Leon Adamczak’s Reviews > Ministerstwo moralnej paniki > Status Update

Ten czło­wiek nie wy­trzy­mał nie dla­te­go, że nie dało się go już pod­dać więk­szej pre­sji, ale dla­te­go, że wresz­cie do­tar­ło do niego, że to ści­ska­nie było twoim te­sto­wa­niem gra­nic wła­snej próż­no­ści. To nie była próba mi­ło­ści, jak do tej pory są­dził. Ten czło­wiek miał na za­wsze po­zo­stać dla cie­bie mar­twy.

Udało ci się. Po­pchnę­łaś isto­tę ludz­ką tak da­le­ko, jak tylko mogła z tobą wy­trwać, zanim ru­nę­ła z klifu, wy­mie­rzy­łaś do­kład­nie mo­ment, kiedy ramię kąta wska­za­ło sto­pień, od któ­re­go prze­sta­łaś za­słu­gi­wać na mi­łość.

Zanim jego oczy wy­sty­gły, usi­ło­wa­łaś go jesz­cze zjed­nać [...] Po­wie­dzia­ła­byś nawet, że w tej chwi­li, dla cie­bie, za­klę­cie pry­sło, i byłaś w sta­nie znowu ko­chać tę isto­tę ludz­ką i od­po­ku­to­wać całe to dłu­go­trwa­łe ści­ska­nie. Nie­ste­ty, do zdję­cia czaru trze­ba było dwoj­ga, a ta isto­ta nie chcia­ła mieć z tobą już nic wspól­ne­go.

Nie bę­dzie­my wni­kać, jak de­fi­nio­wa­łaś za­ci­ska­nie ani ile trwa­ło — dość po­wie­dzieć, że ten czło­wiek w końcu nie wy­trzy­mał. Nie było w tym ni­cze­go stop­nio­we­go ani nie­jed­no­znacz­ne­go — zo­ba­czy­łaś, jak w jego oczach ga­śnie świa­tło, świa­tło rzu­ca­ne tylko przez po­chod­nię, którą niósł dla cie­bie.

Ktoś cię ko­chał i sie­dział we wnę­trzu two­jej dłoni, a ty nie po­tra­fi­łaś prze­stać za­ci­skać pal­ców. Jest tyle spo­so­bów wy­ko­rzy­sta­nia dru­giej osoby, znacz­nie wię­cej niż spo­so­bów oka­zy­wa­nia szczo­dro­ści i mi­ło­ści. W lu­dziach pięk­ne jest jed­nak to, że są znacz­nie mniej de­li­kat­ni niż trzy­ty­go­dnio­we pi­sklę i mają znacz­nie lep­sze zdol­no­ści ad­ap­ta­cyj­ne.

Ja pierdole

Kilka mie­się­cy po twoim roz­sta­niu z psy­chia­trą zgo­dzi­łaś się z nim spo­tkać. Pro­sił cię o to co ty­dzień, ale go igno­ro­wa­łaś. Zo­ba­czy­łaś się z nim w ka­wiar­ni i po­wie­dzia­łaś, że masz tylko pięć minut.
Ostroż­nie pod­wi­nął rę­ka­wy i po­ka­zał ci swoje ra­mio­na. Na­cię­cia były dużo płyt­sze od two­ich.
Po­sta­raj się bar­dziej, po­wie­dzia­łaś.

Fuuuj co te kobiety mają z dawaniem krwi menstruacyjnej do jedzenia czy picia facetów którzy im się podobają...

Nie ma na świe­cie cze­goś ta­kie­go jak „Nie mogę żyć bez cie­bie; ty nie mo­żesz żyć beze mnie”. Zie­mia się kręci. Czas pły­nie. Ryż znika z misek. Co tu jest do udo­wad­nia­nia?

Opo­wiedz mi coś o Pen­syl­wa­nii.
[...]
Mamy drugą co do wiel­ko­ści po­pu­la­cję niedź­wie­dzi czar­nych w Ame­ry­ce.
Niedź­wie­dzi?
Tak, niedź­wie­dzi. Po­lu­je­my na nie.

Co jest...👀

Kiedy zo­ba­czy­łam Niedź­wie­dzia, od razu usta­wi­łam się za nim. Stał przy au­to­ma­cie z prze­ką­ska­mi obok sali wy­kła­do­wej na kam­pu­sie i marsz­czył czoło. Był bar­dzo wy­so­ki; gru­bo­ko­ści­sty i pulch­na­wy, z brzusz­kiem ry­su­ją­cym się nie­znacz­nie pod czar­nym T-shirtem i mięk­ki­mi, fa­li­sty­mi wło­sa­mi ko­lo­ru miodu, się­ga­ją­cy­mi mu nieco za ra­mio­na.