Forouzan

“نگو
نگو جايي نداري بروي
اين سه متر و نيم حياط خانه ات را هم
درست نديده اي.
دنيا را كه نمي تواني
در هواي حلزوني اين اتاق
سبك و سنگين كرد
ديوارهاي اين جهان
سر به فلك هم كه بركشند
بيش از اين پرده هاي كيپ
عرصه بر نگاه تو تنگ نمي كنند.

پرنده اي كه پر مي كشد از آشيان
نه آدرسي دارد نه شماره پروازي
نه قرار ملاقاتي،
شاخه هيچ درخت و
نرده ي هيچ بالكني را نيز
به نامش ثبت نكرده اند.
بي نام و نشان تر از پرنده كه نيستي
اين هواي ملس هم
كه از فرط زلالي و صافي
پروانه ميانش بكس و باد مي كند
خوشبختانه ارث پدري هيچ ديوثي نيست.

در انتظار چه نشسته اي
زمان علف خرس نيست عزيزم
هر ثانيه ي حرام شده اش را
بايد حساب پس بدهي
حواست نباشد
همين ساعت لكنته ي ديواري
به نيش عقربه هاي تيزش
تو را و اشتياق مرا
به اجزاي موريانه پسند تجزيه مي كند
وچشم هايت را مي برد
مانند دوتمبر باطل شده ي قديمي
در آلبومي كپك زده بچسباند.

نگو كسي به فكرت نيست
و نامت را دنيا از ياد برده است .
شايد دنيا
(تويي و من)
و نام ما مهم نيست در جريده عالم
با حروف درشت چاپ شود
همين كه جانانه بر لب جاري شود
تا ابديت خواهد رفت.”
― عباس صفاري

“بهارا زنده مانی زندگی بخش
به فروردین ما فرخندگی بخش
مگو کاین سرزمین شوره زار است
چو فردا رسد رشگ بهار است
بهارا باش کاین خون گل آلود
برآرد سرخ گل چون آتش از دود
میان خون و آبش ره گشاییم
از این موج و از این توفان برآییم
به نوروز دگر هنگام دیدار
به آیین دگر آیی پدیدار”
― هوشنگ ابتهاج

“وقتی خدا میخواست تو را بسازد چه حال خوشی داشت
چه حوصله یی
این موها
این چشم ها
من همه ی این ها را دوست دارم.میفهمی؟”
― عباس معروفی

“در روشنایی روز راه می روی
بی آن که حضورش را حس کنی.
از سر آبکندها می پری
بی آن که ببینی.
کبوتران سر راهت را ندیدی
و بسا نمی دانی
تابستان، گذشته است
و این برگ ها که تورا در بر گرفته اند
برگ های خزانی ست.”
― شمس لنگرودی, مجموعه اشعار شمس لنگرودى: دفتر اول