Elja Daae's Blog, page 5

Deurbeleid

Ik heb een iPhone die twee jaar oud is. Tot volle tevredenheid. Maar sinds vandaag weet ik dat dat onterecht is. En dat ik eigenlijk al lang een iPhone 16 had moeten hebben.

Hoesje

Ik heb al heel lang iphones. En jarenlang wilde ik graag een nieuwe. Niet ieder jaar. Alleen als ik een goed excuus had. En dat was ongeveer iedere twee jaar. Want: betere camera, heel belangrijk voor mijn werk! Want: sneller, heel belangrijk voor mijn werk! Want: extra camera, nodig voor Insta!

Dat idee.

Maar na een jaar of 14 (!) meegaan met de hype geloof ik het niet meer zo, dat het het geld waard is iedere keer. De ervaring leert dat het eigenlijk nooit nodig is om weer een nieuw model te kopen en dat je rustig 2 of meer modellen kunt overslaan. Helemaal als je zoals ik een mooie shockproof hoes hebt.

Hád: mijn ‘laat hem van 30 meter vallen zonder problemen’-hoes heeft het na 2 jaar begeven.

Daarom ging ik vandaag even langs de Apple store. Maar dat was niet zo logisch als het in eerste instantie leek.

Deurbeleid

Het begon bij de deur. Wij wilden gewoon naar binnen lopen (we weten waar de accessoires te vinden zijn. We komen al heeeeeel lang in die Apple store, als Appleverslaafden), maar dat ging zo maar niet. We moesten eerst vertellen waar we voor kwamen (“een hoesje”) en werden doorgeleid naar een andere meneer om ons daarbij te helpen.

De tweede Applemedewerker vroeg: voor de iPhone 16? Nee, zei ik, de iPhone 14.

Ohhhh… zei hij, en liet een stilte vallen. Nee, die hadden ze helaas niet in de winkel. Hij klonk een beetje alsof ik hem een oneerbaar voorstel had gedaan.

Het was duidelijk dat het het Merk Apple ernstig afbreuk zou doen als er iets anders dan de iPhone 16 in de winkel lag. Ik ging me bijna schamen voor mijn telefoon die twee jaar geleden toch ook echt zo’n 800 euro heeft gekost.

We liepen binnen 5 minuten weer lachend naar buiten. Maar we waren wel een beetje verbouwereerd.

Want in de wereld van de Applemedewerkers met dagtargets voor de iPhone 16 legt iedereen gewoon even 900 euro neer voor een telefoon die, qua wat je er van merkt als consument, nauwelijks beter is dan de versies ervoor.

Maar in de echte wereld zijn niet alleen telefoons van 900 euro alleen weggelegd voor een klein gedeelte van de bevolking. Daar kijken de meeste ondernemers ook niet neer op klanten die hoesjes van 30-40 euro komen kopen.

Exclusiviteit Een deurbeleid werkt

Het is is briljante marketing. Apple is zo exclusief dat ik blij mag zijn dat ik mijn geld mag uitgeven in de Apple store.

Vote with your feet, is de enige oplossing natuurlijk. Helaas ben ik een Appleverslaafde.

(ik heb ooit twee uur in de rij gestaan voor de iPad 2. Alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. I know! Ik schaam me er nu voor)

Ter verdediging, met mijn vorige Mac heb ik 10 jaar gedaan. En mijn oude telefoons zijn nog steeds in gebruik, bij mijn kinderen.

Daarom ga ik nu online een hoesje zoeken dat er voor zorgt dat mijn huidige, saaie, suffe, ouderwetse telefoon nog heel lang mee kan.

Kijken of iemand anders mijn duurverdiende euro’s wel wil hebben….

173/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Be the Worsteling (of: Zen-zijn, herhaald)

Het punt van Zen zijn is de worsteling observeren maar niet zijn, begreep ik van iemand n.a.v. mijn blog van gisteren. Om je niet te identificeren met de worsteling.

Dat is goed nieuws, want 1) ik worstel voor 100 en 2) er is nog een kans op Zen!

Be the Kalmte

Ik weet eigenlijk niet waarom we ‘Zen’ in de zin van rustig en kalm altijd als het ultieme voorbeeld van wijsheid beschouwen. Althans, dat is altijd mijn ideaalbeeld. Omdat ik niet kalm en rustig ben.

Aan de andere kant, als je het mijn moeder had gevraagd had ze gezegd dat ik altijd zo rustig ben en hoe fijn ze dat vond.

Is kalmte en rust de ideale staat van zijn, waar we allemaal naar moeten streven? Of mag je je energieke, uitgesproken, opgewonden zelf gewoon omarmen? Oftewel, mag ik gewoon mezelf zijn of moet ik streven naar een bepaald ideaalbeeld van de wijze oude vrouw die het allemaal ziet gebeuren en er boven kan blijven zweven?

Hmmm….

Be the Worsteling

Ik begrijp trouwens wel dat mensen de worsteling niet willen zijn. Het is fijner om de worsteling niet te voelen. Alleen te observeren. Afstand te bewaren. Je niet te laten raken door het gedoe om je heen, door de emotie van anderen, door dingen die je overkomen. Zen-zijn en er boven uitstijgen, die aardse gedoetjes.

Maar is het realistisch? En is het eerlijk? Is mens-zijn niet gewoon 1 grote worsteling en zit daarin niet het mooie van mens-zijn?

Vragen, vragen.

Misschien moet ik toch maar op yoga?

172/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Was ik maar Zen

Ik wou dat ik Zen was (dacht ik vandaag). Dat ik kon loslaten. Accepteren. In het moment kon leven. Mijn kinderen gewoon kon laten Zijn, in het vertrouwen dat ze er uiteindelijk wel uit komen.

Het is niet zo dat ik geen vertrouwen in ze heb. Het is meer dat ik ze de pijn van fouten maken zou willen besparen.

Misschien had ik door moeten zetten met yoga, al die jaren geleden. De yogamensen die ik heb ontmoet, vooral toen ik expat was, waren over het algemeen totaal niet Zen. Maar ze probeerden het tenmninste. Ze werkten aan hun Zen. Op een constructieve manier.

Ik niet.

De laatste paar keer dat ik yoga deed, werd ik gillend gek van de onrust en het stilzitten. Met als absoluut dieptepunt en mede daarom laatste poging een zwangerschapsyogales die werd gegeven door iemand zonder verstand van zaken waarvan ik halverwege moest concluderen dat pijn niet de bedoeling kon zijn en ik moest stoppen.

(De oplettende lezer constateert dat dat dus 14 jaar geleden moet zijn geweest.)

De uitzondering die de regel bevestigt was de yoga met Sanne, want zij heeft die echte YogaZen en een grote dosis empathie voor de on-zennigen zoals ik. Het staat niet in haar journalistenmentoringaanbod maar neem vooral van mij aan dat ze je kan helpen Zen-nen in je werk.

Ik niet.

MijNietBellen!, zouden mijn collega’s zeggen.

Zen ben ik niet en nooit geweest.

Ik Zen niet, ik Worstel.

Ik ruim op, moedig aan, zeur, leg uit, herinner aan, begin over hun toekomst. Ik huil, word boos, waarschuw. Ik bak koekjes en haal chips, ik stuur appjes, doe de afwas als het hun beurt is, draai eindeloze wasjes, ruim toch maar hun kamer op. Ik koop nieuwe fietsen/jassen/huissleutels en af een toe een fles cola of icetea.

Ik laat wel los maar alleen omdat ik daartoe gedwongen word.

Zen!

Hoe word je het?

171/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

De kunst van de linkweergave

Ik deelde vandaag een link op LinkedIn, naar een artikel van eenLinkedIndame. Het was een speciaal LinkedInartikel, met een video er in. Zo’n artikel dat je kunt maken in plaats van een gewoon bericht:

De video uit het artikel zie je prominent in de linkweergave. Het is niet helemaal te zien in onderstaand screenshot, maar als je de link deelt in het artikel gaat de video spelen vanuit de linkweergave (video speelt automatisch, grote titel, niet duidelijk of de video wel of niet tot clickthrough leidt):

In vergelijking met een gewoon LinkedInartikel met een normale cover-afbeelding werkt dat goed (grote thumbnail, grote titel, goed voor de clickthrough):

Zeker beter dan een bericht met een link naar een artikel van buiten LinkedIn (kleine thumbnail, onaantrekkelijk, titel lijkt hier groot maar is kleiner dan bij de LinkedInartikelen, dus minder hoge clicktrough):

De kunst van de linkweergave

Er was een tijd dat de vraag hoe LinkedIn links in berichten toonde in de feed mij dagelijks bezig hield. Een hele lange tijd, zelfs. Het was onderdeel van mijn werk om te weten of je op LinkedIn en Facebook (of Tiwtter … etc.) de thumbnail bij een bericht met een link) kon veranderen en hoe groot de afbeelding dan moest zijn. En natuurlijk de vraag of dat tot meer clicks leidde.

Hetzelfde gold voor het onderwerp van LinkedInartikelen en -nieuwsbrieven: ik was heel lang enthousiast over die mogelijkheid. Het is me een raadsel waarom LinkedIn stopte met LinkedIn Pulse en in zijn algemeenheid LinkedInartikelen/blogs zo weinig bereik en ruimte geeft.

Hoe houd je mensen op je platform?

Het is vrij logisch = maar niet heel leuk – dat LinkedIn aritkelen op het eigen platform anders weergeeft dan links naar ‘buiten’. Hoe langer mensen op LinkedIn blijven, hoe beter.

En de poging om met video’s in de artikelen te werken voor nog meer visuele aandacht is ook slim. Ik zag dat iedereen dat kan doen: je kunt gewoon een video uploaden bij je artikel ipv een afbeelding:

Het zou ook logisch – maar niet heel leuk – zijn als LinkedIn berichten met links naar het eigen platform meer bereik zou geven dan berichten met links naar buiten. Maar dan heb ik nooit bewijs van gezien.

Ik weet niet waarom LinkedIn niet jaren geleden vol heeft ingezet op artikelen/blogs, in plaats van het er een beetje bij te doen en af te wachten. Ik ben bang dat artikelen de kant van stories op gaan – de vuilnisbak in. Het lijkt een beetje een bijproduct.

Ik heb mijn les vandaag geleerd in ieder geval:

Geen links delen naar LinkedInartikelen, zeker niet die met video er inGeen twee links in 1 bericht

En dan gaat mijn oude bereik-streak hopelijk weer werken

170/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Vertrouwen komt te voet

Ik zit te denken over vertrouwen en indrukken, aan de vraag aan wie je je geldt wilt geven, wat je koopt en waarom, en hoe beinvloedbaar wij mensen zijn.

En vooral over hoe gek het is dat je vertrouwen in mensen en organisaties zo sterk beinvloedt kan worden door ogenschijnlijk kleine details.

Dat geldt zeker voor de banken met wie ik de hele tijd bezig ben in het kader van de nalatnschap van mijn moeder. Waar de ene bank fijn communiceert, snel reageert en pro-actief overzichten stuurt, moet je bij de andere op kantoortijden bellen om een nalatenschap te regelen. Waarbij iemand van de gewone helpdesk een script voor gaat lezen, waarbij ze struikelt over de materie en geen vragen kan beantwoorden. Plus, je krijgt geen bevestiging van je aanvraag (bij de derde bank die ik heb ook niet). Nu maar hopen dat ik inderdaad binnen w5 werkdagen iets hoor.

[Iets heel anders: ik vind het raar dat je dan alleen telefonisch een e-mailadres doorgeeft. Is de kans op fouten niet enorm? Vooral met mijn naam.]

Zo gaat het ook met andere organisaties en instellingen met wie ik te maken krijg in die hele afhandeling. Kleine dingen zorgen voor minder (of meer) vertrouwen. Het is waar wat ze zeggen: vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Je bouwt het langzaam op maar het is zo weer weg en dan is het voorbij.

En misschien is het nog belangrijker als je nog helemaal geen relatie hebt met zo’n organisatie. Want waar baseer je je dan op?

Aan de andere kant zijn er ook mensen die het lukt om binnen 15 minuten anderen te overtuigen dat ze betrouwbaar en kundig zijn.

Zo was ik me aan het orienteren op een ‘silent piano’. We slepen al 20 jaar een bakbeest van een piano over de wereld (letterlijk!) waarop om allerlei redenen niet gespeeld kan worden. Tijd voor iets anders. Zo’n digitale/akoustische variant leek me wel wat.

De lokale muziekwinkel, een van de laatste in onze regio, bleek er geen te hebben. Maar wel een boel digitale piano’s. De eigenaar was zo goed in haar advies. Ze begreep mijn weerstand totaal. En toch liep ik naar buiten met het voornemen er een te kopen.

Op vakantie had ik ook te maken met een geweldig verkoopster, in een chocoladewinkel met chocolade gemaakt met olijfolie. Klinkt vies, was heerlijk – en handig voor mensen met lactose-allergie ook nog. Ook zij wist feilloos bezwaren op te vangen en te adresseren.

Verkoop is verkoop, maar de ene is er beter in dan de ander. En bouwen aan vertrouwen is daarbij belangrijk. Verplaatsen in de ander, weten waar diegene naar op zoek is, wat vertrouwen geeft, en wat niet.

Het is vaak niet OK om je te baseren op kleine momenten en eerste, beperkte interacties. Maar je onderbewuste knoopt conclusies vast aan kleine dingen. Je kunt het alleen bevechten als je je er bewust van bent. En soms wil je gewoon graag overtuigd worden. Ik probeer er op te letten, wat ik voel, wat me bijblijft en vooral waarom ik al dan niet vertrouwen heb. Misschien helpt het om goede beslissingen te blijven nemen.

169/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Administratieve excellence

Als iemand overlijdt, ontstaat een enorme administratieve rompslomp. Die extra stom is, omdat de mensen die er mee te maken krijgen in het beste geval aan het rouwen zijn en in het slechtste geval achterblijven met financiële problemen.

Het is dan ook gek om te ervaren hoe verschillende organisaties hier mee om gaan.

De ABNAMRO is fijn, punctueel, stuurt mails en brieven, heel communicatief. Denk bijvoorbeeld aan de verklaring van het saldo op de datum van overlijden, die je dan weer nodig hebt voor de overlijdensinkomstenaangifte (of hoe het ook heet: de belastingaangifte).

Terwijl de andere bank waar ik mee te maken heb niet communiceert. Er schijnt een brief te zijn verstuurd die ik niet ontvangen heb. Verder zie en hoor ik niets.

Zo is het ook met overheidsdiensten. De Belastingdienst en de RDW sturen vriendelijke brieven. Maar een andere niet nader te noemen dienst heeft inmiddels al een boete van 9 euro opgelegd omdat ik na verschillende brieven de rekening van 131 euro nog niet had betaald.

Dat kwam omdat er geen geld op de rekening van mijn moeder stond en ik aan het wachten ben op de afhandeling van alles. Tot die tijd liep alles via de nabestaandendesk en dat leidde tot een beetje chaos: wat is nou wel en niet betaald? Wat staat er nog op? Wat komt er nog binnen?

Om toegang te krijgen tot de rekening moest ik eerst weer wachten op de verklaring van erfrecht, die wat voeten in de aarde had.

De eerste aanmaning kwam binnen de 3 maanden na overlijden, geloof ik. Terwijl ik begreep dat je sowieso als achterblijvers 4 maanden de tijd hoort te krijgen. Maar misschien klopt dat niet? Ik zou het eens uit moeten zoeken.

Het zou een interessante uitdaging zijn, voor sommige organisaties: hoe kun je zo’n goede dienstverlener worden dat je nabestaanden supergoed helpt? Mooie test van je ‘administratieve excellence’. En met als resultaat een schare dankbare, loyale klanten.

168/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Een live cursus loslaten

Ik doe een cursus loslaten, momenteel.

Het is een live sessie. Continu en in de praktijk.

Wat ik al heb geleerd, is dat ik het verkeerd had.

Ik dacht dat loslaten een kwestie was van iets niet meer doen. Van inactie. Van stilstaan. Van stoppen.

Maar ik leer in mijn live cursus het tegenovergestelde: loslaten is hard werken.

Om me te helpen bij deze cursus ben ik ‘The ego is the enemy’ aan het lezen. Als vakliteratuur, zeg maar. Cursusmateriaal.

Ik weet niet of het gaat helpen maar tot nu toe is het aardig vermakelijk. En confronterend, want wie wordt niet geleefd door haar ego? Als je er nog nooit over na hebt gedacht, jij waarschijnlijk wel.

Ik was bezig met het thema ego omdat ik me een gesprek herinnerde van lang geleden. Heel lang geleden – 2003 denk ik. Ik had een arbeidspsycholoog toegewezen gekregen door mijn toenmalige werkgever, omdat ik overspannen was.

Hij legde me iets uit over het ego, alleen was ik dat vergeten tot gisteren. Ik herinnerde me alleen dat hij me een stukje documentaire liet zien waarin Deepak Chopra het heeft over dat een stroom niet kan stromen met obstakels en dat je obstakels moet weghalen om verder te kunnen. En dat het veel indruk op me maakte.

Toen ik gisteren aan ChatGPT (onderzoeksmodus, mensen!) en Google vroeg hoe het zat, bleek dat Chopra de analogie van de stroom/beek gebruikt om over het ego te praten. Het ego is de bron van al ons lijden, schijnbaar.

Toen herinnerde ik me dat de psycholoog me ook zoiets uitlegde. Hij legde uit dat mensen als het ware allemaal paaltjes slaan om vorm te geven wie ze zijn, in hun eigen hoofd: dit is mijn baan, dit is mijn relatie, dit is mijn huis …

Om heel eerlijk te zijn weet ik niet meer hoe hij de link legde met mijn werksituatie. Maar Deepak was een goede hint, met zijn verhaal over ego.

Ik begrijp ook nog steeds niet precies hoe dat zit met die stroom. Maar/en ik geloof niet dat het ego de bron is van al ons lijden. Ik heb helaas net als veel van jullie ervaren dat er dingen zijn die ons diep doen lijden en waar we niets aan kunnen doen.

Aan de andere kant, er zijn vast veel dingen waar het ego ons in de weg zit. In relaties. In je werk. In hoe we ons geld besteden. En vast nog in veel andere dingen. In hoe we over onszelf denken.

Toen ik ChatGPT vroeg om boeken aan te bevelen over het ego, kreeg ik een paar suggesties. Waaronder The ego is the enemy.

We zullen zien of het iets is. Het is vrij hoogdravend tot nu toe, en gaat er van uit dat iedere lezer een start-up founder is die de wereld wil veranderen. Maar wat ik mooi vind is de auteur twee motto’s heeft: 1. The ego is the enemy; en 2. The obstacle is the way. Dat tweede, daar kan ik iets mee.

Wordt vervolgd.

167/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

De onverwachte voet tussen de deur

Ik was aan de telefoon met de nabestaandendesk van een van de banken van mijn moeder.

Emotionele administratie

Het is een proces, het overnemen van die rekeningen. Je moet een bewijs van overlijden en een erfrechtverklaring hebben om te bewijzen dat ze op je naam mogen. Het is allemaal te doen, maar een het is administratief gedoe. En emotioneel, natuurlijk.

Ik wist niet zeker of het bij bank2 gelukt was. Watn bank1 stuurt me telkens updates over de status. Maar bank2 doet dat niet. Dus ik was maar even gaan bellen. Het is de bank waar de hypotheek van haar huis loopt, dus handig om toegang te hebben tot de rekening en te weten hoeveel er op staat.

Ik moest eerst een heleboel vragen beantwoorden om te verifiëren dat ik het was. Begrijpelijk. Al waren het wel erg veel vragen, inclusief mijn bankpasnummer (wat als je helemaal geen klant bent bij die bank?, vroeg ik me af terwijl ik antwoord gaf).

Uiteindelijk bleek alles geregeld te zijn. Dus dat was mooi. Ik bedankte de persoon aan de lijn vriendelijk en wilde ophangen, want al met al had het vrij lang geduurd allemaal. Maar hij wilde nog even doorpraten.

“Ik wil u graag nog 1 vraag stellen”, zei hij, “over de hypotheek”. Het klonk alsof er nog een officiële reden was om daar over te beginnen. Alsof dit de volgende verplichte vraag was. Het was iets in de toon, denk ik.

Nog 1 vraag

“Kunt u vertellen wat u met de woning gaat doen? Gaat een van de erfgenamen de woning overnemen? Of gaat u de woning verkopen?”

Ik was een beetje verbaasd. Want de bank heeft natuurlijk helemaal niets te maken met onze plannen. Als de hypotheek maar betaald wordt. Dus ik vroeg hem waarom hij dat wilde weten.

Er volgde een heel verhaal over mogelijkheden, speciale voorwaarden en dat een erfgenaam misschien de hypotheek kon overnemen. En dat het in dat geval handig was om even een afspraak te maken met een collega.

Ik bedankte vriendelijk en zei dat we zeker op de lijn zouden komen, mochten we iets willen doen.

Ik hing op met een beetje een naar gevoel.

Verandering doet kopen

Ik kan me goed voorstellen dat dit hét moment is voor de sale. Niet alleen omdat er geld mee gemoeid is (verkoop van een huis!) waar vervolgens misschien weer nieuwe vragen uit voort komen en nieuwe bankproducten.

Maar het is breder dan dat. Bij grote levensgebeurtenissen valt nu eenmaal geld te verdienen: geboorte, overlijden, trouwen, scheiden. Dat zijn de momenten dat mensen geld uitgeveven. Maar ook de momenten dat ze openstaan voor verandering. Omdat ze kwetsbaar zijn.

Ik heb ooit een artikel gelezen, toen ik in de VS woonde, over hoe grote supermarktketens klantgegevens bestuderen om dit soort levensveranderingen te kunnen voorspellen en vervolgens dmv aanbiedingen te kunnen inspelen op veranderingen. Omdat mensne niet zo maar van wasmiddel of margarine veranderen. Maar wel op dit soort momenten.

De voet tussen de deur

Ik ben zelf een oud-marketeer, zelfstandig ondernemer en salespro. En ik ben vaak gecharmeerd van goede salestechnieken. Ik houd van goede marketing en van goede verkopers.

Maar dit?

Dit was toch niet helemaal ethisch, vind ik.

Je bent kwetsbaar, als nabastaande. Je komt tercht in een juridisch en financieel gedoe waar je waarschijnlijk nog nooit mee te maken hebt gehad. Dat merkte ik ook aan de toon en inhoud van het gesprek: het was toegespitst op mensen die niet weten wat ze overkomt.

Als je belt over de rekening van iemand die overleden is, bel je voor hulp op een kwetsbaar en moeilijk moment.

En dat is, hoe jammer ook voor de bank, niet het moment om je voet tussen de deur te proberen te krijgen.

Stuur volgende keer vooral een foldertje met de post, zou ik zeggen, best bank.

166/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Frans Hals is goed gezelschap

Ik was naar het Frans Hals Museum, vandaag. Niet echt met opzet. Maar omdat ik een beetje down was na het zoveelste bezoek aan mijn moeders huis (in de buurt van Haarlem) om spullen en papieren op te halen.

Ik dacht eigenlijk dat ik er nooit geweest was. Tot ik het poppenhuis zag. Toen wist ik het weer. Favoriet van mijn moeder, dat poppenhuis.

(ooit vond ze een enorm poppenhuis bij het grofvuil, nam het mee naar huis, en ging het met mij kamer voor kamer opknappen met stalen behang. ik denk dat ze aan dat opknappen zelf nog meer lol had dan ik. maar ik speelde heel graag met mijn poppen en mijn poppenhuis dus dat hadden we gemeen)

Een museum is een goede plek als je alleen wilt zijn met je eigen gedachten en/of afleiding zoekt. Je hoeft met niemand te praten, behalve met de mensen van de kaartverkoop. Je bent met gelijkgestemden, met wie je oogcontact kunt zoeken als je wilt maar je hoeft niets. Je kunt gewoon alleen zijn met kunst.

(met mijn moeder naar een museum – het was mijn moeder die mijn liefde voor kunst en voor musea aanwakkerde – was altijd leuk maar we waren geen museummatch. zij wilde bij ieder schilderij stilstaan en het er over hebben, terwijl ik graag dingen oversla die me niet aanspreken en lang stilsta bij dingen die me wel aanspreken. en daar wil ik dan zelf over nadenken en niet over praten. ik zie ons tweeën zo weer voor me, mijn moeder opgetogen over een schilderij, ik ongeduldig wachtend tot we verder mochten. ik wou dat ik nog wist wat ons laatste museumbezoek was samen)

Je zou verwachten dat het superdruk is in het Frans Halsmuseum, in augustus, maar nee. Er waren bijna geen mensen. Ergens in de marketing van Nederland vakantieland doen we iets verkeerd. Het is een stuk leuker om rond te lopen door de straatjes waar Frans Hals zelf ooit liep, dan door Amsterdam in de zomer, lijkt me zo. Maar goed. Kwam mij goed uit.

Frans Hals was baanbrekend in de ongedwongen poses die zijn geportretteerde aannamen op de schilderijen, in de losse en snelle manier waarop hij schilderde, alsof hij een foto nam.

Soort koning van de geschilderde selfies. Maar dan uit de 17e eeuw.

Ik genoot het meeste van de zaal met landschappen. Een mix van kunst uit de tijd van Frans en kunst uit de 20e eeuw.

Door die zaal zag ik eigenlijk hoeveel ik leer van het boek waar ik al maanden mee bezig ben (‘Dat kan mijn kleine zusje ook‘). Jaja. Je moet je middelbare leeftijd eer aan doen mensen en Kunst gaan begrijpen. Je gaat opeens zien wat er bijzonder is, wie zich liet inspireren door Van Gogh, dat soort dingen.

Mijn favoriete periode is zo langzamerhand 1850-1950 en daar waren flink wat voorbeelden van. Er hangt zelfs een vroege, figuratieve Mondriaan.

Prachtig.

Kunst is zowel troostend als inspirerend. Geen idee waarom.

Frans Hals was in ieder geval goed gezelschap, vandaag.

PS Ik maakte een foto van twee vazen, ergens in een van de ruimtes. Ik moest er om lachen. De vorm is zo 17e-eeuws, de teksten niet. Ze stonden pontificaal in een prachtige, oude ruimte die 17e-18e eeuw ademde. Er stond geen bordje bij maar de andere aardewerken kunst, op de gang ernaast, was van deze man. Dus ik denk dat dit er bij hoorde.

165/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Afstand

Ik was op vakantie en dat was lekker. Maar op vakantie neem je jezelf mee. Je kunt niet weglopen van jezelf en je gedachten. Je kunt jezelf alleen even op pauze zetten.

Het was niet mijn topjaar, mijn 51e levensjaar, of liever gezegd: 2025 tot nu toe. Ik ging de zomervakantie in met een gevoel van vermoeidheid maar ook met een grote vraag. En meerdere uitdagingen.

Ik kon niet alles vermijden (de afhandeling van mijn moeders nalatenschap, bijvoorbeeld, gedoe met bankpapieren, etc. etc.) maar de vrage kon ik even laten voor wat ze waren.

Ondanks momenten van grote stress was het toch een fijne vakantie.

En op de terugweg in de auto begon het te dagen. Toen ik weer thuis wakker werd, na de eerste nacht terug, zag ik het opeens, het antwoord op een van mijn Grote Vragen. Die vooral bestond uit: ‘Waarom’?

Ze zeggen vaak dat je afstand nodig hebt om dingen helder te zien en dat klopt natuurlijk. Afstand in meters, afstand in tijd, het helpt.

Je kunt alleen geen afstand nemen van jezelf.

164/1000

Elja Daae - Over Elja & meer