Haniyeh > Recent Status Updates

هر نوع عاشق شدنی پیروزی امید بر دانش شخصی ماست، ما عاشق می شویم به امید اینکه چیزهایی را که می دانیم در ما هست در دیگری نیابیم.
ترس، ضعف اراده، عدم صداقت، سازش کاری و حماقت.
حلقه ای از عشق بر گردن دوست می اندازیم و تصمیم میگیریم که هرچه در درون آن حلقه هست عاری از خطاست. در معشوق کمالی را سراغ میگیریم که در خودمان نمی یابیم.

آیا در هر عشق در نگاه اول نوعی گزافه پردازی نسبت به خصوصیات معشوق وجود ندارد؟ نوعی گزافه پردازی که ما را از منفی نگری معمولمان منفک می کند و تمرکز و نیروی ما را معطوف کسی می کند که چنان باورش داریم که هرگز حتی خود را این چنین باور نداشته ایم.

چه آسان و چه بی فایده در افراد عیب پیدا می کنیم. آیا وقتی عاشق می شویم بعضا به این دلیل نیست که حتی به بهای کوری خودمان در این فرایند و آن لحظه ی خاص خواسته ایم دیدن ورای آدم ها را نفی کنیم؟ اگر بدبینی و عشق دو گزینه متقابل باشند آیا عاشق شدن ما به این دلیل نیست که می خواهیم از موضع ضعف بدبینی نجات پیدا کنیم؟

اشتباه من در این بود که سرنوشت عاشق شدن را با سرنوشت عاشق شدن به شخصی خاص مخشوش کرده بودم. خطا در این بود که تصور میکردم که این کلوئه است و نه عشق که اجتناب ناپذیر است.

با دست خودمان سرنوشتی می بافیم تا از اضطراب ناشی از این واقعیت که هر حکمتی در زندگیمان هرچند اندک ساخته ی خود ماست نجات پیدا کنیم و فراموش می کنیم که طوماری و طبعا سرنوشت از پیش مقرر شده ای وجود ندارد.

وقتی عاشق می شویم تصادف های طبیعی زندگی را پشت حجابی از هدفمندی پنهان می کنیم، هرچند اگر منصفانه قضاوت کنیم ملاقات با ناجیمان کاملا تصادفی و لاجرم غیرممکن است اما باز اصرار می کنیم که این رخداد از عزل در طوماری ثبت شده بوده و حالا در زیر گنبد مینایی به آهستگی از هم باز می شود.

برای آنکه کسی بدون توسل به خرافات غیر‌ممکن بودن ملاقاتی را که سبب دگرگونی زندگی های ما شد درک کند باید ذهنی کاملا منطقی داشته باشد.
احتمالا آن بالاها کسی سرنخ هایی را کشیده بود.

وقتی سکه ای را برای شیر یا خط به هوا می اندازم احتمال جواب درست یک از دو باعث نمی شود که برای جواب دست به دعا بشوم، ولی زمانی که معادله احتمال یک گزینه در بین نهصد و هشتاد و نه هزار و هفتصد و بیست و هفت گزینه است، احتمالی عملا غیر ممکن، دست کم از منظر عشق نمی توانست چیزی جز تقدیر و سرنوشت باشد.

اگر موفقیت حادثه ای بسیار بعید باشد و با اینحال اتفاق بیوفتد اینکه برایش توضیحی قضا و قدری دست و پا کنیم گناه چندان بزرگی نیست.

وقتی کسی مرده‌ای زیر خاک ندارد، به آن خاک تعلق ندارد.

یکی بهش گفت سلام. نشنید. واقعاً نشنید. داشت به من فکر می‌کرد.

کلاغ ها روی کاج می گفتند:‌ «برف، برف».

آدم ها فقط یک نیمه از عمرشان را زندگی می کنند.

آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی فهمد.

گفتم: «یک جوان به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخوابد؟»
گفت: «یک جوان به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخواند؟»

اخوی برای خوابیدن هفت هزارسال وقت داریم. تو به چراغ نگاه نکن. بگیر بخواب. اصرار هم نکن که من شب ها به اندازه ی تو بخوابم.

آخر ما هم بعضی وقت ها آدمیم.

محبوبیت از همه ی ثروت ها شیرین تر است.

من با این درد به سراغش می رفتم و او را می یافتم که هیچوقت اورهان مادر نیستم.

آدم چایی می خورد که به شاشیدنش بیرزد.

روز همان روز است ولی روزگار یک روزگار دیگر است.

پدر می گفت فرزند بد‌کار به انگشت ششم ماند که اگر برندش رنج برند و اگر بماند زشت و بد‌کردار باشد.

مغز تو کار نمی کند. مغز کی کار نمی کند؟ مغز من؟ مغز من صبح تا شب توی کوره‌پز‌خانه خشت می زند. شب که می آید توی اتاق مثل جنازه می افتد روی تخت. دمر می خوابد و هی فکر می کند. آخرش هم نمی فهمد چند سالش است.

جنگ را کی خاموش کرد؟ خریدار محبت.

گفت: «سورملینا.» که بگویم: «جانم.»

چیزهای قشنگ تکرار نمی شوند.

من دنبال چیزی می گشتم که گمش کرده ام. دارم رفته رفته تبدیل به آدمی می شوم که به فکر کردن فکر می کند.

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیش تر تنهاست. چون نمی تواند به هیچ‌کس جز همان آدم بگوید که چه احساسی دارد. و اگر آن آدم کسی باشد که تو را به سکوت تشویق می کند، تنهایی تو کامل می شود.

وقتی آدم تنها می شود تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می زند. احساس می کند آن قدر از دیگران دور شده که دیگر هیچ وقت نمی تواند به آنها نزدیک شود. می بیند میان این همه آدم، حسابی تنهاست. یعنی هیچ کس را ندارد.

عشق را باید با تمام گستردگی اش پذیرفت، تنها در جسم نمی توان پیداش کرد، بلکه در جسم و روح و هوا. در آینه، در خواب، در نفس کشیدن ها انگار به ریه می رود، و آدم مدام احساس می کند که دارد بزرگ می شود.