Haniyeh > Recent Status Updates

تا کسی اعتقادی قلبی به کاری نداشته باشد نه قدرت اراده به کمکش خواهد آمد نه نگران عواقب ترک کار خواهد بود. در آن تداوم نخواهد داشت و اگر هم داشته باشد بر خود جفا کرده است.

زندگی اساسا ناعادلانه است اما حتی در آن صورت نیز امکان یافتن شکلی از عدالت در آن وجود دارد.

انصاف ندارد زندگی. بعضی ها تا پای جان تلاش می کنند و به خواسته شان نمی رسند در حالی که عده ای بی آن که سر سوزنی زحمت بکشند به آن دست می یابند.

روالی نیست که بتوان تا مدتی طولانی ادامه اش داد. حالت مدرسه را دارد که باید وارد آن شوید، چیزهایی بیاموزید و سپس خارج شوید.

از آن دسته آدم ها هستم که یا کاری را نمی کنند یا اگر می کنند باید تمام و کمال در آن مشارکت داشته باشند. ... در آن صورت اگر ناکام می ماندم دیگر جای حسرت و دریغ نبود. اما می دانستم اگر کاری را نصفه و نیمه انجام دهم و توفیقی به دست نیاورم همیشه افسوسش را خواهم خورد.

لطمه ی روحی تاوانی است که هر شخص باید بابت استقلال خود بپردازد.

آسمان پدیده ایست که هم وجود دارد و هم وجود ندارد. هم مادیت دارد هم ندارد. این ماییم که چنین گستره ی عظیمی را باور داریم و شیفته ی آن می شویم.

می دوم تا خلئی را بدست بیاورم.

موقع دویدن نه مجبورم با کسی حرف بزنم، نه به حرف های کسی گوش بدهم. فقط باید به صحنه های گذرای پیرامون نگاه کنم. این همان بخش از روز من است که نمی توانم بی آن سر کنم.

در دو های استقلمت تنها رقیبی که باید بر آن غلبه کرد، خود است؛ کسی که قبلا بوده اید.

حتی اگر نتواند به حدنصاب مورد نظر خود برسد، تا زمانی که از نتیجه ی کار و نهایت تلاش خود رضایت داشته باشد _ که شاید در جریان مسابقه هم منجر به کشفی مهم در مورد خود او شده باشد _ به هدف خود رسیده است و احساسی امیدوارانه و خوشایند تا مسابقه ی بعد به او انگیزه خواهد داد.

عاملی که بیش از هرچیز دیگر به اکثر دوندگان انگیزه می دهد، هدف شخصی است: برای نمونه، رسیدن به یک حدنصاب تازه و شکستن رکورد خود. مادامی که یک دونده بتواند دست به رکوردشکنی بزند از کار خود خشنود خواهد بود.

عاملی که بیش از هرچیز دیگر به اکثر دوندگان انگیزه می دهد، هدف شخصی است: برای نمونه، رسیدن به یک حدنصاب تازه و شکستن رکورد خود. مادامی که یک دونده بتواند دست به رکوردشکنی بزند از کار خود خشنود خواهد بود.

اصولا موضوع غلبه بر دیگران در اندیشه ی من جایگاهی ندارد. علاقه ی من بیشتر دستیابی به هدفی است که برای خود ترسیم کرده ام و از این قرار دو استقامت ورزشی ایده آل و کامل برای انسانی با ساختار ذهنی من است.

من آنقدرها هم غیر رقابتی نیستم قضیه فقط آن است که بنا به هر دلیلی غلبه بر دیگران یا شکست از آنان هیچ اهمیتی برایم ندارد.

خاطراتی پیش‌پاافتاده و حقیرند اما تک‌تک‌شان برای من ارزشمند و معنادار هستند. تا یکی از آنها به یادم می افتد ناخودآگاه لبخندی بر لبانم می نشیند و یا اخم می کنم. شاید شبیه خاطرات دیگران باشند ولی از برآیند آن‌ها یک نتیجه حاصل می شود: من؛ من در اینجا و اکنون.

هرروز موقعی از نوشتن دست می کشم که احساس می کنم باز هم توان نوشتن دارم. ... آدم باید برای پیش بردن کارهایش ضرباهنگ را حفظ کند. در پروژه های طولانی مدت این امر بسیار اهمیت دارد.

درد اجباری است، رنج کشیدن اختیاری است.

برای من فقط کافی است مطمئن باشم که تو و من در این لحظه وجود داریم، همین…

دلم ازین می سوزد که آنقدر بیخودی وقتمان را هدر داده ایم.

گذشته دروغی بیش نیست و خاطره بازگشتی ندارد و هر بهاری که می گذرد دیگر برنمیگردد و حتی شدیدترین و دیوانه کننده ترین عشقها نیز حقیقتی ناپایدار است.

در شبهای زمستان، وقتی سوپ روی آتش می پخت، او دلش برای حرارت پستوی کتابفروشی و صدای وز وز خورشید در لابلای درختان بادام گرد و خاک گرفته، و سوت قطار در ساعات خواب بعد از ظهر تنگ می شد، درست همانطور که در ماکوندو، دلش برای سوپ روی آتش شبهای زمستان و فریاد قهوه فروشان و آواز فاخته های زودگذر بهاری، تنگ شده بود.

روزی که قرار بشود بشری در کوپه درجه یک سفر کند؛ ادبیات در واگن کالا، دخل دنیا آمده است.

از خدا می پرسید که آیا واقعا خیال می کند مخلوقاتش از آهن درست شده اند که بتوانند اینهمه درد و بدبختی را تاب بیاورند؟

پس از مدتی کشف کرد که افراد خانواده هریک بی آنکه خود متوجه باشند، هرروز یک مسیر را می پیمایند و همان حرکات هرروزی را تکرار می کنند و حتی تقریبا سر ساعت معین کلمات همیشگی را می گویند.

انسان موقعی میمیرد که بتواند بمیرد، نه موقعی که باید بمیرد.

آن همه جنگ کردیم فقط بخاطر اینکه نگذاریم خانه هایمان را آبی رنگ بزنند.

راز سعادت پیری چیزی جز یک پیمان شرافتمندانه با تنهایی نیست.

اورسولا پیش خود فکر می کرد که شاید خود آنها نیز در آن بازی غامض و پیچیده لحظه ای دچار اشتباه شده اند و برای همیشه با دیگری عوض شده اند.

مردها چقدر عجیبند! از یک طرف تمام عمر خود را به جنگ با کشیش‌ها می گذرانند و از طرف دیگر کتاب دعا هدیه می دهند.