Elja Daae's Blog, page 8
July 9, 2025
Comfortzone
Hoewel ik helmaal niet vind dat je uit je comfortzone moet komen – sterker nog, blijf er lekker in, zeg ik – heb ik mezelf er toch uit gehaald gisteren en vandaag.
Want het is wel leuk om een paar dagen in je eentje op een conferentie rond te lopen, maar ook raar om vervolgens helemaal alleen te zijn ‘savonds. Vooral als je een gezin van 5 mensen gewend bent.
Voor je het weet zit je te kniezen in je airbnb vol snuisterijen en geurstokjes. En daar wordt een mens niet blij van.
Daarom heb ik mezelf gisteren naar het meer gebracht, wat een tour is (lopen, bus, lopen, lopen, zwemhokje, water 15 graden brrr, nog geen km volgehouden) en weer terug. En vandaag moest ik van mezelf op een terras in de buurt een colaatje drinken.
(de uitbater kreeg ruzie met iemand dus ik weet niet helemaal hoe goed deze buurt is om heel eerlijk te zijn maar zolang je niet door het vage parkje met bankjes loopt, gaat volgens mij alles goed)
Ja mensen that’s how I roll. Niet zozeer de comfortzone verlaten. Meer een kwestie van jezelf dwingen om niet te kniezen en uit te dagen om even iets te gaan doen. Al is het een boekje lezen op een terrasje met een cola zero terwijl de ober op de vuist gaat met een voorbijganger. Maar dat laatste kun je niet echt plannen, dus dat zijn gewoon bonuspunten voor de uitdaging.
Daarna mag je dan gewoon boodschappen doen en iets te eten maken in je cozy airbnb-tje. En Netflixen.
Oh en bloggen. En het schema van morgen bekijken.
En stiekem genieten van het feit dat je voor niemand anders eten hoeft te koken 
141/1000
July 8, 2025
Pakken
Ik ben op een conferentie. Waar ik vandaag per ongeluk in een zaal vol pakken ging zitten.
Ik bedoel, ik wist niet dat het een zaal vol pakken zou zijn tot de zaal zich vulde met pakken en ik me begon te realiseren dat ik misschien niet op de juiste plek was, in mijn spijkerbroek.
Ik wist wel dat een spijkerbroek niet zo zakelijk was, maar ik ben niet in functie dus het leek me wel OK.
Het grappige was dat de omschrijving van de sessie ‘insights’ beloofde rondom een onderwerp dat me bezig houdt. Daarom leek het me een goede sessie om bij te wonen. Het waren ronde tafels – een echte ‘round table discussion’. Maar dat bleek toch niet helemaal zo te zijn.
Het was eigenlijk een ondertekening van een samenwerking. Er waren heel veel CEO’s en ministers in de zaal die allemaal een woordje spraken. Er was maar 3 kwartier de tijd, dus dat liet niet veel tijd meer voor discussie.
Er namen ook wat mensen het woord toen er nog 3 minuten waren voor vragen. Alleen waren het geen vragen, maar statements over de organisaties waar zij bij hoorden. Want dat hoort er ook bij! Ik heb achteraf nog even staan praten met een van de vragenstellers om meer te horen over het project dat hij noemde (interessant!) en hij vertelde dat het ook de instructie is die hij meekreeg.
Het was eerst een beetje lastig om te begrijpen waar het over ging. Gelukkig was de organisatie die als gastheer/gastvrouw/gastpersoon optrad zo vriendelijk om op iedere tafel folders te leggen met hun ideeen over het onderwerp. Serieus heel handig, want daarmee kreeg alles wat meer context.
En ik zat naast de mevrouw die het had georganiseerd, dus die fluisterde me af en toe wat dingen in.
Kortom: veel geleerd vandaag. Het is grappig hoe je op deze conferenties soms meer leert over samenwerkingen, relaties en internationale politiek dan over de inhoud waar je voor dacht te komen.
Dat kan ook in spijkerbroek. Maar
morgen trek ik gewoon weer een rok aan denk ik.
PS: uitzicht vanaf het bankje waar ik zat na een rondje zwemmen. 15 graden, schat ik. Brrr!
140/1000
July 7, 2025
Toekomstmuziek
Twee dagen niet geblogd. Schande. De ene dag zaten we vooral in de auto naar Groningen om vervolgens een onafgebroken programma te hebben tot savonds laat. En gisteren zaten we in de auto terug met een tussenstop bij een Fries meer voor een zwem/suptochtje en koffie in de enige koffietent in een straal van 20 km die open was op zondag. Maar de koffie was dan ook biologisch en heel lekker.
Er is genoeg om over te praten en te denken, waaronder de toekomst (861 blogs verder).
En over toekomst gesproken, ik worstel me momenteel door het boek Empire of AI. Het is een fascinerend kijkje in de wereld van AI, met antwoorden op vragen die ik al heel lang had, netjes samengebracht in een narratief. Het is een goed boek maar behoorlijk technisch en ook erg gedetailleerd, dus ik ben er al een tijdje mee bezig (ondertussen lees ik nog steeds 1 ander, ontspannend, boek per paar dagen).
Het boek wijst op de enorme impact van datacenters die door grote techbedrijven bij voorkeur worden gebouwd in landen en gebieden waar mensen weinig economische macht hebben, armoede heerst en de overheid aan de kant van het grote geld staat. Het is geen vrolijk verhaal, het verhaal achter iedere prompt die we in ChatGPT gooien onder het mom van ‘gratis’.
Het zal wel een goed teken zijn dat er meer aandacht voor komt, maar als ik om me heen kijk en zie hoe achteloos we alles omarmen weet ik niet of het gaat verbeteren.
De tijd zal het leren.
139/1000
July 4, 2025
Kat
Onze kat is vandaag overleden. Bijna op de dag af 3 maanden na mijn moeder.
Je kunt het niet echt vergelijken, anders dan dat het allebei verdrietig is. En je bij allebei met lood in je schoenen ergens heen gaat omdat je weet dat het afgelopen is.
Ik zal hem missen, August. Het was een heel bang en heel lief beestje dat ongelofelijk kon genieten van geaaid worden. Vooral onder zijn kin.
Pfff.
Geen toptijd.
138/1000
July 3, 2025
Keek op de week
Mensen gesproken. Ideeën gekregen en gedeeld. Naar de voorlichtingsmidddag geweest van de opleiding van een van mijn kinderen. Twee events bijgewoond. Kamerbrief (mee) geschreven. Zomerborrel gevierd. Niet gezwommen omdat mijn wekker uit stond. Dingen geleerd. Dingen bedacht. Inzichten gekregen. Veel gepraat. Paar keer naar de tuin geweest maar vandaag niet dus hoop dat de boerenkool nog leeft. Wel twee gerichten gemaakt met de overload aan courgettes.
Morgen nog wat dingen op de to do list en dan weekend.
Jullie nog leuke dingen gedaan?
137/1000
July 2, 2025
Stokpaardjes
Je kunt het niet meer tegenhouden, he.
AGI is al bijna realiteit.
De wereld zal ten onder gaan aan AI.
AI is de belangrijkste uitvinding sinds mensen vuur ontdekten. (bron)
Als we niet meedoen, zal onze economie nooit meer hetzelfde zijn.
Al die regelgeving maakt innovatie met AI onmogelijk.
Het is maar een pilot.
Generatieve AI kost nauwelijks iets aan energie en water, dat wordt sterk overdreven.
Agents zijn de toekomst.
AI maakt fouten, maar ja, mensen ook.
Er zullen heel veel banen gaan verdwijnen.
Er zal enorme welvaart ontstaan.
Robots die robots bouwen zijn de nabije toekomst. (bron)
AI is juist een oplossing voor het klimaatprobleem.
136/1000
June 30, 2025
Bellen in de bus
Ik stapte de bus in vanochtend en hoorde direct iemand die druk aan het bellen was met zijn werk.
Het was een beetje gek, want de bus was verder stil en hij praatte heel hard. Het voelde een beetje alsof ik zijn kantoor binnen was gestapt. En alsof de rest van de bus bestond uit collega’s die probeerden stil te zijn zodat die de baas rustig kon bellen.
De bellende meneer had een korte broek aan en slippers. Hij was aan het videobellen. Hij hield zijn telefoon recht voor zich en keek telkens de mensen op het scherm aan terwijl hij uitgebreid aan het praten was. Hij hield een lange monoloog.
Hij gaf geen enkele blijk van besef dat hij eigenlijk niet in zijn eigen kantoor was, maar in de bus, met overal vreemden om zich heen. Hij was duidelijk diep in gesprek met zijn telefoon.
Ik heb niet geluisterd waar hij het over had, maar het was geanimeerd.
Net als de rest van de bus deed ik mijn best om niet te luisteren. Weet je wel? Alsof je in een kantoortuin zit waar iemand een belangrijk gesprek zit te voeren en je uit beleefdheid probeert vooral niets mee te krijgen (of stiekem mee te luisteren! dat kan ook. maar dat deed ik niet).
Alles is een mobiel kantoor geworden eigenlijk: de bus, de trein, je auto en iedere plek waar je wandelt onder werktijd. In de opleiding digitale weerbaarheid van de Rijksoverheid zit ook een module over dit soort situaties. De conclusie (als ik het goed onthouden heb en dat zou wel moeten want ik heb het certificaat gehaald) is dat dit toch echt niet de bedoeling is. Als je je in een publieke ruimte bevindt, of thuis zit met het raam open, terwijl je deelneemt aan een meeting waar je alleen hoeft te luisteren, én je hebt een koptelefoon op, is het iets anders. Maar ik geloof niet dat deze situatie binnen de gestelde kaders valt.
Misschien werkt die meneer voor een bedrijf. En stellen bedrijven dit soort eisen niet?
Ach, het houdt de busreis wel spannend.
Benieuwd wanneer ik weer onverwacht in andermans kantoor terecht kom door gewoon de bus in te stappen.
PS Ik maakte snel bovenstaande foto vlak voor ik de bus uit stapte want ik dacht meteen: hier ga ik over bloggen vanavond! Als je goed kijkt, zie je per ongeluk nog net een vervaagde teen van de beller in kwestie. Maar ik ga er van uit dat die niet als identificerend persoonskenmerk kan worden gezien.
134/1000
June 29, 2025
Een kwestie van perspectief
Van mei tot begin november zwem ik buiten.. En terwijl ik vanochtend aan het zwemmen was, dacht ik na over perspectief.
Als je in open water zwemt, heb je punten nodig om op te navigeren. Ik zwem altijd in een meertje, in Warmond, met een vaste groep. We zwemmen altijd van punt naar punt: naar de gele boeien, dan naar het bord, dan naar het puntje van het eiland, dan naar het volgende bord, dan naar de overkant bij de drie bomen, dan naar het haventje, etc.
Het gekke is dat je tussen al die stops allemaal een andere route zwemt. Ook al vertrek je allemaal vanaf hetzelfde punt en zwem je naar het zelfde punt: iedereen legt een andere baan af tussen dezelfde twee punten. Het lijkt niet mogelijk, maar het is alijd zo. En hoe groter de afstand tussen de twee punten, hoe meer ieders route afwijkt.
Ik ben meestal een redelijk goede navigator. Ik had goede leraren (‘krokodillenogen’, noemen zij het).
En los van de techniek: ik heb geleerd om gewoon mijn eigen baan te kiezen.
Ik weet inmiddels: we zwemmen allemaal in een andere baan, maar we komen allemaal binnen een tijdsbestek van 5 minuten aan bij hetzelfde punt.
Ik weet niet waarom we allemaal anders zwemmen. Het is alsof je allemaal een ander perspectief hebt. We kijken vanaf dezelfde plek naar hetzelfde punt aan de horizon maar we komen er anders.
Net het echt leven!
Maar vandaag ontdekte ik dat het niet altijd zo hoeft te gaan.
We waren verder gezwommen dan anders en ik snapte totaal niet meer waar we waren ten opzicht van waar we waren vertrokken. Wat een gekke ervaring was, want ik zwem daar al een paar jaar lang iedere zondag van mei tot begin november. In datzelfde meertje. Je zou denken dat ik het wel ken.
Ik kon eerst al het ijkpunt niet vinden (‘daar! die molen! bij die 3 bomen?!’). En toen ik het zag en ging zwemmen was het water heftig, met sroming en golven. Als je borst crawl zwemt, til je je hoofd niet zo ver uit het water. En als er dan golven zijn, zie je de waterkant niet. Ik zag uberhaupt niet meer waar die molen was waar ik heen ging.
Dus ik stopte er gewoon mee. Met navigeren. Ik focuste me op de zwemmers om me heen en zwom met ze mee.
En wat blijkt?
Soms hoef je niet precies te kijken waar je heen gaat. Als je maar gewoon naast je vrienden blijft zwemmen, kom je er ook.
Ik zei het toch: zwemmen is net het echte leven.
133/1000
June 28, 2025
Het rare aan rouw
Hier is het rare aan rouw: je bent je er niet continu bewust van, dat je het voelt. Tot er iets gebeurt, iets als een trigger de emotie laadt, en: boem.
Ik was down, gisteren. Vanochtend.
Om 07:15 in de moestuin, hard gewerkt, twee keer gestoken door bijen (??), paniek, naar huis, F laten kijken, TV gekeken, thee gedronken, terug naar tuin, rabarber van onkruid ontdaan, koffie drinken, lezen.
En opeens: huilen.
Het kwam door de courgettes.
Ik keek er naar. Dat was de trigger.
Mijn moeder had die bolcourgettes zo mooi gevonden. Ik hoor haar in mijn hoofd een kreet slaken, zoals ze deed als ze iets heel leuk vond (en het mentaal goed met haar ging). En dan eindeloos willen bespreken hoe hé ze kunt vullen en met wat.
Zucht, dacht ik dan. Weet ik veel! Rijst? Tomaat? Whatever!
Het grijpt je bij de keel, zo maar.
Op de fiets naar de tuin net luisterde ik een nieuwe podcast, over tieners die hun baby’s moeten afstaan (vandaag de dag! In de VS). Ik wist ergens: dit komt te ducht bij. Ditkan ik nu niet aan. Moeders, baby’s, afstandsmoeders, adoptie.
Maar ik wist niet waarom.
Het rare met rouw: het is er, als een laag net onder oppervlakte van je hoofd, net onder je hart, net onder je gevoel.
Je weet dat je niet happy bent maar je voelt niet goed waarom.
Het is er en het is er niet: het zit net buiten bereik. Tot er iets gebeurt. En dan: boem.
Raar. Rouw.
132?/1000
June 27, 2025
Buiten of binnen?
Het afgelopen jaar heb ik wat meer geleerd over inclusie. Mede vanwege een opleiding ‘Inclusief werven en selecteren’. Zoals het verschil tussen inclusie en diversiteit en wat inclusie eigenlijk betekent op de werkvloer (veel meer dan ik eigenlijk door had).
Ik ben sinds mijn huidige baan ook op een andere manier bezig met het thema. Namelijk met de vraag hoe AI inclusiever kan worden. Gelukkig zijn er organisaties en experts die hier concrete stappen in weten te zetten. Al moet er nog heel veel gebeuren.
Wat ik ook geleerd heb is dat het allemaal niet zo eenduidig is, zo’n thema. Iedereen heeft een andere invalshoek of bedoeling, ook al gebruik je het zelfde woord.
Soms gaat het over de samenstelling van een groep; soms gaat het over de toegankelijkheid van apparatuur of gebouwen; en soms gaat het over de toegankelijkheid van een systeem. Soms gaat het over de vraag of je ‘aan tafel’ weet te komen bij tafels die er toe doen (een vraagstuk dat me enorm bezig houdt. wordt vervolgd).
En soms is inclusie helemaal niet de goede term. Dan gaat het meer over de bredere vraag of je buiten staat of binnen. En hoe je je daar over voelt.
Soms is het wel heel duidelijk: dan kun je gewoon zien dat iets zo georganiseerd is dat groepen mensen niet voldoende vertegenwoordigd zijn. Zoals al die foto’s op LinkedIn van groepen bestuurders of AI-experts die allemaal dezelfde uiterlijke kenmerken hebben. Of als je ziet dat een restaurant een trap heeft naar het toilet, zodat niemand die niet mobiel is daar gebruik van kan maken. Letterlijk: buiten.
Maar soms is het niet zichtbaar, uitsluiting. Dan moet je veel meer weten om te kunnen vaststellen of er groepen mensen (of zelfs individuen) worden buitengesloten. Soms heb je gewoon niet door wie er niet mogen meedoen, tot iemand er op wijst.
Bij mijn kinderen was op de basisschool altijd gedoe over whatsappgroepen. Want technologie versterkt altijd weer opnieuw de goede en slechte kanten van de mensheid. Het niet uitnodigen van bepaalde mensen voor whatsappgroepen is gewoon een nieuwe versie van lekker je eigen kampvuur bouwen zodat je er mensen kunt weghouden.
En dan nog hoeft het niet opzettelijk of bewust te gebeuren, dat buitensluiten van anderen. Mensen hebben vaak niet door dat hun onderliggende gevoel soms heel makkelijk te lezen is uit hun woorden of acties (ook is het gezegde ‘actions speak louder than words’). De manier waarop we dingen verwoorden, met wie we informatie delen, wie we uitnodigen in de whatsappgroep of voor ons feestje … Soms is de intentie heel duidelijk.
Bovendien is het maar net hoe je ‘binnen’ of ‘buiten’ definieert. Hoe minder duidelijk de groep gedefinieerd is (‘bedrijf’ of ‘afdeling’ is duidelijker dan ‘vrienden’ of ‘buurt’), hoe sneller mensen zich buitengesloten voelen.
Misschien komen ‘buiten’ en ‘binnen’ daarom ook vaak neer op een gevoel.
Net als zoiets als eenzaamheid. Als je het gevoel hebt dat je de enige bent in Nederland die op 25 december niet met familie of vrienden rondom de Kerstboom zit, voelt zich eenzaam. Terwijl de helft van Nederland op 21 december op de Kerstborrel van kantoor stond maar de andere helft zich daar niet eenzaam door voelt, waarschijnlijk.
Want sta je echt buiten als je eigenlijk niet binnen wil zijn?
En met deze opbeurende gedachte wens ik jou, lieve lezer, een fijn weekend, met net zoveel buiten en binnen als je zelf wilt.
131/1000
