Mohammad > Recent Status Updates

سخت خوان و فعلا مبهم

زیرنویس ها خیلی باحال اند.

دستت چو شه کلید و قدتهمچو نردبان
دل دزدی ازبُتانِ وِری هات می کنی

بسیار دلنشین
شعرها خیلی خوب اند
کاملا در سبک و سیاق گلستان است

گویند معرف چون ضخیم باشد، تلاش دشمن عقیم باشد

کسی کو کم خورد یا کم بخواهد
ته صف جای او باشد همیشه
خوراک کم اگر شرط بزرگی است
همیشه خر بود سلطان بیشه

:داستان پنجم

.و آنتوان حس کرد که مادرش کمتر خسته است ...

هیچ چیز ناراحت کننده تر از این نیست که نقش یک محرم اسرار بدبخت را بازی کنی.

داستان چهارم هم داستان بامزه ای بود.
باب اینه که ازش فیلم کوتاه ساخت به نظرم.

داستان سوم
شوخی خیلی بامزه ای با زمان
ولی نمی فهمم منظور امه چیه از این داستان، صرفا داستانی برای سرگرمی (که بعیده)، تقدیرگرایی، مضحک بودن زندگی یا جنبه هایی از زندگی، بیان یک مسئله فلسفی (که بعیده)، یا پوچی زندگی وقتی هیچ چیز جدیدی توش نباشه.
به هرحال داستان جالبی بود. امه خیلی خوب با زمان بازی می کنه.

:قسمت دوم
!چه طنز به جایی
!چه طعنه های محکمی


هربار خواندن این قسمت باز هم جدید است و لذت بخش

این صدای گرو-گرو دوتیول است که از عاقبت زندگی باشکوهش و حسرت عشق های بسیار کوتاهش شکوه می کند. بعضی از شب های زمستان، ژان پل نقاش، گیتارش را برمی دارد و در دل انزوای پرطنین خیابان نورون پیش می رود تا زندانی بی نوا را با ترانه ای دلداری دهد؛ نت ها از امگشتان کرخت به پرواز درمی آیند و مثل قطرات مهتاب در دل سنگ فرو می روند.

داستان سومش هم خوب و جالب جلو رفت.

داستان دوم خیلی عالی شروع شد

داستایفسکی را با این کتاب شروع می کنم.

چه زندگی ای، نانوایی، آسیاب، کتاب فروشی، آگهی نویس سینما...

!هوشنگ تو چکار کردی که هر کار بدی می کنیم میگن عین هوشنگ

مانده بودم پول را بگیرم یا نه؟ پول برای صدقه و دلسوزی بود یا جریمه بی دقتی اش و سرعت زیاد؟ هم پول را می خواستم و هم از دلسوزی اش بدم می آمد. گدایی بود. بغض کردم و خیابان ها و آدم ها و ماشین ها را از پشت پرده ای از اشک دیدم.
- نمی خوام.

ننه بابا هم مرد. اینقدر خوب تعریف می کنه که وافعا حس کردم مادربزرگم رو از دست دادم و ناراحت شدم.
چه زندگی غریبانه و سختی داشته این جناب مرادی کرمانی.

عالیه این کتاب. هم باعث شده از ته دل بخندم، هم لبخند بزنم، و هم بعضی جاهاش اشک تو چشمام جمع شده.
خیلی کتاب خوبیه.

عبدل که مدرسه بود،دیگر مدرسه نمی آید،بیاید که چه کند.چیزی یاد نمی گیرد. هی رد میشود.مدرسه که جای آدم تنبل "پس گردن زن" نیست.بعد از عبدل من بهترین بچه خنگ و شَر و جلف مدرسه، من هستم.بیشتر زنگ ها میروم زیر "بداخلاق ها" می ایستم.از بس غیبت می کنم.از بس ابن و آن ازم شکایت میکنند.
جویدن انگشت ها سرم ماند.عادت کردم.هنوز هم این کار را می کنم. تقصیر من نیست،خود ناخن ها و انگشت ها آن قدرخوشمزه اند که نمی گذارند فراموششان کنم.

لحن صاقانه کتاب به نحوی است که انگار کودکی روبروی شما ایستائه و با ذوق دارد ماجرایش را تعریف می کند و یا اینکه انگار دارید آن بچه شیطان و کنجکو را می بینید.

ننه بابا آبگوشتی درست کرده بود که تویش گوجه فرنگی بود. گوجه فرنگی دوست نداشتم. قهر کردم و سر ظهر از خانه رفتم. رفتم پیش "زندریشی". با زنش ایران خانم نشسته بودند و داشتند انار می خوردند:
من اومدم که پسر شما بشم. اون جا همه اش به من گوجه فرنگی می دن.-
خوش اومدی. اول برو دماغتو پاک کن، دست و رو تو بشور. من بچل پچل و دماغو نمی خوام.-

چقدر این کتاب شیرینه و البته صادقانه. فکر نمی کردم اینقدر قشنگ باشه. آدم دوست داره تا تهش رو یکدفعه بخونه ولی میخوام کم کم بخونم و لذت ببرم.

برای مان از شهر نان هم آورده اند. نان های بلند و سوراخ سوراخ که تا ان وقت ندیده ام. اسم نان ها را گذاشته ام "نون کُت کُتو" یعنی "نون سوراخ سوراخ:.
تکه ای نان برمی دارم، به جای خوردن نگاهش می کنم و به صورتم می چسبانم و از سوراخ هاش دنی را می بینم.