Merel Wildschut's Blog, page 33

Favoriete plekken in Rotterdam #7

Volgende maand woon ik een jaar in Rotterdam. Een jaar! Het is snel gegaan en er is een hoop gebeurd. En ik heb op een hoop leuke plekken gegeten. Dat vooral ook. Op dit moment ben ik vrij veel in Amsterdam – en terwijl ik dit schrijf ben ik in Berlijn, – maar dat wil niet zeggen dat ik niet vrolijk doorga met het ontdekken van leuke plekken in mijn woonplaats. Dat lijstje met hotspots, dat blijft gewoon maar groeien. Er is niet tegen aan te eten. Eh werken.

Sajoer

Over Sajoer schreef ik twee jaar geleden al eens iets. Toen zaten ze nog op een andere locatie, zag alles er nog totaal anders uit. Eigenlijk was Sajoer toen nog vooral een juicebar waar je naartoe ging om een sapje af te halen. Inmiddels is het een ontzettend gezellige plek, die er heel stijlvol uitziet en waar je echt de allerlekkerste dingen kunt eten en drinken. Zoals de bowls die je bovenaan in dit artikel op de foto ziet. Ik at de knalroze bowl en ik ga niet liegen: ik bestelde hem omdat hij het goed zou doen op de foto. Ja hallo, het is mijn werk, mensen. Maar gelukkig was de bowl naast fotogeniek ook nog eens heel erg lekker. Sajoer heeft heel veel vegan opties voor ontbijt en lunch (of tussendoor, het is maar wat je wilt,) en ook nog steeds de lekkerste juices. Ook de koffie is prima. Kortom: je gaat me nog heel geregeld tegenkomen bij de vernieuwde Sajoer!

Sajoer 

Botersloot 46, Rotterdam

Facebookpagina Sajoer 

Noo.me

Nog vrij nieuw in de stad: Noo.me. Deze hippe ramen-tent, waar ze dus vooral noodlesoep serveren, is echt een aanwinst. Het eerste dat me opviel? De toffe inrichting van het restaurant en het ontzettend vriendelijke personeel. Ik zou het bijna zeldzaam vriendelijk willen noemen.

Heel veel vegan keuze is er niet op de toch al kleine menukaart, maar dat maakt mij niet uit. Als ik weet dat ik er iets goeds kan eten, dan is dat voor mij gewoon genoeg. We hoeven niet altijd honderd opties te kiezen te hebben, toch? Ik at een vegan laksa. Mét neogarnalen en een heleboel veggies. Het was heel erg lekker, maar een veel te grote portie voor mij. Een volgende keer bestel ik de kleine portie en dan wel ook die lekkere sesamballetjes erbij, omdat ik die niet kan laten staan.

Noo.me 

Botersloot 18, Rotterdam

Facebookpagina Noo.me 

Mr. Salad

Heel eerlijk? Ik mis SLA in Rotterdam. SLA was – en is nog steeds, eigenlijk – mijn vaste go to wanneer ik zin had in iets gezonds, maar geen zin had om te koken. Ik snap, eerlijk gezegd, ook niet heel goed waarom er geen SLA in Rotterdam zit, maar goed. Misschien komt het nog.

Ik ben wel heel blij dat er überhaupt nu een saladebar is geopend in het centrum: Mr. Salad. Vernoemd naar de knappe eigenaar van de zaak, denk ik zo maar. De salade was lekker, maar mag nog wel een beetje gefinetuned worden. Wel krijgen ze van mij bonuspunten voor de look. Deze regenboogsalade wil denk ik zelfs een saladehater nog eten. Mr. Salad bezorgt ook, dus als je een keer met een kater in bed ligt: je weet nu waar je terecht kunt voor een goede portie groenten.

Mr. Salad 

Goudsesingel 235A, Rotterdam

Facebookpagina Mr. Salad 

Het zijn dit keer dan misschien ‘maar’ drie adressen, maar ik hoop toch dat je hier weer een lekker dagje Rotterdam mee weet te vullen. Zo niet, dan heb ik op mijn blog natuurlijk nog 101 andere adressen in deze mooie stad beschreven. Je hoeft hiervoor in feite alleen maar de zoekfunctie te gebruiken op ‘Rotterdam,’ maar omdat ik jullie zo leuk vind, ga ik hieronder een lijstje maken:

Uit je Eigen Stad, Hopper, Lof der Zoetheid, Koffie lokaal, Bertmans, Pokébowl, District A, Mono, Supermercado. 

Picknick, Coppi, Heilige Boontjes, Adem-inn.

Maak, Boca’s, Kino.

Sharp Sharp, NRC, New Fork, Hinoki. 

Heavenly Cupcakes, Stek, Ricky’z. 

Gys, Westerkaatje. 

Veel plezier! En laat het me weten als je eens in Rotterdam bent en je het leuk hebt bij één van de hotspots. Vind ik leuk. Je kunt dat doen door een foto te delen op Instagram (of Instagram stories) en mij daarin te taggen: @merelgroenemeisjes. Ben benieuwd! 

The post Favoriete plekken in Rotterdam #7 appeared first on De Groene Meisjes.

Omdat taart altijd helpt

Het liefste zou ik vandaag nog een autoreply instellen – waar maar mogelijk, – met ‘ik heb geen idee wat ik aan het doen ben.’ En dat dan voor onbepaalde tijd. Zodat mensen weten dat ze even niet te veel van me moeten verwachten. Maar goed, dat gaat niet echt, dus eet ik maar taart. Want taart helpt altijd. Taart is echt wel iets bijzonders. Ik bedoel, je eet het als je jarig bent, maar in veel culturen eten ze het ook als er iemand dood is. Het helpt tegen verdriet en pijn. Tegen een gebroken hart. Het is gezellig om te eten met vrienden. Het is leuk om te bakken. Kortom, taart is gewoon heel goed voor je. En daarom zet ik nu even mijn favoriete taartrecepten voor je op een rijtje.

Worteltaart 

Doe alsjeblieft even alsof je die paasversiersels niet ziet, ok?

Chocolademoussetaart 

Het beste van drie werelden gecombineerd. Te weten: chocolade, mousse en taart.

‘Gezonde’ cheesecake 

Voor wie het toch een beetje verantwoord wil houden allemaal. Ja, ik even niet hoor. Ik wil suiker en ik schaam me niet.

Bananenpannenkoekentaart

Dit is eigenlijk geen taart, maar een stapel pannenkoeken. Maar het werkt wel hetzelfde, voor je ziel.

Vegan kwarktaart 

Met eetbare bloemen voor extra vrolijkheid. (geen must.)

Feesttaart

Heujj. Feesttaart. (werkt ook als je echt helemaal niet vrolijk bent)

Brownies 

Als je in de zomer geen zin hebt in het speculaasgedeelte, dan hoeft dat natuurlijk niet. Maar je kunt je ook afvragen: waarom zouden we alleen in de winter speculaas eten? Ik bedoel, probeer het gewoon eens.

 Ik hoop dat je dit leest op een dag dat je dit goed kunt gebruiken en dat je dan extra van je taartje geniet. Ik ga dat nu wel doen. In Berlijn, met een goede koffie erbij. Liefs! 

The post Omdat taart altijd helpt appeared first on De Groene Meisjes.

30 Days As A Hagenees #3 (instatour Zeeheldenkwartier)

Zoals je hier en hier al hebt kunnen lezen, ben ik de afgelopen maand een paar keer met Lianne op stap geweest in haar tijdelijke woonplaats Den Haag. Tijdelijke woonplaats? Hoe zat dat ook alweer? Lianne doet mee aan de campagne ‘30 Days As A Hagenees‘ en heeft de  hele maand juni de kans gekregen om te kijken of Den Haag mogelijk een geschikte woonplaats voor haar zou zijn. Bij die campagne hoorden allerlei toffe activiteiten en ik mocht een paar keer mee. Zo ook afgelopen zaterdag. We gingen een heuse Instatour door het Zeeheldenkwartier doen. Dit is een stukje Den Haag dat ik helemaal niet ken. Maar ok, eigenlijk kende ik Den Haag überhaupt nog niet heel erg goed. Zo’n guided tour helpt dus echt wel. Ik laat het je zien.

Kijk, in principe ben ik van het type ‘ik doe niet aan gidsen en ook niet aan boekjes met tips.’ Ik acht mezelf redelijk in staat om in een stad de leukst adressen te vinden. Dat lukt ook eigenlijk altijd wel. Maar toch moet ik eerlijk toegeven dat een wandeling met een gids, of een beetje inlezen op een leuk blog of in een tof boekje wel een een beetje kan helpen. Ik bedoel, die dingen worden natuurlijk niet voor niks geschreven. (ik schrijf ze nota bene zelf.)

Vorige week deden Lianne en ik een Mondriaanwandeling door de Bomenbuurt in Den Haag en dat was interessant, maar misschien iets minder ons ding dan de Instatour die zaterdag op de planning stond. Voor het geval dat je geen idee hebt van wat een instatour inhoudt: dit is een wandeling, met een gids, langs alle ‘instagramable’ (fotogenieke, dus) plekjes in een bepaalde buurt. Vaak wordt er onderweg dan het één en ander verteld over hoe je je Instagramfoto’s het beste kunt maken, zodat de wandeling ook nog een beetje een educatieve functie heeft. De wandeling werd georganiseerd en begeleid door de dames van De PR Kliniek en het educatieve gedeelte werd verzorgd door Instagrammer en stylist ‘Hipaholic.’

De Instatour startte bij Vleugels – een centrum voor meditatie, gezondheid en yoga. Ik had er, heel eerlijk gezegd, nooit eerder van gehoord. Het schijnt dat je er heel goed vegan kunt lunchen, dus misschien is het een goed idee om binnenkort eens terug te gaan om dit te proberen. Eenmaal verzameld volgde er een kort voorstelrondje – ik blijf hier altijd een beetje moeite mee hebben, hebben jullie dat ook? – en daarna konden we los. Een wandeling door het mooie Zeeheldenkwartier volgde. Nooit geweten dat dit zo’n leuke buurt is! En dan heb ik nog maar een gedeelte gezien nu, natuurlijk. Er is vast nog meer te ontdekken.

Een paar van de leukste plekken die we bezochten (en uitgebreid vastlegden) tijdens de tour:

Vleugels (centrum voor gezondheid en meditatie)

BijPriester (kledingbibliotheek)

Yurt Store (interieur)

Wauw (heel veel plantjes!)

De Hagenees in haar element

Het leuke is: Lianne woont tijdelijk in het Zeeheldenkwartier en toch kende ze de meeste adresjes die we tijdens de wandeling bezochten nog niet. Zoals ik ook al zei over de Mondriaanwandeling: het kan soms heel verhelderend zijn om eens écht op pad (zoals met een gids, of een lijst met adressen erbij,) te gaan in je eigen buurt. Je ontdekt sowieso dingen die je anders nooit had gezien, dat weet ik zeker. (ook een aanrader: volg eens een street-art wandeling in de stad waar je woont, als die worden aangeboden. Dat vind ik persoonlijk ook altijd enorm leuk en leerzaam.)

Het Zeeheldenkwartier is dus echt heel erg leuk. Dat hebben we proefondervindelijk kunnen vaststellen en ik hoop ook dat ik het een beetje heb weten over te brengen op mijn foto’s. Wat ik trouwens ook leuk vond om te zien, was dat er een paar mensen deelnamen aan de wandeling die daar echt met een doel waren. Deelnemers met startende internetbedrijven, die nog helemaal moeten uitzoeken: hoe kan Instagram voor mij werken? Ook Lianne denkt er na deze campagne van 30 dagen lang iedere dag Instagrammen over na om hier iets mee te gaan doen. Dit vond ik zo leuk om te horen! En ik weet dat ze er heel goed in zou zijn, want ze heeft het deze maand echt geweldig gedaan. Ik heb haar met heel veel plezier gevolgd. (en dat blijf ik uiteraard doen)

Voor mij is Instagram een daily business, maar toch leer ik ook altijd weer iets bij. Zo heb ik bijvoorbeeld weer eens nagedacht over wat ik nou eigenlijk altijd fotografeer, en waarom. Ik herken een paar terugkerende onderwerpen in mijn feed. Dat zijn: bloemen, planten, koffie, dingen met tekst erop en mijn voeten ergens in beeld. Die voetenfoto’s, die maakte ik vroeger altijd al, op vakantie, met mijn wegwerpcamera. Mijn vader – hij is fotograaf – heeft me altijd aangemoedigd hier iets mee te doen. Ik ben er nooit mee gestopt. Wanneer ik mijn voeten op een foto zie, weet ik dat ik er echt was. Of zo. Goed, niet om hier nou al te diep op in te gaan, maar het is duidelijk iets dat steeds terugkomt. Net als die bloemen, planten en koffie. Het zijn gewoon dingen die ik graag zie en dus wil vastleggen. Ze vervelen me nooit.

Iets met leuke dingen die tot een einde komen

Lianne’s Haagse avontuur zit er bijna op. Ze is nog een paar dagen in de stad en tot slot zal ze aanwezig zijn op de ‘closing party.’ En: jij kunt daar ook aanwezig zijn! In mijn vorige blogpost schreef ik al over de winactie, maar ik zal het hier nog eens herhalen:

Ook zin om (weer) eens een dagje Den Haag te komen doen? Ik mag namelijk kaartjes weggeven voor een toffe closingparty op 6 juli. Pierre Wind komt hapjes maken (met zeewier, heb ik me laten vertellen) en de Haagse band Splendid komt optreden. En uiteraard vindt dit alles plaats in Den Haag, want daar is het allemaal om te doen natuurlijk :) Zo sluiten we de 30 Days As A Hagenees avonturen van de 3 deelnemers (Vincent-Paolo Corputty, Bas Deelman en natuurlijk Lianne de Bie) op een mooie manier af!

Het event is bedoeld voor young professionals die níet uit Den Haag komen, maar graag kennis willen maken met de stad. Gaat dit over jou en heb je zin om op 6 juli naar Den Haag te komen? Laat dan in een reactie onder deze post even weten dat je geïnteresseerd bent!

Praktische info over het event op een rijtje: 

Datum: donderdag 6 juli

Tijd: 20.00 – 23.00 uur

Locatie: Strandclub Moodbeach, Strandweg 128 Den Haag

Ben je benieuwd naar wat Lianne nog met haar laatste dagen als Hagenees doet? Volg haar dan op Instagram en/of Facebook!

The post 30 Days As A Hagenees #3 (instatour Zeeheldenkwartier) appeared first on De Groene Meisjes.

Gastblog: Fairaway

Toen Kelly – een jong groen meisje uit Rotterdam, – mij vroeg of ze haar reiservaring met de bijzondere reisorganisatie Fairaway op mijn blog mocht delen, twijfelde ik geen moment. Fairaway organiseert alternatieve jongerenreizen (‘die écht indruk maken,’) en er was niet veel nodig om hier meer over te willen weten. Kelly, met al haar enthousiasme, doet me denken aan mijn wereldwijze ex-leerlingen, die ik soms nog heel erg kan missen, en daarom maakt het me blij om haar verhaal te lezen én met jullie te delen.

Voordat ik jullie ga vertellen over mijn bijzondere reis zal ik even snel vertellen wie ik ben! Mijn naam is Kelly en ik ben 21 jaren jong. Ik woon al heel mijn leven in het mooie Rotterdam en ben dan ook echt een stadsmeisje. Ondanks dat ik best een luxe leventje leid en van alle gemakken ben voorzien, ben ik altijd al nieuwsgierig geweest naar hoe mensen leven in landen waar deze luxe niet aanwezig is.

Toen ik voor mijn afstudeerstage terecht kwam bij de organisatie Cross Your Borders, zou ik dit snel genoeg gaan ontdekken. Cross Your Borders is een jongerenstichting die ernaar streeft jongeren bewust te maken van wereldwijde problemen. Dit zijn dingen zoals oneerlijke handel, kinderarbeid en milieuvervuiling. In het westen dragen wij namelijk enorm bij aan de vervuiling van het milieu, terwijl mensen in derdewereldlanden hier de meeste gevolgen van ondervinden. De stichting organiseert vanuit Fairaway reizen naar deze derdewereldlanden. Tijdens deze reizen logeer je bij de lokale bevolking en heb je bijna geen toegang tot stroom! Hoewel ik me bijna geen dag kan voorstellen zonder mijn fijne douche, föhn, en de latte macchiato die elke ochtend uit mijn koffiezetapparaat stroomt, besloot ik dat het ook voor mij tijd was om mijn grenzen te verleggen. Ik ging mee op reis naar Tanzania en Kenia!

Hoewel ik er enorm naar uit keek, was ik ook mega zenuwachtig. Ik was zelfs nog nooit buiten Europa geweest en dit beloofde natuurlijk een hele confronterende reis te worden. Zou ik dit wel 9 dagen lang aankunnen? En waar moest ik dan naar de wc? Gelukkig ging ik met een super fijne groep op reis, die zich vast en zeker dezelfde dingen afvroegen. Toen het eindelijk zo ver was vertrokken we met zijn allen naar Brussel. Om de reis zo groen mogelijk te houden, wordt onze CO2-uitstoot gecompenseerd. Nadat ik mijn moeder een dikke knuffel had gegeven, stapte ik het vliegtuig in.

Na de vlucht stapten we uit en is het avontuur dan eindelijk begonnen. In een busje werden we van Nairobi naar Tarakea gebracht. Ik keek mijn ogen uit naar het groene landschap en de bijzondere planten, bomen en vogels. Overal is leven op straat en op de raarste plekken langs de weg staan mensen groente en fruit te verkopen. Nomaden lopen met hun geitjes, koeien en schapenkuddes tussen het chaotische verkeer door. Eindelijk aangekomen ontmoetten we onze gastgezinnen. Wat was ik blij met mijn gezellige huisje tussen de bananenbomen! Mijn gastgezin had drie super schattige jonge kinderen, die mij van top tot teen bekeken. Meteen kreeg ik rijst met groente, chapati en verse ananas. Het hondje Poppy kwam mij kwispelend begroeten. Toen ik hem de tuin in volgde zag ik nog veel meer dieren. Ook stonden er veel koffieplanten, avocadobomen en een moestuintje met tomatenplanten. Na een hoop eerste indrukken ben ik snel mijn bed in gedoken, zo’n vlucht hakt er toch wel in.

In de ochtend werd ik wakker door het geknor van de varkens, en ook ging meteen de muziek aan. Ik moest er nu echt aan geloven om bij mijn gastgezin naar de wc te gaan. Nadat ik was geweest kon ik me al niet meer voorstellen dat ik me hier zo druk om had gemaakt. (edit van Merel: grappig om dit te lezen. Het zou precies iets kunnen zijn waar ik me druk om zou maken. Blij om te zien dat ik niet de enige ben.) 

Na het ontbijt was het tijd om richting Moshi te vertrekken om daar een fair trade koffieplantage te bezoeken. We werden meegenomen naar koffieplantages en kregen hier het hele proces te zien! We begonnen met het plukken van de rijpe rode koffiebesjes. Toen we met z’n allen genoeg hadden verzameld, gingen we de bonen schillen en wassen. Hierna moesten de bonen 10 dagen drogen. Gelukkig hadden ze nog bonen van 10 dagen geleden liggen waarmee wij aan de slag konden gaan. Op een vuurtje buiten gingen we de bonen branden en malen tot koffiepoeder. Deze deden we in een pannetje en werden gezeefd. Daarna konden we de koffie eindelijk proeven! Wat een enorm proces gaat er schuil achter één zo’n kopje koffie.

Onderweg werd één van de begeleiders gestoken door een soort wesp. Hoewel ik schrok, trok hij zo ineens een plantje uit de grond en hield deze tegen zijn oor. Super handig dat de natuur eigenlijk ook een grote medicijnkast is. Ook vertelde de gids mij over een bijzondere plant die erg bijzonder is voor hun stam. Je kunt hiermee bijvoorbeeld om vergeving vragen, maar de bladeren worden ook gebruikt om op kinderen op te leren schrijven, want dan verspillen ze geen papier.

Ook gingen we een dagje naar de markt. Ik ben gek op marktjes en had hier ontzettend veel zin in. Er zaten veel vrouwen met enorme kleurrijke doeken. Ik keek mijn ogen uit, maar andersom was dat ook zo! Veel mensen staarden ons namelijk aan en begonnen met ons te praten. Ik besefte me dat wij natuurlijk net zo bijzonder zijn voor hen als dat zij voor ons zijn. Uiteraard werden er ook boodschappen op de markt gedaan, waarmee we later onze eigen bananensoep en chapati’s hebben gemaakt! Ik heb deze voorgeschoteld aan mijn gastgezin en ben daarna met de andere reizigers en de kinderen spelletjes gaan doen, wat een heerlijke dag was dit.

Na zes dagen in Tanzania was het tijd om richting Kenia te vertrekken. Ik had een enorm dubbel gevoel omdat ik mijn lieve gastgezin moest gaan verlaten. Ik had wat knuffeltjes en ballonnen voor de kinderen meegenomen en deze lieten ze niet meer los! Ook hadden we nog wat foto’s gemaakt, ze vonden het ontzettend leuk om foto’s te maken en deze terug te kijken. Geluk werd mijn pijn een beetje verzacht door wat er op de planning stond voor Kenia; ik ging namelijk eindelijk op een echte safari! In een eigen Jeep vertrokken we al voor half 6 in de ochtend om de big five te spotten, en ik kan met trots zeggen dat dit is gelukt. Ook hadden we tussendoor de jeeps even verlaten om de observation hill op te lopen. We keken uit over het grote gebied. De Kilimanjaro voert hier het water aan wat moerasjes vormt waarin de dieren bij elkaar komen om verkoeling te zoeken. Het was net de Lion King! Zelfs Pumba stond wat water te drinken in deze swamp.

Hierna vertrokken we voor onze eerste nacht in Kenia, deze was weliswaar in een hostel. Stiekem genoot ik hier toch wel van de luxe van een warme stromende douche. We gingen vroeg naar bed, omdat we de dag erna naar een van de grootste sloppenwijken van Oost-Afrika zouden gaan. Terwijl ik lekker in bed lag dacht ik na over alles wat ik in Tanzania al gezien had. Niet te geloven hoe anders het leven hier is dan in Nederland, en dan nog te bedenken dat wat wij tot nu toe hebben gezien de mensen zijn die het relatief goed hebben! Ik was dan ook erg benieuwd naar de volgende dag, aangezien we dan de andere kant te zien gaan krijgen van Afrika.

Ik werd heerlijk uitgerust wakker op mijn laatste dag in Afrika. De tijd vliegt! Zoals ik al vertelde stond vandaag de tour in Kibera, de sloppenwijk op het programma. Onze gidsen waren vier bewoners van deze sloppenwijk. Toen we de wijk inliepen kwam er meteen een enorme stank omhoog, en om ons heen lag overal rondslingerend vuil. Zonder het ophalen van vuilnis kan je je voorstellen dat het er niet erg schoon is. De huisjes die ik zag waren gemaakt van golfplaten en andere goedkope materialen. Ze stonden hutje mutje op elkaar waardoor het een soort doolhof van smalle steegjes is. Ondanks de hoge werkeloosheid en armoede viel het me op hoe vrolijk de mensen hier toch waren. Totaal anders dan ik had verwacht.

Dit leek niks op de zielige reclames en beelden die je van sloppenwijken op de televisie ziet. Al die positiviteit is super inspirerend, en er zijn zelfs een paar mensen die initiatieven hebben gestart om de situatie te verbeteren. We gingen langs een paar van deze mensen en kwamen zo als eerst bij de Vicorious craft group. Dit is opgestart door drie jonge werkloze mannen die van dierlijke botten de mooiste sieraden maken en zo zowel de omgeving schoonhouden als voor werkgelegenheid zorgen. Ze hebben inmiddels al 20 medewerkers! De volgende stop was ook heel bijzonder. Het was een publiek toilet waarin poep wordt opgevangen, waarvan biogas wordt gemaakt. De bedenkers vertelden me dat er hiervoor een ‘vliegend toilet’ was. Zakjes met poep werden over de schutting gegooid. Gatver! Wat goed dat hier een oplossing voor is gekomen, waarmee ook nog is iets moois wordt gedaan.

Het is zo indrukwekkend om te zien dat mensen die zo weinig hebben, zo inventief zijn in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten! Wat een hoop energie kreeg ik van deze dag. Het mag dan wel cliché klinken, maar je beseft toch echt dat je blij moet zijn met kleine dingetjes en van het leven moet genieten dat je hebt. Ik kreeg super veel zin om al mijn lieve vriendinnen van thuis weer te zien, te knuffelen en te vertellen hoe blij ik met ze ben en wat ik hier allemaal heb gezien.

De volgende dag zouden we terug gaan naar Nederland, maar de vliegmaatschappij gunde ons nog een dagje extra. Geluk bij een ongeluk, want we gingen met deze extra tijd naar een rescuepark voor baby olifantjes. Hoe cute! Dit was een stuk toeristischer dan wat wij tot nu toe meegemaakt hadden, maar absoluut niet minder leuk. Toen we later aan het relaxen waren in de zon, besloten we dat we deze laatste nacht een pyjamaparty gingen houden. We haalden pizza en ijs, en gingen met z’n allen The Voice of Africa kijken in het hostel.

Tijdens deze gezelligheid besefte ik me wat een bijzondere band we met z’n tienen hadden gekregen tijdens deze reis. Onze tijd in Afrika is echt meer geweest dan alleen een vakantie. Je onderdompelen in de lokale cultuur is zoveel meer dan alleen toeristische attracties bezoeken. We hebben natuurlijk nog veel meer gedaan en gezien dan dat ik jullie in één blog zo kort kan vertellen, maar dit is echt een ervaring die ik voor het leven meeneem!

Dankjewel Kelly, voor het delen van je mooie ervaring. Wat klinkt dit fantastisch zeg. Ben jij ook een (jong) groen meisje of een groene jongen en zou je zoiets ook wel eens willen meemaken? Kijk dan zeker eens op de website van Fairaway voor meer informatie over alle mogelijke reizen die worden aangeboden. Of misschien ben je zelf niet jong, maar is je zoon of nichtje dat wel – hoe te gek zou het zijn om iemand deze ervaring te gunnen? 

The post Gastblog: Fairaway appeared first on De Groene Meisjes.

Weekmenu 26 – 30 juni

Ik zal niet zeggen dat ik iets tegen de hele ‘eat healthy be instant happy’ hype heb, maar ik zeg wel dat ik er een beetje jeuk van krijg. Hetzelfde geldt voor rawfood-guru’s die iedereen zó inspirerend vind, maar van wie ik alleen maar heel nerveus word. Ik ben daarin misschien een gekke. Ik hou heus van een gezonde maaltijd. Ik eet graag en veel groente en fruit en in de zomer gaat mijn voorkeur uit naar een lichtere maaltijd, omdat ik op heel warme dagen niet héél veel trek heb. Maar die hele overtuiging ben ik zó kwijt als iemand me een broodje falafel met heel veel saus aanbiedt. En als er frietjes met vegan mayo geserveerd worden sta ik ook in de rij. (en waag het ook niet om mijn ijsje van me af te nemen. ijs is heilig.) Daarom deze week vijf gerechten die anderen misschien zouden verkopen als ‘guilty pleasures’ maar waarvan ik alleen maar zeg: eet alsjeblieft smakelijk.

Maandag – Nachos met vegan kaas, groenten en guac 

Dit is zo’n maaltje dat ik normaal op een vrijdag in het weekmenu zou inplannen, maar deze week beginnen we er gewoon lekker mee. Hoppa!

Dinsdag – Pita’s met ‘gyros’ en tzatziki 

Nee, echte gyros is het niet. (die heb je overigens wel vega(n), maar dat is wel een wat duurder product en niet per se nodig om een lekkere maaltijd te maken. Deze versie met bonen en een lekkere tzatziki doet net zo goed the trick.

Woensdag – Turkse Pizza  

Ik kan me voorstellen dat je zo op het eerste gezicht niet heel warm of koud wordt van dit plaatje, maar geloof me: deze vegan Turkse pizza is echt HEEL. erg lekker. En je maakt hem lekker from scratch, dus zo ongezond is hij niet.

Donderdag – Mac ‘nd Cheese

Het nieuwste recept op de Groene Meisjes: vegan mac&’cheese.’ Beetje groenten erbij en je hebt toch een goede volwaardige maaltijd? De saus is multi-inzetbaar trouwens. Kan ook prima bij bijvoorbeeld chili cheese fries of een ovenschotel.

Vrijdag – Chili sin carne 

Chili sin carne, Mexicaans biertje erbij, voetjes omhoog – niks meer aan doen. Geniet van je vrijdagavond!

Stiekem vallen al deze ‘junkmeals’ nog best wel mee, toch? Ze bevatten in ieder geval veel groenten en peulvruchten, en geen dierlijke producten … dus zó erg kan het niet zijn ;) Hoe dan ook, geniet ervan! Heb je een recept gemaakt en wil je een foto van een eindresultaat met me delen? Dat kan! En dat vind ik leuk :) Vergeet op Instagram niet #degroenemeisjes toe te voegen, zodat ik het gemakkelijk kan terug vinden. Alvast bedankt! 

The post Weekmenu 26 – 30 juni appeared first on De Groene Meisjes.

30 Days As A Hagenees, deel 2

Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Den Haag Marketing  

Afgelopen week schreef Lianne een gastblog op de Groene Meisjes, over het bijzondere project waaraan zij meedoet. Dat project heet ‘30 Days As A Hagenees‘ en inderdaad, zoals de naam al doet vermoeden, gaat Lianne 30 dagen lang als Hagenees door het leven. Dat betekent dat ze een maand lang in Den Haag woont, werkt, vrienden ontvangt, eet,… nouja, gewoon leeft dus :) Vorige week ontmoette ik Lianne voor het eerst en het klikte meteen. En dat is maar goed ook, want we zouden twee keer samen een dagje op pad gaan! Afgelopen woensdag was het zover en het was erg leuk, zoals ik je in deze post ga vertellen. Ook goed om te weten: ik heb een toffe winactie voor je, aan het einde van deze post!

Mondriaanwandeling door de bomenbuurt

Het allergrappigste van dit ’30 dagen als een Hagenees’ project lijkt me toch wel dat je op de meest uiteenlopende plekken komt. Lianne en ik vergeleken het een beetje met een persreis die je als blogger wel eens mag maken. Je gaat naar een stad of een gebied en vervolgens is het de bedoeling dat je in een korte tijd zoveel mogelijk ziet, doet, beleeft, probeert, proeft, enzovoorts. Met zo’n persreis gaat het dan vaak maar om een dag of vijf, maar in Lianne’s geval blijft ze natuurlijk een hele maand in Den Haag. Ook is het anders omdat zij echt in de stad woont, waar ik als blogger altijd alleen maar op een korte reis ga, dus in hotels verblijf. Dat voelt op alle fronten anders, maar ergens heeft het ook veel gelijkenissen: je komt in ieder geval op allerlei plekken waar je anders nooit zou komen.

Want wie had gedacht dat wij op een bloedhete woensdag (ik zag op een gegeven moment dat het 32 graden was en ik zou willen dat ik het niet had gezien,) een Mondriaanwandeling door de Bomenbuurt in Den Haag zouden maken? Ik had het je een paar weken geleden nog niet kunnen voorspellen, eerlijk gezegd. En toch stonden we daar, op het afgesproken verzamelpunt. Waar de gids en de rest van de groep al klaarstond. Ik kon er niks aan doen, maar ik moest in mezelf toch een beetje grinniken. ‘Hoe ben ik hier nou weer beland en wie zíjn deze mensen?!’ Eén dame – ik zeg dame, want het waren allemaal wat oudere mensen – riep met heerlijk Haags accent ‘ik ben met pensioen, dus heb geen reet te doen!’ en de toon was gezet.

De gemeente Den Haag (en als ik het goed heb gezien Utrecht en Amersfoort ook,) viert dit jaar 100 jaar Mondriaan en De Stijl. Wie goed heeft opgelet bij Kunstgeschiedenis op de middelbare school, weet dat deze twee bewegingen (mag ik dat zo noemen?) erg belangrijk zijn geweest voor onze architectuur. Ik zeg er maar heel eerlijk bij dat architectuur niet mijn specialiteit is – of eigenlijk weet ik er gewoon bar weinig van af, – maar interessant vind ik het zeker wel. Het was in elk geval heel erg leuk om de gids te horen vertellen over de invloeden die in de bouwstijl in deze Haagse buurt terug te vinden zijn en het maakt ook dat ik voortaan misschien zelfs anders kijk naar ogenschijnlijk ‘doodnormale’ woonhuizen uit deze periode. (vanaf rond 1910) En wat is het leuk om zo’n wandeling met een gids eens te doen, ook als je niet op vakantie bent. Misschien wel gewoon in je eigen woonplaats, of sterker nog; in je eigen buurt. Je leert en ziet altijd dingen die je nog niet wist, dat weet ik zeker.

Maar bloedheet was het wel. Kijk maar naar de totaal oververhitte foto van ons hierboven. Mijn hemel. Het water in de Dopper in mijn rugtas raakte nog net niet aan de kook. En daarom besloten we om na de wandeling heel snel met iets lekkers te eten en te drinken een parkje in te duiken. Schaduw alsjeblieft!

De Vegetarische Slager

Daarvoor gingen we eerst nog even langs de Vegetarische Slager. De winkel dus. Natuurlijk kende ik alle producten van de Vegetarische Slager al lang en eet ik ze graag, maar ik was nog nooit in hun winkel – aan het Spui in Den Haag – geweest. Als Groen Meisje kan dat natuurlijk eigenlijk niet, dus ik was blij dat ik hier verandering in kon brengen, samen met Lianne.

En dat was misschien wel de perfecte gelegenheid, want voor Lianne is dit hele wereldje nog een beetje nieuw. Zoals je in haar gastblog hebt kunnen lezen studeert ze Earth&Enviroment en is ze voornamelijk bezig met projecten rondom water. Heel tof en interessant! Ook heeft ze onlangs een maand lang vegan gegeten, omdat ze wilde weten hoe dat zou zijn. Dat beviel haar goed, maar ze is nog geen fulltime vegetariër. (en dat geeft niet, zal ik er meteen bij zeggen. Voordat jullie denken dat ik daar een mening over heb ;))

Maar wat een uitkomst is deze winkel dan! Zeker wanneer je nog niet zo bekend bent met vega(n) eten, kan de Vegetarische Slager je een heel eind opweg helpen. Ik heb ook wel eens ergens gelezen dat het merk zich niet per se richt op vegetariërs, maar eerder op vleesverlaters. Dat snap ik wel, want het merk maakt vegetarisch eten echt heel toegankelijk. De winkel staat en ligt vol met heerlijke producten, die je stuk voor stuk wilt uitproberen. We bestelden twee verse broodjes: Lianne een wrap met gerookte kip en ik een broodje kip-kerrie salade. Beide 100% vegan en wow, het was zó lekker. Ook kreeg Lianne nog een verpakking met vegetarische gehaktballetjes in satésaus mee (dit is een samenwerking tussen de Vegetarische Slager en Unox,) om thuis – in haar Haagse leenkeuken – uit te proberen. Ik zal haar zaterdag, als we weer samen op pad gaan, vragen hoe ze het product vond!

Ja, want zaterdag gaan Lianne en ik dus weer op pad en ik heb er zin in! Dit keer gaan we een begeleide instatour door de Zeeheldenbuurt maken en ook daar ben ik erg benieuwd naar. Ik ken de buurt helemaal niet en tips rondom Instagram zijn altijd welkom. Ik moet zeggen, ik leer Den Haag zo ook weer op een heel nieuwe manier kennen en ik vind het super leuk! (tips voor in deze buurt zijn welkom!)

Winactie

Ook zin om (weer) eens een dagje Den Haag te komen doen? Ik mag namelijk kaartjes weggeven voor een toffe closingparty op 6 juli. Pierre Wind komt hapjes maken (met zeewier, heb ik me laten vertellen) en de Haagse band Splendid komt optreden. En uiteraard vindt dit alles plaats in Den Haag, want daar is het allemaal om te doen natuurlijk :) Zo sluiten we de 30 Days As A Hagenees avonturen van de 3 deelnemers (Vincent-Paolo Corputty, Bas Deelman en natuurlijk Lianne de Bie) op een mooie manier af!

Het event is bedoeld voor young professionals die níet uit Den Haag komen, maar graag kennis willen maken met de stad. Gaat dit over jou en heb je zin om op 6 juli naar Den Haag te komen? Laat dan in een reactie onder deze post even weten dat je geïnteresseerd bent!

Praktische info over het event op een rijtje: 

Datum: donderdag 6 juli

Tijd: 20.00 – 23.00 uur

Locatie: Strandclub Moodbeach, Strandweg 128 Den Haag

Wil je meer zien van wat Lianne allemaal ontdekt in de stad? Volg haar dan op Instagram of Facebook. Ik moet zeggen: ze is een geboren blogger/social influencer, als je het mij vraagt. Ze maakt toffe foto’s, vertelt leuke verhalen, ze ís gewoon heel leuk ook, dat helpt ;) Kortom; volgen! En kijk zaterdag even met ons mee als we op instatour zijn! Ik zal verslag uitbrengen op Insta-stories. Tot dan! 

The post 30 Days As A Hagenees, deel 2 appeared first on De Groene Meisjes.

Hobbels en bobbels #2

Een week of twee geleden schreef ik de post ‘Hobbels en bobbels.’ Over onzekerheden die vooral in de zomer de kop opsteken, omdat: warm, dus weinig kleren. De reacties die op deze post binnenkwamen waren ontzettend herkenbaar en ik voelde één grote golf van body positivity over mijn blog stromen. Toen gebeurde er iets en ik besloot er nog een artikel aan te wijden.

Zwanger nijlpaard

Kijk, er zijn dagen waarop ik me helemaal ‘yes girl yes!’ voel. Ik vind mezelf dan behoorlijk de moeite waard. Het kan zijn dat ik mijn outfit top vind, of dat mijn haar goed zit. Of dat ik denk: hey, ik zie er weer een beetje gezonder en stralender uit dan een tijdje geleden, gelukkig, ik begon me al zorgen te maken om mezelf! Als ik dan in de spiegel kijk denk ik: ja hoor, dat komt wel weer goed met dat positiever over mezelf denken. You got this babe, slay it – basically al die Amerikaanse kreten die je overal op het internet leest totdat je er helemaal flauw van wordt – ze gaan allemaal door mijn hoofd en ik krijg zin om het van de daken te schreeuwen.

En dan ben je op een festivalletje, lig je in het gras en maakt iemand onverwacht een foto van je, vanuit TOTAAL de verkeerde hoek, waardoor je op een zwanger nijlpaard lijkt. En dan nog een zwanger nijlpaard dat nog niet genoeg in de zon gelegen heeft ook, want jemig, ben ik echt zo wit?!  Al die empowerende krachttermen die ik vorige week nog door het universum wilde slingeren zijn helemaal vergeten, als ik zo’n foto te zien krijg. Ik was er nog in getagd ook. De horror. Fuck you, Facebook.

Ik doe mijn best om over zo’n foto niet meer te huilen. Die tijd wil ik een beetje achter me laten, zeg maar. Ik zeg niet dat het me altijd lukt, maar steeds vaker wel. Wel wil ik er nog even over jammeren en een screenshot naar vriendinnen sturen, in de hoop dat ze zeggen: ‘wat is dat voor ongelooflijk slechte fotograaf? wat een klootzak! hij/zij moet ontslagen worden!’ Maar ik houd me in. In dit geval koos ik ervoor om even tegen mijn vriendin te zeggen dat er een foto online staat waarop ik op een zwanger nijlpaard lijk, maar dat ik me er overheen zet, omdat ik vandaag de dag niet meer zo uit veld geslagen word door dit soort dingen. Ik merk dat ik het beter geloof van mezelf, als ik dit soort dingen hardop zeg. Mijn vriendin vindt uiteraard dat ik me aanstel, dat ik helemaal niet zó dik ben, dat het gewoon een verkeerde hoek is, dat ik er hartstikke goed uitzie, enzovoorts. Dus nouja, ik schrijf er voor de zekerheid toch nog maar even een tweet over – mensen op Twitter weten dit soort dingen altijd beter –  en laat het dan rusten.

Een beetje dramatisch

Nu ik terugdenk aan dit voorval – en nu ik het zo opschrijf, wat er letterlijk gebeurde – moet ik eigenlijk alleen maar om mezelf lachen. Wat voor ontzettend dramatisch persoon ben ik ook. Kijk, sowieso ben ik een heel paradoxaal iemand. Ik zei het vorige week nog tegen mijn therapeut. Toen ik binnen kwam en ze vroeg: ‘Zo Merel, hoe is het?’ was mijn antwoord ‘Nou prima eigenlijk, behalve dan dat ik een ontzettend paradoxaal iemand ben?’ Ze moest lachen en beaamde eigenlijk meteen dat het inderdaad zo is. Maar het behoefde wel enige uitleg. In dit geval was het omdat ik ‘s ochtends een gesprek met een meneer over verzekeringen had gehad, waardoor ik bijna een rolberoerte kreeg door alle kosten die ik moet gaan maken de komende tijd. Ik zit dan in de tram letterlijk te denken: ‘ik ga er een tweede baan bij zoeken, want ik kan dit niet betalen.’ En dan stap ik uit de tram en is het eerste dat ik doe een smoothie van €7,50 kopen bij een overdreven hippe sapbar in de Jordaan.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor dit verhaal over body positivity. Waar ik me het ene moment een koningin voel, wil ik mezelf het andere moment voor altijd van het internet verwijderen. En waar ik het ene moment tien kilo wil afvallen, wil ik het volgende moment tien liter ijs eten. Het ene moment ben ik een introvert die alleen met een boek onder een kleedje op de bank wil liggen, het volgende moment wil ik naar festivals en heel veel dansen en dronken worden. (en het ene moment – twee jaar geleden – schrijf ik een blog over dat ik geen alcohol meer drink en dat is nu, duidelijk, niet meer helemaal het geval.) (iets met duizenden regels die ik voor mezelf had opgesteld, die ik stuk voor stuk begin los te laten en man man man, wat voelt dat goed.)

En weet je wat het is? Dat alles maakt dat ik mezelf niet te snel ga vervelen. En het maakt iemand ook menselijk. Al die hobbels, bobbels, letterlijk en figuurlijk, onzekerheden, YES GIRL YES hoogtepunten én diepe dalen, maken dat ik mijn leven interessant vind. Hebben jullie dat niet, als je naar jezelf kijkt? Om heel eerlijk te zijn zou ik me doodvervelen als het anders was. Ik zou mezelf gauw zat zijn, als ik eerlijk ben.

Natuurlijk kijk ik wel eens op tegen mensen die helemaal in balans zijn met hun yin, hun yang, hun innerlijke yogi, hun oermoeder, hun inner girlboss, enzovoorts. Ik ben dat niet en ik word het misschien ook nooit, maar daar heb ik inmiddels wel eens een beetje vrede mee. Ik ben een beetje een dramatisch persoon, maar dat maakt me ook wel grappig.

Genoeg redenen om van mij te houden

Goed, terug naar die foto. Heel even dacht ik ‘aaaaand it’s gone.’ Gedaan met de lichaamspositiviteit, maar nee. Dat viel mee. De volgende dag zat mijn haar goed, had ik leuke kleren aan en zag ik dat ik een beetje meer kleur in mijn gezicht had gekregen. Ik zag opeens weer wat ik zag voordat ik met die ellendige foto was geconfronteerd. Los daarvan bedacht ik me maar weer eens dat ik ook helemaal nooit als doelstelling heb gehad om fotomodel te zijn. Leuke carrière voor anderen, maar sowieso niet mijn ding. En ook wil ik niet bekend staan als dat knappe meisje van die groene blog, maar liever als dat inspirerende meisje van die groene blog. Ik zie in waarom mijn vrienden mijn vrienden zijn en waarom mensen van me houden. Die dingen zijn er namelijk genoeg. Redenen om van mij te houden, bedoel ik dan. Ik schrijf dit echt op. Ik zeg dit echt. Er zijn genoeg redenen om van mij te houden.

Er zijn ook heel veel redenen om van jou te houden. Mogelijk ben je of slim, of grappig, of lief en zorgzaam, heb je mooie ogen of een ontwapenende lach. Waarschijnlijk ben en heb je het zelfs allemaal tegelijk. Je bent iemand die begaan is met anderen, die zich bekommert om belangrijke zaken, zoals over hoe het met de wereld gaat en met de mensen en dieren die erop leven. Je bent ongetwijfeld een grappige broer, een zorgzame buurvrouw of een toffe moeder. En het zou me niet verbazen als jij net als ik soms dagen hebt op waarop je al deze positieve punten aan jezelf ziet, en dat er dagen zijn waarop je jezelf wilt verstoppen voor de buitenwereld. Ik zou er bijna van opkijken als je die onzekerheden niet soms had. Het maakt je menselijk en maakt je ook helemaal prima zoals je bent.

Ik keek een video van Vera Camilla, waarin ze heel eerlijk en open vertelt dat ze tegenwoordig minstens tien kilo zwaarder is dan een paar jaar geleden, maar gelukkiger is dan ooit. Hoe dat komt? Omdat ze inziet: ik leef dit leven maar één keer, beter geniet ik ervan. Maar ook: wat voor iemand wil ik zijn? Is mijn uiterlijk mijn hoofdinteresse, of zijn er belangrijker dingen? Een mooie conclusie voor een beautyblogger die een groot voorbeeld is voor tienduizenden jonge meisjes. Vera draagt wat ze wil, omarmt haar vormen, eet waar ze zin in heeft, lacht breeduit, deinst niet terug om onderkin-foto’s gewoon op Instagram te plaatsen en deelt motiverende en inspirerende quotes rondom lichaamspositiviteit. Ik word blij van haar.

Om mij heen zie ik dit gelukkig steeds vaker gebeuren. Ik zie steeds meer mensen uitkomen voor het feit dat ze van zichzelf houden, ongeacht hun flaws en imperfecties. Ik zie allerlei mensen die zichzelf durven te laten zien op foto’s op Twitter en Instagram, en ik vind iedereen knap op zijn eigen manier. Mensen van allerlei achtergronden, formaten, met allemaal hun eigen eigenaardigheden – ik vind iedereen boeiend en de moeite waard. Ik kan totaal vallen voor iemands stem, voor hoe intelligent iemand is of hoe gevat zijn of haar grapjes zijn. Tel daar een goede muzieksmaak bovenop of een gedeelde passie voor eten en je bent helemaal mijn man of vrouw. Ik merk ook aan mezelf dat ik helemaal niet bezig ben met dingen als ‘mijn type is…,’ zoals ik mensen wel eens hoor zeggen. Ik ben oprecht nog nooit verliefd geweest op een vrouw die – wat betreft uiterlijk – ook maar iets weg heeft van een vrouw op wie ik eerder verliefd was. Ik zou het ook bijna zonde vinden, want heb je énig idee hoeveel verschillende ongelooflijk aantrekkelijke en interessante vrouwen er op deze aardbodem rondlopen? Ik zeg het maar gewoon. (dit geldt ook voor mannen, daar ben zelfs ik niet ongevoelig voor.)

En met dat ik meer merk aan mezelf dat ik mensen gewoon heel interessant, mooi, lief en fantastisch vind zoals ze zijn, merk ik aan mezelf ook dat ik het steeds belangrijker vind om mezelf meer te waarderen zoals ik ben. Want dit is het gewoon. De persoon die ik nu ben, en hoe ik er nu uitzie – ook als een fotograaf een verkeerde angle pakt – dat is waar we het mee moeten doen, mensen. En eigenlijk mogen we nog best van geluk spreken, want ik had ook een heel naar persoon kunnen zijn. Bijvoorbeeld iemand die kittens in een plastic zak knoopt en ze bij het grofvuil zet – om maar even een zijstraat te noemen.

Voel je vrij om je gedachten en gevoelens over dit onderwerp te delen bij de comments onder deze post! 

The post Hobbels en bobbels #2 appeared first on De Groene Meisjes.

Sterven en je idealen

Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Monuta / Foto’s: Aline Bouma 

De dood blijft een lastig onderwerp. Enerzijds wil je er het liefste niet over nadenken, aan de andere kant weet iedereen dat afscheid nemen ook bij het leven hoort en dat het juist heel verstandig is om er zo nu en dan wél bij stil te staan. Ik vind het zelf niet heel erg lastig om erover na te denken hoe ik op een passende manier afscheid zou willen nemen. Ik heb er eigenlijk zelfs best wel een helder beeld bij.

Groene uitvaarten

Net zoals wanneer je gaat trouwen je wilt dat de gasten op deze mooie dag zeggen: ‘deze bruiloft symboliseert hoe X en Y zijn,’ vind ik het heel belangrijk dat de gasten op mijn uitvaart zeggen: ‘ja, dit is echt Merel.’ En dat klinkt misschien een beetje cliché, maar het is denk ik wel het allerbelangrijkste. Voor mij betekent dat vooral dat ik wil dat de idealen die ik bij leven heb, worden voortgezet wanneer ik er niet meer ben.

Ik probeer zo groen mogelijk te leven en daarom vind ik het, uiteraard, ook belangrijk dat wanneer ik overlijd, dingen niet alleen goed, maar ook groen (als in: duurzaam) zullen gaan. Wist je dat er op het gebied van duurzame uitvaarten een heleboel mogelijk is?

Zo kun je bijvoorbeeld kiezen voor een bamboe mand in plaats van voor een houten kist en zijn er elektrische aangedreven lijkwagens. Wat denk je van rouwkaarten op gerecycled papier of fairtrade bloemen? Of stel dat je begraven wilt worden: dit kan in een lijkwade, die biologisch afbreekbaar is, en er kan zelfs een boom op je graf geplant worden, zodat er een mooie plek is om naar terug te gaan voor nabestaanden. Er worden steeds meer milieuvriendelijkere manieren ontwikkeld op het gebied van cremeren of zelfs vriesdrogen…je zou kunnen zeggen dat de uitvaartwereld behoorlijk in ontwikkeling is.

Uiteraard kost een uitvaart altijd geld. En misschien kost het zelfs nog wel een beetje extra als je een wat alternatievere uitvaart zou willen hebben. Wist je dat een crematie al gauw €6500 kost? En dat een begrafenis nog duurder is? Dat is iets om rekening mee te houden, zodat je nabestaanden niet voor verrassingen komen te staan, vind ik persoonlijk. Op de website van Monuta kun je een Uitvaart Designer invullen, waarmee je een schatting kunt maken van wat de uitvaart die jij voor je ziet ongeveer zou kosten. Aan de hand daarvan zou je kunnen besluiten om een uitvaartverzekering af te sluiten, zodat je dingen gecoverd hebt voor als het nodig is.

Nadenken en praten over je wensen

Nadenken over je uitvaart is misschien niet iets wat je dagelijks doet. En dat hoeft ook heus niet. Maar ik denk wel dat het verstandig is om wensen op papier te zetten, zodat je nabestaanden – wanneer het zover en dus nodig is – weten hoe jij graag afscheid wilt nemen. En hoe zij afscheid van jou mogen nemen, want dat is natuurlijk minstens net zo belangrijk. Kijk, ik weet eigenlijk niet zo goed of ik nou geloof dat ik persoonlijk iets van die uitvaart ga meekrijgen. Maar stel dat het wel zo is, dan wil ik graag dat het mooi en zelfs een beetje leuk is. En stel dat het niet zo is, dan wil ik graag dat mijn dierbaren een mooi moment hebben met elkaar. En dat moment moet wel passen bij wie ik ben, vind ik.

Het lijkt me dat het fijner is om na te denken over je uitvaart wanneer het nog niet nodig is, dan wanneer de tijd begint te dringen. Bijvoorbeeld wanneer je ziek wordt, of wanneer je oud bent en je er zelf geen uitspraken over hebt gedaan, zodat je nabestaanden voor jou moeten gaan kiezen. Iedereen mag dit natuurlijk op zijn eigen manier doen, maar ik wil daar liever geen mensen mee opzadelen. Net als dat ik bijvoorbeeld ook vastgelegd en besproken wil hebben wat er met mijn geld, spullen, woning, eventuele huisdieren enzovoorts, moet gebeuren wanneer ik kom te overlijden. Dat geeft me een rustig gevoel.

Denk jij hier wel eens over na? Praat je er wel eens met je partner, vrienden of familie over? Juist nu het – hopelijk – nog láng helemaal niet aan de orde is? Waarom zou je eigenlijk níet eens gaan zitten met een notitieboekje en een kop thee, om je gedachten eens te laten gaan over dingen als: wat wil dat er met mij gebeurt wanneer ik sterf?

Hoe zie ik een uitvaart voor me? Welke idealen die ik gedurende mijn hele leven heb nagestreefd wil ik doorzetten, ook wanneer ik er zelf niet meer ben? En natuurlijk mag je deze wensen altijd aanpassen. Misschien schrijf je nu dingen op waarvan je over een jaar of drie denkt: huh? waarom wilde ik dat? Geen probleem, dan verander je het gewoon weer. Maar zou het je niet een rustig gevoel geven als het ergens op papier zou staan en het te bespreken met je naasten? Als je dat lastig vindt, heeft Monuta speciale praatkaarten die het makkelijker maken om een gesprek te hebben over passend afscheid nemen.

Wat wil ik, als ik er niet meer ben?

In mijn familie wordt niemand begraven. Iedereen kiest voor crematie. Doordat er nergens een graf is van iemand om te bezoeken, ben ik daar niet mee opgegroeid en heb ik nooit zo nagedacht over die mogelijkheid. Ik wil ook liever niet dat er iemand voor mijn graf moet zorgen. Mochten mijn nabestaanden toch heel graag willen dat ik word begraven, dan graag op een Natuurbegraafplaats. Dit is een begraafplaats gesitueerd in een natuurgebied, zoals bijvoorbeeld een bos. Op deze begraafplaatsen mag je alleen begraven worden als er geen natuurbelastende materialen worden gebruikt. Ik zou het dan wel mooi vinden als er een nieuwe boom geplant zou worden op de plek waar ik begraven word.

Het allerliefste wil ik worden uitgestrooid over een veld waar allemaal gezellige bloemetjes gaan groeien. Gewoon ergens in de omgeving waar ik dan woon. Of eigenlijk maakt het me niet zoveel uit waar, als er maar gezellige bloemetjes groeien. Ik vind het wel een leuk idee als er nog jaren na mijn dood veldboeketjes zouden kunnen worden geplukt op de plek waar ik uitgestrooid ben, zodat ik er persoonlijk een beetje aan bijdraag dat bijvoorbeeld mijn beste vrienden een bosje bloemen thuis hebben staan in de zomer. Zorg ik toch nog een beetje voor gezelligheid :)

Over bloemen gesproken: ik wil geen bloemenkransen op mijn bamboemand, dat vind ik echt te kitscherig en daar hou ik niet van. Ik hoop dat ik in een zomer overlijd, zodat er pioenrozen zijn, want dat zijn mijn lievelingsbloemen. Ik zou het mooi vinden als alle gasten een pioenroos krijgen en deze mee naar huis nemen.

Mijn rouwkaart moet op geschept groeipapier gedrukt worden, zodat alle mensen die een kaart krijgen de kaart na een tijdje – ik bedoel, je hoeft hem voor mij niet te bewaren, ik neem aan dat je zo ook nog wel weet dat ik niet meer leef – in de grond kunt stoppen, zodat er ook weer bloemetjes uit kunnen groeien. Of een kruidenplantje, zodat je er lekker van kunt eten.

Ik bedenk me nu: je zou natuurlijk ook alvast een Spotify lijst aan kunnen leggen met muziek die je op je uitvaart gedraaid wilt hebben. Maar hopelijk moet die lijst – en dus Spotify ook – dan nog wel een jaar of 60 blijven bestaan en ik weet niet of dat realistisch is. Ik wil persoonlijk geen dramatische muziek. Ook geen salsa of hiphop, maar gewoon iets waarvan de mensen in mijn omgeving op dat moment weten dat ik het mooi vind. Tijdens een uitvaart mogen drie of vier nummers worden gedraaid, dus dat is misschien ook alvast iets om over na te denken.

Tot slot: ik wil liever geen advertentie in de krant, ik wil dat iedereen lekkere vegan taart te eten krijgt (alsjeblieft níét van die kleffe crematoriumcake) en goede fairtrade koffie met havermelk zou ook fijn zijn. Ik wil ook graag dat een groep van mijn dierbaarste naasten na de uitvaart lekker met elkaar gaat eten, met vegan eten dat wordt geregeld door een goede cateraar. En ik hoop dat er dan heel goede biologische wijn wordt geschonken. Die gedachte, van mijn liefste mensen met elkaar aan tafel, dat geeft me een warm en goed gevoel.

Ik doe er nu misschien een beetje luchtig over, maar natuurlijk laat dit mij ook niet koud. Als ik dit zo opschrijf denk ik: jemig man, ik hoop echt dat dit nog heel lang niet hoeft. Het lijkt me afschuwelijk om afscheid te nemen van het leven en van mijn dierbaren en ik ben daar nog lang niet aan toe. Maar tegelijkertijd denk ik: als het dan moet, verwacht of onverwacht tegen die tijd, dan vind ik het een prettig idee als dingen goed geregeld zijn. Ik zou het fijn vinden als mijn uitvaart mensen niet alleen een mogelijkheid tot afscheid nemen geeft, maar als het ook nog een beetje een mooie, warme en inspirerende aangelegenheid is.  Het zou me het gevoel geven dat ik een klein stukje heb achtergelaten op de wereld. Dat zou me een rustig gevoel geven wanneer het zover is.

Als jij iets kwijt wilt over dit onderwerp, of misschien zelfs iets zou willen delen over jouw wensen of idealen, dan mag dat bij de comments. Let op, ik begrijp heel goed dat dit een uiterst persoonlijk onderwerp is en dat niet iedereen het prettig vindt om hier iets over te zeggen, dus voel je absoluut niet verplicht.

The post Sterven en je idealen appeared first on De Groene Meisjes.

Vegan Mac and Cheese

Hmmm, ik hoor het je denken. Ook al bestaat er al een lekker vegan mac & cheese recept op de Groene Meisjes, het werd eens tijd om deze in een nieuw jasje te steken. Daarbij zagen wij op het super leuke openingsweekend van camping Buitenland een bakje mac & cheese voorbij komen dat er zó goed uitzag, maar helaas niet vegan was. Het bracht ons wel op een idee! Wat een topgerecht is dit eigenlijk. Voor thuis, maar ook op festivals (alle foodtruck eigenaren, opgelet!), campings, picknicks in het park, of barbecues. Dus hierbij, een heerlijke vegan mac and cheese, voor al uw feesten en partijen! (dat mag ook gewoon lekker thuis op je balkon zijn :))

Wat heb je nodig?

– 100 gram macaroni

– 1 broccoli, in roosjes gesneden

– 100 gram (3 a 4 medium groot) aardappelen, geschild en in blokjes gesneden

– 100 gram wortels, geschild en in blokjes gesneden

– 1 medium ui, in blokjes

– 300 ml gekookt water (het liefst opgevangen van de gekookte groenten)

– 170 gram rauwe cashewnoten (eerst even weken in lauwwarm water, dat is fijner voor je blender)

– 60 ml kokosmelk

– 2 eetlepels edelgist vlokken

– 1 eetlepel geperst citroensap

– snuf zout naar smaak

– snuf knoflookpoeder naar smaak

– snuf cayenne pepper (optioneel)

– snuf (gerookte) paprikapoeder

Wat ga je doen?

1.Kook de macaroni beetgaar, zoals vermeld op de verpakking. Giet af en zet apart.

2. Kook de broccoliroosjes beetgaar, voor meer ‘bite’ natuurlijk, maar ook om meer vitaminen te behouden. Giet af en zet vast klaar.

3. Breng een medium pannetje met water aan de kook. Voeg de aardappels, wortels en uien toe aan het water. Kook de groenten ongeveer 10 minuten, tot ze goed zacht zijn om geblend te worden.

4. Giet de groenten af zodra ze klaar zijn, probeer hier ongeveer een glas (300ml) van het kookvocht van op te vangen.

5. Voeg de groenten, het kookvocht en de overige ingrediënten toe aan de blender en blend tot het de structuur van een kaassaus aanneemt. Proef de saus en voeg eventueel nog wat smaakmakers toe zoals zout, peper, paprika- en knoflookpoeder.

6. Schep de gekookte macaroni en broccoli op de bordjes en giet de heerlijke ‘kaassaus’ toe. Serveer met wat lekker stevig brood, zodat je die nog een beetje kan dippen in de saus… Hmmmmm!

En wees vooral creatief. Wellicht lust je er wat zongedroogde tomaatjes bij, of wat kappertjes voor wat meer zuur. Misschien wat broodkruimels toasten in olijfolie als topping? Je kan allerlei kanten op. Je kunt de basis van dit recept – de kaassaus – ook gebruiken voor andere gerechten. Wat denk je van ovenschotels of pastasalades? Kan allemaal :) 

Laat je het ons weten als je dit recept gaat maken? Je mag altijd een foto delen op Instagram, met #degroenemeisjes erbij, zodat we je foto makkelijk kunnen terugvinden. We zijn heel benieuwd! Eet smakelijk alvast :) 

Foto’s: Sam van Rij / Recept: Precilla Schrier

The post Vegan Mac and Cheese appeared first on De Groene Meisjes.

Gastblog: 30 days as a Hagenees

Vorige week maakte ik kennis met Lianne. Terwijl we vegan taart aten bij Pistache in Den Haag, praatten we honderduit over allerlei dingen die ons bezighouden. Ik heb jullie al eerder even voorgesteld aan Lianne, maar dat zal ze straks nog uitgebreider doen. Op dit moment is Lianne aan het proefwonen in Den Haag, voor 30 dagen, om te ontdekken of het een geschikte woonplaats voor haar zou zijn. Komende woensdag én zaterdag ga ik nog met Lianne op stap en daar zal ik verslag over uitbrengen voor jullie. Maar omdat Lianne nu al, na een dag of zeventien in Den Haag, zóveel tofs heeft meegemaakt en zoveel leuke groene plekken in de stad heeft ontdekt, deelt ze alvast een update met jullie in de vorm van een gastblog. Veel leesplezier!

Heel goed kennen jullie mij eigenlijk nog niet, maar toch stiekem al klein beetje van Leuke Dingen #91 op de Groene Meisjes. Ik ben namelijk dat meisje dat meedoet aan ‘30 Days as a Hagenees‘; een project van de gemeente Den Haag waar ik heeeuul veel vragen over krijg. Het is de hoogste tijd dat ik mij eens fatsoenlijk introduceer én wat van mijn ervaringen van de eerste zeventien dagen met jullie deel.

Groen meisje, maar dan op een beetje een andere manier

Lianne de Bie is de volledige naam en ik ben 24 jaar jong. Ik zit in het tweede  jaar van mijn master Earth & Environment aan de Wageningen Universiteit, en binnen die master ben ik vooral gespecialiseerd in Watermanagement. Op dit moment heb ik 30 dagen een pauze van mijn thesis maar ik hoop hem eind juli af te ronden. Voor mijn thesis ben ik afgelopen winter naar Costa Rica geweest, waar ik onderzoek heb gedaan naar het watersysteem in bananenplantages. Na het afronden van mijn thesis ben ik gelukkig (!) nog niet klaar met studeren want ik ga nog 6 maanden in Engeland kustwaterbouw studeren. Heel erg vet en ik heb ontzettend veel zin in dit nieuwe avontuur! Wat ik uiteindelijk met mijn studie wil gaan doen weet ik nog niet; er zijn zoveel vette en uitdagende initiatieven en bedrijven op de wereld. Maar hoe kan ik de wereld met mijn kwaliteiten en achtergrond het beste mee helpen? Dat weet ik nog niet. (edit van Merel: ik heb al geopperd dat Lianne blogger moet worden, want hallo, dit is toch een uniek onderwerp?!) 

Verder kom ik oorspronkelijk uit het kleine dorpje Langbroek (bij Utrecht in de buurt) en ik ben de oudste van vijf meiden. Ik heb een hele brede interesse, maar toch hebben mijn interesses vaak een technische of aardwetenschappelijke aard. En ik houd mij redelijk veel bezig met het milieu en de veranderingen in het klimaat op aarde. Verder vind ik eigenlijk bijna alles wat om lekker eten en drinken gaat leuk om te doen. Dus ik zit graag op het terras, in de kroeg, in een park, in een eettentje of restaurant te eten en te drinken met vrienden, familie of mijn vriendje Rik. Ik ben jammer genoeg niet sportief en ik vraag me af of dat ooit komt. Je kunt niet alles hebben ;)

30 dagen voor Hagenees spelen

Ik denk dat jullie nu wel een beetje weten wie ik ben, maar waar is het Haagsche avontuur begonnen? Dat was op 6 maart 2017. Net voor de deadline van deze campagne gaf ik mij in een opwelling op om 30 dagen in Den Haag te komen proefwonen. Ik had nog niks gepland voor deze zomer én ik dacht; ja, waarom niet? Een typisch lang-leven-de-lol momentje. Tot mijn verbazing werd ik eind maart gebeld met het nieuws dat ik één van de gelukkigen was. Maar ja, gelukkig met wat? Ik had eigenlijk tot 1 juni ook geen flauw benul wat mij te wachten stond.

Inmiddels ben ik alweer op de helft van dit project en ik kan zeggen dat ik toch wel een kleine bofkont ben. Ik mag namelijk wonen in een mega vet appartement in één van de leukste buurten van Den Haag; het Zeeheldenkwartier. En daarnaast doe ik voor twee bedrijven een hele interessante opdracht die perfect op mijn studie en interesses aansluit. Goed geregeld dacht ik zo.

Maar dat is nog niet alles! Bijna dagelijks ga ik er namelijk op uit om leuke groene projecten en adressen in Den Haag te ontdekken. Ik heb een compleet programma en kom daardoor op de meest interessante plekken. Het zijn te veel plekken om hier allemaal op te noemen – en ik ga met Merel samen nóg meer adressen bezoeken, waarover zij later nog gaat schrijven – maar een paar plekken in het bijzonder wil ik jullie niet onthouden:

InStock

Dit restaurant zet voedselverspilling letterlijk op de kaart door te koken met voedsel wat normaliter werd weggegooid. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de appels of bloemkolen met een rot plekje die de klanten van de Albert Heijn niet meer kopen en daarom anders worden weggegooid. Een super cool initiatief en al helemaal als je je bedenkt dat 1/3 van het al het geproduceerde voedsel op de wereld wordt verspild. Jaarlijks is dit wereldwijd 1,3 miljard ton (!). Niet te geloven toch?

Omdat 40% van de voedselverspilling gebeurt bij de mensen thuis geeft InStock ook workshops hoe je ook thuis minder voedsel verspilt. Bijvoorbeeld de workshop die ik heb gevolgd; “Conserveren kun je leren”, waarin ik les kreeg over inmaken, fermenteren en invriezen. Gepaard met de nodige heerlijke hapjes natuurlijk ;) InStock zit niet alleen in Den Haag maar je kunt ze ook vinden in Amsterdam en Utrecht. (Merel heeft er ook al wel eens over geschreven, kijk maar!)

Urban Farmers

Vers voedsel komt tegenwoordig vooral van ver, en dit begrepen ze bij Urban Farmers niet. In plaats van boeren verweg onze groenten te laten verbouwen en bevroren vis in te laten vliegen, besloten de Urban Farmers dit te gaan doen waar de mensen wonen; in de stad. In Den Haag staat de grootste stadsboerderij van Europa waar ze op het dak van een oud kantoorpand jaarlijks 45 ton groenten verbouwen. Op de zesde etage van het gebouw kweken ze 19 ton vis per jaar. Ja, je leest het goed; vis kweken op 30 meter hoogte. En wel met een supertof systeem: AquaPonics, een innovatief systeem waarin het met vissenpoep vervuilde water van de vissenkwekerij wordt gebruikt om de planten op het dak te voeden. De planten onttrekken hun benodigde voedingsstoffen uit het water en zuiveren het op die manier. Dit gezuiverde water kan daarna weer worden gebruikt voor de viskwekerij. De cirkel is rond! Op deze manier kunnen ze tot wel 90% water besparen. (Edit van Merel: dit is natuurlijk dan weer niet zo vegan, want die vissen gaan ook opgegeten worden. Maar zo zie je maar weer eens dat iedereen op zijn eigen manier met groene dingen bezig is :)) 

Ik heb hier een rondleiding gehad én mogen proeven van al het lekkers wat hier wordt geproduceerd. Hier kan iedereen zich voor aanmelden, maar je kan ook naar de wekelijkse Urban Farmers Dak Markt komen. (zie voor meer informatie de website van de Urban Farmers)

Eetbaar Park

Afgelopen maandagochtend ging ik een beetje gehaast op de fiets naar één van de Eetbare Parken in Den Haag. Ik wist niet precies wat ik moest verwachten, en had er eerlijk gezegd ook nog weinig zin in door wat typische Monday Blues…maar wat pakte dit TOF uit!

Het Eetbaar Park is een grote, door vrijwilligers onderhouden, moestuin waar permacultuur wordt toegepast. Even kort uitleggen wat permacultuur inhoud vind ik erg lastig, maar het komt er op neer je een tuin ontwikkelt, gebaseerd op een bepaald ecosysteem. Een bos is bijvoorbeeld  zo’n ecosysteem; de aparte onderdelen (planten, dieren, bodem, water en lucht) versterken en beschermen elkaar en zijn zo in evenwicht. Een simpel voorbeeld: de blaadjes die van de bomen vallen vormen voedsel voor regenwormen, maar de poep van de regenwormen is ook weer voedsel voor de bomen. En zo zijn er nog duizenden processen aan de gang in het bos. Super interessant!

Het principe van een ecosysteem kan je ook toepassen in een tuin en dat doen ze dus onder andere in het Eetbare Park. Door bepaalde planten bij of na elkaar te planten hebben ze geen meststoffen en bestrijdingsmiddelen nodig omdat ze zelf die invloed op elkaar uit oefenen. Op die manier krijg je een super mooie tuin die op een natuurlijke manier heel veel geeft. De natuur regelt het verder allemaal zelf!

Ik raad je van harte aan om, zeker als je in Den Haag woont, eens een rondleiding te doen in het Eetbare Park II. Tom Pitstra is verantwoordelijk voor dat park en hij kan het zo goed en leuk vertellen. Je bent echt even helemaal  één met de natuur.

Zo, dit is nog best een lap tekst geworden voor maar drie van de vele ervaringen die ik hier op doe. Ik ben erg benieuwd wat jullie van mijn eerste gastblog vinden én ik hoop dat jullie mij nu een stukje beter hebben leren kennen!

Lianne, dankjewel voor je bijdrage! Ik heb zin in woensdag! 

Mochten jullie vragen hebben voor Lianne, stel ze dan gerust bij de comments. Mochten jullie nog toffe tips voor Lianne hebben, voor haar resterende dagen in Den Haag, deel ze dan ook gerust met haar! 

The post Gastblog: 30 days as a Hagenees appeared first on De Groene Meisjes.