Christos R. Tsiailis's Blog, page 2

Η απρόσμενη φίμωση του Δημιουργού από τα ίδια τα δημιου...

Η απρόσμενη φίμωση του Δημιουργού από τα ίδια τα δημιουργήματά του. Ο θυμός κι η αγανάκτησή τους, η ανάγκη για επανάκτηση του ελέγχου του λόγου. Μια συλλογή όπου, κατά τεκμήριο, τα δημιουργήματα αναπαράγουν τον εαυτό τους, υποσκάβοντας και κατακρίνοντας τη δημιουργική διαδικασία σε αληθινό χρόνο. Με δηλώσεις και υποδηλώσεις, τα ενσαρκωμένα και προσωποποιημένα ποιήματα εκφράζουν μια εναλλακτική «στάση ζωής», μια διεκδίκηση ύπαρξης στον απτό χωρόχρονο. Μια ποιητική συλλογή με ουσία, που αφήνει στον ποιητή ως μόνη διέξοδο το επιφώνημα ‘ουά’ την πρώτη και μοναδική λέξη που στον ίδιο θα επιτρέψουν τα ποιήματα να αναφωνήσει στο σύμπαν της συλλογής, μέσα στα πλαίσια ενός ‘κλειστού’ διαλόγου. Απώτερος στόχος η ελευθερία και η αυτοδιάθεση· η αποσόβηση κάθε στείρου δογματισμού· και μια επίκληση προς τον ποιητή για επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης τους. Αναρωτιέται κανείς αν όντως είναι τα ποιήματα που ομιλούν, ή οι ψυχές των καταφρονημένων. Μια ξεχωριστή συλλογή, όπου ο ίδιος ο Δημιουργός αντιλαμβάνεται ότι το ονοματεπώνυμό του ως σημειολογική αναφορά, καθώς και η ίδια η ύπαρξή του στο κείμενο δεν μπορούν να πραγματωθούν ως ο τρισδιάστατος προστατευτικός τοίχος που θα συνθέσει το σύνολο των είκοσι πέντε ποιημάτων. Ένα έργο πρωτοποριακό που ενδεχομένως να ανοίγει νέους εκφραστικούς τρόπους μεταποιητικής, προτάσσοντας την ενάργεια και την καθαρότητα σκέψης, μέσα από ένα καταιγιστικό μονολογικό και συνάμα συλλογικό μανιφέστο επανάστασης. Υποκρυμμένος ο ποιητής της συλλογής ΟΥΑ, δεν θα παραθέσει εργοβιογραφικό σημείωμα, καθώς αφήνεται με την ελπίδα να δηλωθεί η υποψία ύπαρξής του μέσα από τις φωνές των δημιουργημάτων του.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ (νέο βιβλίο)

[θαν] μικρή, τριψήφια συλλαβή, σε όσους αναγραμματισμούς και αν τη συναντήσει κανείς στη ζωή πάντα θα φαντάζει επικίνδυνη, κρυμμένη στις μικρές τραγωδίες, σαν ένα σύμπτωμα που προειδοποιεί. Όταν ο ποιητής την εντοπίσει είναι υποχρεωμένος να την αποσοβήσει με κάθε ποιητικό εργαλείο. Μια δυναμική συλλογή με είκοσι εννέα ποιήματα, ένα πεδίο μάχης λόγου, ιδεών και οξύμωρων σχημάτων, με απώτερο στόχο την απομόνωση της συλλαβής του σκότους εκτός αγκυλών· μια σπονδυλωτή αλυσίδα ποιητικού ελεγείου που αρπάζει τους κραδασμούς του πιο αδιαπραγμάτευτου τρόμου και τους μετατρέπει σε εύηχους συμβολισμούς. Θα μπορέσει το τελευταίο παιχνίδι να δώσει το αντίδοτο για τα έντονα συμπτώματα; Πόσο λυτρωτικός είναι ο στροβιλισμός της πτώσης; Από τις σκοτεινές σπηλιές του υποσυνειδήτου ως τις γαλάζιες διαστρωματώσεις του πολυεστιακού ορίζοντα, το ταξίδι είναι αναπόφευκτο όταν διακυβεύεται η ακεραιότητα της ύπαρξης. Ποίηση που αυτό-τυφλώνεται όταν το κρίνει αναγκαίο μόνο και μόνο για να επιστρέψει στο φως σοφότερη. Μια ματιά πίσω από το παραπέτασμα, κάτω από το μνήμα που δεν σκαλίστηκε ακόμη – ποίηση που ψάχνει την ομορφιά που ανιχνεύεται περισσότερο με την αφή παρά με την όψη.

Συνέντευξη στο Ραδιόφωνο με Όλγα Πιερίδου για το ΨΩΜΙ

https://www.youtube.com/watch?v=IjSQH...

image inside 'Klotho Surfaces'

Οι εκδόσεις Γκοβόστης και η Λέσχη Ανάγνωσης Φάλαινα Σα...

Οι εκδόσεις Γκοβόστης και η Λέσχη Ανάγνωσης Φάλαινα Σας προσκαλούν Σε πρώτη παρουσίαση του βιβλίου ΨΩΜΙ Και σε συζήτηση με τον συγγραφέα Χρίστο Τσιαήλη Για τον συγγραφέα και το έργο του θα μιλήσουν: Δημήτρης Τανούδης Συγγραφέας, Εισηγητής σεμιναρίων λογοτεχνικής γραφής Μαρία Ανδρεαδέλλη Συγγραφέας, μεταφράστρια Αποσπάσματα θα αναγνώσει: Χρήστος Κάλλοου ηθοποιός Εισηγητής: Ιωάννα Κυριακίδου Φιλόλογος. Θα ακολουθήσει συζήτηση με το αναγνωστικό κοινό Πού; Στον χώρο εκδηλώσεων De Profundis Ζωοδόχου Πηγής 73, Αθήνα Τηλ: 210 3815433 2103822252 2103816661 Πότε; ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΩΡΑ 18:00 Οπισθόφυλλο: «Αν και ετερόκλητες, οι αφηγήσεις αυτού του βιβλίου έχουν κάτι κοινό: βασίζονται λιγότερο σε όσα εντυπώνουν και περισσότερο σε όσα μας αφήνουν να φανταστούμε. Οι προεκτάσεις τους, εφιαλτικές και ονειρώδεις, μοιάζουν με το υπέροχα έντρομο δέρμα ενός μωρού καθώς αγγίζει τα πρώτα αντικείμενα της ζωής του, ενώ ο συγγραφέας τους, δρομέας στη συνοριακή γραμμή που ενώνει την πεζογραφία με την ποίηση, μοιάζει με τη Νηπιαγωγό του διηγήματος, εκείνη που μαθαίνει στα ξεχωριστά παιδιά την Ιστορία μόνο και μόνο για να τα ξεπροβοδίσει εκτός αυτής – προς τα μέρη απ’ όπου τα ξεχωριστά παιδιά θα επιστρέφουν πάντοτε ξεχωριστά. Εδώ, στον κόσμο μας, φαίνεται να τους λέει, ο παράδεισος δεν υπάρχει πια. Τον φάγαμε σε είδος. Εδώ υπάρχει μόνο το ζυμάρι, τους λέει. Το ψωμί –οι κρυμμένες μας δυνατότητες– βρίσκεται κάπου αλλού: και μας περιμένει». (Δημήτρης Τανούδης, συγγραφέας, ‘Σπασμός’, Τιμητική Διάκριση ΕΚΕΒΙ)

Goodreads Quiz ΨΩΜΙ taken 1 time 15 questions take quiz

Goodreads Quiz ΨΩΜΙ taken 1 time 15 questions take quiz

.goodreadsGiveawayWidget { color: #555; font-family: geor...

.goodreadsGiveawayWidget { color: #555; font-family: georgia, serif; font-weight: normal; text-align: left; font-size: 14px; font-style: normal; background: white; } .goodreadsGiveawayWidget p { margin: 0 0 .5em !important; padding: 0; } .goodreadsGiveawayWidgetEnterLink { display: inline-block; color: #181818; background-color: #F6F6EE; border: 1px solid #9D8A78; border-radius: 3px; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-weight: bold; text-decoration: none; outline: none; font-size: 13px; padding: 8px 12px; } .goodreadsGiveawayWidgetEnterLink:hover { color: #181818; background-color: #F7F2ED; border: 1px solid #AFAFAF; text-decoration: none; } Goodreads Book Giveaway ΨΩΜΙ by Christos R. Tsiailis

Giveaway ends January 25, 2018.

See the giveaway details at Goodreads.

Enter Giveaway

Ο Ιός Κοξάκι

Η Σ. ξύπνησε απότομα στον καναπέ. Δεν θυμότανε να είχε αποκοιμηθεί εκεί. Ο θόρυβος από το κλάμα του βρέφους στην κουζίνα ήταν πιο δυνατός από την ένταση της τηλεόρασης. Έπαιζαν ειδήσεις. Ανασηκώθηκε για να πάει στο μωρό, μα στην τηλεόραση έπιασε με την άκρη του βλέμματός της μια σκηνή που την μαγνήτισε - δεν μπόρεσε να πάρει δεύτερο βήμα. Κοκάλωσε. Ένιωσε το σβέρκο της να αγκυλώνεται προς τα δεξιά. Έμεινε εκεί. Ο παρουσιαστής την κοίταζε κατάμματα. Έντονα. Ο ΙΟΣ ΚΟΞΑΚΙ ΈΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΔΕΚΑ ΕΤΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ. Στην οθόνη εικόνες και βίντεο από παιδάκια επηρεασμένα από τον ιό. Ήταν αποκρουστικό. Βάναυσο. Μα δεν μπορούσε να κινηθεί. Κρύος ιδρώτας άρχισε να λούζει το μέτωπό της. Σταγόνες κύλησαν και της έκαψαν τα μάτια. Τα ανοιγόκλεισε αρκετές φορές αντιδρώντας ενστικτωδώς, έσφιξε τα βλέφαρά της να φύγει το υγρό, όχι τόσο γιατί πονούσε, αλλά κυρίως για να συνεχίσει να βλέπει. Να βλέπει τα κοκκινισμένα εξανθήματα στο δέρμα μικρών παιδιών, τις φλύκταινες στις πατούσες τους. Ήταν το πάγωμα εκείνο που αισθάνεται το θύμα μπροστά στον δολοφόνο που κρατάει απέναντί του το μαχαίρι. Που σιμώνει κι αυτή δεν μπορεί να κουνηθεί. Που την κοιτάει στα μάτια ψυχρά, έτοιμος, κι αυτή ζει όλη της τη ζωή απαρχής σε γρήγορη κίνηση, όλες τις μετάνοιες και τις χαρές, τη θλίψη και τις συγκινήσεις σε ένα μικρό δευτερόλεπτο, ανίκανη να αντιδράσει. Έτσι ένιωσε εκείνη τη στιγμή.Ο παρουσιαστής ήταν κάπως ψυχρός στην ανακοίνωσή του, έτσι όπως εμφανιζόταν στο κουτάκι κάτω δεξιά στην οθόνη. Μα η Σ. δεν νοιαζόταν για το ύφος στη φωνή του. Μόνο το βλέμμα του. Το βλέμμα του που υπονοούσε κάτι απροσδιόριστο, κάτι διαφορετικό, κάτι που αφορούσε μόνο εκείνη. Το περιεχόμενο αυτού που άκουγε ήταν που δεν την άφηνε να μετακινηθεί. Το βαθύτερο περιεχόμενο. Όχι τα παιδιά, όχι το δέρμα τους.  Ήταν σαν να μην τα έβλεπε όλα αυτά. Ήταν σαν να μην άκουγε την ανακοίνωση. Βυθιζότανε γοργά σε μια απροσδιόριστη ανάμνηση. Και συνάμα αισθανόταν ότι ελάμβανε μιας μορφής απειλή, άμεση, στοχευμένη σ’ εκείνη την ίδια, μόνο για εκείνη, αποκλειστικά.Η ανάμνηση, θολή, στο βάθος μια μορφή, ομίχλη, όδευε η ίδια προς τη μορφή εκείνη, μα με τρόμο, τεράστιο τρόμο, έπρεπε να πάει εκεί… έπρεπε να δει… έπρεπε…ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ. ΜΗΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΣΤΕ ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ. Ο ΙΟΣ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΑΟΡΑΤΑ ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΠΟΥ ΕΚΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΟΥΝΤΕΣ.Το δεύτερο μισό της ανακοίνωσης την έφερε για λίγο ξανά στην πραγματικότητα. Έβλεπε στην οθόνη τα κάτω χείλη και τα ούλα των μωρών με τα έλκη και φανταζότανε πόσο θα υποφέρανε, πόσο θα πονούσανε την ώρα που κλαίγανε για το φαγητό τους. Άκουγε ταυτόχρονα το κλάμα του μωρού στην κουζίνα και δεν ήξερε αν ένιωθε ανακούφιση στη σκέψη πως εκείνο το μωρό ήταν καλά ή τρόμο στην ιδέα ότι ίσως – από κάποια διαβολική σύμπτωση – το μωρό έκλαιγε επειδή το ίδιο είχε κολλήσει τον ιό.
Μα αφού δεν έχω μωρό!!!
Η ξαφνική διαπίστωση την τρόμαξε διπλά. Ήθελε να τρέξει να πάει στην κουζίνα, να δει. Να καταλάβει. Μα ήθελε να μείνει κι εκεί, μπροστά στην οθόνη. Μέχρι να τελειώσουν οι ειδήσεις. Για να ξαναβυθιστεί. Άγγιξε το σώμα της παντού. Απότομα ξυπνώντας από το πάγωμα της είδησης ένιωσε το αίμα της να κυλάει ξανά στις φλέβες της. Το σβέρκο της ξεκλείδωσε με ένα ξερό ‘κλικ’. Γρήγορα ξεγυμνώθηκε εκεί όπως ήταν. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί από το λευκό στο μαύρο πλακάκι. Σαν μια μαύρη Βασίλισσα σε μια άδικη παρτίδα ένιωσε εκατοντάδες λευκά πιόνια να στριμώχνονται γύρω της και να την πνίγουν. Άρπαξε το τηλεχειριστήριο από το μπράτσο του καναπέ. Έκλεισε την τηλεόραση και κοιτάχτηκε στη μαύρη της οθόνη. Ήταν ο καθρέφτης της εκείνη τη στιγμή. Μικρή ελπίδα, μεγάλη ανησυχία. Ένας θολός καθρέφτης. Μα ήταν αρκετός. Ήταν ταιριαστός. Το μαύρο του ήταν ό,τι έπρεπε. Για να μην της δώσει ούτε ίχνος χαράς. Ούτε ψήγμα πλασματικής ελπίδας. Έπρεπε να ξέρει σίγουρα. Έπρεπε να παραδοθεί στο τελειωτικό αυτό ψάξιμο. Δεν υπήρχε χώρος για λογική, δεν υπήρχε θέληση για μετακίνηση. Δεν υπήρχε συναίσθημα. Μόνο ψυχρός, σαρωτικός τρόμος. Έπρεπε να ξέρει αμέσως, εκείνο το δευτερόλεπτο, αν είχε η ίδια προσβληθεί. Το κάθε επόμενο δευτερόλεπτο θα ερχότανε κάθε φορά «πολύ αργά». Ο χρόνος είχε σταματήσει. Η ίδια παγιδεύτηκε σε ένα περίεργο δίπλωμα του χρόνου. Η εικόνα της η ίδια μέσα στην οθόνη ερχόταν να την επιβεβαιώσει ότι ό,τι έχει ακούσει για τα παράλληλα σύμπαντα ήταν αλήθεια. Απέναντί της δεν ήταν η ίδια. Ήταν ένας ασθενής της, στον καναπέ ξαπλωμένος.Μίλα του!Όχι! Αυτή τη φορά θα εξετάσω χωρίς να μιλάω. Χωρίς να ρωτάω. Χωρίς εξηγήσεις. Να μην μου εξηγήσει τίποτα! ΤΙΠΟΤΑ!!!Μετακίνησε τα μαλλιά της εξετάζοντας πρώτα τα αυτιά της. Πέρασε το δάκτυλό της πίσω από τους λοβούς και πιο πίσω στο σώμα του τυμπάνου, μετά έβαλε το δάκτυλό της μέσα για να νιώσει χιλιοστό με χιλιοστό την παραμικρή ευαισθησία ή ανωμαλία στο λεπτό δέρμα, που θα σήμαινε το γέννημα ίσως ενός εξανθήματος. Δεν βρήκε κάτι. Γρήγορα κόντεψε το πρόσωπό της στην οθόνη για να δει καλύτερα τα μάγουλα, αλλά και τα καλά κρυμμένα σημεία ανάμεσα στις εμφανείς λακκούβες κάτω από το πηγούνι της. Το κλάμα του μωρού στην κουζίνα γινόταν όλο και εντονότερο. Άνοιξε προσεκτικά με τα ακροδάχτυλά της ρυτίδα με ρυτίδα. Τα σημάδια της ακμής που χρόνια ήταν εκεί, της θύμισαν έντονες σκηνές τρόμου από την παιδική της ηλικία. Μα δεν ήταν κόκκινα. Μόλις που τα διέκρινε στη σκούρα αντανάκλαση, και ήταν ώριμα, ήταν γερασμένα πια. Είχαν υπηρετήσει τον σκοπό τους. Είχαν διενεργήσει μέσα της βαθιά την αυθυποβολή που χρειαζότανε εκείνη τη στιγμή – το σημάδι είναι σημάδι για πάντα, ο ιός έρχεται για να σε ξυπνήσει ξανά – Τέτοιες σκέψεις έκανε όσο έβλεπε τα παλιά σημάδια με το χρώμα της αιώνιας σήψης. Και πέρασε και η σκέψη για το παιδί, πώς θα την έβλεπε κάθε μέρα το παιδί με εκείνα τα σημάδια; Μα δεν ερχόταν η θλίψη να της αλλάξει το πάγωμα. Τίποτα δεν θα την αποσπούσε από τον σκοπό. Έπρεπε να ξέρει ότι δεν κόλλησε τον ιό. Όσο κι αν δευτερεύουσες σκέψεις εισέβαλλαν στο μυαλό της αυτή θα έμενε εκεί – κολλημένη στην οθόνη να εξετάζει το δέρμα της παντού. Δεν έμεινε τίποτα στο κεφάλι της πια να εξετάσει. Κοίταξε ακόμη και το λευκό των βολβών της τραβώντας τις σακούλες των ματιών και μετά τις άνω βλεφαρίδες και μετά γυρίζοντας τα μάτια της δεξιά κι αριστερά ένα-ένα. Ήταν καθαρή κι εκεί, και κάτω από το πηγούνι, και τριγύρω από το πρόσωπό της, μα όχι σίγουρη ακόμη. Καθόλου σιγουριά δεν ένιωσε, ούτε ανακούφιση. Αν ήταν αρκετά θαρραλέα θα άρπαζε το μαχαίρι από το τραπεζάκι, λερωμένο με τις φλούδες των φρούτων που έκοβε για τους ασθενείς της πριν αποκοιμηθούν, θα έσκιζε το δέρμα της να δει αν είχε αρχίσει κάτι να ερεθίζεται από κάτω, η αλήθεια το κοίταξε για λίγο το μαχαίρι μα αμέσως ξέχασε. Γιατί μια φαγούρα είχε ήδη αρχίσει να γαργαλάει ελαφρά το τριχωτό της κεφαλής της και το αριστερό της μάγουλο κάτω χαμηλά. Τα δάκτυλά της ξεράθηκαν στη σκέψη ότι ίσως αυτό να είναι το πρώτο σύμπτωμα του ιού. Έριξε βιαστικά προς τα κάτω το βλέμμα της. Εξέτασε προσεκτικά τις παλάμες της – η γραμμή της ζωής. Η γραμμή της ζωής που της είχε εξηγήσει η μάντισσα είχε αλλάξει. Είχε γίνει διπλή. Ήταν δυο παράλληλες ζωές. Ήταν  η ίδια κι ήταν και μια άλλη – μια παραμορφωμένη άλλη. Μια μάνα, μια μάνα με ένα μωρό στην κουζίνα να κλαίει.Κατάφερε και πήδηξε πίσω, στα δύο μέτρα από την τηλεόραση πάλι. Προσγειώθηκε σε ένα μαύρο τετράγωνο. Δίπλα της ένας πύργος. Ζώνη άνεσης. Ζώνη ανακούφισης. Ο πύργος κοίταζε αλλού, προς το κλειστό παράθυρο του φωταγωγού. 
 Την άναψε πάλι. Ο παρουσιαστής μιλούσε ήρεμα για την καταιγίδα. Ήρεμα για την κατολίσθηση στο προάστιο. Ήρεμα για τους είκοσι-τρεις θανάτους. Ήρεμα για τον πόλεμο που ξεκινούσε στο Αρχιπέλαγος σήμερα.Άγγιξε το αιδοίο της. Πόναγε. Αίμα. Αίμα και πύο. Κανένα κλάμα στην κουζίνα. Το αίμα στον καναπέ. Αίμα, πύο και σπέρμα. Το ανάλυσε λίγο: τώρα χρόνια το περιμένω, μήπως ξεκινάει επιτέλους; Ποιον είχα εψές στον καναπέ; Γαμώτο δεν θυμάμαι. Ίσως ο… Κοίταξε το τηλεχειριστήριο. Αίμα και πύο κι εκεί. Ίσως πάλι να μην ήταν έγκυος. Ίσως η ίδια από μόνη της να…Έκλεισε τα μάτια πάλι με τρόμο. Ο ΙΟΣ ΚΟΞΑΚΙ ΈΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΔΕΚΑ ΕΤΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΕΥΑΛΩΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ. ΕΝ ΤΟΙΑΥΤΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙ Η ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΕΣΙΣ ΕΙΝΑΙ – ΔΥΣΤΥΧΩΣ – ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΗ.Πήγε προς τη μορφή. Η ομίχλη διαλύθηκε. Μια άλλη Σ. κοίταζε μια οθόνη και κρατούσε με δυο χέρια σφιχτά το τηλεχειριστήριο στραμμένο απειλητικά στην κοιλιά της.
copyright Χρίστος Ρ. Τσιαήλης, 2018

αγαπημένη μου Ευρυδίκη,σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε...

αγαπημένη μου Ευρυδίκη,σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε ευχαριστήσω για όσα έχεις κάνει για μένα και τo βιβλίο ΨΩΜΙ. Αισθάνομαι ότι κανένας λόγος, καμιά επιστολή, κανένα ευχαριστώ δεν θα είναι ποτέ αρκετό για να αντισταθμήσει τη γενναιοδωρία σου. Ο πίνακάς σου memoirs κοσμεί και θα κοσμεί για πάντα στο μέλλον το εξώφυλλο και την ίδια την ύπαρξη του ΨΩΜΙ, που πλέον είναι άρρηκτα δεμένο μαζί του, που είναι και δικό σου βιβλίο, αφού ο υπέρμετρα φιλολογικός σου πίνακας αφηγείται ολόκληρο το βιβλίο, και τις δεκατέσσερις ιστορίες σε μια ενιαία σκηνή, όπου το αδιέξοδο συναντάει την ελπίδα και η μακαβριότητα συναντάει τη δίψα για ζωή. Έτσι είναι η σουρεαλιστική τέχνη, ο υπερρεαλισμός, ο εξπρεσιονισμός και όλες οι τέχνες που θέλουν, ποθούν να ξεφύγουν από τον στυγνό ρεαλισμό. Εμείς οι καλλιτέχνες θέλουμε να σπάσουμε, όπως λες στον χαιρετισμό σου στο βίντεο, το περίγραμμα, ίσως για να βρούμε την ψίχα του ψωμιού και κομματάκι-κομματάκι να την προσφέρουμε στον φίλο που κάθησε να ακούσει τη φωνή μας με αγάπη.Δεν σου γράφω όμως το γράμμα αυτό μόνο για να σε ευχαριστήσω για τον πίνακα του εξωφύλλου και για τον "χοροχώρο", τον πίνακα δίπλα από το διήγημα "ψωμί", το ομότιτλο του βιβλίου. Σου γράφω για να σου εκφράσω τον θαυμασμό και την πίστη μου στο εικαστικό σου έργο. Από την ημέρα εκείνη που γνώρισα τους πίνακές σου, ιδίως εκείνον με τα ποδήλατα και τα κορίτσια (τα πόδια τους, βασικά :) ) και έμεινα να τον κοιτάζω για ώρες και να αναπολώ τις ωραίες μέρες της σουρεαλιστικής έξαρσης, έχω ο ίδιος επαναφορτίσει τις μπαταρίες μου. Έχω ανανεωθεί, ίσως κι η γραφή μου να πήρε νέα πορεία χωρίς να το γνωρίζω. Μου λες ότι σε ξεκλείδωσα και ζωγραφίζεις ξανά μετά από μια παύση. Ψυχανάπαυση ήταν, αγαπητή μου, να ξεκουραστεί η ψυχή και το μυαλό, να γεννήσει ξανά νέα τέχνη. Θα περιμένω με αγωνία τους νέους σου πίνακες.Σε φιλώ και σε αγκαλιάζω με όλη την υπερρεαλιστική αγάπη που μου επιτρέπει η φαντασία.Αφήνοντάς σε, ελπίζω το αφιέρωμα που συνόδευσε την ομιλία σου στην παρουσίαση του βιβλίου μου που έκανα εγώ για εσένα για αυτό που έκανες εσύ για εμένα, όλα σε ένα (αυτό κι αν είναι inception), να σε ικανοποιεί. Προσπάθησα να ταιριάξω τη σειρά που έβαλα τους πίνακες σε εξέλιξη από μαυρόασπρο ως το πολύχρωμο και μετά πίσω στο πιο κρεμ για να καταλήξουμε στα χρώματα του memoirs. Ταυτόχρονα, προσπάθησα να ταιριάξω τους πίνακες που εμφανίζονται με τα λόγια που λες για το ΨΩΜΙ και την τέχνη γενικότερα. Ελπίζω σε κάποιο βαθμό να το έχω πετύχει.

Υγίαινε, λοιπόν, και συνέχισε να δημιουργείς.Σύντομα να τα πούμε κι από κοντά.

Με βαθιά εκτίμηση και αγάπη,


Χρίστος Ρ. Τσιαήλης

δημοσιεύσεις - επιτυχίες Χ. Ρ. Τσιαήλης 2017

Αγαπημένοι μου μπλοκόφιλοι,
η φετινή χρονιά για μένα ήταν πολύ παραγωγική.
Κατάφερα να διακριθώ σε 5 διαγωνισμούς.
Παρουσιάζονται φέτος σε εκδόσεις:

-Flash Fiction αφήγημά μου "Caper in Vinegar" στη συλλογή postcards "From Cyprus With Love"

-Το διήγημά μου ΄Φρούτο' στην Ανθολογία του Φανταστικού των Εκδόσεων I-Write "Το Έπος του Φανταστικού - Το Αδιέξοδο"

-Δυο ελληνικά και δυο αγγλικά μου χάικους στην Ανθολογία Χαϊκού "Diasporic Literature, haikus 2017"

-το ποίημά μου "Watering the Deserts" στο διεθνές περιοδικό "ArtAscent"

-Τα διηγήματά μου "Γένεσις: Η Συνθήκη της Αγάπης" και "Μουσείο Θανάτου και Γεροντικής" στην Ανθολογία Φανταστικού Διηγήματος "Το Ποτάμι του Χρόνου" των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές.

-Έπαινος στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό ΕΤΕΠΚ για το Θεατρικό μου "ΣΤΡΕΙΔΙΑ"

-δύο άρθρα μου στο Λογοτεχνικό Περιοδικό "Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών"

-8 ποιήματά μου στην 4η Ποιητική Συλλογή Ελλήνων ποιητών των εκδόσεων Διάνυσμα.

- Το διήγημά μου "Το Αυγό Του Παπαγάλου" στην Ανθολογία "Παράξενοι Έρωτες" των εκδόσεων Παράξενες Μέρες

-Έκδοση του βιβλίου μου "ΨΩΜΙ" με τις εκδόσεις Γκοβόστη.

-Αναμένονται αποτελέσματα από τον Διαγωνισμό Ulysses όπου ένα ποίημά μου είναι στη μικρή λίστα, και από  τον θεατρικό διαγωνισμό Play.










Όλα τα πιο πάνω το 2017.
(σημειώνω ότι είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να στείλω δουλειά μου σε διαγωνισμούς)
Σας ευχαριστώ για τη στήριξη.

Χ. Ρ. Τσιαήλης
συγγραφέας