Merel Wildschut's Blog, page 28

Groene hotspots in Den Bosch

– Deze blogpost werd mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van Tele2 – 

Wie mij volgt op Instagram, en mijn stories wel eens bekijkt, heeft misschien gezien dat ik laatst een dagje naar Den Bosch ging. Nu was ik daar niet heel lang geleden – ik denk ergens eind augustus? – nog, voor een fotoshoot. Terwijl ik daar was kreeg ik allemaal leuke adresjes doorgestuurd, maar helaas had ik die dag nergens anders tijd voor dan voor de shoot. Dus besloot ik terug te gaan en wat van die leuke adresjes te bezoeken. Vandaag deel ik die met jullie!

Willen we eindeloos delen? YEP!

Dagen zoals deze zijn echt de dagen waarop ik mijn eindeloze databundel van Tele2 de hemel inprijs. Kijk, op zo’n dag weet ik eigenlijk niet precíes waar ik naartoe wil. Ik ben niet het type dat thuis al een route uitstippelt. Ik stap gewoon in de trein, loop het station uit op de plek van bestemming en dan zie ik wel. Oké, het enige dat ik eerst wel doe, en dat doe ik al in de trein, is een plek zoeken waar ik mijn dag met koffie kan beginnen. En als ik daar dan ben, en aan de koffie zit, dan ga ik eens kijken naar: waar ben ik eigenlijk precies? Thank god for Google Maps. In een stad als Den Bosch, die gewoon lekker klein en gezellig is, kun je alles prima lopen. Dus ik had geen app voor het openbaar vervoer nodig, maar daar kijk ik in grotere steden natuurlijk ook nog wel eens naar. Verder doe ik wat research: is er toevallig een toffe expo in een museum die ik wil zien? Verkopen ze nog ergens mijn favoriete kledingmerk? Waar kan ik vegan lunchen? Al die adresjes sla ik op en dan navigeer ik mezelf er naartoe.

Terwijl ik dan door de stad wandel, ga ik hier en daar een winkel in. Ik neem ergens een pauze om iets te drinken en mijn telefoon op te laden (een eindeloze batterij, naast een eindeloze databundel, dát zou nog eens handig zijn!) en ondertussen bedenk ik of het al tijd is om te lunchen. Op zo’n dag maak ik duizend foto’s en video’s, die ik verwerk tot een veel te lange instastory, die ik vervolgens meteen met jullie deel – want waarom wachten? Ik ben vaak zo enthousiast om dingen te delen, dat ik niet eens oplet of ze ergens wifi hebben of niet. Eerlijk gezegd gebruik ik buiten de deur bijna geen wifi meer, nu ik die oneindige databundel heb. Het werkt gewoon zo lekker snel en soepel.

Aan het einde van de dag, als ik een beetje moe in de trein naar huis zit, zoek ik alvast de foto’s uit die ik wil gebruiken voor mijn blogpost. Soms heb ik mijn laptop mee en exporteer ik de foto’s meteen naar mijn laptop, zodat ik er wat aantekeningen bij kan maken over de adressen die ik heb gevonden en niet wil vergeten.  Als ik dan thuis ben, dan hoef ik de foto’s en de tekst alleen nog maar wat verder uit te werken, en dan is mijn hotspotartikel klaar. Ik probeer deze artikelen altijd zo snel mogelijk uit te werken – ook als ik op reis ben en daar hotspots ontdek, – omdat ik weet dat mensen ze graag lezen, maar ook omdat ik van mezelf weet dat ik anders de belangrijkste dingen vergeet.

Zullen we dan maar? Zin om binnenkort een dagje naar het gezellige Noord-Brabant af te reizen? Den Bosch is echt heel gezellig. En nee, ze serveren er niet alleen maar de totaal níet vegan Bossche bollen. Maak je geen zorgen, ik heb er prima vegan gegeten. Het is een gezellige stad, je kunt alles lopen, de mensen zijn er vriendelijk – kortom: doen!

Eten, drinken en winkelen

De eerste koffie van de dag dronk ik bij het leuke Coffeelab, recht tegenover het station. Dat is toch wel het allerbeste dat er is hè? De trein uitlopen, zo de koffie tegemoet. Het personeel bij Coffeelab is ontzettend vriendelijk, de koffie is er goed en: ze hebben vegan cheesecake! En dan niet zo’n rauwe taart met heel veel noten enzo, maar echte vegan cheesecake! Dat vond ik dus echt heel leuk. Overigens lijkt Coffeelab me ook de ideale plek om lekker te gaan zitten werken met je laptop, aan de vierkante tafels. En een boek lezen aan het raam is ook aan te raden. Fijne plek!

Niet dat ik iets nodig had, maar ik had toch wel zin om een beetje te winkelen vorige week. Dat deed ik eerst bij Koekwaus, wat een heel toffe winkel is met mooie kleding, maar ook veel leuke sieraden (pins! love them!) en spullen voor in je huis. Ik kocht er een paar oorbellen, een sexy pin met twee blote meisjes en een nagellak. Had ik dat nodig? Ja? Hoezo? ;)

Daarna liep ik tegen het mooie Daily Poetry aan. Allereerst wil ik zeggen dat deze winkel een prijs moet krijgen voor de allermooiste etalage van Den Bosch. Ik was vooral meteen verliefd op de raamschildering. De winkel zelf heeft me ook zeker niet teleurgesteld. Sokken van biologisch katoen, tassen van het mooie vegan merk Matt and Nat (ik kocht een mosterdgele handtas, geen schaamte,) vegan zeepjes in fantastische verpakkingen en leuke ansichtkaarten. Ik hou van dit soort winkels.

Een paar pandjes verderop in de Vughterstraat kom je Oerwoud tegen. Dit is de winkel waar ik afgelopen zomer een fotoshoot had en toen heeft deze plek wel een beetje mijn hart gestolen. Denk: heeeeeel veel plantjes en vegan eten. Dus terwijl je plantjes uitzoekt voor in je huis of tuin, kun je uitgebreid vegan lunchen en dat moet toch wel de allerbeste besteding van je middag zijn, zou je toch denken? Overigens, ik zei net iets over de raamschildering bij Daily Poetry, maar Oerwoud kan er ook wat van! Zo leuk!

Tussendoor was het even tijd om de batterij van mijn telefoon op te laden – een goede les voor als je een dagje hotspots gaat bezoeken: neem je powerbank mee! – en nog een koffie te drinken. Dat deed ik bij Crème. Ik vond dit niet per se een heel bijzondere plek, zeg ik eerlijk, maar ik dronk er wel een haverlatte. En hey, daar scoor je altijd punten mee, als je die serveert!

Na de haverlatte keek ik nog even rond bij Oak, wat ook weer een leuke winkel met kleding, planten en accessoires bleek te zijn. Dat is wel een beetje een thema momenteel geloof ik hè? Ik vind het leuk, maar natuurlijk begint vroeg of laat alles wel een beetje op elkaar te lijken. Ik kocht twee paar toffe bamboe sokken en een ansichtkaart met een getekende merel erop, voor het geval dat ik die een keer wil sturen naar iemand van wie ik wil dat hij of zij aan me denkt.

Eigenlijk had ik bedacht om te gaan lunchen bij Yalla Yalla Foodbar, omdat ik had gehoord over hun fantastische schotels met hummus en dergelijke, maar dit restaurantje bleek pas om 17:00 uur open te gaan… en dat was een beetje lang om te wachten op een lunch. Maar gelukkig kwam ik toen het leuke Fifty/Fifty tegen en kon ik daar ook prima een vegan lunch krijgen. Ik at er een Mexicaanse lunch met een taco en een limoenlimonade en dat was echt heel lekker! Een praatje met de eigenaresse leerde me dat Den Bosch steeds hipper wordt op dit gebied, en dat er dus ook steeds meer opties voor vegetariërs en veganisten komen. Goed nieuws! Overigens, Fifty/Fifty is van dezelfde eigenaren als van Nom Nom en ook hier schijn je heel prima vega(n) te kunnen eten.

Verkadefabriek

Ik had eigenlijk bedacht om naar het museum te gaan. Zowel het Noord Brabants museum als het Stedelijk museum spraken me wel aan, maar het was zó zonnig deze dag, dat ik besloot om lekker buiten te blijven. Dus wandelde ik naar de Verkadefabriek, omdat meerdere mensen me hadden verteld dat dit een heel leuke plek is die ik zeker zou kunnen waarderen. Ze bleken gelijk te hebben. De oude koekjesfabriek deed me denken aan de Honig fabriek in Nijmegen, aan de Fenix Loods in Rotterdam, maar ook eigenlijk gewoon een beetje aan heel veel toffe plekken in Berlijn. Er is street-art, er is een filmhuis, er is een mooi café, er zijn werkplekken, er is een expo – en ga zo maar door. De Verkadefabriek is niet alleen maar één gebouw, het is een heel terrein en het loont de moeite om hier gewoon even lekker rond te wandelen en te proberen of je dichterbij de street-art kunt komen. Spoiler: dat kan, ook al denk je eerst van niet, omdat er hekken staan. Ja, ik voelde me hier meteen thuis en ik denk dat als ik nog eens terug ga naar Den Bosch, om alsnog te gaan eten bij Yalla Yalla en om toch een museum te bezoeken, dat ik dan misschien bij de Verkadefabriek naar de film ga. Klinkt als een goede winterdag, toch?

Koffie, vegan food, een beetje winkelen, een beetje cultuur snuiven, ondertussen om je heen kijken naar de mooie pandjes die het centrum van Den Bosch rijk is – nou, ik denk dat je je met dit lijstje wel moet gaan vermaken! Heel veel plezier en laat het me vooral weten als je binnenkort bij één van deze adressen bent en aan me moet denken. Deel dan vooral een foto op Instagram en tag me daar dan in, zodat ik hem gemakkelijk kan terugvinden. Vind ik leuk! 

The post Groene hotspots in Den Bosch appeared first on De Groene Meisjes.

On The Rocks x De Groene Meisjes – Signeersessies

[image error]

Heb jij je cadeautjes voor Sinterklaas en kerst allemaal al binnen? Ik heb nog wel een tip voor je, hoor ;) Weet je nog dat ik een paar maanden geleden een speciale Groene Meisjes collectie met het mooie duurzame merk On the Rocks uitbracht? Persoonlijk denk ik dat deze boekjes heel geschikt zijn, als cadeautjes. Twijfel je nog, of is online bestellen gewoon niet jouw ding? Geen probleem. De Groene Meisjes en On The Rocks komen naar je toe deze decembermaand!

Signeersessies bij WAAR
[image error]

We zijn heel blij met onze samenwerking met WAAR. Deze toffe fair trade winkel kennen jullie wel, toch? Onze boekjes liggen in alle filialen van WAAR in het land. En wat extra leuk is, is dat we in samenwerking met WAAR drie momenten hebben gepland waarop ik kom signeren, of je van boekjesadvies te voorzien. Of misschien wil je ook nog andere leuke dingen kopen bij WAAR? Daar help ik je ook met liefde mee hoor.  Of misschien wil je samen op de foto, of wil je gewoon een gratis knuffel, of nouja, kijk nog maar even wat je precies van me wil – ik zal er in elk geval zijn.

Wanneer die momenten zijn? Komen ze!

Zaterdag 2 december: 

11:00 – 13:00, WAAR, Leiden 

Zaterdag 2 december: 

15:00 – 17:00, WAAR, Tilburg

Zaterdag 9 december:

15:00 – 17:00, WAAR, Arnhem 

Vind hier de adressen van de betreffende WAAR winkels.

17 december 

14:00-16:00 uur, LAB Hilversum 

Let op: bij deze sessie ben ik niet aanwezig, maar Manon wel. En Manon is degene die de boekjes heeft geïllustreerd. Zij zal tijdens dit event een live tekensessie doen, waarbij je jezelf kunt laten portretteren. Hoe tof is dat?!

Random act of kindness
[image error]

Tijdens de sessies bij de WAAR winkels – dus op 2 en 9 december in Leiden, Tilburg en Arnhem, – zullen we ook een random act of kindness doen. Je kunt hier een speciaal Groene Meisjes x Paper On The Rocks kaartje versturen, dus neem de adressen van je geliefden mee!

Kun je nou niet naar één van de eventjes komen maar ben je wel geïnteresseerd in de boekjes? Je vindt hier een overzicht van alle verkoopadressen. Ook kun je de boekjes natuurlijk online bestellen, dat werkt ook prima :)

Ik kijk er heel erg naar uit jullie komende zaterdag of de zaterdag daarna te ontmoeten bij één van de WAAR-winkels! Het belooft een gezellige boel te worden met hapjes en drankjes en leuke mensen, dus dat is hopelijk een welkome onderbreking van de hectische cadeautjeskooptijd van de komende weekenden. Tot dan! 

PS ik kan niet beloven dat mijn make-up zo on fleek gaat zijn als op de foto’s hierboven. Verder kun je me herkennen aan een enorme uitgroei, dus ik ben ook niet meer zó blond. Dus nouja, maar verder ben ik vrij herkenbaar wel. Ok doei!

The post On The Rocks x De Groene Meisjes – Signeersessies appeared first on De Groene Meisjes.

Kijk- en luistertips van dit moment

Foto’s: Sabine Metz / Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Tele2

Dit artikel wilde ik beginnen met de zin ‘de laatste tijd ben ik vrij veel onderweg,’ maar dan zeg ik meteen iets wat niet helemaal waar is, want ik ben eigenlijk áltijd veel onderweg. Ik klink natuurlijk als de ultieme verwende millennial wanneer ik dit zeg, maar ik kan écht niet zonder mijn telefoon met unlimited databundel. Lange treinreizen worden gewoon stukken beter met goede muziek, luisterboeken, podcasts en Youtube video’s. In deze blogpost deel ik mijn kijk- en luistertips van dit moment!

Als je net zo ongeduldig bent als ik

Van nature ben ik een ontzettend ongeduld iemand. Voor sommige, belangrijke, dingen kan ik heus wel geduld opbrengen, maar als het gaat om dingen die snel kunnen, dan moet het snel. Met mijn vriendin Naomi heb ik een gedeelde lijst in de app Wunderlist (enorme aanrader, super handige app om lijstjes in bij te houden,) met allemaal lees-, luister- en kijktips. Wanneer Naomi iets toevoegt aan deze lijst, krijg ik een melding. Het is serieus één van de weinige meldingen die ik heb ingesteld op mijn telefoon, omdat ik helemaal niet tegen al die notificaties kan. Maar voor Naomi maak ik een uitzondering. En als ik dan in een koffietentje zit en ze voegt iets toe aan onze lijst, dan wil ik er eigenlijk meteen naar kunnen luisteren of kijken.

Zo zat ik van de week onder het genot van een dirty chai (dit is een chai latte met een shot espresso erin, voor wie dit drankje niet kent,) naar een gesprek tussen Lena Dunham en Ariel Levy op YouTube te kijken, en ik gebruikte daarvoor vast een heleboel data, want ik deed dat niet op het wifi netwerk van de koffietent waar ik zat.

Als je net zo lui en ongeorganiseerd bent als ik

Natuurlijk weet ik dat je afspeellijsten van tevoren kunt downloaden, zodat je offline naar muziek kunt luisteren. Dat doe ik ook wel eens, maar ik vergeet nog wel eens een lijstje of een album en wil er dan toch naar kunnen luisteren. Ook gebruik ik geregeld de Shazam app en ontdek daarmee toffe muziek, die ik dan meteen wil kunnen luisteren – daar heb je ook data voor nodig.

Ik weet dat je series en films kunt donwloaden, zodat je er offline naar kunt kijken als je onderweg bent. Maar heel eerlijk? Ik ben daar veel ongeorganiseerd voor. Ik bedoel, ik heb al moeite met genoeg schoon ondergoed inpakken, laat staan dat ik van tevoren al heb bedacht wat ik onderweg wil kijken. Misschien is het ook gewoon niet belangrijk genoeg voor me? Dat zou heel goed kunnen.

Als je altijd aan het werk bent, net als ik

Ik schrijf deze blogpost op Vlieland. De wifi in het hotel (in Oost-Vlieland) waar ik verblijf is niet heel stabiel en ik heb deadlines te halen. Vroeger zou dit een beetje een ding zijn geweest en was ik waarschijnlijk met mijn laptop door het hotel gaan lopen, op zoek naar een sterker signaal. Nu slinger ik gewoon een persoonlijke hotspot aan op mijn telefoon en werk ik via die hotspot op mijn laptop. Ideaal. En het werkt ook nog eens heel erg goed, want het netwerk van Tele2 is stabiel en betrouwbaar. In de trein werk ik geregeld op mijn persoonlijke hotspot via mijn telefoon en ik maak me geen moment zorgen over de hoeveelheid data die ik hierbij gebruik.

Willen we onverwacht hoge telefoonrekeningen? NOPE!

Herken je jezelf een beetje in bovengenoemde punten? Dan wordt het voor jou misschien ook tijd voor een unlimited bundel. Ik bedoel, ik wilde er nooit aan geloven, maar toen ik op een gegeven moment echt iedere maand een heel hoge telefoonrekening had, omdat ik continu over mijn databundel heen ging, besloot ik het gewoon eens te proberen. Nu betaal ik niet eens meer de helft van wat ik een halfjaar geleden betaalde én kan ik dus streamen en downloaden/uploaden tot ik een ons weeg, zonder dat ik ooit nog gek opkijk van mijn telefoonrekening – want dat bedrag staat gewoon vast, iedere maand weer. Probeer het gewoon eens. De bundels van Tele2 zijn maandelijks opzegbaar, dus je zit nergens blijvend aan vast als je dat niet zou willen.

Kijk – en luistertips van dit moment

Het wordt een beetje te veel om jullie allemaal aan de Wunderlistlijst die ik deel met Naomi toe te voegen, maar natuurlijk ben ik de beroerdste niet en  deel ik graag een bescheiden lijstje met jullie. Dit zijn allemaal dingen (muziek, podcasts, boeken, talks, enz) die ik de afgelopen tijd luisterde, keek of las en die ik de moeite van het delen waard vind.

Podcasts:

– VPRO Dorst / Iets doen, hoe doe je dat? over activisme. Hoe word je een activist? Hoe pak je zoiets aan?

– Ondercast. Literaire podcast, maar dan niet zo serieus of alleen maar diepgaand.

– Never before, Janet Mock. Deze vrouw!

– From The Heart, Yoga Girl. Luister ik graag als ik naar yin yoga ben geweest.

YouTube: 

– Lena Dunham interviewt Ariel Levy. Wat fijn om deze twee vrouwen samen op een podium te zien. (en zo tof, want ik heb Ariel horen spreken op Geen Daden Maar Woorden festival en nu hoop ik Lena nog eens ‘live’ te zien)

– Mattie Fricker – Lessons on love & self discovery. Zo grappig en zó raak. Zo goed!

Muziek: 

–  Wake Up Now, Nick Mulvey

– Home, Dustin Tebbutt

– The Universe Smiles Upon You, Khruangbin

– Wallflower, Jordan Rakei

– Once Again (live), Hang Massive

– Portraits,  Maribou State

– Notion van Tash Sultana

– Migration, Bonobo

– Heiress, Novo Amor

Overig:

– Ik gebruik de app Headspace nu dagelijks met veel plezier. Perfect als je net begint met mediteren. Het duurt maar een paar minuten per keer, dus geen tijd hebben is ook geen excuus.

– Moodnotes is een heel fijne app waarin je dagelijks – of zelfs meerdere keren per dag, wat je maar fijn vindt – een notitie kunt maken over hoe je je voelt. Het geeft me heel veel inzicht in hoe ik me voel en ik ben er blij mee!

Ik hoop dat je hier eventjes mee vooruit kunt. Stiekem ben ik nu wel benieuwd wie van jullie wél zo ongeorganiseerd – en dus ook niet lui – is om bovenstaande dingen allemaal alvast te downloaden, zodat je straks niet te veel data nodig hebt. Zijn er hier al veel mensen die een unlimited databundel hebben? Laat het met weten bij de comments!

The post Kijk- en luistertips van dit moment appeared first on De Groene Meisjes.

Speculaascrumble

Het is donderdag en dus bijna vrijdag en dus bijna weekend en dus tijd om iets lekkers te maken. Ik weet niet wat het is jongens, misschien is het gewoon de herfst met haar druilerige en donkere dagen, maar ik heb echt heel veel zin om dingen te bakken. Sowieso zit ik full on in omamodus, hoor. Geen schaamte.

Ik maakte gisteren dit super simpele recept voor een fotoshoot die ik met Sam deed voor mijn samenwerking met illy. Van bovenstaande foto werd ik zo blij dat ik hem hier even met jullie wil delen. Over de linkerfoto heb ik heel veel vragen gehad op Instagram. Ik zei toch al dat ik in mijn omamodus zat? Ik overdrijf niet hoor. Ik doe zelfs aan kleuren op nummer. Ik kan op dit moment niks – nouja, naast mijn yin yoga lessen dan – bedenken dat me zó rustig maakt als dit. Je hoeft gewoon niet na te denken. Het is letterlijk: 1= donkerblauw, 2 = lichtblauw, 3 = rood, enzovoorts. Ik doe dit terwijl ik podcasts luister en speculaascrumble eet. Voor iedereen die naar het boekje vroeg op Instagram: het gaat om dit boekje. En (klik!)

En omdat het recept gisteren zo lekker uitpakte – en zo makkelijk was om te maken, – deel ik het graag met jullie. Ik vind het heel geschikt als dessert. Als het nog lekker warm is, en dan geserveerd met een beetje vanille sojayoghurt. Maar goed, het kan ook prima als ontbijt. En de restjes doen het prima bij de koffie. Dus eigenlijk komt het neer op: je kunt deze speculaascrumble de hele dag door eten, tot je er misselijk van wordt. En dat word je op een gegeven moment wel, denk ik.

Je zou dit recept overigens op allerlei manieren kunnen aanpassen. Je zou het zoetmiddel kunnen aanpassen, door bijvoorbeeld geen kokosbloesemsuiker maar gewone suiker of juist zoiets als agavesiroop te gebruiken. Je zou in plaats van appels ook peren kunnen gebruiken – of rood fruit, als je dat lekkerder vindt. Je kunt in plaats van speculaasjes ook kruidnoten gebruiken. Je mag het helemaal zelf weten, lekker wordt het vast en zeker.

Op deze foto zie je een . Eén van mijn favoriete dichters. Geluk is gevaarlijk, uitgegeven door uitgeverij Rainbow. Daaronder ligt , de nieuwe dichtbundel van Rupi Kaur. En dááronder – een YA roman van Roxanne Wellens. Alle drie aanraders. Doen het goed bij een lekkere koffie en een speculaascrumble op een rustige weekenddag.

Voordat we beginnen, goed om te weten: ik gebruikte meerdere kleine schaaltjes, maar je kunt natuurlijk ook gewoon één grote ovenschaal gebruiken. Dit recept is goed voor 5 tot 6 porties.

Wat heb je nodig? 

3 appels (ik gebruikte goudreinetten)

50 gram rozijnen

75 gram plantaardige boter (op kamertemperatuur)

100 gram bloem

80 gram kokosbloesemsuiker

snufje zout

een paar speculaasjes (verkruimeld)

1 eetlepel speculaaskruiden

Wat ga je doen? 

– verwarm je oven voor op 200 graden – 

1. Schil de appels en snijd in kleine blokjes. Doe deze samen met de rozijnen in een ovenschaal.

2. Mix in een kom bloem, suiker, zout en speculaaskruiden en roer goed door.

3. Voeg nu de boter en de speculaasjes toe en kneed tot een kruimelig deeg.

4. Verdeel het kruimelige deeg over de appel-rozijnenmix en zet de ovenschaal voor 30 minuten in de oven. That’s it.

Tip 1: serveer warm en met een scheutje vanille sojayoghurt.

Tip 2: gebruik in plaats van een standaard speculaaskruidenmix uit de supermarkt een zelfgemaakte pumpkin spice mix (klik hier voor het recept,) of gebruik één van de lekkere kruidenmixen van Green Gypsy. (no spon!)

Dit is gewoon de herfst in een potje. En nee, het is absoluut niet per se een gezond recept. Ik bedoel, plantaardige boter is nog steeds boter en kokosbloesemsuiker is nog steeds suiker. Maar hey, eet er gewoon niet te veel van en het kan best wel een keertje ;)

Foto’s: Sam van Rij 

The post Speculaascrumble appeared first on De Groene Meisjes.

Vrienden zijn met je lichaam

Foto: Aline Bouma 

Wie mijn blog al wat langer leest weet dat ik nogal wat struggles heb met het hele concept ‘lichaam’. Dat is geen geheim. In het kort uitgelegd zou je kunnen zeggen dat ik een moeizame relatie met mijn eigen lichaam heb. Ik vind het niet mooi, ik hou er niet van en op de meeste dagen zou ik er met liefde afstand van doen, als ik het zou kunnen ruilen. Ik weet dat er nu heel veel mensen zijn die denken dat dat wel een beetje mee zal vallen, of dat het allemaal toch niet zo erg zal zijn, maar dat is het wel. Ik ben heel serieus als ik zeg dat ik al zo’n twintig jaar een afkeer voel tegenover ‘dit’ lichaam.

Sinds een tijdje weet ik dat dat best wel een probleem is, voor heel veel dingen in mijn leven. Het maakt bijvoorbeeld dat ik vaak geen zin heb om te zorgen voor mijn lichaam, omdat: waarom zou ik? Het maakt ook dat ik niet wil dat anderen mijn lichaam zien – laat staan aanraken. En zo zijn er nog meer dingen die best wel belemmerend kunnen zijn voor je dagelijkse leven. Gelukkig geloof ik sinds kort dat dat anders kan.

Ik neem dit hele probleem rondom mijn negatieve zelfbeeld sinds kort ook eigenlijk pas écht serieus, omdat ik er steeds vaker tegenaan begon te lopen. In het verleden heb ik wel pogingen gedaan om met mezelf aan de slag te gaan, maar dat was dan eigenlijk voornamelijk door af te willen vallen. Wat soms lukte, en soms niet. Ook ging ik wel eens fanatiek sporten. Wat soms een goed gevoel gaf, maar soms ook niet. Ik heb geprobeerd of ik misschien positiever over mezelf zou gaan denken als ik andere mensen dichterbij zou laten komen. Dat gaf soms een goed gevoel, maar vaker niet. Kortom, ik heb het probleem nooit echt bij de wortel aangepakt.

Die wortel, daar kom ik nu steeds dichterbij in de buurt, onder andere dankzij therapie. Ook hiervoor geldt: wie mijn blog al langer leest, weet dat ik geen geheim maak van het feit dat ik al jaren in therapie ben. Ik vind het niet iets om me voor te schamen en ik praat er graag over als ik anderen ermee kan inspireren of een beetje opweg kan helpen. Een tijdje geleden kwamen mijn therapeut en ik samen tot de conclusie dat ik er misschien wel eens een beetje klaar voor ben, om die wortel nu eens aan te pakken. Zo voelt het ook echt.

Ze zei: “Ik weet dat het te veel gevraagd is om nu al van je lichaam te houden, dus laten we eerst werken aan een vriendschap.” Daarna zei een vriendin: “Als een vriendschap met je lichaam nu ook nog te ingewikkeld is, dan moet je misschien eerst goede buren worden.” Ik ben een beetje emotieschuw de laatste tijd, maar ik moest wel bijna huilen toen ze dat zei.

Foto: Sam van Rij 

Kijk, dat is namelijk het hele ding: ik  voel een enorme afstand tot mijn lichaam. Omdat ik er zo’n hekel aan heb gekregen door de jaren heen – en dan hebben we het over vanaf ongeveer mijn elfde, twaalfde, – ben ik steeds meer afstand gaan creëren en voelen. Voor mijn poëziecursus (die me overigens heel goed bevalt, het is zó leuk en leerzaam,) ben ik bezig met een serie gedichten over mijn lichaam. In veel van de gedichten komt iets terug van afstand. Alsof ik op een afstandje kijk naar mijn lichaam, alsof het een eiland is, en ik probeer te bedenken of het echt van mij is. Dat is een interessante ontwikkeling en ik ben blij dat ik dat nu inzie, want die afstand heb ik jaren lang niet echt opgemerkt.

Ik ben een tijdje geleden begonnen met yin yoga en dit is om meerdere redenen één van de beste keuzes van de afgelopen tijd geweest. Sowieso werkt het perfect voor me om beter te kunnen ontspannen en ik slaap na zo’n les echt als een baby, wat allemaal heel veel winst is voor iemand die het moeilijk vindt om echt eens tot rust te komen. Maar los daarvan voel ik me tijdens die lessen ontzettend verbonden met mijn lichaam. Ik krijg een uur en een kwartier de tijd om mijn lichaam echt heel goed te voelen en er eens heel bewust mee bezig te zijn. Tijdens en na de les heb ik allerlei warme gevoelens over mijn lichaam, zoals: het voelt warm en zacht en sterk, en het is tot allerlei dingen in staat. Hierdoor groeit de waardering voor mijn lichaam echt aanzienlijk en daar ben ik ontzettend blij mee.

Van mijn therapeut heb ik wat opdrachtjes gekregen. Zoals: schrijf iedere dag op een bepaald moment op hoe je voelt. Dat doe ik in de app Moodnotes. Dat werkt heel goed voor me en het is interessant om terug te lezen wat ik allemaal voor gedachten en gevoelens heb gehad, door de weken heen. Ook ‘moet’ (ik moet niks natuurlijk, maar ik doe het wel,) soms voor de spiegel gaan zitten en echt eens rustig naar mezelf kijken. Ik heb nog geen behoefte om dit naakt te doen, maar wel in ondergoed en jemig, dat is al zo’n enorme vooruitgang. Ik bedoel, ik laat niet graag naar me kijken. Om dit te illustreren: ik kleedde me niet eens uit waar mijn vriendin bij was, terwijl zij toch degene is met wie ik het meest intiem ben geweest, ooit. Maar los van het feit dat ik niet wil dat anderen naar mij kijken, mijd ik zelf mijn spiegelbeeld ook het liefst. Ik word niet graag geconfronteerd met alle imperfecties. Ik weet zo ook wel dat ze er zijn, denk ik dan.

Foto: Sabine Metz 

Maar ik merk dat die spiegeloefening wel heel goed voor me is. Het went. Ik begin milder voor mezelf te worden. Vroeger had ik de neiging om te knijpen en te porren en te trekken in en aan mijn buik of onderkin of bovenbenen, maar tegenwoordig probeer ik gewoon alleen rustig te kijken en iets te zoeken waar ik wél blij mee ben. Dat gaat steeds makkelijker. Ik ben gewend om onaardig te zijn tegen en over mijn lichaam – absoluut het tegenovergestelde van hoe ik een vriend zou behandelen.

Ook volg ik een aantal body positivity ‘goeroes’ op Instagram, maar dat werkt niet altijd voor mij, merk ik. Ik zie bijvoorbeeld heel veel mooie plussize vrouwen, die ook allemaal hun imperfecties (putjes en striae enzovoorts,) laten zien, maar ik zie vooral dan wel héél knappe vrouwen met de rondingen op de goede plekken. Ik weet het niet, ik kan me niet echt identificeren met deze vrouwen, merk ik. Misschien heb ik de juiste rolmodellen nog niet gevonden, dat kan natuurlijk.

Ik merk dat hoe positiever ik over mijn lichaam ben – zoals bijvoorbeeld na een yin yogales – hoe sterker de neiging is om beter voor mijn lichaam te zorgen. Het maakt dat ik het wil voeden met gezonde maaltijden en minder rotzooi, maar ook dat ik meer frisse lucht aan mijn hoofd wil en meer wil slapen. Het maakte dat ik gisteravond al vroeg in bed lag, met een beker thee, luisterend naar een podcast. Het maakt dat ik af en toe een massage boek, om probleemgebieden (zoals tussen mijn schouderbladen, waar ik last van heb als ik stress heb,) aan te pakken. Al met al zorgt het er ‘gewoon’ voor dat ik beter voor mezelf wil zorgen. Dat is voor veel mensen misschien een doodnormale zaak, maar voor mij zeker niet. Ik ben heel blij met deze ontwikkelingen.

De afgelopen maanden ben ik een paar kilo aangekomen, daar ben ik niet zo blij mee. Ik bedoel, die kilo’s zitten me soms gewoon echt in de weg, dat vind ik vervelend. Maar nog vervelender vind ik het om ‘s ochtends op de weegschaal te staan en me de hele dag ontzettend rot te voelen over wat ik daar voor getal zag staan, dus dat doe ik zo min mogelijk. In plaats daarvan probeer ik alle bovenstaande dingen te doen en ik heb het idee dat die extra kilo’s heel geleidelijk verdwijnen. Het belangrijkste is dat ik me sterk en fit voel, en dat ik niet obsessief met een of ander programma aan de slag wil, waardoor ik over een tijdje weer hevig gefrustreerd rondloop – want zo gaat het vaak toch. Door het boek ‘ (aka @bodyposipanda op Instagram,) weet ik heel zeker: ik ga geen tijd meer verdoen aan diëten. Ik kan zoveel betere dingen met die tijd doen. Betere dingen voor mezelf én voor anderen.

Laat het vooral weten bij de comments, als je iets kwijt wil over dit onderwerp. Vragen stellen mag ook altijd! 

The post Vrienden zijn met je lichaam appeared first on De Groene Meisjes.

Boekenclub #3

Waarschuwing: dit wordt een vrij lange editie van de Boekenclub. Naomi en ik hebben een hoop met je te delen. Eigenlijk hebben we een regel voor onszelf: drie boeken per persoon. En dan bedoel ik: om hier te delen, niet om te mogen lezen in een maand, want daar zou nooit een restrictie op mogen liggen. En als die er al was, dan hielden we ons er toch niet aan. The rules do not apply. Maar we hebben vandaag meer voor je, want er was gewoon meer. En daarrnaast hebben we dan ook nog een paar toffe literaire events voor je. Dus kort samengevat: ga er maar even goed voor zitten.

Naomi’s keuze van de maand

Vorige week was ik een weekje op retreat in Italië. Ik zat bovenop op een berg in een prachtige kamer met uitzicht op nog meer bergen en het Lago d’Orta. (Deze mooie plek heet Mandali – www.mandali.org, no spon, wel echt een aanrader). De taxi chauffeur vroeg waarom mijn koffer zo zwaar was. “Je gaat toch maar 5 dagen?” “Eh, boeken”, zei ik met een glimlach, terwijl hij alle kilo’s uit de kofferbak tilde. Ik had vier exemplaren meegenomen, opgespaard voor deze reis. Een daarvan was de roman . Ik las hem in het Engels

Het duurde heel even voordat ik in het verhaal kwam, maar toen was ik er ook echt door gegrepen. De hoofdpersoon Beth is 21 en zit in de gevangenis. Haar therapeute vraagt haar om een lijst te maken van alle goeie dingen in haar leven. Zoals de band die ze opbouwde met haar eerste pleegvader en de geboorte van haar dochter. Tegelijkertijd begrijp je als lezer steeds beter wat er allemaal niet goed is gegaan in het leven van Beth. Zowel in het klein in de familie als in het groot in de maatschappij. Dat lees je bijvoorbeeld terug in rapporten van de jeugdzorg en van een docent die aan de bel trok. Het is aangrijpend en ontroerend om te lezen. Een boek waarin je niet wilt stoppen met lezen en vervolgens baalt dat je hem al uit hebt. Gelukkig had ik nog een paar andere in mijn koffer voor rest van de week!

In mijn boekkast staan veel graphic novels. Een roman in stripvorm, zeg maar. Ik lees ook binnen dit genre veel memoirs van vrouwelijke schrijfsters. Een daarvan is . Ondanks deze titel is het boek erg zwaar, zowel letterlijk als figuurlijk. Met 500+ pagina’s is dit niet een boek wat je even snel in je tas gooit om te lezen in de trein. Het boek is geschreven en getekend door Katie Green en het gaat over haar strijd met een eetstoornis en depressies. Ze neemt je mee naar haar jeugd en laat zien hoe de sombere gedachten steeds sterker werden. Ze tekent ze als een donkere kluwen boven haar hoofd, die door de tijd heen soms groter en soms kleiner wordt. Ze vertelt het zo rauw en eerlijk dat ik af en toe moest huilen tijdens het lezen. Omdat de somberheid herkenbaar was, en ook omdat je echt kan voelen hoe moeilijk het voor haar is geweest. Katie schreef het boek omdat ze wilde dat niemand zich zo eenzaam, verward en verloren hoefde te voelen als zij zich had gevoeld. Ze wilde vertellen dat beter worden mogelijk is maar ook dat het vaak een hele lange weg is.

Het was jaren werk om dit boek te maken en dat zie je eraan af. De tekeningen zijn prachtig. Ik heb zelf een aantal illustratie-cursussen gevolgd en ik weet hoe ingewikkeld het is om mensen te tekenen in zoveel verschillende houdingen en emoties. Het boek is bijna geheel in zwart-wit, met subtiele kleurverschillen die de verschillende periodes markeren. Het is een uniek boek en ik denk dat ik het nog vaak ga herlezen.

Merel: ik ben dit boek nu aan het lezen en ik moet het regelmatig even wegleggen, omdat ik het toch best wel heel erg heftig vind. Maar dan echt op een goede manier. Nog nooit eerder zag ik het ontwikkelen van en het leven met een eetstoornis zo mooi in beeld gebracht worden. Ik ben echt verliefd op dit boek.

k werk als grafisch vormgever en ik heb de neiging om ook mijn persoonlijke leven regelmatig te willen (her)ontwerpen. Want wat past nu eigenlijk echt bij mij? En welke richting wil ik op groeien? Ter inspiratie las ik daarover het boek  van Bill Burnett & Dave Evans. Ze geven een vak aan Stanford University over hoe je als een ontwerper naar je leven kunt kijken. Dit boek is bedoeld voor iedereen die dat ook wil doen maar niet aan Stanford studeert (oftewel: de meeste mensen). Het is een stuk nuttiger dan wat de decaan op je middelbare school je kon vertellen over hoe je toekomstkeuzes maakt. Eigenlijk is het een soort loopbaancoach in boekvorm.

Ontwerp je eigen leven is echt een actie-boek. Pak er meteen maar pen en papier bij. Of zoals ik deed; een oranje marker die ook nog eens memo-blaadjes bevat (je wilt niet weten hoe blij ik daarvan word). Zo nodigen Bill & Dave je uit om een tijdje bij te houden welke activiteiten je doet op een dag, hoe betrokken je je daarbij voelt en of het je energie kost of geeft. Ze vragen je ook om drie heel verschillende levensplannen uit te werken voor de komende vijf jaar. Daardoor kwam ik er achter dat het vijf jaren plan “yoga docent worden in Italie” leuk klonk in theorie, maar dat ik in toch eigenlijk liever yoga lessen volg dan geef. Het boek hielp mij om andere vragen te stellen en om vooral iets te gaan doen. Want je leven ontwerp je niet in een keer op papier. Je ontwerpt het door te leven en nieuwe richtingen uit te blijven proberen.

Ik las een paar maanden terug. Het is een prachtige memoir waarin ze vertelt over het verlies van haar kind, partner en haar huis in korte tijd. Dat doet ze op een journalistiek-verhalende manier, waarbij ze onderzoekt wat er precies is gebeurd en wat het met haar heeft gedaan. Twee weken terug was Ariel ter promotie van haar boek in Nederland. Ik zag haar in De Balie, waar ze voorlas uit het boek. Luisteren naar schrijvers die voordragen uit eigen werk, daar word ik heel gelukkig van. En Ariel kon niet alleen goed voorlezen, ze gaf ook slimme antwoorden op de vragen die volgden. Ze vertelde dat het haar had geholpen om de aandacht te verleggen naar dat wat ze niet had verloren. En om niet telkens te denken “wat als…”. Dit was nu haar realiteit en ze moest bepalen wat ze daarmee wilde doen.

De dag erna was Ariel in Rotterdam bij het Geen Daden Maar Woorden festival waar Merel en ik met onze perskaartjes nog een keer gingen fangirlen. Ik (Merel) had De regels gelden niet ook gelezen, maar ik had niet echt een beeld bij Ariel. Ik vond haar meteen fantastisch. Slim en grappig, maar ook echt iemand die weet waar ze het over heeft. Los daarvan is ze bloedmooi. Dus ja, dat was een goede fangirlsessie. Overigens, het Geen Daden Maar Woorden festival was sowieso een groot succes. Naast Ariel zagen we ook Nhung Dam, Roos Vlogman en Marijn Sikken en we vonden iedereen even interessant en leuk.

 
Merels keuze van de maand

Ik las deze maand een heleboel. Hoeveel precies, dat weet ik niet, maar het was veel. Dat is een goed teken voor mij. Het laat zien dat ik rust in mijn hoofd en agenda heb gevonden om te kunnen lezen en daar ben ik heel blij mee. Het is opvallend dat ik deze maand veel young adult literatuur las. Dat is niet helemaal toevallig. Ik ben een samenwerking met de Bibliotheek Rotterdam aangegaan, waarbij YA een beetje centraal zal staan. Ook maak ik plannen om volgend jaar weer te gaan studeren en dat zou ook zomaar iets met jeugdliteratuur te maken kunnen hebben. Ik vertel jullie daarover later meer, als ik meer zeker weet. Op dit moment zijn het nog maar plannen. Goed, laat ik beginnen met mijn tips van deze maand.

Voor mijn samenwerking met Bibliotheek Rotterdam had ik een interview (en een paar dagen later moest ik ook op de foto, maar ook daarover later meer,) en de journaliste die mij interviewde was een beetje verbaasd over dat ik nog niet had gelezen. Dat resulteerde erin dat ik het boek meteen kocht voor op mijn e-reader en het de dagen daarna niet meer losliet. Birk gaat over een jongen op een eilandje tussen Schotland en Noorwegen. Hij woont daar alleen met zijn moeder en een buurman – meer bewoners zijn er niet. De vader van de jongen is verdwenen in zee, toen hij jong was, en zijn moeder heeft hier nooit goed mee om kunnen gaan. Birk gaat over eenzaamheid en rouwen, maar ook over opgroeien en het missen van rolmodellen. Dat eiland, dat is natuurlijk een prachtige metafoor voor de isolatie van de buitenwereld die onbereikbaar lijkt. Ik merk dat ik allemaal dingen wil zeggen over dit boek, maar dat zou te veel weggeven van waar het over gaat en dat is zonde, want ik vond het zelf ook prettig om het boek gewoon helemaal zonder verwachting in te stappen. Naast dat de thematiek mij heel erg aanspreekt, is het ook nog heel erg goed geschreven, het leest als een trein en ik vind het boek ook zeker geschikt voor volwassenen, terwijl het officieel YA is.

Eigenlijk komen exact dezelfde thema’s naar voren in The Hate U Give van Angie Thomas, wat grappig genoeg toch een totaal ander boek is dan Birk. Het gaat over een jong, zwart meisje op een witte school. Ze groeit op in een omgeving die we in Nederland zouden omschrijven als een ‘kanswijk,’ en we weten allemaal dat dat nooit heel positief bedoeld is. Hoewel ze nog maar heel jong is, heeft ze al twee keer meegemaakt dat vrienden (een goede vriendin en en haar beste vriend/eerste liefde,) werden doodgeschoten waar ze bij was. Dat is natuurlijk van ongekende impact op het leven van een jong meisje. Naast dat The Hate U Give ook weer over isolatie, eenzaamheid en rouwverwerking gaat, behandelt het ook een ontzettend belangrijk onderwerp: racisme. Het is, geloof ik, het eerste YA boek dat ik over dit thema heb gelezen en ik hoop dat er nog veel meer zulke goede boeken over dit onderwerp zijn. Ik denk namelijk dat het voor jongeren – van welke afkomst of kleur ook – heel belangrijk is om hierover te lezen.

Het kan je bijna niet zijn ontgaan dat de wereldberoemde Jonh Green een nieuw boek heeft uitgebracht: Turtles all the way done, ofwel: Heel eerlijk? Ik ben niet zo’n heel grote John Green fan. Maar goed, ik val dan ook niet in zijn doelgroep – ik denk dat ik ongeveer een keer zo oud ben. Toch waardeer ik zijn boeken absoluut. Toen ik nog in het onderwijs werkte was ‘Een weeffout in onze sterren’ ongeveer het enige boek dat mijn leerlingen wilden lezen, dus praise John Green. Wat ik ook waardeer is dat Green altijd probeert lastige onderwerpen te bespreken in zijn literatuur. In Schildpadden is dat bijvoorbeeld het leven met dwangneuroses en angststoornissen. Persoonlijk las ik daar in YA literatuur nog nooit eerder iets over. Of misschien was het er wel, maar was het nooit het hoofdonderwerp, en dat is in Schildpadden wel het geval. Ik vind dat geweldig, want probeer je even voor te stellen hoeveel jongeren er zijn die met deze problemen rondlopen en hoe fijn het dan is als je een boek kunt lezen dat gaat over iemand die op jou lijkt. Verder is Schildpadden wel een béétje het standaard ‘lief meisje komt knappe jongen tegen’ verhaal, en ook vind ik het hier en daar wat dramatisch, maar goed, dat vergeef ik hem. Ik vind het toch een aanrader.

(verder las ik ook nog twee Harry Potter boeken, maar ik ga er voor het gemak even vanuit dat iedereen behalve ik dat al gelezen heeft en dat ik er dus niet zoveel over hoef te zeggen ;)) 

Zoals ik eerder vertelde volg ik sinds kort een poëziecursus. En nee, ik ga hier niet voordragen uit eigen werk, want daarvoor is het veel te beschamend. Het is zeker tien jaar geleden dat ik voor het laatst gedichten schreef (dat was nog op mijn docentenopleiding,) en wow, ik geloof dat ik vergeten was hoe moeilijk dat ook alweer was. Maar oefening baart kunst, zullen we maar zeggen. En wat ook helpt is veel poëzie lezen. Dus las ik onder andere ‘de nieuwe Rupi Kaur':

Eigenlijk lees ik Rupi Kaur alleen maar wanneer ik liefdesverdriet heb. Ik vind het echte gebrokenhartenpoëzie. Ik weet dat mensen die echt iets van poëzie weten Kaur helemaal niks vinden. Het is dan misschien ook wel een beetje makkelijke poëzie, die niet heel lang bij je blijft hangen. Misschien is het ook poëzie voor mensen die niet van poëzie houden – of die, net als ik, poëzie bij tijd en wijlen best ingewikkeld vinden, – zoals er ook heel veel boeken zijn die geschreven lijken te zijn voor mensen die eigenlijk niet van lezen houden. Ik ga geen voorbeelden noemen, want ik wil niet bookshamen, maar die boeken zijn er natuurlijk wel. Desalniettemin wil ik soms niets liever dan even lekker janken om een gedicht van Rupi en dan heel hard roepen: YES girl. Dit is het. En het plaatje dan delen op mijn Facebooktijdlijn, zonder me daarvoor te schamen.

Vorige maand tipte Naomi  (is nu ook vertaald naar het Nederlands) en ik weet nog hoe ik níet kon wachten tot ik haar weer zag, zodat ik het boek van haar kon lenen. Ik nam Hunger mee naar Schotland en las het daar. Naomi heeft echt geen woord te veel gezegd over dit boek. Ik heb het boek lachend, maar soms ook een beetje huilend gelezen. Het is zo pijnlijk herkenbaar op veel fronten. Ik zou wensen dat iedereen dit boek zou lezen, zodat mensen hopelijk iets meer inzicht zouden krijgen in de psychologie van het dik zijn. (iets waarover ik zelf ook nog meer wil schrijven) Als iedereen dit boek zou lezen en het goed in zich op zou nemen, dan zouden veel dingen wat comfortabeler worden voor zware mensen, denk ik.

Literaire events

Zin om naast het lezen van boeken nog meer met literatuur en poëzie bezig te zijn? Ga dan eens naar een literair event! Ook in de maand november is er weer het nodige te beleven op dit gebied en ik heb drie events in drie verschillende steden verspreid over het land voor jullie uitgekozen. Komen ze:

ROTTERDAM, zondag 19 november: Frontaal. Maandelijks literair event in WORM. Altijd leuk. Deze editie is in samenwerking met De Optimist en zal zijn met Sytske van Koeveringe, Jante Wortel, Dennis Gaens, Simone Atangana Bekono en Marijn Sikken. (nu ken ik alleen het werk van Marijn Sikken en Jante Wortel, maar beide vind ik erg goed, dus dat is al de moeite van het gaan waard :)) Kaartjes kosten €6.

NIJMEGEN, zaterdag 25 november: Wintertuinfestival (festivalavond) in Doornroosje. Het Wintertuinfestival heeft dit jaar als titel ‘De vrije lezer’ en de organisatie zegt hierover: ‘Het verkrijgen van informatie is de goudkoorts van deze tijd. Bedrijven als Facebook en Google willen alles van ons weten, van ons reisgedrag en onze kledingsmaak tot onze politieke voorkeuren. Als een rots in de branding van de algoritmes en cookies staat de vrije lezer. Hij of zij vindt nieuwe ideeën, andere werelden en schatten aan niet in kaart te brengen informatie in boeken. Je zou kunnen zeggen dat lezen van boeken in deze tijd een daad van verzet is, dat boeken een bastion van vrijheid zijn en dat de lezer een activist is.’

Verwachte gasten: Adriaan van Dis, Anousha Nzume, Nina Polak en Alma Mathijsen (en nog héél veel meer). Cool. Ik ben erbij. Het event duurt van 19.15 tot 03.00 uur, dus misschien zoek je het beste voor daarna een slaapplek in de buurt. Kaartjes kosten €17,50.

GRONINGEN, zondag 26 november. De Schreef, zondagmiddag om 3 uur in café Kult. Een gratis event waar zo’n 8 mensen zullen komen voordragen uit eigen werk. Er is nog plek voor deelnemers, dus doe je iets met poëzie, spoken word of proza en heb je zin in ten minutes of fame? Meld je dan aan via jpoetijn@hotmail.com. (dit is het mailadres van Jirke, die dit toffe event in Groningen organiseert.

Winnaars Parttime Astronaut

Vorige maand mochten we drie exemplaren van Parttime astronaut verloten. Dit zijn de gelukkige winnaars:

Karlijn Norg 

Liza Slootman 

Aline Arts 

Sturen jullie me een mailtje? Dat kan naar: degroenemeisjes@gmail.com. Thanks!

Dankjewel weer voor het lezen van onze Boekenclubpost! We hopen dat we jullie weer hebben mogen inspireren om een boek op te pakken. Of dat nou fictie of non-fictie, ‘volwassen literatuur’ of young adult is: dat maakt allemaal niks uit, want lezen is gewoon fijn :) Laat je ons weten welke titels je het meeste aanspreken? En heb jij de afgelopen tijd nog iets goeds gelezen dat je graag met ons wil delen? Laat het ons dan vooral ook weten. Tot de volgende editie van de Boekenclub! 

Kleine disclaimer: Zoals je misschien hebt opgemerkt, linken we voor alle boeken naar bol.com, als verkoopadres. Zoals je ook hebt kunnen opmerken, gaan wij zelf geregeld naar boekhandels en dat willen we jullie ook aanraden. Maar je snapt ook: wij moeten al die boeken die wij kopen en lezen en voor jullie recenseren ergens van betalen, en dan zijn die affiliaitelinkjes (als jij iets koopt via die linkjes, krijgen wij daar een klein percentage van – dat kost voor jou geen cent meer) wel heel erg handig als tegemoetkoming. Dankjewel voor je begrip :)

The post Boekenclub #3 appeared first on De Groene Meisjes.

Meatless District, heel veel koffie, lekker eten en leuke mensen

Foto’s: Aline Bouma / Deze blogpost werd mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van illy

Waarom ik niet eerder bij Meatless District (een 100% vegan restaurant in Amsterdam Oud West) ben geweest is me een raadsel. Ja, natuurlijk, ik woon niet meer in de stad, maar ik ben nog vaak genoeg in Amsterdam, dus dat is eigenlijk geen excuus. Ik krijg het restaurant geregeld getipt door lezers en toch was het er nog nooit van gekomen om er eens te gaan eten – hoe goed ik de menukaart er ook uit vond zien. Toen ik voor mijn samenwerking met illy op zoek ging naar een horecagelegenheid waar ze dit koffiemerk serveren, kwam ik toch weer bij Meatless District terecht en dat was toch wel een beetje mijn cue om eindelijk eens te gaan.

Ik nodigde wat leuke mensen uit om koffie met me te komen drinken en te komen lunchen. Het leuke vind ik dan toch dat dit niet allemaal vegans zijn. Sterker nog, op Sabine na, eet niemand veganistisch – zover ik weet, althans. Maar dat hoeft natuurlijk helemaal geen probleem te zijn, mits het restaurant waar je de mensen uitnodigt gewoon heel leuk is en het eten van goede kwaliteit. Let wel, er zijn wel degelijk vegan restaurants waar ik mijn non-vega(n) vrienden liever niet mee naartoe neem, omdat het een bepaalde vibe heeft die ik zelf al niet prettig vind. Bij dat soort dingen ligt het er vaak zo ontzettend dik bovenop dat alles vegan is, dat mensen die niet deze lifestyle aanhangen zich er misschien niet prettig zullen voelen. Herken je dat? Dat alles  is bij Meatless District absoluut niet aan de orde, maar daarover later meer.

Heel veel koffie

Een tijdje geleden schreef ik de blogpost ‘Hoe ik mijn koffie het liefste drink,’ waarin ik maar weer eens uiteenzette hoeveel ik van haverlattes houd. Leuk om te weten: terwijl ik dit schrijf zit ik in een hippe koffiebar op Vlieland en wat staat hier op de kaart? Juist. Haverlattes. Move over soymilk. Ook leuk om te weten: bij Meatless District serveren ze standaard havermelk in de koffie. Er zijn ook andere plantaardige drinks (zoals soja of amandel,) maar havermelk is de standaard. Tot nu toe wint dit restaurant alleen maar pluspunten. Maar goed, terug naar mijn liefde voor haverlatte: ik nodigde dus wat vrienden uit om koffie te komen drinken en was benieuwd hoe zij hun bakkie pleur zouden bestellen. Ook nodigde ik Aline uit die mooie foto’s zou komen maken. Ik heb slechtere woensdagochtenden meegemaakt.

Sabine kwam voor een latte (met havermelk, verstandig meisje,) met een stukje limoen-avocadotaart helemaal uit Arnhem. Ik snap haar wel. Ik zou hetzelfde hebben gedaan.

Dirk Jan kwam uit de sportschool even aanwaaien en nam een dirty chai mee voor onderweg. Dit is een chai latte (met sojamelk) met een shot espresso erin. Op dit moment is dit één van mijn favoriete herfstdrankjes.

Wendy nam een pauze van haar werk bij de krant en kwam een vegan tosti (met echt heel goede ‘nepkaas’!) eten. Daar dronk ze een cappuccino met sojamelk bij.

Thomas nam zijn laptop mee en werkte nog eventjes verder terwijl wij bezig waren met de foto’s. Thomas drinkt zijn koffie zwart. Verbaast me eigenlijk helemaal niks. Ik vind Thomas een beetje een boswachter zo, met zijn blouse en zijn zwarte koffie. Oke, wel een heel moderne (en knappe!) boswachter, met die laptop erbij.

Maartje drinkt een koffie die bij haar kledingstijl past, vind ik. Een iced latte met kokosmelk – uiteraard in stijl geserveerd in een mason jar. Eén en al vrolijkheid en ook nog een tikkeltje zomers. Want ja, waarom zou je ophouden met dit soort lekkere drankjes drinken als het herfst wordt? Trouwens, het was ook gewoon een heel mooie en zonnige dag, dus het kon prima.

Heel veel lekker eten

Nou, tot zover de koffies. Ik hoop stiekem dat je er een beetje zin in koffie van krijgt. Laten we dan nu overgaan op het eten dat ze bij Meatless District serveren. Als je na het zien van deze foto’s nog geen trek hebt, weet ik het ook niet meer.

We probeerden: kroketten,  tosti’s, een soep, een salade met glasnoedels en een sandwich. Oké en daarna bestelden we nog een keer de kroketten en ook een burger, maar die staat niet op de foto omdat hij al op was voordat we hem vast konden leggen. Ik voel me toch een beetje geroepen om er even bij te vermelden dat we dit alles wel deelden met zes personen. Anders denk je misschien: jémig, wat eet jij veel. Maar goed, eigenlijk denk ik ook: denk maar wat je wil, want ik hou nou eenmaal gewoon van lekker eten. Geen geheim.

Of ik je kan aanraden om te gaan eten bij Meatless District? Zeer zeker. Maar dat was denk ik al wel een beetje duidelijk. Dit is geen restaurantrecensie met een heel spannende opbouw. Sorry daarvoor. Je weet hoe dat gaat als ik ergens enthousiast over ben; het moet eruit. Mocht je dan binnenkort naar Meatless District gaan, laat het me dan vooral weten als je lekker aan je koffie zit! Ik word heel blij van mensen die foto’s met me delen op Instagram (vergeet me niet te taggen, anders wordt het lastig om de foto’s terug te vinden) dus voel je vrij! 

Meatless District 

Bilderdijkstraat 65-67 huis, Amsterdam

Facebookpagina 

The post Meatless District, heel veel koffie, lekker eten en leuke mensen appeared first on De Groene Meisjes.

Op pad met Merel: lokaal proeven op Vlieland

Deze maand mocht ik voor mijn werk naar twee plekken waar ik nooit eerder was geweest: Schotland en Vlieland. Het kan niet altijd feest zijn natuurlijk, maar deze oktobermaand voelde toch wel een beetje als het winnen van de loterij. Nu heb ik nog nooit een loterij gewonnen – ik win sowieso nooit iets, – maar je snapt me. Ik was erg blij met de uitnodiging om een paar dagen te komen uitwaaien op één van onze Waddeneilanden, want ik ben een eilandmeisje. Als kind groeide ik praktisch op Terschelling op en ook Texel bezocht ik wel eens, maar op Vlieland was ik nog nooit geweest, dus het werd ook wel eens tijd.

Toen wij van Rotterdam vertrokken

(ben ik de enige *import, kuch*  Rotterdammer die deze tekst altijd in haar hoofd hoort wanneer ze vanuit Rotterdam op reis gaat? Ketelbinkie, alles.) 

Het fijne van vakantie houden op een Waddeneiland, is dat je tijdens de reis er naartoe al helemaal in de stemming komt. Ik stapte in Rotterdam in de trein naar Leeuwarden – dat is een lange zit, maar je hoeft niet over te  stappen, dus dat is ideaal. Vervolgens stap je over op de boemeltrein naar Harlingen Haven en daar pak je de veerboot van Rederij Doeksen. Als ik die boten met dat logo van de zeehond erop alleen al zie, krijg ik allerlei flashbacks naar mijn kinderjaren. Zo’n bootovertocht duurt ongeveer anderhalf uur (een beetje afhankelijk van de wind,) en dat is precies lang genoeg om overal los van te komen. Op de veerboot ruikt het naar friet en erwtensoep, naar warme chocolademelk en naar Fristi. Tel daar nog broodjes vegetarische knakworst bij op en je hebt toch wel zo’n beetje alle ingrediënten voor een fijne vakantie te pakken.

Vlieland is, zoals je misschien wel eens eerder hebt gehoord, een autovrij eiland. Natuurlijk hebben de bewoners (en dat zijn er op dit moment zo rond de 1112 – laatste keer gemeten in april 2017,) wel auto’s, maar eilandgasten moeten hun auto achterlaten in de haven van Harlingen. En terecht, want Vlieland is zo klein dat je alles met het grootste gemak kunt wandelen en/of fietsen. Ik wandelde vanaf de haven in een minuut of drie naar mijn hotel. Perfect. Sowieso was het nogal perfect allemaal, want ik bleek echt in een prachtig en hartstikke luxe hotel te mogen overnachten: Badhotel Bruin. Wat een fijne plek, middenin de Dorpsstraat. Het hotel heeft comfortabele kamers, een mooi restaurant, een uitgebreid ontbijtbuffet, ontzettend vriendelijk personeel, er is een welness met mogelijkheid tot het boeken van massages en schoonheidsbehandelingen en je kunt er lekker bij de openhaard zitten lezen in de openbare ruimtes. Ik had hier gerust nog een paar dagen langer kunnen blijven, want het was er heel erg fijn.

Zeewierbier en vale lijsters

Een paar eerste dingen die me opvielen: wat is het hier rustig. Het dorp heeft veel weg van de dorpen op Terschelling, met als verschil dat het gewoon kleiner is. Gemoedelijk en kalm. Mooie pandjes overal. De restaurantjes zien er gezellig uit. Het eerste tentje waar ik beland, nadat ik mijn spullen heb gedropt op mijn hotelkamer, is Leut. Dit is denk ik ook meteen de hipste plek in het dorp, want ze serveren hier onder andere koffie met havermelk (ja, echt!) en vegan broodjes met bietenhumus en avocado. Maar ook Vlielands speciaalbier, zeewierkaas en Italiaanse glutenvrije (again: ja, echt!) koekjes.

‘s Avonds maak ik een stuk af dat af moet, kijk ik hoe Hans Heel Holland Bakt wint en heb ik geen énkele moeite met in slaap vallen, omdat ik best wel moe ben van een halve dag reizen. De volgende ochtend begin ik mijn dag met een strandwandeling bij windkracht 1500, ongeveer. Mijn god, je wordt hier gewoon gezandstraald. Er zijn ik-weet-niet-hoeveel vogelaars op het eiland, zo ook hier op het strand, om te kijken naar een of andere heel speciale zeevogel uit Noord Oost Siberië, die al sinds 1988 niet meer in Nederland is gespot. De Leeuwarder Courant meldt me: ‘Verrukte vogelaars naar Vlieland voor zeldzame vale lijster’ en wow, ik ben hier gewoon getuige van. Voor wie nu heel benieuwd is naar hoe een vale lijster eruit ziet: klik hier voor een video van een vale lijster. (mis dit niet.) Ik zal maar meteen opbiechten dat ik van dit soort dingen heel gelukkig kan worden. Toen ik op persreis was in Zuid Frankrijk heb ik me ook prima vermaakt met de vogelaarsapp van één van mijn reisgenoten. Ik heb nu eenmaal gewoon een zwak voor vogels. En voor vogelaars met al hun equipment.

Proef Lokaal Vlieland

De oorspronkelijke reden van mijn bezoek aan het eiland, was het evenement ‘Proef Lokaal Vlieland,’ dat ook deze week gaande was. Maar eigenlijk had ik nog veel meer redenen om weer eens even naar een eiland te willen – zoals gewoon lekker veel buiten zijn en goed uitwaaien, – dus het was nu vooral een leuke bijkomstigheid dat er op culinair gebied het één en ander te beleven was rondom eilander streekproducten.

De paddenstoelenwandeling waarvoor ik me  had opgegeven werd helaas verplaatst, omdat de gids ziek was. Jammer, want ik verheugde me erop om van alles te leren over welke paddenstoelen je wel en welke je beter niet kunt eten. Maar gelukkig kon ik in de plaats daarvan wel meedoen aan de workshop cranberryjam maken bij educatiecentrum De Noordwester, die ik samen met een leuk gezin uit Amstelveen volgde. De dochter heette ook Merel, dus je snapt, Team Merel was sterk op die cranberryjamgame. Ik wil niet arrogant overkomen, maar mijn jam werd echt best wel lekker. Ik werd naar huis gestuurd met drie potjes van mijn eigen jam, dus de komende tijd wordt dat flink dooreten.

Overigens: we gebruikten cranberry’s van vorig jaar. 2017 is namelijk geen goed cranberryjaar. Dat heeft iets te maken met het feit dat er eerst te weinig vocht was en toen te veel, en dat schijnt dan niet te werken. Mijn kennis van cranberry’s rijkt niet heel verder dan tot hier, sorry. Wel heb ik onthouden dat er in cranberry’s een speciale stof zit die ervoor zorgt dat je geen gelatine (of een ander middel) nodig hebt om er jam van te maken. De enige ingrediënten in deze jam zijn cranberry’s, suiker en water.

Welke andere streekproducten ik heb geprobeerd? Ik dronk cranberrywijn (en dat drink je on the rocks, wat een beetje zomers aandoet, ook doordat het mierzoet is, maar één glaasje kon ik wel waarderen,) en at koekjes met cranberry’s. Ik proefde zeewierbier en nog meer producten met zeewier erin, maar ik ben nu alweer vergeten wat dan ook alweer precies. Ook at ik paddenstoelenkroketjes, die vast gemaakt zijn met paddenstoelen van het eiland, want die groeien daar flink.

Voor volgende keren

Deze dagen Vlieland waren ontzettend fijn. Ik was lekker veel buiten, ademde gezonde zee-en boslucht in, verwonderde me over allerlei plantensoorten die ik niet dagelijks zie, maakte gezellige praatjes met de vriendelijke bewoners van Vlieland, at lekker, sliep goed, vermaakte me met het grootste gemak en voelde me weer helemaal thuis op een eiland. Met meerdere vrienden die ook Waddeneilandfans zijn, besprak ik hoe fijn het was om gewoon eens níet de hele tijd te denken aan alle hippe hotspots waar je nog naartoe moet. Simpelweg omdat die er gewoon niet zijn. Eigenlijk is dat best wel een verademing.

Ik kwam er wel achter dat ik makkelijker outdoorkleding nodig heb dan ik nu heb, als ik dit soort ‘Merel gaat de natuur in’ tripjes vaker wil doen. Maar die conclusie trok ik eerder deze maand in Schotland al, dus het wordt tijd dat ik daar iets aan doe.

Edit: vanmorgen ontving ik een pakketje van PAPITA (dit is een webshop met eerlijke en duurzame mode,) met daarin een prachtige en warme trui van MUD Jeans, gemaakt van gerecycled denim. Hier ben ik heel blij mee! Nu nog een goede winterjas en stevige winterschoenen vinden en ik ben een heel eind opweg.

Dingen die ik volgende keer dat ik op Vlieland ben zeker wil doen: een gedichtenwandeling van de eilanddichter van Vlieland, Gerda Posthumus, volgen. Het schijnt dat ze tijdens de wandeling door de natuur op het eiland voordraagt uit eigen werk, maar ook uit het werk van Slauerhoff, die veel over Vlieland schreef. Zulke dingen vind ik cool. Ook zou ik volgende keer graag een appartementje huren, met een keuken erin. Zo kan ik zelf koken met eilander streekproducten. En ook zou ik een paar dagen langer gaan, zodat ik meer tijd heb om met een boek bij de openhaard te zitten. Twee dagen Vlieland, dat is gewoon echt te kort. Verder zou ik niks anders doen dan nu, want het was gewoon een heel fijne editie van ‘Op pad met Merel.’

Rederij Doeksen en Badhotel Bruin, dank voor de gastvrijheid! Martine van Vlieland In Je Element, dank voor het regelen van dit fijne tripje en heel graag tot een volgende keer! 

The post Op pad met Merel: lokaal proeven op Vlieland appeared first on De Groene Meisjes.

Gastblog Eline: What Would Lena Do?

Ik leerde Eline kennen op een donderdagavond, in de rij voor het toilet, tijdens de pauze van een literaire avond. Dit klinkt als het begin van een succesverhaal. Stiekem hadden we elkaar die avond al gespot en kenden we elkaar al van Instagram. Eline droeg voor uit eigen werk en ik was meteen heel erg onder de indruk. We besloten: laten we thee gaan drinken. Toen bleek dat we niet uitgepraat raakten en maakten we plannen voor gastblogs die Eline gaat schrijven voor de Groene Meisjes. We willen wat dingen kwijt, over feminisme en over boeken enzo. Dat mag gewoon hier. Waarom ik Eline zo leuk vind? Omdat ze me GIF-jes van Lena Dunham stuurt. Heel veel meer hoef je ook niet te doen om mijn hart te winnen. (nouja en verder is ze gewoon ontzettend getalenteerd en lees ik haar verhalen heel erg graag)

Eline van Wieren (1993) studeert Creative Writing aan ArtEZ. Voor het schrijven van dit stukje googelde ze: ‘hoe schrijf ik een korte bio’. Zo kwam ze erachter dat je een wapenfeit moet toevoegen en niet bang moet zijn voor opschepperij. In groep zeven kreeg Eline voor haar spreekbeurt over het heelal een tien. Ze stond op Onbederf’lijk Vers en was redacteur bij Op Ruwe Planken. Momenteel werkt Eline aan een project waarin ze onderzoekt of ze zich thuis voelt in haar lichaam. Als je het leuk vind, kun je haar op instagram (@elinevw_) volgen of op haar website kijken: www.elinevanwieren.nl (maar daar staat nog niet zoveel op).

Feministische boekentip #1: What Would Lena Do?

Een paar weken geleden ontmoetten Merel en ik elkaar op de wc in de pauze van een literaire avond. Of tenminste, we kenden elkaar al een beetje van Instagram en kwamen elkaar hier voor het eerst in het wild tegen. Ik had zojuist een gedicht voorgedragen (klik op deze link om het gedicht te lezen) over een jongen die ik het liefst op zijn bek had willen slaan, omdat hij ongevraagd aan mijn billen zat en dus hadden we het al snel over literatuur en feminisme. Zo enthousiast zelfs dat we het niet doorhadden toen het programma van de avond verder ging en we heel stiekem weer terug de zaal in moesten sluipen.

Toen we het gesprek een tijdje later in een café voortzetten, ontstond er een heel leuk idee: feministische boekentips voor de Groene Meisjes! Je snapt natuurlijk dat ik zodra ik thuis kwam heel hard Beyoncé heb aangezet en een geluksdansje voor de spiegel deed.

Nu ik hier op mijn bank met Frida Kahlo-kussen zit, vind ik het toch ook wel een beetje spannend. Want er bestaan veel vooroordelen over feministen. Dat we allemaal heel boos en met veel okselhaar zijn, bijvoorbeeld. Of dat we het liefste zouden zien dat alle mannen voor de verandering eens verbannen worden naar de keuken om de hele dag lang kopjes thee met versgebakken taart voor de vrouwelijke populatie te regelen.

En ja, ik heb inderdaad best veel okselhaar, ben soms behoorlijk boos en houd heel erg van chocoladetaarten. Maar boven alles ben ik een mens. Zoals we allemaal mens zijn. Dat is voor mij wat feminisme betekent: niet vergeten dat we allemaal mens zijn. Dat we allemaal dezelfde rechten hebben en allemaal dezelfde kansen verdienen. Ongeacht geslacht, genderidentiteit, huidskleur of afkomst. Dat is ook waarom ik zoveel van boeken houd: door te lezen leer je over alle verschillende manieren waarop je mens kunt zijn. Je leert verder te kijken dan de wereld waarin jij je bevindt.

Voor het schrijven van deze boekentips moest ik natuurlijk eerst bedenken hoe, waarom en sinds wanneer ik zelf feminist ben. Dat bleek niet heel moeilijk, ik ben feminist geworden in het weekend dat ik mijn eerste studentenkamer in Utrecht betrok.

De hele dag had ik met mijn vader en broertje dozen en meubels de trap op gesjouwd. Met als hoogtepunt een zware, antieken kast: mijn vader vloekend halverwege de trap omdat dat ding klem zat, ik blij dat mijn huisgenoten dat weekend niet thuis waren.

Voor het avondeten stapten ze in de auto terug naar huis, ik bleef achter in mijn nieuwe kamer. Ik liet voor het eerst in mijn leven een pizza bezorgen, checkte vijf keer of ik de deur wel echt goed op slot had gedaan en kreeg het niet voor elkaar om de tv in de gedeelde woonkamer aan te zetten. Uiteindelijk eindigte ik met mijn laptop in bed, tussen lakens die nog naar het wasmiddel van mijn moeder roken. Hier zette ik de eerste aflevering van de serie Girls aan.

Jongens, meisjes, al het feest wat ertussenin zit, als je deze serie nog niet gezien hebt, adviseer ik je om de komende dagen al je verplichtingen te laten voor wat ze zijn, een heleboel goeie snacks te kopen en alle zes seizoenen in een keer te binge watchen.

Girls is bedacht, geschreven en geregisseerd door Lena Dunham. In de serie speelt ze de rol van Hannah Horvath. Girls gaat over vier jonge vrouwen die net afgestudeerd zijn, in New York wonen en proberen uit te zoeken wat ze nou eigenlijk willen in het leven. Aan het einde van de eerste aflevering eindigt Hannah high bij haar ouders, die haar zijn komen opzoeken in New York, op de hotelkamer en zegt ze: ‘I don’t want to freak you out, but I think that I may be the voice of my generation. Or at least a voice. Of a generation.’

Of het fictionele karakter Hannah Horvath deze stem is, valt de bediscussiëren. Maar of Lena Dunham zelf de stem van haar generatie is (of tenminste een stem), daar is volgens mij geen twijfel over mogelijk. Dat bevestigde ze wel met het boek dat ze twee jaar na de lancering van Girls publiceerde: .

Want wat een fantastisch boek is dat. Het bestaat uit persoonlijke essays waarin Lena vertelt over de dingen die zij als meisje en jonge vrouw heeft meegemaakt. Over hoe ze tijdens haar studie een tijd lang naast een heleboel verschillende jongens in bed lag zonder seks met ze te hebben, omdat ze niet alleen kon slapen. Over de keren dat ze wél seks had, en er in het begin niet echt zeker van was of ze dat wel leuk vond en de vreemde situaties die het opleverde.

Ze beschrijft haar vriendschappen en haar relatie met haar lichaam. En dat alles zonder enige schaamte te tonen. Heel knap, want schaamte is een gevoel waar iedereen zo bekend mee is, dat je het vaak niet eens meer doorhebt als je het voelt.

Mens zijn (vrouw zijn in het bijzonder, als je het mij vraagt) lijkt nou eenmaal altijd gepaard te gaan met een hele hoop (opgelegde) schaamte. Hoeveel makkelijker zou het zijn als we, net als Lena, gewoon toegeven dat we allemaal gekkies zijn die soms plassen onder de douche en echt niet altijd zo flawless zijn als we graag zouden doen voorkomen.

Naast dat Lena een hele fijne manier heeft gevonden om haar eigen stem te laten horen, heeft ze ook een aantal platforms ontwikkeld voor andere fantastische vrouwen. Zelf host ze de podcast Women of the Hour, waar ze met veel verschillende toffe gasten praat. Werk, spiritualiteit, politiek, katten: alles komt in deze podcast voorbij. Daarnaast produceerde ze de podcast Never Before van de transgender rights activist Janet Mock, wat ook echt een dikke aanrader is, en begon ze samen met Jenni Konner The Lenny Letter. Op deze website staan interviews met en verhalen en essay’s van de meest prachtige vrouwen (en af en toe mannen) ter wereld. De mooiste stukken die ik de afgelopen tijd gelezen heb zijn deze essay’s van Alice Sebold en Brené Brown en dit interview met John Waters.

Je merkt: ik zou echt oneindig kunnen uitwijken over al het fantastische werk van Lena Dunham en de feminist die ze in mij heeft aangewakkerd. Als ik dat zou doen zou deze (nu al behoorlijk lange) blog nooit meer ophouden. Maar voor ik hier een einde aan brei, moet ik nog even mijn twee persoonlijke favorieten noemen:

Één. Dit kleine boekje werd vorig jaar in Amerika gepubliceerd en dit jaar kwam het uit in Nederland. De inhoud bestaat uit allerlei korte aantekeningen van gedachtes, ontmoetingen en gebeurtenissen die Lena tijdens haar eerste jaar aan de universiteit in een groot bestand op haar laptop bij hield. Dunham heeft dit bestand gepubliceerd om te laten zien dat geen enkel begin perfect is. Het enige wat telt is dat je begint. In Amerika gaat een deel van de opbrengst van het boekje naar de organisatie Girls Write Now. Als je het boekje hier koopt, steun je ook meteen het Girls First-project van Plan Nederland.

Twee. Het Instagram-account van Lena Dunham. Op het moment dat ik dit schrijf is haar laatste post een foto waarbij ze in een doorzichtig rode jurkje met pluche bovenkant onder de douche staat in zeer coole pose met als onderschrift: I make money move.

Ik wil niet veel zeggen, maar ehm, lifegoals. Ik vraag me tegenwoordig iedere keer als ik op het punt sta iets te doen wat ik niet goed durf gewoon af: What would Lena do?

Het levert me vrijwel altijd de beste en meest feministische momenten op.

Dankjewel Eline! Ik kijk nu al uit naar wat je nog meer te vertellen hebt. Nog steeds blij dat we elkaar die avond maar gewoon hebben aangesproken, want je bent veel te leuk :) 

The post Gastblog Eline: What Would Lena Do? appeared first on De Groene Meisjes.

Groene Hotspots in Edinburgh

Het is alweer twee weken geleden dat ik als een blij ei in Edinburgh rondliep. Voor wie er nog nooit iets geweest: stel je een tot leven gekomen Efteling voor, met een sausje van Harry Potter (‘proud birth place of’) en een heleboel stijlvolle mensen. Ik vond Edinburgh veel romantischer dan Parijs – maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik überhaupt niet heel erg veel met Parijs heb. Ik kwam thuis met een lijstje groene hotspots die jullie zeker ook moeten bezoeken, dus die ga ik vandaag met je delen.

In mijn notitieboekje schreef ik niet alleen de leukste adressen op, maar maakte ik ook de volgende aantekeningen:

Aantal…

–  keren verdwaald: nul.

– keren geërgerd aan mensen: nul.

– keren natgeregend: één keer. Vond ik erg meevallen voor Schotse begrippen.

– keren vegan kunnen eten: iedere maaltijd.

– uren lekker geslapen: extreem veel voor mijn doen.

– boeken gelezen: anderhalf.

– Nederlandse toeristen tegengekomen: twee. Beide in een Harry Potter winkel – zo voorspelbaar.

– christmas shops tegengekomen: zeker 4.

– procent zin in kerst: duizend.

Groene hotspots

Belangrijkste dingen eerst: koffie. Aan koffie geen gebrek in Edinburgh, maak je daarover geen zorgen.

The Milkman

Een barista in een korte broek en met een bandana in zijn haar. De andere barista kon de tweelingbroer van Jack Garrat zijn. Ze draaien hier het album van David August, die volgens de barista met de bandana ‘net als onze koffiebonen en al het andere goede’ uit Berlijn komt. Hij heeft niks onwaars gezegd. Bij The Milkman is het hipsterlevel 100 and up en de haverlattes zijn lekker.

The Milkman

7 Cockburn St

Facebook

Brew Lab

Goed, hier heb ik een voorstel voor je: begin met een rondje Blackwell’s Bookshop aan South Bridge. Koop een fijn boek (of vijf, zoals ik deed, maar goed, ik heb dan ook een probleem, dat weten we allemaal,) en steek daarna de weg over naar South College street. Strijk neer bij Brew Lab en bestel een latte met soja of een speciality coffee. Laat je niet te veel afleiden door alle knappe mensen die hier met hun laptop zitten te werken – of gewoon knap zitten te zijn – en lees je boek.

Brew Lab

6-8 South College St

Facebook

Procaffeination

Geen zin om een boek te kopen of heb je er geen mee? Geen probleem, want bij Procaffeination liggen er genoeg. Het leukste is de minibief en het supervriendelijke personeel. (er werkt een heel knap en lief meisje en ik denk dat ze Susie heet) De koffie is niet per se de allerbeste die ik in Edinburgh dronk, maar ik heb hier wel ontzettend relaxed gezeten toen ik zondagmiddag in de stad aankwam. Fijne plek!

Procaffeination

4 St Mary’s St

Facebook

Het lekkerste ontbijt at ik bij Hula Juice Café. De menukaart heeft werkelijk niks met de Schotland cuisine te maken, maar ik kon even geen havermout meer zien. (dat snap je als je dit artikel hebt gelezen) Wat je dan wél kunt eten bij Hula? Acaibowls, avocado toasts, kurkuma lattes – all the healthy stuff. Een goed begin van je dag wanneer je op stedentrip bent, want daarna kun je onbeschaamd alle vegan taart eten die je tegenkomt, onder het mom ‘ik heb toch een gezond ontbijt gehad.’

Hula Juice Café

103-105 Westbow

Facebook

De lekkerste lunch at ik bij Palms Paradise. En sowieso was dit mijn favoriete plek in de stad. Waarom? Omdat het een queer+vegan pub is en dat is eigenlijk al reden genoeg, toch? Dan het interieur: discoballen, banken om op neer te ploffen en heel veel planten. Alles is roze en alles geeft licht – hysterisch. En tot slot: het eten. ZO veel vegan keuze. Ik koos voor een vegan fish and chips. Niet omdat ik zo van fish and chips houd, maar kom op, als dat vegan kan, dan is dat wel een heel duidelijk geval ‘omdat het kan.’ Bindende tip!

Palms Paradise 

41 Lothian St

Facebook 

Een bezoek aan Schotland is eigenlijk niet compleet zonder whisky (check,) havermout (double check,) en haggis. Maar dat laatste, dat is gemaakt van allemaal gore dingen uit dode dieren, gemengd met havermout en dierlijk vet en het is gewoon helemaal geen goed idee. Tenzij je voor de vegan variant gaat. Ik at vegan haggis in een gepofte aardappel bij The Baked Potato Shop. Heel eerlijk? Ik werd er niet warm of koud van. Grappig dat het er is, dat wel!

The Baked Potato Shop

56 Cockburn St

Facebook 

I k heb nu al zin om weer terug te gaan naar Edinburgh. Ik heb me voorgenomen dit pas te doen als ik alle zeven delen van Harry Potter uit heb, maar stiekem zou ik al terug willen gaan om kerstinkopen te doen. (kan wel, moet ik gewoon flink doorlezen) Heel veel plezier als je binnenkort ook naar deze fijne stad gaat. Ik hoop dat je iets aan mijn tips hebt! 

The post Groene Hotspots in Edinburgh appeared first on De Groene Meisjes.