Leon Adamczak > Recent Status Updates

Ktoś cię ko­chał i sie­dział we wnę­trzu two­jej dłoni, a ty nie po­tra­fi­łaś prze­stać za­ci­skać pal­ców. Jest tyle spo­so­bów wy­ko­rzy­sta­nia dru­giej osoby, znacz­nie wię­cej niż spo­so­bów oka­zy­wa­nia szczo­dro­ści i mi­ło­ści. W lu­dziach pięk­ne jest jed­nak to, że są znacz­nie mniej de­li­kat­ni niż trzy­ty­go­dnio­we pi­sklę i mają znacz­nie lep­sze zdol­no­ści ad­ap­ta­cyj­ne.

Ja pierdole

Kilka mie­się­cy po twoim roz­sta­niu z psy­chia­trą zgo­dzi­łaś się z nim spo­tkać. Pro­sił cię o to co ty­dzień, ale go igno­ro­wa­łaś. Zo­ba­czy­łaś się z nim w ka­wiar­ni i po­wie­dzia­łaś, że masz tylko pięć minut.
Ostroż­nie pod­wi­nął rę­ka­wy i po­ka­zał ci swoje ra­mio­na. Na­cię­cia były dużo płyt­sze od two­ich.
Po­sta­raj się bar­dziej, po­wie­dzia­łaś.

O boże ale obrzydliwy typ

Fuuuj co te kobiety mają z dawaniem krwi menstruacyjnej do jedzenia czy picia facetów którzy im się podobają...

Nie ma na świe­cie cze­goś ta­kie­go jak „Nie mogę żyć bez cie­bie; ty nie mo­żesz żyć beze mnie”. Zie­mia się kręci. Czas pły­nie. Ryż znika z misek. Co tu jest do udo­wad­nia­nia?

Scho­pen­hau­er był jed­nym z nie­licz­nych my­śli­cie­li, któ­rzy zwró­ci­li tę hie­rar­chię prze­ciw niej sa­mej. Twier­dził bo­wiem, że tyl­ko we śnie mo­że­my od­na­leźć „praw­dzi­we ją­dro” ludz­kiej eg­zy­sten­cji.

Oświe­tlo­ny, po­zba­wio­ny cie­ni świat 24/7 to osta­tecz­na for­ma ka­pi­ta­li­stycz­ne­go złu­dze­nia, że do­tar­li­śmy do punk­tu po hi­sto­rii i wy­eg­zor­cy­zmo­wa­li­śmy in­ność, któ­ra sta­no­wi mo­tor zmia­ny hi­sto­rycz­nej.

Opo­wiedz mi coś o Pen­syl­wa­nii.
[...]
Mamy drugą co do wiel­ko­ści po­pu­la­cję niedź­wie­dzi czar­nych w Ame­ry­ce.
Niedź­wie­dzi?
Tak, niedź­wie­dzi. Po­lu­je­my na nie.

Co jest...👀

Kiedy zo­ba­czy­łam Niedź­wie­dzia, od razu usta­wi­łam się za nim. Stał przy au­to­ma­cie z prze­ką­ska­mi obok sali wy­kła­do­wej na kam­pu­sie i marsz­czył czoło. Był bar­dzo wy­so­ki; gru­bo­ko­ści­sty i pulch­na­wy, z brzusz­kiem ry­su­ją­cym się nie­znacz­nie pod czar­nym T-shirtem i mięk­ki­mi, fa­li­sty­mi wło­sa­mi ko­lo­ru miodu, się­ga­ją­cy­mi mu nieco za ra­mio­na.

Niedź­wie­dzie były moimi ulu­bio­ny­mi zwie­rzę­ta­mi. Mia­łam książ­ki z du­ży­mi bru­nat­ny­mi mi­sia­mi o okrą­głych brzusz­kach, wy­ja­da­ją­cy­mi miód z ba­ry­łek, cho­dzą­cy­mi na dwóch ła­pach. Mia­łam plu­szo­we­go misia, który to­wa­rzy­szył mi w nocy.

Och... Tak czasami jest...

Czuła się ra­czej tak, jakby czas roz­padł się na dwie osob­ne czę­ści – tę przed roz­mo­wą z nim i tę po niej.

God, ale je shipuje...

Mircalla xddd

Tak, tak, tak.

Julka za kierownicą be like:

– Dean, w dzień nie jedź tak szyb­ko.
– Nie martw się, stary, wiem, co robię.
Za­czą­łem się zży­mać. Dean do­jeż­dżał na styk do sa­mo­cho­dów ni­czym Anioł Za­gła­dy.

– Pła­ka­łem – po­wie­dział Dean.
– Idź do dia­bła, prze­cież ty nigdy nie pła­czesz.
– Tak mó­wisz? Dla­cze­go są­dzisz, że nigdy nie pła­czę?
– Nie umie­rasz na tyle, żeby pła­kać.

Droga ponad celem👀

Znów na chod­ni­ku pię­trzył się stos na­szych wy­słu­żo­nych wa­li­zek; cze­ka­ła nas jesz­cze dal­sza droga. Ale co tam, droga to życie.

Zro­zu­mia­łem, że umar­łem i od­ro­dzi­łem się nie­skoń­cze­nie wiele razy, a tylko pa­mięć mnie za­wo­dzi, bo po pro­stu przej­ścia od życia do śmier­ci i z po­wro­tem do życia są upior­nie łatwe, sta­no­wią ma­gicz­ne prze­su­nię­cia do zera, ni­czym za­sy­pia­nie i bu­dze­nie się znów mi­lion razy, przy cał­ko­wi­tej swo­bo­dzie i głę­bo­kiej igno­ran­cji.

83/536

- Wielka Biblioteka Jutra. [...] Miejsce leżące poza granicami konwencjonalnej wiedzy. Ostoja nauki, opowieści i magii. Oaza na pustyni czasu i przestrzeni.

Czemu ciągle kradną mi pomysły do pisania ugh

59/536

"Pisarze piszą" brzmiało dobrze znane mu porzekadło. Dlaczego więc on nie pisał?

Przykro mi, że utożsamiam się z tym. Tyle migawek w głowie, ale brak zapału, zaś słowa uciekają, gdy tylko próbuję wydostać je na zewnątrz.

49/536

Atraena testowała korzenny system nagłośnieniowy, przez który muzyka miała się nieść po całym drzewie.

Korzenny system nagłośnieniowy kojarzy mi się z zapachem, który niesie głos a chyba nie o to tu chodziło. I cóż, jestem prawie pewny że rośliny mają system korzeniowy a nie korzenny.

34/536
Ta książka to totalnie ilustracje z Pinteresta.

Niekiedy zazdrościła odwiedzającym Bibliotekę, wzywano ich bowiem, aby wskazać im odpowiedzi na nurtujące pytania, co na zawsze odmieniało ich życie.

Potrzebuję pomyśleć

– Znowu to ro­bisz.
– Co robię?
– Izo­lu­jesz się.
– Nie­praw­da. Sie­dzę na­prze­ciw­ko cie­bie.
– Sie­dzisz w swo­jej gło­wie.
– No.
– Wy­rzuć to z sie­bie.
– Ro­bi­łem listę rze­czy, które się wy­da­rzy­ły.
– W sen­sie żeby wie­dzieć, czy wię­cej było tych do­brych, czy tych złych?
– No może. Ale w sumie nie do końca. Bar­dziej, żeby je za­pa­mię­tać.

A co to za literówka w imieniu...

Po­wie­dzia­łem Dam, że je­dzie­my na ko­la­cję do Café Cen­tral. I za­tań­czy­ła w sa­lo­nie.

Mamy w tej książce padają jak muchy

Lu­dzie mówią, że życie jest drogą, ale myślę, że nie cho­dzi o taką as­fal­to­wą. Taka droga jest utwar­dzo­na i równa, i są na niej znaki wska­zu­ją­ce drogę oraz od­le­gło­ści. Życie ab­so­lut­nie takie nie jest.

– Mhm. Nie prze­sta­łeś go ko­chać?
– Chyba nie. Chyba ktoś taki jak ja po pro­stu nie wie, jak prze­stać kogoś ko­chać.

Wszyst­ko to było takie dzi­wacz­ne, zu­peł­nie jak­by­śmy w jed­nej chwi­li szli w ja­kimś kie­run­ku, a w dru­giej już w zu­peł­nie innym, aż nagle zna­leź­li się na nie­zna­nej nam ścież­ce, szu­ka­jąc drogi po omac­ku, choć nie wie­dzie­li­śmy nawet, dokąd wła­ści­wie zmie­rza­my. By­li­śmy tak pewni tego, kim je­ste­śmy, a nagle się po­gu­bi­li­śmy. Po­gu­bi­li­śmy jak nigdy dotąd.

– Coś się w tobie zmie­ni­ło, Sally.
Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.
– Je­steś dużo bar­dziej skom­pli­ko­wa­ny, niż mi się wy­da­wa­ło.
Nie wiem, dla­cze­go zwie­si­łem głowę.
Ła­god­nie pod­ło­ży­ła dłoń pod moją brodę i po­wie­dzia­ła:
– Będę cię ko­chać do końca moich dni, Sally.
Pła­ka­łem całą drogę do domu.

Zwy­czaj­nie nie ro­zu­mia­łem ludz­kie­go serca. Serce Fito po­win­no było być zła­ma­ne. Ale nie było. I cho­ciaż nie­raz pisał mi o tym, że życie jest do kitu, wie­dzia­łem, że w to nie wie­rzy. Po pro­stu jego życie cza­sem go krzyw­dzi­ło.

W sumie życie krzyw­dzi­ło cza­sem każ­de­go. Nie poj­mo­wa­łem lo­gi­ki w tym, co na­zy­wa­my ży­ciem. A może wcale nie mu­sia­łem.