Elja Daae's Blog, page 4

Piano blues

Wij hebben een nieuwe piano. Een digitale. En dat betekent dat we vrijuit kunnen gaan spelen, want er is geen buurman of -vrouw die er last van heeft. Net als huisgenoten, trouwens.

De afgelopen jaren zeulden we mijn oude akoestische piano letterlijk de hele wereld over. Maar hij was oud, ongestemd en moest gerestaureerd worden. Dat zou meer kosten dan het ooit zou opleveren, want hoewel hij oud was, was hij niet van een goed merk.

De laatste tijd hadden we het over hoe leuk het zou zijn om te spelen. Maar dan zo dat niemand er last van had, want als je klachten krijgt over geluidsoverlast is dat ook niet zo motiverend.

Toen we gingen kijken naar een andere, kwamen we op het spoor van de digitale piano. En die heeft veel voordelen. En niet in het minst dat hij een stuk betaalbaarder is dan een akoestische die ook digitaal is.

Dus er staat nu eentje in de zitkamer.

Handgeheugen

Ik vond mijn oude bladmuziek terug in een doos in de garage. En zat dit weekend dan ook mijn oude favoriete muziek te spelen. Het is alsof ik ruim 30 jaar terug ga in de tijd, naar de tijd dat ik nog pianoles had en nog speelde.

Het gekke is: ik kan het nog. Ik kan nog noten lezen. En mijn favoriete stukken komen langzaam terug in mijn vingers.

Mijn vingers doen het ook nog, gelukkig. Ik zit heerlijk te priegelen op de piano, net als vroeger.

Ik was vergeten wat het is, piano spelen. Hoe je nieuwe stukken moet ontdekken door ze uit te proberen. Ontdekken waar je vingers moeten staan en hoe het stuk in elkaar zit. Berekenen welke noot het ook alweer is, welke akkoorden er staan. En dan proberen om het zo te doen dat het allemaal klopt qua lengte van de noten en snelheid.

Het is een gekke combinatie van techniek, puzzelen, proberen en muziek maken. Hoe vaak moet je een stuk spelen voor je het weet? Begin je met de rechterhand? Meteen de linkerhand erbij? Probeer je de zangmelodie of meteen de begeleidende melodie?

Ooit had ik les

Ik heb weinig herinneringen aan de pianolessen, anders dan dat een hele aardige, zachte conservatoriumstudenten belast was met mijn piano leren spelen. Eerst niet, eerst zat ik op de muziekschool. Jarenlang. Ik weet alleen nog dat mijn pianoleraar altijd roze en paars aan had. En een sjaaltje om.

En daarna kreeg ik les aan huis.

Ik herinner me haar pogingen om mij techniek te leren en vanuit techniek (noten lezen, weten welke vinger wanneer waar moet, akkoorden) te werken. Gestructureerd en volgens stappen.

En ik realiseer me nu hoe frustererend het moet zijn geweest voor haar. Ik wilde gewoon spelen, liedjes spelen die ik leuk vond, en al helemaal geen akkoorden en vingerzetting oefenen. Ze ging daar goed mee, getuige de vele gekopieerde muziek die ik terug heb gevonden, met daarop de vingerzetting genoteerd. Maar ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit naar gekeken heb.

Nu ben ik ouder en wijzer (???) en heb ik eerst het boek voor beginners maar eens doorgenomen. Met uitleg over vingerzetting en akkoorden. Eigenlijk heel handig .. LOL

Ik hoop dat mijn oude pianolerares niet vol afgrijzen aan me terugdenkt. Ik deed volgens mij nauwerlijks huiswerk. Het is haar wel gelukt, om mij te leren spelen.

Ik ben niet zo heel veel veranderd, vrees ik.

Een oude vriend opnieuw ontdekt

Het was niet altijd makkelijk thuis, toen ik klein was en pianoles had. Misschien was die piano wel een van mijn manieren om afleiding te zoeken.

Het betekent in ieder geval dat ik nog steeds erg veel plezier haal uit het spelen – het Spelen en het spelen.

En wat extra leuk maakt: piano spelen doet me denken aan mijn moeder. Ik moest van haar een insttrument kiezen. In haar beeld moest je je dochter een instrument leren spelen, zo hoorde dat. Al had ze het zelf niet gehad.

Ze wilde eigenlijk dat ik de harp zou spelen. Zag ze helemaal zitten, en ik ook. Romantisch, een harp. Behalve toen bleek dat het grote, dure, loodzware instrumenen zijn die je als klein meisje heen en weer moet gaan slepen.

Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij was ik degene die besloot dat het beter de piano kon worden. En er waren kinderen op school die ook pianoles namen, op de muziekschool in de stad. Zodat de ouders elkaar konden afwisselen met rijden.

Ik weet dat ze altijd genoot van mijn gepingel. Zelfs als ik het nog aan het leren was.

Gelukkig hoeven mijn huidige gezinsleden daar niet onder te lijden. Leven de koptelefoon!

183/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Ending unplanned

Ik heb. vandaag al uren zitten bloggen. Maar toch begin ik nu weer opnieuw. Zo gaat dat soms, als je blogt. In ieder geval als je veel/dagelijks blogt.

Als je iedere dag schrijft, ga je vanzelf schrijven over wat je bezig houdt. Schrijven wordt een manier om dingen uit te zoeken of te verwerken. In mijn ervaring wordt dat, als je iedere dag blogt, uiteindelijk meer en meer het schrijven over je leven en steeds minder over je werk of je vak. Gewoon omdat het lastig is om iedere dag te bloggen over je vak.

Bloggen over je vak brengt druk mee: het moet wel goed zijn. Anders gooi je je professionele imago te grabbel.

Bloggen over je leven is daarentegen nooit fout. Het is jouw leven en jouw gevoel, dus het is altijd goed.

Zo was het vandaag ook. Ik blogde eerst over iets dat me al een tijdje bezig hield, getriggerd door een nieuwsbrief die ik las over een soortgelijk onderwerp. Het had te maken met werk. Meteen de reden dat ik twijfel om het te publiceren.

En vervolgens bedacht ik iets anders. Er speelt iets groots in mijn leven dat ik nog niet gedeeld heb. En onder de douche had ik opeens een blog in mijn hoofd. Ook nog niet rijp voor publicatie. Niet vanwege de kwaliteit van het blog – het was zo’n blog dat in 1 keer uit het toetsenbord vloog – maar vanwege de timing.

Het voelt een beetje vervelend, dat ik het niet publceer. Het schuurt. Alsof ik iets voor jou achterhoud.

Onzin natuurlijk.

Niet alleen omdat ik niet verplicht ben om hier dingen te delen, maar ook omdat het soms beter is om je mond te houden. En omdat sommige dingen je te kwetsbaar maken (zo voelde het blog van gisteren ook een beetje).

Grappig hoe dezelfde vraagstukken altijd weer opkomen, als je iedere dag blogt, en dezelde patronen. Ik ken niet veel mensen die iedere dag bloggen, dus ik weet niet of ze hetzelfde hebben.

Aaannnyyywaaayyyy.

Ooit gaan die blogs gewoon live. Ze verdienen het om gepubliceerd te worden.

Ooit!

182/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Zoeklicht, gevolgd door een rondje tafeltennis

Ik zit in mijn maag met een vraag. En omdat ik het antwoord niet weet, is het alsof er in mijn hoofd een zoeklicht zit.

Het schijnt als het licht van een vuurtoren heen en weer: heen en weer; heen en weer; heen en weer.

Soms blijft het zoeklicht steken op een mogelijk antwoord. Maar dan begint het tafeltennissen.

“Ja, misschien is het dit. Misschien zat het hem daarin. Er gebeurde natuurlijk ook dat … Dus zou dat het zijn? Lag het daar aan? “

“Aan de andere kant … misschien wat was het dát. Want de feiten zijn toch A B en C. Dat geeft een toch echt een andere kant van de medaille.”

“Maar goed, ik weet het niet, het kan ook zijn dat … misschien dat … het zou kunnen.”

“En toch. Ik weet zeker dat het niet … en dat …”

Ping.

Pong.

Ping.

Pong.

Ping.

Pong.

Het is niet echt meer reflectie. Het is meer piekeren. En dat terwijl ik geen piekeraar ben.

Vandaar dat ik mezelf een halt heb toegeroepen.

De grap is namelijk: er is helemaal geen antwoord.

Er is alleen mijn eigen perspectief.

En mijn eigen vermogen tot actie.

Daarom doe ik de zoeklichten langzaam uit. Doof ik de vuurtoren. En gooi ik al die stomme pingpongballetjes lekker in de vuilnisbak!

181/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Waarom zou je het maken? Laat staan kopen?

Foto: deathtothestockphoto.com

Ik zat te luisteren naar een update over de nieuwe bril van Meta, een VR-bril die geloof ik niet zo mag heten. ‘AI’ glasses, noemen we het. Alsof virtual reality geen AI was (beeldherkenning, gezichtsherkenning … allemaal AI).

Je kunt er gewoon door kijken, maar je kunt er ook notificaties op krijgen of ‘augmented’ kijken – extra informatie krijgen over wat je ziet. Je bedient hem met handgebaren.

Moet je je voorstellen: dat mensen voortaan over straat lopen, massaal met zo’n bril op hun neus, en de hele tijd handgebaren maken. Helemaal in zichzelf gekeerd. Als je het ooit gek vond dat mensen stonden te bellen in de winkel en op straat, of dat ze met een koptelefoon in de bus zaten, of dat ze allemaal op hun telefoon kijken terwijl ze lopen … dan is dit het nieuwe normaal dat in het veschiet ligt (hoewel neit iedereen denkt dat het zo ver zal komen).

Het is een beetje alsof we in een donkere science fiction film terecht zijn gekomen. Want waarom zou je in vredesnaam zo’n bril maken? Die continu ieders privacy verstoort en ons doorlopende productiviteitsmachines maakt die niet meer bezig zijn met de echte wereld en echt contact, maar met een virtuele kopie daarvan?

Ik geef zelf het antwoord. Wan er is natuurlijk maar 1 reden om zo’n bril te laten ontwerpen en hem in de markt te zetten: geld. En de angst dat anderen het anders doen en eerder zijn op diezelfde markt. Maar dat komt ook neer op geld.

Terwijl ik er zo over na zat te denken vanochtend, vroeg ik me af wie er nu eigenlijk aan verdient, zo’n device dat onze wereld gaat veranderen.

Ga maar na: twintig jaar geleden had je niet kunnen vermoeden dat iedereen om je heen, in de bus, op straat, in je huiskamer op de bank, in je bed, naar hun telefoon zou zitten tkijken. Afgesloten van de wereld en ruimte om zich heen.

De enigen die daaraan verdienen, aan al die aandacht die wij aan het scherm besteden, zijn grote technologiebedrijven, social media platforms en mogelijk de werkgevers in brede zin: de bedrijven die er belang bij hebben dat we altijd en overal online, bereikbaar en productief zijn. Dat we steeds meer uren van onze dag iets opleveren voor de economie.

Zelf worden we er echt niet beter van, uitzonderingen daar gelaten.

Wat zou je doen, vraag ik in mijn werk vaak af, als niet het grote geld centraal stond in je bedrijf, maar de mens? Als je bedrijfsdoel de mens zou zijn? Meer geluk, meer gezondheid, minder armoede, meer privacy, betere levens?

De grote technologiebedrijven hadden nooit zo groot kunnen worden als de mens en de mensheid centraal stonden in hun bedrijfsmissie. Althans, écht centraal. Ze konden alleen zo groot worden omdat het geld op de eerste plaats kwam. En dat geld komt maar een heel klein groepje mensen toe, uiteindelijk.

En zo geldt dat ook voor die bril. Hoewel er scenario’s zijn waarbij bepaalde groepen in de samenleving geholpen kunnen worden met zo’n bril, is dat natuurlijk niet de use case waarvoor dit allemaal gedaan wordt. Daar is de ontwikkeling te duur voor.

Nee, je maakt die bril omdat je hoopt dat iedereen hem koopt en de hele wereld voorgoed met een online ‘AI’-bril op gaat lopen. Het is het volgende stukje real estate dat je nog kunt veroveren, nu je iedereen aan de smartphone hebt. Want met een bril, zonder handen, neemt de schermtijd verder toe.

Het totale wegvagen van onze privacy (je kunt altijd en overal gezien en gefilmd en zelfs herkend worden) is ondergeschikt aan de belangen van een paar grote technologiebedrijven. En daar doen we allemaal aan mee.

Ik ook, ooit. Ik vond de Snap glasses erg interessant, al ging ik niet zo ver dat ik er eentje heb gekocht.

Wat bezielde me?

En wat bezielt de techanalisten die ik volg, die het met geen woord over de impact op de maatschappij hebben maar vooral kijken naar hoe mooi de features van de nieuwe Metabril zijn en wat de kans is op marktsucces?

Arghhh!

180/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Vele vormen van hetzelfde

Zo zo zo mensen. Ik hoop toch een beetje dat de teneur en het onderwerp van dit blog de komende maanden weer wat opbeurender worden. Maar momenteel is het allemaal nog wel mineur, zo af en toe.

Ik was vandaag in gesprek met iemand die me ergens bij gaat helpen (ik vertel er meer over, over een tijdje! Beloofd). Ze zei: geef toe aan je verdriet. En dat hielp.

Rouw gaat om verlies, maar niet alleen om verlies van mensen die overlijden. Ook verlies van zelf, van gezondheid, van een baan, van collega’s, van je plek in de wereld, je vrijheid, je jeugd, je kinderen die uit huis gaan, je toekomstdroom, je huis, je land … van hoe je naar jezelf keek. Van je onschuld, misschien zelfs wel.

Ouder en wijzer, zullen we maar zeggen.

179/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Expand your mind

Ik vind heel veel dingen leuk aan mijn werk – reden dat ik het zo lang heb volgehouden om heel veel dingen te managen en tegelijk te doen. Maar een van de dingen waar ik het meeste energie van krijg is de interactie met andere experts. Het Grote Denken. De strategische vraagstukken.

Omdat het je hoofd als het waren groter maakt. Expand your mind. Leren. Want leren is groeien!

Er zijn weinig dingen zo verslavend als dat ‘Aha-gevoel’. Als er een lichtje aangaat in je hoofd.

Denken alleen is niet genoeg

De kunst is uiteraard om die strategische inzichten iedere dag weer te vertalen naar concrete acties. Het heeft geen zin om alleen maar in je hoofd te zitten en na te denken – iets dat toevallig ook in het boek ‘The ego is the enemy’ naar boven komt. Omdat Plato daar schijnbaar al iets over gezegd heeft. Ik ben niet superenthousiast over dat boek, waarover ooit meer, maar er zitten interessante dingen in. Zoals dit element.

Uit je hoofd komen betekent dat je strategische inzichten vertaalt naar praktische acties. Naar bijeenkomsten, samenwerkingen, instrumenten, wetgeving, voorlichting en zelfs naar (digitale) producten. Dat is belangrijk* – en bovendien heel bevredigend. Maar het begint bij die strategie. Bij de richting.

Ik houd van richting krijgen en richting geven. Richting maken.

En als je nadenkt over grote thema’s zijn gesprekken met (andere) mensen die daarover nadenken een hoogtepunt. Iets dat ik in mijn oude werk erg miste!

AI & wetenschap = dubbel denkwerk

Vandaag had ik zo’n gesprek dat mijn hoofd deed groeien. Al ping-pongend zag ik puzzelstukjes op zijn plaats vallen. En mijn gesprekspartner ook. Bevestiging dat af en toe een uurtje inplannen met iemand, zonder agenda, met alleen een paar ideeën om tegen iemand aan te houden, op iedere agenda zou moeten staan.

Dit keer hadden we het over AI en de wetenschap.

Dat is een breder spectrum dan je denkt. Want het gaat niet alleen over AI-onderzoek, de vraag hoe je goede AI-onderzoekers krijgt, wat er gebeurt met dat onderzoek en wat AI-onderzoekers nodig hebben om onderzoek te doen.

Het gaat ook over de impact van AI op de wetenschap zelf: op hoe wetenshappers onderzoek doen en hoe ze publiceren. Of ze daarbij AI kunnen en mogen gerbruiken en zo ja, hoe goed die AI-toepassingen dan zijn. Of AI de kwaliteit van wetenschappelijk onderzoek zelf en van wetenschappelijke publicaties en artikelen ondermijnt of juist versterkt, of allebei. Of het mogelijk is om onderzoek beter te ontsluiten met behulp van AI. Voor onderzoekers zelf maar ook voor de rest van de wereld.

En daaraan verbonden: de vraag of AI het vertrouwen in de wetenschap ondermijnt en als dat zo is, waarom en wat je er tegen kunt doen.

Denken over Denken & AI

Ik moest meteen denken aan wat ik laatst leerde over epistemic agency, de vraag of je als mens toegang hebt tot voldoende en betrouwbare informatie. Google bracht me naar de term epistomologie (hoe meta is dat?!). Maar dat zegt nog niets over de factor ‘agency’ – wat we er zelf over te zeggen hebben. Dus of dat nou de goede term is?

Anyway.

Genoeg om over na te denken!

178/1000

* Ik had daar eerst het woord ‘leuk’ staan. Maar ik heb de laatste tijd een beetje moeite met het woord ‘leuk’ in de context van werk. Misschien schrijf ik ooit op waarom, maar gezien mijn negatieven gevoel wacht ik nog even

Elja Daae - Over Elja & meer

Springen in het diepe

Ik schrijf regelmatig over de comfortzone en hoe lekker die is. En dat geloof ik ook: je mag best in je comfortzone blijven. Je hoeft het jezelf niet altijd moeilijk te maken!

Maar stiekem ben ik ook goed in springen in het diepe. Ook al zie ik mezelf niet echt als iemand die dat nou echt van harte doet of erg avontuurlijk is: de feiten vertellen iets anders.

Ik ging in mijn eentje studeren in Groningen. Ik werd in mijn eentje lid van een studentenvereniging. Ik verhuisde vanuit Groningen in mijn eentje naar Den Haag, om stage te lopen.

Ik stopte met een vaste baan omdat ik geen perspectief zag.

Ik startte een webwinkel in het buitenland en ging zelf op zoek naar leveranciers. In het Hongaars!

Ik startte een webinarbedrijf. Ik startte een e-learningbedrijf.

Ik verhuisde 3 keer naar een ander land dan Nederland. En 3 keer kende ik er niemand. Drie keer met kleine kinderen. Waarvan twee keer landen waar ik de taal niet sprak.

Ik sprong ook letterlijk het diepe in: iedere keer dat je je aansluit bij een nieuwe groep zwemmers, of in een nieuw zwembad duikt, of besluit te zwemmen in water dat je niet kent, is het spannend.

Maar ik deed het! Ik dook in meerdere fjorden en in een loch, in oceanen en in meren, meestal in mijn eentje. Ik zwom in water dat zo koud was dat ik geen adem had.

Een sprong in het diepe kan van alles zijn.

Soms betekent een sprong in het diepe dat je iets nieuws probeert waarvan je niet zeker weet of je het kunt. Soms betekent het dat je iets in je eentje probeert in plaats van met een vertrouwde groep mensen.

En soms betekent het dat je ergens mee stopt, zonder te weten wat daarna gaat komen.

Ik ben eigenlijk heel vaak in het diepe gesprongen. En het was nooit comfortabel. Het was eng.

Gelukkig weet ik inmiddels: je komt altijd weer boven.

177/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Baby I’m back

Zo. Ik leef nog. Je vroeg het je al af, natuurlijk.

Ik begreep van mijn zoon dat het virusje (‘je?’) dat hij mee naar huis had genomen vanaf de ontgroening van zijn studentenvereniging onder studenten een niet heel aardige bijnaam heeft. Ik zal die hier maar niet herhalen. Maar die bijnaam klinkt ongeveer zoals ik me voelde.

Dankzij de huisarts en een recept voor codeïne gaat het een stuk beter. Ik hoop morgen weer aan het werk te gaan. En van de week voor het eerst sinds weken weer te gaan zwemmen. Kijken of ik het nog kan. Ik zou hopen van wel!

Voor mijn gevoel heb ik 5 dagen in bed en in de luie stoel gehangen met Netflix, Disney+ en BBCFirst. Maar zo lang was het natuurlijk niet.

Oh en met LinkedIn. Als enige overgebleven sociale media app op mijn telefoon heeft die het flink moeten verduren. Het was naast Candy Crush mijn belangrijkste entertainment.

Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik de interessante rapporten in alle berichten die ik de afgelopen week heb opgeslagen ook gelezen had. Maar zoals dat gaat met papers over AI moet je over iedere alinea nadenken en na een paar alinea’s was het gedaan met mijn aandachtsspanne. Nou ja, niet getreurd, dat kan alsnog!

Op de agenda staan nog:

OpenAI’s eigen paper over de vraag waarom taalmodellen hallucineren (ook in het Nederlands beschikbaar); Dit rapport over hoe mensen (uit het VK) naar AI kijken; enHet (gratis!!) boek over AI en fundamentele rechten.

AI is inmiddels het lievelingsonderzoeksonderwerp van de hele wereld, dus er is altijd wel een onderzoek te vinden dat net een detailvraag onderzoekt die interessant is. Voer voor boekenwurmen.

Mits ze niet te moe zijn, niet te veel hoesten en zich voldoende kunnen concentreren!

176/1000

PS Ik ben begonnen om random foto’s te gebruiken om mijn blog op te leuken. De combinatie et de tekst slaat meestal nergens op maar zelf geniet ik van mijn foto’s!

Elja Daae - Over Elja & meer

Een kans om te reflecteren

Ik had twee gesprekken vandaag die zowel inspireerden als dwongen tot reflectie. Het voelt alsof ik twee cadeaus heb gekregen. Lekker, hoor.

Een kwestie van perspectief

Dat kwam zo: sinds ik meer tijd heb in mijn agenda, heb ik veel afspraken die ik al heel lang wilde hebben, maar waar ik door drukte nooit tijd voor had. Nou ja: tijd voor maakte.

Vandaag was zo’n inhaaldag. Ik had een gesprek met iemand die ik al heel lang wilde spreken om terug te kijken op een gezamenlijk traject. Zij had al een poging gedaan om op ons project te reflecteren aan de hand van feedback. Maar om allerlei redenen had ik nog niet gereageerd.

Mijn andere gesprek had ik met iemand die ik nog niet kende maar die net als ik ooit de stap nam van eigen bedrijf naar de Rijksoverheid.

De gesprekken gingen over reflecteren, zowel vanuit de binnenkant als de buitenkant. Dat klinkt meta (sorry). Wat ik bedoel is dat we reflecteerden door:

Samen te praten over hoe het binnen mijn organisatie en binnen een gezamenlijk project ging;De vergelijking met andere projecten en andere organisaties te maken;Het te hebben over de overeenkosten tussen mijn organisatie en die van mijn gesprekspartners; enErvaringen uit te wisselen vanuit een gezamenlijk achtergrond.

Reflectie blijft een vage term, he. Ik zie het als een soort evaluatie. Van jezelf, van elkaar, of van iets gezamenlijks. Maar het gaat niet alleen over feiten (is iets gelukt of niet? ging iets goed of niet?). Het is ook een evaluatie van hoe je voelt. Daarom is reflectie een beter woord dan evaluatie: er zit geen waardeoordeel aan.

Reflecteren is iets dat je moet leren

(dat heb ik eerder gezegd … excuses voor de herhaling, vaste lezer)

Nu ik de kunst van het reflecteren begin te waarderen, zie ik pas de momenten in mijn leven dat ik meer had moeten reflecteren en dat niet deed. Helaas weet ik daarom ook dat een gebrek aan reflectie uiteindelijk altijd leidt tot moeilijke momenten. Vroeg of laat loop je tegen die muur. ‘Boem is ho’, kan een manier zijn om jezelf te dwingen tot reflectie. Sommige mensen leren alleen van de boem. Van vallen en opstaan.

En ik ben daar kennelijk een van. Of een van geweest, in ieder geval.

Jargon

Het helpt als je er de woorden voor hebt, merk ik. ‘Reflectie’ vond ik altijd van dat leiderschapsjargon waarvan ik niet goed begreep wat er mee bedoeld werd. Maar ik heb veel geleerd het afgelopen jaar! Met een paar ‘boem-is-ho’s’. Maar kleintjes. Of althans – nog net klein genoeg om relatief snel van terug te bouncen, zoals ze dat zo mooi zeggen in het Engels.

(of misschien wil ik dat geloven en zit ik midden in de bounce. de rebound. pfff. daar moet ik eens op reflecteren!)

(volg je het nog??)

Maar over dat reflecteren nog even: die leiderschapscursus heeft zeker geholpen. Maar niet zoveel als de hardnekkige, confronterende praktijk van het echte leven. Die muur bestaat nu eenmaal vaak gewoon uit andere mensen.

Tsja. De leven, he.

De/het leven is een stuk leuker als je blijft groeien. En groeien kun ik alleen als ik op die muur blijf bouncen. En daardoor leer om serieus te reflecteren.

Pijnlijk, wel.

Maar ach, wie weet, misschien word ik ooit nog oud en wijs genoeg om structureel te reflecteren en het aantal boem-is-ho-momenten te beperken. En toch te blijven groeien.

Een mens kan dromen

Afterthought/nabeschouwing:

Ik had nog een ander belangrijk gesprek vandaag. Want je kunt je rotreflecteren, maar als je niet handelt naar je inzichten gebeurt er niets. Daarom een shoutout naar J die me meer hielp dan ze zelf doorheeft <3

175/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Vertragen en verdragen in de praktijk met vhho

Ik heb een voorhoofdsholteontsteking. Vhho, noem ik hem. Bah. Vhho is geen goed gezelschap. Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan. Maar tot dit weekend kon ik niets – niet eens lezen (drama)! Ik keek heel Netflix uit en verveelde me te pletter.

Netflix is copy-paste-repeat

Dankzij 5 dagen intense studie ben ik er achter dat je van ieder thema op Netflix verschillende versies kunt vinden. Het is een soort copy-paste. Een soort Amazon-tactiek, waar auteurs dezelfde storylines telkens opnieuw gebruiken (en vaak kopiëren van andere auteurs) met net iets andere settings en hoofdpersonen.

Netflix grossiert bijvoorbeeld in films en series met thema’s als gezinnen-met-1-ouder-die-zich-er-met-humor-doorheen-slaan; knappe-weduwnaren-met-schattige-kinderen-vinden-liefde; single-mensen-krijgen-onverwacht-zorg-over-kinderen; Amerikanen-worden-verliefd-op-Europese-royalty; tovenaarsleerlingen/elfjes/vampieren-op-kostschool-komen-in-de-problemen; sukkelige-bad-guys-kluchten; persoon-begint-restaurant; persoon-erft-iets-in-Provence/Toscane. Om over de beperkte storylines in de Kerstfilms maar niet te spreken (die heb ik dit keer overgeslagen).

Het is een beetje zoals met generatieve AI-content. Of de McDonalds. Je consumeert het maar het vult niet. Laat staan dat het verrast.

Stilte in de zaal!

Kijk, dat over Netflix had ik dus al dagen in mijn hoofd als onderwerp. Zo had ik iedere dag gedachten die ik graag had willen bloggen. Maar dat lukte niet door algehele malaise. Wat me dwong om die gedachten bij me te houden.

Ik kon ze niet eens opschrijven, omdat ik daar te duizelig voor was. Al die gedachten zaten opgesloten in mijn hoofd en daar bleven ze.

Ik was ook vrijwel alleen thuis – een kind op introductiekamp, een kind in zijn nieuwe studentenstad en een man op reis. Dus ook wat dat betreft bleven gedachten vooral in mijn hoofd rondcirkelen.

Het is niets voor mij om dingen die ik denk niet uit te spreken of op te schrijven, al dan niet publiekelijk. (ik hoor sommige mensen denken: “Goede oefening voor je, Daae!” en daar hebben ze gelijk in). Het is iets dat ik mezelf aan het leren ben.

Het motto geldt nog altijd: vertragen en verdragen. Ik schuif dit dan maar onder ‘verdragen’. En het eindeloos afwisselen van slapen en Netflix kijken onder ‘vertragen’.

Anyway. Berg je maar. De target van 1000 blogs blijft roepen.

174/1000

Elja Daae - Over Elja & meer