Haniyeh > Recent Status Updates

شاید خاطرات. بعد از ظهرهای آفتابی با کسی که آدم دستش را می گرفت، بوی غنچه های تازه شکفته شده باغچه، یکشنبه های توی کافه، شاید نوه های کوچولو. آدم راهی پیدا می کند تا به خاطر آینده شخص دیگری زندگی کند، ولی در مورد اوه چنین نبود، چون وقتی سونیا او را تنها گذاشت او هم مرد. از زندگی کردن دست کشید. 568

زمان هم مساله عجیبی است. بیشترمان فقط بخاطر زمانی زندگی می کنیم که پیش رو داریم. برای چند روز دیگر، چند هفته دیگر، چند سال دیگر. یکی از دردناکترین لحظه ها در زندگی احتمالا لحظه ایست که آدم می بیند سال های پیش رویش کمتر از سال های پشت سرش هستند و وقتی زمان زیادی برایش نمانده باشد دنبال چیزهایی می گردد که به زندگی کردن بیرزد. 568

مردم همیشه می گفتند اوه "گوشت تلخ" است ولی اصلا گوشت تلخ نبود. فقط همیشه لبخند به لب راه نمیرفت. باید به همین خاطر با آدم مثل جنایتکارها رفتار کنند؟
اوه چنین نظری نداشت. ولی وقتی آدم مجبور شود تنها کسی را به خاک بسپارد که همیشه درکش می کرده، چیزی در وجودش می شکند. زخمی برمیدارد که هیچ وقت خوب نمی شود. 568

ما از مرگ میترسیم ولی ترس واقعی بیشترمان از این است که این شتر در خانه شخص دیگری بخوابد. همیشه بزرگترین ترسمان از این است که مرگ سراغمان نیاید و در این دنیا تک و تنها بمانیم. 567

مرگ مساله عجیبی است آدمها در کل عمرشان جوری زندگی میکنند که انگار مرگ اصلا وجود ندارد در صورتی که بیشتر وقت ها مهمترین دلیل زندگی است. بعضیها آنقدر زود متوجه حضور مرگ میشوند که با شور و هیجان بیشتر با لجبازی یا با دیوانه بازی بیشتر زندگی میکنند. بعضی ها باید حضور مداوم مرگ را حس کنند تا بفهمند نقطه مقابلش چیست. بعضی ها آنقدر درگیرش هستند که حتی قبل از این که اجلشان سربرسد توی اتاق انتظار نشسته اند. 567

آدم نمی تواند به راحتی بپذیرد که اشتباه می کند. خصوصا وقتی آن اشتباه را خیلی وقت پیش کرده باشد. 541

ولی بعد از چند سال نمای خونه خراب میشه،چوب هاش در هر گوشه و کناری ترک میخورن و آدم کم کم عاشق خرابی های خونه میشه.آدم از همه سوراخ سنبه ها و چم و خم هایش خبر داره. آدم میدونه وقتی هوا سرد میشه باید چیکار کنه که کلید توی قفل گیر نکنه،کدوم قطعه های کف پوش تاب میخوره وقتی آدم پا رویشان میگذاره و چجوری باید در کمدهای لباس را باز کنه که صدا نده و همه اینا رازهای کوچکی هستن که دقیقا باعث میشن حس کنی توی خونه خودت هستی.533

دوست داشتن یه نفر مثل این میمونه که آدم به یه خونه اسباب کشی کنه. اولش آدم عاشق همه چیزهای جدید میشه، هرروز صبح از چیزهای جدیدی شگفت زده میشه که یکهو مال خودش شده اند و مدام میترسه یکی بیاد توی خونه و بهش بگه که یه اشتباه بزرگ کرده و اصلا نمیتونسته پیش بینی کنه که یه روز خونه به این قشنگی داشته باشه... 532

همیشه معتقدیم برای انجام کاری برای دیگران هنوز وقت داریم. معتقدیم برای گفتن حرفی به دیگران هنوز وقت داریم و سپس اتفاقی می افتد که ناگهان سر جایمان می ایستیم و با خود فکر می کنیم "کِی؟". 493

سونیا همیشه می گفت : "زنهای دیگه خیلی غصه میخورن از این که شوهرهایشان نمی فهمند اونها آرایشگاه بوده اند. وقتی من آرایشگاه میرم، شوهرم کل روز از دستم ناراحته، چون دیگه اون شکلی نیستم که اون بهش عادت کرده بود".
این چیزی است که اوه اغلب فقدانش را حس میکند، این که همه چیز همانطور نمی ماند که او بهش عادت کرده بود. 457

شاید به این دلیل از حرف زدن با دیگران دوری می کرد چون می ترسید صدای آنها یاد و خاطره صدای سونیا را پاک کند. 456

ساعت نه و نیم اوه زنش را به طبقه بالا، به اتاق خواب میبرد. زنش سالها سعی میکرد شوهرش را راضی کند اتاق خوابش را پایین بیاورد و از اتاق خالی مهمان در طبقه همکف استفاده کنند ولی اوه قبول نمیکرد. بعد از حدود ده سال سونیا متوجه شد که شوهرش با این کار میخواهد بهش نشان دهد کوتاه نمی آید، نشان دهد که نمیگذارد خالق و جهان و هیچ چیز دیگری برد او غلبه کند، که این آدم های عوضی بروند به جهنم. بنابراین زنش دیگر اصرار نکرد. 454

وقتی آدم ها در غم یکدیگر شریک نشوند غم در آدم ها شریک می شود. 430

کسی که بد است فرق دارد با کسی که می تواند بد باشد. 390

همیشه متنفر بوده از اینکه کنترلش را از دست بدهد. طی سال ها به این نتیجه رسیده که مردم از این حس خوششان می آید و به همین دلیل الکل می نوشند. ولی کسی که دوست داشته باشد کنترلش را از دست بدهد از نظر اوه یک ابله به تمام معناست.

آنقدر دلش برای سونیا تنگ شده که بعضی وقت ها نمی تواند وجود خودش را در جسمش تحمل کند.

به قول یک نفر هر آدمی باید بداند بداند برای چی می‌جنگد و سونیا برای چیزی می جنگید که خیر بود و برای بچه ای که هرگز به دنیا نیامد و اوه برای سونیا می جنگید. چون این تنها چیز در دنیا بود که چگونگی انجامش را می دانست.

وقتی یه نفر به یکی دیگه چیزی می‌ده، اون کسی که می‌گیره آمرزیده نمی‌شه، اون کسی که می‌بخشه آمرزیده می‌شه.

سونیا که به اتاق انتظار آمد پیشانی اش را روی سینه ستبر اوه تکیه داد. "اوه حالا خیلی ها را از دست داده ام. انگار قلبم دیگه توی سینه ام نمی زنه." مدتی بسیار طولانی آنجا در آغوش همدیگر ایستادند و دختر در آخر سرش را رو به اوه بالا گرفت و توی چشم هایش نگاه کرد. ازش درخواست کرد: "حالا تو باید منو دو برابر دوست داشته باشی" و اوه آنجا بهش دروغ گفت گرچه خوب میدانست غیرممکن است او را بیش از آنچه دوست میداشت دوست داشته باشد.

غم و اندوه با مخلوقات کارهای عجیبی می کند.

اگر مردم از کسی خوششان نیاید، باید بهشان برای تغییر دادن نظرشان فرصت داد تا درباره خودشان حرف بزنند.

وقتی آدم حرفی برای گفتن ندارد، بهترین کار این است که سوال کند.

عاشقش هستم چون بقیه مردها وقتی آتش سوزی می بینند راهشان را می کشند و می روند ولی مردهایی مثل اوه برای کمک به داخل آتش می دوند.

می گن بهترین مردها از نقض هایشان زاده می شوند و اگر اشتباه نمی کردند بهترین نمی شدند.

شاید اوه برایش شعر نمی نوشت، زیر پنجره اش آوازهای عاشقانه نمی خواند و با هدیه های گران قیمت به خانه نمی آمد، ولی هیچ مردی به خاطر او چند ماه هرروز چندین ساعت در مسیر مخالف خانه اش نمی رفت تنها به این خاطر که از آن قطارسواری لذت ببرد، کنارش توی واگن بنشیند و به حرف هایش گوش دهد.

اگر کسی ازش می‌پرسید زندگی‌اش قبلا چگونه بوده، پاسخ می‌داد تا قبل از اینکه زنش پا به زندگی‌اش گذاشته اصلا زندگی نمی‌کرده و از وقتی تنهایش گذاشته دیگر زندگی نمی‌کند.

در زندگی هر کسی لحظه‌ای وجود دارد که در آن لحظه تصمیم می‌گیرد می‌خواهد چه کسی باشد. کسی باشد که بگذارد دیگران بهش بدی کنند یا نگذارد.

یک بار از زنش پرسید چرا همیشه این قدر شاد است، زنش پاسخ داد : یک پرتو آفتاب کافی است برای تابناکی ظلمت..

زنش اغلب می گفت تمام راه ها به جایی ختم می شوند که از همان اول برای آدم "مقدر شده". و شاید سرنوشت از نظر زنش "چیزی" بود ولی سرنوشت از نظر اوه "یک شخص" بود.

آدم را از روی کارهایی که انجام می‌دن می‌شه شناخت، نه از روی حرف‌هایی که می‌زنن.