάνω στην πίκα της τραγελαφικής μου
ανυπαρξίας. Με ένα τρίτο κορμί σύρθηκα γλείφοντας του πεζοδρομίου τη γωνία ως
την οδό Θανάτου. Αν κινδυνεύεις σκέφτεσαι. 

η Λεπίδα και η Πόλη

Ξεκίνησες Τρίτη
μεσημέρι με λεπίδα στο χέρι για γύρα στην πόλη. 
Έσκισες στη μέση κοιλιές αγαλμάτων, δέντρα στο πάρκο, αδέσποτα
σκυλιά.  Έσκισες στα πανεπιστήμια την
πρόσοψη, στα βιβλιοπωλεία, στα μαγαζιά, στα εστιατόρια.  Πέρασες στα δημόσια κτίρια τη συνεχή γραμμή
ώσπου στα σπίτια έφτασες.  Πρώτο εμένα
έσκισες όπως στεκόμουνα στην εξώπορτα. 
Έπειτα όλους τους συμπολίτες στις πόρτες και στα παράθυρα.  Κάθονταν, στέκονταν, κοιλιές ή πρόσωπα, η
γραμμή ευθεία. Τελευταίο το Δήμαρχο είδες για χάρη εκλιπαρούντα.  Σκίζοντας κι αυτόν γύρισες πάνω σου τη λεπίδα
έντρομος να δεις κομμένο το λαρύγγι σου με το προ πολλού ξεραμένο αίμα. Η πόλις
σου σε πρόλαβε.

(εκατόλεξο χωρίς παύσεις) το Σταφύλι που δεν Γεύτηκα στην Πόλη

Θα περπατήσω μια
φορά ήρεμος στην πολιτεία ετούτη θα καταλύσω για χάρη σου σόλα από ζάχαρη κι
όπως τα σταφύλια πατάς θα νιώσω να με σκέφτεσαι με τρομαγμένο μυαλό και θα
στείλω ήρεμα αγέρα εκεί που περιμένεις κι αν στο γρασίδι του εθνικού κήπου
αράξω θα μυρίσω ήρεμος στον αγέρα που επιστρέφει ευωδίες κρασιού κι η ελπίδα
μου ετούτη θα με κρατάει εδώ με το ενοίκιο συνεπή με το μετρό ισόμετρο
αναπολώντας τον τρύγο που άφησα πίσω στο αγαπημένο χωριό των βραδύτατων φίλων
εδώ τη μέρα εκείνη θα ανυψωθώ αργά μπροστά στην αψίδα και στο ρυθμό σου θα
περπατήσω αργά

(Εκατόλεξο, μόνο κόμματα) - οι Διαστάσεις του Αστικού Δικτύου

,καθηλωμένος
κάτω, πόδια σφηνωμένα στους δύο αυτοκινητόδρομους στην είσοδο της πολιτείας,
στήθος καταπλακωμένο από ένα Δημαρχείο, κεφάλι στο βόρειο γκέτο, τα χέρια
αρπάζουν τους απέναντι ουρανοξύστες, αντίσταση, δρόμοι, γέφυρες περνάνε από
πάνω σου, το βάρος μυριάδων πεζών και οχημάτων, κτίρια, όλα σε συγκρατούν, σε
αυτή την εκδοχή σου, Γκιούλιβερ, σηκώνεσαι, κονιορτοποιείς την πολιτεία,
ευτυχισμένος, μα στην επόμενη γίνεσαι Κοντορεβυθούλης σε πολιτεία  Γιγάντων, εισέρχεσαι, σχισμές των ρόδων,
απέραντη άσφαλτος, σε ρουφάνε σε κενά αέρος και σε φτύνουν κάτω από τις
τεράστιες σόλες του αστυφύλακα, γίνεσαι αποτύπωμα ως το επόμενό του βήμα σε δύο
έτη, ναι, ξέρω, δεν θα άλλαζες πολιτεία ξανά,