Elja Daae's Blog, page 181

De kracht in dienstbaarheid

Ik kan niet zeggen dat ik nou zoveel in het Turkse leven verkeer. Maar er is iets in deze maatschappij waar ik veel over nadenk, de laatste tijd.

Dat zit zo: als je goed verdient heb je bij alles wat je doet mensen om je heen die iets voor je doen. Chauffeurs. Kappers-assistenten-assistenten. Hulp in de huishouding, en niet alleen mensen die schoonmaken. Nannies, koks, huishoudsters, tuinmannen.

Als je, zoals ik vandaag, je zoontje aflevert op school staan er 4 mensen klaar om hem te helpen uit te stappen.

En hem te helpen om het schoolterrein op te gaan. Ze doen dat ook voor alle kinderen die met schoolbusjes aankomen. Ieder busje heeft bovendien naast een chauffeur een begeleidster die de kinderen in en uit de bus helpt en zorgt dat ze hun riemen aan hebben.

Er is overal beveiliging. Scholen, wooncomplexen, bedrijven hebben allemaal beveiliging. Maar vaste mensen. Mensen die je leert kennen omdat ze er altijd zijn en alles weten over wat er gebeurt binnen zo’n organisatie, iedereen kennen, weten wat waar naar toe moet, wie naar binnen en naar buiten gaat.

Het is hun business om dat te weten. Het is persoonlijk. Ze kennen alle chauffeurs, ze weten hoe je het snelst een pakketje of een brief kunt laten bezorgen, hoe je aan een taxi komt (ook als het regent en er zijn er weinig).

De kapper (ehm, stylist) heeft allemaal senior en junior kappers en die hebben allemaal weer assistenten. Die geven dingen aan en zetten klaar en vegen en zo. Zelfs de föhn-assistent heeft een assistent. Geen grapje. F. was laatst naar de kapper en stelde vast dat een van de vrouwelijke klanten 5 mensen om zich heen had die met haar haar en haar handen en haar voeten bezig waren. Zij zijn niet alleen in de business van styling. Maar ook in de business van pampering.

Mensen met geld en/of status hebben een chauffeur.

En die chauffeurs zijn belangrijk. Want die weten precies hoe je ergens komt, wat de regels zijn, waar je kunt parkeren, wat er in de stad of de wijk gaande is, ze kennen veel mensen, ze weten veel. Soms zijn ze ook degenen die de kinderen naar school brengen iedere dag en ophalen. Ze zijn betrouwbaar en bezorgd. En discreet. En belangrijk voor de mensen waarvoor ze werken.

Op onze compound is een man, een hele aardige, sympathieke en intelligente man die mensen de hele dag heen en weer rijdt. De gebouwen zijn op een heuvel gebouwd en je kunt eigenlijk, als je bovenaan woont, alleen met een auto bij je appartement komen. Dan bel je de service-auto en die rijdt je dan heen en weer. Hij rijdt ook de kinderen die uit school komen en door de schoolbus bij de security gate worden afgeleverd heen en weer. Hij weet precies waar iedereen woont (ruim 200 gezinnen in 20 gebouwen). Hij doet dat iedere dag, de hele dag door. En hij is altijd vriendelijk en altijd vrolijk. Go figure.

Ander voorbeeld: de inzamelaars.

Je komt hier overal mensen tegen die een soort hele grote zakken op wagentjes trekken. Een soort grote steekkarren met een soort grote afvalzakken, van het formaat bouwafval. Ze verzamelen materialen waar ze geld mee kunnen verdienen. Ijzer, karton, blikjes (ik kan het nooit precies zien). Het is vies, afbeulend, smerig, keihard fysiek werk.

Maar niemand vindt het laag werk. Het wordt stilletjes geaccepteerd. Er is in mijn buurt een meisje van een jaar of 18 dat met haar familie spullen inzamelt. Zij trekt zo’n kar. Ze past tien keer in die zak die ze meesleept. Ze ziet er altijd prachtig uit, mooie zwierige rokken, een mooie band in haar haar. Dat bedoel ik. Ze is en heeft trots. Het zal lijkt me niet haar droombestaan zijn. Maar ze doet het met trots. En ze werkt hard. En ze ziet er schoon uit. Ik, ik zie er na een dag stoeien met de kinderen al niet meer schoon uit. Maar zij ziet er altijd netjes en leuk uit als ik haar zie, met die enorme steekkar.

Vandaag zag ik een drager. Echt, een drager. Iemand die een grote rieten mand op zijn rug heeft en mensen die op de markt fruit en groenten kopen helpt om hun spullen te vervoeren. Hij liep achter een dame aan onze compound op. Hij was dus al een hele tijd aan het lopen. Het was vandaag tegen de 30 graden, denk ik. Ze waren komen lopen van de markt, 10 minuten verderop. En de mand zag er heel zwaar uit.

Het is lastig om daar dan naar te kijken en niet te denken “Belachelijk! Hoe kan ze!”. Maar eigenlijk is dat stom. Arrogant misschien zelfs.

In Amerika had je ontzettend veel mensen in functies die heel overbodig leken.

Het land leek vergeven van de lage functies. Waar je nauwelijks opleiding voor nodig had. En nauwelijks voor betaald kreeg. Het leek meer vulling. Heel veel ‘security’ personeel, mensen die de deur openhielden, mensen die de straat voor een gebouw aanveegden, opruimers etc. Maar altijd bozig. Machteloos maar bezig met macht. Deden vaak hun best om je te laten voelen dat zij macht hadden. De macht om je het vliegveld binnen te laten, de macht om je paspoort een speciale aantekening te geven, de macht om identificatie te vragen, de macht om je te sommeren de andere deur te gebruiken, etc. Chagrijnig.

De Amerikaanse Droom, hoe sterk ook, was een onvoldoende sterk wondermiddel voor mensen in die functies. Heel begrijpelijk, op zich. Want niemand vond wat ze deden belangrijk of had er respect voor. Ik ook niet.

Maar hier ligt dat toch heel anders, lijkt het.

Gelijkwaardig? Minderwaardig? Waar zit dat in?

Niet dat het nou allemaal zo ideaal is of zo of zo idyllisch.

Maar wat ik bedoel is, dat het persoonlijk is, zo’n dienstverband, hier. Dat mensen er trots op zijn, op hun werk. Zich verantwoordelijk voelen. En ik denk ook dat ze gewaardeerd worden. Dat iedereen weet dat iedereen van iedereen afhankelijk is. Dat al het werk belangrijk werk is.

Ik zeg niet dat iedereen juichend zijn werk doet. Maar mensen doen werk dat wij in Nederland misschien als minderwaardig zouden zien en ze ervaren dat niet als minderwaardig. Of althans, ze lijken het niet zo te ervaren. En daarom ervaren anderen dat ook niet zo.

Althans, dat denk ik. Dat het zo zit.

Iemand had het over de Turkse Droom. Dat mensen geloven dat je met hard werken ook zo succesvol kunt worden en kunt bereiken wat je werkgever of je klant heeft. En daarom hard werken in functies die lager op de sociale ladder staan. Beetje zoals de Amerikaanse Droom. Ik weet niet of dat zo is. Maar ik weet wel dat er iets wezenlijk anders is in de manier waarop de maatschappij in elkaar zit en hoe mensen kijken naar relaties en verhoudingen.

In Nederland wordt je natuurlijk opgevoed met het idee dat niemand minder is dan iemand anders. En dat is ook zo. Niemand is minder waard dan een ander. Maar de vraag is of  we dat echt zo voelen he, dat we niet minder zijn.

Steeds vaker realiseer ik me dat dienstbaar zijn, je werk in het teken kunnen stellen van een ander, een teken is van kracht. En dat zie ik heel veel hier. Voor zover ik het in kan schatten als totale buitenstaander die niet eens de taal spreekt. Maar ik zie heel veel kracht.

 

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.

Communities succesvol maken: eerst geven, dan nemen

(over deze foto: zie onderaan)

Kijk, ik dacht dus dat ik de enige was die twijfelde over dat hele ‘communities-door-bedrijven’. Ondanks mijn inspirerende opleidingen van WOMMA op dat vlak waar iedere zeer succesvolle community-manager-van-een-groot-bedrijf vertelt hoe succesvol die communities zijn.

(Sommige communities zijn dat ook, natuurlijk, binnen de gestelde doelstellingen en verwachtingen van dat bedrijf.)

Maar in een discussie op Twitter vandaag kwam ik er achter dat ik niet de enige ben die denkt dat het heel lastig is om (kennis-) communities op te bouwen vanuit commerciële doelstellingen.

Het is bijna alsof het pure feit dat je er graag geld aan wilt verdienen het succes in de weg staat. Ook al is de wens om geld te verdienen aan hetgeen je doet natuurlijk volledig terecht.

Waarom is #blogpraat een succes? Omdat we allemaal geven. De organisatie geeft belangeloos. En de deelnemers geven belangeloos. En iedereen heeft het naar zijn zin. En als je op dit moment een sponsor zou introduceren, zou dat prima zijn denk ik, vooral als je duidelijk kon maken wat het de groep zou brengen.

Ik zit te denken aan die artikelen met blogtips. Die natuurlijk hartstikke goed zijn. Dat je een call to action moet hebben en zo, en vooral overal je product moet neerzetten onderaan de blogartikelen en dat soort dingen. Ik vond dat ook, eerst. Dat het zo moest.

Maar nu vraag ik het me af.

Ik begrijp wel dat er geen CEO bestaat op deze wereld die zo maar gaat investeren in een content community zonder dat hij weet dat hij er binnen 365 dagen omzet uit gaat halen. Maar toch zou dat een hele slimme zet zijn. Om gewoon wat middelen en mensen vrij te maken om zoiets te gaan doen. Gewoon te gaan bouwen aan het delen van kennis of andere leuke content. Bouwen aan relaties.

Ik denk dat het zou werken. Ik WEET dat het kan werken. Ik zie het iedere dag in mijn werk.

Het zit volgens mij zo: om een succesvolle community te krijgen, waar zowel de leden als de organisatie erachter iets aan hebben (commercieel gezien) moet je eerst heel veel geven. Pas dan kun je nemen.

Maar goed. Nogal een stap, nogal een investering. Dat is zeker.

PS Ik zit in de tuin te bloggen. Zie foto. Ja, je hoort het goed, in de tuin! Het ruikt hier sterk naar bloemen (een zee van bloemen hebben ze aangeplant op het complex waar ik woon!), het is nu een graad of 18 denk ik, ik zit aan onze nieuwe grote houten tuintafel, ik hoor overal geluiden van andere mensen die buiten zitten en het eeuwige verkeer over de grote brug over de Bosporus. Zometeen komt het laatste avondgebed van de moskee in de buurt. De eerste vleermuizen zijn al driftig aan het rondvliegen in de schemering.

Ik had eerst een heel andere post in mijn hoofd. Over hoe gek het leven is. Zo mooi en zo vreselijk. Hoe machteloos wij als maatschappij staan soms, hoe we dingen niet kunnen voorkomen al zouden we dat wel willen als we hadden geweten wat we hadden kunnen voorkomen. De mens is zo nietig en zo invloedrijk tegelijk, he? We hebben allemaal veel meer invloed dan we denken. Een lach en een vriendelijk woord of een luisterend oor kunnen veel meer betekenen dan we ooit zullen weten.

Anyway. Ik dacht, ik houd het maar even op die communities…

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.

Hoe je een event omzet in groei

Vorige week had ik het met iemand over eventmarketing. Van vakbeurzen, vooral. Die schijnen het moeilijk te hebben. Steeds minder budget bij exposanten dus steeds minder budget om alles rond te krijgen en kwaliteit te bieden.

Ik zat dus een beetje na te denken over vakbeurzen. Ik had een paar jaar geleden contact met een grote eventpartij in Nederland. Nou ja, ze zien zichzelf meer als opleidingsinstituut denk ik. Maar stiekem zitten ze gewoon in de eventbusiness.

Waarom, zei ik, starten jullie niet een blog? Vraag je aan je sprekers om stukken aan te leveren! Zoek gastbloggers! Start een linkedingroep om met mensen te discussiëren over onderwerpen die op hun vakgebied (en dat van je event) liggen! Want als je dat doet, heb je een waardevolle community opgebouwd. Jij bent waardevol voor hen en zij zijn waardevol voor jou. Want als jij vervolgens je event op de agenda hebt staan kun je ze betrekken en ze er op wijzen. Je hebt dan gewoon een gericht marketingkanaal. Reken maar dat je dan kaartjes verkoopt. En als je standhouders en exposanten nou ook in contact kunnen treden met die community (en ze waarde bieden etc.) biedt je hen ook nog veel waarde. Plus een hogere kans dat de beurs een succes wordt want een hogere kans op betrokken en goed geïnformeerde deelnemers.

Je event is dan wel waar je het geld verdient, maar het is slechts 1 moment in de totale tijdlijn van je contact met mogelijke deelnemers.

Iese siempel, noo?

Simpel toch? Nee dus.

Uiteraard hebben ze het niet gedaan en moeten ze het nog steeds van DM’s hebben. DM’s in de zin van Direct Mailings op basis van databases die snel verouderen omdat mensen geen enkele reden hebben om hun gegevens te updaten. Papieren post zwerft gericht aan mensen die niet bereikt worden.

Ik snap wel dat een exposant zich afvraagt hoe zinvol het is om te investeren in een vakbeurs van 2 dagen. Stand bouwen, give-aways, personeel, etc. etc. Maar eigenlijk geldt wat voor de organisator van die beurs geldt, ook voor de standhouder.

Zo’n beurs is een kans. Zo’n beurs is een multitude aan kansen.

Ik heb het niet over sales. Daar gaat het vast ook vaak mis. Er staat vast enorm sales-gedreven personeel op zo’n vakbeurs. Denk ik hoor – ik sta niet zo vaak op vakbeurezen :). Maar ik denk dat het zo gaat. Zo kijken bedrijven natuurlijk naar investeringen: hoeveel directe leads er uit die twee dagen voortkomen. Logisch ook.

Maar helaas kun je maar X producten verkopen. Want iedere verkoper heeft maar X tijd en iedere klant heeft Y tijd nodig om tot verkoop te komen. Leads genereer je niet zo maar, toch? Dus je kunt er maar een X aantal krijgen, uit een beurs.

En dat is zonde. Want dan mis je een veel grotere groep mensen die misschien nog niet toe is aan kopen. Maar die het misschien wel leuk vinden om te weten wat jij ze, ook zonder dat ze al klant zijn, te bieden hebt. Dat je zulke goede how-to videos op je site hebt staan. Dat je nieuwsbrief vol met geweldige exclusieve onderzoeksrapporten staat. Dat je facebookfans kans maken op gratis samples. Weet ik veel! Wat voor waarde jij ze allemaal biedt, gratis en voor niets.

Wat als…?

Wat zou er gebeuren als je als doelstelling voor je vakbeursdeelname had: zo veel mogelijk emailabonnees krijgen? Of: zoveel mogelijk twittervolgers? Of: zoveel mogelijk gegevens van mensen die willen meedenken over een nieuw product?

Je zou dingen vast heel anders doen. Andere materialen meenemen, andere mensen in die stand zetten, andere dingen doen om je voor te bereiden op zo hoog mogelijke aantallen en het bezoekers van de beurs zo makkelijk mogelijk te maken om zich bij je aan te melden of in te schrijven of wat je doel dan ook is.

Als je al die vakbeursbezoekers ervan weet te overtuigen een stapje dichter richting jouw bedrijf te nemen, ze een stapje dichter je orbit in kunt laten komen, kun je ze laten zien wat je in huis hebt. En dan wordt het niet alleen mogelijk om ze klant te maken, je kunt zelfs beginnen aan een lange, trouwe klantrelatie die bestand is tegen prijsdruk, concurrentie en meer van dat engs.

Zet je ontmoetingen om in relaties

Dit geldt natuurlijk voor iedere ondernemer die ergens is waar veel mensen uit zijn/haar doelgroep zijn. Je moet het mensen makkelijk maken met je te connecten, ook als je ze op dat moment niet allemaal persoonlijk de tijd kunt geven die je zou willen geven.

In de VS zag ik een systeem, infusionsoft, met een sms-module die gekoppeld is aan de emaildatabase. De spreker vroeg aan het einde van zijn key note de mensen om iets voor hem te doen: ze moesten hem sms-en (hij gaf het nummer op een slide) welk van drie woorden het meest op hen van toepassing was, welk woord hun probleem het beste weergaf, zoiets.

 

Althans, het was de eerste keer dat hij het gebruikte dus hij had de vraagstelling veel te open gehouden (welke drie woorden komen in je op bij…). Dat maakt de vervolgstappen iets lastiger.

Het systeem kan namelijk, als hij dat had ingesteld, die mensen vragen om hun emailadres en vervolgens emails sturen (autoresponder) op basis van dat woord. Want hij weet niet alleen hun emailadres en waar hij ze ontmoet heeft (en kan daar aan refereren in zijn van tevoren opgestelde welkomstemails), hij weet ook welk onderwerp ze interessant vinden. Dus hij zou in principe een van drie ebooks kunnen aanbieden.

En een hele reeks vantevoren opgestelde emails kunnen versturen met meer interessante informatie voor mensen die met dat ene probleem worstelen. En hen aanbiedingen gaan doen die passen bij hun interesse. Hij wist tenslotte ontzettend veel van ze (en mensen hadden dat graag prijsgegeven omdat ze hem zo’n goede spreker vonden).

Belangrijker nog: hij heeft nu een eenmalig event waar hij spreekt tegen, maar niet met, een heleboel individuen, omgezet in een meervoud aan connecties.

Het hangt er natuurlijk helemaal van af hoe je er mee omgaat. Automatisering + salespraatjes zijn in de verkeerde handen een disaster waiting to happen (als je het mij vraagt! Brrrr). Maar als je het goed aanpakt, uitgaat van de behoefte van die conctacten, zorgt dat je hen waarde biedt, kan het een hele goede investering zijn.

Ik bedoel maar. Zo’n vakbeurs…kans op kans op kans! :)

 

 

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.

Open

Het is niet zo makkelijk he, om open te blijven staan voor nieuwe ervaringen.

Ik betrapte mezelf er de afgelopen week meerdere keren op dat ik bij nieuwe dingen, dingen die ik uit andere ervaringen in andere buitenlanden kende, zoiets had van – laat maar. Been there, done that.

Dat is prima op zich, het is goed om te weten wat je wel en niet wilt en zo. Maar minder handig is als je anderen, die wel die nieuwe ervaring zoeken, voor wie het wel nieuw is, ervan weerhoudt om die dingen te doen.

Het laatste dat ik wil zijn is zo’n ‘dat is toch zinloos’-typje. Of zo’n expat die nieuwkomers weet te vertellen wat allemaal niet leuk is. Bah! “Niet aan beginnen joh”, hoorde ik regelmatig toen ik in Hongarije enthousiast nieuwe dingen wilde proberen.

En ja, dit derde expat-avontuur is inderdaad toch wel anders dan voorgaande keren. Ik heb het druk met werk (voorgaande keren werkte ik niet toen we verhuisden) en ik heb minder tijd om te investeren in andere dingen. Clubs en wandelingen en het vinden van de goede winkels en de leuke excursies. Op zich is dat niet zo erg maar de vraag is: heb je die tijd niet? Of maak je die tijd niet?

Het is net als de expatvalkuil van de zelfgenoegzaamheid (“Zo gaat dat hier, hoor”). Brrrr. Open blijven staan is belangrijk. Blijven kijken, blijven denken, blijven evalueren. Verrast blijven.

Je hebt: kiezen waar je energie in steekt, en je hebt: je afsluiten voor dingen en mensen.

Lijkt hetzelfde. Is het niet.

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.

Blogregels volgen

Luister eens, ik heb gisteren twee keer geblogd. Het lijkt me duidelijk dat ik dan vandaag niet meer hoef te bloggen, toch? Zijn we het daarover met elkaar eens?

FOOOUUUOUOUOUOUTTTT!

ER ZIJN GEEN REGELS.

Dus twee keer per dag mag, twee keer per maand ook, tien keer per dag wat mij betreft, of 1 keer per jaar. Whatever! Er is geen sprake van ‘mogen’ want je bent tenslotte zelf de baas. Ik heb niets te zeggen over hoe vaak jij blogt, behalve dan dat ik als lezer kan laten weten of ik je mis of het te veel vindt. En dan hoef je naar aanleiding daarvan lekker helemaal niets anders te doen.

Gisteren leuk gesprek gehad met leuke vrouw met drive en intelligentie en veel in haar mars. Met ‘veel’ bedoel ik VEEL. We kwamen op bloggen. Dat ze al lang met het idee rondliep om te bloggen over ‘haar’ onderwerp. Maar dat ze nog geen tijd had gehad om zich er in te verdiepen.

Ze bedoelde denk ik: ze had nog geen tijd gehad om zich te verdiepen in De Regels. Ik ging meteen op de alarmstand. En zei dat ze zich vooral niet moest gaan verdiepen, dat ze gewoon moest gaan doen.

Dan ga je leuke dingen doen, als je niet weet Hoe Het Moet. En rare dingen. En kwetsbare dingen. Mooie dingen. Zoals belachelijk niet-charmante foto’s van jezelf gebruiken ter illustratie. (credits: T.Flapper, 4 jr, bijna 5*).

*Hee Henk Jan, zie je dat, zo kan het ook! Nieuwe vorm. De omgekeerde kinderportretten zeg maar, dat zij jou fotograferen en daardoor een beeld geven van zowel zichzelf als van jou en de relatie die je hebt. Lollig.

PS Die categorie ‘zakelijk bloggen’ die je in mijn url ziet, die haat ik onderhand. Stamt uit een tijd dat ik dacht dat ik daar iets over te zeggen moest hebben. Ik moet nog uitzoeken hoe ik die stomme categories kan wijzigen of gewoon weghalen. Bleh. 

Ik wilde eigenlijk nog iets vertellen, bedenk ik nu (zijn jullie er nog?). Over een artikel dat ik laatst tegenkwam. Vol blogregels. Er staan best wat nuttige dingen tussen. Maar toch krijgen jullie geen link van mij hier. Want sommige regels die je leest, gaat in je onderbewuste een soort drempel opbouwen. En het is mijn missie om die drempels met de grond gelijk te maken. Dus. Sorry.

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.

Bij jezelf blijven en anderen raken

Ik zit Glee te kijken. Mijn favoriete serie.

Waarom favoriet? Geen idee. Behalve dan de emotie die het bij me oproept. De dans, de muziek (wat minder het acteren, toegegeven!). Het doet me denken aan mijn tijd in de VS, aan het gevoel van 17 zijn, het geluk dat je voelt als je zingt. Ik word er emotioneel van, zo mooi vind ik het.

Ben ook onder de indruk van de producenten. Hoe ze talent scouten. Hoe ze een publiek aanspreken. Hoe ze aandacht schenken aan details.

Emotie oproepen – echte

Grappig, als je er over nadenkt. Emotie is belangrijk. Als iets geen emotie oproept, is het eigenlijk niets.

Ik zag vandaag op Facebook een erg aangrijpend plaatje voorbij komen, een prachtige foto. Iets met een kind, natuurlijk. Er stond een uitleg bij om het beeld aangrijpender te maken. Maar ergens klopte er iets niet, voor mijn gevoel. Het was gemaakt om heel veel emotie op te roepen (met welk doel weet ik niet, awareness denk ik voor een situatie). Maar bij mij werkte het niet.  Het lag er te dik bovenop. Maar ik zag anderen er voor vallen.

Ook vandaag: ik was foto’s nemen in Istanbul. Met een vriendin op Han-jacht. Een Han was vroeger een karavaanstop voor handelaren op de zijderoute, gebouwen met binnenplaatsen en – hoe heten die lange gewelfde veranda’s? – … en vaak ook een moskee. Ik heb eerder foto’s gemaakt van zo’n Han. Vandaag was ik met een vriendin naar nieuwe aan het zoeken.

Ik ben gek op foto’s. Als je naar foto’s kijkt, voel je iets.

Het is gekke dat je soms als degene die iets maakt niet ziet welke emotie datgeen oproept bij anderen.

Toen ik die foto’s vorig keer had gemaakt, koos de fotograaf die de workshop leidden hele andere foto’s dan ik had gedaan. En je zag de reactie van de rest van de cursisten op die foto’s. Reacties die ik niet had verwacht. Helemaal omdat bijna iedereen in de workshop semi-professioneel was. Alleen Caro en ik deden voor de lol mee.

Bij jezelf blijven is de kern

Of het nou een foto is, of een blogartikel, of een product of wat dan ook, misschien geldt het altijd wel: misschien hebben anderen de mooiste emoties en ervaringen met wat jij maakt als je niet uit bent op die emotie. Misschien werkt het daarom wel. Omdat je iets doet vanuit je eigen emotie.

Misschien is dat de kern. Van bloggen. Van fotograferen. Van social media.

Misschien moet je om die ander te raken dicht bij jezelf blijven en bij wat jou raakt.

PS Foto’s volgen!

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.

Voorbereiding op het Elja-manifest

Ik ben bezig met een manifest. Over marketing. Het duurt alleen wat langer dan een avond.

Dus daarom even vooruitlopend daarop twee superinspirerende artikelen die ik vandaag las. Eentje via Frank’s wekelijkse verzameling (love that man!) en de ander weet ik niet meer precies…Twitter ergens.

Lees dit artikel van Seth. Het staat vol waarheden. Vergeet de titel want Seth is niet zo goed in titels. Het boeit hem niet, denk ik. Lekker boeien, want wat hij zegt raakt kant en wal. En bodem. Hop.

Waarom? Omdat conversie supermoeilijk is. I know. Omdat je daarom moet zorgen dat je zoveel mogelijk page views krijgt. Want maar een perentage daarvan gaat over tot koop. Behalve als je al een relatie hebt met de mensen die je site bezoeken! Want dan heb je een band en is er vertrouwen en is het allemaal veel makkelijker.

[In mijn manifest staat dat het heus niet allemaal om conversie gaat, trouwens. Dus.]

The easiest way for a post to not spread is for you to ask someone to actually do something, zegt hij. Als ik grafisch handig was, had deze uitspraak een rood-geel-oranje bewegend kader van heel veel pixels breed. Ik peins al een tijdje over het promoten van eigen hasthags (in advertenties, bijvoorbeeld. Of individuen die een hasthag bedenken rondom hun eigen product) en waarom ik daar niet in geloof (understatement). Hashtags moet je verdienen, denk ik namelijk. Maar goed. Ik denk dus te snappen wat hij bedoelt.

Er staat nog veel meer in waar ik het mee eens ben…andere keer meer. Het is al lang bedtijd.

Lees verder eens dit artikel, als je niets te doen hebt. Ik denk dat hij een punt heeft.

Ik zoek ondertussen naarstig naar een andere quote die ik las over dat jongeren geen zin meer hebben in Facebook omdat er tegen ze gepraat wordt en niet met ze. Heb ik al eens genoemd geloof ik.

Anyway.

Vaag verhaal na hele inspirerende dag.

Slaap lekker!

 

 

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.

Omdat jullie er zijn (audioblog)

Liep door mijn straat vanochtend en mijmerde over jullie. Ik noem het maar even een audioblog want podcast gaat te ver. Enfin.

Punt is dat social media, als je althans zo verslaafd bent als ik, er voor zorgt dat je je nooit alleen hoeft te voelen.

Best handig voor een expat in den vreemde zoals ik ben… #understatement

En toevallig was er zojuist deze tweet

@markv ik had het over de blogs van @elja1op1. Mooi, toepasselijk en recht door zee! #netwerken #blog #inspiratie

— Rik H.D.D. Ruiter (@hddruiter) May 14, 2013

Die dat gevoel dan weer helemaal bevestigt.

Ik ken jullie misschien niet, maar ik weet dat jullie er zijn.

Het is een wonder! Jullie zijn een wonder.

["De hele wereld is bijzonder!, zei Haas", >> vrij naar 'Kikker en de bijzondere dag']

Ik gun het iedereen, dat gevoel van contact en er toe doen (want als je gesprekken hebt en gelezen wordt, voelt het alsof je er toe doet, toch? En contact, we zijn sociale dieren, we leven voor contact!).

Dus.

Dank dat jullie er zijn.

 

Elja Daae - Motto: Steun, gun, inspireer en geniet! En blog. Dat ook.