Elja Daae's Blog, page 6

Kleine dingen

Na een vakantie in de Provence bedacht ik: het zijn de kleine dingen die het leuk maken om langere tijd in een nieuwe omgeving te verblijven. Die geven kleur aan je ervaring en je neemt ze mee. In dit geval is het zo langzamerhand een lange lijst van dingen geworden.

Het leven van van Gogh in de Provence, inclusief zijn kamer in het ziekenhuisDe muurgekko’s met hun mooie zuignappootjesDe eekhoorns in de cypressen (waarvan ik eerst dacht dat het vogels waren). Ze klinken als eksters.De grote, zwarte bijen die hun nesten in hout makenDe lokaal gemaakte shampoo op basis van olijfolieDe belachelijk mooie sjaals van MaPoesie (niet gekocht! Wel op de verlanglijst)De Tunesische olijfolie in de mooie fles die mee naar huis moest ook al was hij leegDe schaduwen die je krijgt als het licht op zijn felst is in hoogzomer (alles is mooi in het harde licht want alles heeft een schaduw)De cicada’s (die we al kenden van onze tijd in de VS), en de huls die ze achterlieten bij de deur van ons huisHet groen! Venkel, vijg, oleander, cipres, linde, walnoot, olijf, plataan, pijnbomen. Heuvels en tuinen vol. Tomaten die zo groot en lekker zijn dat je kunt vullen met burrata (idee!)Oranjebloesem (een struik! niet hetzelfde als de bloemen van de sinaasappel, heb ik ontdekt. Zouden ze ook in Nederland kunnen groeien?)Cezanne. Mijn boek heeft veel over hem te zeggen dus het kwam goed uit dat ik het bij me had toen we in zijn geboortestad waren. Wie wist dat vrijwel alles dat we als kunst zien terug te voeren is op hem, Van Gogh en hun vrienden? Ik nu wel. Ha! Ik begin Kunst bijna te begrijpen.Franse woontijdschriften. Ik heb al jaren geen geduld meer voor woontijdschriften maar ik ontdekte deze zomer weer de lol van bladeren en dromen. Ze zijn ongeveer de helft van wat ze in Nederland kosten. Century21.fr, de Franse makelaarssite. Ongegeneerd binnenkijken bij Franse huizen die te koop staan. Geen budget voor nodig. Handzeep in stukken in plaats van pompjes. In de Provence gebruiken mensen kennelijk echt nog stukken handzeep uit Marseille en de wasbakken hebben nog zo’n vakje voor echte zeep, Het hypnotische blauw van zwembaden en zeeZwemmen in een echt olympisch bad tussen de Fransen, waar het af en toe ruikt naar sigaretten (!!!) en waar om een of andere onduidelijke reden bovenop de muur een wulpse vrouwenfiguur staat (wat anders?)Zwemmen in turquoise water, tussen de rotsenDe lol van een tolpas waarmee je gewoon door kunt rijden bij de tolpoort en die het ook blijkt te doen in sommige parkeergarages (dank, ANWB en mijn vader voor de tip)Bruine lijven in het blauwe waterFotograferen. Gebouwen, schaduwen, geliefden, het groen, het uitzicht, mezelfVogels! Waaronder gieren boven ons in de lucht en de hop!

Vakantie! Het is niet alleen het opladen van mijn batterij, maar ook alles wat ik meeneem terug naar huis aan herinneringen en inspiratie (en olijfolie, shampoo, zeepjes in de vorm van cicada’s en heel misschien toch zo’n sjaal…van mijn verjaardagsgeld!).

163/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Groei is geen verplichting

Ik kwam een update tegen, op LinkedIn, van iemand die ik vaag ken vanuit mijn vorige werk. Het was een persoonlijk bericht: kennelijk was zijn huwelijk geëindigd afgelopen jaar, was hij naar een ander land verhuisd en was hij (gedwongen?) een nieuw carrièrepad ingeslagen als zzp’er.

De boodschap was dat allemaal niet erg was, want hij was gegroeid. Hij was blij. Hij had een nieuw pad in zijn leven.

Hij had het over ‘unsollicited growth’: groei waar je niet om gevraagd hebt.

Ongevraagde groei

Ik moest het even googlen: is dat een bestaande term om zoveel veranderingen aan te duiden? Het antwoord is nee: het is kennelijk niet echt een fenomeen. Zeker niet in het kader van persoonlijke ontwikkeling.

Aangezien ik het afgelopen jaar ook een heleboel veranderingen doormaakte waar ik niet om gevraagd heb, triggerde de term iets.

Tot ik bedacht dat unsollicited change niet echt hetzelfde is als unsollicited growth: veranderingen waar je niet om vraagt brengen vast wel iets teweeg. Maar het is een optimistische, individualistische manier van denken om te beweren dat er altijd groei mee gemoeid gaat.

Het is, nu ik er over nadenk, een teken van deze tijd dat dingen die je overkomen altijd een positieve wending nodig hebben. De premisse dat je er altijd beter van wordt.

Soms word je er slechter van. Of gewoon anders. Maar niet perse wijzer, gelukkiger of beter.

Neo-liberaal invididualisme?

Het is een romantisch (maar ook een kapitalistisch, individualistisch) idee dat het feit dat je huwelijk strandt of je baan stopt betekent dat je groeit.

Het doet denken aan de wijdverspreide en breed vermarkte boodschap dat dingen wel goed komen als je er maar in gelooft (‘manifesteren’). Of dat je gezond blijft als je maar alles doet om goed te eten. Of dat het met je werk wel goed komt als je maar voldoende leiderschap vertoont.

Het is een gifitige boodschap, verpakt in positiviteit. Want het omgekeerde van deze boodschap is dan ook waar. Als je ongezond bent, zul je wel ongezond geleefd hebben. Als je je baan verliest, zul je wel iets verkeerd hebben gedaan. Als je huwelijk strandt, was je waarschijnlijk geen goede levenspartner.

En als je niet groeit na tegenslag, doe je iets verkeerd.

Ik weet niet hoe we dit noemen, deze mentaliteit. Neo-liberalisme? De laatmoderne samenleving? De prestatiemaatschappij?

Hoe het ook heet: ik ben het er niet mee eens.

Vervelende ervaringen en gebeurtenissen voegen stukjes toe aan de puzzel die je bent als mens. Maar groei is geen verplichting bij tegenslag.

Broetry

Ik begrijp dat die kennis wil scoren op LinkedIn (zijn update had veel weg van de op LinkedIn bekende broetry). Dat hij vol is van zijn nieuwe omgeving en zijn nieuwe plan. En dat hij als gloednieuwe zelfstandig ondernemer moet laten zien dat hij er is.

Maar zijn bericht is vooral een voorbeeld van een individualistische, gifitige boodschap die we met zijn allen verkondigen.

Onbedoeld en onbewust.

Maar toch schadelijk.

162/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

De 51e

Het is zomer en ik hoef niet iedere dag te bloggen van mezelf, een oude traditie vanuit de vorige keer dat ik iedere dag bllogde. De zomer is voor andere dingen, voor niet werken, voor rust en reflectie en naar binnen kijken en niets doen. Maar omdat het vandaag mijn verjaardag is, kon ik het niet laten. Om het moment vast te leggen.

Mijn 50e levensjaar draaide in zekere zin om mijn moeder en om moeder-zijn. Ik heb een foto van mijn verjaardag vorig jaar waarop ik met mijn moeder bel. Het was geen leuk gesprek. Een paar dagen daarna werd het allemaal nog moelijker.

Het kwam weer goed gelukkig. Maar makkelijk was anders. En toen was het voorbij.

Deze 51e verjaardag krijg ik vo0r het eerst in 51 jaar geen felicitatie van haar. Dat was het eerste waar ik aan dacht om 12 uur vannacht.

Het geeft niet – het hoort erbij – en er is natuurlijk nog genoeg te vieren. Bijna alles, eigenlijk

Dus dat ga ik doen.

Geniet van je dag! 5 Augustus is meestal zonnig (als de afgelopen 51 jaar een indicatie zijn), dus ik zou de weersvoorspelling gewoon negeren.

160/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

De kamer van Van Gogh

De kamer van Van Gogh

Wij waren deze zomer in de kamer van van Gogh. Niet die ene. Maar de kamer waar hij daarna woonde. In de inrichting waar hij terecht kwam.

Sterker nog, de dorpelingen van Arles wilden hem niet terug.

Ironisch, aangezien hij nu hun belangrijkste attractie is, vermoed ik.

Van Gogh had last van depressies, en vertoonde soms verward en verontrustend gedrag. Het deed hem (eerst vrijwillig) in het ‘ziekenhuis’ belanden.

Ook al ging hij vrijwillig en betaalde zijn broer Theo, toch kon hij, volgens het A4-tje dat we kregen bij de ingang, niet ontsnappen aan de middeleeuws aandoende methoden die de zusters hanteerden. Er is een kamer waar je instrumenten kunt zien die ze gebruikten.

Hij schilderde wel. Hij had zelfs een kamer om te schilderen en een voor zijn schilderijen. 150 doeken in een klein jaar.

Het bijzondere is dat hij, omdat hij niet buiten de instelling mocht komen, alleen kon schilderen wat hij daar zag. Zoals graanvekden, de dokter, abdeee patiënten, de binnentuin en de bomen. En de irissen die in de tuin groeiden.

Zelfs The starry night schilderde hij vanuit zijn kamer. Zonder de tralies.

Gek toch. Tralies en toch schilderen zonder tralies.

Uitzicht

Het was gek om er rond te lopen. Het was er mooi maar erg sober, een kruising tussen de lugubere sfeer van een ouderwets ‘gesticht’ en het spirituele van een klooster.

Het was inspirerend en toch verdrietig. Net als Vincent zelf.

159/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Unchartered territory

Ik kreeg een knuffel van een collega, van de week.

Ik kwam haar tegen op de afdeling. ‘Hoe gaat het met je?’, vroeg ze. Ik overwoog om te liegen. Maar ik zei toch ‘Niet zo goed.’.

‘Dat weet ik’, zei ze. ‘Ik lees je blog’.

Het was een raar moment, want als mijn collega’s mijn blog lezen, weet ik dat niet. Ik kijk niet naar de lijst met abonnees en bovendien: de meeste lezers zijn anoniem.

Ik weet niet zo goed wat de sociale regels zijn. Het is in feite een soort van onverkend en onbekend gebied.

Als blogger gooi je alles de wereld in en daarmee ben je klaar. Niemand is verplicht om je te lezen. En niemand is verplicht om te zeggen dat ze je lezen.

Van de week belde mijn schoonmoeder, met dezelfde reden. Ze leest dit blog. Ze wilde even horen hoe het ging.

Ik denk dat er niet veel precedent is, eigenlijk, dat mensen met mijn type functie – waarin je met heel veel mensen te maken hebt in je werk – zo persoonlijk en zo veel bloggen.

Het geeft een nieuw vraagstuk: moet je als collega laten weten dat je meeleest? Moet ik mezelf toch meer beperken, is het gevaarlijk kwetsbaar om het zo te doen?

Ik weet dat ik het meeste waar ik mee bezig ben niet deel op dit blog. Maar jij weet dat niet.

Het is toch anders dan wanneer je zzp’er bent. Al weet ik niet precies waar het hek in zit. Misschien vooral dat er weinig mensen zijn met een groot zakelijk netwerk en een persoonlijk blog (of Insta, LinkedIn, TikTok, YouTube, etc).

Als ze al iets persoonlijks delen is het meestal 1) goed nieuws of 2) gerelateerd aan een hobby of interesse. of het is een eenzame persoonlijke update tussen de zakelijke berichten op LinkedIn.

Als je er zo naar kijkt zijn we in een nieuwe situatie terecht gekomen. Ik heb mijn blog als nevenactiviteit moeten aangeven in mijn personeelsdossier, maar verder zijn er geen regels. Noch voor mij, noch voor collega’s.

Ik heb wel (oud-) collega’s die bloggen of podcasten, maar dat gaat over hun werk.

Grappig.

Iets nieuws. Een persoonlijk bloggende ambtenaar. ik had het niet kunnen vermoeden, al die jaren geleden dat ik blogtraining gaf aan ambtenaren.

(nog los van het feit dat ik nooit zou hebben voorspeld dat ik er zelf een zou worden, een ambtenaar).

158/1009

Elja Daae - Over Elja & meer

Een volgend boek?

Het begint te kriebelen. Het is veel te lang geleden dat ik mijn laatste boek schreef. Misschien daarom ook al dat geblog?

Ik heb ooit al een start gemaakt met een outline. ‘Boek 3’ heet die folder. Maar feitelijk zou het mijn vierde boek zijn (los van het boek waar ik een van veel auteurs was), want dan is het eigenlijk boek 5.

‘Boek 3’ was een non-nonsens visie op ondernemen. Een beetje het antwoord op al die boeken en coaches die gouden bergen beloven en zeggen dat het allemaal makkelijk is.

Inmiddels is dat een beetje gek, als ambtenaar.

Dus nu denk ik over andere boekonderwerpen:

Boek3, maar dan breder, over werkHet leven Een urban fantasy serie. Met een ‘strong female lead’.Het onderwerp waar ik al jaren een privé blog over bijhoud (zie: het leven)Politiek? Beleid? Een no-nonsense visie op hoe de wereld werkt? Ooit, misschien.

(Niets over AI, of digitale transformatie! Pfff. Geen zin in)

Het is natuurlijk niet zo dat ik zo maar ga schrijven. Althans, niet zo maar publiceren. Los van het feit dat ik een uitgever moet hebben, mag het niet zo maar, zo’n nevenactiviteit. Afhankelijk van het onderwerp.

Maar ieder boek start met een idee. Je moet er eerst een tijdje over nadenken en over dromen.

Een boek is vaak een lang proces. Dat is de lol er van. Eerst het nadenken, dan het maken van een outline en het doen van onderzoek, dan het schrijven. En dan komt pas de moeilijkste fase: de marketing en promotie.

Ach. Er is tijd genoeg.

En daar is de zomer voor, toch?

Dromen.

157/1000*

* De oplettende lezer merkt misschien op dat er een fout zit in de telling. Ik heb mijn blog bijgewerkt en ontdekt dat dit blog 157 is in de serie van 1000. Vandaar de sprong van 154 naar 157. Ook meteen een nieuwe pagina gemaakt over dit project.

Elja Daae - Over Elja & meer

Kritische comments

Foto: unsplash

Ik zag een bericht op LinkedIn van het Koninklijk Huis over de bachelor van de prinses. Trots stond ze op de foto met baret. En ouders, zussen en oma. Ze zag er stralend uit en de familie ook.

Het kan niet makkelijk geweest zijn na die start, dacht ik bij mezelf. Leuk om te zien dat ze dat eerste gedeelte heeft afgerond. Helemaal omdat het over de AI-verordening gaat, een onderwerp waar we in mijn werk de afgelopen 2,5 jaar intensief mee bezig zijn geweest.

Je kunt je afvragen waarom het nodig is, zo’n bericht. Of het ons zou moeten boeien als burgers. En wat er nou zo bijzonder is aan een bachelor. Maar ik vond het gewoon leuk. Blije en trotse mensen en een Koninklijk Huis dat een persoonlijk gezicht laat zien.

Toen keek ik naar de comments. En bovenaan in mijn weergave stond een zure opmerking van iemand over de baret van de prinses en het vieren van de bachelor. Negatief en ook nog eens persoonlijk.

‘Arme man’, dacht ik. ‘Die zit niet lekker in zijn vel.’

Niets is makkelijker dan negatief zijn op social media. Je eigen onvrede uiten door anderen te bekritiseren of neer te halen onder het mom van ‘kritisch zijn’.

In het moment vraag je je niet af ‘Wat voegt dit toe?’? Wat jammer is, want de online wereld zou er anders uit zien als we ons af en toe afvroegen wat onze posts en opmerkingen nou toevoegen aan het leven van anderen. Want vaak is het antwoord: helemaal niets.

Het helpt niet dat negatieve emotie meestal goed scoort in de algoritmes die bepalen wat boven komt drijven. Niet voor niets stond deze betreffende comment bovenaan in mijn overzicht, als enige leesbare comment zonder door te klikken.

Niet dat dat altijd voldoende is, want ook positieve dingen kunnen soms weinig anders tot doel hebben dan anderen overtuigen van jouw geluk. Of gewoon, om je eigen ego. Kijk maar naar dit blog: het voegt soms misschien iets toe, maar is meestal gewoon een ego-oefening. Ik wil schrijven en ik wil gelezen worden – meer is het niet. Nou ja, misschien is het ook ‘ik wil verbinding’? Dat is op zich nog wel een mooi doel.

Maar negativiteit? Waarom?

Ooit, op de basisschool, kwam ik trots bij een vriendinnetje aan in mijn nieuwe jurk. In mijn herinnering was het een knalblauwe wijde jurk, maar misschien verzin ik dat. Wat ik nog zeker weet, is dat de moeder van mijn vriendin zei: “Oh? Kan je moeder dat wel betalen?”.

Mijn moeder was gescheiden en ze was, gehele tegen de dorpstraditie in, in ons huis blijven wonen. Dat was niet hoe het hoorde te gaan. Gescheiden vrouwen moesten kleiner gaan wonen in een ander deel van het dorp. Huurwoningen. Ze bleven zeker niet in ‘grote’ nieuwe huizen wonen.

Ik weet niet meer of ik nou overstuur was of niet. Wel dat mijn moeder me troostte.

Nadat ik uit het buitenland terugkwam, viel me op dat het typisch Nederlands is om altijd maar commentaar te hebben op anderen, liefst negatief, en dat dan te framen als ‘kritisch’ en ‘we zeggen gewoon wat we denken’. Maar in het buitenland leerde ik dat de wereld wat vriendelijker wordt als je je negatieve reacties achterwege laat of afzwakt.

Je zult me op het internet niet snel betrappen op negatieve reacties. Misschien vroeger wel? Kan het me niet herinneren, maar denk het niet.

Toen ik de zure comment openklikte, bleek dat een aantal mensen had gereageerd op zijn reactie. Een daarvan was: ‘Hoe gaat het met je (naam)? Tennis je nog? Hartelijke groet.

Misschien is dat de oplossing.

Overweldig ze met liefde!

154/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

De switchdokter

Onze Nintendo Switch is kapot. Al een tijdje. Jammer, want Mario spelen is een van F’s favoriete dingen om te doen als we vrij zijn.

Gelukkig vond hij iemand die spelcomputers kan repareren: de pspdokter in Zoetermeer. Je kunt gewoon langsgaan. En hij is op zaterdag en zondag open.

Ik moest een beetje lachen toen we er heen reden, ergens in een woonwijk, want ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten. Iemand die gewoon open is? Waar je gewoon langs kunt gaan en kunt wachten tot je Switch gerepareerd is? Huh?

Maar het was inderdaad zo. Er bleek niet zo veel mis met onze switch trouwens, het was een beetje een raadsel hoe hij het soms wel en niet doet. Maar toen we wegreden, werkte hij in ieder geval weer.

Het is niet alleen fijn dat de Switch het weer doet, het is ook een fijne ervaring om iemand met passie en vaardigheid bezig te zien. De PSPdokter weet wat hij doet. Aan zijn kantoor zie je dat hij van zijn vak houdt – en van games.

Hij doet ook Playstations en Xboxen, dus.

Ik weet dat een backlink vanaf dit blog impact kan hebben, dus ik dacht nadat we weg waren gegaan: dat ga ik doen.

Bij deze.

153/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Een schoenendoos vol troost

Dit is mijn derde poging om te bloggen vandaag. Ik heb al twee versies weggegooid en daarna overwogen om een oud concept te publiceren. Maar ik heb het niet gedaan. Niets voor mij: ik geloof in het publiceren van die eerste poging.

Je kunt je afvragen hoe zinvol het is voor jullie dat ik alsnog publiceer, maar goed, de afspraak met mezelf is dat ik blijf bloggen en ik weet inmiddels dat er in ieder geval een paar lezers zijn dit dit soort geklets prima vinden. Dus schrijf ik door.

De reden dat het niet lukt is dat ik moe ben en verdrietig. Over meerdere dingen, helaas. Alsof dat ene niet genoeg is.

Het komt allemaal goed, denk ik.

Over een tijd is dit alles niets meer dan blogvoer, zullen we maar zeggen.

In plaats daarvan heb ik net in de schoenendoos zitten kijken die ik vandaag mee terug nam na het opruimen bij mijn moeders huis. Hij zit vol met een ratjetoe aan dingen die voor niemand anders waarde hebben. Plastic kettingen waarvan ik nog weet dat mijn moeder ze droeg, een verrassend grote hoeveelheid kleine slotjes met sleuteltjes (waarom?), een sleuteletui met nog meer minisleutels maar niets om te openen, clipoorbellen, zijden bloemen, broches, doosjes, naaispulletjes, hoedenspelden. Mouwophouders.

Een oude portemonnee met een pasfoto van mij toen ik een jaar of 15 was; een heleboel pasfoto’s van mijn moeder door de jaren heen; en een kistje waarvan ik het sleuteltje wel heb gezien maar nu kwijt ben.

Het is een schoenendoos vol troost.

153/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Inspireren of relativeren?

Ik zat gisteren te denken, toen ik niet kon slapen, dat ik geen toptijd heb momenteel. Gedoe op alle fronten. Ik had best wel medelijden met mezelf. Daarom kon ik ook niet slapen: piekeren, stressen, verdrietig.

Uiteraard moest het universum me even uit mijn funk halen, want zo gaat dat met het universum. Dat deed het door me eerst een dieptepunt te geven en toen een hoogtepunt in de vorm van een bijzonder persoon. Niet alleen hielp ze me om dat dieptepunt te, nou ja, managen. Ze hielp me ook nog eens om anders naar mijn eigen situatie te kijken door haar eigen situatie te delen.

Alsof het universum zei: kijk, Elja, focus op wat er goed gaat in je leven. En: kijk, Elja, sommige mensen blijven vrolijk en slaan zich door dingen heen.

Het hielp me enorm, op meerdere vlakken.

Ik wil niet zeggen dat ze me hielp te relativeren. Want de term relativeren is een beetje raar als je bedoelt dat je eigen problemen minder lijken omdat iemand anders het zwaarder heeft. Alsof je je ten koste van een ander beter voelt. (iets om over na te denken)

Ik denk dat ik het meer zou beschrijven als inspireren: iemand die zoveel goede dingen doet in de wereld en te maken krijgt met tegenslag en daar dan zo goed mee om gaat. Niet dat iemand ‘goed’ hoeft om te gaan met tegenslag! Bij sommige dingen zou je begrijpen dat mensen huilend in bed gaan liggen en er voorlopig niet uit komen. Tegenslag is shit en verdriet is shit en dat mensen daar onder gebukt gaan is logisch.

Maar als ze dat dan anders doen, als het ze lukt om er mee om te gaan zonder in bed te gaan liggen huilen (nogmaals: dat zou ook prima zijn), dan kunnen ze je inspireren. Zo inspireerde iemand mij gisteren althans.

En dat kon ik goed gebruiken.

Dus ik ga nu ophangen en haar even bedanken

152/1000

Elja Daae - Over Elja & meer