Merel Wildschut's Blog, page 27

Vegan minestrone

Foto’s: Aline Bouma / Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Garofalo

Ik wilde al tíjden een vegan minestrone maken voor op mijn blog. Dat leek me nou echt zo’n lekker en gezond basisrecept dat eigenlijk niet mag ontbreken in mijn archief. En daar is het dan eindelijk! En dan ook nog in januari. Wat een timing.  Ik ben er heel blij mee, want de soep is heel erg lekker geworden, al zeg ik het zelf. Dit is de perfecte soep voor koude winterdagen. Als lunch doet hij het heel erg goed, bijvoorbeeld na een koude wandeling, maar ik kon hem ook heel erg waarderen toen ik laatst op avond uit een yogales kwam en ik alleen nog maar op de bank wilde ploffen met een kom comfortfood. Kortom: echt een soep die je binnenkort eens moet proberen.

Vezelrijke glutenvrije pasta

Zelf hoef ik, vanuit gezondheidsredenen, niet glutenvrij te eten, maar ik houd graag rekening met het feit dat mijn lezers misschien een dieet moeten volgen. Dus zijn veel van de recepten op mijn blog niet alleen plantaardig, maar ook glutenvrij. Gelukkig is de keuze in glutenvrije producten de afgelopen tijd echt enorm toegenomen. Ik bedoel, je kunt er in de reguliere supermarkten ook niet meer omheen en dat vind ik een heel goede zaak! Zo probeerde ik bij het maken van de minestrone deze nieuwe glutenvrije pasta van Garofalo.

De pasta’s van Garofalo zijn gemaakt van maismeel, rijstbloem en quinoa en dat maakt dat de pasta lekker stevig is. Dat is wel eens anders geweest bij andere glutenvrije pasta’s die ik probeerde. De pasta is hoog in vezels, namelijk 7 gram per 100 gram pasta, ten opzichte van 2,5gram vezels per 100 gram pasta van andere (glutenvrije) merken die je bij de reguliere supermarkt koopt. Dit maakt dat het een erg voedzame pasta is en dat vind ik altijd mooi meegenomen, want dan hoef je er ook minder van te gebruiken! De pasta komt in twee verschillende vormen: fusillone (die ik gebruikte voor dit recept) en linguine. De prijs voor een verpakking van 500 gram €3,99. Ik kocht deze zak bij Albert Heijn en ik heb begrepen dat de pasta vanaf nu (as we speak dus!) ook bij Jumbo in de schappen ligt. Check hier de verkooppunten van Albert Heijn en hier de verkooppunten van Jumbo.

Ik vond de pasta heel geschikt om in de minestrone te verwerken, vanwege de stevige bite. Samen met alle groente die er in de soep gaat, maakte het een behoorlijk vullend geheel en daar was ik heel content mee. Met één zak pasta kan ik deze soep meerdere keren maken – dat vind ik ook een bijkomend voordeel. Kortom: geschikt bevonden. Laten we dan maar gauw overgaan naar het recept, zodat jullie de keuken in kunnen!

Wat heb je nodig voor 3 – 4 porties soep? 

1 ui

1 teen knoflook

olijfolie

2 bolcourgettes (of 1 grote gewone courgette)

600 ml passata (dit is één fles)

200 ml groentebouillon

trostomaatjes

2 grote wortels

2 stengels bleekselderij

100 gram glutenvrije pasta van Garofalo

mix van 250 gram kidneybonen en cannellinibonen (grote witte bonen)

mix van verse Italiaanse kruiden: salie, tijm, rozemarijn, oregano

peper en zout

balsamicoazijn om de soep op smaak te brengen

Wat ga je doen? 

1. Snipper de ui, pers de knoflook en verhit een beetje olijfolie in je soeppan op een laag vuurtje. Geef de knoflook en ui een minuut of vijf, en voeg eventueel alvast wat verse Italiaanse kruiden toe.

2. Snijd de courgette, wortel en bleekselderij in blokjes en voeg dit toe aan het ui-knoflookmengsel. Bak een minuut of vijf mee. Voeg ook gehalveerde trostomaatjes toe.

3. Voeg nu de passata (tomatensaus,) de glutenvrije pasta en de groentebouillon toe. Breng het geheel aan de kook en draai daarna het vuur laag. Het duurt ongeveer tien minuten tot de pasta gaar is.

4. Tijdens het koken van de pasta liet ik flink wat verse Italiaanse kruiden meekoken. Ik deed er hele takjes rozemarijn, salie en tijm bij en toen de soep klaar was, viste ik deze er weer uit.

5. Voeg tot slot de bonenmix toe en laat dit nog een paar minuten zachtjes meekoken. Niet te lang, want dan blijft er niks van de bonen over.

6. Breng de soep op smaak met zout, peper en balsamicoazijn.

En, needless to say, maar deze soep eet je natuurlijk met een lekker stuk (glutenvrij) brood erbij. Je zou wat ouder brood hiervoor gemakkelijk even kunnen toasten of kunnen opbakken met wat olijfolie, zodat niks verspild hoeft te worden.

Winactie

Mag ik je, voordat je naar de winkel rent om alle boodschappen voor dit recept te halen, nog even ergens op wijzen? Ik mag een winactie hosten van Garofalo. Daarvoor verwijs ik je graag door naar mijn Instagram account, maar ik zal hier ook uitleggen wat de bedoeling is. Ik verloot 3 glutenvrije pakketten ter waarde van €20 + een schort.

Ik daag je uit om op je eigen account een foto te delen van een pastagerecht waarvoor je volgende keer graag de glutenvrije pasta van Garofalo zou willen gebruiken. Misschien heb je onlangs zelf een lekkere pasta gemaakt, of heb je ergens een recept voorbij zien komen dat je altijd nog eens wil maken. (of misschien is het zelfs dit recept wel… ;)) Deel deze foto op je eigen account en tag daarin: @merelwildschut, zodat ik je foto gemakkelijk kan terugvinden. Verder is het vereiste vanuit het pastamerk dat je hun account volgt en dat is: @pastagarofalonl.

Zo simpel? Ja hoor! Zo simpel. Net als deze minestrone. Gauw aan de slag! Succes :) 

The post Vegan minestrone appeared first on De Groene Meisjes.

Boekenclub #5

Januari, wat duur je lang. Ik vind het een lange, donkere maand. Gelukkig zijn er altijd boeken. En dekentjes om onder te kruipen, met die boeken. Dat maakt zo’n wintermaand een heel stuk draaglijker. Naomi en ik hebben weer een leesselectie voor je gemaakt. We hebben een beetje losgelaten dat we iedere maand een x-aantal boeken zouden moeten lezen. Want hey, gaat het niet veel meer om het lezen van goéde boeken en daarvan genieten? En niet om hoeveel boeken dat dan zijn? Kwaliteit over kwantiteit. Laten we beginnen!

Naomi’s keuze

“Waar haal je de tijd vandaan om te lezen?” is er een uit de categorie veel gestelde vragen aan zowel mij als Merel. Ik heb geen tv, dat helpt. Zelfs geen Netflix. Boeken sleep ik overal mee naar toe; cafe’s, treinen en zeker ook in bad. Dat is de warmste plek in huis. Heel fijn met dit gure weer. Het leidt overigens wel tot kromgetrokken pagina’s en half-verzopen boeken.

Deze maand las ik . Het is poetic writing, zo staat voorin het boek. Ik zou het omschrijven als buitengewoon mooie overdenkingen over lief zijn voor jezelf. Je weet wel, dat waar je psycholoog zo blij van wordt. Althans, die van mij en Merel in elk geval. Ik ben niet de grootste poëzie fan, maar dit boek raakte mij. Van pagina 127:

if you love a thing

that stops you from

loving yourself:

you have to let that thing go

En pagina 101:

you cannot heal

the thing that

you keep hiding

beneath

your bones

Voor meer van deze mooie hersenspinsels kan je April volgen op Instagram (https://www.instagram.com/loveaprilgreen). Of het boek kopen natuurlijk. Ze heeft het zelf uitgegeven, dat vind ik sowieso stoer.

Tijdens de feestdagen heb ik gelezen. In deze memoir vertelt Judith Newman over haar zoon Gus die autistisch is. Het is een grappig, luchtig geschreven boek waarin ze ook de zwaardere onderwerpen niet uit de weg gaat. Want hoe komt het dat Gus autisme heeft? En kan hij straks wel zelfstandig functioneren in de maatschappij? Wat is daar eigenlijk voor nodig? Judith vertelt over de liefde van Gus (14) voor Thomas de Trein, dat hij alle routes en vertrektijden van de metro van New York uit zijn hoofd kent (handig voor toeristen) en hoe hij sociale vaardigheden leert van Siri. Ja, die van je telefoon. Siri geeft Gus antwoord op alle vragen die hij heeft, bijvoorbeeld over het weer in Kansas City de verschillen tussen schildpadden. Het is een opbeurend verhaal over wat technologie kan betekenen voor het leven van mensen zoals Gus. En over wat we als maatschappij missen als we zijn mogelijkheden niet benutten.

Ik zag ook nog een hele mooie film; . “Deze moet op je to-do-lijst!” appte ik Merel. Toen bleek dat ze het al aan het lezen was. Ik wist niet dat er überhaupt een boek was. Een klassieke book vs. movie situatie. De film is in elk geval prachtig. Het neemt je mee naar een zomers Noord-Italië in de jaren tachtig. Met verliefdheid, begeerte en opwinding zoals ze dat daar zoveel beter kunnen. Perfect voor al die winterse, verkleumde avonden hier. Moet je wel even uit bad en op de fiets naar de bios, maar geloof me, daar krijg je het snel weer warm.

Merel: het boek is zwoel en behoorlijk intens. Van veel mensen heb ik gehoord dat de film beter is dan het boek, dus ik kan niet wachten om dit zelf te gaan ontdekken. Ik hoop de film dit weekend te zien.

Merels keuze

Het eerste boek dat ik met jullie wil delen is . Wonder gaat over een bijzonder jongetje, August. En August, of Auggie, zoals hij liefkozend genoemd wordt, heeft een heel bijzondere afwijking. Door deze afwijking ziet  hij er heel anders uit dan zijn leeftijdgenoten en dat is moeilijk. Voor hem, voor zijn ouders, voor zijn zus, voor zijn vrienden. Heel de wereld kijkt naar August en dat levert heel verdrietige situaties op. Maar los van zijn afwijkende uiterlijk, is August een doodnormale, levendige, slimme, lieve jongen met een hartstikke leuk leven. En daar gaat dit boek over. Het is ontroerend, grappig, lief, verdrietig en luchtig. En ik heb inmiddels ook de film gezien en die is ook al die dingen. Maar goed, natuurlijk hoor ik als boekenliefhebber nu te zeggen dat het boek beter was dan de film. En dat was ook eigenlijk wel echt zo.

Een boek van een heel andere strekking is Verdriet is het ding met veren van Max Porter. Man man man, wat kwam dit boek bij mij binnen. Het is maar een dun boekje, met eigenlijk helemaal niet zo heel veel tekst, maar vergis je niet – dit verhaal gaat echt een beetje door merg en been. Het gaat over een jonge man die zijn vrouw en daarmee de moeder van zijn kinderen verliest. Het boek gaat dus ook over twee kinderen met een overleden moeder en een vader die daar maar mee moet zien te dealen. Ik merk dat ik inhoudelijk niet te veel wil vertellen over het boek, omdat ik bang ben dat je dan al een mening zult vormen voordat je het gelezen hebt. Het is by far het mooiste boek over rouw dat ik in lange tijd heb gelezen en  dat komt vooral ook door de de poëtische schrijfstijl die me heel erg heeft geraakt. Ik heb nog dagen lang gedacht: ‘dit moet wel het allerergste zijn om mee te maken.’ Maar ik heb ook nog heel vaak gedacht: dingen komen altijd goed.

 is dan weer een boek dat me veel minder heeft geraakt dan bovenstaande titels, maar me wel aan het denken heeft gezet. Het boek gaat over gestrand huwelijk. Ook dat zal je maar gebeuren, dat je na een jaar of 23 (uit mijn hoofd gezegd) te horen krijgt: ‘ik hou niet meer van je, ik ga bij je weg.’ En dat je dan maar moet zien te dealen met het feit dat je wel samen twee dochters hebt en dat je je gezin graag een beetje overeind wil houden. Want je hebt ook je werk en je persoonlijke dingen. Man, wat lijkt me dat ingewikkeld. Misschien lees ik normaal gewoon andere boeken, maar ik lees niet heel gauw iets over scheiden dat ik zó eerlijk vond. Je voelt echt de wanhoop van de vrouw die haar man helemaal niet kwijt wil en probeert de boel bij elkaar te houden en ik kan me zó goed voorstellen dat ik die persoon zou zijn. Van iemand houden die niet van jou houdt is mogelijk het allerergste dat er is. Naast dan dat de persoon van wie je het meeste houdt overlijdt, zoals in Verdriet is het ding met veren.

En zoals in Dit boek heb ik na heel lang twijfelen eindelijk opgepakt. Waarom ik twijfelde? Omdat het op mijn e-reader 1021 bladzijdes had en zoiets vind ik tamelijk intimiderend, ik zeg het maar eerlijk. Wel hoorde ik van allerlei mensen om me heen dat het een ongelooflijk goed boek was en ook wist iedereen zeker dat ik het zou kunnen waarderen – dus toen moest ik wel. Ik zal nog lang spijt hebben van het feit dat ik niet eerder aan dit boek ben begonnen, want mijn hemel, wat is het goed. Ik durf echt wel te zeggen dat dit boek het beste boek is dat ik in járen heb gelezen. Het is ook eigenlijk niet te vergelijken met iets anders dat ik onlangs heb gelezen en ik denk ook dat voorlopig niks in de buurt gaat komen van hoe goed ik dit vond. De personages voelen als vrienden en toen ik de eerste 300 pagina’s had gehad wilde ik dat het nooit meer stopte. Er gebeurt zóveel in dit boek, ik kan niet eens beginnen met vertellen wat allemaal. Ik houd het erop dat het gaat over een heel bijzondere vriendschap tussen een paar jongens, en later volwassen mannen, die samen een heel leven beleven. Met alles erop en eraan en met heel veel verdriet, maar ook met heel veel liefde. Twee van mijn vriendinnen lezen het boek momenteel en ik moet me steeds inhouden om niet alles te spoilen, maar ik krijg ook voortdurend kippenvel als ze vertellen over bij welke passage ze nu zijn. Ik ga dit boek héél moeilijk los kunnen laten, dat weet ik nu al.

Literaire events

Traditiegetrouw zet ik ook nog even de leukste literaire events van de komende tijd op een rijtje.

Winternachten Festival, Den Haag, 18-21 januari. Komend weekend kun je je in Den Haag onderdompelen in de wereld van de internationale literatuur. Het is de 23e keer dat het festival wordt georganiseerd en er komen ruim 80 (!) schrijvers, dichters, denkers en journalisten uit binnen- en buitenland spreken, verspreid over vier dagen. Er zal veel aandacht zijn voor actuele (maatschappelijke) thema’s en boeken, in de vorm van voordrachten, muziek en film. Check voor meer informatie en tickets de facebookpagina van het Winternachten Festival. 

Komende zondag kun je in Rotterdam naar Frontaal en in Utrecht naar Mooie Woorden en persoonlijk baal ik er een beetje van dat deze events altijd op dezelfde dagen vallen. Iedere maand moet ik weer kiezen en dat vind ik persoonlijk een beetje stom. (maar ik weet wel dat het universum niet om mij draait hoor, dus ik leg me er gewoon netjes bij neer)

Omdat ik anders naar mijn hoofd krijg ‘dat ik vergeet dat niet iedereen in de Randstad woont’ hier ook een event in Arnhem. (grapje, in Arnhem gebeurt sowieso veel tofs en ik ben heel erg gek op deze stad) Mensen zeggen dingen, op 25 januari wordt gehouden in de Lutherse kerk op de Korenmarkt. Een mooie locatie om naar mensen die dingen zeggen te komen luisteren, lijkt me zo.

Oh, en op de valreep krijg ik nog een goede tip voor de poëzieliefhebbers onder ons: op 25 januari is er de Nijmeegse Gedichtennacht in Café Trianon en dat belooft heel erg tof te worden. En ik bedoel, wie wil er niet met een biertje erbij naar gedichten die voorgedragen worden luisteren? Ik zou het wel weten als ik in Nijmegen woonde. Check de facebookpagina van het event!

Dit was de eerste editie van de Boekenclub van een nieuw jaar. Wat een lekker gevoel dat er dit jaar nog zoveel goede boeken kunnen komen, vinden jullie ook niet? Wij verheugen ons er al op. Dankjewel weer voor het lezen en tot volgende keer!

Kleine disclaimer: Zoals je misschien hebt opgemerkt, linken we voor alle boeken naar bol.com, als verkoopadres. Zoals je ook hebt kunnen opmerken, gaan wij zelf geregeld naar boekhandels en dat willen we jullie ook aanraden. Maar je snapt ook: wij moeten al die boeken die wij kopen en lezen en voor jullie recenseren ergens van betalen, en dan zijn die affiliaitelinkjes (als jij iets koopt via die linkjes, krijgen wij daar een klein percentage van – dat kost voor jou geen cent meer) wel heel erg handig als tegemoetkoming. Dankjewel voor je begrip :)

The post Boekenclub #5 appeared first on De Groene Meisjes.

Wat staat er op mijn bucketlist?

Ik zou ernaar kunnen streven om zoveel mogelijk Europese steden te zien, maar ik kom altijd weer terug in Berlijn. Dat is vanwege obvious reasons. Zoals de veganistische donuts die je hier kunt eten, de manier waarop de januarizon de gekleurde huizen ‘s avonds goud kleurt, de feestjes waarop je eindeloos kunt dansen zonder bekeken te worden omdat Berlijners eigenlijk vooral met zichzelf bezig zijn en de fijne gesprekken die ik hier voer met de lieve vrienden die ik hier heb. Maar het is vooral omdat ik tevreden ben in en met deze stad. Ik hoef niet per se ergens anders heen.

Ik kan kort zijn over wat er op mijn bucketlist staat. Ik heb er namelijk geen. Ik heb niet het idee dat mijn leven completer zou zijn met een bucketlist. Het is vast niet zo dat als er in mijn overlijdensadvertentie zou staan ‘heeft haar bucketlist helemaal afgestreept,’ mensen meer respect voor me zouden hebben. Het is mij onduidelijk waarom het hebben van een bucketlist mij gelukkiger zou maken dan ik nu al ben. Of laat ik het anders zeggen: ik weet niet hoe een bucketlist afwerken zou kunnen voorkomen dat ik ongelukkiger zou worden dan ik nu ben. Het is denk ik niet dat ik mijn heartbreak makkelijker te boven kom als ik bezig ben met het afwerken van mijn lijstje. Een bucketlist gaat ook niet voorkomen dat ik nog eens door een heartbreak zal moeten. Het kunnen afstrepen van al mijn bucketlist ‘dingen’ zal het verlies van een familielid niet minder pijnlijk maken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik denk eerlijk gezegd dat het hebben van een bucketlist ons wel in die illusie laat leven, maar ik geloof niet zo in die maakbaarheid van het leven.

Ook geloof ik niet dat het om kwantiteit gaat in het leven. Meer is niet altijd beter. Groter, spannender en indrukwekkender ook niet. Tof, die reis naar Zuid-Oost Azië, die zo ongeveer op ieders bucketlist staat, maar is het écht waar je naartoe wilde? Wat als je zou kijken naar een groter doel? Misschien is er iets waar je je nek voor zou willen uitsteken en kun je kijken naar welke reis daarbij zou passen. Misschien kom je dan in – weetikveel – Polen uit, en niet in Azië. Hoe erg zou dat zijn?

Bucketlists zijn ook heel veel moeten. En ook heel veel erbij willen horen, omdat de wereld om ons heen ons vertelt dat we bepaalde dingen moeten willen. Er is een enorme sociale druk om alles uit het leven te halen en om de beste versie van jezelf te zijn – altijd. Ik ben wel eens benieuwd hoeveel mensen daar écht plezier uit halen. Ik denk dat er een bepaalde mate van ontevredenheid van deze levensinstelling uitgaat. Het hele ‘als ik dit of dat niet heb gedaan, dan is mijn leven niet betekenisvol genoeg geweest,’ vind ik een akelige gedachte waar ik somber van word.

Immers, denken we nog wel eens na over hoe ongelooflijk bevoorrecht we zijn om überhaupt een bucketlist te kunnen hebben? Wanneer ik de afweging maak ‘zal ik nog een keer naar Berlijn gaan, of ga ik nu toch eens een andere stad ontdekken?’ dan weet ik: ik heb het goed voor elkaar. Ik kan kiezen. Het is een luxeprobleem. Ik kreeg bij mijn geboorte  een paspoort waarmee ik de hele wereld over kan en ik heb geld uit te geven aan een luxeproduct als reizen. Toen ik vorig jaar in Nepal was, en hoorde dat alleen heel rijke mensen de mogelijkheid hebben om te reizen – omdat zij zich de benodigde peperdure visa kunnen veroorloven – dacht ik: waar hebben we het ook eigenlijk over? Ik ben hier naartoe gevlogen zonder maar één keer na te denken over het feit dat het kúnnen reizen an sich al een groot geschenk is. Waar je dan ook naartoe zou willen.

En toen ik vorige week Floortje naar het einde van de wereld keek, en ik zag dat ze een paar dagen in een schuilkelder in Jemen heeft doorgebracht met de nodige spanning en angst die daarbij kwam kijken, toen dacht ik: zij gaat daar weer weg. Zij vliegt weer naar huis, naar haar veilige Nederlandse wereld. Voor de bewoners van Jemen is het een alledaagse realiteit dat je soms naar je schuilkelder moet vluchten. Ik kan me zo voorstellen dat er mensen zijn in Jemen die wel degelijk een bucketlist hebben, om een beetje hoop te houden en uitzicht op een toekomst – maar laten we niet naïef zijn; we weten ook dat veel mensen veel dingen van hun bucketlist niet zullen kunnen uitvoeren. Leuk dat wij kunnen gaan skydiven wanneer we genoeg gespaard hebben, maar laten we vooral eens nadenken over het feit dat wij niet eens een schuilkelder hoeven te hébben.

Ik vind het arrogant om te denken dat wij, bevoorrechte westerse mensen, gewoon gaan krijgen wat we willen. Het is vaak wel zo, daar niet van, maar eigenlijk maakt dat hele idee me boos. (ik zal maar niet beginnen over dingen als The Secret, want dan ga ik helemaal los) We denken echt dat we alles kunnen krijgen wat we willen, terwijl aan de spreekwoordelijk andere kant van de wereld mensen ‘s ochtends wakker worden en al blij zijn dat hun kinderen nog school mogen, zodat zij kunnen werken aan die betere toekomst die hen beloofd is. Dan heb je helemaal geen tijd om na te denken over wat er op die bucketlist van je moet komen te staan. Dat hele skydiven, of je dat wel of niet gaat doen, wat maakt dat nou eigenlijk helemaal nog uit?

Wat een voorrecht is het om in veiligheid te leven. En als je daar nog eens bovenop mag tellen dat je gezond bent, dan heb je het helemaal goed voor elkaar. Ik denk dat ik gewoon zou willen dat we allemaal wat vaker stil zouden staan bij de dingen die ons gegeven worden. Zonder een ‘namasté, rol die yogamat maar uit’ te pullen, ik vind echt dat veel mensen te weinig genieten van normale dingen. Het zou zo bevrijdend kunnen werken om eens wat verwachtingen los te laten, denk ik vaak. Ik oefen daar sinds de afgelopen twee jaar dagelijks mee, omdat letterlijk álles in mijn leven de afgelopen twee jaar anders is gelopen dan ik had gedacht. Dat is niet altijd leuk, maar wel altijd leerzaam. Ik heb veel mooie dingen verloren, echt heel veel, maar ik heb ook nog dingen over om gelukkig mee te zijn.

Het betekent niet dat ik geen plannen maak. Natuurlijk heb ik ook dingen waarvan ik denk ‘misschien moet ik daar eens iets mee doen.’ Zo loop ik bijvoorbeeld al een tijdje rond met eigenlijk een compleet nieuw businessplan in mijn hoofd en ik hoop er op een dag iets mee te kunnen, omdat ik echt denk dat het zou kunnen werken. Maar als daar niks van terechtkomt, dan heb ik er in ieder geval van geleerd en heb ik er inspiratie uitgehaald. En ach, dan komt er wel weer iets nieuws op mijn pad. Of niet, maar dan heb ik wat ik al had. En natuurlijk zijn er oorden in de wereld die ik wel eens zou willen zien. Zoals de bergen in Canada, bijvoorbeeld. Maar met nog een keer naar de bergen in Zwitserland gaan zou ik ook heel blij zijn. Het is namelijk nog niet eens twee jaar geleden dat ik de bergen überhaupt voor het eerst in mijn leven zag. Het zou voor mij misschien meer gaan om met wie ik naar die bergen sta te kijken. Waar ze dan liggen is dan eigenlijk bijzaak.

Ik snap heus dat het hebben van een bucketlist mensen hoop geeft. Je hoort wel eens dat mensen die heel ziek zijn graag nog een bucketlist willen ‘afwerken,’ voordat ze sterven. Ik vind en weet dat ik hier geen mening over mag hebben, want ik weet gelukkig niet hoe het is om ziek te zijn en te weten dat ik ga sterven. Het enige dat ik hierover denk, is: ik hoop dat als ik in deze nare positie zal verkeren, ik niet óók nog verdrietig zal zijn over het niet kunnen afstrepen van alle dingen op mijn bucketlist, als dat me niet is gegund.

Persoonlijk probeer ik te focussen op alle goede dingen, klein en groot, die me wél gegund worden. Dat verder alles toch anders gaat dan ik gepland had, en dat ik niet alles kan krijgen wat ik wil, dat ben ik inmiddels gewend. Eigenlijk is het één grote les in tevredenheid voor mij en ik denk dat dat precies is wat ik te leren had in het leven.

Dit verhaal is geen betoog om je je bucketlist in de prullenbak te laten gooien. Al wil je je slaapkamer behangen met bucketlists, (ook wel een tof dingetje voor op je lijstje trouwens, want het klinkt best uitdagend, al zeg ik het zelf) doe vooral wat bij jou past. Schrijf ook gerust je gedachten over dit onderwerp op, hieronder bij de comments. We hoeven het, uiteraard, niet eens te zijn :)

The post Wat staat er op mijn bucketlist? appeared first on De Groene Meisjes.

Vrijwilligerswerk

Het schijnt dat we het in Nederland behoorlijk goed doen, als het gaat om het doen van vrijwilligerswerk. Ik hoorde laatst in een programma op de radio dat we in verhouding tot andere Europese landen een hoge concentratie vrijwilligers hebben en dat zo’n 36% van de inwoners van Nederlands zich minimaal één keer per jaar inzet als vrijwilliger. Dat vond ik wel tof om te horen. Zelf doe ik ook vrijwilligerswerk, op meerdere plekken, en ik krijg daar geregeld allerlei vragen over. Dus besloot ik er een stukje over te schrijven.

Wat kunnen je beweegredenen zijn om vrijwilligerswerk te gaan doen?

Je kunt natuurlijk allerlei uiteenlopende redenen hebben om vrijwilliger te willen zijn en ik wil er ook meteen bij zeggen dat dat een heel persoonlijke keuze kan en mag zijn. Om je een voorbeeld te geven: wanneer ik mensen vertel over mijn werk en mijn interesses, dan gaan mensen er al gauw vanuit dat ik vrijwilligerswerk doe in een dierenasiel. En natuurlijk, ik ben heel erg gek op dieren en ik ben heel begaan met hun welzijn, maar vrijwilligerswerk doe ik op een andere plek. Het is een beetje zoals met het steunen van goede doelen. Soms willen we dat soort dingen voor elkaar bepalen – aan wie of wat we ons geld en tijd schenken, bedoel ik dan. Ik vind dat heel persoonlijke keuzes, dus ik bemoei me daar liever niet mee bij een ander.

Een reden om vrijwilligerswerk te doen kan bijvoorbeeld zijn omdat je erg begaan bent met een bepaalde doelgroep. Misschien is er een verzorgingstehuis in je buurt en denk je: het lijkt me heel fijn om iets voor oudere mensen te betekenen. Of misschien wil je juist iets met kinderen doen, of met mensen die geen veilig dak boven hun hoofd hebben, of met mensen die een verslaving hebben – ik noem maar wat opties op. Misschien is er een specifieke doelgroep waarvan je denkt: daar kan ik iets betekenen, daar gaat mijn hart naar uit.

Je zou ook vrijwilligerswerk kunnen gaan doen omdat je naar een nieuwe woonplaats bent verhuisd en graag mensen wil leren kennen. Je opgeven als vrijwilliger bij een organisatie is best wel spannend, maar het kan inderdaad dé manier zijn om een hele groep nieuwe mensen te ontmoeten. Best wel ideaal dus.

En stel dat je een leuke baan hebt, maar dat je graag wil weten wat er nog meer voor mogelijkheden voor jou zijn? Misschien heb je wel bepaalde talenten die je in je betaalde baan niet volop kunt benutten, maar die elders op vrijwillige basis wel heel goed van pas komen. Misschien heb je aspiraties in de creatieve hoek, bijvoorbeeld. Er zijn heel wat culturele instellingen die jouw hulp goed kunnen gebruiken. Misschien ontdek je wel allerlei nieuwe kanten van jezelf!

Andere redenen om vrijwilligerswerk te gaan doen kunnen zijn: je hebt plotseling heel veel tijd over en je vindt het prettig om jezelf nuttig te maken. Misschien ben je met pensioen en vind je het maar niks om thuis te zitten. Misschien heb je een oproep gelezen van een organisatie waar je niet per se iets mee hebt, maar denk je toch: ze hebben mijn hulp hard nodig, dus laat ik het maar doen. In het kader van ‘iemand moet het doen’ is dat ook nog een optie, natuurlijk. Kortom, er is eigenlijk altijd wel een reden om vrijwilligerswerk te willen doen.

Wat voor vrijwilligerswerk doe ik?

Zoals ik in mijn inleiding al zei, doe ik op drie verschillende plekken vrijwilligerswerk. Ik zal over alle drie de plekken kort iets vertellen, ook over hoe ik erbij kwam om dit te gaan doen.

1. Twee keer per maand werk ik een dagdeel (4 uur, dus 8 uur per maand) bij Adem Inn in Rotterdam. Dit is een stiltecafé waar mensen voor hun rust komen. Je kunt hier bijvoorbeeld lekker lezen, schrijven of mediteren, terwijl je ondertussen geniet van de tosti’s die ik voor je bak, of de slowcoffee die ik met liefde voor je zet. (thee mag ook)

Ik ben bij Adem Inn beland omdat ik het zelf een heel fijne plek vond om te komen. Het is zo’n lekker rustige plek zo middenin de stad, ik waardeer de plek echt heel erg. En toen zag ik dat ze nog mensen zochten (Adem Inn draait helemaal op vrijwilligers, vandaar) en besloot ik me op te geven. Ik kon een week later meteen beginnen! Ik doe het nu een paar maanden en ik vind het enorm leuk om te doen. Voor mij is het ook de perfecte plek om een beetje onder de mensen te zijn, aangezien ik geen collega’s heb in mijn normale werk. (ik heb wel een werkplek met werkplekgenoten, maar dat is toch anders) Bij Adem Inn heb ik leuke gesprekken en een heleboel gezelligheid. Ook ben ik best wel behendig geworden in het zetten van aeropress koffie en dat maakt me stiekem een beetje trots. Oh en ik ben ook heel goed in het uitzoeken van chille muziek, die we in het voorste gedeelte van het café zachtjes draaien. Ik vind het gewoon heel erg fijn om het ergens gezellig te maken voor anderen, heb ik gemerkt, dus ik werk hier graag.

2. Vanaf eind januari of begin februari begin ik bij de Voorleesexpress. Dit is een organisatie waar ik al heel vaak naar heb gekeken, maar ik vond nooit de rust om me op te geven. Een tijdje geleden hakte ik de knoop door, had ik een intakegesprek en een voorleestraining en nu kan ik niet wachten om een gezin toebedeeld te krijgen. Ik ga dan 20 weken lang één keer per week een uur voorlezen bij een gezin (met een taalachterstand) thuis. Ik mag alle kinderen in het gezin tussen de 2 en de 8 jaar oud voorlezen en het is ook de bedoeling dat ik de ouders bij het voorlezen ga betrekken. Ik hou van kinderen, ik hou van kinderboeken, ik hou van voorlezen – de juf Merel in mij komt weer helemaal naar boven en ik heb er enorm veel zin in en ik zal jullie er vast en zeker nog meer over vertellen als ik eenmaal gestart ben. Overigens zoekt de Voorleesexpress altijd voorlezers, dus schroom niet om een kijkje te nemen op hun website!

3. In de zomer heb ik 8 weken lang een paar dagdelen per week vrijwilligerswerk gedaan bij  het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam. Op dit moment is er even geen klus voor me, maar dat komt misschien in de lente weer, dus ik sta gewoon in het bestand als oproep-vrijwilliger. Ze kunnen me eventueel ook inzetten voor evenementen die in het museum worden georganiseerd, dus dat is altijd leuk. Ik ben bij het fotomuseum beland door een advertentie op Instagram. Ze zochten hosts voor een bepaalde grote expositie, en ik had in die periode heel veel tijd, dus ik dacht: waarom niet? Ook vind ik het gewoon heel leuk om me meer met kunst en cultuur bezig te houden, dus dit leek me de perfecte plek. En dat was ook zo. Het is zó leuk om te ervaren hoe het is om in een museum te werken. Net als een school, vind ik een museum een toffe werkplek. Wie weet ga ik daar ooit nog eens iets mee doen. Het hosten ging me ook best wel goed af denk ik. Ik heb heel veel leuke gesprekken gehad en ik vond het leuk om mensen een warm welkom te bieden. Het lijkt me zeker leuk om in de lente weer eens zo’n periode op te pakken!

Je ziet het, ik ben vrijwilliger op heel uiteenlopende plekken en ik vind alles leuk. Ik zou ook nog wel dingen op vrijwillige basis in het onderwijs willen doen. Of voor een organisatie die zich inzet voor lhbt+ zaken. Dus ook ik heb nog een heleboel te onderzoeken op dit gebied!

Waar moet je aan denken als je je opgeeft als vrijwilliger?

Het is natuurlijk niet alleen maar leuk om vrijwilliger te zijn. Of ja, jawel, maar er komen ook wat dingen bij kijken. Hoewel je een onbetaalde overeenkomst aangaat, heeft natuurlijk wel elke partij zijn verantwoordelijkheid te dragen. Er moeten afspraken worden gemaakt en iedereen moet zich daaraan houden, anders werkt het niet.

Je gaat dus bijvoorbeeld een commitment aan voor een bepaald aantal dagdelen of uren in een maand of jaar. Je krijgt bepaalde verantwoordelijkheden toebedeeld en daar moet je wel mee om kunnen gaan. Ze moeten op je kunnen rekenen bij zo’n organisatie – ook als er niet de ‘ik krijg er geld voor’ – motivatie is. Misschien weet je van jezelf dat dat niks voor jou is, dan kan je er beter niet aan beginnen.

Bedenk je van tevoren goed: heb ik de tijd? Kan ik dat waarmaken? Ben ik bereid om dat offer te brengen? Betrek hierbij ook de factor reistijd. Hoeveel tijd kost het je om van en naar je vrijwilligerswerk te komen? Heb je de middelen om dit te kunnen doen? Wanneer je met de auto of het openbaar vervoer moet reizen, dan kost dat geld. Logisch, maar check dan wel even: wordt dit vergoed? En zo niet, heb ik het er dan zelf voor over? Het allerbeste werkt het natuurlijk als je naar je vrijwilligersplek kunt lopen of fietsen, zodat niemand op kosten wordt gejaagd  en je er ook minder tijd mee verliest.

Heb je alles overwogen en goed overdacht? Weet je wat je beweegreden is? Heb je iets gevonden wat bij je past? Denk je dat je het kunt waarmaken? Nou, wat let je dan nog? Geef je gewoon op en begin! :) Mij maakt het doen van vrijwilligerswerk echt heel erg blij en ik heb het inmiddels helemaal opgenomen in mijn weekplanning. Een x-aantal uur per week/maand besteed ik aan vrijwilligen en dat voelt goed en logisch. Het is iets wat ik al langer wilde doen, maar waar ik nooit helemaal de rust voor kon vinden. Tijdens mijn verlofperiode, een paar maanden geleden, heb ik het opgepakt en dat heeft alleen maar goed uitgepakt tot nu toe. Ik hoop dat dat voor jou ook zo kan werken!

Voel je vrij om bij de comments vragen te stellen en/of te vertellen waar jij vrijwilligerswerk doet. Ik ben heel erg benieuwd! 

The post Vrijwilligerswerk appeared first on De Groene Meisjes.

Mijn favoriete films, series, podcasts en boeken van 2017

Oké, we zijn inmiddels al een paar dagen onderweg in het nieuwe jaar, maar ik vind dat ik dit lijstje toch nog kan delen met jullie. Ik krijg er namelijk veel vragen over, of ik een overzichtje kan maken van de dingen die ik vorig jaar het liefste las, luisterde of keek. Eigenlijk vind ik dat nog best wel een lastige vraag, want er was zóveel goeds. Maar ik ga mijn best doen.

Films

Laat ik beginnen met de beste films die ik in 2017 zag. Helaas was ik dit jaar niet zo trouw met het bijhouden van lijstjes met films en series. Dat deed ik eerdere jaren wel en dat is dus heel erg handig als je, zoals vandaag, een overzicht wil maken. Dus, reminder aan mezelf: beter bijhouden wat je hebt gezien! (ook de films die je niet zo goed vond, want ook dat is wel leuk om je nog te kunnen herinneren, zoveel maanden later). Goed, ik zal toch mijn best doen op een lijstje:

Baby Driver. Dat vond ik echt een heel verrassende film en omdat ik hem zó goed vond, heb ik hem twee keer gekeken. Dat doe ik niet vaak met films, maar Baby Driver vond ik echt zo’n film die ik nog een keer wilde zien. Ik vond alles eraan goed. Het spel, de muziek, het onderwerp – terwijl ik toch eigenlijk niks met scheurende auto’s heb.

Moonlight. Wat een prachtig verhaal is dit zeg. De film was eigenlijk alles wat ik er níet van had verwacht en juist daarom vond ik hem zo mooi en verrassend. Ik heb gezien dat Moonlight op verschillende filmfestivals nog een eervolle extra vertoning krijgt en ik weet zeker dat ik er daar nog eentje van wil bijwonen, want het is ook bij uitstek een film die je het beste op groot scherm bekijkt.

The Square is mogelijk de meest bizarre film die ik überhaupt in jaren heb gezien, maar daarmee wel ook één van mijn favoriete films. Ik vond hem gewoon heel erg tof, zonder dat ik precies kan uitleggen waarom.

Wonder. Niet omdat het per se de beste film van het jaar is – al zitten er wel goede acteurs in, maar het is wel echt een Hollywood film en dat heeft meestal niet mijn voorkeur, – maar het is gewoon een fijne verfilming van een heel goed boek (met ook als titel Wonder). Wonder (en dan met name het boek,) heeft echt indruk op me gemaakt, dit verhaal blijft me nog wel eventjes bij.

Atomic Blonde was ook niet echt een film waarvan ik had verwacht dat ik hem goed zou vinden, maar dat was wel zo. Ik vond het eerlijk gezegd ook vooral gewoon een heel sexy film. Ik bedoel, een Charlize Theron die gewoon eigenlijk alles overwint, dat is niet vervelend om naar te kijken. Ook vond ik de muziek heel erg goed.

Ik zag op Tweede Kerstdag de klassieker The Breakfast Club voor het eerst. Cool. Ik vond het echt een heel leuke film, eigenlijk in al z’n eenvoud. En die 80’ies vibe, die is soms stiekem best wel lekker natuurlijk.

De allergrappigste (en ook ontroerende) film die ik dit jaar heb gezien is, denk ik, The Big Sick. Ik zie niet vaak comedy’s die ik zó goed vind. En een leuk detail: ik keek hem op mijn verjaardag en dat deed me goed :)

Wat misschien leuk is om te weten, is dat Cineville op 14 januari in verschillende filmtheaters in het land een dag organiseert waarop de beste films van 2017 nog een keer worden vertoond. Dat is dus misschien wel dé kans om een paar heel goede films nog te zien. Kijk voor de agenda even op de facebookpagina van Cineville. 

Ik heb al een lijstje van films die ik de komende weken wil gaan zien. Dat zijn: Call me by your name, On body and soul, Bar Bahar, Jane en Molly’s Game. Ik ben echt heel benieuwd naar wat voor moois er allemaal komt in 2018 en ik kan niet wachten om mijn Cineville heel veel te gebruiken.

Series

Ook keek ik een heel aantal goede series op Netflix. Er zijn eigenlijk maar – denk ik – twee programma’s die ik buiten Netflix om kijk en dat zijn Boer zoekt vrouw en Floortje naar het einde van de wereld. Het zijn ook eigenlijk de enige programma’s waarvoor ik mijn televisie aanzet, dus ja, Netflix wordt hier goed gebruikt. Dit waren mijn favoriete series:

– Dear White People. Goed verhaal en ook goed uitgevoerd. Niet alleen vermakelijk, ook leerzaam.

– Easy.  Vreselijk ongemakkelijke serie, maar daardoor vaak wel leuk.

– Please Like Me. Ik hoú van alle personages uit deze serie. Het voelt alsof het mijn eigen vriendengroep is.

– Atypical. Lief verhaal over een autistische jongen, fijne serie om op zondagmiddag te kijken als je met heel veel lekker eten op de bank zit.

– Master of none. Voor altijd één van mijn favoriete series ever. Gotta love Aziz Ansari. De balans tussen humor en diepgang vind ik in deze serie echt ongelooflijk knap gevonden.

– The Good Place. Hilarisch, maar dat kan ook niet anders, want het is van de makers van Parks and Recreation en dat is de grappigste serie ooit gemaakt.

– She’s Gotta Have it. Goed verhaal, matig uitgevoerd. Geen aanrader.

– Chef’s Table. Ik kan uren kijken naar mensen die zo gepassioneerd met eten bezig zijn.

– Crazy Ex-girlfriend. Net aan begonnen, vind het tot nu toe wel grappig, dus ben benieuwd!

– Black Mirror. Van deze serie heb ik slechts een paar afleveringen gezien, maar die hebben wel indruk gemaakt, dus ik ga zeker meer kijken.

– Naar de serie Eastsiders ben ik heel erg benieuwd, dus daar ga ik snel aan beginnen. Ook over Anne with an E hoor ik goede verhalen, dus ik ben benieuwd! Gotta love dat Netflix abonnement, hoor. Blijft toch wel heel erg fijn.

Podcasts

Als je mijn blog al wat langer volgt, dan weet je dat ik enorm van podcasts luisteren hou. Aan sommige podcasts ben ik echt een beetje verslaafd. Ik heb zelfs meldingen ingeschakeld, zodat ik precies weet wanneer er een nieuwe aflevering van een bepaalde podcast online komt. En dat terwijl ik van níks meldingen wil op mijn telefoon – moet je nagaan. Dit zijn, als je het mij vraagt, de allerbeste podcasts van 2017:

– Bob. Zonder er ook maar een moment over te twijfelen noem ik dit de podcast van 2017. Deze Nederlandstalige (Vlaams) podcast is eigenlijk meer iets dat het midden houdt tussen een reportage en een luisterverhaal. Het is zo prachtig uitgevoerd. Echt jaloersmakend mooi. Zeg maar dat als je radiomaker zou zijn, je zou wensen dat je zoiets moois zou maken. Er waren helaas maar zes afleveringen, en die heb ik allemaal ademloos gevolgd. Voor wie Bob niet kent: het gaat over een dementerende oudere dame, die op zoek is naar haar jeugdliefde. Het gaat over geheimen, over het ontrafelen van mysteries en over families. Het is ontroeren, grappig hier en daar en ook nog eens heel erg leerzaam. Ik wou echt dat ik Bob opnieuw voor het eerst kon luisteren. Of dat de makers heel snel met een ander mooi verhaal komen.

– Pop Culture Happy Hour is de podcast die ik het meest recent heb ontdekt. Of niet zelf ontdekt, maar getipt heb gekregen. En sindsdien heb ik iedere dag afleveringen teruggeluisterd, omdat het zó leuk is. In iedere aflevering van Pop Culture Happy Hour – en dat zijn er twee per week, – worden er films, series, games en boeken besproken door een heel leuk panel. Het zijn prettige stemmen om naar te luisteren, de onderwerpen zijn tof en  je hebt het gevoel dat je altijd helemaal op de hoogte bent van al het nieuws uit de wereld van de popcultuur. Los daarvan heb ik echt een paar keer hardop gelachen in het openbaar vervoer, omdat het gewoon echt heel grappig is.

– Over lachen om podcasts gesproken: dat was ook het geval bij Bedvogels. Deze podcast van VPRO gaat over seksualiteit in de breedste zin van het woord. Het bespreekt eigenlijk alle onderwerpen die je misschien niet durft te bespreken met de mensen om je heen. Het is open en grappig en ook nog eens leerzaam. Ik vind het echt heel erg tof. Overigens, een Vlaamse variant op deze podcast is Vuile Lakens. Ook heel erg de moeite waard!

– Ondercast heb ik al duizend keer getipt, maar ik ga het gewoon nog een keer doen, omdat het echt één van mijn lievelings dingen om naar te luisteren is. Deze podcast gaat over literatuur, maar dan niet op een saaie manier. (niet dat ik literatuur gauw saai vind, maar dit terzijde) Ik kan er echt heel erg blij van worden om Dennis en Lisa, de makers van deze podcast, te horen praten over boeken. Ook hebben ze vaak heel interessante gasten in de show, die dan komen voordragen uit eigen werk, of die een boek willen tippen. Mijn leeslijst blijft maar groeien door Ondercast!

– Women of the hour, van Lena Dunham, blijft één van mijn favorieten en ik hoop dat er heel snel nieuwe afleveringen komen. Ik heb aan deze podcast heel goede herinneringen, omdat ik de afleveringen luisterde terwijl ik met mijn koptelefoon op door de straten van Berlijn liep. Grappig is het hoe dat soort dingen – net als dat je dat met muziek kunt hebben, – je zou bij kunnen blijven.

Boeken

2017 kan wel de boeken in (see what I did there?) als het jaar waarin ik mijn leesverslaving weer oppakte. En dan ook echt goed. Ik las heel veel en ook heel veel goede boeken. Er is nooit een moment dat ik geen boek lees. Als in, ik heb een leeslijst waar ik me nog maanden zoet mee kan houden, dus ik zit nooit zonder leesvoer. Heel fijn vind ik dat. Dit zijn de boeken die heel veel indruk op me hebben gemaakt:

–
–
–
–
–
–
–
–
–
–

(dit zijn affiliatelinks)

Ben je benieuwd naar alle boeken die Naomi en ik je dit jaar hebben getipt? Check dan De Boekenclub deel 1, 2, 3 en 4. In 2018 willen we iedere maand een editie van de Boekenclub met jullie delen, dus we gaan voor 12 delen in het nieuwe jaar!

Dat ik dit jaar zoveel heb gelezen, gekeken en geluisterd, vind ik een heel goed teken. Het betekent namelijk dat ik de tijd en rust heb gevonden om eens niks anders te doen dan gewoon met een boek op de bank te hangen. Of om geregeld naar het filmhuis te gaan, of om urenlang series te bingewatchen op Netflix. Voorgaande jaren vond ik het veel lastiger om hier de rust voor te vinden, maar dit jaar ging het me vrij gemakkelijk af en daar ben ik blij mee. Ontspannen heb ik altijd vrij lastig gevonden, maar het lijkt erop dat ik het toch begin te leren. Ik wil deze ontwikkeling zeker voortzetten in 2018, want het bevalt me wel.

Voel je vrij om jouw favoriete films, series, podcasts en boeken te delen in de comments! 

The post Mijn favoriete films, series, podcasts en boeken van 2017 appeared first on De Groene Meisjes.

Mijn 2017

Natuurlijk schrijf ook ik een jaaroverzicht. Ik weet dat je er waarschijnlijk al zo’n dertienduizend hebt gelezen, maar het hoort er gewoon een beetje bij. Ik vind het prettig om terug te kijken op wat ik dit jaar allemaal meemaakte, leerde, ontdekte en te verwerken kreeg. Het was een leerzaam en interessant jaar, zo kan ik het denk ik wel samenvatten. Er is een hoop dat ik wil meenemen naar 2018, maar laten we eerst even terugblikken.

Reisjes

Ik begin niet met dit onderdeel omdat reizen het allerbelangrijkste in mijn leven is – ik bedoel, het is leuk, maar thuis zijn vind ik mogelijk nog fijner, – maar omdat het toch wel vaak de memorabele momenten in een jaar zijn. Ik maakte dit jaar aanzienlijk minder reisjes dan in 2016 (dat was ook gewoon een kneiterdruk jaar, blijkt nu achteraf,) en dat was helemaal oké. De reisjes die ik maakte waren namelijk stuk voor stuk fantastisch.

Ik ging voor het eerst naar Schotland, naar het Wereldkampioenschap Havermoutpap maken. Het is niet erg als je niet gelooft dat dit echt bestaat. Ik snap het wel, ik heb het ook eerst met eigen ogen moeten zien. Dit was echt een reis die ik verwacht nooit meer te vergeten. Nog los van dat zo’n havermoutkampioenschap een hele happening is, is  Schotland gewoonweg prachtig. De treinreis die ik maakte van Carrbridge (op het platteland) naar Edinburgh was de mooiste die ik tot nu toe ooit maakte. Edinburgh stal mijn hart, want wat een fijne stad bleek dat te zijn. Schotland was echt een heel mooie verrassing.

De trip naar Oregon, in de Verenigde Staten, was ook onvergetelijk. De natuur, die je misschien kent uit Wie is de Mol, heeft zo’n diepe indruk op me gemaakt. Je hebt daar letterlijk alles in één staat: bergen met sneeuw, bossen, meren, de oceaan en de duinen. Wat ik hier in een week allemaal heb gezien is echt ongelooflijk. En dan heb ik het nog niet eens over Portland, ook wel bekend als dé hipsterhoofdstad van de USA. Ook dat was fantastisch.

Een andere werktrip die veel indruk op me heeft gemaakt, was een tweedaags reisje naar Zuid Frankrijk. Ook daar was ik nog nooit geweest. Wel in Frankrijk, maar niet in het zuiden. We gingen er met een groep journalisten en bloggers naartoe, om een ‘diner en blanc’ mee te maken. Sta je dan bij zonsondergang op een zoutberg, met een aankleding waar de gemiddelde Pinterest bruiloft nog jaloers op zou zijn, uitkijkend over water dat langzaam roze kleurt. Dit was echt zo’n moment dat ik heel bewust in me op moest nemen, omdat ik niet weet of zoiets ooit nog terugkomt.

Maar soms bleef ik ook dichterbij huis. Ik bedoel, de Veluwe en Vlieland zijn me dit jaar ook heel goed bevallen. Wat zijn de Waddeneilanden toch fijn. Lekker wandelen en uitwaaien op het strand, lokale biertjes drinken en boeken lezen. Meer heb je soms gewoon niet nodig. Stiekem heb ik mijn volgende verblijf alweer gepland. Een weekendje frisse lucht snuiven in de lente, dat leek me fijn.

Berlijn. Twee keer dit jaar. In Berlijn zijn is altijd fijn en ik kan niet wachten om in januari weer even terug te zijn en mijn lieve vriendinnen daar te bezoeken. En eigenlijk weet ik ook dat ik in 2018 wel vaker dan twee keer in Berlijn wil zijn, want die stad is en blijft mijn lievelings.

Drie reisjes maakte ik mijn ex-geliefde. Waar ik eerst maanden niet meer aan deze reisjes kon denken, laat staan naar de foto’s kijken, merk ik nu dat ik er met steeds meer warme gevoelens op terugkijk. In april gingen we naar Londen. We bezochten het Coffee Festival Londen en verbleven in het fantastische Shoreditch. Dit is een buurt in Londen die mij waarschijnlijk nooit zal vervelen, met haar uitbundige street-art en kleurrijke mensen. We deden niets anders dan rondwandelen in de zon, lekker eten en heel veel koffie en cocktails drinken. Wat een ongelooflijk geluk hadden we dat weekend – met alles, eigenlijk.

Hetzelfde geldt voor Lissabon, waar we samen een zonnig weekend in januari doorbrachten, om haar verjaardag te vieren. Kilometers wandelen (en al die trappen beklimmen!), vegan chevice eten en heel goede wijn drinken. Wat zijn reisjes die je samen hebt gemaakt ontzettend bijzondere herinneringen om voor altijd te koesteren.

Nu is het tijd om weer nieuwe mooie herinneringen op te doen, in een nieuw jaar, met hopelijk ook weer een paar nieuwe reisjes. Ik heb, behalve dat ik weer naar Berlijn en Vlieland wil, niks concreets op de planning staan. Maar dat geeft niet, want die dingen ontstaan toch het beste spontaan. Natuurlijk is er wel altijd een wensenlijstje, maar ach, als dat lijstje niet uitkomt, dan laat ik me ook graag verrassen door andere bestemmingen.

Persoonlijke ontwikkeling

Naast reisjes maken deed ik een hoop andere leuke dingen. Zo ging ik bijvoorbeeld naar – voor mijn doen, – best wel veel concertjes. De mooiste waren die van Nick Mulvey, Eefje de Cisser, Lorde en Fink. Voor 2018 heb ik al voor zo’n zes concerten kaartjes gekocht, dus ik heb de smaak lekker te pakken.

Ik las veel meer boeken en kwam erachter dat ik misschien wel veel meer met literatuur wil doen. Dat resulteerde onder andere in een leuke samenwerking met de Bibliotheek Rotterdam voor 2018, waar ik heel benieuwd naar ben. Naomi en ik begonnen met de rubriek ‘De Boekenclub,’ waarin we iedere maand zo’n zes boeken met jullie bespreken. Ook heb ik plannen opgevat om een master Jeugdliteratuur te gaan volgen en dat start dan ook komend jaar, aan het einde van de zomer. Spannende dingen allemaal.

Ik deed vrijwilligerswerk bij het Fotomuseum en bij stiltecafé Adem Inn en in januari start ik bij de Voorleesexpress. Ik kan niet wachten om kennis te maken met ‘mijn’ gezin, waar ik vanaf eind januari iedere week een uurtje zal gaan voorlezen. Het is zo leuk om belangeloos dit soort dingen te doen en om onder de mensen te zijn. Het geeft me precies een goed evenwicht tussen het werken als blogger (wat soms best wel eenzaam kan zijn,) en genoeg sociaal contact hebben. Bij Adem Inn blijf ik voorlopig ook nog vrijwilligerswerk doen, dus kom gerust eens een theetje drinken en een boek lezen!

Ik volgde een poëziecursus voor beginners bij Poetry International en bleek het heel erg leuk te vinden. Het was jaren geleden dat ik voor het laatst poëzie geschreven had, maar ik was klaarblijkelijk nog niet verleerd. Inmiddels heb ik me ingeschreven voor een vervolgcursus: een jaarcursus poëzie, gegeven door verschillende docenten. Een heel jaar lang poëzie. Fijn idee.

Dit jaar was dus best wel het jaar waarin ik me meer bezighield met kunst, literatuur en cultuur. Ik ging vaker dan ooit naar een museum (hulde voor de museumkaart!) en ik las, schreef en luisterde veel. Maar, ik ontdekte ook yoga en sport. En dat begon voor het eerst in mijn leven niet vanuit  een noodzaak om af te vallen, of vanuit een drang om te bewijzen ‘dat ik ook zo iemand ben die dat soort dingen doet.’ Het begon vanuit de wil om beter voor mezelf te zorgen. Dat resulteerde in yin yoga, puur voor de ontspanning, en drie keer in de week naar de sportschool voor cardio en krachttraining. Dat doen mijn nicht Hannah en ik nu al een maand en we zijn echt een winnend team. Zonder haar zou ik dit ook echt niet volhouden, dus, dankjewel liefste Hannah.

Het voelt zó goed om op deze manier beter voor mijn lichaam te zorgen, in plaats van dat ik het doe omdat ik geobsedeerd ben door een weegschaal of omdat ik mezelf heb voorgenomen een X-aantal kilo’s af te vallen. Sterker nog, ik wéét niet eens hoeveel ik weeg momenteel. En dat is helemaal prima. Misschien heb ik eindelijk de sleutel naar beter voor mezelf zorgen gevonden in ontspanning, gezonder eten en sporten. Ik durf dat soort dingen niet heel goed hardop uit te spreken, maar ik begin het wel te denken.

Wat ik ook heel belangrijk vind om te vermelden, is dat ik mijn weg helemaal vond in Rotterdam en nieuwe vrienden maakte. Mijn nicht en ik vonden elkaar voor de volle 300% en ik blij dat ik nu, naast mijn lieve vrienden die grotendeels nog in Amsterdam wonen, ook heel fijne mensen in Rotterdam ‘heb.’ Het voelt goed om hier te zijn. Voor nu in elk geval :)

Werk

Het is eigenlijk wel grappig dat ik dit stuk eindig met het onderdeel werk. Andere jaren zou ik hier misschien juist mee gestart zijn. In 2017 deed ik het heel bewust een beetje rustiger aan. Ik merkte dat mijn leven echt voor een heel groot deel uit werken en online zijn was gaan bestaan en dat wilde ik niet meer. Ook wilde ik onderzoeken of er nog andere onderwerpen en thema’s waren over ik wilde schrijven, of waarin ik me wilde verdiepen. En dat was zo. Weet je, de Groene Meisjes bestaat inmiddels ook alweer ruim zes jaar. Dat is een lange tijd om week in week uit over maar een paar onderwerpen (eten, duurzaamheid) te schrijven. En hoewel ik die onderwerpen nog steeds heel interessant vind, is er meer. Daar heb ik dit jaar lekker de tijd voor genomen en inmiddels denk ik weer een beetje te weten welke kant ik op wil.

Ik start mijn nieuwe jaar met een nieuwe werkplek. Vorige week heb ik getekend voor een bureautje in BlueCity, de meest duurzame werkplek die je in Rotterdam gaat vinden. Je weet wel, dat zijn die werkplekken in het oude Tropicana zwembad met uitzicht over de Maas. Hoe leuk is dat? Ik hoop hier naast veel productiviteit, ook veel plezier en inspiratie te vinden. Dat kan bijna niet anders, met al die groene en toffe ondernemers die hier ook een bureau huren. Ik heb er zin in om hier aan de slag te gaan! In januari start ook mijn nieuwe werkritme. Vanaf nu ga ik mezelf de vrijdagen vrij geven en heel bewust proberen vier dagen in de week te werken. Dat is een werkritme dat me altijd heel goed beviel toen ik nog in het onderwijs werkte, dus ik denk dat dat nu ook wel gaat werken voor me. Ik kijk ernaar uit.

2018

Al met al denk ik dat ik kan zeggen dat 2017 een bewogen jaar was. Het was niet allemaal leuk en makkelijk. Ik bedoel, ik kocht bijvoorbeeld géén huis, wat ik wel verwacht had, en mijn vriendin en ik gingen uit elkaar – dat is iets heel verdrietigs. Toen Eefje de Visser laatst tijdens haar concertje in Rotown zong ‘Heb je het al gezien? We redden ons in plaats van niet, wel,’ heb ik dan ook wel eventjes zachtjes gehuild. Maar dat is wel hoe het is. Je redt je weer en dingen komen goed.

Andere jaren had ik wel eens hele lijsten van goede voornemens. Van allemaal dingen die beter moesten. Mijn enige échte voornemen voor 2018 is om nog meer aan zelfcare en zelfliefde te doen. Milder voor mezelf zijn. Minder moeten. En wat er dan verder allemaal op mijn pad komt, dat zie ik dan wel weer.

Proost, lieve mensen. Heb een heel fijne jaarwisseling. Laten we met z’n allen een beetje ons best doen om van 2018 een liefdevol, warm, leerzaam, veilig, interessant en vooral ook gewoon leuk jaar te maken. Dankjewel voor het lezen van al mijn blogjes van dit jaar. Dankjewel voor jullie support en vertrouwen. Ik ga, ook in 2018, weer mijn best voor jullie doen. Veel liefs en een heel gelukkig nieuwjaar! 

Foto’s: Aline Bouma 

The post Mijn 2017 appeared first on De Groene Meisjes.

Duurzaam kerst vieren, de 2017 editie

Foto’s: Aline Bouma / Deze blogpost is geschreven in samenwerking met illy

Misschien heb je al meer dan genoeg kerstblogjes gelezen de afgelopen tijd. Ik bedoel, ik zie al sinds november – als het al niet oktober was – allerlei recepten en dergelijke voorbij komen online. Dus vergeef het me als je inmiddels je dosis hebt gehad. Ik wilde toch een paar leuke duurzame kersttips met je delen en je laten zien hoe ik kerst vier dit jaar. En aangezien je vandaag en morgen nog boodschappen kunt doen, kan het nog net, toch?

Adopteer een kerstboom

Er is in de ‘groene wereld’ altijd een beetje een discussie gaande over wat voor kerstboom je het beste kunt hebben. Een kunstboom gaat jaren mee, maar moet wel van plastic wordt gemaakt. En wat als je hem wegdoet, wordt hij dan wel gerecycled? (ik hoop altijd maar dat mensen hem naar de kringloop brengen en dat iemand anders er dan weer plezier van heeft) Voor een echte boom moet er een echte boom worden gekapt. Die worden vaak niet heel duurzaam verbouwd. En die staan een paar weken in je huis en dan? Dan vallen de naalden uit en gooi je de boom weg. Dan wordt de boom verbrand, eigenlijk heel bizar, als je erover nadenkt. Ik bedoel, dat doe je met kamerplanten toch ook niet? Die koop je ook om er jaren plezier van te hebben. Dat staat me heel erg tegen.

Maar de eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat ik een echte boom wel het mooiste vind. En het ruikt zo lekker. Dus wat ik vorig jaar heb besloten is: ik adopteer een kerstboom. En die breng ik dan weer terug. Om hem vervolgens het jaar daarna weer op te halen. Dus zo geschiedde. Ik mocht mijn boompje – een beetje een scheef en kneuzig geval, maar daardoor extra leuk – van het weekend weer ophalen. Ik werd er zo blij van om weer herenigd te zijn met ‘mijn’ boom! Het was nummer 6612 en ik ging nog net geen sprongetje van geluk maken toen ik het nummer vond tussen alle bomen.

Thuis hing ik er LED lichtjes in en een paar mooie ornamenten in de vorm van groente en fruit. Ik kreeg een paar weken geleden  van vriendinnen een geweldige avocadobal en die heeft dé ereplek in mijn boom gekregen. Wat is ie leuk he?

Zo rond 6 januari breng ik mijn boom weer terug. Dan wordt de boom weer geplant en kan ik hem volgend jaar weer ophalen. Daar word je toch gewoon heel erg blij van? Als jij volgend jaar ook een adoptieboom wil, dan verwijs ik je graag door naar adopteereenkerstboom.nl.

Eet iets lekkers

Natuurlijk, je kunt allerlei kant-en-klare dingen kopen in de supermarkt. Maar als je het aan mij vraagt, dan blijft het allerleukste toch wel om zelf iets te maken. En dat hoeft helemaal niet heel ingewikkeld of uitgebreid te zijn. Wat ik hier bijvoorbeeld deed, was een brownie bakken en dit in een mooi glas serveren met soja ijs, waar ik een beetje espresso, van illy, gemaakt met mijn espressomachine, overheen goot. Mega simpel, maar zó lekker. Bijna iedereen lust dit en het ziet er leuk uit, dus ik durf eigenlijk wel te zeggen dat dit een gegarandeerde kersthit is.

Check hier een recept voor vegan brownie. Je kunt in dit geval de toppings weglaten en alleen het basisrecept voor de bodem volgen. Soja ijs koop je tegenwoordig bij iedere supermarkt en verder hoef je alleen een paar espressootjes te zetten. Kind kan de was doen!

Kindjes aan tafel? Dan is het natuurlijk extra leuk om iets apart voor hen te maken, zodat zij zich ook een beetje speciaal voelen. Ik weet nog hoe leuk ik dat zelf vond als kind. Ik bakte dezelfde brownies, maar dan in kerstboomvormige muffinvormen (dit soort siliconen vormen vind je nu in íedere kookwinkel, of bijvoorbeeld bij Hema of Xenos,) en serveerde het met eetbare glitter (ook van de kookwinkel,) en een bolletje soja ijs. Ik maakte het geheel af met een kerstig kaarsje in het ijs. (wees daar wel op tijd bij, anders zit het hele ijs onder het kaarsvet – maar het idee is leuk ;))

Geef elkaar duurzame cadeaus

Is het bij jou in de familie een traditie om elkaar cadeaus te geven? Probeer dit jaar dan zo duurzaam mogelijke keuzes te maken. Bijvoorbeeld door elkaar dingen te geven die praktisch zijn. Dingen die opgebruikt worden, bijvoorbeeld. Illy heeft nu een eindejaarsaanbieding waarbij je, als je een koffiemachine koopt, een koffiepakket ter waarde van €70 cadeau krijgt. Koffie is een product dat je iedere dag gebruikt, ik zie daar de praktische waarde van in, voor een koffieliefhebber. Los daarvan is kiezen voor de koffie van illy kiezen voor duurzame, verantwoorde koffie. Ik schreef daarover eerder in het artikel ‘Hoe ik mijn koffie het liefste drink.‘

Ken je iemand die je blij kunt maken met mooie cosmetica producten? Kies dan voor een mooi en verantwoord merk. Bijvoorbeeld een merk dat vegan is en ecofriendly. Aanraders zijn de heerlijk ruikende sprays en rollers van Rock Your World en de cadeaubox van Kenko, die altijd weer super verrassende producten bevat.

Of je geeft iemand een beleving cadeau, in plaats van een ding. Denk bijvoorbeeld aan een Museumkaart of een Cineville abonnement. Zo kunnen jullie samen eens naar het museum of de film – of je zegt er nadrukkelijk bij dat je iemand wat tijd voor zichzelf gunt. Een andere tip is het Eerste Keren Dagboek, dat ik heb gemaakt met Paper on the rocks. In dit boekje kan degene die het krijgt al zijn of haar eerste keren opschrijven. Ook een mooi idee voor het nieuwe jaar!

Lees (of luister) een boek

Ik las van de week over een geweldige IJslandse traditie, waarbij mensen elkaar op Kerstavond een boek cadeau geven en dan lekker met elkaar op de bank gaan zitten lezen. Ik zie dan meteen een gezelschap rond een haard en de kerstboom zitten, opgekruld op de bank, met van die dikke warme sokken aan en warme chocolademelk erbij. Ik had spontaan zin om een ticket te boeken, maar daar was ik een beetje te laat mee. Volgend jaar dan misschien maar. Hoewel, daarvoor hoef je natuurlijk helemaal niet naar IJsland. Dat kunnen we ook gewoon hier doen. Doe het gewoon lekker een beetje rustig aan met kerst. Daar zijn die dagen toch eigenlijk ook wel voor bedoeld?

Ik selecteerde een paar mooie boeken voor kinderen, die ook allemaal wel iets kerst-achtigs hebben. Het lijkt mij eigenlijk een heel mooie traditie om – als ik ooit kinderen mag krijgen – ieder jaar met kerst een boek cadeau te geven. En dan schrijf ik voorin welke kerst het was, in welk jaar. Kerstavond wordt dan leesavond. Ja hoor, ik zie het voor me. Goed, mijn fantasie gaat met me aan de haal – ik stop al.

Houd jij, of je kind, niet van lezen? Misschien wil je dan eens een audioboek proberen. Ik schreef op mijn blog al regelmatig over de app Storytel, waarop mega veel luisterboeken staan. Maar ook podcasts zijn erg fijn. Op dit moment ben ik verslingerd aan de podcast Bob, van VPRO. Die zou heel geschikt zijn om tijdens kerst lekker te binge-luisteren.

Heb het fijn met elkaar

Ook namens Beppie en Poppie: heel fijne dagen gewenst. Maak er iets gezelligs van, op je eigen manier. Je hoeft je niks aan te trekken van ‘hoe je kerst hoort te vieren,’ want je mag het gewoon op je eigen manier doen. Houd, waar mogelijk, een beetje rekening met de dieren en het milieu, en natuurlijk met de mensen om je heen. Dan worden het vast heel gezellige dagen :) Geniet ervan! 

The post Duurzaam kerst vieren, de 2017 editie appeared first on De Groene Meisjes.

Storytel: een leuk kerstcadeautje voor jezelf

– Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Storytel –

Hoe is het met jullie kerstplannen gesteld? Ik heb die van mij allemaal aardig onder controle, aangezien het er niet zoveel zijn. Gewoon een beetje rustig aan doen en lekker eten – verder hoeft er voor mij niet zoveel. Ik merk dat ik deze week, de week voor kerst dus, al probeer me een beetje te onttrekken aan de hele kerstmanie. Ik hoor zoveel mensen over duizenden kerstborrels en alle inkopen die nog moeten worden gedaan en ik vraag me dan eerlijk gezegd toch af: waar doen we dit allemaal voor? Ik blijf lekker binnen, met een podcast, een serie en een luisterboek op Storytel. En precies voor dat laatste heb ik vandaag een leuke aanbieding voor jullie :)

Harry Potter op Storytel

Als je mijn blog regelmatig leest, dan heb je kunnen opmerken dat ik in oktober in Schotland was. In het pittoreske Carrbridge, in the middle of nowhere om precies te zijn, maar later ook in Edinburgh. En in Edinburgh is letterlijk álles Harry Potter. Echt, HP voor, HP na. Als je niet van Harry Potter houdt, dan hoor je er daar echt niet bij. Het ding was: ik hield niet per se niet van Harry Potter, ik had er gewoon nog nooit iets van gelezen. Ik weet dat er mensen zijn die zich afvragen hoe ik mijn jeugd ooit ben doorgekomen, zonder deze boeken en films. Wat je niet kent, dat mis je niet, is denk ik toch wel waar in deze kwestie. Maar goed, in Edinburgh kon ik er niet meer omheen en onder aanmoediging van vrienden kocht ik mijn eerste Harry Potter boek. En daarmee was deze Potterbaby geboren.

Ik las het boek (daar begon ik natuurlijk in Schotland al meteen mee, want dat werkte lekker sfeerverhogend) en vond het fantastisch. Het tweede boek las ik in het Nederlands, onderweg naar en op Vlieland. Ook dat boek vond ik heel erg goed. En toen hield het op. Toen waren er opeens toch weer een heleboel andere boeken die gelezen ‘moesten’ worden. Dus ik ben blijven haken bij boek 2 en boek 3 wacht nu al weken op me. Kan eigenlijk niet hè? Maar ik denk dat ik een oplossing heb gevonden. Alle Harry Potter boeken, zowel in het Nederlands als in het Engels, staan namelijk op Storytel! (dat is die super handige app voor op je telefoon, met al die audioboeken erin, waarover ik al veel vaker heb geschreven op mijn blog) En dus kan ik boek 3 tot en met 8 lekker gaan luisteren. Ik heb begrepen dat de Engelstalige boeken door Stephen Fry zijn ingesproken en dat belooft behoorlijk geniaal te worden. Ik heb er zin in!

Cocoonmodus AAN

Beppie en Poppie zijn zeer content met me de laatste tijd. Immers, hoe meer tijd ik liggend op een bank, luisterend naar podcasts of boeken doorbreng, hoe meer aandacht en knuffels er voor hen zijn. Dat is ook wel een beetje de kerstgedachte, toch? Maar de kerstgedachte is ook dat je iets leuks wil delen met anderen, dus dat ga ik nu doen.

30 dagen boeken luisteren voor €0,99

Uiteraard staan er nog véél meer boeken op Storytel, naast alle Harry Potters. Ik geloof dat er inmiddels letterlijk tienduizenden titels in de app te vinden zijn, dus je kunt wel even vooruit. Denk jij: ik wil mijn kerst (en de weken erna) ook zo chill doorbrengen? Dan heeft Storytel nu een wel erg aantrekkelijke aanbieding voor je. Wanneer je je tussen 17 en 31 december aanmeldt via deze link (klik!), dan mag je 30 dagen lang boeken luisteren voor maar €0,99. Je kunt een héleboel boeken luisteren in 30 dagen, dus dat is echt een heel goede deal. Zie het als een kerstcadeautje voor jezelf!

Goed om te weten: na 30 dagen luisteren voor €0,99, wordt je abonnement omgezet in een abonnement van €9,99 per maand. Je kunt dit stopzetten wanneer jij dat wilt. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik dit wel eens heb gedaan, omdat ik even geen ruimte had voor luisterboeken in mijn drukke schema, en het opzeggen was echt met een muisklik geregeld. Geen enkel probleem dus!

Ik wens je heel veel luisterplezier toe! En laat het me ook vooral weten in de comments als je een tof boek gevonden hebt op Storytel dat je met anderen (en met mij) zou willen delen, want luistertips zijn altijd welkom! 

The post Storytel: een leuk kerstcadeautje voor jezelf appeared first on De Groene Meisjes.

Boekenclub #4

Ja hoor mensen, het wordt tijd om ons voor te bereiden op de winter. Eigenlijk doe ik al weken alsof het winter is, met al die liters thee en koffie die ik drink en al die soepjes die ik kook en al die boeken die ik lees terwijl ik onder een dekentje op de bank lig. Ik ben een wandelend cliché geworden en ik vind het eigenlijk wel eventjes prima voor nu. Naomi en ik hebben weer een flinke leeslijst voor je. Misschien zitten er nog boeken tussen die je cadeau zou willen vragen of geven met de feestdagen. Hopelijk zit er voldoende voor je tussen om de komende decembermaand lekker lezend mee door te komen. Laten we snel beginnen!

Naomi’s keuze van de maand

Er is één kast bij het American Book Centre in Amsterdam waarvan ik je van elk boek kan vertellen of het er vorige week ook al stond. Deze kast staat op de tweede verdieping en is gevuld met memoirs. Mijn eigen boekenkast telt inmiddels ook een goeie plank vol. Een daarvan is. Het boek is nog niet vertaald in het Nederlands, maar een groot deel van haar andere boeken wel dus fingers crossed, laten we maar zeggen.

In het boek vertelt Maggie over de zeventien bijna-dood-ervaringen die ze in haar leven heeft meegemaakt. Een extreem hoog aantal, dacht ik toen ik de flap las. Maar tijdens het lezen kwam ik erachter dat ik zelf vaker dichterbij de dood ben geweest dan ik dacht. Zoals die keer dat mijn vliegtuig vlak voor het einde van het dalen opeens weer met een enorme ruk omhoog schoot omdat het stormde op de landingsbaan. En die nacht dat ik in mijn eentje in een tentje sliep waar een groep leeuwen omheen had gelopen, zo bleek de volgende dag. Of die keer dat ik op mijn flip-flops van een zeer steile, glibberige rots af ging klimmen. Het ging allemaal net goed.

Ok, de verhalen van Maggie zijn heftiger, maar het zet je wel aan het denken. Het lezen van het boek maak je sowieso bewust van hoe fragiel het leven kan zijn en ook hoe bijzonder het is om te leven. Het is zeker geen pleidooi om alle risico’s te gaan mijden, sterker nog het is een pleidooi om alles uit het leven te halen nu het kan. Maggie heeft een hele fijne schrijfstijl en neemt je mee in elk verhaal. Met name de twee langere verhalen op het einde zal ik niet snel vergeten (spoiler alert: ze leeft dus nog). Een aanrader!

Ik las nog een memoir deze maand. Op de kaft zit een sticker met “My favorite debut of 2017 – Lena Dunham”. Als Lena het leuk vindt, dan zal het wel goed zijn, toch?  is het verhaal van een drie maanden durende reis die schrijfster Nell Stevens maakte naar de Falklandeilanden. Ik pakte Google Maps er even bij; de eilanden liggen ten oosten van de onderste punt van Argentinië. Er wonen iets meer dan drieduizend mensen en een miljoen (!) pinguïns. Op het eiland waar Nell naartoe gaat woont een echtpaar met een boerderij, maar ook zij zijn er vaak niet. Ze brengt dan ook veel tijd alleen door op het verlaten eiland Bleaker. Ze is daar gekomen om een roman te schrijven. Elke dag schrijft ze een paar duizend woorden, in de hoop dat er op het einde een volledig boek ligt. Het verhaal over de reis en het schrijfproces wordt afgewisseld met stukjes uit deze roman in wording en ook een tweetal essays die ze eerder heeft geschreven. Dat klinkt misschien gek, maar ik vond deze afwisseling juist wel leuk. Er zijn weinig boeken die in zulk detail laten zien hoe een boek geschreven wordt (of in elk geval hoe een poging daartoe wordt gedaan).

Wat ik ook fijn vond aan het lezen van dit boek is dat je mee op reis gaat naar een plek waar je zelf niet snel terecht zal komen. Een totaal verlaten plek, desolaat en koud. Het is geen comfortabele bestemming, maar wel een waar je dichtbij jezelf kunt komen. Dat is iets wat ik de laatste paar reizen die ik heb gemaakt ook heb opgezocht, door alleen te reizen en bovenop een berg te gaan zitten voor een yoga retraite. Zo alleen als Nell op Bleaker eiland ben ik echter nog nooit geweest. Ik weet ook niet of ik dat wil, maar al lezend voelde het wel even of ik daar was. En veel beter dan dat wordt het met boeken niet, toch?

Mijn laatste boek van deze maand kan alvast op de leeslijst voor Merel’s toekomstige master in Jeugdliteratuur. Dit prentenboek van 100 pagina’s – eigenlijk meer een graphic novel – is geschikt voor kinderen én volwassen. Isabelle Arsenault heeft een aantal mooie (kinder)boeken geïllustreerd, waaronder , met teksten van Fanny Britt. Ze gebruikt veel grijstonen in haar werk, aangevuld met een ingetogen kleurenpallet waar dat past bij het verhaal. Eén tekening uit dit boek hangt inmiddels bij mij aan de muur, zo mooi vond ik hem.

Het verhaal van Jane, the fox and me gaat over Hélène die op school wordt gepest. Ze kan nergens ontsnappen aan de gemene opmerkingen van haar klasgenoten. In de schoolbus leest ze het boek Jane Eyre van Charlotte Bronte en ze herkent veel in het verhaal van haar eenzame jeugd. Op schoolkamp wordt Hélène nog meer op de proef gesteld, maar ze komt ook een nieuwe vriend tegen in het bos. Het is een prachtig, soms hartverscheurend verhaal over pesten, je eigen weg gaan en er sterker uitkomen. Een aanrader als je nog een (kerst)cadeau zoekt, voor iemand anders of jezelf.

PS Een ander boek met illustraties van Isabelle Arsenault dat al wel vertaald is naar het Nederlands is .

Merels keuze van de maand

Naomi haalde het hierboven al even aan: ik wil inderdaad een master Jeugdliteratuur gaan volgen. Volgens mij heb ik het hier al kort eventjes over gehad, maar nog niet heel uitgebreid. Dat is omdat nog niks zeker is. Immers, ik moet me nog inschrijven. Maar ik ben naar de open dag geweest, in Tilburg. En ik heb inmiddels een gastcollege gevolgd, om te kijken of ik het wat vond. Natuurlijk vond ik het fantastisch. Ik had ook helemaal niet anders verwacht. Het zit zo: omdat ik tien jaar geleden ben afgestudeerd aan het hbo, moet ik nu eerst een premaster volgen voordat ik de master Jeugdliteratuur mag doen. Heel erg logisch natuurlijk. Ik hoop eind augustus te starten met de premaster en het jaar erop, ook weer in augustus, hoop ik dan te kunnen beginnen met de ‘echte’ master. Dat duurt dus allemaal nog wel even, maar dat is niet erg. Ik heb geen haast. Ik heb eigenlijk niet eens een heel concreet plan in termen van ‘wat ga ik daarna dan met dat diploma doen?’ Heel relevant vind ik dat ook eigenlijk niet. Het lijkt me gewoon heel tof, ik wil weer nieuwe dingen leren en ik denk dat ik er, in combinatie met mijn werkervaring in het onderwijs (ik heb acht jaar voor de klas gestaan in het mbo onderwijs,) alleen maar heel leuke en misschien ook wel nuttige dingen aan ga overhouden. We gaan het wel zien. Voor nu is het in elk geval een tof plan en ben ik alvast begonnen met de literatuurlijst, die ik kreeg van een oud student van de master. Zo ben ik nu van Tonke Dragt aan het lezen. Kom maar door met die klassiekers!

Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik klassiekers op zijn tijd wel kan waarderen, maar dat ik het allerliefste toch hedendaagse literatuur lees. Ik denk dat het komt doordat ik me toch beter met de personages en de verhalen kan identificeren. Zo las ik bijvoorbeeld  van Rainbow Rowell. Een prachtige YA roman (die mijns inziens ook heel geschikt is voor volwassenen,) over twee niet-zo-doorsnee jongeren die heel erg verliefd op elkaar worden. Eleanor is een dik meisje, uit een ‘moeilijk’ gezin, Park is een stripboekennerd, een heel slimme bovendien, uit een welvarend half-Aziatisch gezin. Deze twee kids zijn echt een heel ongebruikelijke combinatie, maar daardoor zo ontzettend lief. Als lezer wil je echt dat het werkt. Maar niet alleen dat, als lezer wil je ook dat Eleanor veilig is. En dat is ze thuis niet. Dat maakt het verhaal enorm schrijnend en ik kan ook niet beloven dat je het droog houdt tijdens het lezen.

Een boek dat best wel een beetje in de lijn van bovenstaand boek past, is  van Nicola Yoon. Ook een prachtige YA roman over twee jongeren die verliefd worden en allerlei onhandige en lastige dingen tegenkomen onderweg. Het verhaal gaat over een Jamaicaans meisje en een Koreaanse jongen, die elkaar letterlijk op de dag dat het meisje met haar familie het land (ze wonen in New York) zal worden uitgezet, ontmoeten. Echt een onmogelijk verhaal, maar toch ook niet. En misschien is het gewoon de decembermaand hoor, maar het gaf me echt een beetje hoop voor de liefde. Het is gewoon een heel lief en ontroerend verhaal, grappig ook, maar bovenal is het ook zeker een maatschappijkritisch boek. En dat kan ik echt heel erg waarderen in hedendaagse YA literatuur.

Het volgende boek dat ik las is geen YA. Dus geen zorgen, het is niet dat ik alleen nog maar boeken voor jongeren lees ;) Ik las ‘‘ van Kate Tempest. Wie haar niet kent: Kate Tempest is een heel coole rapper uit Zuid Londen en als je haar ziet dan denk je echt niet dat er uit haar mond gaat komen wat er uit haar mond komt. Ze is klein en blond en heeft daarmee best wel een aaibaar voorkomen, maar ze is behoorlijk… pittig, zal ik maar zeggen. Ik luister haar muziek heel graag, maar ik kijk nog liever naar video’s waarin ze spoken word performances doet, want daar is echt ze echt heel erg goed in en ze heeft zo’n sexy stem, mijn god. De stenen die de huizen bouwen is een behoorlijk rauw boek over jonge mensen die flink moeten struggelen om staande te blijven in het artiestenbestaan in hun woonplaats Londen. Het boek heeft alle facetten die je verwacht van een boek dat geschreven is door een rapper: drank, seks, drugs, grof taalgebruik, misdaad, noem maar op, het is er allemaal. En ik hield ervan.

De stenen die de huizen bouwen is het boek dat Kate bij haar album ‘Everybody down’ schreef. De hoofdstukken van het boek corresponderen met de nummers op het album. En als je het boek eenmaal hebt gelezen en je luistert daarna het album, dan is het één grote puzzel die in elkaar valt. Ik vind Kate en haar muziek nu mogelijk nóg toffer. Ik bedoel, welke artiest heeft ooit zoiets gedaan? Ik wil hierbij wel speciaal vermelden dat ik het boek in het Nederlands heb gelezen en dat dit mogelijk één van de best vertaalde boeken is die ik ooit heb gelezen. Ik vind het echt enorm knap hoe Kate’s poëtische/rap-achtige schrijfstijl is omgezet in het Nederlands. Er zit zoveel lekker tempo in dit boek. Tijdens het lezen dacht ik steeds: wow, ik zit echt helemaal in die flow en ik hoorde dan ook Kate’s stem in mijn achterhoofd. Dus dat vind ik echt heel erg knap gedaan door de vertalers. Mag ook wel eens gezegd worden!

Tot slot: ik las niet alleen proza maar ook poëzie. Immers, ik wil wel een goede poëziestudent blijven, dus ik moet niet alleen maar gedichten schrijven, maar ook gedichten lezen. Nu vind ik dat gelukkig heel leuk om te doen. Van uitgeverij Rainbow kreeg ik een bloemlezing van Rutger Kopland, met de titel ‘,’ opgestuurd. Kopland is één van mijn favoriete dichters, dus ik was hier heel erg blij mee. Als je houdt van gedichten over alledaagse onderwerpen en je houdt ook van niet al te lange gedichten,  net als ik doe, dan is Kopland misschien wel iets voor jou. En sowieso kan ik het je alleen maar aanraden om af en toe wat poëzie te lezen – dus ik zal proberen in iedere editie van de Boekenclub ook een gedichtenbundel mee te nemen, voor de liefhebbers.

Literaire events

Dan zijn er de komende tijd natuurlijk ook weer wat leuke literaire evenementen in het land te vinden. Ik heb Eindhoven, Utrecht, Amsterdam en Den Haag voor je in de aanbieding, dus doe er je voordeel mee :)

Onuitgesproken, 15 december, Eindhoven. Voor iedereen die van singer songwriters, spoken word en schrijvers houdt. De stadsdichter van Tilburg is aanwezig. Oh, en Eline, die eerder een gastblog voor de Groene Meisjes schreef. Ze zal voordragen uit eigen werk en uit eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen dat dit een aanrader is :) Check het Facebook event van Onuitgesproken voor alle informatie. Als je het leuk vindt om naar Onuitgesproken te gaan, dan heeft Eline een paar gastenlijstplekken beschikbaar. Laat je het weten in de comments als je met haar mee wil gaan? 

Mensen Zeggen Dingen: 19 december in Amsterdam, 20 december in Utrecht. Het is altijd een beetje een verrassing wie er op Mensen Zeggen Dingen komen voordragen en/of performen, maar ik heb begrepen dat het eigenlijk altijd wel heel goed is. In Amsterdam kun je terecht in Paradiso (mooie locatie zeg!) en in Utrecht bij Ekko. Tof. Check hier het facebookevent voor Amsterdam, en hier voor Utrecht. 

Winternachten festival, 18-21 januari, Den Haag. Dit duurt nog eventjes, maar omdat het belooft heel bijzonder te worden, meld ik het toch alvast even. (en zal ik het in de volgende editie van de Boekenclub nog eens onder de aandacht brengen) Dit internationale literaire festival wordt al jaren in Den Haag gehouden en het schijnt nogal groots te zijn allemaal. Met grote internationale gasten, debatten, schrijversfeesten en lezingen door auteurs. Ik ben heel erg benieuwd! Kijk alvast op de website van het Winternachten festival voor meer informatie.

Waar we over praten als we over boeken praten 

En dan echt helemaal tot slot: een last minute kerstcadeautip. Ik kreeg van Dennis Gaens, de producer en presentator van mijn favoriete literaire podcast Ondercast (waarover ik jullie al dikwijls de oren van het hoofd heb gepraat, dus dat zal ik jullie nu even besparen,) een mooi cadeautje opgestuurd. Geen idee waar ik dat aan had verdiend, maar leuk was het wel. Dennis heeft samen met Jozien, een andere bekende in de literaire scene, een tof project ontworpen, genaamd ‘Waar we over praten als we over boeken praten.’ Dit is 1) een poster met vragen erop, die heel mooi vormgegeven is en daarom alleen al heel erg leuk is om te hebben en 2) een audiotour, die je gewoon thuis kunt volgen. Of eigenlijk is dat ook de juiste samenvatting van dit alles: Waar we we over praten als we over boeken praten is namelijk een literaire rondleiding die je gewoon thuis kunt volgen. Het is een rondleiding door je eigen boekenkast, die je (kritische) vragen laat beantwoorden over de boeken die je in huis hebt en al dan niet gelezen hebt. Het laat je nadenken over hoe je over boeken denkt, wat boeken voor je betekenen, van welke boeken je hebt geleerd en van welke helemaal niet, enzovoorts.

Ik weet zeker dat iedereen die van over boeken praten houdt, dit leuk vindt. En ik weet ook eigenlijk wel zeker dat je hiermee boekenfans, docenten, studenten Literatuurwetenschappen en andere aanverwante leesbeesten heel erg blij kunt maken. Als je dit pakketje bestelt, dan krijg je de poster thuis gestuurd, met daarbij een code die je kunt gebruiken om de audiotour te downloaden. En dan kan je aan de slag, op een sneeuwachtige zondagmiddag. Met warme chocolademelk erbij, bijvoorbeeld. Of glühwein, dat mag ook. Waar we over praten als we over boeken praten kost €7,50 en is te bestellen via deze link (website van de Wintertuin) of je woont heel toevallig in Arnhem (of omgeving) en je gaat naar Walter. Dit is sowieso een aanrader, want het is een heel toffe boekenwinkel. Overigens, je kunt dit ook heel prima voor jezelf kopen hoor. Cadeau geven is niet per se nodig. Dankjewel voor het cadeautje Dennis en Jozien! Ik vind het echt ontzettend tof wat jullie allemaal doen en bedenken en maken!

We hopen dat je zo weer voldoende leesvoer hebt, voor de rest van de decembermaand en het begin van het nieuwe jaar. Wie gaat er net als wij lezend de komende kerstdagen door? Misschien is het wel voor je voornemen voor 2018 om meer te lezen? In dat geval moet je onze Boekenclubposts maar trouw blijven lezen ;) We hopen je in het nieuwe jaar namelijk nog van véél meer leestips te mogen voorzien. Dankjewel voor het lezen van de vier blogposts die we dit jaar maakten. Op naar twaalf nieuwe edities in het nieuwe jaar! 

Kleine disclaimer: Zoals je misschien hebt opgemerkt, linken we voor alle boeken naar bol.com, als verkoopadres. Zoals je ook hebt kunnen opmerken, gaan wij zelf geregeld naar boekhandels en dat willen we jullie ook aanraden. Maar je snapt ook: wij moeten al die boeken die wij kopen en lezen en voor jullie recenseren ergens van betalen, en dan zijn die affiliaitelinkjes (als jij iets koopt via die linkjes, krijgen wij daar een klein percentage van – dat kost voor jou geen cent meer) wel heel erg handig als tegemoetkoming. Dankjewel voor je begrip :)

The post Boekenclub #4 appeared first on De Groene Meisjes.

Gewoon gênant veel chocolade

Dit jaar post ik geen nieuwe kerstrecepten. Ik laat de feestdagen dit jaar een klein beetje aan mijn blog voorbij gaan, omdat ik ze persoonlijk een beetje voorbij laat gaan en omdat ik vind dat er online al zo ontzettend veel te vinden is op dit gebied. Maar natuurlijk heb ook ik zin in lekker eten deze dagen. Nou ja, eigenlijk heb ik daar altijd zin in, maar nu misschien nog wat meer. Dat komt vast door al het lekkers dat je om je heen ziet, maar ook door de kou. Ik bedoel, terwijl ik dit typ, zie ik dat het buiten keihard sneeuwt. Dit soort weer schreeuwt gewoon om lekker eten en drinken.

Toen ik een beetje in mijn archief aan het zoeken was naar winterrecepten die ik weer eens opnieuw wilde delen op Facebook, kwam ik veel lekkere gerechten met chocolade tegen. Zoveel zelfs dat ik dacht: weet je, ik maak er gewoon een chocoladespecial van. Want chocolade en december gaan heel goed samen, vind ik. Dus hierbij een overzicht van mijn favoriete recepten met chocolade, die ook allemaal heel geschikt zijn voor kerst. Toevallig.

Warme chocolademelk  op twee manieren

Chocolademelk met kaneel en hazelnoten

en

een ‘iets meer verantwoorde’ variant op warme chocolademelk. Ook heel lekker!

Muffins

met chocolade en koffie 

Cake

met chocolade en kokos. Omdat: kokos.

Omdat dit ook gewoon vegan kan:

chocomousse. I just can’t.

Chocoladetaart

met sinaasappel en rozemarijn. Zo’n goede combinatie.

Amandelen

met cacao en kaneel. (hiervan gaat je huis ook nog eens naar kerst ruiken)

IJsjes

van chocoladefudge. Ik bedoel, heb je ooit van een beter dessert gehoord?

Brownies

met speculaas. (oorspronkelijk een Sinterklaasrecept, maar wat kan ons het schelen?)

En nu stop ik hoor. Want het is gewoon al gênant hoeveel chocolade ik over jullie uitstort. Wat moeten jullie wel niet van me denken? 

(laat je het weten als je een receptje hebt gemaakt? vind ik leuk!)

The post Gewoon gênant veel chocolade appeared first on De Groene Meisjes.