Christos R. Tsiailis's Blog, page 9

Με Την Αγκαστρωμένην

Πάλε επήεν που ποτζιεί





τζιαι χώστηκεν η ασυγχώμματη





μόλις με είδεν να κοντέφκω.





 





Ίντα να κάμω ο γέριμος





πό 'χω τζι εγιώνι ανάγκες;





 





Ίνταμπου θέλει να της πω,





πως έννα περιμένω;





 





Αν πεις, εν τρίτην κόρην στη σειράν





που μάσιεται να μου κάμει,





τζιαι διάλειμμαν καμιά γρονιάν





εν καϊλά να πνάσει,





σιαιρούμαστεν, τζιζούμαστεν





για έναν μήναν θκιό,





αμμά ύστερα που το πακσίσι πιον,





εμέν που το κρεβάτιν θκιώγνει,





τζι’ αντρέπουμε που τα μωρά,





τζιαι ‘κόμα τίποτε





ας μεν καταλαβαίνουν.





 





Εγιώ που καταλάβω πόλασελα,





τζιαι ’ννα σπάσω πον κάμνω πακσίσιν τζιαι χαράν,





τζιει κάτω που πονώ





τζιαι παρηορκάν γυρεύκω,





της μάνας μου θαρκούμαι έννα το πω,





αμμά ‘ννα την παρτάρει.





 





Στες βρωμισμένες πάλαι εν πάω,





Κινέζες, Κυπραίες γερόντισσες,





Ρουμάνες, Τουρκάλλες,





τζιαι ποιος ηξέρει





πόθθεν αλλού τες φέρνουν που ποδά,





γιατί εγιώνι νεκατσιώ,





τζιαι ας με περιπαίζουν.





 





Καλλίτερα του τζιύρη μου,





να πάω να το κοττήσω,





που ετράβησεν τα ίδια,





τζι’ εγιώ καλά θθυμούμαι,





που τα έξι αδέρφκια πού ‘μαστεν,





ήμουν ο πιο μεγάλος.





 





Δώδεκα γρόνους όφτζιερους,





εκούνταν τον ποτζιεί,





έκαμνεν του μουσκουρούθκια που ποδά,





αμ εν αππήαν.





Κανέναν μήνα θκιο μάγκουμου αγκανίζασιν,





μα εμείνησκε ο γέριμος





ούλλον τον άλλον τον τζιαιρόν





δίχα μιαν τζίφρα του πας το κορμίν της.





 





Ο τζιύρης μου την λύσιν θα έσσιει σίουρα,





για ν’ άντεξεν ο καραπουσιουκλής





τριανταπέντε γρόνια ολάτζιερα





γιομάτα άσιυρον τζιαι μασημένον χώμαν ως τωρά,





μαζί με την αγκαστρωμένην.





14/04/2007






 

Απόφθεγμα 26

ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ
ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΠΟΤΕ ΝΑ
ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΥΡΩ.

Νέες Οδηγίες #158 Το βραδύτατο Κολίβριο

 






Το βραδύτατό μου κολίβριο





Πετάει απέναντι σου





Ανάμεσα στα μάτια σου,





Είκοσι εκατοστά μακριά.





Είσαι λουλούδι





Έχεις τη δροσιά του πρωινού





Έχεις τα χρώματα βαθιά του ωκεανού





Εκεί που κολυμπάνε ψάρια τροπικά,





Έχεις γύρη χρυσή και σαν αμβροσία νέκταρ.





Μιλάς, χαμογελάς,





Τόσο αργά,





Τόσο διαχρονικά,





Τόσες χιλιάδες χρόνια μετά.





 





Το κολίβριό μου απέναντί σου





Πετάει αργά,





Μια μελωδία εναρμονίζει τις κινήσεις σας,





Αργές, στενές,





Συντονισμένες.





Ερωτοτροπείς, λουλούδι,





Με το κολίβριό μου,





Σε ένα ναό χωρίς εισόδους,





Σε ένα πλανήτη με ένα κράτος, μία πολιτεία και έναν κάτοικο.





Η μύτη του κολιβρίου τεράστια, δυσανάλογη,





Λιτή στην όψη,





Μα στο άγγιγμα αιχμηρή.





Σου απειλεί τα μάτια.





Τα  κλείνεις.





 





Νυκτόβιο λουλούδι, σκοτεινό,





Έχεις τη διάθεση του Ανωτάτου Σαδιστή,





Να λες μα να μην κάνεις,





Να κοιτάς μα να μην θωρείς,





Τα σέπαλά σου να αρωματίζεις μα να μην φιλάς.





Σχεδόν ακούνητο το κολίβριό μου πετάει απέναντί σου,





Τα φτερά του σε κίνηση αργή,





Πατάω επίμονα το ff στο τηλεχειρηστήριο να καταλάβει,





Μα η ακτίνα μου δεν διατρυπάει το ναό σας





Κι εγώ δεν υπάρχω γι αυτό,





Κινούμαι σε χρόνο πραγματικό,





Βιάζομαι σαν ον φυσιολογικό,





Βιάζομαι όλα να τελειώσουν.





 





Περήφανο πετάει απέναντί σου το κολίβριό μου,





Αγνό λουλούδι αν ήσουνα,





Θα σε είχε ήδη φιλήσει,





Μα περιμένει υπομονετικά,





Να επανέλθει η αγνότητά σου,





Χιλιάδες χρόνια μετά,





Μετά από την ύστατη, την πρώτη σου αμαρτία.





 





Και δεν είναι φενάκη όλα αυτά,





Μια μέρα σίγουρα θα εισβάλω στο ναό σας





Και στην κατάσταση θα επιβληθώ.





 





Γιατί το κολίβριό μου δεν έπρεπε να είναι αργό.

Νέες Οδηγίες #51 Η Γαληνεμένη Πέτρα

 

Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι ο λίθος που στο λαιμό μου θα έδενα για να βυθιστώ αν.



Είναι μια πέτρα που τη
συναντάς σε όλα της γης τα πλάτη και τα μήκη.



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι είδος προς εξαφάνιση αλλά ούτε και προς εμφάνιση ουδαμώς.



Γιατί κρύβεται κάτω από
άγριους βράχους



Και πίσω από τεράστια
βουνά



Γιατί καμουφλάρεται μέσα
σε πετρωμένα δάση



Και βαστάει κάτω απ’ τις
κοιλιές των ελεφάντων για να μετακινηθεί.



«Κρύψου εδώ!»



«Φύγε από ‘κει,
πυροβολάνε στα τυφλά!»



«Φύγε από κει!»



«Ρε, θα σε δουν,



Ρε σούφυγε η μάσκα ρε!»



 



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι η πλάκα που σκαλισμένη θα έβαζα στον τάφο μου αν.



Είναι μια πέτρα που
ψάχνουν όλοι της γης οι φιλοσοφημένοι και δεν βρίσκουν.



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι τεράστια και θεόρατη αλλά ούτε και μικρή σαν πετραδάκι.



Γιατί τη σχηματίζουν των
ωκεανών τα θεόρατα κύμματα



και των ποταμών τα
ορμητικά νερά



Γιατί τη βαραίνει η
αντοχή εκατομμυρίων χρόνων



και κυλάει αιώνια με τη
φορά των ανέμων από όλα του ορίζοντα τα σημεία.



«Βάλε τη στολή που σου
ορίζει η Εταιρία ρε!»



«Μη βάζεις χέρι ρε στο
αφεντικό!»



«Ρε, σχόλασες ένα λεπτό
και τριάντα επτά δεύτερα αργότερα!»



« Όβερτάιμ, φίλε, ναι!»



«Ναι!»



«Ναι!»



«Όχι! Με το τσιγάρο που
κάπνισες κρυφά στην τουαλέττα



θα σε κυνηγούν οι
Ερινύες!»



«Θα σε κυνηγούν οι
Ενοχές!»



«Θα σε κυνηγούνε από τις
ειδήσεις!»



«Και από τα φυλλάδια στα
γραμματοκιβώτια!»



«Θα σε κυνηγούν τα λόγια
των φίλων, η άρνηση της γενεάς των Εξ!»



 



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι το θεμέλιο του σπιτιού που θα έκτιζα αν.



Είναι η πέτρα που ενώνει
τα τούβλα με τα κεραμίδια των δημόσιων κτιρίων απανταχού.



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
γκρεμίζεται με το υπόλοιπο κτίριο όταν πέσει, αλλά πάλι δεν φαίνεται.



Γιατί αλλάζει τα χρώματά
της κατά βούληση σαν χαμαιλέων



και σαν το σπάνιο χταπόδι



Γιατί διαλογίζεται σαν
άρτιος Βουδδιστής



και σαν ΤζένταΪ από τον
κόσμο που δεν θα συμβεί σου παρακρούει τη λογική.



«Μάλιστα κύριε!



Ναι, το έχω νοιώσει το
δακρυγόνο σήμερα.»



«Ναι, βεβαίως θα
ομολογήσω ενοχή.



Μάλιστα, εγώ έριξα την
πέτρα στον αστυνομικό που με πυροβόλησε.



Απλά εγώ σημάδεψα στα
πόδια του



Κι η άτιμη η γαληνεμένη
πέτρα εξωστρακίστηκε και τον πέτυχα στο κούτελο.



Λυπάμαι για το χαμό αυτό,
αληθινά λυπάμαι.»



 



Η πέτρα όμως θα μείνει στη χούφτα μου.

You Will Fall

 

You will
fall



American boy



with a gun



in your
hand



and a
father



on your
back



and a mummy




in your
tummy.



 



For hundreds
of years



in a
million drawers



you hide
this extension,



but still you
show



your others



-your car-



-your TV
set-



-your house-



-your
spouse-



 



We know



it is a gun
culture



you carry
heavy on your shoulders,



forty-four
states



by your
side,



we know



it has to
be.



 



But in the
drawers



dark water
is boiling metal



lurking,



dictating



to your
cerebellum:



 



kill



kill



kill,



American boy,



just
anybody.



 



We know,



this is
your masculinity,



it is no pusillanimous
act



you want to
be



everything your
ancestors have



 



and then
the moment comes



in a place
you loved



in a place
that betrayed you



it is not
them



-We know-



it is a
smell



in the air



deep in
your nostrils.



 



It will
happen fast.



You will
kill one



then another



and another



and another



then a
child



then a
mother



and another




then the ether



then your
oxygen



then your
brother.



 



You will
open your eyes



suffocating



with the
gun



aiming



between them.



 



A red look



from this fearsome
extension.



A quick
look.



 



It is the
moment



that you
will fall.



 



And then
you will rise.



 



-We know.

AN AUTHOR'S OPINION ON LENGTH

HERE IS THE COMMENT AUTHOR Colette Ni Reamonn Ioannidou

has made on a question about short story optimum length in my group http://www.goodreads.com/group/show/34426-jigsawfiction

on goodreads.

I appreciated the answer that is why I give space in my Literature Blog, since it is absolutely relevant.





["Christos, I came late in here. Are you still out there? As said, the story length depends on where you are sending it...if you have a publication in mind, most magazines/newspapers etc, give a total for what they wish to receive and you write to 'order'.

When you are writing for yourself, then the story needs to be as short or as long as the volition requires...go with the flow. If you are at the stage where you are doing 'professional' material, you will know what is demanded as to no repeats, check backs, cut to the quick any surplus required.



When it comes, it should take over and you should follow the lead. Discipline is something we all need as we write, but we should not restrict an idea to stick to form. It's a good idea to have a stock of work of differing lengths/subjects already honed that you have completed and are happy with."



Colette

Author of TO DIE OR NOT TO DIE/TO LIVE OR NOT TO LIVE    ]

Birds Still Fly In Damascus

Birds still fly in مدينة الياسمين‎

 

The fall of
the flaming helicopter aiming for the new destiny hole





on Al-Marjeh,
the central square of Damascus.





The blow up
has made a flock of cuckoos fly around and away.





They were
hiding someway,





high in the
remaining cypresses,





low under
the wrecked rickshaws.





 





The bullets
that constantly hit the walls of every standing building





are digging
to the inside





Alas! They ignore
the roofs.





Me thinks
that is where the sparrows have been nesting,





each mother
with feathers on her offspring’s hearing cavities





hoping that
this new generation will not bare her fear of the past few months,





that somehow
those men will respect her and cease fire.





 





The collapsing
of the mayor’s house on the corner house of the migrating lawyer





has launched
a mass of a hundred pigeons to the sky,





all dusted
and wounded, barely flying to keep up,





I’ve just
grabbed a falling feather





-it is
white-





 





Birds, they
said, are still flying in Damascus.





I can
assure you this before I go.





But wait!





This old
eagle isn’t.





He is sitting
in his huge nest on the water tower,





waiting for
something I do not know.





he has no
eggs to hatch,





he has no
mouths to feed,





he just
sits there with his wings open in dismay.





If he is
thirsty,





Why won’t
he drink from the deposit’s ajar door?





If he is
hungry,





why won’t
he just feast on the vulnerable rats





as they follow
the centrifugal urge of this city to empty up?  





But if he
is scared why won’t he sneak late at dusk to find a new home very far?





So quiet he
is, an idle eagle,





a humble
symbol,





of a
dynasty ready to fall.





 





And now,
full of days, I am ready to draw my own conclusions





and partly
disagree,





Some birds
just can’t fly in Damascus





-anymore-



 



 



 

EXCERPT FROM THE OMNICONSTANT - PART OF CHAPTER FORTY-ONE

 

Chapter Forty-one



21:55



Roxanne
attaches the meal tray holder on the bed and places the laptop on it, waiting
for Jordan’s response.  He slowly lifts
the laptop cover to her agony.  He turns
on ‘Windows Extreme’, one-hundred-and-one-year-old Bill Gate’s sixtieth
anniversary version, after the very first OS/2 appearance in 1985.  He checks on the side bar, at the ‘recently
used items’ folder.  The clip does not
appear there.  He is happy that the
system of hiding files marked ‘highly confidential’ works properly, but the
worrying feeling does not abandon him.  If the file wasn’t there, then who opened
it?  How could someone open it?  And what use would it have to them?  It is just an old clip of Makoto, a message
to me.  Ok, let’s see how Roxanne reacts
to it.   



He opens
the ‘personal hidden files’ folder inside the password- encrypted folder on the
desktop, a folder that for twenty years now Bill Gates brags that ‘no hackers
have or will ever be able to even puncture for a mere glimpse inside’.  He right-clicks on it and selects ‘play with
Windows Player’.



Roxanne,
who has been standing on the window to give space to Dabolmort to write his
passwords, hears Makoto’s voice in distinct-Japanese-accent English.



‘My
dear friend Jordan. If you are listening to this, it means that you have
received my e-mail.  It wasn’t only this
video attached to it, but also a word file with an address.  That address is where I will be for the next
few years, hiding.  Do not try to reach
me.  I will reach you, when I will know
that they are close to finding me, so that I unite with you and we fight them
together.  But this will not happen, of
course, until you are ready.  Klotho has
not yet reached climax on you, so be patient for a few more years, you will
certainly know when it’s time, you will see that everything will happen as I
have told you.  Now, perhaps you already
know, but I have to tell you face-to-face. 
Someone broke in the lab here in Dallas, in my lab in the Medical
Centre.  In the secret camera recording I
saw four women’s figures.  Strange,
unusual.  Somehow these women knew the
crypt, the passwords, everything.’



Jordan
presses ‘pause’ abruptly and turns to Roxanne. “Are you ok dear?” He asks
naturally. 



She jumps
up shocked by his unexpected question.  



“My, do you
get scared easily!” Jordan says, “The clip must have absorbed you!  Did you see how worried Makoto is?  I wonder what happened there.  Who were those women?  Let’s see if he tells us.  But we don’t want the details, do we?” 



Roxanne’s
eyes are worried, but he does not see them as he uses the cursor to move the clip
a bit forward.  However, he knows the
look Roxanne has, even without looking at her. 
Dr. Makoto appears on the clip again, even more upset.



‘…four
tubes with Klotho, each one enough for two people. And my blueprints! I am
sorry, but I could not have done anything to predict their moves or prevent
them.  They are going to ask for millions
for the tubes, if their purpose is to blackmail us! But don’t give in - I think
can make more when we need it, at least Alpha Klotho -  Not now,  I think that they have been watching us,
Jordan!  If you are still with Petros and
Giannos, if they still have their copies, they can help you too. Every time it
comes to my mind that those women know… I just want to jump off a cliff.  But no! 
 I will continue forever, as long
as I feel you by my side.  Ah, and something
else! Their team or whatever they is, probably has spies in the Lodge.  Beware! Find them! Hell, we are in danger,
Jordan.  You are in trouble as much as I am! They know you and I are
partners in this.  Just don’t rest.   And I repeat, do not try to contact me.  Petros and Giannos will help you with
everything you need, I know.  If anything
we haven’t predicted with your condition occurs, do not waste any time, tell
them right away, every second counts when it comes to these matters.  Do not forget that they know as much as I do
about Klotho.  Keep them two safe too,
until I manage to come to Greece.  I will
find you.  Though I’ll make sure I am
unrecognisable, you will know it is me, do not worry.’



Jordan turns
off ‘Windows Media Player’ without any further notice or delay.  Roxanne has been leaning by his side, now looking
at the desktop screensaver as windows are about to shut down to hide the clip
and remove all ‘cookies’.   A yellow,
capital O flashes for a few seconds. She sees it and turns her head to the
window.  Roxanne somehow senses that Jordan
has chosen this specific screensaver for the forced shutdown wanting her to see
this even more than the clip itself. She does not know why, but she feels
obliged to herself to think the worst.  Has he suspected anything?  She tries to fight the thought and walks in
front of the bed again.



“Now, the
women in this Order are much to anybody’s danger.” Jordan says, desperately
trying to break the ice mass that has risen to formulate a trilateral pyramid
based on three points in the ward; him, the computer screen and Roxanne.  He must have her close to him and let her
think he suspects nothing.  “And we
should wish not to find them in our path, and you should fear such women, the
likes of whom I’ve never seen before!  I
want you to be with me in this, to understand.”



“My God!
You are right!” Roxanne exclaims. “Now I see how dangerous they can be.”



Jordan looks
at her not sure if it is time he attacked, full of anger.



“But who are
they, have you found out?” Roxanne continues with interest, presumably trying
to melt this pyramid some more, as she has to gain his trust again if she will
be able to fulfil her plans.



“Oh,
Roxanne, you can get so naïve sometimes…”



“Oh, just drop
it with your characterisations, will you? 
But how did you keep it hidden from the world so well?  You know, about Klotho and your collaboration
with Dr Makoto, and what we have just seen, that some tubes of Klotho have been
stolen.  How?”



Hmm, are you sure you did not know, my petit
Roxanne? He thinks,
but he limits himself in simply explaining. “The Greek members.  They are quite … illuminated, as you know;
remember that old book by Dan Brown, ‘The Illuminati?’ Well, multiply the
intelligence realm by ten!  Sometimes I
feel so small among them!  They wanted to
keep it in the dark.  We are in 2046, and
Greece has gone through a lot of crises all these years, the social riots until
2015, then the revolution in 2025 and the New Ecological Party taking over
after the two-year civil war.”



“Not only
the Greeks!  It was a Global Green
Revolution!  All green parties around the
world won in a time span of twenty years! 
First was Germany in 2011!” Roxanne protests.



“True, but
what not many people know, Roxanne, is the back scenes, as usual.  The green wealth had already gotten so fat,
that mystic powers were driven by the great brands who wanted to change their

productions and make them friendlier to the environment.  Do you remember the great earthquake in Japan
in 2011?”



“Vaguely,
was it the one with the big tsunami that followed?  That destroyed the nuclear plant and caused a
massive radioactive catastrophe?”



“Yeap.  What you don’t know, is that the measurements
of radioactivity and the fixing of the plant were undertaken by a private
company!  And, the measurements were
wrong, exaggerated for some weeks, until the environmentalists’ party in
Germany crushed Merkel in the elections!”



“What are
you talking about?”



“This is
real, Miss Fell.  The risk level of the
Japanese radiation reached level 7 and then exceeded the one of Chernobyl, not
aviating this time, but floating in the ocean around the area, potentially infecting
three billion people through plantation and marine nutrition.”



“Ok…”



“Merkel
came back aided by the White Fraternity that support her and the same scenario
continued for the next 10 years with continuous environmental catastrophes that
were blamed on bad human treats.  Then it
was the Italian catastrophe from the triple volcano eruption that brought the
Great Cloud in the area with the months of acid rain, and the sulphur
contamination of waters in the Mediterranean.”



“Yes, ok,
but what has this got to do with what you call ‘The Masonry Wars’ and the
Klotho stealing, for that matter?”  Roxanne
asks in anxiety showing a strong desire to learn more.



“You really
can’t see, can you?  What do you know
about the Takla Makan?”



“Well, hmm,
isn’t it an area, a desert in China?”



“Huh, is
that all? I find it hard to believe you don’t know… really, don’t you know
anything about the blonde mummies?” he challenges her.



“I did hear
some things…”



“Like?”



“Like the
strange rarity and improbability of finding Caucasians mummified 4000 years ago
in this area of China…”



“In
Qizilchoqa. See? You do know a lot more than you are willing to admit...”



Hmm, very good! Well done Roxanne! Is it the
moment I have been expecting for? To make him trust me completely and lay all
his secrets on the table? Oh, if this is what is about to happen I must very
careful to play the role effectively! I have to make him tell me as much as
possible! I will save myself from a lot of time and trouble if he tells me
without force!



“No! I
don’t know much!” she answers with passion, not to show that the things she has
been thinking about are not appropriate. “Well, in China, is all I know, there
where they have always supported that their civilization had never been under any
external influence for millennia.”



“And what
does this tell you?”



“Hmm, I
don’t know, nothing? Should it really say anything to me?”



“Then
I guess you know nothing about the oil
down there.” 
Jordan says
waiting for a response by
Roxanne, but she just
nods a very eager ‘continue’ with her hands, her eyes and her head.



I will tell her. 
She deserves to know what she is about to miss.  I will tell her the truth and she will suffer
even more when she finds out she should have been more careful who
she is messing with! You
should not have turned against me.  You should have remained loyal,
Roxanne! Now I will have to replace you! I
will tell her the truth and she will go away with it, away forever and this
will be my revenge! Tomorrow I will say the same exact things to the
New Roxanne, who deserves to know! I can’t believe
myself, really! There are two identical Roxannes, the same person, and I can manage true love for the one and
lethal hatred for the other! Jordan thinks and then he starts telling her the
true story of this Chinese
desert.


***

The Takla Makan

... (read more in the book)

The Olympic Hymn

The Olympic
Hymn












Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα





του ωραίου, του μεγάλου και του
αληθινού,





Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ
πέρα





στη δόξα της δικής σου γης και τ'
ουρανού.





Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο
λιθάρι





Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή





Και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι





και σιδερένιο πλάσε και άξιο το
κορμί. (δις)





Κάμποι, βουνά και θάλασσες φέγγουνε
μαζί σου





σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός.





Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής
σου (δις)





Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός. (δις)












Direct English
Tranlsation





O Ancient
immortal Spirit, pure father





Of beauty,
of greatness and of truth,





Descend,
reveal yourself and flash like lightning here,





within the
glory of your own earth and sky.





At running
and at wrestling and at throwing,





Shine in the
momentum of noble contests,





And crown
with the unfading branch





And make the
body worthy and ironlike. (twice)





Plains,
mountains and seas glow with you





Like a
white-and-purple great temple,





And hurries
at the temple here, your pilgrim, (twice)





O Ancient
immortal Spirit, every nation. (twice)












Sang
English Translation





Olympian
flame immortal





Whose beacon
lights our way





Emblaze our
hearts with the fires of hope





On this
momentous day





As now we
come across the world





To share
these Games of old





Let all the
flags of every land





In
brotherhood unfold





Sing out
each nation, voices strong





Rise up in
harmony





All hail our
brave Olympians





With strains
of victory





Olympic
light burn on and on





O'er seas
and mountains and plains





Unite,
inspire, bring honor





To these
ascending games

Νέες Οδηγίες #148 Η Κοινωνία Σας Καλωσορίζει Εγκάρδια.

Εσείς που σήμερα ενηλικιώνεστε στα δεκαοκτώ,





καλωσορίσατε στον κόσμο που κοινωνία ονομάζω.





Καλωσορίσατε γιατί εδώ υπάρχει γεύση από αθανασία.












Κι εσείς, καλό κορίτσι μου έτοιμο,





αυτό που σκέφτεστε είναι αλήθεια,





σας ετοιμάζουμε ένα σπίτι ιδανικό,





ένα σύζυγο, παιδιά όσα επιθυμείτε,





εξασφάλιση και αναγνώριση σε όλους τους φορείς,





φτάνει να είστε υπάκουη σε αυτά





που υπαγορεύω στον άντρα της ζωής σας να ζητά,





καλωσορίσατε στην κοινωνία της ομαλής πορνείας





www.normalabsorbsociety.com



















Aγαπημένε
ταλαντούχε χορευτή, ζωγράφε, ποιητή,





για σας, αγόρια μου, έχω ένα εισητήριο που δεν θα μπορείτε
να αρνηθείτε,





στην αίθουσα της φιλοσοφημένης ματαιοδοξίας





θα πνίγεστε σε πελάγη ηδονής με κάθε κίνηση, πινελιά η λέξη,





καλωσορίσατε στην κοινωνία της δικαιοσύνης της λαγνείας





www.justiceforthefew.com












Θα ήθελα στον αθλητή σου να σταματήσεις να μιλάς μόνο για
νίκη,





στο μαθητή σου να μην ζητούσες μόνο το καλύτερό του





και μια γεύση από την τέλεια ρήση,





δάσκαλε και προπονητή,





έχω μια θέση και για σένα που θα αγαπήσεις,





στο μαυσωλείο του τέλειου





θα τρίβεις τις ρωγμές στις ρώγες του Κένταυρου Χείρωνα,





μήπως γυαλίσουν επιτέλους.





Η κοινωνία της κουραστικής ανόδου θα ήθελε να μην σας
καλωσορίσει





-αλλά θα το κάνει-












Μικρό παιδάκι με τα σπίρτα που αγκαλιάζεις τον Τομ Σώγιερ
της Νέας Χιλιετίας, που φιλάει στο χέρι τον όγδοο νάνο, που τσιμπάει φιλικά το
διπλωμένο δέρμα του μικρού Σομαλού κοριτσιού που ερωτεύτηκε, που αγγίζει με το μικροσκοπικό
του δακτυλάκι του ποδιού το Μόγλη στο μάγουλο, που παρακαλάει τον Τζάστιν
Μπίπερ να τον κοιτάξει, που κοιτάει το πόμολο της πόρτας φοβισμένος, που όλοι
κυλιέστε μπροστά της χρόνια τώρα παρακαλώντας να εισέλθετε στην αληθινή
κοινωνία,





Ναι! Αποφάσισα απόψε την είσοδό σας να επιτρέψω,





καλωσορίσατε στην κοινωνία της φιλανθρωπίας,





χωρίς ταυτότητα,





χωρίς έλεγχο,





μα σας παρακαλούμε να μας πείτε εσείς τα ίδια τι χρειάζεστε,





καθώς εμείς βεβαίως δεν γνωρίζουμε τέτοιες ανάγκες,





ζητήστε και θα σας τα παράσχουμε.





www.driedlagoons.com












Αγαπημένε πατέρα, παππού και πρόπαππού μου, θείε μου, πρόεδρέ
μου και πρωθυπουργέ, βασιλιά μου και αυτοκράτορα, πάστορα, πάπα, πατριάρχα μου,
φίλε μου περιπτερά.





Άλφα Άντρα μου, λέω, περήφανε, που πάντα με εξουσιάζεις
έντεχνα άτεχνα και τεχνικά,





σκέφτομαι να σε χαστουκήσω, να σε αποβάλω, προσωρινά να σε
αντικαταστήσω,  





με το μετροσέξουαλ σύμβολο  που θα επινοήσω,





να δεις πώς γίνεται δίχα βία,





να δεις πώς κάνουνε την τρίχα λεία





και αφήνουνε για πάντα το άγιο γυναικείο μάγουλο απαλό.





Μα θα στη χαρίσω, δεν μπορώ,





γιατί πιστεύω σε σένα,





καθώς μόνο εσύ παράγεις την τέλεια τεστοστερόνη,





με το στρυφνό σου ένστικτο





που διεγείρει το μαγικό οιστρογόνο.





Γι’ αυτό η κοινωνία των ζωντανών σε καλωσορίζει





-λόγω ανάγκης-












Κι εσείς τρίτα, τέταρτα και πέμπτα των ανθρώπων φύλα,





θέση θα έχετε εσείς περίοπτη





στη νέα ετούτη κοινωνία που ετοιμάζω,





και συγχωρέστε με για το λάθος





που έκανα να σας περιθωριοποιήσω





στα χρόνια των φόβων





στα χρόνια της χαρούμενης μάσκας,





του μέηκ-απ των ατελειών





της απεγνωσμένης κραυγής του ατελιέ.





Ναι, θέση περίοπτη σας υπόσχομαι,





να μαθαίνουν τα μάτια να κάνουν όλη τη γύρα





σε όλο το φάσμα,





ωσότου να γίνετε συνήθεις,





ωσότου αγαπηθείτε ως αδέλφια,





ως υιοί και κόρες, μητέρες, πατεράδες,





ωσότου ανακαλύψουμε με έκπληξη τα έκτα, τα έβδομα και τα όγδοα
φύλα,





καλωσορίσατε όλοι σε μια τεράστια Πλατωνική Σφαίρα.












Κι εσύ άνθρωπε που νοιώθεις ότι σε αδίκησε,





λόγω του χρώματός σου,





η φυλή που επισκέφτης,





Αν ήσουνα λευκός και έκανες στο Κιλιμάντζαρο τροχάδι





Αν ήσουνα κίτρινος και στο Κρυφό Σχολειό δίδασκες Ελληνικά





Αν ήσουνα ερυθρόδερμος και τσούγκραγες μπύρα στη Νέα Υόρκη
κατά τον εκατονταετή,





Αν ήσουνα εσκιμώος και έκτιζες ιγκλού ανάμεσα στους
Βεδουίνους,





Αν ήσουνα νέγρος και ξύριζες στο Θηβέτ το κεφάλι επίμονα,





όλα αυτά αν ήσουνα, θα ήταν σίγουρα οι άλλοι ρατσιστές από
απλή συνήθεια,





καλωσορίσατε λοιπόν όλοι μαζί σε μία νέα κοινωνία,





υπόσχομαι το κάθε βλέμμα πια αθώο,





χωρίς να σας περιεργάζεται,





χωρίς να σας θίγει.





www.coloursofthehumanrainbow.com













Τελευταίο αφήνω τον εαυτό μου.





Γιατί θα ήθελα πολύ να με καλωσορίσει ετούτη η νέα κοινωνία





που φτιάχνω στο μυαλό μου μέσα για να ζήσω μία κίβδηλη
ευτυχία.





Ταπεινά θα της το ζητήσω,





θα παρακαλέσω,





πολύ, αλήθεια θε να προσπαθήσω.





Γιατί ξέρω ότι τελικά όλους κι αν τους καλοδεχτώ





σε όλους και αν επιτρέψω μέσα στην κοινωνία μου να εισέλθουν,





η πιο δύσκολη, η ύστατη αποστολή





θα είναι τον ίδιο τον εαυτό μου





να δεκτώ,





να συγχωρέσω





και να με καλωσορίσω.





www.selfforgivenessandacceptance.com