Merel Wildschut's Blog, page 29

Hoe mijn verlof me tot nu toe bevalt

Een maand geleden begon mijn verlof. Ik schreef erover in deze blogpost, waarin ik uitlegde waarom ik mezelf een periode vrij gun en wat ik met die tijd ga doen. Vandaag is die verlofperiode alweer op de helft. Ik kan dat niet geloven. En dat is onder andere omdat het me nog niet helemaal is gelukt om écht vrij te nemen – terwijl dat eigenlijk wel de bedoeling was. Goed, laat ik maar gewoon bij het begin beginnen.

Wat nog niet helemaal goed gaat

Het is dus echt ontzettend confronterend voor me om te merken dat ik het zo moeilijk vind om helemaal te stoppen met werken. Het lukt me gewoon niet. Ik blijf mails beantwoorden, ik blijf telefoontjes aannemen, ik blijf opdrachten accepteren. Omdat het allemaal toch wel leuk is en allemaal zo weinig moeite lijkt te kosten. Een uitnodiging voor een tof event, een klein reisje, een presentatie hier of daar… het is allemaal leuk om te doen. Maar het ding is, het blijft niet bij ‘alleen maar leuk.’ Immers, er moet iets worden geproduceerd. Er wordt altijd een tegenprestatie verwacht, en terecht.

Als ik een pakketje opgestuurd krijg, dan is dat niet omdat ze me bij merk X zo’n leuke meid vinden. Dat is omdat er reclame moet worden gemaakt. Word ik uitgenodigd voor een super exclusief diner en ik accepteer die uitnodiging, dan moet ik er ook wel iets over zeggen op social media of liever nog in een blogpost, want ja, anders had daar ook een andere blogger op die plek kunnen zitten en dan had bureau X wél de blogpost met de perfecte foto’s gekregen die ze voor ogen hadden. Allemaal heel logisch en terecht, maar het geeft misschien een beetje aan hoe dit wereldje werkt. En ik trap er ook tijdens mijn verlof nog wel eens in. En wie dan A zegt, moet ook B zeggen – en zo zadel ik mezelf toch weer met werk op. Ik denk dat helemaal niet werken uiteindelijk misschien alleen kan als ik echt weg zou gaan. Zonder 24/7 beschikking te hebben over een internetverbinding. Wie weet verleng ik mijn verlof wel en ga ik er alsnog eventjes tussenuit. Bestemming onbekend.

Wat me allemaal wél bevalt

Natuurlijk gaan er dingen ook wél goed en heb ik de afgelopen tijd al een hoop fijns en leuks meegemaakt. Hier volgt een  lijstje van de dingen die me de afgelopen tijd blij hebben gemaakt. Ik vergeet vast een hoop te noemen, zeg ik er maar alvast bij.

Ik startte onlangs met mijn poëziecursus en was daar na één les al heel erg enthousiast over. Begrijp me goed, ik geloof helemaal niet dat er een (goede) dichter in mijn schuilt, maar dat maakt me niet zoveel uit. Ik vind het leuk om iets te leren over poëzie. Zo moet ik bijvoorbeeld ook meer poëzie lezen en krijg ik iedere les een opdracht mee. Het is gewoon heel erg leuk om hier eens in te verdiepen – al zou ik er dan misschien nooit iets mee gaan doen.

Mijn reisje naar Schotland was geweldig. Oké, dat was gedeeltelijk ook werk. (een eerste verslag kun je hier lezen) Maar ik plakte er drie privé dagen in Edinburgh aan vast en daar heb ik (ook) heel erg van genoten. Nog los van dat ik het heel erg leuk heb gehad in die stad (er komt nog een blogpost met adresjes die ik met jullie wil delen,) heb ik vier nachten lang ontzettend goed geslapen in Schotland. Dat kwam gedeeltelijk doordat ik steeds in heel donkere kamers sliep. Geluidsdichte donkere kamers. Ik heb me voorgenomen om verduisterende gordijnen aan te schaffen en ook oordoppen op maat. Ik ben altijd een heel slechte slaper geweest. Mensen grappen ‘jij slaapt gewoon niet,’ maar dat is helaas wel een beetje waar, ja. Dat mag wel eens anders, want slaap is gewoon heel goed voor een mens, heb ik toch wel gemerkt.

Ik ben heel blij met mijn huisje momenteel. Samen met mijn nicht Hannah schilderde ik een muur geel – dat is dus iets waar je op druilerige, donkere herfstdagen zelfs nog blij van wordt. Ook heb ik meer planten gekocht. Zoals deze vrolijke vriendin, Thea noem ik haar, in een mooie pot van Capi Europe. Herken je deze potten nog uit de Moederdagpost die ik in mei schreef? Dit is een ander model pot en hij is geschikt voor binnengebruik. Echter, het idee blijft hetzelfde. De potten wegen praktisch niks en zijn gemaakt van 100% recyclebaar kunststof. Mocht je binnenkort in een tuincentrum of plantenwinkel op zoek zijn naar geschikte potten voor je planten of bloemen, kijk dan zeker eens naar de potten van Capi Europe. Ze zijn te herkennen aan de oranje binnenkanten. Ik heb het gevoel dat mijn huis nu pas echt een gezellig plek is. Wat een kleurtje op de muur en wat extra planten kunnen doen!

Ik lees een hoop boeken en drink veel thee. Op dit moment is dat vooral de pumpkin spice thee die ik uit Edinburgh meenam.  Waarschijnlijk ben ik over een week helemaal over die smaak heen, maar alles voor het ultieme herfstgevoel. Ik maakte een kappersafspraak voor komend weekend en had afgelopen weekend een fantastische ontspanningsmassage van een uur. Selfcare kost soms wat, maar dat heb ik er graag voor over.

Het vrijwilligerswerk bevalt me heel erg goed. Komende week heb ik alweer mijn laatste shift in het Fotomuseum en dat vind ik best wel jammer! Ik zat er net lekker in, eigenlijk. Hopelijk komt er binnenkort een ander project in het museum, waar ik dan nog eens kan vrijwilligen. Het werken bij het stiltecafé, Adem-Inn, gaat gewoon door. Daar werk ik ongeveer één shift per twee weken en ik vind het echt fantastisch om iedereen welkom te eten, koffie en thee te zetten, tosti’s te bakken (we hebben zelfs vegan kaas!) enzovoorts. Zodra ik binnenkom, verandert het café in mijn toko. Kaarsjes aan, mijn chille playlist aan (in het voorste gedeelte van het café draaien we rustige muziek) en ik kan helemaal zelf bepalen wat ik doe. Ik kom zelf ook nog aan het lezen van een boek toe – perfect dus. Kom gerust eens langs in het café! Je bent van harte welkom.

Op dit moment vind ik het heel fijn om lekker te koken voor mensen en gewoon een leuke avond thuis te hebben. Het klinkt misschien enorm suf, maar ik ben dus echt een beetje verslaafd aan een spelletje: Sushi Go! Dit is een fantastisch kaartspel. Het is super eenvoudig, maar toch net uitdagend genoeg. En moet je nou kijken hoe leuk het eruit ziet? Ik word er zo blij van en ik vertel iedereen erover, omdat ik echt vind dat mensen dit spel moeten leren kennen. Moet je nagaan hè, ik hou helemaal niet van spelletjes! Ik heb inmiddels ook de party editie, die ik gebruik als een uitbreidingspakket, en nee, ik heb geen schaamte. Sterker nog, ik ga nu een linkje met jullie delen, zodat jullie Sushi Go! ook kunnen kopen. Het , of het uitbreidingspakket, is iets duurder: €24,95. (dit zijn affiliaitelinks) 

Dingen die ik de komende tijd wil en ga doen:

– ik ga een paar dagen naar Vlieland op persreis. Lekker uitwaaien en slapen in een heel fijn hotel, als ik de Instagramfoto’s mag geloven. Reismeisje in eigen land.

– ik kijk enorm uit naar Crossing Border festival in Den Haag. Onder andere omdat ik Nick Mulvey, mijn lievelingszanger, weer live ga zien.

– ik heb kaartjes voor de Kattenliefde expo in de Kunsthal en voor BITTER (een expo over de chocolade-industrie) in de Beurs van Berlage.

– ik ga een dagje naar Zwolle, naar Cynthia, die ik al veel te lang niet heb gezien. Ze volgt op dit moment een wijncursus, dus ik hoop dat ze me gaat overladen met informatie over wijnen en ik hoop dat ze een logeerkamer heeft, zodat ik kan blijven slapen, mocht het uit de hand lopen als we een wijnproeverij doen bij haar thuis.

– er staat een leuke fotoshoot met vrienden gepland, dat wordt vast heel erg grappig.

– misschien plan ik nog een paar dagen naar een leuke stad. Ik denk aan Manchester of Brighton. Daar wil ik al een tijdje naartoe – en dat ga ik dan met de (boot en) trein doen :)

– ik wil alle Harry Potter boeken lezen en alle films kijken. Jep, daar ben ik in Schotland mee begonnen. Ik ben een baby Potter. Heb nog nooit eerder iets van HP gelezen of gekeken. Er wacht een hoop moois op me.

Ik hoop dat jullie tot zover een fijne herfst hebben en dat jullie hier en daar ook eens een dagje voor jullie zelf vrij plannen!

– Fotos': Sam van Rij / Deze blogpost werd mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van Capi Europe – 

The post Hoe mijn verlof me tot nu toe bevalt appeared first on De Groene Meisjes.

Eet dit als je denkt dat je ziek wordt

Ben jij één van die 8,7 miljoen (globaal geschat) inwoners van Nederland of België die denkt dat ie de griep krijgt of hem inmiddels al heeft? Misschien helpt het een beetje als je weet dat ik met je meeleef en dat je, nouja, duidelijk niet de enige bent? Vandaag deel ik de recepten die ik graag maak als ik me niet zo fit voel. Natuurlijk zijn het geen wondermiddelen, maar misschien voel je je er wel een beetje beter door. Bij mij werkt dat in elk geval wel zo.

Wanneer je keelpijn hebt en eten überhaupt een uitdaging is

Schakel over op vloeibaar. Werkt altijd. Dat kan bijvoorbeeld met deze recepten:

smoothiebowl 

winterse groene smoothie 

worteltaartsmoothie

softserve van mango en kokos 

chocoladeshake met chaikruiden 

Voor wie het de hele dag al koud heeft

Heb je al een vest en extra warme sokken aan? Een sjaal om je heen gewikkeld als een dekentje? En nog steeds heb je het koud? Dan moet je deze drankjes misschien proberen:

warme chocolademelk met maca en gember

golden milk (aka kurkuma latte)

En als dat allemaal niet werkt, dan kun je natuurlijk altijd nog overstappen op gluhwein. Waarom wachten tot het kerst is? Kan nu ook prima.

Om je dag nog een béétje oké mee te beginnen

Dus je werd vanmorgen wakker en je voelde dat sluimerende griepje zich weer aan je opdringen? Ugh. Ga weg. Maak me niet zo ongelukkig. Begin je dag dan maar goed met een extra gezond (en eventueel lekker warm) havermoutontbijt, zoals:

overnight oats met kurkuma 

havermoutpap met cranberry compote 

havermout uit de oven met appel en kaneel 

Soep soep soep

Goede soepen met lekker veel verwarmende kruiden zijn onmisbaar als je ziek bent. Mijn favoriete recepten:

ayurvedische bonensoep

noodlesoep from scratch (met heel veel groenten)

pompoensoep 

pittige wortelsoep 

Deze recepten zijn allemaal leuk en aardig, maar uiteindelijk helpt het natuurlijk vooral als je een lief meisje (of een lieve jongen, of allebei, je mag gewoon zelf kiezen) bij je hebt dat dan af en toe thee en soep voor je maakt. Maar goed, we hebben het niet allemaal voor het uitzoeken, dus je hoeft je heus niet héél slecht te voelen als je net als ik je eigen kurkuma latte moet maken. This too shall pass, enzo. Heel veel beterschap gewenst voor iedereen die het nodig heeft!

The post Eet dit als je denkt dat je ziek wordt appeared first on De Groene Meisjes.

Op stap met Merel: Wereldkampioenschap Havermoutpap in Schotland

Dacht je na het lezen van de titel van deze blogpost ‘WAT?’ Snap ik. Maar er is geen woord aan gelogen. Ik ben met Rude Health naar het Wereldkampioenschap Havermoutpap geweest. In Schotland. In Carrbridge om precies te zijn. Ja kijk, mijn baan is gewoon heel vreemd. Ik blijf het zeggen omdat het waar is.

Afgelopen vrijdag vloog ik naar Inverness. Dit is de vierde stad van Schotland, na Edinburgh, Glasgow en Aberdeen. Ik kwam aan op een luchthaven die net iets groter is dan  Rotterdam Airport en het onthaal was gastvrij. Nog los van het feit dat ik door vriendelijke mensen opgepikt werd met een auto, was het eerste dat ik zag een banner met een aankondiging voor het ‘Loch Ness knitting  fest.’ Laat dat even op je inwerken. Een breifestival, in de buurt van Loch Ness. Dat is toch fantastisch? Ik wist toen ook vrij zeker dat ik in Schotland was – dat is toch altijd prettig.

Ik wil ergens een heel verhaal vertellen over hoe fantastisch de eerste dag in Schotland al was. Met die prachtige natuur, de lieve mensen, de vegan lunch die ik in de middle of nowhere at en waar ik echt verbaasd over was, het mooie huis waarin we verbleven met het nog mooiere uitzicht. Maar laat ik doorspoelen naar het moment dat ik op de eerste avond door een weiland liep, Schotse Hooglanders (die harige koeien, weet je wel?) ontwijkend, over een hekje klimmend. En dat ik toen door de regen – de enige bui die ik op mijn hoofd heb gehad, maar ik was voorbereid want ik had een hipsterregenjas aan langs de rivier liep, onderweg naar de Townhall van Carrbridge. Dé brug waar het dorp bekend om staat passerend, het geluid van de doedelzakspeler achterna. Heel eerlijk? Doedelzakken zijn gewoon ontzettend irritante muziekinstrumenten. Ik vind het enorm veel herrie en gedoe, een beetje een aanstellerig instrument, zou ik willen zeggen.  Misschien maar goed dat ik toen nog niet wist dat ik de volgende ochtend in een optocht met wel twintig doedelzakken terecht zou komen, anders was ik misschien wel in mijn bed blijven liggen. (natuurlijk niet, want ik had niks van dit hele havermoutfestijn willen missen)

Goed, dus ik kwam aan bij de Town Hall. Dit klinkt imposant, maar het is eigenlijk gewoon een dorpshuis. En dan ook geen fancy one, maar gewoon echt wat je je bij een dorpshuis voorstelt. Flashbacks naar die tijd dat ik in Goutum, het dorpje in Friesland waar ik opgroeide, in het kerstkoor zong en een optreden had in het dorpshuis. Het rook er zelfs hetzelfde. (nog wel, want de volgende dag zou alles naar havermout ruiken, maar dat wist ik toen nog niet) Mijn eerste avond in Schotland ga ik nooit meer vergeten. Ik belandde namelijk op de openingsceremonie van het WK Havermout en mensen, wat heb ik mijn ogen hier uitgekeken. Ik ga niet in details treden, want dan wordt dit een blogpost van drieduizend woorden en dan is de competitie nog niet eens begonnen, maar laat ik wat opmerkelijke dingen voor je opsommen:

– Neal, één van de deelnemers aan het kampioenschap, stal de show met zijn tattoo. Vol trots ontblootte hij zijn bovenarm, waarop in blokletters stond ‘World Champion Porridge, 10.10.10.’ Op zijn rug schijnt nog een havermoutgerelateerde tattoo te zien te zijn, maar we verzekerden Neal ervan dat hij zijn shirt rustig aan kon houden. Maybe next year, Neal.

– Ik ging op de foto met Bob. De enige Amerikaan in de competitie en de grote winnaar van vorig jaar. Ja, wat zal ik zeggen? Bob heeft de looks, maar haalt het bij far niet bij hoe aardig de kerstman is. Toch wilde ik met Bob op de foto, want ja, dat is toch altijd wel een goal voor me geweest.

– Samen met mijn groepsgenoten uit het huis haalden we de gemiddelde leeftijd van het gezelschap enigszins omlaag, maar er waren wel heel veel ouderen om het tegen op te nemen.

– De hapjes waren waren echt niet te eten. Onze gastheer Nick had ons al gewaarschuwd, maar ik had zoveel honger dat het me niks kon schelen. Dacht ik. Gelukkig at ik later die avond een lekkere vegan risotto in het plaatselijke restaurant.

– Er was iemand van Russische nationale televisie, er was een Canadees die een radiodocumentaire maakte en er was een vrouw die ook iets voor de radio deed en die ik werkelijk non-stop mensen heb zien interviewen. Zo lang dat ik dacht: ik ben benieuwd welke radiozender dit is, die dit gaat uitzenden. Toen ik met Bob op de foto wilde hield ze hem ook de hele tijd aan de praat, waardoor ik heel lang moest wachten. Ik hoop voor haar dat het een mooi diepte interview is geworden.

En dit was dus alleen nog maar de openingsceremonie, hè? Heb je een beeld? Ik dook die avond, na de lekkere vegan risotto en een wandeling door het donker terug naar het huis, waarbij we nog bijna verdwaalden, vroeg mijn bed in. In een volgende post over Schotland ga ik nog meer vertellen over alle niet-havermout gerelateerde dingen, maar man, wat heb ik goed geslapen de afgelopen dagen. Wilde ik toch alvast even kwijt.

De volgende ochtend ontbeten we met de lekkere producten van Rude Health (ik zeg dit niet omdat ze me hebben meegenomen naar dit legendarische event, ik vind de producten echt lekker en dat vond ik altijd al) en daarna maakten we ons klaar om naar het dorp te lopen. Marlene, Nick en Karlijn, alle drie uit ons huis, deden mee aan de kampioenschappen. Dat betekende dat er ‘s ochtends van alles geprept moest worden. Er werd havermout geweekt, er werden aardbeien zorgvuldig in dunne partjes gesneden, er werd rabarber gekookt, er werden bananen gepureerd en afgewogen. Er werden flessen Schots bronwater (let wel: het moest Schóts bronwater zijn. Ander bronwater was niet geschikt – aldus de deelnemers) ingepakt. En pannen. De hele mikmak moest mee. Alles voor de beste havermout van de wereld.

Traditiegetrouw begint het WK Porridge met een optocht door het dorp. Deze parade duurt letterlijk drie minuten, omdat het dorp zo klein is. Het is een lief gebaar, though. Twintig doedelzakken, een toast met whisky (‘to porridge!’) en een welkomstwoord later waren we klaar om te beginnen. Kwart over tien, sharp. In de eerste ronde wordt traditionele havermout gekookt. Nu denk je: havermout koken is toch niet zo’n ding? FOUT. Dat is het dus zeker wél. Het steekt allemaal nog best wel nauw en ik heb nog een hoop te leren, maar kom niet aan de traditionele porridge van de Schotten. Het is een serieuze zaak en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik de pap die er gekookt werd echt heel lekker vond – maar ik ben dan ook een simpele ziel en had natuurlijk nog nooit havermout van wereldklasse gegeten.

Ik heb nog niet verteld dat de wedstrijd de naam ‘The Golden Spurtle’ draagt geloof ik hè? Wanneer je een hele dag in een dorpshuis in Schotland zit te kijken naar hoe mensen havermout koken, dan ontkom je er niet aan dat je op een gegeven moment grappen gaat maken als ‘laten we eens zien wat Bob allemaal kan met zijn golden spurtle.’ Het is vreselijk, ik ben een puber, ik weet het, maar ik heb geen schaamte.

In de tweede tot en met vierde ronde mocht iedereen zich uitleven op allerlei specialiteiten. Dit waren ook de rondes waarin Marlene en Karlijn hun creaties op tafel toverden. Havermout met allerlei soorten fruit en allerlei artistiek ogende toppings – indrukwekkend. Ook waren er deelnemers die heel andere dingen deden dan pap koken. Zo werden er bijvoorbeeld arrancini (risottoballetjes maar nu dan dus met havermout) gemaakt en dat vond ik wel goed gevonden. Immers, je kunt van alles met havermout – pannenkoeken of koekjes bakken, bijvoorbeeld. Je had alleen wel maar 30 minuten de tijd, dus dat is dan wel een uitdaging. Marlene en Karlijn deden het super goed. Marlene zelfs zó goed dat ze het schopte tot de finale. De grote winnaar  – zowel van de traditionele porridge als van de specialiteit – werd uiteindelijk Zweden. Ik denk dat Rude Health moet uitbreiden naar Scandinavië, want blijkbaar zijn ze daar goed met havermout.

‘s Avonds vieren we het einde van het WK Porridge met prosecco in de hot tub in de tuin van ons huis. Om vervolgens een heel gezellige avond te hebben in een pub in Aviemore – waar ik ontzettend lekker heb gegeten – en later bij het haardvuur in ons huis. Wat een gezellige groep mensen uit Nederland, Engeland, Zwitserland en IJsland was dit. We hebben zoveel gelachen om eigenlijk alles wat maar met havermout te maken heeft. Het is gewoon fantastisch dat er mensen zijn die dit zo ontzettend serieus nemen. Aandoenlijk vind ik het en ik had het niet willen missen.

Als er een Golden Spurtle in Nederland komt, dan schrijf ik me in als deelnemer. Ik heb nog wel wat succesreceptjes met havermout liggen. Ik vind zo’n kampioenschap oprecht geen slecht idee. Misschien kunnen we in Nederland voor een WK Brood Bakken (als dat niet al bestaat,) gaan. Net als bij havermoutpap heb je weinig luxe ingrediënten nodig – of geen eigenlijk, waardoor deelname voor iedereen haalbaar zou moeten zijn. Ook is brood behoorlijk universeel: in bijna alle landen eten ze het, in welke vorm dan ook, dus het is ook niet heel nationalistisch. Brood bakken lijkt simpel, maar dat is het natuurlijk niet. Net zoals de perfecte havermoutpap koken echt nog een uitdaging blijkt te zijn. Ik denk dat we in Nederland beter een dergelijk WK kunnen gebruiken dan dat we onze kinderen met tegenzin naar het Rijksmuseum sturen of het Wilhelmus laten zingen. Maar goed, wie ben ik?

Dankjewel Rude Health, voor deze onvergetelijke eerste keer Schotland. En dankjewel jullie allemaal die fanatiek reageerden op alle instastory’s die ik maakte tijdens het WK. Ik heb het met heel veel plezier gedaan. Ik hoop nog veel vaker dit soort, nouja, bijzondere, events te mogen verslaan voor jullie.

PS Er bestaat al een Bakery World Cup aka de Coupe du Monde de la Boulangerie. Uiteraard in Frankrijk gehouden. We moeten dus met iets anders komen. Iemand suggesties?

The post Op stap met Merel: Wereldkampioenschap Havermoutpap in Schotland appeared first on De Groene Meisjes.

Dag van de Duurzaamheid ’17

foto: Aline Bouma 

Het is van 10 oktober. Naast dat het vandaag de geboortedag van Napoleon Bonaparte en nog 76 dagen tot kerst is, is het ook de Dag van de Duurzaamheid. Kan toch bijna geen toeval zijn dat je vandaag op mijn blog beland bent! Nu je er toch bent zeg ik: laten we er een goede en groene dag van maken.

Heb je gehoord dat Leonardo DiCaprio van de week 20 miljoen dollar (of nouja, hoeveel het precies is weet ik niet, maar het ging in elk geval om een bedrag dat ik niet op mijn rekening heb staan) heeft gedoneerd aan 100 organisaties die zich inzetten voor de verbetering van ons milieu? Ik was bijna weer verliefd op Leo, net als toen ik twaalf was. Maar toen zag ik dat hij best wel oud geworden is, en sowieso is hij niet echt mijn type, dus ik ben er alweer overheen. Anyway, het is fantastisch dat hij dit doet. Helaas zijn we niet allemaal in deze positie – en dat hoeft ook niet. We kunnen allemaal een steentje bijdragen aan het verbeteren van het milieu.

Misschien ben je iemand die het vrij somber inziet, met die wereld van ons. Ik snap dat wel. Soms zit ik op een regenachtige dag doorweekt op de fiets uitlaatgassen van mensen die wél een auto hebben in te ademen, of sta ik met mijn veel te dure vleesvervangers bij de kassa en zie ik dingen in boodschappenmandjes van andere mensen liggen waar ik een beetje sip van word, en dan denk ik: joe, waarom had ik ook alweer zoveel principes? Ik weet het. Het zijn druppels op gloeiende platen en het lijkt soms echt niet op te schieten. Ook al zijn we hier met ruim 200.000 mensen (dat is hoeveel mensen mijn blog maandelijks lezen,) er zijn grotere gebaren nodig om dingen op te lossen. Ik wilde bijna zeggen ‘overheid doet niks,’ maar dat is niet helemaal waar natuurlijk. Maar er moet zeker nog meer gebeuren.

Als ik zo’n ‘wat heeft het allemaal in vredesnaam voor zin’ dag heb, dan probeer ik te denken: weet je, je maakt dingen in elk geval niet erger. Dat helpt voor mijn gemoedsrust en motivatie. Dus hier volgen een paar dingen die je vandaag – en alle andere dagen van het jaar – kunt doen die de wereld misschien niet per se direct redden, maar die het in elk geval ook niet nog erger maken allemaal.

Verantwoord eten

Misschien wel de leukste manier om een steentje bij te dragen aan een beter milieu: door lekkere dingen te eten. Misschien eet je al vegetarisch of veganistisch en ben je daarom hier, omdat je mijn recepten altijd maakt. Maar misschien ben je hier nou net vandaag beland omdat je dacht: hey, kan ik die ovenschotel die ik altijd maak ook eens zonder vlees maken? Het antwoord op dit soort vragen is altijd ja. Lekker koken zonder vlees of vis (en kaas en ei en zuivel) kan áltijd. Ik help je graag opweg met mijn receptenindex, waar op dit moment 486 recepten in staan. Nou, dat zijn er ruim voldoende om het te redden tot Dag van de Duurzaamheid ’18. Je hoeft echt niet bang te zijn dat vegan eten lastig is. Mijn recepten zijn in elk geval allemaal heel eenvoudig, want ik ben zelf ook echt geen professioneel kok.

Misschien eet je al láng vega(n) en wil je jezelf nog een beetje meer uitdagen. Dat zou je kunnen doen door vaker seizoensgebonden te eten. Leef je deze maand bijvoorbeeld uit op pompoen – want laten we eerlijk zijn, er zijn een heleboel pompoenen in Nederland en België die erop wachten om door ons opgegeten te worden. Ik schreef een speciaal pompoen appreciation artikel met een heleboel pompoenrecepten. Eind oktober ga ik op perstrip naar Vlieland en ik schijn daar allemaal dingen te gaan leren over cranberry’s, paddestoelen en wilde kruiden. Ik kan niet wachten om cranberrycompote te koken van cranberry’s die ik zelf heb geplukt. Lekker op je havermout. Met havermelk – kan je óók nog zelf maken als je wil.

En naast zoveel mogelijk seizoensgebonden en lokaal eten, kun je natuurlijk ook nog je best doen om zo min mogelijk eten weg te gooien. Misschien kun je jezelf een beetje uitdagen om de komende week helemaal níks weg te gooien. Dat betekent dus dat je een hoop restjes zult moeten gaan eten. (heel vervelend ;)) Of misschien moet je je boodschappen wat nauwkeuriger plannen, zodat je precies genoeg in huis haalt en ook precies genoeg kookt. Het kan een beetje een uitdaging zijn, maar echt moeilijk is het niet. Zin om van de week uit eten te gaan en ben je toevallig in Amsterdam, Den Haag of Utrecht? Ga dan eens eten bij Instock. Dit restaurant kookt alleen maar met eten dat is afgedankt en opgehaald bij supermarkten die het anders weg zouden gooien. Het is mijn lievelings!

Bewuster kiezen

Foto: Sam van Rij 

Misschien ben jij zo’n merkvaste consument, die al jaren dezelfde cosmetica en huishoudelijke producten koopt? Ik was altijd wel zo, maar tegenwoordig probeer ik toch meer te kijken naar wat er op dat moment bij mijn idealen past. Dat kan nog wel eens veranderen. Misschien was ik eerst helemaal fan van een merk omdat het dierproefvrij is – wat ik alleen maar kan toejuichen – maar kom ik er wat later achter dat er ook een vergelijkbaar merk is dat niet alleen dierproefvrij, maar ook ‘milder voor het milieu’ (bijvoorbeeld zonder agressieve stoffen,) is.

Of soms vind ik een merk sympathiek. Zoals ik nu bijvoorbeeld een fles afwasmiddel van Ecover heb staan. Dit merk streeft ernaar dat in 2020 al hun verpakkingen 100% recyclebaar zijn. Dat betekent dus dat er vanaf 2020 geen nieuw plastic meer nodig zou moeten zijn om verpakkingen te maken. Dat vind ik een mooi streven. De fles die je hierboven op de foto ziet is de speciale ‘ocean plastic bottle’, die gemaakt is van 50% gerecycled plastic (nu al, dus) en 50% plastic gemaakt uit afval uit de oceaan. En ik vind hem er nog leuk uitzien ook! Ecover heeft nog meer duurzame ambities, die verder gaan dan het ontwikkelen van een toffe en milieuvriendelijke verpakking. Op het speciale Ocean Plastic platform kun je hierover alles lezen en bekijken. Ecover heeft er echt iets moois van gemaakt. Vind ik leuk.

Minder afval produceren

Misschien een iets minder vrolijk onderwerp dan eten, maar het hoort er wel bij. We produceren te veel afval met z’n allen, dat weten we allemaal. Als ik dan op het Ocean Plastic platform lees dat er wordt verwacht dat in 2050 in gewicht meer plastic afval dan vissen gaat zijn, dan word ik daar wel echt een beetje bang van. Je hoeft daarvoor niet beschuldigend te wijzen naar het afval in de berm langs de snelweg, je weet genoeg als je naar je eigen prullenbak kijkt. Tenminste, ik wel. Ik blijf het lastig vinden. Natuurlijk zijn er een paar dingen die ik blijf doen, zoals:

– een eigen boodschappentas meenemen naar de winkel, zodat je nooit een plastic tasje hoeft aan te nemen. Ik heb trouwens het idee dat het beleid met het moeten betalen voor tasjes wel helpt. Ik hoor dikwijls mensen tasjes afwijzen – vaker dan vroeger in ieder geval.

– ik probeer te kiezen voor producten in glas, in plaats van in plastic of blik. Neem kikkererwten: die koop ik het liefst in pot. Dat glas kan gemakkelijk worden gerecycled, of ik kan de lege potjes zelf voor iets anders gebruiken. Natuurlijk weet ik dat het allerbeste (en ook nog het voordeligste) is om gedroogde kikkererwten te kopen, die je vervolgens zelf kookt en in porties invriest. Maar heel eerlijk? Ik ben er vaak toch te ongeorganiseerd voor. Niet eens te lui, maar ik heb te weinig ritme en structuur om dit soort dingen goed uit te denken van tevoren. Dingetje om aan te werken dus.

– ik probeer producten zonder verpakking te kopen. Fruit en groente sowieso (ik ga hiervoor graag naar de markt of naar de Turkse supermarkt bij mij in de buurt, beide trouwens ook nog heel betaalbare opties,) maar ik probeer ook gedroogde producten los te kopen en hiervoor mijn eigen bakjes mee te nemen. In Rotterdam heb je hiervoor de biologische winkel Gimsel, met een heleboel tapbakken met droge producten erin. Ik vind het ook eigenlijk heel leuk om op deze manier boodschappen te doen. Het maakt je heel bewust van wat je koopt en dus ook van welke verpakkingsmaterialen je al dan niet uitspaart.

Reizen

foto: Aline Bouma 

Ik weet van mezelf dat ik nog te vaak milieuonvriendelijke keuzes maak wanneer het om reizen van A naar B gaat. Ik zat een paar dagen geleden nog in een vliegtuig en morgen zit ik er weer in eentje. (ik schrijf dit in Edinburgh) Ik ben hier heel eerlijk over, omdat ik het gewoon lastig vind om het niet te doen. Vliegtickets en geitenkaas, dat zijn een beetje mijn twee zwakke punten. Vliegen is gewoon nooit een goed idee. Sure, het is lekker snel en je komt er het verste mee, maar het is gewoon funest voor het milieu en je zou het eigenlijk gewoon niet te vaak ook niet te ver moeten doen.

Gelukkig vind ik Europa een fantastisch continent en gelukkig zijn er andere manieren om op mooie plekken te komen. Zoals met een BlaBlaCar (waarbij je tenminste nog een auto deelt, ) of met een bus of trein. Het ding is: je moet er gewoon meer tijd voor uitkopen. Als ik deze Schotlandtrip helemaal met de trein had willen doen, dan had ik van Nederland naar Londen en van Londen naar Inverness moeten treinen. Om vervolgens terug te treinen naar Edinburgh. En dan weer van Edinburgh naar Londen, van Londen terug naar Nederland. Is dat onmogelijk? Zeker niet? Kost dat meer tijd? Ja, wel een dag of twee extra. Die tijd heb ik niet altijd. En het geduld ook niet. Maar als ik dan van de week in de trein van het pittoreske Carrbridge naar Edinburgh zit en door het adembenemende landschap rijd, dan denk ik wel: ik zou me er wel op moeten toeleggen. Treinreizen zijn gewoon hartstikke fijn.

Wandelen, fietsen en treinen/trammen in Nederland doe ik al heel veel, gelukkig. Maar dat vliegen, het zit me ook gewoon niet lekker. Ik ben benieuwd of het me zou lukken om een jaar niet te vliegen. Dat ik dus iedere keer dat ik word uitgenodigd voor een perstrip aangeef: ik kan wel komen, maar alleen als ik er met een auto of het openbaar vervoer kan komen. Eigenlijk zou dit best wel een experiment waard zijn. Hmm.

Nou, zo zie je. We hebben vast allemaal nog dingen die beter kunnen, op alledaags niveau. En niet alleen vandaag, op de Dag van de Duurzaamheid, maar altijd. Wat is het onderwerp dat jij zou aanpakken als je nu zou besluiten dingen groener te willen doen? Het mag alles zijn – ook dingen die ik hierboven niet heb genoemd. Laat het me weten! (en het zou natuurlijk geweldig zijn als we elkaar hier vandaag een beetje extra kunnen aanmoedigen, zodat het met recht een dag van duurzaamheid wordt).

– Deze blogpost werd mede mogelijk gemaakt door een bijdrage van Ecover –

The post Dag van de Duurzaamheid ’17 appeared first on De Groene Meisjes.

Een stukje pompoen appreciation naar de mensen toe

Ik dacht eerst: nee, ik doe niet mee aan die afgezaagde jaarlijkse trend. Maar ik ben ook maar een eenvoudige blogger, dus ja, ik doe wel mee. Sorry als je me nu haat, maar pompoen ís gewoon heel lekker en verdient een beetje (extra) waardering op zijn tijd.

Waarom pompoen zo fantastisch is? Ten eerste is het een seizoensgroente die hier in Nederland en België groeit als een malle. Super duurzaam en verantwoord dus. Ten tweede kun je met pompoen echt alle kanten op. Dat ga je straks terugzien in de recepten – die gaan ook alle kanten op. En ten derde vindt volgens mij iedereen pompoen lekker. Zeggen dat je geen pompoen lust is ongeveer zoiets als zeggen dat je niks met babydieren hebt.

Van welke pompoenen ik het meeste hou? Nou, heel eerlijk? De flespompoen is lekker handzaam. Kost minder moeite om te snijden enzo. Maar aan de andere kant, de oranje ronde pompoen is wat zoeter, geloof ik. Dan hebben we nog de spaghettipompoen, maar daar is vrij lastig aan te komen. Ik merk dat ik eigenlijk geen oordeel wil hebben, omdat ik alle pompoenen wil accepteren voor wat ze zijn. Dus ik blijf liever neutraal.

Komen ze hoor, mijn favoriete recepten met pompoen. Maak maar alvast een boodschappenlijstje (pompoen, pompoen, pompoen, basically) en duik die keuken in.

Pompoenpurree met geroosterde knoflook 

Dit is niet eens herfstig, eerder kerstig, maar daarom niet minder lekker. Die geroosterde knoflook, tho. Ik leef ervoor.

Curry met bloemkool en pompoen 

Als mijn receptenindex Tinder was, dan zou ik dit recept mijn superlike geven.

Pompoensoep 

Jullie zouden me afschrijven als blogger als ik hier geen pompoensoeprecept zou kiezen,  geef toe. Ik voel een lichte druk vanuit de maatschappij, merk ik.

Pompoenfrietjes 

Ja, want waarom zou je wel van zoete aardappel frietjes maken en niet van pompoen? Laten we een beetje openminded blijven, dat lijkt me wel zo eerlijk.

Pompoencake 

Nu gaan we iets grappigs doen. We gaan bakken met pompoen!

Pompoenkoekjes

Kan gewoon allemaal.

Pompoenbrownies 

Het moet niet gekker worden. We gaan nóg meer bakken met pompoen. Daar hoor je dan bij Heel Holland Bakt nooit iemand over hè?

Zelf pumpkin spices maken

Ooit kocht ik pompoenkruiden in New York. Ja, ik weet het, normale mensen kopen op zo’n vakantie in de VS het nieuwste model Air Max, ik kocht kruiden. Anyway, die waren heel lekker, maar ze gingen een keer op en toen besloot ik: dit kan ik ook zelf maken. Kan jij ook. Is heel makkelijk en man, wat ga je blij zijn als je dit door je havermout mixt. (of door die pompoencake of wanneer je zelf een pumpkin spice latte maakt, alsof je een volleerde Starbucks barista bent)

Dit zijn slechts mijn favoriete recepten, maar het zijn niet alle recepten met pompoen die ik ooit heb gemaakt. Check de zoekfunctie maar eens op pompoen.  En ben je op zoek naar nog meer inspiratie? Alle recepten in mijn receptenindex met zoete aardappel kun je gewoon lezen als “huppeldepup met pompoen.” Want of je nou zoete aardappel of pompoen gebruikt, dat maakt in my opinion niet zoveel uit. Is beide lekker, maar pompoen is wel een beter idee.

Ps no worries, ik heb een hekel aan Halloween, dus ik ga jullie niet nóg een keer lastigvallen met alles wat maar met pompoen te maken heeft. Groetjes!

The post Een stukje pompoen appreciation naar de mensen toe appeared first on De Groene Meisjes.

Boekenclub #2

(enkele voorbeelden van snapshots die Naomi en ik elkaar dagelijks sturen via WhatsApp) 

Precies een maand geleden verscheen de eerste editie van onze Boekenclub online. Kijk, eigenlijk zochten Naomi en ik gewoon een manier om ergens iets kwijt te kunnen over alle boeken die wij lezen en die we goed vinden, maar nu ook nog blijkt dat jullie het leuk vinden om deze stukjes te lezen gaan we er natuurlijk sowieso mee door. Dus hierbij deel twee. Met weer een heleboel boekentips, maar ook aanvullende kijktips, een aantal toffe literaire events én een winactie. Ja, dat belooft allemaal wat hè? Veel leesplezier!

Naomi’s keuze van de maand

Ik stond bij ABC (American Book Centre, Spui, Amsterdam) voor de kast met memoirs en trok  eruit en las de eerste paar pagina’s. Bij een goed boek vergeet ik dan vaak dat ik in de boekhandel sta en bedenk ik bij pagina 10 pas dat ik het gangpad blokkeer en het boek nog moet kopen. Dit was zo’n boek. Roxane Gay is een bekende feministe en in haar memoir schrijft ze over haar relatie met haar lichaam. Toen Roxane 12 was, is ze verkracht door een groep jongens. Jarenlang heeft ze dat uit schaamte aan niemand verteld. Dik worden was voor haar een manier om onaantrekkelijk en dus veilig te zijn. In het boek legt ze uit hoe onvriendelijk de wereld is tegenover dikke mensen. Zo krijgt ze vaak ongevraagd dieet-advies (van mensen die denken dat ze het allemaal niet snapt) en maakt ze zich in het openbaar zo klein mogelijk om maar niemand tot last te zijn. In veel stoelen past ze niet en zo is er in de wereld vaak letterlijk geen plek voor mensen met haar postuur.

Het is op veel momenten een hartverscheurend verhaal en ik ben heel blij dat Roxane het op heeft willen schrijven. Ik wist veel te weinig van hoe moeilijk we het dikke mensen maken en hoeveel we oordelen en aannemen. Wat ik herkende in het haar verhaal is het worstelen met angsten en depressies en de meer en minder destructieve manieren die je ontwikkelt om daarmee om te gaan. Op slechte dagen eet ik nog wel eens veel te weinig. Soms omdat honger een fijner gevoel is dan verdriet. Of omdat ik mijzelf geen eten gun. Net als Roxane weet ik dat het geen slimme oplossing is voor het probleem en tegelijkertijd zijn we allemaal mensen die soms beter voor onszelf kunnen zorgen dan op andere momenten. Die dagelijkse uitdaging om milder naar jezelf en elkaar te kijken, dat is waar dit boek over gaat.

Merel: Ik heb heel geduldig gewacht tot Naomi Hunger uit had, zodat ik het van haar kon lenen. Ik bewaar het boek even voor mijn trip naar Schotland volgende week, want het lijkt me zo’n boek dat ik tijdens een treinreis in één keer wil uitlezen. Het onderwerp spreekt me enorm aan – ik verwacht me er ook mee te kunnen identificeren en daar kijk ik naar uit.  

Het boek  wilde ik al een tijdje lezen. Anousha Nzume vertelt aan witte mensen, en daar ben ik er eentje van, wat het betekent om wit te zijn. Welke voordelen dat heeft en dat je er meestal niet eens over na hoeft te denken omdat de wereld uitgaat van witheid. Als witte mensen hebben we tal van privileges, worden we in tegenstelling tot bruine en zwarte mensen niet voortdurend aangesproken op onze huidskleur en zien we onszelf nog vaak als een soort verlossers van mensen in de landen die we vroeger gekoloniseerd hebben. Zo kijk ik na het lezen van dit boek heel anders naar de reis die ik tien jaar geleden maakte naar Tanzania om daar een paar weken les te geven (dat vonden de kids leuk maar het leverde vooral mij een goed gevoel op).

Anousha legt in het boek met veel concrete voorbeelden uit hoe dit in het dagelijkse leven werkt. Dat we bijvoorbeeld aan mensen met een andere huidskleur vragen “Maar waar kom je echt vandaan?” en andere zogenaamde micro-agressions. (klik op de link voor een duidelijke uitleg bij dit begrip) Anousha benoemt de emotionele reacties die deze materie op kan roepen bij witte mensen; soms heb je misschien helemaal geen zin om door te lezen. Het boek legt uit waarom het zo lastig is om te praten over bijvoorbeeld zwarte piet en waarom we dat toch moeten doen.

Aanvullend willen we je de serie Dear White People op Netflix van harte aanraden. Wat een leuke, maar ook ontzettend leerzame en hier en daar confronterende serie is dit! Verder zijn we heel benieuwd naar het boek , dat over hetzelfde onderwerp gaat en in november in een Nederlandse vertaling uitkomt.

Merel: ik ben Hallo witte mensen nu ook aan het lezen en ik lees het in delen. Soms leg ik het ook weer een paar dagen weg. Dat is niet omdat ik niet wil doorlezen, maar omdat ik alles goed in me op wil nemen. Ook google ik allerlei termen die ik tegenkom, die ik nog niet ken. Ik probeer echt iets van het boek te leren en wil het daarom niet te snel lezen. Ik vind het enorm boeiend, maar ook leuk en erg begrijpelijk geschreven! 

Het boek leende ik van Merel. Ze had het in een middag uitgelezen zei ze. Dat klonk goed. Ik was in de stemming voor iets luchtigers na het lezen van een aantal heftige memoirs. Dit was fictie en het boek was letterlijk best wel licht, dus ik stopte het ‘s ochtends in mijn tas. Of eigenlijk begon ik bij het ontbijt al met lezen en liep ik met het boek voor mijn neus de trap af op weg naar mijn fiets. Helaas kan ik niet tegelijkertijd fietsen en lezen, anders was ik nog even doorgegaan. Het boek gaat over een man en vrouw, Karlijn en Jasper, die in de loop van de jaren van elkaar en van zichzelf verwijderd zijn geraakt. Het boek is fictie maar het leest als non-fictie; de details zijn zo sprekend, de dialoog zo realistisch. Ik zat midden in het verhaal en voelde het onbehagen in mijn hele lichaam. Dat was niet per se de bedoeling die dag, maar ok. Het is een prachtig boek en het andere werk van Renée staat nu op mijn wenslijst.

Winactie

Commercial break: onze eerste Boekenclub-winactie! We mogen van uitgeverij Atlas Contact drie exemplaren van verloten onder onze lezers! Wat je moet doen om kans te maken? Geef in een reactie onder deze blogpost aan dat je het boek graag zou willen lezen en wij weten genoeg. Succes!

Merels keuze van de maand

Ik heb afgelopen maand zóveel gelezen dat ik er echt heel veel moeite mee had om slechts drie boeken te kiezen. Gelukkig besprak Naomi Parttime astronaut en Hallo Witte Mensen al, dus die twee titels kon ik laten voor wat het was. Laat ik dan beginnen met ‘. Jep, dé nieuwe Griet. Man, wat heb ik uitgekeken naar dit boek. Ik doe dit niet vaak, maar dit boek heb ik ge-preorderd, omdat ik zeker wilde weten dat ik het heel snel in huis had. In feite vind ik alles wat Griet doet en maakt fantastisch. Wie heeft haar interview (over incest en heel erg depressief en wanhopig zijn,) van de week bij DWDD gezien en het droog gehouden? Ik niet. De dag na het interview lag het gloednieuwe boek bij mij in de brievenbus en ik ben direct begonnen met lezen. Een ander boek moest hiervoor wijken – sorry. Wat kan ik zeggen? Het is gewoon waanzinnig goed. Het is vreselijk pijnlijk en tragisch. Echt, de problematiek in dit verhaal liegt er niet om. En dan is het nog maar het eerste deel van een trilogie. Ik kan nu al niet wachten op deel 2 en 3, want ik wil meer. Ik wil altijd meer van Griet.  (maart 2018 wordt een goede maand voor me, want dan verschijnt het boekenweekgeschenk van Griet’s hand en dan zal ze overal in Nederland zijn. Ik ben daar. Let maar op. En ik neem Naomi mee, al weet ze dat nog niet)

Ik ga heel eerlijk zeggen: ik heb nog nooit iets gelezen van Valeria Luiselli. Wereldberoemd schrijfster, heb ik me laten vertellen, dus daar kan ik natuurlijk eigenlijk helemaal niet mee aan komen bij jullie. Maar laat ik het goedmaken. Deze maand las ik en daar was ik nogal van onder de indruk. Dit essay leert je alles over het Amerikaanse migratiebeleid. Terwijl Luiselli wachtte op haar green card, werkte ze als tolk bij de immigratierechtbank in New York. Daar luisterde ze naar de pijnlijke verhalen van Latijns-Amerikaanse kinderen die zonder ouders de Amerikaanse grens zijn overgestoken. Luiselli moet alle kinderen dezelfde veertig vragen stellen – vandaar de ondertitel: ‘een essay in veertig vragen.’ Zeker geen gezellig boekje, maar wel bijzonder leerzaam.

is weer zo’n typisch geval: las ik in een dag uit. Ik weet dat boeken niet altijd makkelijk hoeven te lezen, maar het zijn wel toevallig altijd de boeken die mijn voorkeur hebben. Wormen en Engelen gaat over Bram, die opgroeit in een gereformeerd nest in Goeree-Overflakkee. We krijgen een kijkje in Brams nieuwe, wereldse leven: studeren in Utrecht, een (ongelovig) vriendinnetje, drank, drugs, seks, feestjes – dat gereformeerde nest lijkt verweg te zijn. En dan besluit Brams vader zich op late leeftijd te laten dopen en wordt zijn beste jeugdvriend Paul dominee. Om meer over zijn verleden te leren, duikt Bram in een verhaal over geloven en geloofsgemeenschappen. Dit is waar het boek heel herkenbaar voor mij wordt – ik deel een soortgelijke achtergrond met Bram. Het allermooiste aan dit boek vind ik dat dit boek zich niet uitgesproken tégen het geloven an sich keert. Het is zelfs de eerste keer dat een boek over geloofstwijfel niet pijnlijk herkenbaar, maar gewoon herkenbaar is. Los van het onderwerp en het verhaal: deze schrijfstijl is echt precies wat ik mooi en prettig vind. Het houdt het midden tussen nuchter en poëtisch, met hier en daar een beetje humor – ik ben ontzettend benieuwd naar meer van deze auteur.

Toffe literaire events in oktober

Zin om nog meer met boeken bezig te zijn? Misschien moet je dan eens naar een leuk literair event gaan. Doen wij ook geregeld. Wellicht klinkt het je heel saai in de oren: op zondagmiddag in een theater naar een auteur die uit eigen werk voordraagt luisteren, maar wij doen niks liever. Boekenmensen, verenigt u. Op deze events ga je ons in ieder geval kunnen vinden de komende tijd:

Geen Daden Maar Woorden festival, zaterdag 14 oktober, Rotterdam Katendrecht. Het literaire event met de allerbeste line-up, als je het ons vraagt. Wij fangirlen bij voorbaat al om Ariel Levy te gaan zien, maar ook Nhung Dam en Marijn Sikken staan hoog op ons lijstje.

De dag na Geen Daden Maar Woorden kun je naar Frontaal, ook in Rotterdam. (ik zeg: regel een Airbnb, check alle hotspots in mijn mooie stad op mijn blog en blijf gewoon gezellig een weekendje!) Dit literaire event is iedere derde zondag van de maand in WORM, wat sowieso al een heel toffe plek is. De volgende editie, #21, is met onder andere Abdelkader Benali en dat is voor mij eigenlijk al een reden om te gaan.

Op 21 oktober (ja, je gaat het druk krijgen die twee weekend na elkaar!) zien we je graag in Nijmegen, op het Buiten Zinnen festival. Buiten Zinnen is een initiatief van Bibliotheek Gelderland Zuid, Mensen Zeggen Dingen en Literair Productiehuis de Wintertuin. Het thema van de eerste editie van Buiten Zinnen is ‘iedereen kan schrijven.’ De omschrijving luidt: ‘of het nu een Snapchatverhaal of Twitterpoëzie is: iedereen kan schrijven. Buiten zinnen, hét nieuwe festival voor en door jongeren, neemt dit als uitgangspunt en zoekt de grenzen op. Grenzen tussen schrijver en lezer, tussen literatuur, muziek, theater, dans, tussen offline en online.’ Oké. Ik heb het idee dat we ook aan het werk gezet gaan worden. Cool. Ik ben erbij.

Tot slot: Crossing Border festival in Den Haag. Dit is op 2-4 november, dus stiekem niet in oktober, maar ik dacht, ik noem het toch maar alvast en in de volgende editie van De Boekenclub zal ik het nog eens herhalen, zodat je het zeker weten niet gaat vergeten. Crossing Border is een muziek&literatuur festival en die combinatie maakt me echt intens gelukkig. Ik ga even met wat namen smijten: Nick Mulvey (Aaaaaah, één van mijn favoriete muzikanten,) Rebecca Solnit, Hanna Bervoets, Lieke Marsman, Sally Rooney en Ulli Lust. Ze zijn er allemaal. Iedereen is hier. Beter ben jij er ook.

En? Heb jij je leeslijst en je agenda al bijgewerkt?  Het is niet onze bedoeling om je met heel veel werk op te zadelen, hoor. Maar als wij ergens enthousiast over zijn, dan willen we dat gewoon graag delen. Doe ermee wat je wil! Mocht je nog vragen hebben over één van de boeken, of iets kwijt willen: wees onze gast in de comments onder deze blogpost. Tot de volgende editie en heel veel leesplezier gewenst!

Kleine disclaimer: Zoals je misschien hebt opgemerkt, linken we voor alle boeken naar bol.com, als verkoopadres. Zoals je ook hebt kunnen opmerken, gaan wij zelf geregeld naar boekhandels en dat willen we jullie ook aanraden. Maar je snapt ook: wij moeten al die boeken die wij kopen en lezen en voor jullie recenseren ergens van betalen, en dan zijn die affiliaitelinkjes (als jij iets koopt via die linkjes, krijgen wij daar een klein percentage van – dat kost voor jou geen cent meer) wel heel erg handig als tegemoetkoming. Dankjewel voor je begrip :)

The post Boekenclub #2 appeared first on De Groene Meisjes.

Genoeg taart voor iedereen

Vanmorgen ging ik naar een breakfast lecture van Lisa Hu, georganiseerd door Creative Mornings. De lezing had als thema ‘compassie’ en ik vond het zo ontzettend inspirerend dat ik besloot mijn gedachten meteen op papier te zetten. Dat heb je soms. Ook als je met verlof bent. Of misschien wel juist dan.

Lisa heeft een fantastisch spel ontwikkeld dat met name op scholen gebruikt gaat worden.  Het heet Terra Nova en gaat over het bedenken en vormen van een nieuwe, niet bestaande, samenleving. Een fantastische manier om kinderen en jongeren actief na te laten denken over een inclusieve samenleving, iets wat in het burgerschapsonderwijs nog altijd best wel lastig is gebleken.

De bedenkster van het spel vertelt dat ze op het idee kwam door iets wat haar moeder altijd zei wanneer Lisa en haar broer iets moesten delen. ‘Eén iemand mag de taart snijden, de ander mag kiezen wie welk stuk krijgt.’ Als je nog niet weet welk stuk taart van jou gaat zijn, dan kan je maar beter zorgen dat die taart eerlijk verdeeld wordt. Een prachtige manier om kinderen te leren delen, als je het mij vraagt.

En zo is het ook op grotere schaal.  ‘You better make sure there’s cake for everyone.’ Wat als we de regels helemaal zelf zouden mogen bepalen: wie heeft dan recht op wat? Dit heeft alles te maken met compassie tonen voor een ander. Je proberen voor te stellen hoe iets voor een ander voelt of hoe een ander iets beleeft. Rekening houden met een ander. Proberen je eens écht te verplaatsen in een ander. Mijns inziens is dit iets heel belangrijks om kinderen mee te geven – maar ook wij, als volwassenen, kunnen hier nog iets van leren.

Nu is het zo, vertelt Lisa, dat het vrij gemakkelijk is gebleken om compassie te tonen voor mensen die op ons lijken. Voor mensen met wie we ons gemakkelijk kunnen identificeren. Vrij vertaald zou dat kunnen betekenen dat we het bijvoorbeeld gemakkelijk vinden om compassie te tonen voor mensen van onze eigen leeftijd of seksuele geaardheid, mensen met een zelfde culturele achtergrond of politieke voorkeur, of mensen die er ongeveer hetzelfde uitzien als wij. Dat is blijkbaar hoe de mens werkt. Zo zijn we geprogrammeerd. We zoeken naar overeenkomsten bij andere mensen en voelen ons daar prettig bij. De grap is natuurlijk dat die overeenkomsten er altijd zijn – ook als we die aan de oppervlakte misschien niet meteen vinden.

Ik moet denken aan mijn reisje naar Nepal. Volgende maand precies een jaar geleden. Ik vind het lastig om dit op te schrijven, omdat ik niet wil overkomen als de standaard white girl die gaat vertellen dat ze tot allerlei heel diepe inzichten is gekomen tijdens haar eerste reis naar Azië. Toevallig had ik het van de week met twee mensen over deze reis en ik hoorde mezelf dingen zeggen als ‘ik weet niet man, het is zo’n inspirerend en spiritueel land, ik voelde het echt daar’ en ik eyeroll mijn eigen ogen er dan maar weer eens uit. Maar waar het op neerkomt is: ik vind het leerzaam om, zeker op reis, steeds weer geconfronteerd te worden met het feit dat ‘mijn normaal’ niet universeel is.

Want dat is zo. Dat wat ik als normaal beschouw, hoeft helemaal niet iemand anders zijn of haar normaal te zijn. Tijdens mijn week bij mijn gastgezin in Kathmandu werd ik hier meerdere keren per dag mee geconfronteerd. Ik vertelde van alles over mijn leven en mijn gastouders vonden eigenlijk alles wat ik deed raar. Over veel dingen hadden ze eerlijk gezegd wel gelijk. Het liet me inzien dat het misschien goed zou zijn om eens wat minder vaak zomaar aan te nemen dat de keuzes die ik maak, en de dingen die ik doe, normaal zijn voor iedereen. Of dat het misschien in elk geval goed zou zijn om wat minder waardeoordeel te hebben over wat anderen doen.

Vroeger had ik altijd heel veel commentaar op alles en iedereen. Dat had deels te maken met mijn wat negatievere kijk op het leven – ik sta tegenwoordig gelukkig stukken positiever in het leven, – maar het was ook gewoon een gevalletje bepaalde dingen niet echt meekrijgen van huis uit. Ik had wel interesse voor mensen die dingen anders deden, ik vond dat altijd wel spannend of boeiend, maar ik had er wel altijd commentaar op. Ik vond altijd overal wel iets van. Weet je hoe vermoeiend dat is, ook voor jezelf? Er gaat ook iets van arrogantie vanuit: ik weet hoe het moet, en jij doet dingen anders, en daar heb ik commentaar op. Ik ben blij dat ik een beetje bijgedraaid ben, want ik was soms echt niet te harden.

Ik probeer mezelf bijvoorbeeld te onderwijzen over van alles en nogwat. Ik lees boeken, kijk series en films, praat over allerlei dingen met allerlei mensen en ik probeer open te staan voor alles wat ik misschien van nature niet meteen als normaal zou zien. Want daar heeft het alles mee te maken: onwetendheid. Dingen gewoon niet kennen, niet weten hoe dingen ook kunnen werken. Ik denk dat ik nu iedere dag wel iets bijleer en ik hoop dat dat me een leuker mens maakt. Gelukkig merk ik ook aan mezelf dat ik eigenlijk nog maar heel weinig níet normaal vind. Ik ben niet meer zo snel onder de indruk van iets, zoals ik dat vroeger echt wel kon zijn. Ik kan het me eigenlijk niet meer voorstellen hoe dat was.

Ik denk dat leren compassie te hebben voor mensen die minder op onszelf lijken te lijken iets is dat alleen op actieve wijze kan. We moeten onszelf uitdagen om kennis te maken met meerdere ‘normalen’.  Leer elkaar kennen. Bewonder diversiteit. Misschien vind je bepaalde dingen nog gek of misschien zelfs eng – dat is oké. Het zal slijten naar mate je meer over andere mensen leert en dan wordt alles makkelijker. Ik denk dat we niet bang hoeven te zijn dat er ooit niet genoeg taart zal zijn voor iedereen. En anders bestellen we gewoon bij.

Foto’s: Aline Bouma 

The post Genoeg taart voor iedereen appeared first on De Groene Meisjes.

Hoe ik mijn koffie het liefste drink

Deze blogpost is geschreven in samenwerking met illy / Foto’s: Aline Bouma 

Wie mij volgt op Instagram en mij verder niet goed kent, weet in ieder geval twee dingen over mij en dat is dat ik ten eerste veel boeken lees en dat ik tijdens dat lezen van die boeken graag koffie drink. Misschien zijn het wel mijn meest geüploade foto’s: een boek met een kop koffie ernaast. Ik drink die koffie graag buiten de deur, in mijn favoriete koffietentjes, maar zeker ook thuis. Ik hoop dat het te ver gaat om mij een koffiesnob te noemen – ik bedoel, zo zou ik niet graag bekend staan – maar ik heb zeker wel mijn voorkeuren als het om koffie gaat.

Verantwoorde koffie

Nog voordat ik het wil hebben over hoe ik mijn koffie dan graag drink, vind ik het belangrijk om eerst te benadrukken dat ik veel waarde hecht aan wélke koffie ik drink. Ik vind het belangrijk om te kiezen voor ‘verantwoorde’ koffie. Waar mogelijk kies ik voor fairtrade en/of biologische koffie. Misschien denk je dat het nog lastig kan zijn om dit soort keuzes te maken, maar het is eigenlijk heel makkelijk. Er is bij de reguliere supermarkt al behoorlijk wat te kiezen, dus je hoeft er niet voor naar een ‘speciale’ winkel.

Maar stel nou dat verantwoorde bonen niet bij de reguliere supermarkt te koop waren, en dat ik ervoor naar een speciaalzaak zou moeten, dan zou ik het er nog graag voor over hebben. Immers, koffie is een product dat ik dagelijks gebruik, ook al is het eigenlijk ook een luxeproduct. Ik bedoel, ik hoéf het niet te drinken, maar ik kies ervoor het te doen. En ik doe het nog dagelijks ook. Koffie is voor mijn gevoel daarom het perfecte product om dagelijks een kleine groenere keuze mee te kunnen maken.

Op dit moment koop ik graag de koffiebonen en de espressocapsules van illy. De capsules gebruik voor mijn mooie capsulemachine die je op de eerste foto van dit artikel ziet shinen en die je misschien ook al op mijn Instagramstory voorbij hebt zien komen. De bonen gebruik ik als ik koffie maak met mijn percolator. Het kiezen voor illy  is een beetje begonnen na het Amsterdam Coffee Festival, waar ik in een goodiebag een blik koffiebonen van dit merk meekreeg. Ik vond de koffie toen zo lekker, dat ik besloot het zelf nog eens opnieuw te kopen. Note voor PR-mensen: als je de goede producten in goodiebags stopt, dan kan het dus wel degelijk werken ;)

illy hanteert een duurzaam productieproces, van het begin tot het einde, ofwel: van koffieboon tot koffiekopje. Waar andere merken zich vooral concentreren op fairtrade of biologische bonen, gaat illy nog een stapje verder, in de processen rondom het leveren van bonen en de relaties met stakeholders. Voor dit hele proces heeft illy in 2011, als eerste bedrijf ter wereld, het ‘Responsible Supply Chain Process’ certificaat gekregen. Dat is iets wat ik ook niet wist, maar wat ik heb geleerd op het Amsterdam Coffee festival. Het is een vruchtbaar festival geweest, zoals je merkt.

Ik vind het opmerkelijk dat illy dit certificaat al in 2011 kreeg. Het zegt wel iets over hoe het merk haar tijd eigenlijk een beetje vooruit was. Immers, zes jaar geleden waren we toch nog weer minder ver op het gebied van duurzaamheid en eerlijke handel dan we nu zijn. illy staat erom bekend haar koffieboeren zo’n dertig procent meer te betalen dan op de koffiemarkt gebruikelijk is. Dit gebeurt in het kader van ‘kwaliteit mag iets kosten,’ maar ook omdat het merk het belangrijk vindt  iedereen te geven wat hem of haar toekomt.

Misschien vind je het leuk om te weten dat het op 1 oktober Internationale Koffiedag is. Dat is al bijna! Volgens mij is er geen beter moment om eens stil te staan bij waar onze koffie vandaan komt, dan op die dag. Ik zal op (of rondom) 1 oktober ook via social media aandacht besteden aan dit onderwerp, door deel te nemen aan de #thanks4thecoffee campagne en jij kunt meedoen, maar dat hoor je tegen die tijd van me!

Waarom haverlattes leven zijn

(zoals je ziet moet ik nog heel veel oefenen op mooie lattes, maar hey, het begin is gemaakt. Ik heb geen idee wat ik doe, maar ik doe mijn best ;))

Ik heb een vrij uitgesproken mening over hoe ik mijn koffie het liefste drink. Dat geldt zowel voor als ik thuis mijn eigen koffie maak als wanneer ik ergens buiten de deur een koffie drink. Mijn favoriet is een haverlatte. Dat wil zeggen: een koffie verkeerd met havermelk. Of haverdrink, moet je eigenlijk zeggen, omdat je het officieel geen melk mag noemen. Haver heeft geen super uitgesproken smaak en is ook niet heel zoet – zoals soja soms wel kan zijn.  Veel mensen kiezen voor amandeldrink in hun koffie, maar dat heb ik nooit lekker gevonden. In de zomer dronk ik graag ijskoffies met rijst-kokosdrink, maar over die fase ben ik inmiddels weer heen. Zo gaan die dingen.

Zwarte koffie heb ik nooit heel graag gedronken, eerlijk gezegd. Al kan ik een goede filterkoffie best wel lekker vinden en natuurlijk zijn er allerlei hipsterkoffietentjes die heel goed zijn met coldbrews en allerlei interessante koffiezetmethodes, waar je gewoon geen melk bij moet willen drinken. Dat kan ik op z’n tijd zeker waarderen, maar het allerliefste drink ik toch echt mijn haverlatte. Ik ben een beetje kieskeurig en verwend, ik geef het maar gewoon toe.

Als ik thuis koffie zet, dan maal ik zelf mijn bonen en gebruik ik een percolator om espresso te zetten. Of ik gebruik dus mijn mooie nieuwe capsulemachine van illy – daar kies ik vooral voor als ik niet zoveel tijd heb, of gewoon even één koffietje wil zetten. Ideaal is dat. De havermelk schuim ik op en schenk ik daarbij. Stiekem ambieer ik het wel om nog eens een latte-art cursus te volgen, zodat ik mensen kan imponeren met kunstwerken in melkschuim op mijn homemade koffies – maar volgens mij is dat echt veel moeilijker dan ik denk dat het is. Sowieso is de kunst van koffiezetten er wel eentje die door veel mensen wordt onderschat. Het is niet voor niks dat er kampioenschappen voor barista’s worden georganiseerd. Een goede koffie zetten is niet makkelijk. (en ik beheers de kunst ongetwijfeld nog lang niet, dus ik doe maar wat en verder blijf ik vrolijk koffies bestellen bij mijn favoriete tentjes)

Koffierituelen

Stiekem heb ik wel een paar koffierituelen die het drinken van koffie tot iets maken waar ik echt tijd voor wil nemen en waar ik ook iedere keer weer blij van word.

In het weekend drink ik graag koffie in bed, op andere dagen aan tafel. Ik heb een paar favoriete koffiebekers en mokken, waar ik het allerliefst uit drink. Als ik koffie ga maken – wat best wel een werkje is met een paar stappen die ik moet doorlopen – dan zet ik graag muziek aan en op dit moment is dat vooral Agnes Obel of Nick Mulvey. Tijdens het drinken van koffie lees ik graag. Als ik thuis ben is dat een boek, maar als ik op zaterdagochtend ergens koffie ga drinken, dan is dat het Volkskrant Magazine. Ik drink eigenlijk altijd twee koffies. Zelden meer dan dat. Tenzij ik ergens in de middag helemaal instort en nog een afspraak heb en even wakker moet worden, dan drink ik heel soms een derde koffie. Maar dat komt eigenlijk bijna nooit voor. Er zijn een paar dingen die ik heel lekker vind om te eten bij mijn koffie, zoals bananenbrood of vegan chocolade. Ik drink mijn koffie zelden bij het ontbijt – dan drink ik liever thee of een sapje. Koffie drink ik echt wat later op de ochtend.

Grappig wel eigenlijk, als je erover nadenkt hoe belangrijk dat hele koffie drinken toch lijkt te zijn. Het is niet dat ik er niet zonder zou kunnen – ik heb zelfs een hele periode helemaal geen koffie gedronken en er ook niet naar omgekeken. Totdat ik écht lekkere koffies leerde kennen en het zelf ook beter leerde zetten en toen was ik om. Nu komt het maar heel zelden voor dat ik een dag geen koffie drink. Ik kan me de laatste keer eigenlijk niet meer herinneren. Je snapt dat ik nu heel erg benieuwd ben naar jullie koffierituelen. En naar hoe jullie het liefste jullie koffie drinken. Vertel me er alles over, hieronder in de reacties. Vind ik leuk. Ok, het is 11 uur nu. Tijd om koffie te zetten. Fijne dag! 

The post Hoe ik mijn koffie het liefste drink appeared first on De Groene Meisjes.

Over wat ik allemaal (niet) aan het doen ben momenteel

Een paar maanden geleden besloot ik: het is tijd om er eens een tijdje tussenuit te gaan. Ik maakte afspraken met mijn mediabureau (zij voorzien mij van werk) en met zakelijke contacten en ik begon ondertussen wat geld te sparen, zodat ik een bepaalde periode vooruit kan, zonder nieuwe opdrachten aan te nemen. En die bepaalde periode, die is nu. Of eigenlijk is die al twee weken geleden begonnen en hij duurt tot ergens in november.

Het is natuurlijk een enorme luxe om dit als ZZP’er te kunnen doen. Het werd ook wel eens tijd, want vakantie heb ik nog nooit genomen sinds ik met de Groene Meisjes ben begonnen, dit terzijde. De vrijheid die ik heb is echt ontzettend fijn en ik heb me dan ook echt voorgenomen daar eens goed van te gaan genieten. Veel mensen hebben me gevraagd wat ik met deze periode ga doen. Ga ik op reis? (dat was het oorspronkelijke plan, maar door persoonlijke omstandigheden gaat dat niet door) Ga ik een boek schrijven? Ga ik een winterslaap houden? Laat ik je anders eerst vertellen wat ik níet ga doen, de komende weken.

Ik ga mijn mail niet dagelijks checken en beantwoorden, dus mijn autoreply staat aan. Ik plan geen zakelijke afspraken of meetings in, ik ga niet naar PR-events en ik neem geen campagnes of andere afspraken met een strikte deadline aan. Kort gezegd wil ik geen dingen doen die me stress geven. Ook vind ik het heel erg fijn om gewoon eens niet bereikbaar te hoeven zijn. Heb ik een dagje geen zin om de telefoon op te nemen of mijn berichten niet te beantwoorden? Dan doe ik het niet. Iedereen weet inmiddels dat ik het deze periode eventjes heel rustig aan doe.

Betekent dat dan dat ik helemaal niet online zal zijn? Nee hoor. Want als ik zin heb om te schrijven, dan doe ik dat. En als ik ergens ben en ik kom iets leuks tegen dat ik met jullie wil delen op social media, dan doe ik dat. Ook liepen er nog een paar opdrachten die afgerond moeten worden, waarvan er nog wat onderdelen online gaan verschijnen… dus jullie zijn sowieso niet helemaal van me af, de komende tijd. Sorry.

Al met al houd ik best wel wat tijd over, dus. Wat ga ik dan wél doen met die tijd?  Kijk, echt stilzitten, dat kan ik een paar dagen, maar daarna ben ik er ook wel klaar mee. Daarbij komt dat het hele doel van dit verlof is dat ik niet alleen wil uitrusten, maar ook geïnspireerd wil raken. Ik wil dus mijn tijd steken in dingen waarin ik óók geïnteresseerd ben, naast de thema’s waarover ik al zes jaar blog. Ik bedoel, duurzaamheid is nog altijd één van mijn favoriete gespreksonderwerpen, maar ik hou van nog meer dingen. Mijn interesses liggen voornamelijk bij kunst, literatuur, theater, muziek en films. Maar hoe vertaalt zich dat dan?

Ik heb bijvoorbeeld een museumkaart en een lijstje van musea waar ik nog eens naartoe wil. Ik ben afgelopen weekend begonnen met een fantastische expositie in TENT, in de Witte de Withstraat in Rotterdam. Ook doe ik vrijwilligerswerk in het Fotomuseum in Rotterdam in de maanden september en oktober, waarbij ik iets meer meekrijg van wat er allemaal gebeurt in zo’n museum. Interessant hoor! Fotografie is mijn favoriete kunstvorm als het gaat om dingen die je in een museum kunt bekijken, dus ik vind het heel erg tof om hier mijn steentje bij te mogen dragen door mensen te verwelkomen en de weg te wijzen.  Mocht je binnenkort een bezoekje brengen aan het museum, en ik heb toevallig een vrijwilligersshift, schroom dan niet om me gedag te komen zeggen. Vind ik leuk!

Ook werk ik een paar dagdelen per maand bij Adem-Inn, het stiltecafé in Rotterdam. Voor wie hier nog nooit is geweest: kom eens langs! Dit zeg ik niet alleen maar omdat ik het gezellig zou vinden jullie daar te zien, maar vooral ook omdat het echt een fantastische plek is waar je heerlijk in alle rust kunt lezen, schrijven of gewoon een beetje van je af staren. Je stelt je nu misschien een beetje een vage plek voor – ik geef toe, ik moest het eerst ook even met eigen ogen zien – maar het is er echt heel erg tof en gezellig. (en er werkt een leuk meisje dat graag een theetje voor je zet, met een vegan tosti erbij ;))

Wie me een beetje volgt, weet dat ik dat sowieso al veel aan het lezen ben de laatste tijd. Ik lees en lees en lees. Ik heb een oneindige leeslijst  waar ik me nog maanden mee kan vermaken, dus dat zit wel goed. Ook zou ik graag iets meer met literatuur/lezen/boeken willen doen, en daarom heb ik binnenkort een afspraak bij Bibliotheek Rotterdam om eens te praten over een mogelijk eventje. Lijkt me tof, ook om nog met andere partijen hier iets mee te doen. Of misschien ga ik zelf wel dingen organiseren, dat weet ik nog niet. In elk geval is de regel: meer boeken is meer beter. Op dit moment lees ik ‘Het beste wat we hebben’ van Griet op de Beeck. Dit boek kwam gisteren uit en ik ben er meteen in begonnen. Komende zaterdag komt er trouwens weer een editie van de Boekenclub online, met boekentips van mij en Naomi. (zie je, er komen toch nog af en toe blogs voorbij)

Ik schreef me spontaan in voor een poëziecursus die hier in Rotterdam wordt gegeven. Ik heb al sinds mijn lerarenopleiding geen poëzie meer geschreven en we weten allemaal: dat is zeker tien jaar geleden. Misschien nog wel langer. Au. Dus ja, geen idee of ik het überhaupt kan en/of er gevoel voor heb, maar dat maakt me ook niet uit. Het lijkt me gewoon leuk om me ermee bezig te houden en het is ook weer een goede gelegenheid om mensen uit Rotterdam te leren kennen. Vind ik cool. Die cursus start komende week en ik ben echt heel erg benieuwd naar wat dit me gaat brengen!

Eind volgende week ga ik een paar dagen naar Schotland en daar ben ik behoorlijk excited over. Ik ga voor een evenement naar de Hooglanden en ik hoor van mensen uit mijn omgeving dat het daar prachtig is. Daarna pak ik de trein naar Edinburgh, waar ik nog een paar dagen doorbreng in mijn eentje. Vind ik een fijn idee, na zo’n event met allemaal pers enzo, even alleen zijn. Ik hoop op gezellige koffietentjes en boekenwinkels, dan komt het sowieso goed.

De afgelopen weken heb ik regelmatig gekookt voor mensen, gewoon gezellig bij mij thuis. Met vriendinnen aan tafel, met lekker eten en een fles wijn, kaarsjes aan, uren praten of een spelletje spelen. Zo fijn om hier eens aan toe te komen! Sowieso ben ik heel blij om meer thuis te zijn en ook vaker thuis te eten. Ik merkte dat ik de laatste tijd alleen maar onderweg was en steeds buiten de deur at. Leuk natuurlijk, maar er gaat niks boven een huisgemaakte curry.

Verder doe ik lekker waar ik zin in heb: literaire eventjes, films in het filmhuis (lange leve de Cinevillepas) en feestjes. Ik ben in twee weken al naar allerlei toffe en interessante dingen geweest (die je een beetje hebt kunnen volgen als je me volgt op Instagram en mijn stories bekijkt > @merelgroenemeisjes) en met name in de maand oktober gaan er nog héél veel andere leuke dingen komen.

Tot slot: ik kom toe aan dingen die al even op zich lieten wachten. Zoals mijn administratie grondig bijwerken. De katten naar de dierenarts brengen voor vaccinaties. Kijken voor een boekenkastje. Mijn oud papier op tijd wegbrengen, zodat het niet iedere keer zo’n kerkhof van dozen wordt in mijn huis. Nou ja dat soort dingen dus, dat voelt goed.

Ik zie jullie weer wanneer ik weer iets te delen heb! Ik ga nu een haverlatte bestellen, verder lezen in mijn boek en daarna thee drinken met een kennis die ik al tijden niet heb gezien. Fijne dag! 

Foto’s: Aline Bouma

The post Over wat ik allemaal (niet) aan het doen ben momenteel appeared first on De Groene Meisjes.

Pittige Thaise frietjes

Pittige Thaise frietjes? Ja, omdat ik van Thais eten én van friet hou. Soms kan het zo eenvoudig zijn. Nou, en ook omdat ik een beetje op Pinterest aan het rondkijken was en dit recept tegenkwam. Ik ga niet doen alsof ik het zelf heb bedacht, want zoveel credits verdien ik niet. Het enige dat ik heb gedaan, is het recept maken. Sam maakte de foto’s en ik ben heel blij met het resultaat, dus ik hoop jullie er vandaag ook blij mee te maken!

Het originele recept komt van From The Land We Live On. Dit blijkt een prachtig Canadees blog te zijn, waar nog veel meer lekkere en gezonde recepten op te vinden zijn. Gratis tip van de dag dus. Twee vliegen in één klap.

Waarom dit gerecht zo lekker is? Omdat het allemaal lekkere smaken uit de Thaise keuken heeft, terwijl het helemaal niet ingewikkeld is om te maken. Misschien is dat een geheel onterechte aanname die ik heb over de Thaise keuken hoor, dat het ingewikkelde gerechten zijn om te maken. Plus: er zit een ontzettend lekker sausje bij. Sausjes zijn altijd goed. En: friet. Thais comfortfood dus eigenlijk.

Het hele idee van ‘loaded fries,’ zoals ze  een gerecht als dit in goed Amerikaans noemen, spreekt me heel erg aan. Eerder deelden we op de Groene Meisjes al Chili ‘Cheese’ fries en de Aziatische aardappelschotel – die beide een beetje in de buurt komen van dit idee. Frietjes met allemaal lekkere toppings erop. Daar kun je natuurlijk eindeloos mee variëren en dat maakt het juist zo fantastisch. Ik hoop dat ik niet de enige ben die hier zo enthousiast over is, maar in dat geval: meer friet voor mij. (en: probeer het nou maar gewoon, je gaat er geen spijt van krijgen)

Wat je nodig hebt voor twee porties

voor de frietjes: 

– een paar zoete aardappels (hangt van de grootte af, maar ik hanteer twee per persoon)

– 1 eetlepel kokosolie

– sambal naar smaak (let er goed op dat je vegan sambal gebruikt, zonder trassi)

voor de toppings: 

– rode kool

– een handje gehakte cashewnoten

– verse munt naar smaak

– een dun gesneden rode peper

– partjes avocado

– een partje limoen

voor de dipsaus: 

– 1 rijpe mango

– 1/4 cup kokosmelk

– het sap van 1 limoen

– een halve theelepel kurkuma(poeder)

– een snufje zout

Wat ga je doen? 

– Verwarm je oven voor op 200 graden –

1. Smelt de kokosolie en meng met de sambal.

2. Snijd de aardappels in reepjes, leg ze op een vel bakpapier op een bakplaat en smeer ze in met het kokos-sambalmengsel.

3. Bak de frietjes 30 minuten in de oven.

4. Maak ondertussen het sausje door alle ingrediënten bij elkaar in de blender te doen en te laten draaien tot je een gladde massa hebt. Proef tussendoor. Te zoet? Voeg wat meer kurkuma en limoen toe. Te zuur? Een snufje zout wil helpen.

5. Snijd de rode kool in reepjes, de avocado in partjes, de peper in dunne ringetjes. Hak de cashewnoten, versnipper de muntblaadjes.

6. Haal de frietjes uit de oven, ‘versier’ het geheel met de toppings en met een bakje dipsaus on the side. Extra lekker: besprenkel het geheel met een heel klein beetje (een partje)  limoensap.

Ik ben heel benieuwd wie van jullie dit lekkere recept ook gaat proberen! Laat je het me weten? Je kunt een foto van jouw eindresultaat met me delen via Instagram, door #degroenemeisjes te gebruiken. Of tag me in je foto, zodat ik je nog gemakkelijker kan vinden. Alvast bedankt en eet smakelijk! 

Foto’s: Sam van Rij 

The post Pittige Thaise frietjes appeared first on De Groene Meisjes.