Elja Daae's Blog, page 9

Zonder frictie geen glans, of zonder wrijving geen verandering, of …

Foto: Jared Verdi

Ken je dat? Het gevoel dat je een roepende bent in de woestijn? Ik had het er van de week over met iemand. Onze conclusie was dat het vaak voortkomt uit een diepe passie die niet door iedereen gedeeld wordt. Maar ik weet niet of dat nu echt de oorzaak is. Of dat het gewoon een kwestie is van de verkeerde boodschap op de verkeerde plek.

Toevallig sprak ik vorige week ook iemand anders over hetzelfde gevoel. Bij haar rondom het onderwerp van vaccinaties. Omdat het haar vak is, weet ze er heel veel van. Maar haar kritiek op nieuwe producten werd een tijd lang weggezet als ‘wappie’. Ook al was die kritiek gestoeld op inhoudelijke kennis.

Geen leuk gevoel, als mensen je niet serieus nemen en niet luisteren naar wat je te zeggen hebt. Vooral niet als het gaat om een onderwerp dat je belangrijk vindt.

Als niemand iets van je aanneemtfoto: NEOM

Zelf had ik het een keer met iemand die ik erg bewonder en die bereid was een praatje te komen geven. Maar niemand uit mijn directe omgeving had daar interesse in. Dus niemand kwam opdagen.

Het was een pijnlijke confrontratie met mijn onvermogen om duidelijk te maken waarom dat praatje belangrijk was. Maar vooral met wat dat eigenlijk zei over mijn positie in die groep.

Ik heb het ook een keer gehad in een baan, lang geleden. Op 1 dag probeerde ik 3 keer om collega’s ergens van te overtuigen. Drie keer andere onderwerpen, waar ik alledrie verstand van had. Maar drie keer zonder resultaat.

Ik begreep er niets van. Heel lang had ik een strategische rol gehad in de organisatie, met mandaat en autoriteit. Mensen luisterden naar wat ik zei en namen dingen van me aan. Ook al was het een informeel mandaat.

Pas de derde keer dat het gebeurde realiseerde ik me dat het feit dat mijn collega’s niets van me aannamen een teken was van hoe ze naar me keken. En dat dat weer voortkwam uit iets anders: mijn nieuwe positie in de organisatie. Geen mandaat meer. En geen autoriteit.

Het is al jaren gelden, maar ik kan het me het nog precies herinneren, het moment dat ik me dit realiseerde. Ik stond in de keuken toen ik voor de derde keer die dag de telefoon ophing. Ik herinner me dat ik bijna stond te stampvoeten van frustratie.

Niets voor mij. En dat wist ik zelf ook wel. Daarom zag ik opeens het licht. Opeens begreep ik wat er aan de hand was.

Zoals S. van de week tegen me zei, over de boeddhistische kijk op het leven: het gaat om het accepteren van de realiteit, van de situatie zoals die nu is (dank S!). Maar dan moet je hem wel eerst zien, he.

Makkelijker gezegd dan gedaan.

Iets kan heel lang gaande zijn, voordat je wakker durft te worden of wakker wordt geschud en je het opeens ziet. De realiteit onder ogen zien is soms echt heel pijnlijk. Laat staan de realiteit accepteren.

Net als dat ene moment lang geleden: alsof iemand een emmer koud water over me uitstortte. Pijnlijk, maar helder.

Preaching to the choirfoto: Andrea Zanenga

Wat is daar nu het omgekeerde van, vroeg ik me af? Ik denk dat dat is dat je mensen die al hetzelfde vinden probeert te overtuigen.

Zo’n moment had ik vorige week. We waren met een groep gedreven experts aan het discussiëren over iets dat we allemaal belangrijk vinden en waarvan we vinden dat er onvoldoende aandacht voor is, onvoldoende bewustwording. Waarom we dat niet over de bühne weten te krijgen, was de vraag. Tot iemand wees op het feit dat we aan het preken waren voor eigen parochie. Preaching to the choir.

Best een lekker gevoel, als je het allemaal met elkaar eens bent. Maar eigenlijk ook een slecht teken. Want waar zijn de tegengeluiden? Waar ligt de nuance? En hoe kom je aan andere perspectieven?

Als je wilt weten waarom iets niet lukt, moet je het misschien niet vragen aan de mensen die het allemaal met elkaar eens zijn.

Verandering vraagt frictie

Roepen in de woestijn of mensen die het met je eens zijn proberen te overtuigen: het is allebei niet zo zinvol. In beide gevallen heb je eigenlijk onvoldoende frictie.

De roepende in de woestijn moet zich eens afvragen of dat nou echt de beste plek is voor dat geroep. Want als niemand naar je luistert, ook niet als je gelijk hebt, zegt dat iets over je omgeving en jouw plek in die omgeving.

En degene die probeert gelijkgestemden te overtuigen, moet de verandering eens ergens anders gaan zoeken. Want over het algemeen moet je voor verandering nieuwe mensen ergens van overtuigen, niet de mensen die er al in geloven.

Tsja.

Zonder wrijving geen glans.

En zonder frictie geen verandering.

130/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Love story, continued

“Ik heb over je geblogd gisteren!”, zei ik tegen AM. Ze had het nog niet gezien. Het zou natuurlijk kunnen dat ze niet ieder blog leest, hoe gek dat ook klinkt.

We hebben allebei zoveel om mee te dealen dat we elkaar telkens misliepen telefonisch. Dat is jammer en fijn tegelijk: door haar weet ik dat ik niet de enige ben die worstelt met deze fase van mijn leven. Wat een enorme troost is en ook iets om samen om te lachen. Wat een mazzel heb ik toch dat ze in mijn leven kwam (of ik me in het hare vocht?). Ik zal Twitter altijd dankbaar zijn.

Terwijl ik sip en down onderweg was naar de moestuin (waar zij mij en de buurman wist uit te leggen dat we woelratten hebben, zonder dat ze de hoopjes aarde had gezien! Nog een supertalent), waren we aan het bellen.

‘Wat kan ik voor je doen?’, vroeg ze. ‘Met jou bellen is genoeg!’, zei ik, en ik meende het.

Nadat ik sip had lopen opsommen wat er allemaal moeilijk is in mijn leven, kreeg ik een dosis relativeren via de telefoon. Die ga ik hier niet herhalen maar het was een typisch vleugje Amsterdam-Noordse nuchterheid meets Italiaans realisme.

Ze gaf me ook een paar veren. Die ik best wel nodig had, merk ik.

“Jouw gedachtes zijn zo bijzonder, dat de KB ze heeft gearchiveerd!{” zei ze. En zo is het.

Dank AM! Er is niemand zoals jij in de hele wereld. <3

129/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Nano tips, meta effect

Nano charismacursus LinkedIN

Ik zat een beetje op LinkedIn te scrollen vanochtend, toen ik een schermvullende video te zien kreeg. Een LinkedIn Learning cursus, was het. Om ‘magnetisch charisma’ te ontwikkelen.

Ik wil best magnetisch charisma. Of ik wil best meer magnetisch charisma.

Nu ik er over nadenk is mijn charisma niet altijd zo magnetisch gebleken de laatste tijd. Dus misschien wil ik vooral meer magnetisch charisma.

Hoe dan ook, 10 minuten om magnetisch charisma te krijgen! Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn.

LinkedIn leren

Charisma, leer ik in de eerste 40 seconden, zorgt er voor dat mensen mij leuker vinden waardoor mijn invloed toeneemt. Maar dat niet alleen: het zal me helpen om betere relaties te ontwikkelen, meer zelfvertrouwen te krijgen en mijn social skills te versterken.

(ik dacht eigenlijk dat zelfvertrouwen een oorzaak was van dat charisma, maar het blijkt een gevolg. Nu al iets geleerd!)

In 10 minuten magnetisch charisma ontwikkelen is eigenlijk de logische iteratie van al die andere mooie cursussen van de afgelopen 20 jaar. Waarin je kon leren om een succesvol ondernemer of coach te worden en zelfs om datzelfde weer aan anderen te leren volgens een soort van pyramide-constructie; om minimaal 100.000 euro per jaar te verdienen als zzp’er; om rijk te worden met het verkopen van etherische olieën; om miljonair te worden met een 4-urige werkweek; om eenvoudig leads te genereren via LinkedIn in een paar uur per week; en zo meer.

(ik heb het wel eens angstmarketing genoemd, omdat het een manier van vermarketen is die perfect inspeelt op onze diepste angsten. maar dat is natuurlijk een beetje de downermanier om er naar te kijken)

Meestal moest je daar een duur programma voor afnemen met eindeloze uren online video’s, live webinars en soms – als je genoeg betaalde – zelfs live bijeenkomsten met een magnetisch charismatisch persoon.

Maar sommige dingen kunnen nu ook gratis*, in 10 minuten.

Warmte

Wat je nodig hebt om charismatisch te zijn is, warmte, vriendelijkheid en geloofwaardigheid, lees ik. Zie screenshot hierboven om te leren hoe je dat doet, want uiteraard zijn er ’tips’ (lees: trucs): mensen aankijken als je ze ontmoet, spiegelen, iemands naam gebruiken.

Charismeren kun je leren!

De mevrouw in de video is inderdaad charismatisch. En mooi. En energie. Ze is iemand die fijn is om naar te kijken. Wat dat betreft onderstreept ze haar eigen boodschap. Het verhaal is rond.

Het is wel heel nano

Ik struikelde wel even over dat NANO tips.

WAT ZIJN NANO TIPS???

Microscopisch kleine tips?

Het klopt dat het om videootjes van 40 seconden gaat:

Binnen die 40 seconden krijg je dan ook nog eens nano-nanotips. Zoals deze:

Gebruik iemands naam (plus wat nanonanonanotips om die naam ook te onthouden zodat je hem kunt gebruiken);Gebruik pauzes van 3 seconden (in alles);Zorg voor oogcontact;Loop bij presentaties naar het midde van de zaal, wees stil tot iedereen stil is, zorg dat je de mensen aankijkt en ga dan pas spreken; enGebruik simpele woorden.

Goed om te weten dat je hele grote veranderingen in je persoonlijkheid kunt doorvoeren en het daaraan gekoppelde effect kunt bereiken met hele kleine tips.

Als ik er zo over nadenk is het niet zo zeer een cursus in magnetisch charisma, maar een cursus in het faken van magnetisch charisma.

Even serieus

Ik zag later pas in het screenshot dat het bericht waarin de cursus wordt gepromoot 51.78 likes had en 1.291 commentaren. Maar omdat het om een advertentie gaat, is het bericht zelf niet meer vindbaar. De cursus op LinkedIn learning heeft 4.775 beoordelingen met gemiddeld 4,5 sterren, van de 5.

Maar voordat je onder de indruk bent van de enorme hoeveelheid reacties, deze cursus is 2 jaar geleden opgenomen (kan natuurlijk ook bijna 3 jaar zijn). Als je een advertentie op je eigen platform met miljarden mensen 2 jaar lang laat lopen, krijg je vanzelf 50.000 likes.

Maar de advertentiestrategie van LinkedIn en bijbehorende slim georganiseerde ‘social proof‘ daargelaten: wat is dit? Hoe kan het dat we de overtreffende trap van onzin hebben bereikt (charisma kun je aanleren, voor charisma heb je geen zelfvertrouwen nodig, in 10 minuten kun je leren charismatisch te zijn, er is zoiets als magnetisch charisma want gewoon charisma is niet genoeg, door 3 seconden te pauzeren voor je spreekt wordt je charismatisch)?

De gekte is compleet.

Niets ‘nano’ aan.

127/1000

* LinkedIn Learning krijg je als je een premium abonnement op LinkedIn neemt. En ja, er zitten ook nuttige, goed in elkaar gezette cursussen tussen.

Elja Daae - Over Elja & meer

Poging 3

Dit is poging 3 vanavond. Het gaat niet zo lekker met het bloggen vandaag. Er is veel om over na te denken maar niets om over te bloggen.

Mijn brein is volgens mij op standje onderbewust. Aan het verwerken, analyseren, archiveren en concluderen. Ik weet niet eens zeker wat er dan precies verwerkt wordt. Er is genoeg om uit te kiezen momenteel.

Dus werkt mijn brein, terwijl ik in de moestuin werk (die er sinds vandaag een stuk georganiseerder uit ziet, phew), lees, TV kijk, candy crush speel.

Eigenlijk is dat precies wat ik al doe sinds 3 april, toen mijn moeder overleed, althans in mijn vrije tijd. Lezen, TV (alle seizoenen van zo’n stomme serie met mensen op een luxe boot), candy crush, moestuin. En bloggen. En repeat.

Het is alsof ik zelf niet eens precies weet wat mijn brein aan het verwerken is. Alsof ik er zelf niet bij kan. Alsof ik in een soort van tussentijd zit. Liminaal.

Kortom. Niets te melden, vandaag.

126/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Filosofische discussies

Ik had een inspirerende dag vandaag. Wat een mazzelaar ben ik dat ik deze week niet een maar twee keer met allemaal slimme mensen om tafel mocht zitten om mee te discussiëren en van te leren.

Vandaag ging het over de vraag wat we als samenleving moeten weten over de invloed van generatieve AI op informatie en wat de wetenschap daarin kan betekenen.

Ik heb ook een nieuwe term geleerd: epistemic agency. Dat gaat over de vraag of je zelf controle hebt over wat je gelooft. Ehm. Denk ik.

Ik heb het even opgezocht:

Epistemic agency is the ability of people to assert their knowledge processes including the way they acquire, evaluate and use information. The capacity is most important since it helps people to start thinking independently about knowledge and thus, make decisions based on accurate information. (bron)

Lekker belangrijk, denk je misschien, terwijl je er bewust voor kiest om dit blog te lezen waarvan je zeker weet dat ik het geschreven heb

Maar even serieus, de vraag die centraal stond vandaag was wat generatieve AI doet met de manier waarop we informatie krijgen, evalueren en gebruiken. En natuurlijk: als generatieve Ai invloed heeft op die processen, wanneer en hoe?

En dan vooral de vraag: hebben we er invloed op? Kunnen we informatie nog voldoende beoordelen?

En zo nee: is dat erg? En zo ja: waarom en wanneer?

Het was een fascinerende discussie discussie.

Nu jij weer!

125/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Poneren kun je (af) leren

Ik las een bericht op LinkedIn, van de week, van iemand die ik ken. Eerstegraads netwerk, ja. Niet dat ik iedereen uit mijn eerstegraads netwerk ken! Maar dat is een andere discussie.

Ik denk dat het hele bericht een reactie was op een discussie binnen het vakgebied van die persoon of misschien een discussie in de media. Maar dat stond er niet. Het was daarmee ook meteen een beetje een bericht voor ingewijden. Toch was ik geintereseerd. Er sprak passie uit.

Maar het was zo’n bericht dat geen voldoening geeft. Een beetje zoals avondeten bij de McDonalds: het is even lekker maar je hebt al snel weer trek.

In dit geval legde het bericht uit dat een bepaald thema belangrijk was en waarom het belangrijk was. Maar daarna hield het op.

Dis belangrijk. Punt.

Er was geen conclusie, geen oproep, geen vraag om reacties en geen aankondiging van wat de auteur aan het probleem ging doen.

Ik moest denken aan wat ik ooit leerde van Cecile: dat je als je conversie wil moet je je social media bericht niet starten met informerende zinnen waar niemand het mee oneens kan zijn.

“AI kent veel risico’s maar ook veel kansen.”.

“De huizenmarkt blijft krap de komende jaren.”

Ik maak me er ongetwijfeld regelmatig schuldig aan. Ik weet niet hoe dit heet in copy writing, van die berichten die de discussie meer doodslaan dan aanwakkeren en die je niet oproepen om iets te doen. Zelfs niet om te reageren.

Het deed me denken aan het poneren van een mening.

po·ne·ren (poneerde, heeft geponeerd) 1stellen, naar voren brengen: een stelling poneren

(bron)

Dit is belangrijk! Hierom! Dus!

Punt.

Ik ga toch ook maar wat beter opletten op wat ik schrijf op LinkedIn, denk ik.

Of hier! (al is het hele doel van dit blog om te poneren … toch ben ik blij als jullie reageren … dus tsja …)

124/1000

PS de foto is van het luxe cruisschip waar ik vorig jaar met mijn familie mee op reis was op uitnodiging van mijn vader. Iedere dag een nieuwe mat in de lift met daarop de dag. Misschien omdat je anders niet meer wist welke dag het was? Het doet me denken aan poneren en aan het verkondigen van algemeenheden: HET IS VRIJDAG. En toch vond ik die mat leuk!

Elja Daae - Over Elja & meer

Community management maar dan anders

Soms herken ik mezelf niet meer, lieve lezer. Wie had gedacht dat ik nog eens termen als ‘multi-stakeholder aanpak’, ‘quadruple helix’ en ‘publiek-private samenwerking’ zou gaan gebruiken? En dat niet alleen: dat ik er ook nog eens een mening over zou hebben?

Het is nogal een reis geweest tot nu toe, het leven als ambtenaar. Diepe dalen, hoge pieken plus een onverwachte match tussen mijn specifieke skills en wat er nodig is in beleidswerk. Zoals het vormgeven van en actief deelnemen aan samenwerkingsverbanden. Of, eh, communities.

Ik ken iemand die zich ‘community manager’ noemt om te benoemen wat hij doet in allerlei samenwerkingsverbanden, publiek-private samenwerkingen, evenementen en netwerken. En misschien is dat wel een goede naam. Al zal niet iedereen de inhoud, het belang en de complexiteit van zijn werk daarmee op goede waarde schatten, vermoed ik.

Maar ja, hoe noem je het dan? En het verdient een naam, want het is een manier om samen dingen gedaan te krijgen die het verdient benoemd en bestudeerd en verbeterd te worden. Werken in samenwerkingsverbanden tussen overheid, wetenschap, organisaties die de samenleving vertegenwoordigen (‘het maatschappelijk middenveld’) en het bedrijfsleven vraagt om specifieke vaardigheden van de persoon die zich inzet om dingen gedaan te krijgen.

Als je multi-stakeholder projecten, de quadruple helix en publiek-private samenwerkingsverbanden omdoopt naar communities, kijk, dan worden de dingen wat makkelijker te begrijpen. Netwerken/communities, dat is een oude passie van mij. Althans, de online variant. Ik moest even op LinkedIn spieken, maar in 2012 deed ik een paar opleidingen voor het vak van ‘community strategist’.

Net als in de online variant vragen ook offline varianten heel veel inzet en energie, duidelijke communicatie met een heldere boodschap en een gemeenschappelijk doel, heel veel onderlinge verbindingen en een bereidheid om er samen iets van te maken. En dat maakt het even leuk en interessant als het in 20212 ook al was.

Dus dat ik gisteren de hele dag in Groningen met wetenschappers kon praten over AI en over de vraag hoe je samen kunt werken met een heleboel verschillende organisaties met verschillende belangen was weer een feestje.

(er volgt nog een mooi magazine met een verslag van de dag, via deze LinkedInpagina vermoed ik)

En ook reden voor deze reflectie: er is een wereld voor me opengegaan, sinds ik bij de overheid werk.

123/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Doemlezen is leuker met zijn allen

Ik ben een beetje aan het doemlezen, vandaag. Te veel tijd om handen. Of misschien is het meer een kwestie van eindelijk weer tijd om te lezen. Want wat zo’n groot deel van mijn dag was als zzp’er die haar geld verdiende met kennis, is tot vrijwel niets geslonken in mijn werk in loondienst. Toepasselijk, gezien de eerste twee artikelen die ik hieronder met je wilde delen en die gaan over productiviteit en tijd.

Doemlezen wil niet zeggen dat wat ik lees niet waar is, of niet interessant. Maar ik moet je even waarschuwen dat het niet allemaal even vrolijk stemt.

Aan de andere kant: realisme is niet altijd vrolijk. En pas als je realistisch bent, kun je de wereld veranderen. Daarom: ga er voor zitten en lees lekker mee.

1. Wie bestuurt de wereld?

Ik weet niet meer hoe ik ooit terecht kwam bij de nieuwsbrief van Ed Zitron. Eerlijk gezegd wist ik tot ik hem net opzocht niet eens precies wat hij deed. Gezien zijn scherpe toon en totale lak aan de gevestigde orde (vooral die in de tech industrie), dacht ik dat hij journalist was.

Ik lees niet al zijn posts, want net als ik is hij een veel-blogger maar dan met veel langere stukken. Dus ik had dit artikel niet gelezen, maar zag wel overal verwijzingen: The era of the business idiot.

Dit lange epistel is nu al een klassieker. Het is, als ik heel eerlijk ben, een beetje boos en mogelijk zelfs een beetje vilein. Maar het verwoordt veel dingen die zie, denk en voel. Vooral als het gaat om (generatieve) AI. Read at your own peril.

2. Wat we nodig hebben en waarom we er geen tijd meer voor hebben

Het is een heel ander artikel maar overlapt met de grote thema’s uit Zitron’s stuk dat ik hierboven noemde: The radical power of lummelen. Geschreven door – je verwacht het niet – een bankier. Maar dan wel bij de Triodos bank. Mooi en uitgebreid stuk over waarom tijd zo kostbaar is geworden en wat dat met ons doet.

Los van het artikel, dat vol zit met verwijzingen, onderbouwingen en interessante modellen, triggerde hij iets bij mij met zijn verwijzing naar de zelfdeterminiatietheorie. Die draait om de vraag hoe mensen blijven groeien en leren vanuit motivatie.

Ik probeer dit rabbit hole niet te veel in te duiken, maar motivatie (lees ik) vraagt om autonomie, competentie en verbondenheid. Logischerwijs leidt een gebrek aan (een van) die dingen tot een gebrek aan motivatie. Ik vond het confronterend maar verhelderend.

3. Goede redenen om te blijven bloggen

Dit artikel valt niet in de categorie doemlezen, denk ik althans: We need to rewild the inernet (met dank aan Frank, gelukkig is de leesmap er weer). Het legt feilloos bloot hoe we het internet zijn gaan zien als hetgeen een beperkt aantal poortwachters ons voorschotelt maar ook hoe dat poortwachten veel en veel dieper gaat dan je misschien had verwacht.

Het raakt aan hele grote thema’s, waar je als internetgebruiker misschien niet zo mee bezig bent. Maar waar ik vanuit de grote beleidsvraagstukken van deze tijd wel over nadenk, daartoe gedwongen door kritische wetenschappers en multistakeholder gremia die dezelfde boodschap hebben.

Voor wie dit onderwerp interessant vindt, is deze aflevering van de podcast van techpolicy.press interessant: What the history of internet governance tells us about the future of tech policy (of luister via YouTube). Het is een interview met iemand die betrokken is geweest bij de oprichting van ICANN, de organisatie die gaat over de domeinnamen en IP-adressen, oftewel: het internet.

De palmolie in je dagelijkse online gebruik

Het is een beetje taaie kost allemaal, maar belangrijk om te weten. Als het internet althans belangrijk voor je is. Het is net als met je gebruik van ChatGPT, of het eten van pindakaas en hazelnootpasta: als je niet weet wat er in zit en hoe het gemaakt wordt, draag je soms bij aan grote bewegingen waar je helemaal niet achter staat.

Ik troost me met de gedachte dat mij doemlezen in ieder geval gevoed wordt door bronnen die ik zelf heb gekozen, in plaats van een alwetend algoritme.

122/1000

PS Ik ben geen van de boeken op de foto aan het lezen en ben dat ook niet van plan. Ik weet niet meer waarom ik de behoefte voelde om deze foto te maken tijdens een weekendje in het VK laatst.

Elja Daae - Over Elja & meer

Besties

Vandaag sprak ik iemand die 4 vriendinnen heeft die ze al vanaf de peuterschool kent. Vanaf dat ze 4 of 5 was. Ze woont ook in het dorp waar ze is opgegroeid. En hun kinderen gaan naar dezelfde basisschool en middelbare school als hun ouders. En dezelfde hockeyclub.

Het was vooral een veilig gevoel, zei ze, om op te groeien met een vaste groep vriendinnen die op dezelfde scholen zaten en in dezelfde klassen. Dat kan ik me goed voorstellen. Want omgekeerd is het misschien niet zo zeer onveilig, maar soms wel eenzaam om niet die basisvriendengroep te hebben als je jong bent.

Ik ken niemand meer uit het dorp waar ik ben opgegroeid. Het was daarom extra bijzonder om mijn oude buurjongen te zien, op mijn moeders uitvaart laatst. Voor het eerst in ruim 30 jaar.

Het was gek om in die 10 minuten dat we elkaar spraken te ontdekken hoeveel hij nog wist. Alsof er uit het niets een getuige uit mijn jeugd opstond die mijn eigen herinnering aan mijn jeugd valideerde.

Dat is natuurlijk ook een belangrijk voordeel van vrienden uit je jeugd: zij kenden je eerder dan je partner. Naast je ouders en eventuele broers of zussen, zijn zij de getuigen van je jeugd. Als enigen zien zij wie je was in de persoon die je nu bent. En kunnen ze je hele levenslijn tekenen.

Ik heb geen vrienden uit mijn jeugd, of van mijn middelbare school. Mijn vriendenkring is anders samengesteld. Vriendin uit mijn jaarclub, vriendin uit mijn eerste baan, vriendin die ik op de school van mijn kinderen heb leren kennen, vriendin die ik van Twitter ken, vriendinnen uit mijn tijd in het buitenland … het is een diverse groep die elkaar eigenlijk nauwelijks tegenkomt. In sommige gevallen zelfs nooit.

Voordeel van mijn vriendenkring is dat er altijd ruimte is voor nieuwe vrienden. Iets dat (heb ik gemerkt) bij mensen die al van jongsafaan dezelfde vrienden hebben, soms wat lastiger is. Maar als je zoals ik vaak gedwongen op zoek moest naar nieuwe vrienden, blijf je altijd open staan.

Mijn theorie is dat je misschien wel genoeg aan een handvol vrienden. Maar dat neemt niet weg dat je telkens opnieuw diepe vriendschappen kunt ontwikkelen rondom nieuwe interesses of nieuwe fases in je leven. Of bijvoorbeeld met collega’s.

Dus wie weet wie er nog op jouw of mijn pad komt?

121/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Plekje

Wij waren vandaag naar Westerveld, om een plekje uit te zoeken voor mijn moeders as. Het was een beetje een dromerig gebeuren. Door de omgeving, want het is een prachtige plek. Maar ook door de supervriendelijke begeleiding en uitleg. Zo liefdevol en met eindeloos geduld. We werden een uur lang rondgereden in zo’n golfkarretje om rustig te kunnen bekijken wat nou een mooie plek zou zijn.

Mijn moeder had hele specifieke wensen. Dat maakte het makkelijker.

Maar het was een gekke ervaring. Ook al omdat ik er al een keer geweest was, voor een vriend, toen ik 19 was. Dat was een heftige ervaring die ik in een roes heb meegemaakt, want ik kon me nog maar een paar dingen herinneren. Zoals hoe we door die bemoste heuvels liepen met zijn allen, diezelfde heuvels waar wij werden rondgereden vandaag. Volgende keer ga ik hem even opzoeken, denk ik.

Het is ook gek om eerst over de parkeerplaats te lopen waar mensen elkaar omhelsden, omdat ze op weg waren naar een uitvaart. Mijn broer en ik waren nogal casual gekleed en keken elkaar even aan: mag dat wel? Maar we hadden allebei direct het idee van wel. Want wij kwamen niet voor een uitvaart.

En toen reden we dus over zo’n prachtige oude begraafplaats. Je kunt er zelfs rondleidingen krijgen, en dat begrijp ik wel. Het is er prachtig.

Af en toe kwamen we mensen tegen met plantjes en schepjes of met bloemen. Veel mensen komen ieder weekend, vertelde de mevrouw van Westerveld.

Ik heb geleerd dat er zoveel verschillende wensen zijn en zoveel verschillende mensen. Dat de begraafplaats een soort welstandscommissie heeft, voor de hele oude monumentale gedeeltes waar niet ieder soort grafmonument is toegestaan. Dat er families zijn met een eigen mausoleum, en dat die ook nog steeds gebouwd kunnen worden als mensen dat willen.

En dat al die heuvels op Westerveld goed uitkomen, omdat in sommige culturen de doden liefst op heuvels worden begraven.

Ik heb ook gevoeld. Is dit een mooie plek? Zou ik hier willen komen? En dan dicht bij het pad of wat verder er van af? Bij het water of onder de oude bomen? Op de open plek zonder bomen? En dan ergens waar je er van alles bij mag plaatsen of waar juist striktere regels zijn en alles wat uniformer?

We hebben een plekje gevonden dat precies voldoet aan mijn moeders vereisten. Maar goed. Toch een beetje een gekke dag.

120/1000

Elja Daae - Over Elja & meer