Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 28

Het wad bij laag water

Ochtend, Berchtesgaden

04.10.2023

Hitler dronk weleens thee in het Kehlsteinhaus, Berchtesgaden, op een hoogte van 1834 meter.

Uitzicht gegarandeerd.

Op naar dat theehuis dus. We zijn er de hele dag zoet mee geweest. Met klimmen en dalen vooral.

Dwars door wolkendekken heen. We vonden het geweldig. Uitzicht gegarandeerd.

Onderweg hoorden we af en toe een koeienbel rinkelen: er moeten dus koeien in alpenweitjes hebben gestaan.

02.10.2023

Van Perugia naar Innsbruck getrokken, door de Brennerpas.

Alle treinen zaten stampvol, alle treinen hebben tot nu toe keurig op tijd gereden. Het reizen op deze wijze bevalt uitstekend.

The relax mode is on.

We hebben een paar toffe dagen in Umbrië achter de rug: sole, vista, vino, pizza & buona compagnia.

Geslapen als ossen, tempels van God bezocht.

Assisi

27.09.2023

Legde vanochtend de laatste hand aan het negende en laatste gedicht van reeks twee. Dit bericht eindigt ermee.

Daarna dakgoten schoongemaakt, vloeren geboend, gekookt en vier emmers van schalen met kattenbrokjes gevuld.

Ransels gepakt. Morgenochtend zakken we met de trein duurzaam naar het zuiden af, waar Milano onze eerste stop zal zijn.

De verbouwing van de badkamer is overigens zo goed als afgerond: alleen de antieke deur die we onlangs op de kop hebben getikt moet nog worden opgeknapt en afgehangen.

BUITEN HAKENAchteloos schrijven zonderonderwerp in houding en gebaarmaar niet zonder verlangen naar of onuitspreekbaarverdriet. Wat slijt mettertijd niet tot kleinigheid,wissewasje? Elk punt dat je maakt verdwijnt als ultrafijnstofje in de emulsie die het leven nu eenmaalis. De vlietende werkelijkheid als kouwe drukte vanverspilling en versplintering. Zie het kortstondige maar eenste vangen, in woorden, poëzie die ons overleeft. *

tangohotel #63

Achtertuintje

Donderwolk boven Waaxens

23.09.2023

‘[Een gedicht] is een vertaling van een sentiment, een verlangen of een idee, op zo’n manier dat anderen het ook kunnen voelen, echt invoelen.’ – Bab Gons, Dichter des Vaderlands, in NRC

Niet taalgericht dus, althans niet in de eerste plaats. Wat me zal jeuken, eerlijk gezegd, wat iedereen een rotzorg zal zijn, vandaag de dag. Er is geen richtingenstrijd meer. Of ik zie hem niet.

Thans is de essentie van poëzie een strikt individuele aangelegenheid geworden. Alles kan, alles mag.

Overwoog om mijn laatste bundel, Van de luchtogel, in te zenden voor de Herman de Coninckprijs 2024 en besloot om dat te doen. Hoewel ik geen schijn van kans heb. U weet inmiddels wel hoe ik denk over de prijzenkans, ongeacht de kwaliteit, van bundels die door kleine uitgeverijen worden uitgebracht. Vanwaar dan toch mijn beslissing? Nou, die nam ik dus intuïtief, onberedeneerd, gevoelsmatig.

Voltooide in de ochtenduren een gedicht voor mijn nieuwe bundel, nummer negentien als ik goed geteld heb:

VERTROUWDOveral landschap, alleslandschap buiten de innerlijke monoloog.Bij wijze van kijken. Waarop ieder mens warm of koudzijn eigen laag patina aanbrengt, week in, weekuit. Ook kennis heeft kleur, een magischedekmantel, zoals het groenvan een grote liefde of het witvan een turende eskimo, waaronder de werkelijkheidvan verschuivende tektonische platen. *