Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 25

De feiten benoemen

‘We mogen niet hele bevolkingsgroepen over één kam scheren, maar in sommige delen van de Turkse en Marokkaanse gemeenschappen bestaan serieuze problemen met betrekking tot antisemitisme en het afwijzen van onze democratische rechtsstaat’, zei Nicolien van Vroonhoven (NSC).

We mogen niet een hele bevolkingsgroep over één kam scheren, maar in sommige delen van de Nederlandse gemeenschap bestaan serieuze problemen met betrekking tot moslimdiscriminatie en het afwijzen van onze democratische rechtsstaat.

Eén op de vier Nederlanders stemde op islamofoob en autocraat G. Wilders.

Ik benoem de feiten, heer Wilders. En feit is dat u een volksverlakker en een opruier bent.

Witte desalniettemin in twee dagen tijd pakweg 100 m2.

Landhoofd bij Ternaard

Een liberatorwolk

Het kabinet hoopt ‘bouwstenen’ te vinden voor een strategie tegen antisemitisme, las ik in mijn ochtendkrant. Eén element lijkt me voor de hand liggend: het aanspreken van de Israëlische regering op haar volstrekt laakbare disproportionele handelswijze jegens Palestijnse burgers. Wat ik dit incapabele kabinet jammer genoeg niet zie doen.

‘We moeten proberen onze tekortkomingen te verhelpen door toedoen van aandacht en niet met wilskracht.’ – Simone Weil

///

Na het All Clear reed ik met Bonenstaak mee naar het Point of Impact van de door de taliban afgeschoten raket: een tent, waarin Belgische manschappen waren gelegerd. Wonder boven wonder was er op het moment van de inslag niemand in het canvas onderkomen aanwezig geweest. De explosie had een ravage aangericht. Gewoontegetrouw waren alle Belgen tegen vijven in hun messtent samengekomen, een eindje verderop, voor de alcoholvrije vrijdagmiddagborrel. Niet veel later had de taliban de raketaanval geplaatst.

///

Schilderde een liberatorwolk, een wolk die op een B-24 Liberator lijkt, een Amerikaanse bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog.

Eigen gang

Is de schilder er eindelijk, blijkt-ie maar vier dagen in de week te werken. Zo schiet het dus niet op. De verbouwing hangt me zo langzamerhand mijlenver de keel uit. We kamperen nu alweer twee maanden in eigen huis.

Gewandeld, voor de houtkachel gehangen, de wereld zoals ik die ken overpeinst. Hoorde jagers jagen in de weilanden achter huis. Tekende wolken die voorbijraasden. Noordenwind, kracht vijf.

Keek, om de wereldmisère even te vergeten, naar Jeroen Krabbé’s zoektocht naar de Franse schilder Henri Matisse, één van mijn weinige helden. George Oppen is een andere.

Zo volledig als zij hun eigen gang gingen, en hun kunstvorm vernieuwden.

Zicht op de Miedenmolen

Imbeciliteit

Repareerde raamkozijnen aan de buitenkant en heette, eindelijk, de binnenschilder welkom.

Hoorde iemand de werkelijkheid raadselachtig noemen en dacht: mwah, maak het jezelf toch niet zo moeilijk, joh.

Het stond er echt: wethouder Nathalie Kramers (GroenLinks) uit Leeuwarden ‘ziet een toename van intensieve [jeugd]zorgtrajecten, die soms meer dan 1 miljoen euro per jaar per jongere kunnen kosten.’ Voor de zorg die mijn demente moeder ontvangt, 24 uur per dag, zeven dagen in de week, wordt dit jaar, exclusief kost en inwoning, € 63.000 betaald. Nogal een verschil. Zou de wethouder zich soms een nulletje hebben vergist?

Maakte een ommetje bij een gevoelstemperatuur van 1 à 2 °C, wat de emoties ietsje kalmeerde, die wederom waren opgelaaid na het lezen van de krant: mijn hemel! wat een kwak imbeciliteit!

In dit kabinet, Nederland, de wereld. Een klerezooi, die uiteraard ook kansen biedt: het hoeft niet zo te zijn, het kan, jawel, zekers, echt, ook anders.

Brantgum

Eerlijke mensen

Schilderde de buitendeur, die van nieuwe deurposten is voorzien, bij een te lage buitentemperatuur, waardoor de verf zich als Zeeuwse keukenstroop liet uitsmeren en mijn eigen temperatuur omhoog vloog.

Hoorde zin en onzin over Trumps overwinning aan. Niemand in ons dorp overigens, die zich zorgen maakt over zijn komende ambtsperiode.

Tussen de middag bakten we onder een grijs wolkendek en gehuld in dikke jassen pizza’s in de buitenoven. De buurtjes van nummer 3 prikten een vorkje mee. We trokken een flesje witte wijn open en vormden een dorpsstraatje ongenuanceerde gedachten en prietpraat. Het was aangenaam bladstil. Trump was een Arschloch en Wilders een fluim.

Een gebruikelijke manier om problemen van de werkelijkheid te verplaatsen.

‘Ik ben in principe een eerlijk mens.’ – Donald J. Trump

Grunberg over de toekomst van de roman

De mens, zegt Arnon Grunberg in zijn essay Werkelijkheidsduiding, is een wezen dat behoefte heeft aan betekenis. En betekenis, zo zet hij voort, heeft doorgaans een verhalende structuur. Waarna het eerste deel van het essay als volgt wordt samengevat:

‘Mensen hebben zo’n grote behoefte aan verhalen omdat die verhalen hen in staat stellen zich te verhouden tot hun omgeving, omdat zij dankzij die verhalen menen te weten wie zij zijn, omdat zij zonder die verhalen geen toegang hebben tot de wereld. Omdat zonder die verhalen alles betekenisloos is.’

Grunbergs essay is opgenomen in Geen verlangen zonder tekort, waarin schrijvers, journalisten en columnisten zich onder redactie van Margot Dijkgraaf en Wouter van Gils buigen over de toekomst van de Nederlandstalige roman.

De roman, vervolgt Grunberg, is slechts één soort verhalen die mensen elkaar vertellen, maar wel een soort die een bijzondere plaats inneemt. Hoewel ook de roman, zoals de meeste soorten verhalen, probeert om tot de werkelijkheid door te dringen, onttrekt zijn duiding ervan zich aan de utiliteit: ‘de romancier [wil] de wereld niet redden en het land niet besturen’. Om deze reden is Grunberg niet bang dat de roman zal verdwijnen:

‘Misschien zullen de lezers steeds meer uitdunnen, maar romans zullen altijd worden geschreven, omdat het een bijzonder doeltreffende manier is om betekenis toe te kennen zonder anderen daarmee al te opzichtig lastig te vallen.’

Fictie redt als het ware je gezicht. Aldus Grunberg.

Slaat hij hier een figuur? Nee, Grunberg heeft een punt, maar of de roman daar ook het vege lijf mee kan redden, betwijfel ik.

Landschappen 2023

Tekeningen, 2023

Gaia Chapbooks, 2024

Begin 2018 maakte ik de overstap naar digitaal tekenen. Voor dit boek heb ik een keuze gemaakt, 48 stuks, uit de vele landschappen die ik in 2023 tekende. Ze zijn in chronologische volgorde en in full colour afgebeeld. Wie goed kijkt kan de seizoenen ontdekken. De meeste tekeningen geven het Noordoost-Friese landschap weer, dat zich kenmerkt door lucht en leegte. Weidser worden uitzichten niet.

#1241#1250

Duiding & meningsuiting

Dagboek 2023

Gaia Chapbooks, 2024

Duiding & meningsuiting is het zesde deel in een reeks dagboeken van Ton van ’t Hof, die hij sinds 2018 bijhoudt.

24.01.2023

Er was veel om over na te denken vandaag.

Of fixdit een machtsdingetje is, bijvoorbeeld; ik dacht van wel.

Of machtsdingetjes deel uitmaken van emotionele grondpatronen; absoluut, meende ik.

En of op canonieke lijstjes van dichters steeds evenveel vrouwelijke als mannelijke poëten moeten worden geplaatst; neu, wist ik zeker.

Kloofde hout, beeldde me niets in.

Van de luchtogel

Gedichten

Gaia Chapbooks, 2023

In zijn dertiende dichtbundel, Van de luchtogel, stelt Ton van ’t Hof in een reeks experimentele gedichten en niet zonder humor het failliet van de wereld centraal: ‘Van wat het geweten bezwaart, vooral / het eigen falen: we hebben hopeloos gefaald / en kijken verdwaasd om ons heen’.

‘Deze bundel toont een onuitgesproken antwoord op de vraag naar het wezen van de poëzie.’ – Kine Brettschreider

‘De bundel is een bijzonder experiment waarvoor je tijd moet nemen en terugnemen.’ – F.A. Brocatus

‘Van ’t Hof zegt BOE tegen de boze wereld.’ – Mark van der Schaaf

Dat waarin

In 1965 verscheen Oppens bundel This in Which. De titel vindt zijn oorsprong in het gedicht ‘Psalm’ en is daarin vertaald naar ‘dat waarin’. Deze ‘dat’ kondigt een bepaling aan: dat waarin we zien, voelen, ervaren: de wereld. De ware wereld. Het motto is ontleend aan Thomas van Aquino’s Veritas sequitur esse rerum: De waarheid volgt uit het bestaan der dingen.

PSALM

Veritas sequitur …

In de pretentieloze schoonheid van het bos
Legeren de wilde herten zich –
Dat ze er zijn!

Hun ogen
Speels, de zachte lippen
Die wroeten en de weird kleine tanden
Die rukken aan het gras

De wortels ervan
Bungelen uit hun bek
Aarde rondstrooiend in de wonderlijk bossen.
Zij die er zijn.

Hun paden
Door de velden geknaagd, de bladeren die schaduw geven
En hangen op afstand
Van zon

De kleine zelfstandige naamwoorden
Die schreeuwen om vertrouwen
In dat waarin de wilde herten
Opschrikken, en staren naar.