Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 28

Το Παρίσι κι εμείς

Πριν τρία χρόνια βρέθηκα για μια επιστημονική ομιλία στο Παρίσι. Το συνέδριο γινόταν στο κέντρο της πανέμορφης αλλά και πανάκριβης πόλης, και κάτω από το ξενοδοχείο του συνεδρίου υπήρχε ένα εμπορικό κέντρο με εξίσου πανάκριβα προϊόντα. Μέσα στο εμπορικό κέντρο υπήρχε και ένα σούπερ-μάρκετ, το οποίο είχε μεγάλη γκάμα από είδη, ξεκινώντας από τα βασικά και καταλήγοντας σε γκουρμέ φαγητά. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν σε αυτό το χλιδάτο μέρος, με τις απαγορευτικές για μέσο Έλληνα τιμές, ανακάλυψα ότι πολλά προϊόντα στο σούπερ-μάρκετ ήταν φθηνότερα ή είχαν την ίδια τιμή με τα αντίστοιχα προϊόντα στα ελληνικά σούπερ-μάρκετ, ενώ βρισκόμασταν ήδη στην καρδιά της κρίσης στην Ελλάδα.Ο λόγος που γράφω αυτή την ιστορία είναι για να πω ότι, με την βοήθεια πάντα των ΜΜΕ που είναι καταπληκτικό το πόσο διαστρεβλώνουν την ουσία, συνηθίζουμε να κοιτάμε τα προβλήματα ανάποδα.Ας πούμε, τα δύο θέματα που μονοπωλούν σχεδόν το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό είναι το κόψιμο στις συντάξεις, που φαίνεται πως θα είναι μεγάλο, και ο ΦΠΑ του 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση.Ο συνταξιούχος όμως δεν χρειάζεται 2000 ή 2500 Ευρώ για να κάνει «μεγάλη ζωή» και γι’ αυτό δεν είναι το νούμερο των 2000, 1500 ή 1000 Ευρώ αυτό που πρέπει να μας απασχολεί. Αυτό που ενδιαφέρει τον συνταξιούχο είναι α) να έχει εξαιρετική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και β) να μπορεί να ζει με τα χρήματα που παίρνει αξιοπρεπώς, σε επίπεδο καθημερινών εξόδων, να έχει δηλαδή μια καλή ποιότητα ζωής.Ο λόγος που οι συντάξεις ήταν ψηλά, είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν καταφέρνει να προσφέρει στους μεγαλύτερους σε ηλικία πολίτες του κανένα από τα δύο παραπάνω ζητούμενα, εκτός αν έχουν μεγάλο εισόδημα. Οπότε τους έδινε πολλά χρήματα (υπερβολικά πολλά, σε σχέση με την αναλογία μισθών/συντάξεων που παίρνουν σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη), ώστε να τα πληρώνουν όλα από την τσέπη τους! Και έρχεται τώρα, μετά από τόσα χρόνια κρίσης που έχουν ρημάξει τα νοσοκομεία, μετά από τόσα χρόνια κρίσης όπου οι τιμές στα προϊόντα έχουν πέσει ελάχιστα από τον καιρό των «χρυσών αγελάδων» να τσακίσει τις συντάξεις, αφήνοντας τους συνταξιούχους φοβισμένους για το μέλλον. Κόψτε τις συντάξεις αν μπορείτε να φτιάξετε άμεσα τα νοσοκομεία. Κόψτε τις συντάξεις αν μπορείτε να μειώσετε τα κόστη των προϊόντων, να μην τα αγοράζουμε ακόμα και σήμερα σε τιμές Παρισιού!Ομοίως, αν θέλετε να βάλετε ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, βάλτε τον. Αλλά πρώτα φροντίστε τα δημόσια σχολεία ώστε να παρέχουν υψηλής ποιότητας παιδεία σε όλα (από ξένες γλώσσες μέχρι τα μαθήματα που εξετάζονται στις πανελλήνιες). Φροντίστε να υπάρχει ολοήμερο σχολείο μέχρι τις πέντε το απόγευμα ώστε όσοι γονείς δουλεύουν μέχρι αργά να μπορούν να πάρουν τα παιδιά τους εκείνη την ώρα, και μετά βάλετε όσο ΦΠΑ θέλετε, αφού μισείτε, εσείς στην κυβέρνηση, την ιδιωτική εκπαίδευση. Όλα αυτά που λέω έχουν έναν απλό ορισμό: «κοινωνικό κράτος». Ή αλλιώς, δίχτυ ασφαλείας. Αν το προσφέρεις, μπορείς μετά να απαιτείς από τους πολίτες σου διάφορα πράγματα. Αυτό το δίχτυ ασφαλείας προσφέρουν στους πολίτες τους όσο καλύτερα μπορούν οι καλύτερες κυβερνήσεις στο εξωτερικό.Αντίθετα, αυτό που κάνει τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα και έκαναν και οι προηγούμενες είναι να κόβει μισθούς και συντάξεις και να βάζει φόρους χωρίς να παρέχει απολύτως τίποτα. Είναι το ίδιο που κάνουν οι κυβερνήσεις μας εδώ και χρόνια, όπου ζητούν τρελά ποσά σε ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές από τους εργαζόμενους χωρίς να προσφέρουν ούτε ασφάλιση ούτε ελπίδα σύνταξης.
Αυτή η προσέγγιση, ξέρετε, δεν είναι καινούργια εφεύρεση. Την εφαρμόζει η μαφία χρόνια τώρα σε όλο τον κόσμο. Ονομάζεται «πουλάω προστασία». Κι όποιος τολμάει, ας μου φέρει αντίρρηση. 

Και τώρα που ξέρουμε ότι αξίζει, τι θα τον κάνουμε;

Στο κείμενο της προηγούμενης εβδομάδας, μιλήσαμε για την αξιολόγηση των σχολείων και των δασκάλων. Για το πόσο την φοβόμαστε επειδή πιστεύουμε πως σίγουρα κάποιοι θα «ρίξουν» κάποιους άλλους για να αναδειχθούν οι ίδιοι και τα σχολεία τους.Ας πούμε όμως ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα καταφέρναμε να προχωρήσουμε με μια αξιολόγηση που θα έβρισκε την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και των γονέων σύμφωνη. Τι θα κάναμε μετά;Αν ξέρουμε, π.χ., βάσει της αξιολόγησης ότι ένας δάσκαλος είναι εξαιρετικός, ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα; Να τον χτυπήσουμε ενθαρρυντικά στην πλάτη και να του πούμε ένα «μπράβο»; Βεβαίως ναι, αλλά αρκεί αυτό;Υπάρχει μια πολύ μεγάλη συζήτηση παγκοσμίως για το πώς πρέπει να αμείβονται οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα σχολεία, αν δηλαδή πρέπει να υπάρχει και υλική ανταμοιβή για τους καλύτερους δασκάλους.Τρία είναι τα βασικά επιχειρήματα που υποστηρίζουν ότι η μόνη μισθολογική εξέλιξη πρέπει να σχετίζεται μόνο με τα χρόνια σπουδών και εμπειρίας κάθε δασκάλου, και καθόλου με την απόδοσή τους (όλες οι σχετικές έρευνες, βέβαια, έχουν δείξει ότι τα χρόνια σπουδών και εμπειρίας ελάχιστα επηρεάζουν την απόδοση των δασκάλων).Το πρώτο επιχείρημα έχει να κάνει με τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στις ΗΠΑ, όπου καθηγητές συνελήφθησαν να παραποιούν αποτελέσματα μαθητών τους ώστε να πιάσουν υψηλότερους βαθμούς, με στόχο οι ίδιοι οι καθηγητές να πάρουν τα οικονομικά μπόνους για τις υψηλές επιδόσεις των μαθητών τους. Οι καθηγητές αντιμετωπίζουν ο καθένας βάσει των κατηγοριών περίπου είκοσι χρόνια φυλακή. Λέει, δηλαδή, το επιχείρημα αυτό ότι πιθανόν να πολλαπλασιαστούν τέτοια φαινόμενα.Το δεύτερο έχει να κάνει με τις αντιπάθειες που θα δημιουργηθούν μεταξύ των δασκάλων/καθηγητών μέσα στο σχολείο, αφού κάποιοι θα νιώθουν είτε αδικημένοι είτε κομπλεξικά απέναντι σε εκείνους με τους υψηλότερους μισθούς.Και το τρίτο έχει να κάνει με το ότι όσοι γίνονται δάσκαλοι και καθηγητές το κάνουν επειδή το νιώθουν ως λειτούργημα, επειδή νιώθουν δικαίωση και χαρά βλέποντας την αγάπη και τον σεβασμό από τους μαθητές τους – οπότε η οικονομική επιβράβευση κάποιων λίγων μέσα σε ένα σχολείο δεν προσφέρει στ’ αλήθεια κάτι πέρα από προβλήματα όπως τα παραπάνω.Ισχύουν όμως τα παραπάνω επιχειρήματα; Ας τα δούμε ένα προς ένα.Απατεώνες πάντα θα υπάρχουν, σε όλα τα επαγγέλματα – και η δουλειά της πολιτείας είναι να τους ανακαλύπτει και να τους τιμωρεί. Η ύπαρξη των απατεώνων σημαίνει πως πρέπει σε κάθε επάγγελμα να υπάρχει ένας μισθός για όλους, είτε είναι καταπληκτικοί σε αυτό που κάνουν είτε είναι μαύρα χάλια; Ποια αίσθηση δικαιοσύνης αντιπροσωπεύει αυτή η λογική; Όσον αφορά στις αντιπάθειες ανάμεσα στους δασκάλους και στους καθηγητές στο ίδιο σχολείο θα ήθελα να σας πω ότι: α) αντιπάθειες υπάρχουν και χωρίς μισθολογικές διαφορές, και β) αν η τσατίλα των πιο μέτριων αρκεί για να μην επιβραβεύονται οι καλύτεροι, τότε ο πλανήτης θα βαδίσει με απόλυτη σιγουριά προς την καταστροφή.Όσο για το τρίτο επιχείρημα, βεβαίως η πλειοψηφία των δασκάλων γουστάρουν πολύ την ηθική καταξίωση στα μάτια των μαθητών τους. Αλλά οι δάσκαλοι που ζουν και αναπνέουν μόνο γι’ αυτό, που δεν τους αφορά η αναγνώριση της δουλειάς τους και με οικονομικά μπόνους, ανήκουν χονδρικά σε δύο ηλικιακές ομάδες: τους κάτω των 30, που μόλις ξεκινούν, δεν έχουν υποχρεώσεις και κοιτούν ιδεαλιστικά και μόνο την δουλειά τους, και στους άνω των 67, που έχουν βγει στην σύνταξη. Όλοι οι υπόλοιποι, ειδικά όσο απομακρύνονται από την ηλικία των 30, έχουν άπειρες προσωπικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, δυσεπίλυτα προβλήματα εντός και εκτός δουλειάς. Οτιδήποτε τους χαρίσει ένα επιπλέον κίνητρο για να δουλεύουν με περισσότερη όρεξη είναι γι’ αυτούς καλοδεχούμενο.Στα οικονομικά υπάρχει ένας όρος που ονομάζεται “adverseselection” (πρόβλημα δυσμενούς επιλογής). Αναφέρεται στις περιπτώσεις όπου κάποιος προσλαμβάνει τον λάθος άνθρωπο για μια δουλειά, είτε εξαιτίας της ανικανότητάς του να επιλέξει σωστά, είτε λόγω άγνοιας κρίσιμων στοιχείων (τα οποία γνωρίζει εκείνος που θα προσληφθεί αλλά τα κρύβει). Αν όλοι οι δάσκαλοι πληρώνονται το ίδιο ανεξαρτήτως απόδοσης και οι πιο ταλαντούχοι το γνωρίζουν αυτό, οι περισσότεροι θα προτιμήσουν να κάνουν μια άλλη δουλειά όπου η εξαιρετική τους απόδοση θα οδηγεί σε μεγαλύτερη ανταμοιβή. Δεν έχουν κίνητρο να μείνουν στο δημόσιο σχολείο. Αντίθετα, οι λιγότεροι ικανοί θα προτιμήσουν να κυνηγήσουν τις θέσεις στα δημόσια σχολεία, αφού δεν θέλουν να κρίνονται βάσει απόδοσης. Βέβαια, όλα αυτά ισχύουν σε «κανονικές» χώρες. Στην Ελλάδα το έχουμε λύσει το πρόβλημα: είναι τόσο χαμηλοί οι μισθοί παντού και τόσο λίγες οι δουλειές όπου η εξαιρετική απόδοση οδηγεί σε αντίστοιχη ανταμοιβή, ώστε κανείς δεν έχει οικονομικό κίνητρο να ξεχωρίσει. Υπάρχει ένας άλλος όρος γι’ αυτό το φαινόμενο. Το λένε «ισοπέδωση προς τα κάτω».Έχει παλέψει πολύς κόσμος για να το πετύχει, σε διαφορετικούς τομείς της ζωής, τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα. Και ο αγώνας δικαιώθηκε.

Ψιθύρισέ μου στο αυτί, αυτός ο δάσκαλος πόσο αξίζει;

Όποιον και να ρωτήσετε στην Ελλάδα, θα σας πει πως μας ενδιαφέρουν όλους πολύ τα παιδιά μας και θέλουμε να έχουν τις καλύτερες ευκαιρίες για μόρφωση, σωστά; Λάθος, λέω εγώ. Στην Αυστραλία υπάρχουν 2 sites, ένα για το δημοτικό και ένα για γυμνάσιο/λύκειο, που κάνουν κάτι πάρα πολύ απλό: περιλαμβάνουν τα στοιχεία της εξονυχιστικής αξιολόγησης όλων των σχολείων της χώρας.Ο γονιός μπαίνει στο site, επιλέγει την περιοχή που τον ενδιαφέρει και μέσα σε δευτερόλεπτα έχει στα χέρια του δεκάδες δείκτες απόδοσης του σχολείου για όλη την τελευταία δεκαετία, όπως: το ποια είναι η δύναμη του σχολείου σε δασκάλους και ποια η αναλογία μαθητών ανά δάσκαλο. Το ποια είναι η κοινωνιο-οικονομική σύνθεση της περιοχής (ποσοστό χαμηλών, μεσαίων, υψηλών εισοδημάτων). Το πώς αξιολογούνται οι μαθητές του σχολείου σε διαφορετικά μαθήματα, σε σύγκριση με τους μαθητές «παρόμοιων» (σε μέγεθος και κοινωνιο-οικονομική σύνθεση) σχολείων. Το πώς αξιολογούνται οι μαθητές του σχολείου σε σύγκριση με όλα τα σχολεία της Αυστραλίας. Το πώς εξελίσσονται οι μαθητές του συγκεκριμένου σχολείου, σε ποιο επίπεδο βρίσκονται δηλαδή σε μια συγκεκριμένη τάξη και σε ποιο επίπεδο βρίσκονται μετά από 2 χρόνια, έτσι ώστε να φαίνεται η δουλειά των δασκάλων (αν οι μαθητές είναι καλοί εξαρχής και απλώς παραμένουν καλοί δεν είναι εξίσου σημαντικό με το να ξεκινούν π.χ. από χαμηλό επίπεδο και να ανεβαίνουν πολύ). Ακόμα, μπορεί ο γονιός να βρει μια μικρή έκθεση από τους δασκάλους και τον διευθυντή του σχολείου όπου εξηγούν τι προσφέρει το σχολείο τους και ποιοι είναι οι στόχοι τους για το μέλλον. Τα sites περιλαμβάνουν και πολλά άλλα πολύ χρήσιμα στοιχεία που βοηθούν τον γονιό να επιλέξει την περιοχή όπου θα ζήσει, μια και στα σχολεία της περιοχής αυτής θα πάνε υποχρεωτικά τα παιδιά του. Αυτού του είδους η οργάνωση δείχνει μια κοινωνία που ενδιαφέρεται πολύ για τα παιδιά της και την μόρφωση που θα λάβουν.Εδώ, στην Ελλάδα, εξακολουθούμε να είμαστε απολύτως αλλεργικοί σε κάθε αξιολόγηση. Ο λόγος είναι αυτός που είχα εξηγήσει και εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2015/09/blog-post_17.html, ότι δηλαδή είμαστε αντικοινωνικοί. Ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και τον στενό μας κύκλο. Και επειδή γνωρίζουμε ότι οι υπόλοιποι Έλληνες γύρω μας είναι επίσης αντικοινωνικοί, τους υποψιαζόμαστε, ότι σε περίπτωση αξιολόγησης θα βρουν τον τρόπο να μας «ρίξουν», με τα κονέ τους ή με οποιοδήποτε άλλο κόλπο σκαρφιστούν. Πιστεύουμε πως κάποιο σχολείο, κάποιοι δάσκαλοι θα «κλέψουν» και θα προσπεράσουν άλλους στην αξιολόγηση.Έτσι, ως απόλυτοι ερασιτέχνες, σαν ιθαγενείς σε κάποια ζούγκλα, προτιμάμε να συζητάμε για το ποιο σχολείο είναι καλύτερο ή χειρότερο στις παρέες μας, να επαινούμε ή να κατακρίνουμε  δασκάλους και καθηγητές, αλλά πάντα εκεί και μόνο. Στο μιλητό. Προσπαθούμε να μαζέψουμε πληροφορίες μεταξύ καφέ, ποτού και φαγητού. Αν είχαμε και ταμπούρλα, θα παίζαμε ταμ-ταμ για να μαθαίνουν και οι κοντινές περιοχές την γνώμη μας. Αριθμητικοί δείκτες, αξιολογήσεις και άλλα τέτοια περίεργα του δυτικού κόσμου δεν είναι για μας. Είναι για τους μικρόνοες τους ξένους, που νομίζουν ότι ξέρουν τι τους γίνεται.

Ολόκληρο το βίντεο του χθεσινού TEDxChania

Όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν είτε ζωντανά είτε μέσω του υπολογιστή τους το χθεσινό TEDxChania, μπορούν να το παρακολουθήσουν σήμερα από το παρακάτω link (το οποίο δεν γνωρίζω για πόσο θα ισχύει). To βίντεο ξεκινάει από το 43ο λεπτό.
Αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσετε - εγώ απόλαυσα τις ομιλίες των υπόλοιπων ομιλητών.
Η δική μου ομιλία, με τίτλο "Η απόρριψη είναι μια λέξη με 8 γράμματα", ξεκινάει στο 9:24:20.
https://www.youtube.com/watch?v=-0R5pc_oewQ

H απόρριψη είναι μια λέξη με οκτώ γράμματα (TEDx Chania)

Όταν η καθημερινότητα, γύρω μας, είναι τόσο πνιγηρή, επιβάλλεται να βρίσκουμε τρόπους για μικρές τζούρες αέρα, για τόσες δα έστω αναπνοές.Μία τέτοια φιλοδοξεί να είναι και το TEDxChania: http://www.tedxchania.com/tedx/, το συνέδριο που διοργανώνει μια εξαιρετικά δημιουργική ομάδα εθελοντών και θα διεξαχθεί αυτό το Σάββατο, 10 Οκτωβρίου, στο Μεγάλο Αρσενάλι, στο λιμάνι μας. Λεπτομέρειες για το πώς μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος το συνέδριο είτε στο Αρσενάλι, είτε σε ζωντανή σύνδεση από το Πνευματικό Κέντρο, υπάρχουν στο site του συνεδρίου. Οι διοργανωτές υπόσχονται μια μοναδική εμπειρία, και τόσο τα workshops(εργαστήρια σκέψης και πράξης) όσο και οι 14 σύντομες (έως 18 λεπτά το πολύ η κάθε μία) ομιλίες του συνεδρίου υπόσχονται το πιο ενδιαφέρον, μάλλον, θετικό γεγονός στην πόλη μας τους τελευταίους μήνες. Τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα θέματα των ομιλιών και το whoiswhoτων ομιλητών μπορείτε να τα βρείτε και αυτά στο site του συνεδρίου.Α, ναι – υπάρχει και μια 15ηομιλία, με τον περίεργο τίτλο: «η απόρριψη είναι μια λέξη με οκτώ γράμματα». Η δική μου.Παρακάτω μπορείτε να βρείτε λίγα λόγια σχετικά με την ομιλία μου του Σαββάτου, λίγα λόγια για το πώς σκέφτηκα να μιλήσω για την απόρριψη. (Διευκρίνιση: Το παρακάτω κείμενο ΔΕΝ είναι η ομιλία του Σαββάτου!)Σαν να μην έφταναν τόσες και τόσες απορρίψεις και απογοητεύσεις που δεχόμαστε στην ζωή μας (ερωτικές, φιλικές, εργασιακές, από την οικογένεια) εγώ ήμουν τόσο έξυπνος ώστε επέλεξα να κάνω δύο δουλειές όπου η απόρριψη δεν σταματάει ποτέ.Ότι κι αν κάνεις, όσο καλός κι αν είσαι και στις δύο αυτές δουλειές, η απόρριψη είναι στανταράκι. Αν παιζόταν στο στοίχημα, η απόδοση στο ότι θα τα φας τα μούτρα σου ξανά και ξανά θα ήταν γύρω στο 1.10.Έτσι, όταν με κάλεσαν από το TEDxChania να συναντηθούμε και μου πρότειναν να είμαι ένας από τους ομιλητές με θέμα τον «Τετραγωνισμό του Κύκλου», η πρώτη μου σκέψη για το πώς θα μπορούσα να συνδυάσω σε μία ομιλία τις εμπειρίες μου από την ακαδημαϊκή και την συγγραφική μου δουλειά, ήταν να μιλήσω για την απόρριψη και την αποτυχία. Βλέπετε, με το να ζούμε σε μια εποχή όπου τα μίντια ψάχνουν να βρουν και να προβάλλουν υπερεπιτυχημένους ανθρώπους, ξεχνάμε συχνά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχεις αν πρώτα δεν σου πουν ότι ποτέ δεν θα τα καταφέρεις. Αν πρώτα δεν αποτύχεις οικτρά. Ο Μάικλ Τζόρνταν, κατά γενική ομολογία ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας στην ιστορία, έχει δηλώσει: «έχω χάσει πάνω από 9000 σουτ στην καριέρα μου. Έχω χάσει σχεδόν 300 αγώνες. 26 φορές η ομάδα μου με έχει εμπιστευθεί να κάνω το τελευταίο σουτ για να κερδίσουμε τον αγώνα και έχω αστοχήσει. Έχω αποτύχει στη ζωή μου ξανά και ξανά και ξανά. Και αυτός είναι ο λόγος που πετυχαίνω».Φοβάμαι πως ειδικά στην Ελλάδα δεν έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε ούτε στο ελάχιστο μια κουλτούρα που να αγκαλιάζει και την αποτυχία και την απόρριψη ως απαραίτητο κομμάτι μιας γεμάτης ζωής. Ξεκινάμε από την εφηβεία να πιέζουμε τα παιδιά να «πετύχουν» με πρώτο τεράστιο στόχο την είσοδό τους στο πανεπιστήμιο – ένας στόχος που αποτελεί σταθερή πηγή υστερίας της ελληνικής οικογένειας. Και δεν σταματάμε την πίεση – στους εαυτούς μας και σε άλλους – σχεδόν ποτέ. Το κυνήγι της διαρκούς επιτυχίας είναι ο δικός μας ανέφικτος «τετραγωνισμός του κύκλου».Χαίρομαι πολύ που θα λάβω μέρος στο TEDxChania, και ελπίζω να τα πούμε από κοντά το Σάββατο, στις 10 του Οκτώβρη.

O Ολυμπιακός και το Υπουργείο Παιδείας

Δεν θα σας μιλήσω σήμερα ως γαύρος. Εξάλλου, οι μπασκετόφιλοι του Ολυμπιακού είμαστε κάπως λιγότερο «γαύροι» από τους ποδοσφαιρόφιλους.Θα σας μιλήσω ως ντετέκτιβ, γιατί ανακάλυψα μια μυστική, αόρατη γραμμή, ένα νήμα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν στο υπουργείο Παιδείας όσα χρόνια κι αν περνάνε. Μια γραμμή που κανείς ως τώρα δεν είχε παρατηρήσει, αλλά το εκπαιδευμένο μου μάτι δεν την άφησε να του ξεφύγει.Θυμηθείτε τον υπουργό Παιδείας μας κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο. Που διόρισε ως μετακλητό υπάλληλο στο υπουργείο τον πρώην ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού κ. Γιώργο Ανατολάκη, προφανώς με αξιοκρατικά κριτήρια, κι όχι ως ανταμοιβή επειδή πήρε μεταγραφή από τον τον ΛΑΟΣ στην ΝΔ. Ούτε βέβαια - προς Θεού - επειδή ο κ. Ανατολάκης είχε δύναμη λόγω Ολυμπιακού στον Πειραιά, όπου - τυχαία - εκλέγεται βουλευτής ο κ. Αρβανιτόπουλος.Θυμηθείτε τον υπουργό Παιδείας μας κ. Λοβέρδο, που έκανε επί θητείας του και μετά από αυτήν μάλλον περισσότερες δηλώσεις για τον Ολυμπιακό παρά για την Παιδεία.Και ας έρθουμε στον σημερινό υφυπουργό που διόρισε ο κ. Τσίπρας. Τον κ. Πελεγρίνη. Ξέρετε, αυτόν που το πανεπιστήμιο Αθηνών επί των ημερών του ως πρύτανη ήταν κλειστό για μήνες, με καταλήψεις τις οποίες με τις δηλώσεις του και τις πράξεις του υποστήριζε εξόφθαλμα. Άλλωστε, ενώ το πανεπιστήμιο ήταν κλειστό, αυτός έκανε τουρ στο Παρίσι και παρουσίαζε έναν θεατρικό του μονόλογο στον οποίο πρωταγωνιστούσε. Μετά, όταν άνοιξε το πανεπιστήμιο στα μέσα Δεκέμβρη, ο κ. Πελεγρίνης και η σύγκλητος απεφάνθησαν ότι κανένα εξάμηνο δεν είχε χαθεί (γιατί να έχει χαθεί; επειδή τελείωνε η χρονιά και δεν είχε γίνει ούτε ώρα μαθήματος; σιγά το πρόβλημα). Κι έτσι, το "εξάμηνο" προχώρησε κανονικότατα – ούτε γάτα ούτε ζημιά. Α, είχε ζητήσει ο κ. Πελεγρίνης και 1,7 εκατομμύρια Ευρώ για μπόνους στο διοικητικό προσωπικό – το ότι ο κ. Πελεγρίνης είχε εκλεγεί με τον προηγούμενο νόμο, που για πρύτανη ψήφιζαν οι φοιτητές και οι υπάλληλοι του πανεπιστημίου ήταν βεβαίως τυχαίο, καθαρή σύμπτωση. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, ο κ. Πελεγρίνης είπε στους δημοσιογράφους ότι δεν είχε ιδέα πως θα αναλάβει υφυπουργός Παιδείας και ότι έβλεπε - τι άλλο; - τον Ολυμπιακό στην τηλεόραση όταν χτύπησε το τηλέφωνό του και έμαθε ότι θα αναλάβει τις τύχες της ελληνικής παιδείας.Διότι – μην το ξεχνάμε ποτέ – ο κ. Τσίπρας έχει σχέδιο, είναι πια ώριμος για να κυβερνήσει, όπως μας τόνισε προεκλογικά. Ξέρει ακριβώς ποιους πρέπει να βάλει σε ποια πόστα, τα έχει συζητήσει μαζί τους διεξοδικά, έχουν καταλήξει σε όσα θα υλοποιήσουν, είναι τα πάντα έτοιμα για να εκτοξευτεί η χώρα προς το μέλλον. Ειδικά στην παιδεία, τα έχουν μελετήσει όλα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Το μόνο που έλειπε, για να προχωρήσουν, ήταν η ψήφος του ελληνικού λαού, για να υλοποιηθεί το μακρόπνοο σχέδιο Τσίπρα με τους καλά ενημερωμένους υπουργούς του. Ευτυχώς, η ψήφος του λαού ήταν αυτή που έπρεπε, για την χώρα. Η εκτόξευση έρχεται.

Απόρριψη - στο TEDxChania, 10 Οκτωβρίου στο Μεγάλο Αρσενάλι

Στις 10 Οκτωβρίου, στο TEDxChania που θα γίνει στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου, θα μιλήσουμε για κάτι που μας βασανίζει όλους, σε κάθε τομέα της ζωής μας. Θα μιλήσουμε για την απόρριψη.
Θα χαρώ να σας δω εκεί.

http://www.tedxchania.com/tedx/polich...

Νενικήκαμεν

Επιτρέψτε μου να «διαβάσω» λίγο διαφορετικά το εκλογικό αποτέλεσμα και να σας πω ότι αυτές οι εκλογές είχαν μόνο νικητές.-        Νικητές, προφανώς, οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος. Έκαναν μέσα στο καλοκαίρι την μεγαλύτερη «κωλοτούμπα» που έχουμε δει από το 1981, τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου θα μας έβγαζε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ και θα έδιωχνε τις βάσεις. Κι όχι μόνο την έκαναν, αυτοί οι αντιμνημονιακοί φέρνοντας το πιο σκληρό μνημόνιο, αλλά δήλωσαν προεκλογικά πως μόνο μαζί θέλουν να προχωρήσουν, δεν γουστάρουν κανέναν άλλον. Και ο ελληνικός λαός αποφάσισε πως θέλει να τον ξανακυβερνήσουν παρέα. Η νίκη τους είναι πολύ μεγάλη.-        Νικητής, προφανώς, και ο κ. Λεβέντης που μετά από 30 χρόνια προσπάθειας μπήκε στην Βουλή (την γνώμη μου την είχα γράψει εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2015/09/2_10.html)-        Νικήτρια η Χρυσή Αυγή. Λίγες μέρες μετά την παραδοχή, από τον αρχηγό του κόμματος, ότι έχει την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία ενός ανθρώπου, το κόμμα αύξησε κατά 0.7% το ποσοστό του και είχε εντυπωσιακή άνοδο στα νησιά του Αιγαίου, καθώς και στην Κέρκυρα, στην Ζάκυνθο και στα Χανιά.-        Νικητής ο κ. Μεϊμαράκης που, αν και «υπηρεσιακός» αρχηγός ανέβασε κατά 10 μονάδες το ποσοστό της ΝΔ μέσα σε λίγες εβδομάδες, σε σχέση με αυτό που της έδιναν οι δημοσκοπήσεις.-        Νικήτρια η κυρία Γεννηματά, που πήρε το άθροισμα ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ από το 5.2% (και πολύ χαμηλότερο στις δημοσκοπήσεις) και το πήγε στο 6.3%.-        Νικήτρια η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, που μοιάζει έτοιμη να αναλάβει αρχηγός στην ΛΑΕ μετά την αποτυχία Λαφαζάνη – εξάλλου βγήκε μαζί του στην τηλεόραση κι έκανε και δηλώσεις δίπλα του. Μας είπε κιόλας, η κυρία Κωνσταντοπούλου, ότι η βουλή που προκύπτει από αυτές τις εκλογές δεν αντιπροσωπεύει πάνω από το 50% των πολιτών. Για την ακρίβεια, λέω εγώ, αντιπροσωπεύει το 54%. Η προηγούμενη βουλή, που με την ίδια λογική αντιπροσώπευε το 61% των πολιτών, δηλαδή μόλις 7% παραπάνω, γιατί την ενθουσίαζε τόσο; Ίσως επειδή ήταν η ίδια πρόεδρός της.-        Νίκη, εξήγησαν και οι βουλευτές του ΚΚΕ πως θεωρούν ότι το κόμμα διατήρησε τα ποσοστά του εν μέσω πόλωσης.-        Το Ποτάμι, τέλος, μπορεί να θεωρεί νίκη το ότι δεν εξαερώθηκε εκλογικά, αφού δεν κατάφερε να βρει μία (ή περισσότερες από μία) μεγάλη ιδέα να προτείνει στους πολίτες (είχα γράψει σχετικά εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2015/09/4.html). Ακόμα και αυτό που ουσιαστικά προτείνει, το «να γίνουμε κράτος επιτέλους», που πολλοί Έλληνες το θέλουν (αλλά όχι η πλειοψηφία), δεν το εξέφρασε ποτέ έτσι ως σύνθημα. Και ανέχθηκε και ακραίες απόψεις στους κόλπους του. Οπότε, αφού επέζησε πολιτικά (και χαίρομαι γι' αυτό, αφού όπως είχα γράψει οι βασικές ιδέες τις οποίες πρεσβεύει είναι κοντά στις δικές μου) θα πρέπει να βρει τις μεγάλες ιδέες και τον τρόπο να τις μεταδώσει, αφού έχει και πολύ αξιόλογους ανθρώπους στις τάξεις του. Αν δεν τα καταφέρει θα πρέπει να υλοποιήσει αυτό που είχε πει ο κ. Θεοδωράκης στην αρχή της πορείας του, ότι αν παίρνει πολύ χαμηλά ποσοστά θα πάει σπίτι του – σε αυτή την περίπτωση, πάλι νίκη θα είναι κατά την γνώμη μου, αφού θα κερδίσει η ελληνική δημοσιογραφία.-        Νικητής και ο νομός Χανίων. Έχουμε πια τέσσερις βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, στα Χανιά, 100% εκπροσώπηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ, στα Χανιά (νομίζω ούτε στην υπόλοιπη χώρα σε μεγάλη περιφέρεια) να είναι όλοι οι βουλευτές από το κυβερνών κόμμα. Φαντάζομαι ότι αυτό σημαίνει πως τα προβλήματα της πόλης και του νομού από αύριο θα έχουν πρώτη προτεραιότητα στον σχεδιασμό της κυβέρνησης.-        Μεγάλη νικήτρια και η αποχή. Το 44% των Ελλήνων περίπου δεν πήγε να ψηφίσει, και άλλο ένα 2% έριξε άκυρο/λευκό στην κάλπη. Άρα, για να ξέρετε ποια είναι η πραγματική δύναμη των κομμάτων, πρέπει να διαιρέσετε περίπου δια 2 τα ποσοστά που βλέπετε στις τηλεοράσεις σας.-        Α, ναι υπάρχει κι ένας χαμένος. Χοντρά χαμένος. Η χώρα. Αλλά όπως εξήγησα στο προηγούμενο post: http://polyk.blogspot.gr/2015/09/blog-post_17.html, δεν νομίζω ότι πολλοί νοιάζονται γι’ αυτό.

Το κεφάλι το κακό μας

Θα προτιμούσα σήμερα να γράψω για τους αθλητικούς καημούς μου της εβδομάδας που πέρασε. Για την ήττα του Φέντερερ, που φαινόταν να είναι στην καλύτερή του κατάσταση τα τελευταία χρόνια, από τον Τζόκοβιτς – τι θα γίνει με εκείνο το 18ο, ρε συ Ρότζερ, θα το σηκώσεις ποτέ ή τζάμπα ξενυχτάμε; Για την ήττα της εθνικής στο μπάσκετ από την Ισπανία – ακόμα είμαι στενοχωρημένος γι’ αυτό, δεν γίνεται να χαθεί αυτό το παιχνίδι με βάση την φετινή δυναμικότητα των ομάδων, δεν έχω δει ποτέ χειρότερο κοουτσάρισμα της εθνικής, μεγάλο κρίμα. Και για το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Μπάγερν, όχι βέβαια για την ήττα του Ολυμπιακού, αλλά επειδή δεν κατάφερα να δω πάνω από 5 συνεχόμενα λεπτά. Τι να δω; Μια ελληνική ομάδα με έναν μόλις Έλληνα παίκτη από τους έντεκα και με εντελώς άγνωστους αρκετούς από τους ξένους, η οποία παίζει και μάπα ποδόσφαιρο, που σε κοιμίζει; Υπήρχαν πολύ καλύτερα παιχνίδια σε άλλα κανάλια. Έχω προ πολλού διακόψει τις σχέσεις μου με το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά πίστευα πως ένα ματς του Ολυμπιακού τουλάχιστον θα άντεχα να το δω. Δεν άντεξα.Όμως είχα γράψει τις προηγούμενες μέρες πως σήμερα θα μιλήσουμε για το τι φταίει, για την κατάντια μας ως χώρα, για όσα ζούμε και για τους πολιτικούς και τα κόμματα που έχουμε – τα σχολίασα ένα προς ένα σε προηγούμενα posts.Φοβάμαι πως η απάντηση στο τι φταίει είναι πολύ απλή. Φταίμε εμείς. Οι πολιτικοί μας, από το 1974 μέχρι σήμερα, εκλέγονται, δεν παίρνουν με την βία την εξουσία. Εμείς τους στέλνουμε στην βουλή. Κανείς δεν πρέπει να τους βρίζει – αν θες να βρίσεις, βρίσε τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, τον διπλανό σου. Ο πολιτικός αν δεν εκλεγεί πηγαίνει στο σπίτι του, εσύ του δίνεις εντολή να σε εκπροσωπήσει. Φταίμε εμείς, λοιπόν. Φταίει το γεγονός ότι ο «σοφός λαός» τον οποίο όλοι οι πολιτικοί επικαλούνται είναι ένας λαός που αποτελείται από ανθρώπους βαθιά αντικοινωνικούς. Με αυτό δεν εννοώ ότι δεν είμαστε αρκετά κοινωνικοί ώστε να βγούμε να διασκεδάσουμε, να κάνουμε παρέες και να πιούμε κι ένα κρασί γύρω από τραπέζια με πεντανόστιμα φαγητά. Ίσα-ίσα, σε αυτά είμαστε πρώτοι – και καλά κάνουμε, γιατί είναι όμορφα πράγματα. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι είμαστε βαθιά αντικοινωνικοί (η πλειοψηφία εννοώ) με την έννοια ότι δεν δίνουμε δεκάρα για την κοινωνία γύρω μας. Οι άλλοι άνθρωποι για τον Έλληνα δεν υπάρχουν. Μπορούμε να κάνουμε εμείς την προσωπική μας δουλίτσα, κι ας καεί γύρω μας το σύμπαν; Ε, θα την κάνουμε. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, τότε που ήταν ακόμα οι ρουσφετολογικοί διορισμοί στα ντουζένια τους, σε συζητήσεις με φίλους τους είχα ρωτήσει: «αν ο μέσος Έλληνας είχε την ευκαιρία να ικανοποιήσει ένα γερό ρουσφέτι του (διορισμό, τακτοποίηση οικογενειακής υπόθεσης, αποφυγή ποινής) γνωρίζοντας όμως ότι το αντίτιμο θα ήταν να καταστραφεί η χώρα, τι πιστεύετε πως θα προτιμούσε;».Δεν είχα βρει κανέναν που να πίστευε ότι η απόφαση του μέσου Έλληνα θα ήταν να μην καταστραφεί η χώρα.Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η έννοια του «κοινού καλού», ούτε καν με την έννοια του καλού για την πλειοψηφία (επειδή κάποιος μπορεί να πει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι καλό για όλους). Υπάρχει η έννοια του ατομικού καλού. Το ατομικό καλό που κυνηγούσε ο κάθε Έλληνας οδήγησε στο να εκλέγονται επί τόσα χρόνια οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, της συγκεκριμένης ποιότητας που είχαμε (οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Διότι αν αυτός που ψηφίζεις είναι κάποιος που θαυμάζεις, κάποιος που τον έχεις ψηλά στην εκτίμησή σου, δεν θα τολμήσεις καν να πας να του ζητήσεις το ρουσφέτι. Ενώ αν αυτόν που ψηφίζεις τον θεωρείς «του χεριού σου», ότι κρέμεται από σένα και την ψήφο σου επειδή είναι λιμασμένος για εξουσία, τότε θα πας. Θα γίνει η δουλίτσα σου και μετά ας καεί το σύμπαν.Ε, το σύμπαν κάηκε. Και τώρα θα ζήσουμε με αυτό. Κι όσο δεν καταλαβαίνουμε ποιος φταίει, αλλά βρίζουμε τους πολιτικούς για να μην κοιτάξουμε στον καθρέφτη, θα συνεχίζει το σύμπαν να καίγεται. Ο Κώστας Βάρναλης μας περιέγραψε καταπληκτικά, 93 χρόνια νωρίτερα, στους «Μοιραίους» του:
Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια. 
Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρωτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα 
δεν το’ βρε και δεν το’ πε ακόμα.
Έτσι, στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! 

Ή, διαφορετικά, όπως είχα γράψει εδώ:

http://polyk.blogspot.gr/2015/06/blog-post_27.htmlΝομίζω πως οι πιο ταιριαστοί στίχοι για την χώρα μας, οι στίχοι που θα τραγουδούσε η χώρα προς τους πολίτες της για τις επιλογές τους εδώ και δεκαετίες, είναι ενός υπέροχου ξένου τραγουδιού, του HappyEnding, από τον Mika: https://www.youtube.com/watch?v=pxA26LGI2Mc
“Τhis is the hardest story that I’ve ever toldThis is the way you left me, I’m not pretendingNo hope, no love, no gloryNo happy ending”.
(Αυτή είναι η πιο δύσκολη ιστορία που διηγήθηκα ποτέΑυτή είναι η κατάσταση στην οποία με άφησες, δεν υποκρίνομαιΧωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη, χωρίς δόξαΧωρίς χαρούμενο τέλος).

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα – Μέρος 5ο : ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μαζί, στο ίδιο κείμενο; θα με ρωτήσετε ίσως.Πώς αλλιώς; θα σας απαντήσω.Υπάρχει οποιοδήποτε από αυτά τα τρία κόμματα που φέρνει οτιδήποτε νέο στην πολιτική μας ζωή; Βάζω εδώ έναν αστερίσκο που αφορά στα Χανιά, όπου είχαμε ένα πολύ καλό νέο: την υποψηφιότητα στις εκλογές του κ. Νίκου Καλογερή, ενός εκ των καλύτερων αυτοδιοικητικών που έχουν περάσει τα τελευταία πολλά χρόνια από τον τόπο. Χαίρομαι που κατεβαίνει, του εύχομαι να εκλεγεί γιατί θα είναι καλό για τον τόπο μας (και τα Χανιά και την χώρα), αλλά… ΠΑΣΟΚ; ΠΑΣΟΚ, μετά από όλα όσα έχουμε περάσει και όλα όσα έχουμε μάθει για το κόμμα και τους ανθρώπους του; Με αρχηγό την συνταξιούχο από τα 50 της κυρία Φώφη Γεννηματά; Αν όντως έπρεπε λόγω προβλήματος υγείας να συνταξιοδοτηθεί τόσο πρόωρα, καλώς συνταξιοδοτήθηκε. Αλλά πώς ανέλαβε μετά την συνταξιοδότηση αρχηγός κόμματος και θέλει να συμμετέχει στην κυβέρνηση της χώρας; Αν μπορούσε να δουλέψει και μάλιστα σε εντατικούς ρυθμούς, ας μην έπαιρνε σύνταξη! Και, κυρίως, τι έχει προσφέρει η κυρία Γεννηματά στα 15 χρόνια ανάμιξής της στην κεντρική πολιτική σκηνή; Ποια είναι η μεγάλη τομή που έχει κάνει στα υπουργεία Παιδείας, Υγείας, Εσωτερικών ή στην υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς; Το ότι είναι ήρεμη, χαμογελάει και την λένε Γεννηματά προφανώς αρκεί, απ’ ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, για να συσπειρώσει κάποιον κόσμο γύρω από το brandnameΠΑΣΟΚ. Το ότι παραμένουν στο «κίνημα» τόσα και τόσα στελέχη που κόσμησαν με την παρουσία τους τα χειρότερα χρόνια της χώρας (δεν μιλάω για την κρίση, μιλάω για τα χρόνια που το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε και μας οδήγησε στην κρίση), θα πρέπει να μας προβληματίζει, ή μπα; Θα πρέπει να μας προβληματίζει το ότι η κ. Γεννηματά ήθελε πίσω στο ΠΑΣΟΚ τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, τον άνθρωπο που την στιγμή που έταζε ότι λεφτά υπήρχαν είχε ήδη μιλήσει με το ΔΝΤ για να μας το φέρει «καπέλο»; Θα πρέπει να μας προβληματίζει ότι η κυρία Γεννηματά συνεχίζει να «κλαίγεται» όπως και ο προκάτοχός της κ. Βενιζέλος για το πόσο άδικο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε τόσο ακριβά εκλογικά τα χρόνια της κρίσης, χωρίς ποτέ να μιλάει για τα εγκλήματα που έκανε το ΠΑΣΟΚ πριν την κρίση; Νομίζω ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν πρέπει να μας προβληματίζει. Η Φώφη θα χαμογελάει, θα κατεβάζει τους τόνους της συζήτησης για να είμαστε πολιτισμένοι και όλα θα φτιάχνουν, ως δια μαγείας.Και πάμε στην ΝΔ. ΝΔ και Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Να σε πιάνει, δηλαδή, η μαύρη απελπισία. Ο κ. Μεϊμαράκης, είναι, όπως λένε όλοι οι νεοδημοκράτες, «η ψυχή της παράταξης». Έχουν απόλυτο δίκιο. Ο κ. Μεϊμαράκης, που είναι 62 ετών, είναι μέσα στην ΝΔ από το 1974, και σε κυρίαρχους ρόλους στην νεολαία και στο κόμμα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Δεν έχει πει ποτέ όχι σε τίποτα από όσα έχει κάνει το κόμμα. Υπηρετεί πιστά το κόμμα. Υπακούει στο κόμμα. Πιστεύει στο κόμμα. Αγαπάει το κόμμα. Προωθεί το κόμμα. Στηρίζει το κόμμα. Μόλις χθες είπε πως δεν βρίσκει λάθη στις πολιτικές του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά. Στην πρώτη του προεκλογική συγκέντρωση στην Ρηγίλλης είδαμε όλους τους γνωστούς υπερεπιτυχημένους πρώην και νυν πολιτευτές της ΝΔ. Πανέτοιμους να αναλάβουν, δίπλα στην «ψυχή της παράταξης» ξανά τα ηνία της χώρας, για να γράψουν νέες σελίδες δόξης λαμπρές. Ο κ. Μεϊμαράκης είπε χθες, με ειλικρίνεια, ότι μπορεί να υπάρχουν καλύτεροι από τον ίδιο και τον Τσίπρα, αλλά η τύχη τα έφερε να πρέπει να διαλέξει ο λαός έναν από τους δύο. Καταρχάς, ας του υπενθυμίσει κάποιος ότι ο λαός ευτυχώς έχει περισσότερες από δύο επιλογές στις εκλογές. Δεύτερον, η μετριοφροσύνη είναι καλή, όπως και το να έχει κανείς συνείδηση του μεγέθους του. Αλλά με αυτά που ο ίδιος ο κ. Μεϊμαράκης λέει (υπάρχουν καλύτεροι από μένα, οι εκλογές «με βρήκαν» την ώρα που ετοίμαζα το κόμμα για να βγάλουμε καινούργιο αρχηγό), μάλλον δεν φαίνεται και πολύ έτοιμος να σώσει την χώρα στην πιο δύσκολη στιγμή της, ε; Ακόμα, όταν λες πως θέλεις να κυβερνήσεις με την «Εθνική Ελλάδος» ακούγεται ωραίο – μόνο που είσαι όλη σου την ζωή δίπλα στα κομματόσκυλα της ΝΔ, αυτούς ξέρεις μόνο, με αυτούς παίζεις μπάλα. Πού θα τους βρεις τους καλύτερους και γιατί θα μπουν υπό τις οδηγίες τις δικές σου και των άλλων μεγαλονεοδημοκρατών; Ποιο όραμα θα τους εμπνεύσεις; Όμως εμένα ο αγαπημένος μου είναι ο κ. Αλέξης Τσίπρας (άσχετο: τον είδατε στο debate με τον Μεϊμαράκη; Ο Τσίπρας είχε ξεπατικώσει κάθε μα κάθε κίνηση που έκανε ο κ. Κώστας Καραμανλής όταν μιλούσε παλιότερα στην τηλεόραση, μιλάμε για κανονική κόπια, ε ρε δουλειά που κάνουν οι επικοινωνιολόγοι). Όμως ας επανέλθω στο κυρίως θέμα: Το συζητάμε σοβαρά, έτσι; Το συζητάμε, να ξανακάνουμε πρωθυπουργό τον Λούκι Τσιπρ, τον άνθρωπο που λέει ψέματα πιο γρήγορα από την σκιά του. Τον άνθρωπο που κόστισε στην χώρα μέσα σε 6 μήνες διακυβέρνησης 40-60 δισεκατομμύρια Ευρώ (οι εκτιμήσεις όλων των σοβαρών αναλυτών εκεί κυμαίνονται) – τέτοια καταστροφή μαζεμένη δεν κατάφερε να φέρει ποτέ κανείς στην ελληνική ιστορία μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Τον άνθρωπο που δήλωνε (και το κοινό αλάλαζε από κάτω, μην το ξεχνάμε) ότι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν με τα νταούλια. Τον άνθρωπο που φώναζε «gobackκυρία Μέρκελ», μετά έκανε την τεράστια κωλοτούμπα και τώρα η κυρία Μέρκελ χαίρεται για κάθε του βήμα και τον στηρίζει, μάλιστα του είπε μπράβο κι επειδή μας πήγε σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση μέσα στο 2015. Τον άνθρωπο που θα έσκιζε το μνημόνιο και θα ήταν μέρα μεσημέρι. Τον άνθρωπο που θα καταργούσε τους εφαρμοστικούς νόμους με ένα άρθρο. Τον άνθρωπο που καλούσε τον κόσμο να μην πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, και δήλωνε πως ο ίδιος δεν πληρώνει και θα δώσει τα λεφτά στο ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, χωρίς να τα δώσει ποτέ όπως αποδείχθηκε. Μετά εξελέγη πρωθυπουργός και είπε να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ του 2014, επειδή θα ήταν ο τελευταίος φόρος, και τώρα μονιμοποιεί τον ΕΝΦΙΑ και θα τον πληρώνουμε για πάντα. Τον άνθρωπο που θα μοίραζε μόλις εκλεγόταν 11 δις Ευρώ στον ελληνικό λαό, με το «πλήρως κοστολογημένο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Τον άνθρωπο που θέλει, λέει, να φέρει ανάπτυξη στην χώρα μέσω της παιδείας και δεν έχει δώσει ούτε Ευρώ από την αρχή της χρονιάς στα πανεπιστήμια, που πάνε για κλείσιμο πριν το τέλος του 2015, αν δεν το ξέρετε. Τον άνθρωπο που άφησε την χώρα χωρίς χρηματοδοτική κάλυψη στα τέλη Ιουνίου, προκήρυξε δημοψήφισμα το οποίο θα μπορούσε να μας οδηγήσει εκτός Ευρωζώνης και μετά του έφταιγαν οι κακοί Ευρωπαίοι, που δεν συνέχισαν να του δίνουν μερικά δις «αέρα» την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, επειδή είναι ωραίο παλικάρι. Οι άθλιοι Ευρωπαίοι δεν τον στήριξαν τον καημένο, την ώρα που τους έβριζε αυτός και τα στελέχη του νύχτα-μέρα. Πραγματικά ακατανόητη η στάση τους, ποιος θα μπορούσε ποτέ να την προβλέψει; Όχι ο κ. Τσίπρας πάντως. Έτσι, οι τράπεζες έκλεισαν, επιχειρήσεις καταστράφηκαν, εργαζόμενοι έχασαν τις δουλειές τους, μπήκαν capital controls αλλά δεν φταίει αυτός, μας λένε από το περιβάλλον του. Φταίνε οι κακοί ξένοι και φταίνε και διάφοροι κακοί Έλληνες που τον συμβούλευαν, όπως ο κ. Βαρουφάκης και ο κ. Λαφαζάνης, και τον παρέσυραν.Κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει: πώς μπόρεσαν να τον παρασύρουν, κοτζάμ πρωθυπουργό; Η δική μου ερώτηση είναι: πώς θα μπορούσαν να ΜΗΝ τον παρασύρουν; Για να μην σε παρασύρουν, σημαίνει πως έχεις κότσια τα οποία προκύπτουν από τις γνώσεις σου και από την εμπειρία ζωής σου. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει δουλέψει ποτέ, παιδί του κομματικού σωλήνα είναι που έκανε καταλήψεις από μαθητής, συνέχισε έτσι ωραία ως φοιτητής, έβγαινε από τα 16 του στην τηλεόραση ως αριστερός νεανίας και συνδικαλιζόταν μέχρι που έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς να αποκτήσει γνώσεις και εμπειρία ζωής; Πώς να μην τον παρασύρει ο οποιοσδήποτε, αφού ο ίδιος δεν γνωρίζει τίποτε;Επίσης, ο κ. Τσίπρας μας έχει ξεκαθαρίσει πως αυτός δεν θέλει να κυβερνήσει με "εθνική Ελλάδας". Θέλει τους δικούς του, άντε και τους αστεράτους πολιτευτές του κ. Καμμένου. Δεν υπάρχουν άλλοι καλοί κατά τον κ. Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ τους πήραν όλους τους καλούς στην χώρα και άφησαν τους κακούς στους υπόλοιπους.Και μας ζητάει να τον ψηφίσουμε επειδή, λέει, είναι πια ώριμος και έμπειρος. Για να μας δείξει πόσο ώριμος και έμπειρος είναι, έβαλε τώρα για τις εκλογές του Σεπτέμβρη την κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου στο Επικρατείας, επειδή τα πήγε εξαιρετικά στο μεταναστευτικό. Στηρίζει τον κ. Βούτση που έκανε «κόλλα το» με τον Βαρουφάκη πανηγυρίζοντας όταν έκλεισαν οι τράπεζες. Στηρίζει τους κ.κ. Μπαλτά-Κουράκη, μετά τον θρίαμβό τους στην παιδεία. Ειδικά στον κ. Μπαλτά, που πρότεινε όταν έδιναν οι τράπεζες το εξηντάευρο να βρίσκονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απέξω και να μοιράζουν σε όλη την Ελλάδα όλη μέρα μπουκάλια με νερό σε κάθε πελάτη του ΑΤΜ, νομίζω πως πρέπει να φροντίσει ο κ. Τσίπρας να του δοθεί ένα υπερυπουργείο, διότι είναι κρίμα ένα μυαλό που κατεβάζει τέτοιες ιδέες να περιορίζεται στην παιδεία.Γενικά, ο κ. Τσίπρας έχει εμπιστοσύνη στην ομαδάρα του, την ομαδάρα του κόμματός του και μόνο, και ετοιμάζεται να συνεχίσει, αν εκλεγεί, δυναμικά με τους ίδιους. Ας μου επιτρέψει εγώ να θλίβομαι που η γενιά μου εξέλεξε αυτόν ως βασικό εκπρόσωπό της στην κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου.Το γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά, ως χώρα, γιατί φτάσαμε ως εδώ, θα το συζητήσουμε αύριο.