Το δάσος της Αγάπης στο θηβέτ

(this one I wrote 17 years ago, please excuse its immaturity, but i kinda like it the way it was made... following rhyme and stuff...being innocent and loving...)


Φθινόπωρο 1995



Το δάσος της Αγάπης στο θηβέτ








Πάνε χρόνια
που δε σ’ άκουσα



για να σε
δώ, ούτε λόγος



κάπου μένεις
μακρυά, προσπάθησα



όσο όμως
και να θέλω, μάταιος κόπος.








Ένα πράσινο
δάσος μεσ’ τη σκέψη



σε κάποιο
μοναστήρι στο Θηβέτ



μας ανέβαλες
ακόμα και τη στέγη



γιατί προτίμησες
το Βουδισμό απ’ τις τιμές








Αυτό το
δάσος μου υποβάλλει πράσινο



κι εγώ απ’
το κίτρινο γυρεύω να ξεφύγω



μα όσο κι
αν το χρώμα ετούτο είν’ θανάσιμο



εγώ θα
ζήσω αιώνια για να σε συναντήσω.








Αλήθεια,
λίγα λουλούδια δε μου χάρισες,



ξαφνικά όπως
έτσι έφυγες απ’ όλους



και τώρα
έχω στη σκέψη μόνο μάγισσες



κορμούς
καφέ αντί γι’ ανθρώπους.








Τώρα ελπίζω
να προσεύχεσαι γαι μένα,



σε κανένα
Βούδα δεν πιστεύω αλλ’ έστω,



Έτσι εγώ δέχομαι
τα δεδομένα,



και πολύ σε
θέλω, γι’ αυτό πες το.








Πες το...








Να έχεις
τώρα ξυρισμένο το κεφάλι,



μικρό, να
ξεχωρίζουν οι γραμμές



αυτές που με
μανία χάραξαν οι άλλοι,



μίας ζωής
τρεχάματα κι αναποδιές.








Μα... πώς
μπορεί να βλέπω πράσινο,



ετούτο δεν
είναι το χρώμα του ονείρου



νόμιζα ότι
ήμουν εν πορεία για το θάψιμο



έλα όμως
που βρίσκομαι σε φάση ξύπνιου








Ποια είν’
ετούτη η μορφή στα κίτρινα,



σιμώνει
και δεν ξέρω αν φοβάμαι



εσύ είσαι,
χαίρομαι που ξαγρύπνησα



το ‘ξερα
πως στα ίδια πάντα θα γυρνάμε.








Άγια τα
όσα χρόνια περπατούσα



που ήθελα εγώ
να έρθω να σε βρώ



και πάνω
που έπαιρνα την κατιούσα



κατάλαβα
τι πάει να πεί το χρώμα αυτό.








Γιατί ήταν
η ανάμνηση απ’ το χρώμα των ματιών σου



που όποτε
εκεί μέσα κοίταζα,



τα χρόνια
μας μακριά να μην ματώσουν,



στο δάσος
της αγάπης, παραχείμαζα...








Γιατί ήταν
η ανάμνηση απ’ το χρώμα του δέρματος σου



που όποτε
εκεί πάνω άγγιζα,



οι αιώνες
μας μακριά να μην αμαλγαμώσουν,



στο δάσος
της αγάπης, παραχείμαζα...