Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 22

Kolonisten

‘Wie bezorg jij dat heerlijke kerstgevoel? Ze zijn er weer! De decemberzegels.’

De schilder schilderde en ik hield het houtvuur knappend, las een boek: Martin Bossenbroeks Kolonialisme! De vloek van de geschiedenis: ‘De Britten hebben de naam, maar het zijn toch echt de Russen die de ranglijst aanvoeren van meest succesvolle kolonisatoren aller tijden.’

Maakte een ommetje in hagel en regen en werd driemaal door boeren van de weg gereden, die zich hier nogal eens als ware kolonisten gedragen.

Elke structurering van de wereld is uniek.

Elke structurering van de wereld is van eigen makelij.

Opstand

Deed het huishouden vandaag, waarvan het door elkaar stampen van aardappelen en zuurkool het slotstuk vormde.

Kreeg de slappe lach naar aanleiding van de passage uit een brief van Remco Campert aan Henk Marsman, uit 2008, waarin Campert vertelt dat hij eindelijk, na lang zoeken, lint voor zijn typemachine (!) gevonden heeft: ‘het is helaas rood. Zo is er altijd wat.’

‘Trumps overwinning is geen triomf van het conservatisme, maar precies het tegenovergestelde: een opstand van de cultureel achtergestelden die zich politiek gesterkt voelen door een zelfverklaarde buitenstaander die radicale verandering belooft.‘ – Ian Buruma

Liet de hele middag een hongergevoel toe, maar at bij het achtuurjournaal toch dat stuk marsepein op.

Opstand der subalternen.

Vrolijkheid

Sjouwde door de buitendijkse Peazemerlannen, waar het miezerde en vogels zich schuilhielden.

Waste de bemodderde auto wijl het nog steeds miezerde.

Las de krant en las niets dan miezer, en onderkende dat elke tijd heel wat te verstouwen krijgt. Een vanzelfsprekendheidje, dat me opbeurde, ruimte gaf.

En ik werd zowaar vrolijk.

Je kunt niet leven als je niet af en toe vrolijk bent.

Neuspeuterkleuterkabinet

Een kleuterkabinet. We hebben een kleuterkabinet. Een kabinet vol kleuters. Neuspeuterkleuterkabinet. Ga besturen! Daar word je voor betaald! Of hoepel anders op!

Stelletje amateurs.

Onder wie rascistische amateurs.

Die buik van Van Weel onder dat muisgrijze jasje …

Fietste naar de bieb en nam een boek van Axel Hacke mee: Over vrolijkheid in donkere tijden: En de vraag hoe serieus we het leven moeten nemen (2024).

De feiten benoemen

‘We mogen niet hele bevolkingsgroepen over één kam scheren, maar in sommige delen van de Turkse en Marokkaanse gemeenschappen bestaan serieuze problemen met betrekking tot antisemitisme en het afwijzen van onze democratische rechtsstaat’, zei Nicolien van Vroonhoven (NSC).

We mogen niet een hele bevolkingsgroep over één kam scheren, maar in sommige delen van de Nederlandse gemeenschap bestaan serieuze problemen met betrekking tot moslimdiscriminatie en het afwijzen van onze democratische rechtsstaat.

Eén op de vier Nederlanders stemde op islamofoob en autocraat G. Wilders.

Ik benoem de feiten, heer Wilders. En feit is dat u een volksverlakker en een opruier bent.

Witte desalniettemin in twee dagen tijd pakweg 100 m2.

Landhoofd bij Ternaard

Een liberatorwolk

Het kabinet hoopt ‘bouwstenen’ te vinden voor een strategie tegen antisemitisme, las ik in mijn ochtendkrant. Eén element lijkt me voor de hand liggend: het aanspreken van de Israëlische regering op haar volstrekt laakbare disproportionele handelswijze jegens Palestijnse burgers. Wat ik dit incapabele kabinet jammer genoeg niet zie doen.

‘We moeten proberen onze tekortkomingen te verhelpen door toedoen van aandacht en niet met wilskracht.’ – Simone Weil

///

Na het All Clear reed ik met Bonenstaak mee naar het Point of Impact van de door de taliban afgeschoten raket: een tent, waarin Belgische manschappen waren gelegerd. Wonder boven wonder was er op het moment van de inslag niemand in het canvas onderkomen aanwezig geweest. De explosie had een ravage aangericht. Gewoontegetrouw waren alle Belgen tegen vijven in hun messtent samengekomen, een eindje verderop, voor de alcoholvrije vrijdagmiddagborrel. Niet veel later had de taliban de raketaanval geplaatst.

///

Schilderde een liberatorwolk, een wolk die op een B-24 Liberator lijkt, een Amerikaanse bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog.

Eigen gang

Is de schilder er eindelijk, blijkt-ie maar vier dagen in de week te werken. Zo schiet het dus niet op. De verbouwing hangt me zo langzamerhand mijlenver de keel uit. We kamperen nu alweer twee maanden in eigen huis.

Gewandeld, voor de houtkachel gehangen, de wereld zoals ik die ken overpeinst. Hoorde jagers jagen in de weilanden achter huis. Tekende wolken die voorbijraasden. Noordenwind, kracht vijf.

Keek, om de wereldmisère even te vergeten, naar Jeroen Krabbé’s zoektocht naar de Franse schilder Henri Matisse, één van mijn weinige helden. George Oppen is een andere.

Zo volledig als zij hun eigen gang gingen, en hun kunstvorm vernieuwden.

Zicht op de Miedenmolen

Imbeciliteit

Repareerde raamkozijnen aan de buitenkant en heette, eindelijk, de binnenschilder welkom.

Hoorde iemand de werkelijkheid raadselachtig noemen en dacht: mwah, maak het jezelf toch niet zo moeilijk, joh.

Het stond er echt: wethouder Nathalie Kramers (GroenLinks) uit Leeuwarden ‘ziet een toename van intensieve [jeugd]zorgtrajecten, die soms meer dan 1 miljoen euro per jaar per jongere kunnen kosten.’ Voor de zorg die mijn demente moeder ontvangt, 24 uur per dag, zeven dagen in de week, wordt dit jaar, exclusief kost en inwoning, € 63.000 betaald. Nogal een verschil. Zou de wethouder zich soms een nulletje hebben vergist?

Maakte een ommetje bij een gevoelstemperatuur van 1 à 2 °C, wat de emoties ietsje kalmeerde, die wederom waren opgelaaid na het lezen van de krant: mijn hemel! wat een kwak imbeciliteit!

In dit kabinet, Nederland, de wereld. Een klerezooi, die uiteraard ook kansen biedt: het hoeft niet zo te zijn, het kan, jawel, zekers, echt, ook anders.

Brantgum

Eerlijke mensen

Schilderde de buitendeur, die van nieuwe deurposten is voorzien, bij een te lage buitentemperatuur, waardoor de verf zich als Zeeuwse keukenstroop liet uitsmeren en mijn eigen temperatuur omhoog vloog.

Hoorde zin en onzin over Trumps overwinning aan. Niemand in ons dorp overigens, die zich zorgen maakt over zijn komende ambtsperiode.

Tussen de middag bakten we onder een grijs wolkendek en gehuld in dikke jassen pizza’s in de buitenoven. De buurtjes van nummer 3 prikten een vorkje mee. We trokken een flesje witte wijn open en vormden een dorpsstraatje ongenuanceerde gedachten en prietpraat. Het was aangenaam bladstil. Trump was een Arschloch en Wilders een fluim.

Een gebruikelijke manier om problemen van de werkelijkheid te verplaatsen.

‘Ik ben in principe een eerlijk mens.’ – Donald J. Trump

Grunberg over de toekomst van de roman

De mens, zegt Arnon Grunberg in zijn essay Werkelijkheidsduiding, is een wezen dat behoefte heeft aan betekenis. En betekenis, zo zet hij voort, heeft doorgaans een verhalende structuur. Waarna het eerste deel van het essay als volgt wordt samengevat:

‘Mensen hebben zo’n grote behoefte aan verhalen omdat die verhalen hen in staat stellen zich te verhouden tot hun omgeving, omdat zij dankzij die verhalen menen te weten wie zij zijn, omdat zij zonder die verhalen geen toegang hebben tot de wereld. Omdat zonder die verhalen alles betekenisloos is.’

Grunbergs essay is opgenomen in Geen verlangen zonder tekort, waarin schrijvers, journalisten en columnisten zich onder redactie van Margot Dijkgraaf en Wouter van Gils buigen over de toekomst van de Nederlandstalige roman.

De roman, vervolgt Grunberg, is slechts één soort verhalen die mensen elkaar vertellen, maar wel een soort die een bijzondere plaats inneemt. Hoewel ook de roman, zoals de meeste soorten verhalen, probeert om tot de werkelijkheid door te dringen, onttrekt zijn duiding ervan zich aan de utiliteit: ‘de romancier [wil] de wereld niet redden en het land niet besturen’. Om deze reden is Grunberg niet bang dat de roman zal verdwijnen:

‘Misschien zullen de lezers steeds meer uitdunnen, maar romans zullen altijd worden geschreven, omdat het een bijzonder doeltreffende manier is om betekenis toe te kennen zonder anderen daarmee al te opzichtig lastig te vallen.’

Fictie redt als het ware je gezicht. Aldus Grunberg.

Slaat hij hier een figuur? Nee, Grunberg heeft een punt, maar of de roman daar ook het vege lijf mee kan redden, betwijfel ik.