Ending unplanned
Ik heb. vandaag al uren zitten bloggen. Maar toch begin ik nu weer opnieuw. Zo gaat dat soms, als je blogt. In ieder geval als je veel/dagelijks blogt.
Als je iedere dag schrijft, ga je vanzelf schrijven over wat je bezig houdt. Schrijven wordt een manier om dingen uit te zoeken of te verwerken. In mijn ervaring wordt dat, als je iedere dag blogt, uiteindelijk meer en meer het schrijven over je leven en steeds minder over je werk of je vak. Gewoon omdat het lastig is om iedere dag te bloggen over je vak.
Bloggen over je vak brengt druk mee: het moet wel goed zijn. Anders gooi je je professionele imago te grabbel.
Bloggen over je leven is daarentegen nooit fout. Het is jouw leven en jouw gevoel, dus het is altijd goed.
Zo was het vandaag ook. Ik blogde eerst over iets dat me al een tijdje bezig hield, getriggerd door een nieuwsbrief die ik las over een soortgelijk onderwerp. Het had te maken met werk. Meteen de reden dat ik twijfel om het te publiceren.
En vervolgens bedacht ik iets anders. Er speelt iets groots in mijn leven dat ik nog niet gedeeld heb. En onder de douche had ik opeens een blog in mijn hoofd. Ook nog niet rijp voor publicatie. Niet vanwege de kwaliteit van het blog – het was zo’n blog dat in 1 keer uit het toetsenbord vloog – maar vanwege de timing.
Het voelt een beetje vervelend, dat ik het niet publceer. Het schuurt. Alsof ik iets voor jou achterhoud.
Onzin natuurlijk.
Niet alleen omdat ik niet verplicht ben om hier dingen te delen, maar ook omdat het soms beter is om je mond te houden. En omdat sommige dingen je te kwetsbaar maken (zo voelde het blog van gisteren ook een beetje).
Grappig hoe dezelfde vraagstukken altijd weer opkomen, als je iedere dag blogt, en dezelde patronen. Ik ken niet veel mensen die iedere dag bloggen, dus ik weet niet of ze hetzelfde hebben.
Aaannnyyywaaayyyy.
Ooit gaan die blogs gewoon live. Ze verdienen het om gepubliceerd te worden.
Ooit!
182/1000
