Merel Wildschut's Blog, page 30

Over therapie

Deze geschilderde mandala kwam ik gisteren tegen toen ik onderweg was naar mijn therapeut, op een bruggetje over een gracht in de Amsterdamse Jordaan. En hoewel het heel hard regende, zag ik het toch als een goed voorteken voor een fijne therapiesessie.

Gisteren ging ik voor het eerst in vijf weken weer naar mijn therapeut. Ik was druk geweest, zij was op vakantie. Het is net als met ouders die niet ziek mogen zijn: therapeuten mogen eigenlijk niet op vakantie, vind ik. Maar goed, die vijf weken gingen eigenlijk best wel snel en voordat ik het wist was het weer tijd om te gaan. Op de één of andere manier komen mijn therapiesessies altijd op het goede moment. Ik deelde gisteren op mijn Insta-story dat ik weer naar haar toe ging en toen kwamen er héél veel inboxberichten binnen.

In die berichtjes stonden allemaal vragen, maar ook complimenten over het feit dat ik zo openlijk praat over dat ik in therapie ben. Eerlijk gezegd vind ik het de normaalste zaak van de wereld – het hoort bij mijn leven. Maar ik snap dat er ook mensen zijn voor wie het allemaal nog niet zo normaal is. Ook kreeg ik veel vragen over of ik misschien eens een blogpost wilde schrijven over in therapie gaan. Nou ja, waarom niet? Weet je, jullie mogen me altijd alles vragen. Dat wil ik even gezegd hebben. Natuurlijk, er zijn ook dingen waarvan ik denk: beter gewoon van niet, om dat op het internet te slingeren. Maar vragen stellen mag altijd.

Omdat dat voor mij makkelijk is, ga ik jullie vragen maar gewoon even één voor één af. Dat is voor mij het makkelijkste. Goed, gaan we.

Wanneer ben je in therapie gegaan en waarom?

Het is inmiddels alweer vijf jaar geleden dat ik in therapie ging. Het ging in die tijd heel erg slecht met me. Er waren meerdere dingen aan de hand. Kort samengevat kan ik zeggen dat ik gewoon niet gelukkig was. Hoe leuk de dingen ook waren die ik deed, hoeveel lieve mensen ik ook om me heen had, hoeveel ik ook hield van mijn toenmalige vriendin, hoe tof de kansen ook waren die ik kreeg: ik was niet gelukkig. Ik voelde me somber en angstig. Ik durfde veel dingen niet meer en probeerde bepaalde dingen te vermijden. Zoals met een auto in een parkeergarage moeten, spreken in het openbaar of moeten praten met vreemde mensen. Ik zag overal gevaar in. Ik was opeens bang in het donker, bang voor inbrekers, bang voor brand.

Ook was ik vaak heel erg boos, zonder aanwijsbare reden. Zo stond ik eens in het weekend sushi te maken – wat ik altijd erg graag deed, omdat ik me dan lekker kon concentreren op het snijden van groenten en het sorteren van de ingrediënten – en opeens werd ik zó boos dat ik een hele schaal vol met sushi door de keuken smeet. Rijst overal, je kunt het je voorstellen. Het was een wanhopige woede die ik niet goed kon plaatsen. Later bleek dit allemaal verdriet te zijn dat er op een heel boze manier uitkwam. Een lichamelijk reactie, wanneer je brein het niet meer zo goed kan verwerken allemaal.

Verder had ik last van een vrij ernstige dwangstoornis, waarbij ik de hele dag moest nadenken over wat er allemaal fout kon gaan. Dat ging ongeveer zo in mijn hoofd: “als ik nu niet stofzuig, en er gaat vandaag iemand dood, dan is dat mijn schuld omdat ik niet heb gestofzuigd.” Ik kan je vertellen dat je daar helemaal gestoord van wordt op den duur. Ik kon op mijn werk zitten en de hele dag onrustig zijn, omdat er misschien wel iets ergs ging gebeuren, omdat ik was vergeten de kachel uit te doen thuis. Dat was niet te doen. Inmiddels weet ik gelukkig dat die dingen allemaal niet echt zijn. Maar de laatste tijd betrap ik mezelf wel weer vaker op dit soort dingen. Dan ben ik aan het lezen in een boek en denk ik: ik moet wel stoppen op een even-aantal bladzijdes, anders gebeurt er misschien wel iets vervelends. Ik weet dat dit geen normale gedachten zijn, maar ik kan mezelf dan nu gelukkig ook wel corrigeren. Dat kon ik vroeger niet.

Ik had geen actieve doodswens. Of eigenlijk wilde ik helemaal niet dood zelfs, maar ik moest er wel vaak aan denken. Als ik op een drukke weg fietste kon ik niet anders dan denken: als ik nu word aangereden, en ik ga dood, wie vindt dat dan erg? Ook was ik tijdens het autorijden soms bang dat ik mijn auto in de vangrail zou rijden, bang dat ik die neiging niet zou kunnen onderdrukken. Ik heb meer dan eens gedacht aan hoe fijn het zou zijn om niks met mijn problemen te hoeven doen, omdat doodgaan me het makkelijkste leek. Dat is natuurlijk best een verdrietige gedachte. En ook geen realistische, weet ik nu. Ik ben heel erg blij dat ik daar nooit iets mee heb gedaan, want ik vind het heel fijn om hier te zijn, ook al is het niet iedere dag even leuk allemaal.

Toen het op een dag even allemaal samenkwam: verdrietig zijn over dingen die niet leuk waren geweest in het verleden, wanhopige boosheid en dat dwangmatige, toen stortte ik een beetje in. Gelukkig waren er toen mijn lieve vrienden en mijn vriendin die zeiden: Merel, het is echt tijd dat je hier iets aan gaat doen. Dit kan zo niet meer. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik daar mijn hart uitgestort. Mijn huisarts is een schat van een man. Hij pakte mijn hand vast, stelde me gerust en zei: we gaan vandaag nog iets voor je regelen. Wat ik moeilijk vond, was dat ik ‘opeens’ gediagnosticeerd was met een depressieve stoornis. Ik vond het best wel lastig om zo’n label te krijgen, maar goed, dat is ook maar een formaliteit, uiteindelijk.

Hoe ging dat in zijn werk? Hoe vond je jouw therapeut?

Een goede vriendin van me wist een fijne therapeut in Amsterdam – waar ik toen nog woonde. Zij is gespecialiseerd in een aantal dingen waar mijn problemen lagen. Zoals moeilijkheden rondom het kunnen accepteren van je seksuele geaardheid,  hechtingsproblematiek en het verwerken van traumatische ervaringen. Op foto’s zag ze eruit als een ontzettend lieve vrouw, dus ik wilde graag naar haar toe. Ik heb dat voorgelegd aan mijn huisarts en hij ging meteen akkoord. Gelukkig was er ook plek, dus ik kon al heel snel terecht. Ik heb daar ontzettend veel geluk mee gehad. Ook omdat er meteen een klik en een veilig gevoel was, dus ik had meteen een match met haar. Dat is niet altijd zo. Het kan zijn dat je in therapie gaat en dat je tijdens de eerste gesprekken denkt: nee, dit is het niet. Dat is normaal. Dan moet je er gewoon nog eentje proberen. Dat klinkt een een beetje suf, maar dat zo werkt het wel. Het kan niet altijd meteen raak zijn. Een goede therapeut geeft het zelf ook aan als hij of zij zelf het gevoel heeft dat er geen match is. Mocht dat je overkomen, laat je dan niet afschrikken en denk niet dat therapie niks voor je is. Er is echt ergens een therapeut voor je die wél bij je past.

Vond je het moeilijk of eng om in therapie te gaan?

Heel erg moeilijk en ik heb het daarom ook eigenlijk veel te lang uitgesteld. Eigenlijk wist ik al wel een jaar dat ik hulp nodig had, maar ik durfde niet te gaan. Ik was bang dat ik dan één van die ‘gestoorde mensen’ zou zijn. Of dat mensen er een mening over zouden hebben. Of dat ik een slappeling was die haar eigen problemen niet kon oplossen. Kortom: schaamte hield me tegen. Ik denk dat veel mensen zich hierin kunnen herkennen en tegen al die mensen wil ik zeggen: zet je schaamte alsjeblieft op zij. Het is nergens voor nodig.

Wat voor soort therapie volg je en hoe werkt dat?

Ik volg psychotherapie. Dit zijn ‘gewone’ gesprekken. Er zijn natuurlijk allerlei therapievormen: in groepen, met oefeningen, creatieve therapie, enzovoorts. Dit is vrij klassiek, zo zou je het kunnen noemen. Mijn therapeut en ik zitten allebei op een stoel en praten met elkaar. Soms tekenen we dingen uit op een whiteboard, om meer inzichten te krijgen, maar meestal is het gewoon een uur lang praten en luisteren. Mijn therapeut stelt vragen, ik vertel. Ze zet dingen voor me op een rijtje.

Wat brengt therapie jou?

Eigenlijk vooral dat: dingen op een rijtje krijgen. Soms ben ik het overzicht helemaal kwijt in het leven. Dan is alles verkeerd en alles moet anders. Mijn therapeut helpt me om orde te scheppen in die chaos. Verder biedt ze een luisterend oor, heeft ze geen enkel oordeel en dus durf ik haar alles te vertellen. Ze stelt me de juiste vragen, wijst me soms een beetje de goede kant op als dat nodig is, en helpt me om dingen overzichtelijker te maken. Dat is ontzettend fijn.

Hoe gaat het dan nu met je?

Nou, dat wisselt een beetje. Soms gaat het heel goed en zou ik wel durven te zeggen dat ik gelukkig ben. Maar soms is het ook allemaal verkeerd en gaat het helemaal niet zo lekker. Dan heb ik weer angsten, of boosheid, of twijfels. Of ik ben verdrietig over dingen uit het verleden, of ik ben bang voor de toekomst. Of ik kan niet omgaan met stress, of ik denk weer dwangmatig over dingen. Maar ik denk nooit meer dat het allemaal geen zin heeft. Of dat het nooit meer goedkomt met me. En dat is een hele vooruitgang, denk ik dan maar.

Denk je dat je binnenkort klaar bent met therapie?

Nee. Ik denk dat ik zeker nog een paar jaar nodig zal hebben. En misschien wil ik wel voor altijd op onderhoudsbasis in therapie blijven. Het heeft me zoveel gebracht, ik weet niet of ik er zonder kan of wil.

Schaam je je ervoor dat je in therapie bent? Krijg je wel eens negatieve reacties?

Absoluut niet. Beide niet. Ik vind het gelukkig niks meer om me voor te schamen. Vroeger dus wel, maar nu niet meer. Negatieve reacties heb ik nog nooit gehad. Hooguit vragen van mensen die denken dat therapie iets engs is of zo, maar als ik dan uitleg hoe het werkt en waarom ik in therapie ben, dan is het al gauw weer duidelijk.

Heel soms heb ik een gevoel van eindeloosheid. Zoals gisteren. Na een therapiesessie kan het heel goed voelen allemaal, en dan kom ik thuis en dan word ik overspoeld door die gevoelens van eindeloosheid: hoe lang duurt dit nog?! Soms moet ik dan ook wel flink huilen of wil ik er even over praten met iemand. Maar ik zie nu wel in dat er niks mis is met me en dat ik niet nu al hoef te weten wanneer hoe dit er in de toekomst uit gaat zien. Dat zien we dan wel weer.

Heb je tips voor mensen die erover twijfelen of ze in therapie moeten gaan?

Kijk, op het moment dat je overweegt: ik zou eigenlijk in therapie moeten, maar ik doe het niet – bijvoorbeeld omdat je niet durft – dan weet je al dat het nodig is. En als je therapie nodig het, dan zul je het toch echt moeten doen. Of je het nou eng vindt of niet. Ik denk dat je het aan jezelf verplicht bent. Het is van levensbelang om alert te zijn op je mentale gesteldheid. En dus zul je naar je huisarts moeten gaan en moeten vertellen hoe je je voelt en waar je allemaal over nadenkt, of waar je mee zit. Ook raad ik je aan om er over te praten met mensen die je vertrouwt – mensen uit je eigen omgeving dus. Zij kunnen je misschien ook een beetje moed geven om de nodige stappen te zetten.

Wees niet te bang dat je net als ik vijf jaar in therapie zult moeten. Misschien wel, maar dat is ook geen ramp. Ik ben er alleen maar gelukkiger van geworden. Maar misschien ga je ook wel gewoon een traject in van een paar gesprekken en is dat genoeg om je weer op gang te helpen. Zoveel mensen, zoveel behoeften en zoveel manieren om dat aan te pakken.

Ik ben gaan inzien dat therapie ook gewoon een vorm van jezelf iets gunnen is. Ik gun het mezelf om gelukkiger te zijn en ja, daar heb ik therapie voor nodig – nou, prima. De start was zwaar. Je moet weten dat als je begint met therapie, alles eerst even heel kut kan worden. Immers, er komt een hoop van wat je misschien al jaren hebt weggestopt naar de oppervlakte, en daar zul je doorheen moeten. Ik beloof je dat het daarna beter wordt. Ik ben daar zelf geweest, meerdere keren, want ik ben tussendoor een paar keer gestopt en weer opnieuw begonnen, maar het is het allemaal waard. En je hebt al zoveel doorstaan – dat kan er ook nog wel bij. Als je de therapie en de therapeut die je bij passen vindt, dan is het zó goed en zo helend voor je. Gun jezelf dat alsjeblieft.

Dit waren 2200 woorden over mijn ervaring met therapie. Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar dat is misschien voor nu te veel. Stel gerust vragen in de comments, dat mag altijd. Misschien wil je iets kwijt, dat mag ook altijd, voel je vrij. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf :) 

The post Over therapie appeared first on De Groene Meisjes.

Lancering De Groene Meisjes x On The Rocks collectie

 

Het is zover. ‘Mijn’ collectie boekjes, die ik maakte met On The Rocks, is hier. En nu echt. Want ze zijn nu ook te koop. We hebben een heus lanceringsfeestje gehouden in Amsterdam, en man, wat was dat gezellig. Ik laat je vandaag even zien wat er allemaal te eten was hoe dat eruit zag en ik vertel je alles over hoe jij de boekjes ook kunt bemachtigen.

Eerst wil ik graag wat onverdeelde aandacht voor dit fantastische team. Van links naar rechts:

– Gertie. Zij verzorgde de vormgeving van de boekjes en maakte alles tot een prachtig geheel.

– Manon. Zij illustreerde de boekjes. (ben al jaren fan van haar werk, dus ik kon niet blijer zijn)

– Ik. Maar dat hadden jullie waarschijnlijk al wel gezien.

– Anne. CEO van On The Rocks. Zakelijk en creatief brein achter dit mooie merk.

– Juliën. Communicatief talent van On The Rocks met ook nog eens heel goede ideeën.

Ik bedoel, dit zijn toch wel echt heel erg leuke vrouwen zo bij elkaar? Ik had met niemand anders dit project willen doen. Dankjewel lieve meisjes!

Wat er allemaal te eten was (first things first)

Daar liggen ze dan, alle boekjes bij elkaar. Wat is het mooi geworden. Maar waar jullie het natuurlijk écht over willen hebben, dat zijn de cupcakes en de taart. Dat snap ik. Die zijn van de briljante Lisa, van Taarten van Jansen. Ik ga je zeggen: ik heb gewoon zin om te trouwen nu. Lisa die een bruidstaart voor je ontwerpt en maakt vind ik eigenlijk wel een goede reden om te trouwen. Maar goed, aangezien dat er voorlopig nog even niet in zit, organiseerde ik maar een lanceringsfeestje. Lisa heeft zich van haar beste kant laten zien, dat mag duidelijk zijn.

Kijk nou toch. Allemaal in het kleurenpalet van de boekjes. Wow.

Sorry als je hier te veel honger van krijgt, maar ik kan het niet laten.

Maar taart was niet het enige eten. Natuurlijk niet. Er waren namelijk ook FANTASTISCHE vegan én glutenvrije pizza’s (compleet met vegan kaas en alles hè?) van Mastino V. Echt, ik kon niet blijer zijn. Feestjes met pizza en taart zijn de beste feestjes, vind ik persoonlijk.

But wait! There is more! Er waren namelijk ook nog heel lekkere hapjes van Instock – je weet wel, dat toffe restaurant dat zich inzet om voedselverspilling tegen te gaan.

Ik was er stiekem best wel trots op om onze gasten zoveel lekker vegan eten te kunnen aanbieden. Ik bedoel, voor niet-vegans is het misschien altijd een beetje ‘spannend': zal er wel iets lekkers te eten zijn? En moet je nou kijken. Dit is toch fantastisch?! Oké, goed, ik hou al op. Een heeeeeeel grote dankjewel, Mastino, Taarten van Jansen en Instock!

 

Het was een heel gezellig feestje. Kijk maar naar de leuke mensen die er waren. En dan heb je nog niet eens iedereen gezien, want er komen straks nog meer leuke foto’s, wacht maar af.

 

We hielden een praatje over onze collectie, waar we zo trots op zijn. Op de achtergrond zie je een banner van 1.80 meter, met mijn hoofd erop. Dat was best wel gek, maar ook grappig. Veel mensen hebben gevraagd of ik de banner mee naar huis nam, maar voor die eer bedankte ik toch vriendelijk. Deze foto vind ik zo leuk. Nogmaals: ik werkte met zúlke leuke vrouwen samen. Ben op allemaal een beetje verliefd.

Random act of kindness (eentje voor in de boekjes)

Ons lanceringsfeestje hielden we op het hoofdkantoor van The Pollinators, op het terrein van De Ceuvel in Amsterdam Noord. De Ceuvel gelooft in circulaire economie en als je er nog niet bent geweest: ga er eens eten of borrelen. Het is er namelijk echt te gek.  Van The Pollinators heb je misschien nog niet eerder gehoord, dat geeft niet. In het kort: The Pollinators is een platform voor biodiversiteit en bestuiving. Samen met allerlei andere duurzame organisaties zorgen ze voor het behoud en herstel van ecosystemen. Behoorlijk cool wel dus, dat we dit feestje bij hen mochten houden. Als bedankje voor het mogen gebruik van deze toffe locatie, hielpen we The Pollinators een handje. We gingen naar buiten en toen gebeurde er dit:

We verzamelden zaadjes, die gedroogd gaan worden en die The Pollinators later weer kunnen gaan verspreiden, zodat er nog meer bloemen gaan groeien en we misschien (hopelijk!) weer een paar bijen hebben gered. Dat is toch te gek?

Noem me sentimenteel, maar ik werd heel gelukkig van dit feestje. Lieve mensen, lekker vegan eten, een goede daad voor de bijen én een eindproduct waar we allemaal heel trots op mogen zijn. Het voelde als mijn verjaardag en mijn afstudeerfeestje inéén. Dankjewel aan iedereen die er was!

Nu te koop!

De collectie is nu te koop! Ga daarvoor naar de webshop van On The Rocks en bestel de boekjes gemakkelijk online. Wil je eerst iets meer weten over deze speciale collectie van 3 doe-boekjes en 1 agenda? Check dan deze post die ik er twee weken geleden over schreef.

Binnenkort zal ik hier nog meerdere verkooppunten toevoegen. De boekjes zijn namelijk ook op andere plekken te koop, maar ik vind het fijn om daar een volledig overzicht van te kunnen geven, dus daar wacht ik nog eventjes mee.

Inmiddels druppelen er allemaal leuke reviews binnen, zoals die van Het Groene Broertje, Mesa Verde en Freelennse en dat maakt me echt ontzettend trots. Misschien ook leuk om te lezen als je overweegt een of meerdere boekjes aan te schaffen!

Goed, ik ga het hierbij laten, anders blijf ik maar doorgaan over hoe excited ik ben over dit alles. Ik wil alleen nog zeggen: heel erg veel dankjewel aan iedereen. Voor alle support en het vertrouwen dat jullie in me hebben. Dat betekent de wereld voor me, ik hoop dat jullie dat weten.

Veel liefs,

Merel.

Foto’s: Charlotte van den Arend (ook jij dankjewel Charlotte!)

The post Lancering De Groene Meisjes x On The Rocks collectie appeared first on De Groene Meisjes.

Nazomerse salade met bietjes en venkel

Deze salade doop ik tot ‘het kan nog net salade.’ Hij is een tikkeltje zomers, maar goed, we hebben dan ook nog wel een paar mooie zomerse dagen te gaan – hoop ik. Toch kan deze salade ook prima in de herfst, hij ziet er alleen gewoon een beetje zonnig uit. Dat komt vooral door de bietjes, denk ik.

Voor de bietjes – chioggia bietjes zijn het – wil ik graag wat speciale aandacht vragen. Daar heb ik namelijk stad en land voor afgefietst, omdat Sam (de fotograaf) had bedacht dat deze bietjes toch echt wel véél mooier zouden zijn dan normale bietjes. Dat is ook zo, ze had gelijk, maar je snapt ook: ze smaken natuurlijk precies hetzelfde als gewone bietjes. Dus je hoeft je niet verplicht te voelen om net zoveel moeite te doen. Gewone bietjes will do.

Als je het mij vraagt, dan is deze salade ontzettend geschikt om een beetje indruk op mensen te maken. Ik bedoel, kijk dan hoe mooi het eruit ziet. Heb je een feestje en moet iedereen iets te eten meenemen? Mensen gaan kijken van ‘meisjeeeeee, jij hebt je best gedaan!’ Terwijl nee, want het is echt heel erg makkelijk. Heb je aangeboden om voor je gloednieuwe date te koken? Deze salade is het antwoord. Je potentiële lover gaat for sure vallen voor je kooktalent – dat je misschien wel helemaal niet hebt, maar dat hoeft de persoon in kwestie niet te weten. Ja kom zeg, we hoeven niet over álles eerlijk te zijn.

Ik bedenk ook niet ieder recept zelf. Waarom zou ik ook, als Pinterest vol staat met zoveel goede ideeën? Ik heb me voor dit recept bijvoorbeeld laten inspireren door één van mijn favoriete foodblogs: Green Kitchen Stories. Mogen jullie gerust weten. Nu was dat een vegetarisch recept, dus daar heb ik een vegan versie van gemaakt en dat was dat. Ik denk dat het aardig is gelukt, dus laten we beginnen!

Wat heb je nodig voor 2 porties salade? 

1 venkel

kokosolie

agave (of een andere honingvervanger)

zout en peper 

1 pot kikkererwten (ik gebruik altijd een glazen pot, nooit blik)

2 (al dan niet chioggia) bieten

1 friszure appel

1 handje rauwe walnoten

gemengde sla (botersla vind ik lekker, veldsla of babyspinazie ook)

eventueel: 1 avocado

voor de dressing: 

2 eetlepels lijnzaadolie (of een andere olie die geschikt is om dressings mee te maken)

2 eetlepels citroensap

1 eetlepel agave

een snufje zout en peper

Wat ga je doen? 

– verwarm je oven voor op 180 graden –

1. Snijd de venkel in reepjes of halve maantjes. Leg op een vel bakpapier en besprenkel met gesmolten kokosolie, agave, zout en peper. Zet de venkel 20 minuten in de oven.

2. Spoel de kikkererwten goed om. Zo lang tot er geen schuim meer vanaf komt.

3. Snijd de bietjes en appel in heel dunne plakken. Ik gebruik hiervoor een mandoline en dat is echt heel erg aan te raden – als je maar wel goed op je vingers let!

4. Was de sla, hak de walnoten.

5. Meng de sla, walnoten, bietjes, appel en kikkererwten.

6. Maak de dressing (alle ingrediënten door elkaar kloppen,) en verdeel over de salade.

7. Maak je bord mooi op door de venkel (en eventueel de avocado, maar die waren wij vergeten) bovenop de salade te leggen.

Ik zou zeggen: serveer met lekker knapperig brood en een goede witte wijn. Vooral in het geval van die date. Want wie wil er niet graag knapperig brood, een mooie salade en lekkere wijn voorgeschoteld krijgen?

Ga je dit nazomerrecept maken? Laat het me weten! Tag me vooral in je foto’s op Instagram, met @merelgroenemeisjes en #degroenemeisjes. Vind ik iedere dag weer leuk om te zien. Dankjewel en eet smakelijk! 

Foto’s: Sam van Rij 

The post Nazomerse salade met bietjes en venkel appeared first on De Groene Meisjes.

Weekmenu 4 – 8 september

Happy september y’all! Ik heb echt zin in deze maand. Of eigenlijk gewoon in het hele seizoen dat eraan komt. Jep, ik ben één van die mensen. Maar begrijp me goed, ik hoop dat we in september nog een beetje een mooie nazomer krijgen. Het hoeft van mij ook weer niet meteen full-on najaar te zijn, hoor. Ik heb een paar recepten geselecteerd voor dit weekmenu waarvan ik denk: kan nog best wel op een mooie nazomeravond chill zijn om op je balkon te eten, maar kan ook prima voor comfortfood doorgaan op een regenachtige avond.  Gaan we!

Maandag – Muhamarra met pita’s 

Ik vind, na je eerste werkdag van de week hoef je echt niet heel uitgebreid te koken. Mag wel, maar het hoeft niet. Deze lekkere walnootdip – waar toch nog wel wat verse groenten doorheen zitten, hoor – met geroosterde pita’s volstaan prima.

Dinsdag – romige spaghetti met spinazie en artisjok 

Deze pasta is toch nog wel een tikkeltje zomers, vanwege de artisjokken en de spinazie, maar omdat hij zo lekker romig is, vind ik toch dat hij ook al wel voor ‘najaarachtig’ kan doorgaan. Hoe dan ook, lekker is hij zeker. En ook niet moeilijk om te maken en dat is ook wat waard.

Woensdag – ayurvedische bonensoep met rijst

Woensdag soepdag! Vinden jullie niet ook dat we deze traditie vooral levend moet houden? Ik dus wel. Vandaag een ayurvedische bonensoep, die Charelle met ons deelde in de serie gastrecepten deze zomer. Ik hoop dat ik deze soep inmiddels zelf heb gemaakt, als dit weekmenu online komt, want ik ben er heel erg benieuwd naar!

Donderdag – Midden-Oosterse ovenschotel 

 

Van alle schotels zijn ovenschotels de beste schotels. Ik hou van ze. En deze is zó lekker, met die kikkererwten en tomaten. Los daarvan: het enige lastige aan ovenschotels is dat je er even op moet wachten. Maar verder? Kind kan de was doen.

Vrijdag – curry met linzen en groenten 

Deze week is eigenlijk niet compleet zonder een lekkere curry. Laten we die dan maar op vrijdagavond plannen, zodat we met een dampende kom op schoot op de bank kunnen zitten, met Netflix aan of een boek erbij. Geniet van je weekend!

Maak er weer een mooie nieuwe week van! Laat je het me weten als je één van de recepten hebt geprobeerd? Je kunt een foto met me delen via Instagram, met #degroenemeisjes erbij. Vind ik leuk :) Dankjewel en eet smakelijk! 

The post Weekmenu 4 – 8 september appeared first on De Groene Meisjes.

Vegan eten in Amsterdam (deel 589)

Sinds ik niet meer in Amsterdam woon – en dat is nu precies een jaar – loop ik voor mijn gevoel nog wel eens een beetje achter de feiten aan. Ik ben niet meer bij de opening van iedere hippe (al dan niet vegan) tent en ik ga praktisch nooit meer naar bloggerdiners. Ik vind dat eigenlijk wel lekker rustig, als ik eerlijk ben. Maar als ik dan in Amsterdam ben, en dat is nog best wel geregeld, dan probeer ik wel eventjes een toffe (nieuwe) plek te bezoeken. Ik besloot wat adressen voor jullie te bundelen. Plekken waar ik de afgelopen maanden ben geweest en waar ik lekker heb gegeten. Komen ze!

Vegan Junk Food Bar

Laat ik niet te gezond beginnen. Dan is de toon alvast lekker gezet. Het is niet dat ik niet van gezond eten hou, begrijp me goed. Maar mijn filosofie is toch een beetje dat gezond eten ook prima thuis kan. Als ik buiten de deur eet, dan vind ik het leuk als het een beetje iets speciaals is, of tenminste iets wat ik thuis niet heel gauw zelf zal maken. Bij  Vegan Junk Food Bar ben je dan wel aan het juiste adres, want wat je hier voorgeschoteld krijgt is best wel uniek. Voor vegan begrippen dan hè? En zeker in Nederland. Vegan kapsalons, burgers, bitterballen – ze hebben het hier allemaal. Hoe lekker is het hier om gewoon eens op los te gaan? Culinair hoogstaand of verfijnd? Verre van. Mag dat de pret drukken? Zeker niet.

Vegan Junk Food Bar 

Staringplein 22, Amsterdam

Facebookpagina Vegan Junk Food Bar 

Benji’s

Ik sprak laatst met vriendinnetje Jori af bij Benji’s aan de Wibautstraat, omdat ik van ander vriendinnetje Naomi (die van de boekenclub, je-weet-wel,) had gehoord dat dit een fijne plek was. En dat bleek het inderdaad te zijn, want: heel.veel.planten. En daarmee scoor je sowieso punten bij mij, dat weet iedereen inmiddels. (ik ben zo makkelijk eigenlijk he?) Jori en ik moesten beiden nog ontbijten, dus dat besloten we hier te doen.

We aten: een bowl met sojayoghurt en gezonde toppings. Mij net iets te gezond – heel de dag heb ik de chiazaadjes nog tussen mijn kiezen vandaan zitten peuteren, maar lekker was het zeker wel. En ik vind het toch altijd wel heel erg fijn als je ergens sojayoghurt kunt krijgen. Want dat is dus iets wat nog niet helemaal is doorgedrongen tot alle horeca: dat er naast plantaardige melk ook zoiets als plantaardige yoghurt is. Bij Benji’s wel, dus dat is fijn. Ook vind ik dat Benji’s pluspunten verdient voor het feit dat ze de yoghurt met moeilijke toppings in heel mooie kommen serveren, want dat doet het wel heel lekker op de foto.

We dronken: een iced latte met kokosmelk. Dat was deze zomer echt mijn favoriet. Het is nu denk ik weer tijd voor warme haverlattes, maar het was leuk voor een tijdje. Grappig hoe je smaak kan wisselen en hoe het met de seizoenen meebeweegt.

Pluspunten: die planten. En heel veel ruimte. Benji’s is echt een ruimte tent, waar je ook prima met een laptop aan de lange tafels kunt zitten werken. Goede locatie ook, zo bij de metro aan de Wibautstraat – voor wie, net als ik, niet meer op de fiets komt. Goedgekeurd!

Benji’s

Wibautstraat 196, Amsterdam

Facebookpagina Benji’s 

The Dutch Weed Burger Joint

The Dutch Weed Burger is al jaren mijn favoriete ‘festivalburger’ en ik at hem dan ook overal waar dat maar kon. Maar dat bleef dus wel een beetje beperkt tot festivals en foodmarkten, wat jammer was. Gelukkig voor mij, en voor alle andere weedburgerlovers out there, is daar nu een oplossing voor in de vorm van The Dutch Weed Burger Joint in Amsterdam Oud West. Je zou kunnen zeggen dat er in feite een restaurantje om een burger heen gebouwd is, want dat is wel hoe het is gegaan. En wat is het leuk geworden.

Zodra je hier binnenkomt  weet je gewoon: kiezen gaat lastig zijn. Want er zijn burgers, er is friet, er zijn milkshakes, hotdogs, en… VEGAN DONUTS. Wie mijn blog vaker leest weet dat ik niet naar Berlijk kan zonder minstens één bezoek aan Brammibal Donuts, voor de allerlekkerste vegan donuts van de wereld. Die in Berlijn zijn nog steeds de allerlekkerste ooit, maar deze donuts van The Dutch Weed Burger kunnen er zeker ook mee door. Ik bedoel, kijk ook naar hoe instagrammable ze zijn. Galaxy, glitter, alles.

The Dutch Weed Burger is wat mij betreft nog altijd de allerlekkerste vegan burger die er is. Ik heb echt al heel wat vegan burgers gegeten in de afgelopen jaren, maar nog nooit heeft een burger dit voor mij kunnen overtreffen. Dus, ik vind we dat je hier naartoe moet, ja. Oh en wat ik nog wilde toevoegen: wat ik tof vind, is dat op alle servetjes en papieren ‘serving the positive change’ staat. Dat vind ik mooi, want het is precies zoals het is.

The Dutch Weed Burger Joint

Nicolaas Beetsstraat 47, Amsterdam

Facebookpagina The Dutch Weed Burger Joint

Pluk Amsterdam

Pluk is zo’n plek die ik al ontelbare keren voorbij heb zien komen op Instagram, maar het kwam er nooit van om er naartoe te gaan, terwijl ik dat wel wilde. Want het zag er zo mooi uit. Is ook echt zo. Nu liep ik er laatst toevallig langs, toen ik met Dirk Jan in het centrum was, dus we besloten er te gaan lunchen. Het was er mega druk, waardoor we vrij lang moesten wachten, maar dat is over het algemeen een goed teken, natuurlijk.

Een paar positieve dingen die ik wil opmerken over Pluk: erg mooie zaak. Mooi pand, goed interieur, oog voor detail. Nice. Ook zijn er vegan opties. Misschien niet heel erg veel, maar ze zijn er wel. En gezonde ook, want dat is wel een beetje het thema bij Pluk. Zo kun je bijvoorbeeld kiezen uit verschillende bowls en worden er broodjes met hummus en gegrilde groenten geserveerd. (niet bijster origineel, maar toch wel altijd lekker)

Ik besloot een acaibowl te bestellen, want dat doe ik eigenlijk altijd overal waar ze die serveren. Ik heb er een beetje een onderzoekje van gemaakt, om deze bowls onderling te vergelijken. Helaas viel deze flink tegen en niet alleen omdat hij lauw was – dat hoort niet, een acaibowl hoort koud te zijn, – maar ook omdat de portie echt enorm klein was. Zeker wanneer je dit als lunch eet is het te weinig, maar ook al zou je ermee ontbijten, dan zou het voor mij echt te weinig zijn. Zeker voor de 8 euro 50 die je ervoor betaalt. Ik zou deze dus aan je neus voorbij laten gaan. Ook bestelde ik een kurkuma latte, wat ik altijd een heel lekker drankje vind. Maar helaas, hij was echt heel flauw van smaak en ik kon alleen maar denken: de kurkuma lattes die ik zelf maak zijn lekkerder. Dat is niet een gedachte die ik normaal gesproken heb in restaurants, want ik denk niet heel veel van mezelf op culinair gebied. Hmm, al met al een flink tegenvallende lunch dus.

Omdat zoiets gewoon een keer kan liggen aan de dag, of omdat smaken verschillen, zou ik zeggen: misschien moet je gewoon eens koffie gaan drinken bij Pluk. En dan lekker om je heen kijken, want leuk is het er zeker wel!

Pluk Amsterdam 

Reestraat 19, Amsterdam

Facebookpagina Pluk 

Brunchroom

Al meerdere keren had Naomi er bij me op aangedrongen om echt echt echt eens bij Brunchroom te gaan eten, omdat: vegan wafels. Maar ja, je weet hoe die dingen gaan. Het duurde even, maar we maakten alles goed, door daar onze maandelijkse Boekenclubbijeenkomst te houden. Twee vliegen in één klap. We aten ze hoor, die vegan wafels. Ze waren ongelooflijk lekker. Je mag alle toppings zelf kiezen. Dat is voor een millennial met keuzestress best wel een uitdaging, maar het lukte. Ik nam iets met vijgen en chocolade en hou op hoor, het was echt veel te lekker.

Alles bij Brunchroom maakt me gelukkig. Niet alleen het eten, maar ook de ontzettend lieve eigenaar en de locatie. De Czaar Peterstraat (Centrum-Oost) is misschien wel één van mijn vijf favoriete straten in Amsterdam. Je hebt daar namelijk ook nog de Werkwinkel (die het prachtige spullen heeft,) Spirit (bekend uit Rotterdam) en Instock (je weet wel, dat restaurant dat voedselverspilling op de kaart zet). Alleen maar fijne dingen. Gaat dat zien!

Brunchroom

Czaar Peterstraat 74, Amsterdam

Facebookpagina Brunchroom 

Van Leeuwen

Toen ik in New York was, deze maand alweer twee jaar geleden, heb ik vegan ijs gegeten bij Van Leeuwen. Dat klinkt heel Nederlands, maar het is toch echt een New Yorks iets. Ik weet nog dat ik het ijsje kocht bij een toffe foodtruck op een of andere hippe foodmarkt in Williamsburg en ik ook nog dat het heel lekker was. En grappig genoeg dacht ik een paar maanden geleden nog, toen ik in Berlijn was, (ik ben wel een beetje aan het citydroppen he? Alsof ik nooit gewoon thuis in Rotje ben,) waarom zijn hier wél vegan ijssalons en in Nederland niet?! Wie had ooit kunnen bedenken dat nota bene Van Leeuwen uit New York een dependance (want een echt filiaal kun je het niet noemen,) in Amsterdam zou openen?! Dit nieuws stemde mij gelukkig, dus ik besloot er snel naartoe te gaan, ergens in mei of juni, herinner ik me.

Van Leeuwen zit bij het filiaal van de hippe sapbar Juice Brothers, op het Haarlemmerplein, in. Goede combinatie wel: allerlei gezonde sapjes en vegan ijs. Wat ik meteen maar even ga vermelden, omdat ik weet dat ik anders boze volgers over me heen krijg: ja, het ijs is heel duur. Je betaalt voor een bakje met twee bolletjes al gauw een euro of 4 en een half. Dat vind ik veel geld, maar: het ijs is dan ook echt wel heel erg lekker en bijzonder. Als in, bijzondere maken. Ik bedoel, heb jij ooit spirulina ijs gegeten? Nee toch? Knalblauw is het en nog heel erg lekker ook. Ik heb nu twee keer een ijsje gegeten bij Van Leeuwen en ik denk dat het maar goed is dat ik niet meer in de buurt woon, anders was mijn portemonnee hier deze zomer echt leeggelopen.

Van Leeuwen / Juice Brothers 

Haarlemmerplein 43, Amsterdam

Bijzonder Amsterdams

Toen Jori en ik vanaf het Waterlooplein overstaken om over de grachten te wandelen, spotten we aan de overkant van het water ‘Bijzonder Amsterdams.’ Dit bleek een winkel te zijn vanuit de Amsterdamse zorgorganisatie Cordaan, die mensen die een afstand tot de arbeidsmarkt hebben begeleid. Cordaan heeft sociale werkplaatsen, gelegenheden tot begeleid wonen enzovoorts, en nu dus ook een winkel waar allemaal mooie, bijzondere spullen worden verkocht. Ik kocht bijvoorbeeld een heel mooi okergeel keramieken potje, die ik nu als pennenbakje op mijn bureau gebruik. Wat zo leuk is, is dat je precies kunt zien wie (welke cliënt dus,) wat gemaakt heeft. Ik hou van dit soort initiatieven!

Misschien is het geen duurzame winkel. En ook zeker geen vegan restaurant. Maar sociaal-maatschappelijke dingen zijn ook heel erg belangrijk en mogen ook een plaatsje op mijn blog. Dus, ben je in het centrum van Amsterdam binnenkort en zoek je een leuk cadeautje? Sla dan Bijzonder Amsterdams niet over!

Bijzonder Amsterdams

Zwanenburgwal 206, Amsterdam

Facebookpagina Bijzonder Amsterdams 

Zeven adressen later hoop ik dat je voldoende invulling hebt voor je dagje of weekend Amsterdam. Eet en drink lekker, koop iets leuks, en vergeet vooral niet een foto met mij te delen! Tag me bijvoorbeeld in je Instagrampost of Instagram story, (@merelgroenemeisjes) of tweet me. (@degroenemeisjes) Ik vind het altijd heel leuk om te zien als jullie naar dezelfde plekken gaan als ik en ik hoor dan heel graag wat je van de adresjes vindt! 

The post Vegan eten in Amsterdam (deel 589) appeared first on De Groene Meisjes.

Gastrecept: ayurvedische bonensoep van Charelle

Jemig, dat is snel gegaan. De zomer. Maar ook: deze serie vegan gastrecepten van andere bloggers. Deze hele periode (juli/augustus) is echt omgevlogen, als je het mij vraagt. Vandaag deel ik alweer het allerlaatste gastrecept. Voorlopig dan hè? Want ik vind het hartstikke leuk om lekkere vegan recepten van andere bloggers te delen, dus dat zal ik vast nog wel eens vaker doen. Grappig genoeg schotelt Charelle, van het mooie blog The Scent of Cinnamon, ons vandaag een best wel herfstig soepje voor. Ik schrijf dit op woensdag, en als ik naar buiten kijk en een donkere lucht en regen zie, dan denk ik: ach, ook wel weer lekker, die herfstgerechten. Ik heb er inmiddels best wel weer een beetje zin in, zeg ik eerlijk. Dus Charelle, je recept komt als geroepen!

Over The Scent of Cinnamon

Mijn naam is Charelle en op mijn blog The Scent of Cinnamon schrijf ik over de kleine beetjes magie in het dagelijks leven. De magie die te vinden is in gezonde, veganistische voeding, in spiritualiteit, astrologie, de tarot, de maancyclus en meditatie. Het zijn al deze dingen die mij geholpen hebben om mijn slechte gezondheid achter me te laten en er weer bovenop te komen. De afgelopen jaren verzamelde ik de stempels fibromyalgie, burn-out, de Ziekte van Lyme, hypermobiliteit en eetstoornis, maar uiteindelijk was ik de enige die mezelf uit mijn diepe put kon trekken. De eerste stap daarbij was de overschakeling naar een veganistische eetstijl en een paar maanden later de ayurvedische. Ik eet nu een jaar ayurvedisch en in dat jaar is mijn gezond ontzettend verbeterd, zijn er deuren open gegaan en ben ik me bewuster geworden van mezelf en de wereld om mij heen.

Mijn beweegreden om veganistisch te gaan eten was dus mijn gezondheid. Ik at al enige tijd geen zuivelproducten meer, dus voor mij was de overstap naar het veganisme eenvoudiger dan voor mijn kaasetende medemens. Aan de andere kant at ik ook al een tijdje geen gluten meer, wat het soms toch nog verdomd lastig maakt om ergens een veganistische maaltijd te scoren. De recepten op mijn blog zijn dus niet alleen veganistisch en soms ayurvedisch, maar ook nog eens glutenvrij. Hoe meer ik mij echter ging verdiepen in het veganisme en, eigenlijk apart daarvan, spiritualiteit, hoe meer ik mij ging bekommeren om het milieu. Veel veganisten eten geen vlees vanwege de milieuvervuiling die de vleesindustrie met zich meebrengt en doordat ik met deze perspectieven in aanraking kwam, werd ik langzaamaan ook een groen meisje. Heel langzaam, want mijn plasticgebruik is me nog altijd een doorn in het oog. Groen eten is niet zo moeilijk, maar groen leven is een uitdaging. Een uitdaging die ik maar al te graag aan ga!

Met mij meelezen? Neem een kijkje op The Scent of Cinnamon, waar je ook mijn spirituele podcast Een Beetje Zweven vindt. Liever wat ontbijtinspiratie? Volg dan mijn Instagramaccount @magicalbreakfast, waar ik je dagelijks inspireer de dag op magische wijze te beginnen.

Recept: ayurvedische bonensoep met wortels en komijn

Dit ayurvedische bonensoepje is niet alleen heel kleurrijk, maar ook nog eens heerlijk comfortfood. En ja, als ik ergens van houd dan zijn het gerechten die je kunt eten met een lepel. Voor dit recept gebruik ik ingeblikte bonen, doordat die al zo lang liggen te weken zijn ze doorgaans beter te verteren door je darmsysteem. Als je toch liever je eigen bonen kookt, was ze dan goed vóór en na het weken, net zolang tot er geen schuim meer vanaf komt. Kook ze eventueel wat langer als je snel last hebt van je darmen. Nog een tip: dit soepje is vrij dik, maar is dun net zo lekker. Dus als je van een dun soepje houdt, voeg dan aan het eind wat extra water toe.

Wat heb je nodig?

1 blik bruine bonen (400ml)

1 blik witte bonen (400ml)

500ml water

3 grote wortels

1 theelepel kurkumapoeder

1 eetlepel kokosvet

1,5 theelepel komijnzaad

1 theelepel korianderpoeder of ketoembar

0,5 theelepel zout

200gr bruine jasmijnrijst (bijvoorbeeld van SMAAKT in het schap met natuurvoeding in je reguliere supermarkt)

eventueel verse koriander ter garnering

Wat ga je doen?

1. Door de soep te combineren met rijst krijg je een volwaardig plantaardig eiwit binnen, een goed idee dus! Mijn voorkeur gaat uit naar bruine jasmijnrijst, die is lekker chewy, maar je kunt ook andere rijst gebruiken. Was de jasmijnrijst voordat je hem aan de kook brengt en kook dan 30-35 minuten. Gebruik je andere rijst, kijk dan op de verpakking voor de instructies.

2. Laat de bonen uitlekken en was ze in een zeef tot er geen schuim meer afkomt.

3. Was en schrap je wortels en snijd ze in halve maantjes.

4. Kook de peentjes en wortels met de kurkuma in 500ml water. Doe het deksel wat schuin op de pan, zodat er een klein kiertje openblijft. Kook 20 minuten.

5. Na 15 minuten koken smelt je het kokosvet op middelhoog vuur in een koekenpan. Voeg de komijnzaadjes toe en bak ongeveer 2 minuutjes, ze branden snel aan dus blijft erbij staan! Zodra ze beginnen te ruiken kun je pan eigenlijk al van het vuur halen.

6. Voeg korianderpoeder, het zout, en de olie met de komijnzaadjes toe aan de soep en roer goed.

7. Mix met een staafmixer. Wil je de soep lekker glad? Mix dan wat langer. Vind je het lekker als er wat boontjes en worteltjes heel blijven, mix dan wat korter.

8. Serveer met de rijst en garneer eventueel met verse koriander.

Dit klinkt echt als het perfecte soepje dat ook eigenlik gewoon niet kan mislukken. Precies waar we van houden. Dankjewel Charelle! Ik ga deze soep zelf zeker maken en daar ga ik ook niet te lang mee wachten, want ik heb eigenlijk al een hele tijd zin om weer lekkere soepjes te brouwen. Die van jou komt bovenaan de lijst te staan! Ik hoop dat mijn lezers een kijkje nemen op je mooie blog, want daar is nog een heleboel meer leuks en lekkers te vinden. Succes met alles! 

The post Gastrecept: ayurvedische bonensoep van Charelle appeared first on De Groene Meisjes.

Boekenclub deel 1

Hoi en welkom bij Merel&Naomi’s Super Secret Book Society. Ga lekker zitten. Wil je koffie of thee? De vegan koekjes staan daar verderop, die moet je zelf even pakken.

Wie ons volgt op Instagram heeft wellicht al kunnen zien dat Naomi en ik veel boeken lezen, daar graag over praten, maar ook dat we geregeld bij elkaar komen om elkaar boeken uit te lenen en over de desbetreffende boeken te praten terwijl we koffie drinken en vegan wafels eten. Dat over die boeken praten doen we trouwens praktisch dagelijks, maar dan via WhatsApp. We stalken elkaar met linkjes naar recensies van boeken die we écht nog eens moeten lezen, we hebben een gemeenschappelijke en oneindige leeslijst in Wunderlist, we laten het elkaar weten als we in een boekhandel zijn en iets moois tegenkomen, we screenshotten stukken uit de boeken die we op dat moment aan het lezen zijn, enzovoorts. Ik vind dat je dit best een bijzondere vriendschap kunt noemen. Naomi en ik delen een therapeut (geen grap,) en een ontembare leeshonger. Dit alles geeft ons voldoende gesprekstof voor dágen.

Mijn inbox op Instagram stroomt vol wanneer Naomi en ik bij elkaar komen om onze Super Secret Book Society bijeenkomsten te houden. Mensen willen er bij zijn, willen een leesclub oprichten, willen weten welke boeken we nu weer uitwisselen en willen weten welke boeken aanraders zijn en welke niet. Toen bedacht ik: we moeten dit gaan delen met jullie. Helaas kunnen we geen fysieke bijeenkomsten houden met jullie allemaal, maar we kunnen natuurlijk wel online iets voor jullie betekenen. En zo ontstond het idee om samen met Naomi een maandelijkse boekenblog te gaan schrijven, waarbij we beiden drie boeken per keer inbrengen. Dat zijn dus zes boekentips per maand. Daar zou je even mee vooruit moeten kunnen, toch? Het leuke lijkt ons dat je ook een beeld krijgt van wat ik graag lees, wat Naomi graag leest, wat we beiden graag lezen, enzovoorts.

Als je nou aan die zes tips niet genoeg hebt, dan kan je ons natuurlijk altijd nog op Instagram stalken. Met name ik, Merel dus, houd daar (en dan vooral op Instagram stories) dagelijks bij wat ik lees, maar ook Naomi laat geregeld zien waar ze nu weer uithangt met haar boek. Meestal in een hip Amsterdams café, waar ze haverlattes (onze gezamenlijke lievelingskoffie) schenken en waar heel veel planten staan.

Naomi wie?

Toen ik twaalf was won ik een enorme bokaal – hij kwam tot aan mijn heup – in een landelijke quiz over jeugdliteratuur. Veel zal ik daar niet aan hebben nu, want Blauwe plekken van Anke de Vries staat niet op onze leeslijst. We zijn inmiddels twintig jaar verder en ik lees nu weer net zo veel als toen. In mijn boekenkast vind je prentenboeken en graphic novels, vanuit mijn interesse voor illustratie, en feministische boeken, memoirs en essaybundels. Een groot deel hiervan is in het Engels, vaak omdat het gaat om kleinere uitgaves die niet zo snel vertaald worden. Als ik bij iemand thuis kom dan gluur ik altijd even in de boekenkast. Het is toch een beetje alsof iemand de uitslag van zijn persoonlijkheidstest heeft laten slingeren. Ik hoop dat jullie het inkijkje in onze boekenkasten kunnen waarderen en ik ben benieuwd wat er bij jullie allemaal op de plank staat!

Naomi’s keuze van deze maand:

Ik appte Merel tijdens het lezen van : “Ik wil je om de pagina vertellen waar het over gaat, het is zo mooi!” Het is een memoir van Ariel Leve die schrijft over haar ingewikkelde jeugd, waarin ze opgroeide bij haar moeder in New York en de zomers doorbracht bij haar vader in Thailand. In het boek wisselt ze verhalen van vroeger af met hoe haar leven er nu uit ziet. Je krijgt een oprechte inkijk in haar zoekproces naar wat er vroeger precies gebeurd is en hoe ze zich daar uit heeft geworsteld. Het is een heftig boek, rauw en emotioneel – daar hou ik van.Opmerking van Merel: ik heb dit boek, op aandringen – niet eens aanraden, nee – van Naomi ook gelezen en ik kan niet anders zeggen dan dat dit de mooiste memoir is die ik ooit heb gelezen tot nu toe. Maar dat het rauw en emotioneel is, ja. Sommige stukken wilden ik highlighten, om niet te vergeten, maar ja, ik had het boek van Naomi geleend. Zulke dingen doe je niet.

Het boek wil ik elke man die mij op straat iets naar mijn hoofd slingert – en dat zijn er in Amsterdam nogal wat – in handen drukken. Het boek is geschreven door Laura Bates, initiator van de Everyday Sexism site waarop je verhalen van alledaags seksisme kunt delen. In het boek vind je een selectie deze korte verhalen, gegroepeerd per thema. Zo is er een hoofdstuk over lastig gevallen worden op je werk en over hoe vrouwen geportretteerd worden in de media. Laura legt in boek helder uit dat al die ‘kleine’, alledaagse voorvallen vaak onopgemerkt blijven maar net zo goed onderdeel zijn van het grotere probleem. Sterker nog, het feit dat we ze bijna niet meer opmerken, laat zien hoe veel er nog moet veranderen. Geen licht leesvoer, ik werd er soms flink kwaad van, maar wel echt een eye-opener.

Katie Bolick schreef het boek  over vrouwen die er voor kiezen om alleen te blijven. Het mag dan wel 2017 zijn, de keuze om geen relatie te willen – althans, geen lange termijn relatie – is nog steeds ongebruikelijk. In het boek beschrijft Katie haar eigen zoektocht hierin en ook die van vijf andere vrouwen. Mijn therapeute zei laatst: “Het zou gezond zijn als iedereen zich soms afvroeg of hij wel geschikt is voor een relatie”. Dat is wat dit boek voor mij deed. Het gaat er ook over wat het nu precies betekent om zelf je leven vorm te geven, los van wat anderen van je verwachten. “Making a life of one’s own”, aldus de ondertitel van het boek. Dit boek inspireerde mij echt om dat nog meer te gaan doen. Je wilt er wellicht ook van in New York gaan wonen, maar dat is dan weer een ander verhaal.

Merels keuze van deze maand

Een tijdje terug was ik weer eens in mijn oude buurtje in Amsterdam. In de Javastraat – ik woonde in de Indische Buurt – zit de fijne boekhandel de Java Bookshop. Ik kwam daar altijd en kocht daar eigenlijk al mijn boeken. Het was leuk om weer eens terug te zijn en ik maakte een praatje met de eigenaresse. Ze vroeg me of ik Nhung Dam al kende, een ‘nieuwe auteur’ die hard aan de weg timmert. Ik had nooit van haar gehoord, maar zoals dat soort dingen wel vaker gaan, hoorde ik de dagen daarna haar naam óveral. En dus besloot ik haar debuutromans, , te lezen. Het was één van de boeken die ik de afgelopen tijd maar met heel veel moeite weg kon leggen, zo ontzettend goed vond ik het. Duizend Vaders gaat over een Vietnamees vluchtelingengezin in een Gronings dorp, ofwel ‘aan de rand van de wereld.’ De dochter van het gezin, Nhung, moet zien te dealen met een depressieve moeder die zelfmoordpogingen doet, een vader die verdwenen is, kinderen (klasgenoten) die van alles van haar vinden en de Chinese maffia die achter haar familie aanzit. Als ik het zo opschrijf, dan lijkt het bijna onmogelijk dat iemand hier een mooi en leesbaar verhaal van weet te maken, maar dat is Dam toch echt wel gelukt. Wát een debuut is dit, echt, wow. Ik was – en ben nog steeds, eerlijk gezegd – diep onder de indruk en van mij mag deze auteur alle prijzen winnen die er voor debutanten te winnen zijn. Ik kijk er dan ook enorm naar uit om Nhung Dam te zien op het Geen Daden Maar Woorden festival in oktober!

Ik ging naar een toffe kleine boekhandel op Rotterdam Katendrecht – voor de mensen uit de regio: hij zit in de Fenix Loods – en raakte daar aan de praat met het leuke meisje dat daar werkte. Lang verhaal kort: ik kocht veel te veel boeken, maar daar kreeg ik geen spijt van. Eén van  de boeken die het meisje me aansmeerde was ‘,’ van Sally Rooney. Dit blijkt een jonge auteur uit Ierland te zijn, en ook best wel een big deal, maar ik had eerlijk gezegd nog nooit van haar gehoord. Ik denk dat je dit boek een ‘coming of age’ verhaal kunt noemen. Al heb ik deze term nooit helemaal begrepen en heb ik hem daarom voor de gelegenheid even gegoogeld. Coming of age heeft alles te maken met ontwikkeling en persoonlijke groei (richting volwassenheid) en ja, dat is precies waar dit boek over gaat. Twee vriendinnen – en ze zijn nu ‘gewone’ vriendinnen, maar ze zijn ook elkaars exen, – leren twee mensen kennen: een man en een vrouw die een heel stuk ouder zijn dan zij. Denk: de meisjes zijn 20, de man en de vrouw 40. Er ontstaat een interessante vriendschap, inclusief affaires en een heleboel drama. Dat was te verwachten. Nu dacht ik eerst: vrij eenvoudig verhaal wel, niet heel boeiend misschien. Maar de gesprekken die de vrienden met elkaar hebben zijn politiek en feministisch van aard, wat het boek oprecht erg interessant, maar ook vermakelijk maakt. Al met al vond ik het een heel bijzonder boek,  waar ik eerst even niet zo goed doorheen kwam, en waarvan ik het later erg jammer vond dat het uit was. Ken je dat?

– Dan volgt hier een rant die ik kwijt moest na het lezen van  –

Kijk, ik kan best wel sympathie opbrengen voor all you girlbosses out there. Sterker nog, ik word er ook wel eens voor eentje uitgemaakt. Ik probeer dan altijd te verbergen dat ik eigenlijk van binnen compleet verschrompel van ellende als iemand dit tegen me zegt, omdat ik niet onaardig of ondankbaar wil overkomen. Maar ik heb eigenlijk wel heel veel meningen over het feit dat mensen van mijn generatie – de millennials waar iedereen zo’n hekel aan heeft, – óf bosslady, óf fitgirl óf aantrekkelijke stay-at-home-dad moet zijn. Wat nou als je geen van allen bent? Dan ben je dus een faler. Je kunt het ontkennen nu, maar dat is wel waar het op neerkomt. Ik word onzeker van die dingen en ik weet dat ik niet de enige ben. En dan komen er ook nog allemaal Oude Mensen zeiken over het feit dat millennials altijd zo zeiken, omdat mensen van onze generatie (officieel mag je je een millennial noemen als je tussen 1982 en 2000 bent geboren,) ‘helemaal niks te klagen hebben en geen idee hebben van het echte leven of echte problemen.’ Tegen die mensen zou ik willen zeggen: geef jezelf een pauze en lees dit boek.

Een aantal dingen die ik met veel dankbaarheid en opluchting meeneem uit : het is normaal om het liefste yoghurt met cruesli te willen eten als avondeten, het is ook normaal om maar vijf gerechten echt goed te kunnen koken – vijf gerechten is op zich prima een repertoire te noemen – en dat ik me een fraudeur voel als het op mijn werk aankomt, is iets dat bijna iedereen met een ‘anders dan anders’ beroep wel eens heeft. Ik ben niet de enige die zijn shit nog niet op orde heeft.

Ik ben ook niet de enige die nog geen koopwoning heeft, omdat een hypotheek regelen echt schier onmogelijk is als je single én freelancer bent. En ik ben zéker niet de enige die dagelijks bijna bezwijkt onder de keuzestress. En dan heb ik het niet per se alleen maar over een vraagstuk als ‘welke pokébowl toppings zal ik vandaag eens kiezen?’ maar ook over grote dingen, zoals: wil ik nou wel of geen relatie, wil ik wel of niet samenwonen, wil ik wel of niet in loondienst? Omdat de maatschappij – ook wel bekend als je ouders en andere verstandige volwassenen – hoopvol naar je blijft kijken van ‘gaat het dan nu écht iets worden met haar leven?’ Die pressure is altijd aan, man. Altijd. Ik voel het iedere dag en ik weet dat ik niet de enige ben.

Ik typ dit terwijl ik de laatste happen ijs uit een kartonnen beker schraap en ik denk bij mezelf nouja, je hebt wel gewoon drie hele avonden met deze beker gedaan, dus zó erg is het nog niet met je gesteld.  was eigenlijk precies wat ik nodig had, omdat ik echt een paar kutdagen had en ik alweer begon te geloven dat ik ‘s werelds grootste faal was. (als je op deze heel lange klikbare zin klikt, en je het stuk leest, dan weet je waarover ik het heb).

Heb je alle titels genoteerd? Goed zo. Wij zijn ontzettend nieuwsgierig nu, dat snap je. Welk boek, of welke boeken, wil je gaan lezen? Laat het ons weten bij de comments! Mocht je trouwens vragen hebben over de boeken, dan mag je die natuurlijk ook altijd stellen. De members van de Super Secret Book Society staan tot uw dienst. 

Kleine disclaimer: Zoals je misschien hebt opgemerkt, linken we voor alle boeken naar bol.com, als verkoopadres. Zoals je ook hebt kunnen opmerken, gaan wij zelf geregeld naar boekhandels en dat willen we jullie ook aanraden. Maar je snapt ook: wij moeten al die boeken die wij kopen en lezen en voor jullie recenseren ergens van betalen, en dan zijn die affiliaitelinkjes (als jij iets koopt via die linkjes, krijgen wij daar een klein percentage van – dat kost voor jou geen cent meer) wel heel erg handig als tegemoetkoming. Dankjewel voor je begrip :)

The post Boekenclub deel 1 appeared first on De Groene Meisjes.

Babe, you got this

Dit zijn twee foto’s van een leeg notitieboek en verse kruidenthee, want innerlijke rust und so weiter. De foto’s zijn gemaakt door Aline Bouma. 

Als je een beetje oppervlakkig naar mij kijkt, of me gewoon niet al te goed kent, dan zou je denken: die heeft het best wel voor elkaar allemaal. Ik bedoel, het is ook wel zo, ik heb een hoop dingen waarvan ik een paar jaar geleden hoopte ze als dertigjarige te hebben. Zoals bijvoorbeeld een mintgroene Smegg koelkast, een speciale gezichtscrème voor ‘s nachts en eentje voor overdag mét spf, altijd verse bloemen in een vaas die ik nog geregeld afwas ook, om te voorkomen dat die bloemen enorm gaan meuren, en altijd schone handdoeken in mijn speciale handdoekenlade. Ik lees boeken en heb leuke vrienden. Oh en op zich heb ik ook een baan en een huisje, klein, maar wel gezellig en ik hoef niet eens iets te delen. Als de girlbosses zich mochten melden bij de infobalie dan stond ik mooi vooraan, ‘babe you got this!’ scanderend.

Maar dan kijken we even naar afgelopen maandagochtend. Nee, dat zeg ik niet goed. We kijken eerst even naar afgelopen zondag. Ik was de hele dag op pad. Voor de derde zondag op rij was ik naar een museum en daarmee heb ik besloten dat ik ‘zo iemand ben, die op zondag naar het museum gaat.’ Heel degelijk ergens, maar ook wel iets waarmee ik een beetje aanzien als ‘intellectueel meisje’ hoop te krijgen. Ik bedoel, wie wil er nou niet met iemand omgaan die op zondag naar een museum gaat?

Dus dat deed ik, en ik fietste, en ik dronk bier en ik at pizza en ook al had ik een ongelooflijk fijne dag, uiteindelijk lag ik ‘s avonds best wel verdrietig in bed, omdat het me niet gelukt was om de instastory van mijn ex niet te bekijken. En het ging al twee dagen goed. Twee hele dagen. Wie net als ik net uit een break-up komt – of er eigenlijk nog middenin zit – weet dat deze struggle real is. En dan te bedenken dat we elkaar al ontvolgd hebben, omdat we allebei boos op elkaar waren, maar we weten beiden ook dat we het soms niet kunnen laten om toch eventjes te kijken. Wie zegt dat hij of zij dit soort dingen niet doet, liegt. Misschien zijn er zelfs mensen die een nepaccount aanmaken om hun ex stiekem te kunnen lurken, maar dat gaat mij dan weer te ver.  Mijn ego is niet groot genoeg om me voor dit soort dingen te schamen. Anyway, voordat dit weer een heel lang en stomvervelend verhaal wordt: ik ging dus best wel sip slapen.

En niet alleen om dit, maar ook omdat mijn kat Beppie gek gedrag vertoonde. Ze plaste in huis. En als ze dat begint te doen, dan weet ik het al: ze heeft weer last van haar blaas. Beppie ‘huilt’ dan het hele huis bij elkaar, waardoor ik al twee nachten geen oog dicht deed en ik dus als wist: maandag moet ik met haar naar de dierenarts.

Nu denk je misschien: ok, maar dat is toch niet zo’n big deal? Dat is het ook niet, als je een dierenarts hebt. Ik woon nu een jaar in Rotterdam, maar een dierenarts had ik nog niet geregeld. Paniek. Zondagavond spraken een paar lieve mensen me wat moed in: morgenochtend bel je gewoon de dierenarts bij jou om de hoek, je legt de situatie uit en je zegt dat het spoed heeft. In mijn hoofd tekende ik alle scenario’s alvast even uit: ik zou geweigerd worden, omdat ik te lang had gewacht, ze zouden eerst de dossiers uit Amsterdam nodig hebben voordat ik geholpen kon worden, ze zouden geen plek hebben en Beppie zou sterven aan de beginnende blaasontsteking die ze heeft. Je snapt, ik werd maandagochtend lekker ontspannen wakker.

Maar, ik deed het. Ik belde de dierenarts om de hoek. Er was plek, ik was welkom. Het was wel fijn als ik de dossiers even kon opvragen in Amsterdam. Dus ik belde mijn dierenarts in Amsterdam, hield mijn adem in voor het geval ik een preek zou krijgen over het veel te lang wachten tot het opnieuw inschrijven bij een nieuwe dierenarts, maar die bleef gelukkig uit. De dossiers zouden direct gemaild worden, zodat ik ze ‘s middags meteen aan mijn nieuwe dierenarts kon overhandigen. ‘Het is wel handig als je Beppie’s dierenpaspoort even meeneemt vanmiddag,’ voegde mijn Amsterdamse dierenarts nog net voor het ophangen toe. Ja nee, natuurlijk, die neem ik mee. Geen probleem.

Wel probleem dus. Ik heb namelijk mijn hele huis overhoop getrokken, en nergens ook maar één dierenpaspoort te bekennen. Alle lades, dozen, mappen en tassen heb ik uitgepakt: nergens. Ik kwam alleen mijn eigen vaccinatieboekje tegen, maar ik denk niet dat ze daar bij de dierenarts heel veel aan hebben, dus die stopte ik maar terug in de verhuisdoos die ik zojuist uit het stof getrokken had.

Normale mensen blijven misschien heel rustig in zo’n situatie, want hey, het gaat maar om een dierenpaspoort. Ik niet. Het was te veel en het was alles bij elkaar. Ik belandde in een lichte mental breakdown. Een lichte breakdown betekent huilen en schelden. Bij een medium breakdown komt daar ook nog iets kapot willen maken en schreeuwen bij. Een XL- breakdown heb ik gelukkig nog niet gehad, maar het kan bijna niet anders of er gaan schoten gelost worden.

Wat voor kattenmoeder ben ik, die een jaar lang geen dierenarts regelt en ook nog de dierenpaspoorten kwijtmaakt? Hoe kan ik mensen wijsmaken dat ik ‘best wel lekker ga,’ als ik sta te janken boven een paar verhuisdozen – die sowieso dus nog niet eens uitgepakt zijn en dat gegeven is al triest genoeg, een jaar na een verhuizing.  Als ik eenmaal zo begin te denken, dan gaat het ook echt los. Dan komt er van alles bij, zoals ‘ik kan niks zelf, ik heb voor alles iemand nodig’ en ‘als ik niet eens voor een kat kan zorgen, hoe moet dat dan ooit met een baby?’ en ‘maar wie wil er dan ook in godsnaam een baby met MIJ?!’ Gelukkig was het al gauw tijd om Beppie in haar reismandje te stoppen en naar de dierenarts te lopen, anders was ik hier echt uren in blijven hangen en god mag weten hoe dat was afgelopen.

Natuurlijk was de nieuwe dierenarts ontzettend vriendelijk. En de assistente ook. En dat ik de dierenpaspoorten kwijt was, dat gebeurde volgens de assistente de besten. Ik weet ook heus wel dat dierenartsassistenten dit soort dingen tijdens de jaarlijkse bijspijkercursus leren te zeggen om te voorkomen dat mensen een zenuwinzinking krijgen aan hun balie, maar het is toch precies wat je wil horen op zo’n moment.

Beppie werd onderzocht en ze bleek inderdaad een beginnende blaasontsteking te hebben. Kuurtje er tegenaan en ze is zo weer de oude. Ook maakte ik meteen een afspraak voor de nieuwste vaccinaties, voor beide katten, en voor het reinigen van Beppie’s gebit. Alsof de lieve assistente het aanvoelde zei ze “nou, en dan is alles weer op de rit, toch?” Ik antwoordde knikkend en – ik schaam me niet eens om dit te zeggen – met een beetje tranen in mijn ogen. Alles komt wel weer goed. En ik denk dat er slechtere kattenouders zijn dan ik. Namelijk die mensen die gewoon níet naar de dierenarts gaan wanneer hun kat bloed begint te plassen. Zo’n slecht mens ben ik nou ook weer niet.

Thuisgekomen ploften Beppie en ik uitgeteld op de bank om eventjes bij te komen van dit alles en ik sliep. Ik werd wakker en dacht: oké, ik heb nu een tandarts (daar was ik vorige week toevallig voor het eerst geweest,) en een dierenarts. Nu nog een huisarts. Dan zijn de echt belangrijke essentials wel geregeld. Voor alle andere dingen waarvan ik vind dat het er toch eens van moet komen, en waarvan ik altijd maar tegen mezelf blijf zeggen dat ik pas trots op mezelf mag zijn als ik die dingen op orde heb, maak ik een lijstje.

En misschien pak ik die dingen eens op als ik straks van 15 september tot en met 15 november met verlof (lees: min of meer offline) ga. Want dat is wat ik geloof ik eventjes heel erg nodig heb. Een pauze van alle verplichtingen die het soms een beetje onmogelijk maken om nog helder te kunnen nadenken. Ik zou op reis kunnen gaan, maar mij lijkt het heerlijk om na die twee maanden te kunnen denken: ik ben én uitgerust, en ik heb een paar dingen die maar door mijn hoofd blijven spoken de kop in kunnen drukken. En dan moet het maar eens goed zijn.

The post Babe, you got this appeared first on De Groene Meisjes.

Gastrecept: chocolade-bananenijs met granola van Brenda

Ik dacht, laat ik vandaag eens goed beginnen met 1) een recept voor ijs en 2) met een toffe vegan blog die ik graag met jullie wil delen. Ik wil jullie graag voorstellen aan Brenda. En Brenda wil op haar beurt graag een recept met jullie delen. Dus laten we gauw beginnen!

Over Vegan Monkey

Hallo lieve lezers van De Groene Meisjes. Ik ben Brenda, 26 jaar, en ben degene die Vegan Monkey de wereld in heeft geslingerd. Met mijn blog wil ik mensen enthousiast maken voor veganisme, en laten zien hoe ontzettend leuk, gezond en lekker veganistisch eten is. Maar bovenal wil ik het hebben over het ‘waarom’ van veganisme.

Ik ben mijn hele leven al een grote dierenvriend, en ben dan ook, zoals ze dat in het Engels mooi zeggen, ethical vegan. Vegan voor de dieren dus. Het leed dat dieren in de vee- en visindustrie lijden is verschrikkelijk en onacceptabel, en dat kan enkel worden gestopt als we stoppen met het eten van dierlijke producten.

Eigenlijk zijn heel veel mensen al ‘vegan in hun hoofd’: niemand wil dat dieren pijn lijden, maar omdat we zijn opgegroeid met broodjes kaas en kipfilet, is de stap naar veganistisch eten voor veel mensen groot en eng. Dat snap ik maar al te goed, want dat was het voor mij ook! Met lekkere en gezonde recepten en kritische artikelen wil ik mensen helpen en motiveren om al meer plantaardige keuzes te maken. Iedere stap in de goede richting juich ik toe, of dat nu een muizenpasje of mijlpaal is!

Sinds de start is de blog in een sneltreinvaart gegaan. Dat vind ik ontzettend tof, want ik beschouw Vegan Monkey als mijn toekomstproject. Ik heb veel grote en spannende plannen in petto! Wil je weten wat? Blijf Vegan Monkey dan vooral volgen (op Facebook bijvoorbeeld), dat zou ik ontzettend leuk vinden. Je bent van harte welkom!

 

Recept: chocolade-bananenijs

Ik ben groot fan van een whole foods, plant-based voedingsstijl, wat betekent dat ik producten gebruik die niet of zo min mogelijk bewerkt zijn. Wat je daarvan terugziet op Vegan Monkey zijn gezonde recepten die simpel en snel te maken zijn. Zo ook dit recept voor chocolade bananenijs, dat ik speciaal voor deze gastblog heb gemaakt (en oké, stiekem ook omdat ik ‘m zelf zo graag wilde maken). Ik hoop dat jullie er net zo van gaan genieten als ik!

Wat heb je je nodig? 

voor het ijs: 

2 à 3 bevroren rijpe bananen

1 tl kaneel

2 tl cacaopoeder

50 ml amandelmelk

voor de saus: 

50 g medjooldadels

20 g pindakaas

75 ml water

een paar druppels vanille-extract of -aroma

snufje grof zeezout

Wat ga je doen?

Tip #1: Zet de kom waar je het ijs in gaat serveren een half uurtje van tevoren in de vriezer. Dit voorkomt dat je ijs snel smelt. Doen hoor, want het scheelt enorm!

Tip #2: Knapperige toppings zoals zelfgemaakte granola, cacaonibs of gehakte nootjes maken het geheel helemaal compleet.

1. Blend alle sausingrediënten met de staafmixer of keukenmachine tot een glad geheel. Schep dit in een bakje.

2. Haal je kom uit de vriezer (zie tip #1).

3. Stop de bevroren bananen samen met het amandelmelk en de kaneel in de keukenmachine of blender. Mix tot er een schepijs-achtige structuur ontstaat. Je zult de stukken banaan een paar keer tussen de messen moeten duwen. (Zet alsjeblieft wel de blender uit als je dat doet! Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor geamputeerde ledematen ;))

4. Schep de helft van het ijs uit de blender in je kom en zet aan de kant.

5. Doe de cacao bij de rest van je ijs in de blender en blend dit kort mee.

6. Schep het chocolade ijs ook in de kom en doe hier om te beginnen 2 eetlepels van de zoete pindakaassaus overheen.

7. Roer het witte ijs onderin kort door het chocolade ijs. Zo krijg je die ‘swirl’ erin!

8. Doe hier je gekozen toppings op en enjoy!

ZOVEEL zin om dit morgen als ontbijt te maken. Jullie ook? Brenda heeft nog veel meer lekkere recepten, die er allemaal heel gezond en kleurrijk uitzien, dus check haar blog Vegan Monkey zeker eventjes. Dankjewel voor het delen van je leuke verhaal en het recept, Brenda en heel veel succes met je blog! 

The post Gastrecept: chocolade-bananenijs met granola van Brenda appeared first on De Groene Meisjes.

Gastrecept: sushi bowl van Jolijn en Esther

Van mijn nichtje Irene kreeg ik een berichtje. Een vriendinnetje van haar is onlangs een foodblog begonnen, samen met háár nichtje. Of ze misschien een gastrecept mochten delen op de Groene Meisjes. Ik vind dat soort dingen leuk, dus ja, dat mocht. Mits het een vegan recept zou zijn, natuurlijk. En dat is het. Het is een vegan sushi bowl, met heel veel lekkere groenten, zeewier én tofu en ik kan niet anders zeggen dan dat ik helemaal ben geïnspireerd om zelf ook weer heel snel eens een sushi bowl in elkaar te klussen. Dankjewel, Jolijn en Esther!

Over Nieces.nl  

Wij zijn Jolijn en Esther. Twee nichtjes met een gedeelde passie: eten. Naja, we delen wel meer, zoals een huis in de gezellige Amsterdamse wijk Bolo, of wel Bos en Lommer.  Na lang twijfelen (er zijn er al zoveeel!) besloten wij om in maart 2017 de foodblog Nieces.nl te starten. Waarom? In onze omgeving horen we veel mensen roepen: ‘Vegetarisch eten? Maar wat eet je dan?!’. Nou een heleboel dus. En met een heleboel bedoelen we niet alleen een hoop wortels. Maar gewoon een heleboel variaties van heel veel lekkers.

Deze recepten houden we liever niet voor onszelf, maar delen we graag. Net als de vega ‘places to go‘. Onze blog is dan ook niet bedoeld om anderen te overtuigen om alleen maar vega te eten. Wij eten ook nog wel eens een hapje vlees of vis. Waar we jullie wel graag van willen overtuigen is dat er ook zonder dieren te eten, een enorme keuze aan heerlijke gerechten is.

Recept: vegan sushi bowl met Luche flakes

Zeewier wordt steeds populairder. Ook wij zijn gaan experimenteren met deze groene alg. Klinkt smakelijk he? Er wordt zelfs gezegd dat zeewier de groente van de toekomst is. Het eten van zeewier biedt veganisten en/of vegetariërs namelijk een hele makkelijke manier om goede voedingsstoffen binnen te krijgen. Zo zit er veel omega 3 en proteïne in. Maar hoe gebruik je het (lekker) in een gerecht?

Nou, bijvoorbeeld op een sushi bowl. Meestal wordt deze bowl gemaakt met nori vellen, maar veel makkelijker is het met zeewier flakes. Wij gebruikten voor dit recept de Luche Flakes van Mas Newen. Dit zeewier is mild van smaak, want het is gewassen in zoet water. Je kunt hier een handje van over elk gerecht strooien, zelfs over je yoghurt of in een gezonde shake!  Ben je nieuwsgierig naar meer gerechten met zeewier? Check dan onze site www.nieces.nl!

 

Wat heb je nodig voor 2 sushi bowls?

150 gr basmati rijst

handje edamame bonen

200 gr biologische tofu naturel

1 grote wortel

1 avocado

2 bosuitjes

halve komkommer

halve limoen

1 tl kurkuma

sojasaus

sesamolie

witte sesamzaadjes

1 teen knoflook

3 plakjes verse gember

handje zeewier flakes

Wat ga je doen? 

1. Breng een pan met water aan de kook, gooi de rijst erbij en bereid deze zoals aangegeven op de verpakking.

2. Snijd de tofu en gember in stukjes en bak deze met wat kurkuma erover knapperig in een koekenpan. Ondertussen haal je de wortel door de spirellisnijder (of gebruik een dunschiller) en snijd je de avocado, komkommer en bosuitjes klein.

3. Meng wat sojasaus met sesamolie met het sap van een halve limoen en een teentje knoflook (geperst) in een kom.

4. Verdeel de rijst en alle ingrediënten over 2 kommen. Schenk de saus eroverheen en strooi de zeewier flakes en wat sesamzaadjes over het geheel. Zo simpel is het. Eet smakelijk!

Als je het mij vraagt, dan klinkt dit best wel als het perfecte receptje voor dit weekend. Niet te moeilijk, het voldoet aan de ‘comfortfood eisen’ maar is toch nog gezond: niks meer aan doen. Dankjewel voor het delen, Esther en Jolijn! Heel veel succes met Nieces.nl! Het ziet er tof uit en het feit dat jullie twee nichtjes zijn die dit samen doen,  vind ik echt heel erg leuk :) 

The post Gastrecept: sushi bowl van Jolijn en Esther appeared first on De Groene Meisjes.