Mohammad > Recent Status Updates

خدا می داند این روزها و سال ها و حتی قرن ها با این سرعت کجا می روند. چه شکلات پیچ خستگی ناپذیری است که آن جا همه چیز را می پیچد و لحظات شیرین زندگی ما را بسته بندی می کند!
کوه های بی کران از شکلات، ثانیه های بی پایان

داستان سوم : زن آدم کش
داستان دلنشینی بود. همون طوری که تو خود داستان هم بود مثل این بود که مامان و خاله آدم بشینن با جزئیات برات داستان یه فامیل رو تعریف کنن. :)

داستان سوم: پالتوی سیاه
خیلی پندگونه بود. داشت فضای سیاه خوبی می ساخت ولی همه چیز رو بزد به یه سمت دیگه، به صورتی که حتی چیزابی که قبلش گفته بود و فضاسازی کرده بود بدون کارکرد شدن. ‌

داستان دوم : حیوان وحشی
این حجم از نمادگرایی تو ادبیات روس برام عجیب بود، البته نه اینکه خیلی هم از ادبیات روس چیزی خونده باشم.
اولا که چند تا تعبیر جالب و طنازانه خوب داشت.
ثانیا اینکه دقیقا متوجه این نمادها نشدم، شاید نماد گذشته است که با برگزاری سالگرد همه چیزهای بد تموم میشه. میتونه نشون دهنده انسان های احمق جامعه باشه (دوستان نینا) یا کشمکش های بیخود خانوادگی

به هرحال کامل نفهمیدم ولی خیلی هم داستان خوبی نبود.

داستان اول: دختر بخارا
حکایت زندگی با پیش بینی ناپذیری اش، با مسیرهای متفاوتش،حکایت مادری

نکته جالب برای من عدم تمرکز سراسر داستان روی شخصیت بخارا است. گرچه شاید به راحتی بشه گفت اینها صرفا مقدمه چینیه و لازم، ولی به نظرم می تونه حکایت از همین اتفاقات نامنتظَر زندگی باشه که هر زمان یه چیزی رو به کانون توجه تبدیل می کنه،نه بیشتر و نه کمتر. هر کسی که واردش میشه مسیری رو باز می کنه و وقتی ازش خارج میشه،تموم میشه. همین.

همین ارتباط دوجانبه است که تئاتر را از یک فیلم یا نمایش تلویزیونی متمایز می سازد، زیرا اگرچه ممکن است شخص مجذوب فیلم و نمایش تلویزیونی و یا از آن متاثر شود ولی نمی تواند با یک تصویر ارتباط برقرار کند و تصویر نیز نمی تواند کار خود را با واکنش های او وفق دهد.در تئاتر، بازیگران و تماشاگران در نوعی اجتماع مشترک شکل می گیرند.

آه مالبری
آه انسانیت

چند زن و مرد سالخورده محلی که کشیش بسیارجوانی که من نمی شناختمش،راهنمایی شان می کرد، وارد آلاچیق شده و یک یک با انگشتان خود شکم ماریانا را لمس کرده و سپس آن انگشت ها را می بوسیدند. همین باعث شد دخترک به معنای واقعی کلمه از آلاچیق فرار کند. آن قدر دستپاچه شده بود که حتی از من خداحافظی نکرد. و من ناخواسته رسمی را به یادآوردم که در جنوب رایج است؛ رسم دست زدن به تابوت مرده موقع خارج کردن آن از کلیسا و بعد بوسیدن آن دست.

چقدر راویت روزهای واپسین وان گوگ جالب بود و عمیق، لااقل برای من.

داستان سوم که واقعی هم هست، بسیار عالی، به شدت تلخ و به شکل عریان و بی رحمانه ای صادقانه است.
تادئوش بوروفسکی با این وقایع نگاری قدرت نویسندگی خود را به رخ کشیده، گرچه می توان گفت به هیچ وجه چنین قصدی نداشته.

پیرمرد با سماجت مخصوص پیرمردها تکرار می کرد : من باید با فرمانده صجبت کنم.
وقتی او را در ماشین پرت می کنند، هنوز دارد همین را می گوید.
افسر جوانی کنار کامیون زیر خنده می زند : پیرمرد به زودی می توانی با

به زعم بوروفسکی، بزرگ ترین و بالاترین تراژدی اردوگاه ها - جنایت آگاهانه ای که نظام هیتلری به آن دست زد- تجاوز به انسانیت قربانیان بود، مجبور کردن آنان بود تا به های حفظ جانشان تن به اطاعت بی چون و چرا بدهند، وادارکردنشان بود تا آگاهانه و حساب شده به جان برادرانشان بیفتند.

بزرگ ترین و بالاترین تراژدی اردوگاه ها - جنایت آگاهانه ای که نظام هیتلری به آن دست زد- تجاوز به انسانیت قربانیان بود، مجبور کردن آنان بود تا به های حفظ جانشان تن به اطاعت بی چون و چرا بدهند، وادارکردنشان بود تا آگاهانه و حساب شده به جان برادرانشان بیفتند.

چه معرفی های خوبی داره از نویسنده ها، مخصوصا تادئوش بوروفسکی.
نشون از تسلط مترجم به ادبیات لهستان داره.
فقط نمی فهمم اصرار به استفاده زیاد از لغات زبان اصلی در متن رو، چون فکر می کنم به درد آدم های خیلی خیلی کمی میخوره. حداقل میشد کلمه اصلی رو تو پاورقی آورد به جای ترجمه اش.

و چقدر تادئوش بوروفسکی خوب بوده و سرنوشتش چه غم انگیز بوده.

پرسیدم : پس به نظر تو این یک افسانه اصیل و معتبر است؟
گفت : افسانه معتبر یعنی چه؟ سند می تواند معتبر یا ساختگی باشد، ولی افسانه معتبر یا ساختگی نداریم. افسانه ها بدون شناسنامه اند. کشورهای جوان افسانه ای ندارند.، ولی ملت های کهن افسانه دارند. افسانه در اذهان چندین نسل، مانند سراب در بشکه، تخمیر می شود و نیرو می گیرد.

مقدمه اش بیشتر بازاررمیه تا مقدمه یه کتاب فلسفی.
فصل اول که پر از سواله، بدون اینکه خوب بسط پیدا کنن و سریع از روشون رد میشه. یه جاهایی هم انگار نویسنده با خودش بازی استدلال و مغالطه می کنه.
کتاب مشخصا برای مخاطب عام نوشته شده و از حیق اینکه میتونه سوال ها رو (بدون تفصیل و توضیح کافی) مطرح کنه، میتونه مفید باشه.

تو لعنت شده ای، ما رستگار

چه اعتقاد آشنایی.

و این کلمه "خون". رهبران همواره از آن برای بالابردن حرارت ما استفاده می کنند.
"درخت آزادی باید گهگاه با خون وطن پرستان و مستبدان جان تازه ای بگیرد. این کود طبیعی این درخت است." این سخن از تامس جفرسون است.

شروع اولین کتاب خریداری شده از نمایشگاه.
قسمت اولش که واقعا خوب بود.

شروع داستان رستم و سهراب

در داستان رستم و اسفندیار، رستم با وجود اینکه می داند، جنگیدن با اسفندیارچه عواقب سنگینی دارد پیروزی رابر شکست ترجیح می دهد و با این انتخاب به لحاظ اخلاقی بر بلندترین قله ای می ایستد که قهرمان حماسه ممکن است به آن دست یابد : هماوردی با تقدیر؛ چشم در چشم آسمان دوختن و به آن "نه" گفتن. اسفندیارنماد اتحاد آسمان و زمین است، در برابر انسانی فانی (رستم) که می خواهد آزاد بماند.

فردوسی بر خلاف بسیاری از شاعران و نویسندگان روزگار خودش نه عربی مآب بود و نه عربی گرا. از سوی دیگر، سراسر شاهنامه گواه این است که او هیچ تعصبی هم بر ضد اعراب و زبان آن ها نداشته و کلمات عربی بسیاری را که در فارسی ملفوظ یا مکتوب زمان او رایح بود، وارد شاهنامه کرده است. به گزارش ریاحی حدود 9000 بار کلمه عربی در شاهنامه به کار رفته است.

درحالی که سراسر جهان اسلام و به ویژه خراسان در عصر فردوسی غرق در غوغای مذاهب و مکاتب مختلف فقهی و فلسفی و صوفیانه بود، از این همه در شاهنامه اثری نمی بینیم. او آگاهانه کوشیده است که از دعواها و محادلات مذهبی و فلسفی رایح در دنیای اسلام برکنار بماند.

به شهادت آثار و شواهد تاریخی همچون تاریخ بیهقی و حضور شاعرانی چون عنصری و فرخی در دربار غزنویان، به ناگزیر باید گفت غزنویان ترک تبار و ترک زبان، در تقویت و اشاعه زیان فارسی سهمی به مراتب بیشتر از سامانیان فارسی زبان و ایرانی نژاد داشتند که زبان رسمی و اداری آن ها مانند آل بویه ایرانی تبار تا پایان عربی بود. علت عدم حمایت محمود از شاهنامه نه مخالفت او با زبان فارسی، نه تعصب نژادی و نه شیعه بودن فردوسی بوده است.

فردوسی فقط یک بار از بی اعتنایی محمود به شاهکار خود با لحنی ملایم گله کرده و در این مورد هم گناه را به گردن حاسدان و بخت بد خویش انداخته است:
نکرد اندرین داستان ها نگاه
ز بدگوی و بخت بد آمد گناه
در سایر موارد، سخنان فردوسی درباره محمود غزنوی بسیار ستایش آمیز و بلکه حامی از ارادت قلبی و نسبت به این پادشاه بزرگ است.

منابع رسمی و مکتوب از بیم انکه شکوهمندی ادبشان لطمه ای ببیند کمتر به عقاید و اندیشه های مردم اشاره ای می‌کنند دراین‌باره به کجای خاموش اند. یکی از امتیازات بزرگ شاهنامه این است که همین بخش مکتوب و مغفول فرهنگ عامه را که عمدتا با بی اعتنایی و تحقیر طبقات حاکم و حتی دانشمندان پژوهنده و کنجکاوی چون ابوریحان بیرونی روبه‌رو می‌شده است بازتاب می‌دهد.