Haniyeh > Recent Status Updates

آرشیدوک رودولف موسیقیدان ماهری بود که پیانو و نظریه موسیقی را همراه بتهوون از شانزده‌سالگی خواند.

هرجور که بگیری، زندگی مزخرف است. فقط وقتی بچه بود، این موضوع را نمی‌دانست.

چیزهای خوب هرگز مشمول زمان نمی‌شوند، نه؟

ژان ژاک روسو می‌گوید تمدن از وقتی شروع شد که مردم نرده‌ها را ساختند. نظری بسیار هوشمندانه. درست هم هست - همه تمدن محصول فقدان آزادی است که دورش نرده کشیده‌اند.

شاید بیشتر آدمهای دنیا سعی نمی‌کنند آزاد باشند، کافکا. فقط فکر می‌کنند که آزادند. همه‌اش توهم است. بیشتر آدمهای دنیا اگر آزادشان بگذاری، بدجوری تو هچل می‌افتند. بهتر است یادت باشد. مردم عملا ترجیح می‌دهند آزاد نباشند.

هرکس که عاشق بشود، دنبال نیمه گمشده خودش می‌گردد. پس عاشق که به معشوقش فکر می‌کند، غمگین می‌شود. مول قدم گذاشتن در اتاقی است که از آن خاطرات خوشی داری و سالها آن را ندیده باشی.

اگر تپانچه ای در داستان ظاهر شود، سر آخر باید شلیک شود.

حالِ محض پیشرویِ گذشته‌ای دست‌نیافتنی است که آینده را می‌بلعد. در حقیقت هر احساسی اکنون خاطره است.

حس میکرد سایه اش روی زمین رنگ پریده‌تر و سبک‌تر از دیگران است.

اگر کله‌ات را به کار بیندازی و به همه چیز فکر کنی، مردم نمی خواهند کاری به کار تو داشته باشند.

اگر کله‌ات را به کار بیندازی و به همه چیز فکر کنی، مردم نمی خواهند کاری به کار تو داشته باشند.

وقتی هدفون توی گوشت میذاری مردم عادی نزدیکت نمی شوند. ناگهان دنیای بیرون به همان اندازه که دوست داری شخصی می شود. درست مثل کر بودن است ولی بدون تمام بدی‌هایش.

شاید او در همین لحظه که من او را میدیدم به وجود آمده بود.

مجبور بودم که قیمت همه چیزها را بدانم چون توان پرداخت آن ها را نداشتم.

نویسنده (و دونده)
کسی که تا توانست راه نرفت.

این شیوه ی زیست را، اگرچه شاید چندان با منطق سازگار نباشد، خود برگزیده ام. البته نه به آن معنا که در این دیرینه سالی، گزینه های دیگری هم پیش رو داشته باشم.

انسان برای رسیدن به چیزی ارزشمند گاهی لازم است به اعمال به ظاهر بی خاصیت دست بزند.
باید توجه داشت که فعالیت های به ظاهر بیهوده ممکن است به نتایجی غیرقابل انتظار منجر شوند.

انسان در زندگی نکات اساسی را اغلب همراه با دردهای جسمانی می آموزد.

جهان فقط به یک عامل مشخص شرارت نیاز دارد تا مردم انگشت اتهام به سوی آن دراز کنند و بگویند:«همه‌اش زیر سر تو است!»

زندگی همین است. شاید تنها کاری که از دست ما بر می آید سر تسلیم فرود آوردن در برابر آن است، بی‌آن‌که به راستی بفهمیم چه خبر است؛ درست مانند نرخ های مالیات، جریان جزرومد، مرگ جان لنون و سوت های اشتباه داوران در جام جهانی.

خط دایان فقط یک نشانه گذاری موقت است و اهمیت چندانی ندارد. مثل زندگی خود ما است. صرف وجود نقطه ی پایان بر معنامند بودن حیات دلالت نمی کند. فقط در حکم یک نشانه گذاری موقت است یا شاید استعاره ای غیرمستقیم برای ماهیت گذرای حیات.

دوندگان هر قدر هم که از نظر مهارت و توانایی همسطح یکدیگر نباشند، شرایط و تجارب یکسانی را از سر می گذرانند. به این امر اعتقاد کامل دارم.

من فقط دو سه دلیل برای دویدن دارم. در حالی که دلایلم برای ندویدن بی حد و حصر است. بنابراین باید تا می توانم به آن دو سه دلیل بها بدهم.

باید به عضلاتم گوشزد کنم که رئیس کیست.

در کافه ای در دهکده می نشینم و جرعه جرعه آبجو «امستل» می نوشم. طعمش عالی است ولی اصلا به آبجویی نمی ماند که حین دویدن آرزویش را در سر می پروراندم. هیچ چیز در جهان به زیبایی توهم فردی نیست که دارد هوش و حواسش را از دست می دهد.

آبجو را فراموش کن. آفتاب را فراموش کن و باد را نیز. مقاله ای را هم که باید بنویسی فراموش کن. فقط به برداشتن گام ها فکر کن، یکی بعد از دیگری. تنها همین اهمیت دارد.

به گمانم در آن لحظه هم این موضوع را می دانستم ولی دوست داشتم پاسخ را مستقیما از دهان کسی در سطح و اندازه سکو بشنوم.
می خواستم بدانم آم هنگام که صبح زود کفش دو به پا می کنیم احساسی مشابه داریم؟
پاسخ سکو تسلای خاطر بزرگی بود. به خود گفتم: همه مان در نهایت شبیه هم هستیم.

یک بار با توشیهیکو سکو، دونده ی المپیک مصاحبه می کردم، از او پرسیدم: «تا به حال پیش آمده دونده ای در سطح شما روزی نخواهد بدود و به جایش دوست داشته باشد در خانه بخوابد؟» لحظاتی خیره نگاهم کرد و سپس با صدایی که از طنینش پیدا بود چه سوال احمقانه ای را باید جواب دهد، گفت: «مسلما. هرروز!»

مهم ترین نکته ای که در مدرسه یاد میگیریم آن است که مهمترین نکته ها را در مدرسه نمی توان یاد گرفت.

اگر کسی دوست‌دار دو استقامت است باید او را واگذاشت تا به شیوه ی خود به آن بپردازد. اگر هم علاقه ندارد نباید پاپی شد، چون دنیایی تشویق هم سودی در پی نخواهد داشت. ... کسی هم به صرف توصیه ی دیگران دونده نخواهد شد. فقط آنهایی به نتیجه خواهند رسید که با تمام وجود به سمت آن رفته باشند.