Christos R. Tsiailis's Blog, page 12

Ο 'ΕΣΥ'

ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΗΡΩΑΣ ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ, ΩΣ ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΕΙΧΑ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΕΙ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΣΟΥ ΟΛΑ, ΘΑ ΣΟΥ ΕΙΧΑ ΣΚΙΣΕΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ, ΘΑ ΣΟΥ ΕΙΧΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΤΑΓΟΝΑ-ΣΤΑΓΟΝΑ, ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟ Ή ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟ. ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΘΑ ΣΕ ΕΒΡΙΣΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΕΞΕΘΕΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΝΗΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΣΥΝΗ ΣΟΥ.

ΓΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ 'ΕΣΥ'.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΥΓΟ

ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ ΑΠΟ ΑΙΜΑ, ΒΙΑ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΝΙΚΗ.

ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΣΟΥ ΕΝΑΠΟΘΕΤΩ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΝΑ ΜΑΥΡΟ ΑΥΓΟ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΣΤΑΓΜΟ: ΑΙΡΕΤΙΚΟ - ΜΥΣΤΗΡΙΟ - ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ.

ΛΕΣ ΠΩΣ ΣΟΥ ΑΠΕΙΛΩ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ, ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΟΥΝ.

ΜΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΩΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣΩ.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΩ!

ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΛΕΗΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΑΥΓΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑ ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ.

ΘΕΣ ΝΑ ΤΣΟΥΓΚΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΟΥ ΑΥΓΟ;

ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΘΑ ΡΑΓΙΣΩ - ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ - ΠΡΩΤΟΣ ΕΓΩ.

Νέες οδηγίες #117 Εστιάζοντας

Όχι, δεν σκεφτόμουνα πάλι το φαγητό,

τέτοια για τους ανθρώπους μην πιστεύεις πάντα,

μα ούτε και της φωτογραφικής την τέχνη, κάλιο να ήμουνα το φιλμ εγώ.

Μπα, ούτε τη ρότα της μπίζνας μου και την επιτυχία αναλογιζόμουνα,

τέτοιες στιγμές ανάμεσα στους κόσμους του Μύθου και του Επιστητού,

όταν το ρήμα ετούτο το 'εστιάζοντας'

στο κατάρτι με έχει δεμένο σφικτά

και μου μιλάει εμπιστευτικά,

δεν έχω κάτι να πω, δεν έχω κάτι να νοιώσω.





Και όχι, δεν μπορώ να πω τι μου είπε το ρήμα.

Θα πω τι ρώτησα, μα δεν θα πω τις απαντήσεις.





«Την Εστία, τη λέξη ετούτη την τεράστια, να τη φοβάμαι ή να την αγαπώ;»

Ρώτησα πρώτα εγώ.





Γιατί Εστία Αγάπης στο σπίτι μου έχω,

με χώρο, ενέργεια καλή και λογική,

μα άμα περνάνε χρόνια απραξίας και παρακμής

γίνεται το σπίτι ολόκληρο Εστία Μόλυνσης του Πάθους,

Εστία Φωτιάς μαχών, πολέμων και καταστροφών

βαθιά μες τη ψυχή μας.





Σκέφτηκε για τον κόσμο ετούτο κάτι,

μου αποκρίθηκε εξηγώντας μου,

και τώρα δεν μπορώ να πω,

θα σώσω το δικό μου σπίτι αν μπορώ,

για τους ανθρώπους δεν θα ανησυχώ.





«Την Εστία, την έννοια που δαμάζει την Ψυχοσοφία και το Μέλανα Φιλόσοφο, να την ξεστομίζω καθημερινά;»

Ρώτησα τον υιό της θαρρετά.





Γιατί Εστία Μόλυνσης αληθινή έχω στην αυλή μου πίσω,

μία σωρός τεράστια από ξύλα παλιά, και πλαστικό και άχυρο,

γιομάτα τρύπες σκουληκιών,

που τους μασάνε τις ουρές οι κατσαρίδες,

που κυνηγούνε άγρια οι αρουραίοι και οι τεράστιες νυφίτσες,

που γεννοβολάνε απάριθμα ροζ πλάσματα μέσα στην πράσινη-μπλε μούχλα

και πληθαίνουν τα δόντια και τα κόκκινα μάτια

που τα βράδια βλέπω απ' το παράθυρο.





«Να φοβάμαι ή να αναμένω τη λέξη ετούτη την Εστία;»

Ρώτησα,





που καλοκαίρι έρχεται αιώνες μετά

και ξηραίνει την εστία ετούτη στην αυλή μου

και γίνεται Εστία Φωτιάς αληθινή και καίγονται τα ξύλα και το άχυρο και η μούχλα

Και όλα τα αθώα κακά πλάσματα γίνονται στάχτη και θυσία στον ουρανό.





«Να την προσέχω», ρώτησα, «ετούτη την Εστία την αληθινή;»





Που το πλαστικό καιόμενο

στέλνει μαύρο βρώμικο καπνό εκεί ψηλά

και ειδοποιεί την Επόμενη Έλευση;





Να είσαι έτοιμος, σκέφτηκα, μικρή εστία να έχεις στο σπίτι,

γιατί κι η Θεά Εστία αυτό περιμένει από σε,

για να αποσαφηνίζει στα σημεία των καιρών

τη χρήση του ονόματός της.

Γιατί κι η ίδια απορεί –σαν κι εμένα- για την τόση υπερχρήση.





Εστίαζα στη λέξη ετούτη, μια μέρα με το τηλεσκόπιο,

Γραμμένη με μαύρη λάβα στον κρατήρα ενός ηφαιστείου,

Πίσω από την αυλή μου.

«θα πεθάνω επιτέλους;»

Ρώτησα.





Γιατί ενώ ήμουνα στο κατάρτι του μύθου επάνω δεμένος

θεώρησα πως το κομψό ηφαίστειο ήτανε Εστία Θανάσιμου Κινδύνου.

Εστιάζοντας τη φωνή μου στην ασαφή του ύπαρξη

ξαναρώτησα, σαν τα σκοινιά μου έκοβε.

«Το ηφαίστειο είναι η Πρώτη Εστία και η Τελευταία;»

Και ήτανε.

Νέες Οδηγίες #116 Ομοσκεδαστικότητα.

«Πάντα να προσέχεις τους ανθρώπους, δεν είναι εγωκεντρικοί με τον τρόπο που εσύ νόμιζες.»

Από μωρό μου έλεγες στο αυτί εγωκεντρικός να μην είμαι.

Ποτέ δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ετούτο ήταν,

μα τα παιχνίδια μου στα άλλα παιδιά τα έδινα όλα

και τους ζητούσα ταπεινά

στα ράφια άμα τελειώσουν να τα βάζουν στη σειρά.

Στο φαγητό μου έτρωγα ότι μου έδινες

και δεν γκρίνιαζα για γεύση καμιά,

για να μην είμαι αυτό το ... ότι κι αν ήταν.

Κι έτσι νόμιζα ότι τον πόθο σου ικανοποιούσα.





Όταν ξεπέρασα επιτυχώς τα δέκα αρτιμελής,

μου έλεγες το βράδυ με το αγκάλιασμα,

ποτέ να μην αλλάξω και σε όλους να είμαι πάντα δεκτικός.

Το έκανα στο γυμνάσιο με οκτώ καθηγητές,

και είκοσι συμμαθητές,

που στα διαγωνίσματα και έκλεβα κι έδειχνα χωρίς εγωισμούς

και πρώτος στην τάξη μου δεν ήθελα να γίνω,

για να είναι πάντα κάποιος άλλος

κι όχι εγώ.

Το έκανα και με τους εφτά μου γείτονες,

τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια.

Την μπάλα πάντα έδινα σε όποιον τη ζητούσε,

και στο κρυφτό έχανα και φύλαγα τις πιο πολλές φορές

κι ας ήξερα όλες τις κρυψώνες.

Κι έτσι νόμιζα ότι τον πόθο σου ικανοποιούσα.





Έφηβος στο λύκειο και στο στρατό

φίλαγα τα κορίτσια όποτε το ζήταγαν αυτά,

κι αγκάλιαζα τα αγόρια όποτε νικούσαμε στα αλώνια και στα γήπεδα θριαμβευτικά.





Μα κάποτε, σαν όλα τα αγόρια, θέλησα πια από σένα να ξεφύγω,

κι άρχισα να αναλύω αυτό που δεν μου επέτρεψες ποτέ.

Για χρόνια στο πανεπιστήμιο έψαχνα πια μόνος μου

στα βιβλία και μέσα μου

τον τρύπιο μου εγωκεντρισμό,

για να σου δείξω ότι τον έχω.

Γιατί πια τίποτα δεν μου ζήταγες.

-για να μου ζητήσεις-





Στο ψάξιμό μου ανάμνηση παράξενη με κυνηγούσε πάντα

και ανεξήγητα θυμόμουνα το ίδιο πράγμα,

πως τα παιχνίδια μου οι φίλοι μου στα πρώτα μου χρόνια

δεν τα έβαζαν πάντα εκεί που ανέμενα,

ούτε και στη σωστή ενίοτε σειρά

κι αυτό ήταν ενοχλητικό,

μα δεν το έδειχνα,

γιατί αυτό θα ήταν προφανώς το 'εγωκεντρικό'.

Και στο γυμνάσιο, θυμάμαι ότι, χωρίς να το θέλω,

πάντα πρώτος έβαζα γκολ

και ακούσια είχα τους ψηλότερους βαθμούς,

ίσως κι από συμπάθεια των καθηγητών.

Στο Λύκειο έπαιρνα τα περισσότερα φιλιά,

και μώλωπες και κάβλα από τις τόσες μεστές αγκαλιές,

-όσο μου έλειπε αυτή της μάνας πια τα βράδια-

και στο στρατό ήξερα από πρώτα των ανωτέρων τις διαταγές.





Και όλα αυτά τα προκαθορισμένα και τέλεια ήταν ανεξήγητα

στην αναζήτησή μου για το χαμένο εγωκεντρισμό,

κι αφού υποτίθεται τέτοιον ποτέ δεν είχα,

το πώς πετύχαινα τα τόσα ωραία,

δεν γνώριζα,

μα ήξερα πως κάπου, κάπως, είχαν μια κάποια σχέση.





Ώσπου μια μέρα, πτυχιούχος πια,

ενώ διάβαζα ότι έβρισκα για να μασήσω λίγο άδειο χρόνο,

βρήκα τυχαία κάτω απ' τα χαλασμένα μου παπούτσια στην αποθήκη του μπαμπά

 το τελευταίο βιβλίο των μαθηματικών.

Σαν διάβαζα το τελευταίο κεφάλαιο

που δεν είχαμε στο Λύκειο καλύψει

γιατί δεν ήταν στις τελικές πια εξεταζόμενο,

έπεσα πάνω στην πρώτη λέξη

που μου μίλησε ποτέ με τη δική της φωνή κι όχι με τη δική σου.

-Ομοσκεδαστικότητα-

Μα πριν διασκεδάσω καν με τη δυσκολία μου να την εκφέρω,

ήξερα ότι φλέβα χρυσού είχα κτυπήσει.

Γιατί αυτή η λέξη μίλαγε για τη ζωή μου όπως ήταν ακριβώς,

γεμάτη μεσοπρόθεσμες στο μέλλον προβολές

για το τι ανέμενα να γίνει,

για το τι περίμενα οι άλλοι να κάνουν

για να μην το κάνω εγώ,

για το τι έκανα με δόλιο τρόπο τους άλλους να κάνουν,

γιατι παρίστανα έντεχνα τον 'καλό'.

Γιομάτη νόημα η λέξη ήταν, γιατί μίλαγε

για το κρύψιμο του τεράστιου εγωκεντρισμού μου

για να σημαδεύω κέντρο στον απόλυτο, μόνο και απώτερο στόχο, το Εγώ Μου,

για να καρφώνω το βέλος ακριβώς στο space ανάμεσα στο ωμέγα και στο μι.

Γιατί ήμουνα, στην πρωτόγονη ειρωνία της ετυμολογίας ετούτης,

γαμώτο, διασκεδαστκός πολύ,

για να είναι οι άλλοι προς εμένα ομοσκεδαστικοί.





Ομοσκεδαστικότητα στην κάθε πρόβλεψή μου,

κι όσοι εμφανίζονταν πάνω στον πίνακα στατιστικών μου

σαν τις μεταβλητές ήταν τα υποκείμενά μου.

Κι ήθελα όλοι να περπατάνε

κοντά στο λείο μηδέν των άπειρων προσδοκιών μου

στη διαγώνια ευθεία

που προγίγνωσκα εγώ για τη ζωή μου.

Το κεφάλι μου γύρναγα σε όποιον έκανε μεγάλη απόκλιση από την ευθεία,

χωρίς να δείχνω το θυμό,

για να πιστεύουν τα πιστά υποκείμενά μου

πως, μάνα, είμαι αληθινός,

και πως εσύ,

αλήθεια με έκανες ταπεινό.





Μεγάλος και ενήλικας για χρόνια

με θραύση έπραττα και διαπίστωνα  και σε άλλους

τη νέα αυτή μου ανακάλυψη για τους ανθρώπους,

μα σε κανένα δεν το αποκάλυπτα,

μην γίνει επιστήμη,

μην γίνει πρακτική,

μην αποκαλυφθώ,

μην εκτεθώ,

μην προκαλέσω επιδημία.

Γιατί ήξερα ότι αν το έλεγα σε σένα θα με έλεγες χαζό,

αν το έλεγα στη σύζυγό μου θα χαμογέλαγε και θα έλεγε,

«μπράβο, καινούριο κελεπούρι αυτό;»

και ήξερα πάνω από όλα,

αν το νόμιζα ο ίδιος δύναμή μου

και όχι αρρώστια για να πολεμώ,

θα γινόμουνα ο Σατανάς ο ίδιος.





Μόνος πια, πλήρης ημερών,

χαιδεύω την πορεία της ταφής μου

ψηλαφίζοντάς την με τα χέρια χιαστί στα πλάγια μου

με τα ακροδάκτυλα και τα κιτρινιασμένα νύχια το δέρμα μου να γδέρνουν με αγωνία

προβάλλοντάς στο νεκρό μου ασυνείδητο

την τρύπα που με περιμένει ένα χιλιόμετρο μπροστά

ενώ όλοι γύρω μου κλαίνε με λυγμούς και οδυρμούς,

για τον υπέροχο άνθρωπο που ήμουν (;)

γυροφέρνοντάς με στο χωριό απ' την εκκλησιά.





Κι είναι η πρώτη φορά που θα ήθελα,

τα υποκείμενά μου ετούτα που μια ζωή με ακολουθούνε

να συμπεριφερθούν,

χωρίς να το γνωρίζουν,

ετεροσκεδαστικά,

και με απόκλιση ικανή

να μην με πάρουνε στη μαύρη τρύπα.

«Πάντα να προσέχεις τους ανθρώπους, δεν είναι εγωκεντρικοί με τον τρόπο που εσύ νόμιζες.»

Απόφθεγμα 26:

Μην φυλάς χρήματα και μη φιλάς πλέον το χρυσό. Δέξου ότι η κυρίαρχη δύναμη είναι η Φτώχεια και ως ελεύθερη κυρίαρχη τάξη που πια κατέχει τη Γνώση, σαν κέρβερος φυλάει το μεγαλύτερο γρανάζι της Μηχανής. Έχει πλέον στην κατοχή της την πλέον χρήσιμη πληροφορία, ότι χωρίς αυτήν η Μηχανή δεν γυρνάει.  Μην γίνεσαι πια πλούσιος, θα στα πάρουν έτσι κι αλλιώς οι Λίγοι μέσω των πολιτικών που τους υπηρετούν παγκόσμια. Εν έτει 2012, καλείσαι να διαλέξεις πλευρά.

Νέες οδηγίες #70 Το Τέλειο Ταφ

Από το πλάτος τ' ουρανού

κι απ'του ωκεανού το βάθος

εφτιάξανε το Τέλειο Ταφ

Τιμίου Του Τυράννου.

Κι έκτοτε για σαράντα-δύο γενιές

τάλαντα κουδουνίζεις

το Τάμα του αντιλαλείς

Τιθασευμένος Μάντης.





Τυφλός και αναποφάσιστος

σαν ένα κομμάτι Τέτρις

θα πέφτεις στο υπόγειο

και πάλι θ' ανεβαίνεις.





Ωσότου εμείς κρεμάμενοι

από του Ταφ τα χέρια

η έτοιμη σαράντα-τρία γενιά

αντίστροφα τις γύρες μας

αρχίσουμε φωνάζοντας

«πίσω στράφου ξανά ανήλεε Χρόνε!»





Στου υπογείου τις γωνιές

με πλάτη ακουμπημένος

με νύχια πια τεράστια

στα είκοσι ακροδάκτυλα

σε χέρια και σε πόδια

μέσα στις αμυχές των τούβλων ψηλαφίζοντας

θα βρίσκεις για επάνω

έρεισμα ικανό να αναρριχάσαι

σαν πέφτουν πίσω σου συνεχώς στα σκοτεινά

άνθρωποι σε σχήματα διάφορα του Τέτρις.

Σαν ανεβαίνει σε κάθε του Σταδίου Επανάληψη

με ανυψούμενο σχήμα το Τέλμα

οι έκπτωτοι όσο δεν πετυχαίνουν τις γραμμές

Ο γδούπος των πτωμάτων τους

-όσο καθυστερείς-

θα σε σιμώνει.





Κι είναι αλήθεια το Στάδιο δύσκολο

άνθρωποι όταν πέφτουν

γιατί με λογική αλλάζουν το σχήμα τους

και βούληση ελεύθερη

μιλώντας μεταξύ τους μες τα σκοτεινά

και δύσκολα γίνονται οι γραμμές.





Τα πρώτα στάδια τα πέρασε εύκολα ο Παίχτης

Σαν έριχνε ζώα και πουλιά

Δέντρα και ενίοτε Ιδέες.

Μα τώρα κόλλησε στο στάδιο αυτό του Παιχνιδιού,

Το στάδιο των Ανθρώπων,

φωνάζει και βρυχάται

και τα πόδια του βαράει

-αν αφουγκραστείς θα τον ακούσεις-





Κι ολοένα ο Παίχτης γενιές ανθρώπων ρίχνει,

Ανίκανος το στάδιο να κερδίσει.

Ρίχνει με βία, με στοργή, παρακαλώντας.





Κάτι εσύ μπορείς να κάνεις;





Αιώνες τους τοίχους του υπογείου

το Τέλμα θα ανεβαίνεις να προλάβεις

πριν σε προλάβει ετούτο.

Κι όταν σε προλαβαίνει σε κάθε ζωή

Απ' την αρχή αρχινάς.

Σκαρφάλωνε σκαρφάλωνε

πίσω σου πιο πολλοί θα πέφτουν

Σκαρφάλωνε να βρεις το τέρμα του υπογείου.





Εκεί μια μέρα όταν προλάβεις να ανεβείς

ψηλά την τρύπα τη μοναδική θα δεις

που ανοίκτηκε για σένα

και θα απλωθούν στο βλέμμα σου στο φως

τριγύρω ακτίνες δρόμων

ένα άπειρο δίκτυο συμπαντικό,

παντού που θα οδηγεί,

διάλεξε πού θα πας σοφά.

Διάλεξε, και το Τεράστιο Ταφ θα ενδοσυρρικνωθεί

διάλεξε, κι ίσο μαζί σου θα γενεί

και από την τρύπα σου θα χωράει, θα δεις,

εσύ για να το ρίξεις.





Δεν διάλεξες σε ετούτη τη ζωή -  Κρίμα.

Γιατί αν διάλεγες σωστά, έστω και ένα δρόμο,

ο Τύραννος ανένδοτος, κωφός και συγχυσμένος

στα μάτια θα σε κοίταζε

φτηνά εκλιπαρώντας.

Λίγη ώρα μετά

το στέμμα θα παρέδιδε

στου Παιχνιδιού το διάδοχο,

το Νέο Παίχτη

που θα παραμονεύει.

-ΣΤΟΠ-





Τώρα διάλεξες, αλλά δεν πας – Ωραία.

Έκανες το πρώτο μεγάλο βήμα.

Άμα στην τρύπα σου το Ταφ σου ρίξεις,

δρόμο κι αν δεν διαλέξεις,

κι ένα βήμα έστω πίσω αν πάρεις

για να αντικρύσεις τη ζωή,

ο Νέος Δάσκαλός σου θα σου πει

τη Ρίγα, το Μοιρογνωμόνιο, το Ταφ και το Διαβήτη

πάντα να τα φοβάσαι

γιατί με το κάθε όργανο που θα μασάς με μίσος

εχθρούς και φίλους θα αναμασάς

και θα τους μηρυκάζεις.





Ξέρω γιατί θα σέρνεσαι,

γιατί θα γλύφεις λαίμαργα

τα μάτια του αητού,

ξέρω γιατί σαν έξυπνο αγρίμι ποτέ δεν θα γερνάς

και δεν θα πάρεις δρόμους

και ξέρω γιατί επάνω απ' την τρύπα σου

φύλακας θα γενείς και θα παραμονεύεις

ένα μέτρο πίσω στεκάμενος,

 ολάκερη ζωή.





Κι όταν το Τέλμα του Τέτρις πια ψηλά

στο υπόγειο θα έχει φτάσει,

ξανά το στάδιο των Ανθρώπων να χάσει ο Παίχτης

κι έτοιμο όταν θα είναι το Τέλειο Ταφ

πάλι ψηλά να ανέβει

ξέρω γιατί πια έτοιμος θα παραδοθείς,

με φόρα μέσα στην τρύπα σου

ξέρω γιατί θα πηδήξεις

και το σωστό του Τέτρις το σχήμα θα υποδηθείς,

στη δική σου οριζόντια γραμμή να επικολληθείς

χέρια και πόδια πιο βαθιά

τριπλή γραμμή για να πετύχεις.

Την ημέρα εκείνη σε κανένα δεν θα μιλάς

όσο πέφτεις.

Τη μέρα εκείνη τη διαφορετική

στη ζωή εκείνη τη διαφορετική

στη πτώση εκείνη τη διαφορετική

δεν θα τους πεις ποιο σχήμα πήρες

όσο κι αν επιμένουν

για να προσαρμοστούν στα σκοτεινά μαζί σου.

-και έτσι θα προσαρμοστούν-





Όλοι οι άλλοι πιο πάνω θα σε δουν,

απ' τις δικές τους τρύπες στεκάμενοι ένα μέτρο,

-θα δεις, κανείς τους δρόμο δεν διαλέγει σε καμιά ζωή –

και επιτέλους θα μάθουνε σωστά να παίζουν το παιχνίδι

και οι γραμμές θα αρχίσουνε ορθά να συμπληρώνονται

το Τέλμα λίγο να κατέβει

να πάρει ο Παίχτης πόντους,

το στάδιο να περάσει

να αρχίσεις ξανά απ' την αρχή,

με άλλη μια ζωή,

το υπόγειο πιο γρήγορα να ανέβεις

-ίσως τα καταφέρεις-

Ίσως τη μέρα εκείνη ο Ήλιος λάμψει

και όλα εξαφανιστούν.

Τα υπόγεια.

Οι Παίχτες.

Τα Όργανα των μαθηματικών.

Οι Δρόμοι.

Η τρύπα.

Ο Χρόνος.

Η Επανάληψη.

Το Τέλος.

Το Παιχνίδι.

The Baby Tooth.

Won't you try licking all your smudgy pride

With a deciduous tongue hanging from a tree?





Won't you now for a year sit, milking your sexy dreams

With a temporary mother sucker whisking bloody cream?





Won't you also cry with a trillion tears sliding on enamel roads

Finally learning Primary Time has no speeding gears?





Won't you go at last to that old tooth doctor of fate

To be identified, cleaned with silver tools, and pay?





I would kill my spirit knowing all these,

Kill it with a reborner knife standing upside down on my double root

If I learned about me, despite my hollow hope,

that I have always just been a toddler's baby tooth.

Απόφθεγμα 25

Κόψε ένα λουλούδι που θα μπορούσε να ζήσει ένα ολόκληρο μήνα για να δώσει σπόρους για άλλα εκατό φυτά, και χάρισε το σε μια γυναίκα για να χαιδέψεις για ένα λεπτό –το πολύ- την αιώνιά της ματαιοδοξία.

Lethal Love

I'd give my life for you had it been a need.

You know I'd spare my organs

I'd share my breathing,

For you to live a day more than me.

Adonis, Ofelia, Juliette, Herotocritus,

All lovers gone without love,

How can I stay? How can you ask me to go second?

Why, how, when did you set this loving heroism,

All history of love on my shoulders,

This is not your burden

So don't turn the car leftwards

Turn it to my side.





I say the cigarette you're holding

doesn't make much smoke today.





In dismay I see all my dreams in indigo reflections from your bland eyes,

I see all my roads driven on your sweet cheek grinning lines.

Why are you smiling on this last second before the end?





I really don't care if I go as long as you stay.

And I really don't care if I go

as long as you promise you don't feel the same.

[You should not feel the same]

You are not allowed to give your life for me,

You have no right,

For then my will for your eternal life is void.

Turn your steering wheel to my side, I am going first.

I'm getting down here, sir.

And I'm gonna shout the truth to you

'Cause I can't whisper it to your ears.

'Cause I have to howl my weakness,

My dependence to your true fears.

You should have dropped me off when I told you,

-Or better-

You should have never picked me up in the first place,

I told you about my curse,

That I carry lethal love inside my veins,

Lover after lover they were all gone,

I wanted to go before you,

-Somehow I would have managed-

But you wanted this burden on your shoulders,

You wanted to go against all odds,

And now on this last second

The wall.

Περί Έρωτος, Εκτός Περπατημένης.

Φέρεις της γης το άρωμα που δεν μπορώ να αντισταθώ

και σαγηνεύεις τις αισθήσεις μου χα! με ένα χαμόγελό σου πεταχτό.





Με το μικρότερο λουλούδι μου χαιδεύεις την καρδιά

και με το πιο ασήμαντο πετράδι αγοράζεις χίλια μου χάδια ακριβά.





Με ένα άγγιγμα Κυριακή πρωί με χορεύεις σε ταγκό, φλαμένγκο, βαλς και μπολερό

κι εγώ συγκινημένος χαζεύω κλαίγοντας θέαμα μυθικό.





Ένα κιλό δαμάσκηνα τρία πράσινα μήλα και με κρασί μια καράφα

ξυπνάς μέσα μου τον Καλιγούλα, το Ρασπούτιν, τον Καζανόβα και τον Ντεριντά.





Φέρεις το βλέμμα που κάθε πρωί αδημονώ και κάθε βράδι σαν τίποτα άλλο ποθώ

και τιθασεύεις κάθε μου ανδρισμό τσα! με ένα βλέμμα λιγάκι πονηρό.





Κινείσαι στις μύτες των ποδιών σου με γρήγορο ρυθμό  

και κάθε μας περίπατος στα σινεμά και στις πλατείες με συνεπαίρνει σαν μπαλέτο θρυλικό.





Αρνείσαι κάποτε να μου δώσεις το χαζό που ζητάω φιλί δημόσιο

και νοιώθω την αγάπη σου πίοτερο να με σφίγγει στο όριο της ηδονής

σαν από τα πιο κρυφά μου όνειρα τα παιδικά ερωτικό ένα φίδι πανέμορφο.





Το πιο φθηνό αυτοκίνητο, το πιο ταπεινό σπίτι, τα ρούχα μου τα πιο παλιά

μαζί σου λιμουζίνες μοιάζουνε, παλάτια, και βασιλικές στολές,

και καμαρώνω την υπέροχη μου τύχη που με οδηγείς, με κατοικείς και με φοράς.





Μες το νερό δεν πνίγομαι,

χωρίς αναπνοή τη σκέψη σου αναπνέω.

Μες τη φωτιά δεν καίγομαι,

και μες την ασήμαντη φεγγαρική ετεροφωτία μου

απ' τη λάμψη του έρωτά σου αστέρι γίνομαι.





[Κάτι από το τίποτά σου

Κάνει το τίποτά μου κάτι.

Και η φθηνή πυξίδα μας

παίρνει το πουθενά μας κάπου.]