Mohammad > Recent Status Updates

توصیفات عاشقانه ملموس :)

دوستان برای نمایشنامه خوانی، نمایشنامه خوب با تعداد شخصیت های نهایتا 6 تا اگه میشناسید لطف کنید و بگیر.
از اشمیت نباشه لطفا :)

نمی تونم چیزی که رو که حس می کنم دقیقا بگم.
فیلم
Frances Ha
رو دیروز دیدم. الآن هم داشتم کتاب مارتین ایدن رو می خوندم. به یه جاییش رسیدم که دو تا دوست از هم جدا میشن، یکی مصمم برای مسیرش، اون یکی ولی در حسرت همراهی. انگار تا آخر عمر صحنه ای که دوستش با دوچرخه از پیچ جاده پیچید تو ذهنش می مونه.

چقدر حرف هست تو همین کلمات: حسرت همراهی، مصمم بودن، دلبستگی، جدایی، هدف، بلوغ.

زبونم قاصره از حرف زدن، بیشتر نمی تونم بگم.

داریم مگه پیچیده تر از زندگی؟؟؟
ای کاش یکی باشه هی نهیب بزنه به آدم، نگهش داره، دستش رو بگیره بنشوندش یه جا بگه آروم باش، به هیچی فکر نکن، فقط به زندگی نگاه کن.

آخ که چقدر بعضی وقتا حرف تو دل آدم هست ولی نمیتونه بگه :|

آدم اگر خودش را دیوانه کار کند، نمی تواند به اوجی که در نظر دارد دست یابد.

متاسفانه توصیفات بیش از حد زیادش داره خیلی خسته کننده میشه. و میدونم تا تهش همین خواهد بود :(

تا اینجا که بد نبوده.
ای کاش فقط در ادامه توصیفاتش یکم کمتر باشه که البته بعیده :)

علی رغم اینکه من از توصیفات زیاد شاعرانه خوشم نمیاد، ولی نه تنها این متن اصلا من رو نمی زنه، بلکه چندجا از اینکه اینقدر خوب احساسات لحظه6ای آدم رو توصیف کرده، خیلی لذت بردم.

امان ار نامه بادی به زویی :|
نمی دونم او اولین باری که این کتاب رو دستم گرفتم، تا حالا چند بار این نامه رو خوندم وهنوز هم جملاتش من رو می ترسونن و به فکر می برن.

خوشخوان و فرح بخش

برای من واقعا بامزه است. :)

چرا اینقدر قلم سالینجر خوبه آخه؟
آدم به وجد میاد

داستان هفتم : وان گوک
اصلا نفهمیدم و ارتباط نگرفتم

داستان هشتم : آدم کش و دوست کوچکش
معمولی بود.

داستان ششم : رفتیم بیرون سیپار بکشیم هفده سال طول کشید
عنوان داستان و پاراگراف یکی مانده به آخر خیلی خوب. خود داستان واقعا بد و پر از اضافات

داستان پنجم : نیکا
دوستش داشتم. مشاهده یه آدم از بیرون و بیان تفکرات لحظه ای و گذرا و شلوغی که حین این دیدن ها و مشاهده ها و تلاش برای کشف تو ذهن آدم میاد،خوب بود و کاملا ملموس.
زندگی شاید هیچی نیست جز همون حباب های توی آب. زندگی شاید مثل نیکا خیلی خیلی ساده است و ما داریم پیچیده اش می کنیم. شاید هم خیلی پیچیده است و ما نمی فهمیمش و تقلای بیهوده ای می کنیم برای فهمش و هی دور خودمون رو شلوغ می کنیم که بفهمیم ولی نمیشه

روز به روز بیشتر به این نتیجه میرسم که ما تحت تاثیر امواج احساسات عمومی هستیم. و تا زمانی که این امواج وجود داشته باشیند، طرح پرسش های معقول و جدی ممکن نیست. فقط باید ساکت بود و منتظر ماند، همه چیز می گذرد.

برای بار دوم دارم میخونم و به همون میزان دارم لذت می برم از اینکه چیزایی رو میگه که خودم هم دارم تجربه می کنم ولی از بیرون نگاهشون نکرده بودم خیلی

داستان چهارم: حادثه خانوادگی
خیلی داستان قوی ای نبود، گرچه بعضی جاها فضاسازی خوبی داشت.
به نطرم می تونست حکایت بازگشت به گذشته باشه (گذشته ای مملو از آسیب، خاطره های تلخ و روابط آشفته) که در حالت عادی این بازگشت چندان مطلوب و ارادی نیست، ولی حادثه ای فرد رو مجبور می کنه که با گذشته و روابطش مواجه بشه و به درک تازه ای از اون ها برسه. البته اینها صرفا نظر منه. این مسئله، موضوع خیلی از فیلم هاییه که دیدم.