Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 34

Γιατί είστε τόσο κακοί μαζί μου;

Πριν συνεχίσω το χθεσινό κείμενο, να κάνω μια μικρή παρένθεση. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο κ. Λυκούργος Λιαρόπουλος παραιτήθηκε μέσα σε μια μέρα από το Ποτάμι (όπως θα χαιρόμουν αν έφευγε και από οποιοδήποτε άλλο κόμμα). Το σχόλιο του, «Γερούν, γερά! Σπασ’ του τον τσαμπουκά» για τον «καυγά» Ντάισελμπλουμ-Βαρουφάκη ήταν ότι ανθελληνικότερο έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Όποια κι αν είναι η άποψή σου για τον Έλληνα υπουργό οικονομικών και τις ικανότητές του, είναι δυνατόν να υποστηρίζεις τον Ντάισελμπλουμ; Και μετά την παραίτησή σου ουσιαστικά να επιμένεις ότι έχεις δίκιο στο σχόλιό σου; Φαντάζομαι ότι όταν βλέπει την Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο να παίζει με ανώτερο αντίπαλο, ο κύριος Λιαρόπουλος πανηγυρίζει τα γκολ των αντιπάλων ώστε «να μας μάθουν επιτέλους μπάλα». Κλείνω την παρένθεση.Έλεγα λοιπόν, εχθές, ότι καλώς έφυγε η προηγούμενη κυβέρνηση και καλώς φαίνεται να προσπαθεί να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου κι αν μας βγάλει αυτή η προσπάθεια – γιατί γι’ αυτό ψηφίστηκε, και αυτό επιβάλλει η δημοκρατία.Όμως η χώρα δεν είναι μόνο η οικονομία της. Γιατί, ας πούμε ότι τα καταφέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο μάξιμουμ των οικονομικών του στόχων. Ας πούμε ότι αύριο το πρωί μας διέγραφαν το 70% του χρέους και το υπόλοιπο μας έλεγαν πως θα το πληρώσουμε μόνο αν έχουμε ανάπτυξη, αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να πληρώσουμε δεκάρα. Ας πούμε ότι αύριο το πρωί η Ελλάδα θα γινόταν ξανά μια χώρα με υλική αφθονία. Ε, και; λέω εγώ. Υλική αφθονία είχαμε και πριν την κρίση. Κοιτούσατε γύρω σας και ήσασταν ευχαριστημένοι από αυτό που βλέπατε; Από τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω σας; Από τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας; Από τις δημόσιες υπηρεσίες μας; Φαντάζομαι πως όχι. Και γι’ αυτό έγραψα χθες ότι ετοιμάζεται να συμβεί κατά την γνώμη μου στην χώρα ένα έγκλημα, από την νέα κυβέρνηση. Διότι εκτός από την οικονομία, η νέα κυβέρνηση έχει πρόγραμμα και για την παιδεία, και για την δημόσια διοίκηση. Πρόγραμμα που μπορεί να το υλοποιήσει χωρίς οικονομικό κόστος, και γι’ αυτό θα το υλοποιήσει γρήγορα – ενώ αντίθετα οι αυξήσεις και οι κάθε είδους παροχές θα αργήσουν και θα εξαρτηθούν από το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.Αυτό το πρόγραμμα, του ΣΥΡΙΖΑ, για την παιδεία και την δημόσια διοίκηση, περιέχει μεν κάποιες σωστές ιδέες (π.χ. κατάργηση εξετάσεων στην πρώτη και στην δευτέρα λυκείου που θα προσμετρούν για την είσοδο στο πανεπιστήμιο) αλλά περιέχει και τόσες πολλές που θα οδηγήσουν σε εγκληματικό πισωγύρισμα την χώρα, στις πιο σκοτεινές στιγμές του ΠΑΣΟΚ, και θα σβήσουν, φοβάμαι, κάθε ελπίδα για να σηκώσει ηθικά και πνευματικά κεφάλι η χώρα, για τα επόμενα πολλά χρόνια.Θέμα πρώτον, τα πανεπιστήμια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει πως θα καταργήσει  τον νόμο Διαμαντοπούλου, έναν νόμο που είναι μεν προβληματικός σε συγκεκριμένα σημεία του, αλλά που έκανε την πιο αναγκαία αλλαγή στο ελληνικό πανεπιστήμιο: οι συνδικαλιστές φοιτητές και οι υπάλληλοι των πανεπιστημίων σταμάτησαν να εκλέγουν τους πρυτάνεις. Φανταστείτε ένα πανεπιστήμιο όπου ο πρύτανης είναι σε ανοιχτή γραμμή με τον κάθε κομματικό νεολαίο, για να πάρει εντολές ο πρύτανης από τον νεολαίο και τους κομματικούς καθοδηγητές του νεολαίου για το τι πρέπει να γίνει στο πανεπιστήμιο. Φανταστείτε ακόμα ότι οι υπάλληλοι ψηφίζουν ποιος πρύτανης θα τους διοικεί, οπότε όποιος υποψήφιος τάζει στους υπαλλήλους μεγαλύτερη ελαστικότητα και μετακινήσεις σε επιθυμητά πόστα, εκλέγεται με άνεση. Φοβερή ιδέα, τα παραπάνω; Ε, αυτό το πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο στο οποίο ζούσαμε από το 1982 (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις πρυτάνεων μέσα στην τριακονταετία, σε όλη την Ελλάδα). Το πανεπιστήμιο με τους συνδικαλιστές φοιτητές όλων των κομμάτων να είναι κράτος εν κράτει, μαζί βέβαια με τους πρυτάνεις που χάιδευαν και αυτούς και τους υπαλλήλους (καλούς και τεμπέληδες, αφού και οι τεμπέληδες είχαν ψήφο). Έτσι ανανεώνονταν οι κομματικοί στρατοί, χάνονταν εβδομάδες μαθημάτων λόγω καταλήψεων, οι πανεπιστημιακές σπουδές είχαν εξευτελιστεί («το θέμα είναι να μπεις, άμα μπεις, κάποτε θα βγεις» είχε μάθει η ελληνική κοινωνία), λεφτά για τα πανεπιστήμια έρρεαν άφθονα χωρίς ουσιώδη έλεγχο για το τι αποτέλεσμα φέρνουν και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, με εξαίρεση κάποιους άθλιους αντιδραστικούς ξένους που στις αξιολογήσεις των πανεπιστημίων έβαζαν τα δικά μας πανεπιστήμια στον πάτο, ή συχνότερα δεν τα ανέφεραν πουθενά – δεν υπήρχαμε καν στον χάρτη. Αν αυτό το σύστημα, που το κατάργησε ο νόμος Διαμαντοπούλου, το επαναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με οποιαδήποτε μορφή, τότε τα πανεπιστήμιά μας θα τραβήξουν ξανά προς την δόξα (του πάτου).Μια άλλη υπόσχεση της νέας κυβέρνησης που ήδη υλοποιείται είναι η επαναφορά του «θεσμού» των αιώνιων φοιτητών. Εδώ χρειάζεται μια σύντομη εξήγηση, επειδή αρκετοί φοιτητές και οι οικογένειές τους πιστεύουν πως όσοι είναι ενάντια στην δυνατότητα «αιώνιων» σπουδών είναι απλώς κάποιοι κακιασμένοι τύποι. «Τι κοστίζει ο αιώνιος φοιτητής; Δεν επιβαρύνει κανέναν» ρωτάει ο φοιτητής, σαν να λέει «γιατί είστε τόσο κακοί μαζί μου;». Ο αιώνιος φοιτητής λοιπόν κοστίζει, και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Κοστίζει, αρχικά, επειδή στην αρχή κάθε εξαμήνου, σε κάθε μάθημα υπάρχει ένας αριθμός εγγεγραμμένων φοιτητών. Βάσει του αριθμού αυτού, πρέπει να προσληφθούν βοηθοί για το μάθημα και τα εργαστήρια (όπου υπάρχουν). Αν ο αριθμός των φοιτητών είναι 400 άτομα ο αριθμός όσων πρέπει να προσληφθούν είναι πολύ διαφορετικός από το αν είναι 100 άτομα. Αυτό σημαίνει, δυνητικά, πολλές χαμένες ώρες εργασίας για το προσωπικό που θα προσληφθεί, δηλαδή πεταμένα λεφτά των φορολογούμενων, και χαμένες ώρες στις οποίες δεσμεύονται τα εργαστήρια χωρίς να υπάρχει λόγος αντί να αξιοποιούνται από ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Επίσης, και αυτό είναι απείρως σημαντικότερο από το οικονομικό κόστος, το πανεπιστήμιο που δέχεται την ύπαρξη αιώνιων φοιτητών κοροϊδεύει τους φοιτητές του. Γιατί, με εξαίρεση ένα μικρό μέρος των θεωρητικών επιστημών, σε όλες τις υπόλοιπες το γνωστικό αντικείμενο αλλάζει διαρκώς. Οπότε, κάποιος που παίρνει πτυχίο μετά από 10, 12 ή 15 χρόνια σπουδών έχει έναν «αχταρμά» γνώσεων που δεν μπορούν να συνδυαστούν (ακόμα κι αν θυμάται τι είχε μάθει πριν τόσα χρόνια) ώστε να οδηγούν σε μια συνολική αντίληψη του φοιτητή γύρω από την επιστήμη του. Ο φοιτητής δεν παίρνει πτυχίο που πιστοποιεί ότι κατέχει την επιστήμη του – παίρνει ένα κουρελόχαρτο, ως ηθική ανταμοιβή για τα χρόνια που επένδυσε. Ε, αν είναι να πάρει κουρελόχαρτο, ας του το δίνουμε από το πρώτο έτος, να μην τρώει και τα νιάτα του τζάμπα.Για να μην αφήσει όμως παραπονεμένα και τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια, η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε δια του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας κ. Κουράκη (είχα γράψει γι’ αυτόν εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2014/11/blog-post_10.html) ότι κάθε αξιολόγηση εκπαιδευτικών καταργείται προς το παρόν και όταν γίνει θα έχει απλώς χαρακτήρα επισήμανσης αδυναμιών, χωρίς κανέναν «τιμωρητικό» χαρακτήρα. Την αντίστοιχη δήλωση έκανε στους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κατρούγκαλος,  θυμάστε, αυτός που είχε κάνει την περιβόητη δήλωση πως υπάρχει «καλή και κακή βία» (ανάλογα με το αν αρέσει στον ίδιο, προφανώς), και πως όλοι οι δοσίλογοι και μαυραγορίτες ήταν δεξιοί στην κατοχή, και όλοι οι αγωνιστές ήταν αριστεροί. Συγκεκριμένα, ο κ. Κατρούγκαλος «δεσμεύτηκε ότι η όποια αξιολόγηση των υπαλλήλων στο μέλλον δεν θα συνδέεται με τη μισθολογική εξέλιξη, ούτε με δεξαμενές απολύσεων, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν κίνητρα για τους άριστους δημόσιους λειτουργούς».Με άλλα λόγια, όσο κι αν δουλεύεις στο δημόσιο (σε σχολείο ή υπηρεσία), θα παίρνεις τα ίδια λεφτά με τον διπλανό σου που μπορεί να κοπρίζει. Και αν ποτέ αξιολογηθείτε και οι δύο, εσένα θα σου δώσουμε έναν έπαινο για να τον κορνιζώσεις, ενώ στον άλλο θα δώσουμε στοργή και προδέρμ για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να σηκώσει τον ποπό του πιο όρθιο στην καρέκλα και να βγάλει λίγη δουλειά.Να εξηγήσω εδώ ότι η αξιολόγηση που πήγε να επιβάλλει η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν άθλια επινοημένη. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι άλλοθι για την νέα κυβέρνηση για να εξαφανίσει κάθε αίσθηση δικαίου από το δημόσιο. Αξιολόγηση υπάρχει παντού στον κόσμο – η πρωτοτυπία μας, να την αρνούμαστε ή να την φοβόμαστε, οδηγεί με ακρίβεια στο κενό.

Ενηλικίωση

Μου έλειψε το blog, αυτές τις 40 μέρες που δεν έγραφα. Και έγιναν και τόσα πολλά μέσα σε αυτές τις 40 μέρες, ώστε λέω να γράψω δύο κείμενα για να χωρέσω όσα θέλω να πω, ένα σήμερα και ένα αύριο. Σήμερα θα ξεκινήσω από τα καλά, θα αναφέρω και κάποια χοντρά αρνητικά συμπεράσματα από τις εκλογές και θα αφήσω για το αυριανό κείμενο το μεγαλύτερο έγκλημα που ετοιμάζεται να συμβεί στην χώρα, κατά την γνώμη μου.Είναι καλό, λοιπόν, ανεξαρτήτως του τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση, που πήγε σπίτι της η προηγούμενη κυβέρνηση. Μετά από 40 χρόνια, τα 2 κόμματα που μας έφεραν μέχρι εδώ έπρεπε επιτέλους να πάρουν πόδι. Σαν να μην έφταναν όσα είχαν γίνει τα τελευταία χρόνια, ήρθε τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές και όλο αυτό το κήρυγμα τρόμου από την ΝΔ του κ. Σαμαρά σε συνδυασμό με την επίσκεψή του τελευταία στιγμή στον μητροπολίτη Άνθιμο, που μαζί με 2-3 ακόμα μητροπολίτες είναι ότι οπισθοδρομικότερο διαθέτει η ελληνική εκκλησία, για να μας επιβεβαιώσουν όλα αυτά ότι ήταν απόλυτη ανάγκη να πούμε «αντίο».Είναι καλό, επίσης ανεξαρτήτως αποτελέσματος, το ότι η νέα κυβέρνηση δείχνει πως σκοπεύει να εφαρμόσει όσα έχει εξαγγείλει στο οικονομικό κομμάτι του προγράμματός της. Είτε το πετύχει όπως το ονειρεύεται (κάτι που εύχομαι), είτε αποτύχει και μας οδηγήσει εκτός Ευρώπης και σε ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή, γι’ αυτό το πρόγραμμα ψηφίστηκε. Πρέπει ο Έλληνας να ενηλικιωθεί. Να μάθει να αναλαμβάνει την ευθύνη της ψήφου του. Ξέρω πολύ κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ με την βεβαιότητα ότι θα κάνει «κωλοτούμπα» την επόμενη μέρα – γιατί έτσι είχε μάθει ο κόσμος αυτός τόσα χρόνια από τις κυβερνήσεις του. Ας μάθουμε πια να περιμένουμε από αυτόν που ψηφίσαμε ακριβώς αυτό που μας έταξε. Και για όσους γκρινιάζουν ή φωνάζουν για τις μαζικές επαναπροσλήψεις που δήλωσε ότι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχω να πω ότι: α) όσοι φωνάζουν είναι μικρόψυχοι, επειδή όσο δύσκολα κι αν περνάς ο ίδιος δεν μπορείς να εύχεσαι να μην ξαναπάρει την δουλειά του κάποιος άλλος που την έχασε, δεν μπορείς να θες να πέσουν και οι άλλοι στον γκρεμό ή να μην βγουν από αυτόν. Τέλος πια με το σύνδρομο της κατσίκας του γείτονα.  β) ελπίζω όσοι φωνάζουν για τις επαναπροσλήψεις να μην ψήφισαν ΝΔ. Γιατί, αν θυμούνται καλά, έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τότε που ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος μονιμοποίησε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στο ήδη υπερφορτωμένο δημόσιο μέσα σε μία νύχτα, ώστε βεβαίως η ΝΔ να πάρει ψηφαλάκια στις επόμενες εκλογές και να επανεκλεγεί, όπως και τα κατάφερε. Οι άνθρωποι αυτοί που μονιμοποιήθηκαν τότε, πρέπει να μπουν σε «διαθεσιμότητα» (τι απαίσια λέξη κι αυτή) και τελικά να απολυθούν; Δηλαδή, ψηφοφόρε της ΝΔ, πιστεύεις ότι πρέπει το κράτος να εξαπατά τους πολίτες του; Θέλεις ο ΣΥΡΙΖΑ να σεβαστεί την συμφωνία με τους δανειστές ώστε να υπάρχει συνέχεια στο κράτος, αλλά δεν αναγνωρίζεις την συνέχεια και συνέπεια του κράτους απέναντι στους πολίτες του;Υπάρχουν βέβαια και τόσα αρνητικά, που σε πιάνει η ψυχή σου. Όπως π.χ., ότι ο κ. Τσίπρας πρότεινε αρχικά στον κ. Καραμανλή!! (ευτυχώς για μας, εκείνος αρνήθηκε) την θέση του προέδρου της Δημοκρατίας. Σαν να του λέει, δηλαδή, ο κ. Τσίπρας, μπράβο αγόρι μου! Μπράβο για όλα τα σκάνδαλα που έγιναν όταν κυβερνούσες, μπράβο που εκτίναξες περισσότερο από κάθε άλλον στην ιστορία το δημόσιο χρέος της χώρας και μας έφερες (με βοήθεια από τον ΓΑΠ) μέχρι εδώ. Έλα τώρα να σε κάνω τον νούμερο ένα πολίτη της χώρας για να σε ανταμείψω. Ο Καραμανλής για πρόεδρος; Ζω σε κάποιο παράλληλο σύμπαν; Αυτό είναι το νέο ήθος και η ρήξη με το παρελθόν που ευαγγελίζεται η αριστερά;Άλλο αρνητικό, η επιβράβευση από τους Έλληνες ψηφοφόρους πολλών προσώπων που απορεί κανείς με ποιο κριτήριο ψηφίζονται. Η κυρία Ραχήλ Μακρή, ας πούμε, επιβραβεύτηκε (πρώτη με 12575 σταυρούς!) από τον λαό της Κοζάνης για ποιον ακριβώς λόγο; Μήπως για τα πανό που ανέβαζε στην βουλή; Για τα χοροπηδητά της σαν έφηβη σε ροκ συναυλία μέσα στη βουλή όταν δεν βγήκε πρόεδρος της δημοκρατίας; Για τις δηλώσεις της στο παρελθόν περί λιντσαρίσματος των πολιτικών της αντιπάλων; Ή μήπως επειδή θα τυπώσει όπως δήλωσε 100 δισεκατομμύρια Ευρώ αν χρειαστεί, οπότε μπορεί στο δρόμο να της πέσουν μερικά χαρτονομίσματα και για τον κοσμάκη; Ο κύριος Νίκος Νικολόπουλος εξελέγη βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων επειδή τον ψήφισαν όλοι οι άντρακλες της Αχαΐας, περήφανοι για το tweet του που χαρακτήριζε «πουσταριό» τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου μετά τον αρραβώνα του με τον σύντροφό του; Επίσης, έχω μια απορία: ο κύριος Νικολόπουλος, θα ψηφίσει τον κύριο Αβραμόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ρωτάω επειδή, αν διαβάσετε το παρακάτω κείμενο για το ποιος είναι ο κ. Νικολόπουλος, θα δείτε στο τέλος τον χαρακτηρισμό του κ. Αβραμόπουλου γι’ αυτόν και την παραίτησή του το 2012: http://bit.ly/1KfzZksΣυνεχίζοντας με τις απορίες μου: ο κύριος Στύλιος, επιβραβεύτηκε από τους νεοδημοκράτες στην Άρτα επειδή ως υφυπουργός Παιδείας!! είπε στην κυρία Κανέλλη ότι «χρειάζεται Κασιδιάρη», δηλαδή κάποιον άντρακλα να της ρίξει ξύλο;Ο κύριος Λοβέρδος, που είχε υπερασπιστεί με φανατισμό και είχε αθωώσει στην βουλή το 2005 τον κ. Άκη Τσοχατζόπουλο για τα εξοπλιστικά, και διακρίθηκε ως υπουργός για το καταστροφικό έργο του σε υγεία και παιδεία, θεωρήθηκε από δεκαπέντε χιλιάδες σχεδόν πασόκους στην Β΄ Αθηνών ως μια εξαιρετική λύση για να του δώσουν την ψήφο τους και να τον ξαναστείλουν στην βουλή;   Άλλη μια απορία: ο ΣΥΡΙΖΑ φώναζε επί χρόνια για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο σύμφωνο συμβίωσης, για τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, καθώς και για την ολοκληρωτική αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας των Θρησκευτικών, ώστε το μάθημα να απαλλαγεί από τον κατηχητικό του χαρακτήρα. Ποια κυβερνητική συμφωνία έχει γίνει με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου πάνω σε αυτά τα θέματα, αφού πιστεύουν ακριβώς τα αντίθετα; Θα μπορούσε κάποιος να μας ενημερώσει, αφού αυτή η κυβέρνηση θέλει να είναι ειλικρινής με τον λαό;Αυτά για σήμερα, τα σημαντικότερα αύριο.

Μια ανάσα μόνο-Εξώφυλλο+Οπισθόφυλλο

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΜΟΝΟ - ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ "ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ"

Λόγω πολλών υποχρεώσεων και μιας έντονης αποστροφής απέναντι σε όλα όσα κάνουν τα περισσότερα κόμματα τον τελευταίο μήνα, καθυστέρησα να επανέλθω στο blog.

Τουλάχιστον, έχω την ευκαιρία να επανέλθω σήμερα με το εξώφυλλο του 2ου βιβλίου της τριλογίας μυστηρίου που ξεκίνησε με το "Καιρός για Ήρωες" και έχει τίτλο "Μια ανάσα μόνο".

Είμαι πολύ χαρούμενος με το εξώφυλλο - ελπίζω να σας αρέσει και το βιβλίο, που κυκλοφορεί σε 2 εβδομάδες σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Πατάκη.

Αύριο θα ποστάρω εδώ και το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Το blog θα επανέλθει με κείμενα για όσα με θυμώνουν κυρίως αλλά και για όσα υπέροχα συμβαίνουν και με βοηθούν να ξεπερνάω τον θυμό, στις  2 Φεβρουαρίου.

Ένας θησαυρός και πολλές ευχές

Υπάρχουν παντού τριγύρω μας μικροί θησαυροί, αρκεί να ψάξουμε λίγο να τους βρούμε. Έναν τέτοιο ανακάλυψα κι εγώ πριν λίγες μέρες. Είχαμε, στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων, την πρώτη εκδήλωση για τον μήνα εφηβείας στα Χανιά, δηλαδή της σειράς εκδηλώσεων που διοργανώνουν οι εκδόσεις Πατάκη σε όλη την Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους εφήβους της χώρας. Έτσι συναντήθηκα με παιδιά του 5ου Γυμνασίου, που εκδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν και στον φετινό μαραθώνιο εφηβικού ραδιοφώνου που θα διοργανώσουμε στα Χανιά αλλά και στον διαγωνισμό βίντεο και αφίσας που διοργανώνουν οι εκδόσεις Πατάκη σε συνεργασία με την Δημοτική Βιβλιοθήκη. Το θέμα του βίντεο και της αφίσας είναι η διαφημιστική προβολή των Χανίων, και οι καλύτερες ιδέες θα κερδίσουν βιβλία από τις εκδ. Πατάκη. Μετά την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τα παιδιά, πήγα στην διπλανή τεράστια αίθουσα της Βιβλιοθήκης μας, εκεί όπου φυλάσσεται η προσωπική βιβλιοθήκη του Ελευθέριου Βενιζέλου, με 8500 βιβλία.Και μόνο να τα ξεφυλλίζει κανείς, χαζεύει. Πόσο μάλιστα αν δει μπροστά του την τέλεια ακόμα και σήμερα έκδοση από τα άπαντα του Πλάτωνα, τυπωμένη από σπουδαίο εκδοτικό οίκο της Ιταλίας το 1513!!!Όμως αυτό που δεν περίμενα, καθώς «σκάλιζα» την βιβλιοθήκη είναι ότι θα έβρισκα ανάμεσα στα προσωπικά βιβλία του Βενιζέλου ένα βιβλίο του πολύ σπουδαίου H. G. Wells, του ανθρώπου που έγραψε την «Μηχανή του Χρόνου» και τον «Αόρατο Άνθρωπο» ανάμεσα σε πολλά άλλα εξαιρετικά μυθιστορήματα. Το βιβλίο του Wells, που έπεσε στα χέρια μου, περιέχει άρθρα του με προβλέψεις για την πορεία της ανθρωπότητας, την οποία κοιτούσε με απαισιόδοξο μάτι. Έχει τίτλο: “The Way the World is Going” και εκδόθηκε το  1928, από τις εκδόσεις Ernest Benn Limited, άρα αν υποθέσουμε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος το πήρε μόλις εκδόθηκε, αυτό σημαίνει ότι το διάβασε μέσα στην εκλογική περίοδο της χρονιάς εκείνης, λίγο πριν αναλάβει για τελευταία φορά την ηγεσία της χώρας. Ενθουσιασμένος από την ανακάλυψή μου, άνοιξα το βιβλίο τυχαία σε ένα σημείο. Και πού λέτε πως έπεσα; Στην σελίδα που είχα ανοίξει, ο Wells γράφει, για τους άγγλους πολιτικούς που θέλουν να κατοικήσουν στην οδό Ντάουνινγκ, δηλαδή να γίνουν πρωθυπουργοί, λες και μιλάει για τους Έλληνες αρχηγούς του σήμερα, που είναι έτοιμοι (και οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι) να κάνουν τα πάντα για να πάρουν την εξουσία, με όποιο τίμημα για την χώρα:“The ordinary game of politics bores me, and I rarely write about it. The manoeuvres of X, Y and Z to get towards the head of the queue of possible tenants of No. 10, Downing St., fill me with that cold disgust we all feel for vices to which we are not inclined”.Δηλαδή: «Το συνηθισμένο παιχνίδι της πολιτικής με κάνει να βαριέμαι, και σπάνια γράφω γι’ αυτό. Οι μανούβρες του Χ, του Υ και του Ζ για να μπουν πρώτοι στην ουρά των πιθανών κατοίκων της Ντάουνινγκ Στριτ νο. 10 με γεμίζουν με εκείνη την ψυχρή σιχαμάρα που νιώθουμε για βίτσια προς τα οποία δεν έχουμε κλίση».Σκοπεύω να επισκεφθώ σύντομα ξανά την προσωπική βιβλιοθήκη του Βενιζέλου, με την βεβαιότητα ότι θα βρω κι άλλους θησαυρούς ανάμεσα στα βιβλία του. Υπάρχει καλύτερη ανακούφιση, από την θηριωδία που αντικρίζει κανείς μόλις ανοίξει την τηλεόραση ή τον υπολογιστή του σε ειδησεογραφικό site; Για τις επόμενες 2 εβδομάδες, το Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο θα κάνει διακοπές και θα επανέλθει τον Ιανουάριο με το εξώφυλλο του «Μια ανάσα μόνο», του καινούργιου (κυκλοφορεί τέλη Ιανουαρίου) μυθιστορήματος της τριλογίας μυστηρίου που διαδραματίζεται στην Κρήτη και ξεκίνησε με το «Καιρός για Ήρωες».Καλές γιορτές σε όλους!

Ο Ρουβάς και ο Αντετοκούνμπο

Ένας ασφαλής τρόπος για να καταλάβεις ότι η κοινωνία μιας χώρας βρίσκεται πολλά χρόνια πίσω, είναι να παρατηρήσεις πόσα θέματα έχει ακόμα άλυτα τη στιγμή που τα ίδια θέματα σε άλλες χώρες έχουν λυθεί προ πολλού. Ένα ακόμα τέτοιο θέμα προέκυψε τις τελευταίες μέρες με την φασαρία που έγινε γύρω από την βράβευση του κ. Σάκη Ρουβά με το βραβείο αρχαίου δράματος που απονέμουν οι Κριτικοί Θεάτρου και Χορού, για την ερμηνεία του ως Διόνυσος στις «Βάκχες» του Ευρυπίδη.Όλες οι επιθέσεις και αντεπιθέσεις που γίνονται δημοσίως, συχνά με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, ανάμεσα σε εκείνους που «έκραξαν» την απονομή του βραβείου στον κ. Ρουβά και στους υποστηρικτές της βράβευσης, δείχνουν ότι αρνούμαστε να καταλάβουμε στοιχειώδη πράγματα και μας ενδιαφέρει μόνο να φαγωνόμαστε δημοσίως για να κάνουμε ντόρο. Στοιχειώδη πράγματα όπως ότι το βραβείο δεν δόθηκε στον κ. Ρουβά για το σύνολο της προσφοράς του στο θέατρο, ούτε επειδή είναι ο σημαντικότερος σύγχρονος Έλληνας ηθοποιός. Το βραβείο του δόθηκε για να ανταμείψει την συγκεκριμένη θεατρική του στιγμή, η οποία κρίθηκε από την επιτροπή ότι ήταν καλύτερη από τις αντίστοιχες στιγμές άλλων ηθοποιών. Ήταν όντως η καλύτερη ερμηνεία; Κατά την υποκειμενική γνώμη της επιτροπής, ναι. Τα υπόλοιπα, όπως ότι ο κ. Ρουβάς δεν είναι ηθοποιός επειδή δεν έχει σπουδάσει υποκριτική, είναι αστεία. Υπάρχουν πλήθος παραδείγματα ηθοποιών που δεν σπούδασαν ποτέ υποκριτική, ή που πρώτα έκαναν επιτυχία κι έπειτα σπούδασαν υποκριτική. Ο Ντάστιν Χόφμαν σπούδασε υποκριτική πολύ μετά τις πρώτες του επιτυχίες στο θέατρο – είναι ηθοποιός ο Ντάστιν Χόφμαν, ή μήπως όχι;Ένα απλό παράδειγμα για το πόσο ξεκάθαρα είναι αυτά τα πράγματα στο εξωτερικό, προκύπτει από την πρόσφατη τιμή που έγινε στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, να συμπεριληφθεί στην λίστα του ESPN με τους τοπ-25 φερέλπιδες μπασκετμπολίστες του ΝΒΑ που είναι κάτω των 25 ετών. Αν κάποιος μελετήσει την λίστα με τους υπόλοιπους της 25άδας, θα δει ποιος βρίσκεται μία μόλις θέση πιο πάνω από τον Αντετοκούνμπο, που είναι 9ος. Στην 8η θέση λοιπόν βρίσκεται ο Kawhi Leonard, των Σαν Αντόνιο Σπερς. Ποιος είναι ο Kawhi Leonard; Είναι ο πολυτιμότερος παίκτης των περυσινών τελικών του ΝΒΑ! Έχει ήδη λάβει δηλαδή μια από τις μεγαλύτερες τιμές στο ΝΒΑ, και τον έχουν μόλις στην 8ηθέση, πίσω από άλλους που δεν έχουν κερδίσει ακόμα τίποτα! Γιατί; Επειδή η περυσινή του βράβευση αφορούσε μια εξαιρετική στιγμή του, όχι συνολικά την καριέρα και τις προοπτικές του. Κι όταν πήρε πέρυσι ο Leonard το βραβείο, κανείς δεν βγήκε να πει: «μα πώς είναι δυνατόν να βγαίνει πολυτιμότερος παίκτης αυτό το πιτσιρίκι, ενώ υπάρχουν άλλοι τεράστιοι παίκτες στους Σπερς, με μεγάλη καριέρα;».Απλά πράγματα, που στην Ελλάδα τα κάνουμε να μοιάζουν τόσο μα τόσο περίπλοκα.

Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι

Λόγω του καταιγισμού των ειδήσεων, η πιο σημαντική και ανατριχιαστική, κατά τη γνώμη μου, δήλωση της περασμένης εβδομάδας πέρασε πολύ γρήγορα από την επικαιρότητα. Την έκανε ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, κ. Αθανασίου, ο οποίος δήλωσε για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ότι το υπουργείο το εξετάζει, αλλά «πρέπει να εξετασθούν οι συνέπειες από την υιοθέτησή του». Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι το μέγεθος της υποκρισίας αυτής της κυβέρνησης δεν έχει ταβάνι. Όλες οι οικονομικές θυσίες στις οποίες έχει υποβληθεί ο ελληνικός λαός γίνονται στο όνομα της παραμονής μας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας λέει η κυβέρνηση ότι πρέπει οπωσδήποτε να τηρούμε «τις συμβατικές μας υποχρεώσεις» προς την Ευρώπη. Μία τέτοια ακριβώς συμβατική υποχρέωση είναι η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, ώστε να μπορούν να έχουν την ασφαλιστική κάλυψη και δικαιώματα στην περιουσία του/της συντρόφου τους. Αλλά αυτή την υποχρέωση η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να την τηρήσει, όσα πρόστιμα κι αν τρώμε από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να πληρώνουμε δηλαδή για τα δάνεια από την ΕΕ, επειδή αυτές τις υποχρεώσεις θέλει η κυβέρνηση να τις τηρήσει, και να πληρώνουμε και για όσες υποχρεώσεις η κυβέρνηση δεν θέλει να τις τηρήσει!!!Το γιατί δεν θέλει να τις τηρήσει, αυτή η «φιλοευρωπαϊκή» κυβέρνηση το έχω ξαναγράψει, σε παλιότερο ποστ (http://polyk.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2.html). Υπάρχει ένας και μόνο λόγος. Τα ψηφαλάκια που της προσφέρουν συγκεκριμένοι μητροπολίτες οι οποίοι αμαυρώνουν με την παρουσία τους την Εκκλησία της Ελλάδας. «Να μελετηθούν οι συνέπειες από την υιοθέτησή του»!! Δηλαδή ποιες συνέπειες μπορεί να υπάρχουν, εκτός από το να μην είναι άδικα ξεκρέμαστοι κάποιοι άνθρωποι; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που είναι υπουργός Δικαιοσύνης να ξεστομίζει τέτοιες ατάκες χωρίς ντροπή; Όμως ο κ. Αθανασίου προχώρησε και σε άλλες δηλώσεις σχετικά με το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών. Όταν τον ρώτησαν για την περίπτωση θεσμοθέτησης του πολιτικού γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων (άλλο θέμα από το σύμφωνο συμβίωσης, αυτό), είπε: «Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι. Είμαστε μια χώρα η οποία σέβεται τις παραδόσεις, σέβεται την φύση του ανθρώπου και δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί τουλάχιστον με αυτή την κυβέρνηση και με αυτή την υπουργία ο γάμος».Όποιος έχει δυο δράμια μυαλό, αναρωτιέται: η ομοφυλοφιλία δεν εμφανίζεται (μειοψηφικά, βέβαια, αλλά εμφανίζεται) στην φύση; Εκτός από τους ανθρώπους, δεν εμφανίζεται και σε πολλά είδη ζώων; (αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Homosexual_behavior_in_animals)Όταν κάτι υπάρχει λοιπόν στην φύση, πώς είναι δυνατόν να το χαρακτηρίζει κάποιος ως «μη φυσικό», πώς είναι δυνατόν να ορίζει ως φυσική μόνο την τάση της πλειοψηφίας; Η απάντηση είναι πως είναι δυνατόν, αρκεί αυτός ο κάποιος να είναι ο ορισμός του ρατσιστή. Και στις ΗΠΑ, πριν το 1965, πολλοί πολιτικοί δήλωναν πως δεν το συζητούσαν, πως δεν το διανοούνταν ότι θα μπορούσαν ποτέ οι μαύροι να ψηφίσουν. Δυστυχώς για τον κ. Αθανασίου, ο κόσμος προχωρά με άλματα κατανόησης και αγάπης προς το διαφορετικό. Γι’ αυτό, ήδη δεκαεπτά χώρες έχουν θεσμοθετήσει τον πολιτικό γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων (Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Βραζιλία, Καναδάς, Δανία, Ισλανδία, Αργεντινή, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Νότιος Αφρική, Λουξεμβούργο), ενώ το ίδιο έχουν κάνει και οι περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ. Πάντως, αφού ο κ. Αθανασίου σέβεται τις παραδόσεις θα πρότεινα να βγάλει ένα διάταγμα που θα απαγορεύει στις γυναίκες να δουλεύουν (παραδοσιακά δεν δούλευαν), ένα δεύτερο που να επιτρέπει στους δασκάλους να σαπίζουν στο ξύλο τα παιδιά στο σχολείο (παραδοσιακά τα έδερναν) και ένα τρίτο που να υποχρεώνει τις γυναίκες μετά την πρώτη νύχτα του γάμου τους να κρεμούν τα σεντόνια για να βλέπει η γειτονιά αν υπάρχει αίμα πάνω τους, αν είχαν διαφυλάξει την παρθενιά τους μέχρι τότε (παραδοσιακά τα κρεμούσαν). Έτσι, για να επανέλθουμε στην Ελλάδα που ο κ. Αθανασίου ονειρεύεται.Ας κάνω κι εγώ μια δήλωση. Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να παραμένει στο πόστο του υπουργού Δικαιοσύνης της χώρας μας.

Περί φασιστοποίησης

Τα ΜΜΕ έμειναν φυσικά στο τζέρτζελο. Παρουσίασαν τον χαμό που έγινε με τις αντιδράσεις στην δήλωση του (πρώην, πλέον) αντιπρύτανη του Αριστότελειου Πανεπιστημίου κυρίου Τζιφόπουλου: «Φοβάμαι ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέση εξουσίας αλλιώς δεν καταλαβαίνει ο Έλληνας. Εάν παραφέρεσαι να τρως μια σφαλιάρα για να συμμαζεύεσαι, όπως γίνεται στη Γερμανία, στον Καναδά, την Αυστραλία, σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου».Αν θέλουμε να δούμε το θέμα σοβαρά, όμως, πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν δύο διαστάσεις. Η μία διάσταση αφορά στην επιλογή των λέξεων από τον κ. Τζιφόπουλο. Η επιλογή των λέξεων, λοιπόν, είναι ανατριχιαστική. Σε μια χώρα που έχει πληρώσει με τόσο αίμα τον αγώνα της ενάντια στον φασισμό και ζει σήμερα, 70 χρόνια μετά τους μάρτυρες της κατοχής, μια προσπάθεια αναβίωσης του φασισμού μέσω ενός πολιτικού κόμματος, κανένας πανεπιστημιακός δεν δικαιούται να λέει «να φασιστοποιηθούμε». Αν σκεφτεί κανείς πως ο κ. Τζιφόπουλος είναι καθηγητής Φιλολογίας, άρα γνωρίζει καλά την βαρύτητα των λέξεων που χρησιμοποιεί, η δήλωση γίνεται ακόμα πιο ανατριχιαστική. Έπρεπε λοιπόν να παραιτηθεί, ο κ. Τζιφόπουλος; Όχι μόνο να παραιτηθεί, έπρεπε, αλλά έπρεπε να μην έχει καν επιλεγεί ως αντιπρύτανης από τον πρύτανη του ΑΠΘ, εφόσον νιώθει την ανάγκη να εκφράζεται έτσι δημοσίως.Αυτή είναι η μία διάσταση του θέματος.Η δεύτερη διάσταση του θέματος αφορά στην κατάληξη της δήλωσης του κ. Τζιφόπουλου, που είπε: «Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε νόμους και να μην τους τηρούμε». Και όποιος δεν θέλει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, όποιος θέλει να λογαριάζει τον εαυτό του για δημοκράτη, πρέπει να ομολογήσει πως σε αυτήν τη δήλωση ο κ. Τζιφόπουλος έχει απόλυτο δίκιο. Δεν έχει σημασία ούτε ποιος λέει κάτι, ούτε γιατί το λέει. Σημασία έχει να έχουμε καθαρό μυαλό για να δούμε αν αυτό που λέει είναι αληθινό. Και η αλήθεια είναι πως εδώ και 30 χρόνια, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας που οδήγησε στην κατάρρευσή της είναι ότι κανείς δεν γουστάρει να εφαρμόζει τους νόμους. Ατιμωρησία. Υπόγειο αλισβερίσι. Έλλειψη δικαιοσύνης. Αν θέλει κάποιος να συνοψίσει την μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, αρκούν αυτές οι πέντε λέξεις.Το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δίδαξε πρώτο στους Έλληνες ότι όλοι, εξουσία και λαός, δικαιούνται να κάνουν ότι θέλουν, ότι οι νόμοι είναι κάτι αστείες φράσεις που τις γράφουμε για να περνάει η ώρα. Το έργο του ΠΑΣΟΚ συνέχισε με χαρά η ΝΔ και σήμερα φιλοδοξεί να το συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό προηγείται στις δημοσκοπήσεις – θυμίζει σε πολλούς το παρελθόν που τόσο αναπολούν. «Μην ανησυχείτε, οι νόμοι υπάρχουν για να τους καταπατούμε», φώναζαν και φωνάζουν τα κόμματα αυτά. «Ψηφίστε μας για να σας βοηθήσουμε να αγνοείτε κάθε κανόνα». Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με δικαστήρια, θα φροντίσει ο βουλευτής ή κομματάρχης να σε βοηθήσει. Όταν οποιοσδήποτε συνδικαλιστικός κλάδος έχει ένα αίτημα, θα κλείσει τους δρόμους, θα κατεβάσει τους διακόπτες του ρεύματος, θα κάνει απεργία πάνω στις πανελλήνιες, και θα περάσει το δικό του – ποιος νοιάζεται για το πόση ζημιά έχει κάνει με την δράση του εντωμεταξύ στην υπόλοιπη κοινωνία ο κλάδος αυτός; Όταν οποιοσδήποτε γονιός βλέπει ότι το παιδί του δεν έχει τα φόντα να τα καταφέρει στη ζωή μόνο του, θα κάνει το κονέ με κάποιον βουλευτή ή κομματάρχη για να το τακτοποιήσει σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο (τότε που υπήρχαν ακόμα θέσεις στο δημόσιο). Αντίστοιχα, ως κοινωνία μάθαμε και στα παιδιά ότι μπορούν να κάνουν καταλήψεις κάθε χρόνο σε σχολεία και πανεπιστήμια επί μέρες ή μήνες, και δεν τρέχει μία – τα μαθήματα δεν θα αναπληρωθούν ποτέ, και η χρονιά θα κυλήσει κανονικά. Φυσικά, οι καταλήψεις αυτές, όσο σωστά κι αν ήταν κάποια από τα αιτήματά τους, δεν πέτυχαν ποτέ τίποτα ουσιαστικό, αλλά το θέμα δεν ήταν να πετύχουν. Το θέμα ήταν απλώς να γίνουν, ώστε κάποιοι γονείς να νιώθουν ρομαντικοί επαναστάτες μαζί με τα παιδιά τους, και του χρόνου έχει πάλι ο θεός για καινούργιες καταλήψεις (διαβάζω πάλι στο δίκτυο διάφορα διθυραμβικά άρθρα για τους μαθητές που βγήκαν στα κανάλια και εξήγησαν γιατί κάνουν καταλήψεις. Μα πόσο τρελαίνομαι με την τόση ανοησία… Αντί να κάνουν ότι μπορούν ως ενήλικες για να δοθεί λύση στα προβλήματα των παιδιών, περιορίζονται σε γλείψιμο των παιδιών και τα στηρίζουν στις καταλήψεις τους. Δηλαδή υμνούν την απώλεια γνώσης, την διαιώνιση της αμάθειας, κλείνουν τα μάτια και αρνούνται να δουν την ξεφτίλα του να είναι ένα σχολείο κλειστό δήθεν επειδή πρέπει να βελτιωθεί. Κάνε κάτι για να το βελτιώσεις ενώ είναι ανοιχτό!).Οι δηλώσεις Τζιφόπουλου είναι απαράδεκτες και καταδικαστέες λόγω του ιδεολογικού περιεχομένου των λέξεών τους και της βίας που προωθούν και ενστερνίζονται, αφού μιλούν για «σφαλιάρες». Αλλά αν κοιτάξουμε από ψηλά την κατάσταση θα συμφωνήσουμε, ελπίζω, οι περισσότεροι, ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι η τήρηση των νόμων. Η επιβολή δικαιοσύνης προς όλους. Όχι με σφαλιάρες. Αλλά με τιμωρίες όπου πρέπει, για όσους καταπατούν τους νόμους. Η λέξη «τιμωρία» είναι μια λέξη που ο μέσος Έλληνας έχει μάθει να μην συμπεριλαμβάνει στο λεξιλόγιο και στην ζωή του, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όποιος θέλει να τηρούνται μόνο οι νόμοι που του αρέσουν και στα υπόλοιπα θέματα να κάνει ότι γουστάρει, δεν χρειάζεται την προτροπή του κ. Τζιφόπουλου. Έχει φασιστοποιηθεί από μόνος του.

Ποιος είναι χειρότερος; Διαλέξτε

Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο πρώην συνάδελφος, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, που καταδικάστηκε από την δικαιοσύνη επειδή ζητούσε φακελάκια από φοιτητές για να περνάνε το μάθημά του (http://news.in.gr/greece/article/?aid=123136585). Όμως αν είναι ακριβή όσα γράφονται στο δημοσίευμα του in.gr, είναι εκπληκτικό το ότι μετά την καταδίκη του από το εφετείο σε φυλάκιση και την επικύρωση της ποινής του από τον Άρειο Πάγο, ζητάει την ανάκληση της ποινής απόλυσής του επειδή "μετά την απόλυσή του δεν πληρώνεται, κάτι που σημαίνει την οικονομική καταστροφή του ίδιου και της οικογένειας του". Όχι επειδή είναι αθώος, όχι επειδή κάποιοι του έστησαν πλεκτάνη. Ζητάει να συνεχίσει να διδάσκει επειδή έχει οικογένεια. Και θέτει θέμα παραγραφής του κακουργήματος, ώστε να επιστρέψει κανονικά στο πανεπιστήμιο. Εξωφρενικό; Ίσως όχι και τόσο, αν διαβάσει κανείς το επόμενο ρεπορτάζ που αφορά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και ακούσει την καινούργια δήλωση του υπουργού Παιδείας Ανδρέα Λοβέρδου. Είναι μια δήλωση από αυτές που αφήνουν εποχή. Ο κύριος Λοβέρδος λοιπόν, μετά από δύο δεκαετίες όπου τα πανεπιστήμια δηλώνουν στο υπουργείο ότι δεν μπορούν να εκπαιδεύσουν τους τεράστιους αριθμούς φοιτητών που το υπουργείο τους στέλνει, αποφάσισε "να τους κάνει τη χάρη" (http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231365872). Να αποφασίζουν τα ίδια τα πανεπιστήμια για τον αριθμό των εισακτέων τους. Μόνο που τα τελευταία 4 χρόνια, οι προϋπολογισμοί των πανεπιστημίων έχουν μειωθεί κατά 70%. Οπότε, αυτό που κάποτε ήταν προβληματικό (εκπαίδευση πολύ μεγάλου αριθμού εισακτέων) πλέον έχει γίνει αδύνατο. Όμως μην ανησυχείτε. Ο κ. Λοβέρδος έχει την λύση, αφού όπως γράφει το ρεπορτάζ:  "Ο κ. Λοβέρδος, πάντως, εκτιμά ότι τελικά δεν θα μειώσουν τον αριθμό των εισακτέων, σκεπτόμενοι την κοινωνική κατακραυγή. «Μαζί με τη μεταφορά της αρμοδιότητας ας αναλάβουν και τη διαχείριση της κοινωνίας και διαχειριζόμενοι το θέμα των εισακτέων ας διαχειριστούν και το θέμα των μετεγγραφών» είπε χαρακτηριστικά".ΑΥΤΟΙ ΦΤΑΙΝΕ! φωνάζει προκαταβολικά ο κ. Λοβέρδος. Οι κακοί πανεπιστημιακοί (κι αυτός πανεπιστημιακός είναι, αλλά εδώ και χρόνια είναι πολιτικός και το έχει ξεχάσει). Δεν πειράζει που τα πανεπιστήμια δεν έχουν να πληρώσουν ρεύμα, νερό, τηλέφωνο (για εργαστήρια και άλλο εξοπλισμό δεν το συζητάμε καν). Δεν πειράζει που πολλά πανεπιστήμια δεν έχουν αρκετούς καθηγητές και υπαλλήλους ούτε για να εκπαιδεύσουν τους υπάρχοντες φοιτητές. Όχι. Τα πανεπιστήμια να αναλάβουν την διαχείριση της κοινωνίας!!!!! Αν μειώσουν τους εισακτέους, θα φταίνε οι πανεπιστημιακοί. Όλη η κατακραυγή να πέσει πάνω τους, επειδή είναι αναίσθητοι. Εγώ είμαι καλός και ευαίσθητος. Θυμηθείτε να με ψηφίσετε στις επόμενες εκλογές.Θυμηθείτε με. Θυμηθείτε με.

Να βγάλουμε έξω τα κόμπλεξ μας, να δούμε ποιο είναι μεγαλύτερο

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν γεμάτη κόμπλεξ. Ξεχείλιζαν, σε σημείο που ο βομβαρδισμός έμοιαζε ανελέητος. Τα πιο ξεχωριστά παραδείγματα αφορούσαν στην τηλεόραση, στο ποδόσφαιρο και στα κατειλημμένα σχολεία και πανεπιστήμια.Ξεκινώντας από το μέτωπο των πιο ελαφρών ειδήσεων, την περασμένη εβδομάδα υπήρξε ένας καταιγισμός πυρών, από έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, εναντίον μιας νεαρής παρουσιάστριας μεσημεριανού μαγκαζίνο του Alpha. Αντίστοιχα σχόλια από τηλεκριτικούς διαβάζω κατά διαστήματα και για διάφορους άλλους παρουσιαστές. Δύο ερωτήματα που πάντα είχα και εξακολουθώ να έχω είναι τα εξής: 1) τι σημαίνει «επάγγελμα τηλεκριτικός»; Σε πληρώνουν δηλαδή για να βλέπεις τηλεόραση και να λες στον κόσμο τι πρέπει να δει βάσει του προσωπικού σου γούστου; Ωραία ακούγεται αυτή η δουλειά, μα την αρκούδα! (ελπίζω να έχετε διαβάσει «Μπλεκ» ώστε να θυμάστε αυτή την κλασική του ατάκα). Σοβαρά τώρα, απ’ όλα τα είδη τέχνης (σινεμά, θέατρο, βιβλίο, εικαστικές τέχνες, τηλεόραση) αν σε ένα είδος δεν υπάρχει ανάγκη κριτικού αυτό είναι η τηλεόραση (μπορούμε να συζητήσουμε αν υπάρχει ανάγκη κριτικού στα υπόλοιπα). Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος βλέπει συνήθως από παιδί καθημερινά τηλεόραση, έχει πολύ μεγάλη τριβή με το συγκεκριμένο είδος τέχνης ή ψυχαγωγίας. Καθένας από μας έχει πλήρη, ξεκάθαρη αντίληψη για το τι του αρέσει και τι όχι στην τηλεόραση, μπορεί να το συγκρίνει με τις αναμνήσεις του από παλιότερες τηλεοπτικές εποχές, μπορεί να εκφράσει το τι θα προτιμούσε να βλέπει. Ο κριτικός είναι τελείως περιττός, μοιάζει να είναι απλώς κάποιος πολύ μάγκας καταφερτζής που έπεισε τον ιδιοκτήτη ενός εντύπου ή site να τον αφήσει να βγαίνει να τα «χώνει», και να πληρώνεται κι από πάνω. Όμως ο τηλεκριτικός «τα χώνει» σε ανθρώπους που δουλεύουν και παράγουν ένα προϊόν, ενώ ο ίδιος κάθεται απέναντι, αραχτός, και σχολιάζει. Αυτό, για μένα, δεν είναι δουλειά. 2) Αν υποθέσουμε ότι είσαι τόσο μάγκας καταφερτζής και έχεις αναλάβει στήλη τηλεκριτικής, πόσο σπουδαίος είσαι στ’ αλήθεια όταν επιλέγεις να επιτίθεσαι στους πιο αδύναμους από όλους τους τηλεπαρουσιαστές; Αν έχεις την εξουσία να γράφεις σε ένα δημοφιλές μέσο (περιοδικό, εφημερίδα, site) να έχεις και τα κότσια να τα βάλεις με τα «μεγάλα ονόματα» της τηλεόρασης, με τους ανθρώπους που μπορεί να σηκώσουν το τηλέφωνο και να ζητήσουν από τον διευθυντή σου να σε απολύσει. Όχι να επιτίθεσαι στην κάθε πιτσιρίκα που προσπαθεί με επιτυχία ή με απόλυτη αποτυχία να παραγάγει κάτι ψυχαγωγικό, την στιγμή που εσύ κάθεσαι στην πολυθρόνα σου και την βλέπεις. Στο κάτω-κάτω, αν είναι τόσο ασήμαντη όσο θες να την παρουσιάζεις, γιατί ασχολείσαι μαζί της; Στην ίδια κοπέλα «την έπεσε» και ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης, προφανώς στην προσπάθειά του να κάνει ντόρο γύρω από την καινούργια βερσιόν της εκπομπής του «Αργά» που παίζει σε έναν μικρό τηλεοπτικό σταθμό. Έχεις 2,5 φορές τα χρόνια της, έχεις 50 χρόνια καριέρας, και ειρωνεύεσαι την πιτσιρίκα; Βάλε τα με κανέναν στα κυβικά σου. Λίγο «βαρύτερο» είναι το θέμα της εθνικής ποδοσφαίρου. Όπου η διοίκηση της ΕΠΟ έβγαλε όλα τα κόμπλεξ κατωτερότητάς της προσλαμβάνοντας έναν προπονητή πολύ περισσότερο διάσημο για τις τρανταχτές του αποτυχίες παρά για τις λίγες επιτυχίες του, μόνο και μόνο επειδή το όνομά του ήταν γνωστό. Σαν να μην έφτανε αυτό, του πρόσφερε ένα τεράστιο συμβόλαιο και δεν έβαλε καμία ρήτρα αποτυχίας, ώστε να μπορεί να τον διώξει. Ο κ. Ρανιέρι διέλυσε μέσα σε λίγους μήνες ότι είχε φτιαχτεί εδώ και 10 χρόνια στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, την οδήγησε στην μεγαλύτερη ταπείνωση της ιστορίας της με την ήττα από τα νησιά Φερόες, και δείχνοντας το κόμπλεξ ανωτερότητάς του απέναντι στους «ιθαγενείς» Έλληνες αρνήθηκε να παραιτηθεί, αναγκάζοντας την ΕΠΟ να τον διώξει και να του «σκάσει» ως αποζημίωση 500 χιλιάδες Ευρώ. Μετά από αυτά τα ωραία, ο πρόεδρος της ΕΠΟ αποφάσισε να εμφανίσει το γνωστό ελληνικό κόμπλεξ «θέλω να είμαι πρόεδρος» και αρνήθηκε και αυτός να παραιτηθεί, ωσάν να μην έχει συμβεί τίποτα.Και καταλήγω στο σημαντικότερο θέμα των ημερών, αυτό των καταλήψεων στα σχολεία και της βίας που εμφανίστηκε στα πανεπιστήμια, με αστυνομικούς εναντίον φοιτητών.Πρέπει κάποτε να πούμε την αλήθεια στους εαυτούς μας. Και η αλήθεια είναι ότι είμαστε μια κοινωνία μπαχαλάκηδων. Δεν είναι μπαχαλάκηδες οι μαθητές και οι φοιτητές που κάνουν καταλήψεις, και δεν φταίνε αυτοί, όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Όλοι εμείς είμαστε μπαχαλάκηδες, ως κοινωνία – όταν λέω «όλοι», εννοώ η πλειοψηφία, που καθορίζει το τι συμβαίνει. Έχουν περάσει 41 χρόνια από το Πολυτεχνείο και εξακολουθούμε να δημιουργούμε γενιές που ζουν με το παραμύθιασμα ότι πρέπει κι αυτές να δείξουν πόσο επαναστατικές είναι κλείνοντας τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Έχω να σας πω ένα νέο: το Πολυτεχνείο του ‘73 αποτελεί μνημείο ηρωισμού επειδή τότε είχαμε χούντα. Και το αποτέλεσμα εκείνου του αγώνα, μαζί με τα γεγονότα που ακολούθησαν στην Κύπρο, ήταν να πέσει η χούντα και εδώ και 4 δεκαετίες να έχουμε πραγματική δημοκρατία. Και μην ακούσω τα παραμύθια ότι «χούντα έχουμε και τώρα». Αυτά τα λένε όσοι θέλουν να τα σπάνε, επειδή δεν τους αρέσει η βούληση της πλειοψηφίας όπως εκφράζεται στις εκλογές. Κι εμένα δεν μου αρέσει, αλλά δεν θέλω να τα σπάω και δεν λέω ψέματα στον εαυτό μου πως με κυβερνάει χούντα ώστε να μου δίνω άλλοθι για να κάνω ότι μου καπνίσει. Θα μου πείτε: «δεν υπάρχουν τεράστια προβλήματα στην Παιδεία;». Θα σας πω ναι. Και στην Παιδεία, και στην Υγεία, και παντού. Αλλά όπως όλοι ξέρουμε, εδώ και 23 χρόνια, από το 1991, τα σχολεία μας είναι ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΑ. Έχουμε συνείδηση για το μέγεθος αυτού του ρεζιλικιού; Μας απασχολεί ότι τα σχολεία ήταν κατειλημμένα και τις εποχές των «χρυσών αγελάδων»; Φυσικά υπήρχαν προβλήματα και τότε, πολύ μικρότερα όμως από τα σημερινά. Αλλά πάντα τα κλείνουμε τα σχολεία. Όχι τα παιδιά. Εμείς τα κλείνουμε. Οι γονείς, που ξεκίνησαν από το ’91 και μετά να υποθάλπουν τις καταλήψεις, άλλοι επειδή ήθελαν να πέσει η εκάστοτε κυβέρνηση και χρησιμοποιούσαν τα παιδιά τους γι’ αυτόν τον σκοπό, άλλοι επειδή κουβαλούσαν το αριστερό κόμπλεξ της επανάστασης και ήθελαν να γίνουν και τα παιδιά τους επαναστάτες, άλλοι επειδή κουβαλούσαν το δεξιό κόμπλεξ του φόβου μην τους πει φασίστες ή υπερσυντηρητικούς το παιδί και χάσουν την επαφή μαζί του κοντράροντάς το. Οπότε, όλοι άφηναν ή έσπρωχναν το παιδί να κλείνει το σχολείο. Δηλαδή, βίαζαν το μήνυμα του Πολυτεχνείου του ’73. Τότε, οι φοιτητές ήταν διατεθειμένοι και να πεθάνουν για να υπάρχει δημοκρατία, ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Τώρα, που την αποκτήσαμε, βρίσκουμε λόγους για να βάζουμε λουκέτο μόνοι μας στα σχολεία, και μετά βέβαια και στα πανεπιστήμια, αφού όποιος μάθει από τα 12 να βάζει λουκέτο στο σχολείο του θεωρεί δεδομένο ότι θα συμβεί το ίδιο και στο πανεπιστήμιο.Είμαστε μπαχαλάκηδες, λοιπόν. Και τεμπέληδες, γιατί η πλειοψηφία στα σχολεία και στα πανεπιστήμια ποτέ δεν συμμετέχει στις καταλήψεις αλλά σιωπηρά τις αποδέχεται. Επειδή γουστάρουμε να πηγαίνουμε για καφέ, αντί να πηγαίνουμε στο μάθημα. Εξαίρεση η Τρίτη λυκείου, όπου η κατάληψη βολεύει επειδή τα παιδιά θέλουν να κερδίσουν τον χρόνο που τους προσφέρει το κλειστό σχολείο για να διαβάσουν για το φροντιστήριο και τις πανελλήνιες – άλλη τραγωδία αυτή.Το πρόβλημα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι ο Χ πρύτανης που καλεί την αστυνομία για να μην επιτρέψει μια κατάληψη στο ίδρυμά του. Πιθανόν ο πρύτανης να ενεργεί εσφαλμένα, πιθανόν και όχι, ανάλογα με την περίσταση. Επίσης, είναι βέβαιο ότι ανάμεσα στους αστυνομικούς υπάρχουν και εξαιρετικοί άνθρωποι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους και άλλοι που κουβαλούν τα δικά τους κόμπλεξ και ορμάνε σε όποιον βρουν μπροστά τους (φοιτητή, γέρο, κοπέλα) για να του σπάσουν το κεφάλι. Αλλά ΔΕΝ είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι έχουμε μάθει – επειδή κομπλεξικοί «επαναστάτες» στα ΜΜΕ μας κάνουν εδώ και δεκαετίες πλύση εγκεφάλου γι’ αυτό – ότι η κατάληψη είναι το φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο, είναι το χρέος κάθε νέου να κλείνει το σχολείο του κάθε χρόνο. Θα τους έχετε ακούσει. Όλο λένε «τα παιδιά» το ένα, και «τα παιδιά» το άλλο, για να δημιουργήσουν συγκίνηση όχι υπέρ των παιδιών, αλλά υπέρ των καταλήψεων. Μόνο που τα παιδιά χρειάζονται, εκτός από αγάπη και κατανόηση, και καθαρές εξηγήσεις από τους γονείς τους. Όπως ας πούμε ότι επειδή έχεις το Χ πρόβλημα στο σχολείο, θα φροντίσω εγώ ο γονιός να λυθεί, μαζί με τους υπόλοιπους γονείς. Το ίδιο θα φροντίσω, πιέζοντας τον τοπικό βουλευτή, να φτιάξει και το σύστημα της εκπαίδευσης. Δεν θα πάω στον βουλευτή να ζητήσω προσωπικό ρουσφετάκι, θα ζητήσω κάτι που θα εξασφαλίσει το μέλλον της επόμενης γενιάς. Όσο όμως εγώ θα φροντίζω γι’ αυτά, εσύ παιδί μου θα πας να κάνεις μάθημα. Γιατί και το χειρότερο μάθημα στην χειρότερα κατασκευασμένη τάξη που στάζει νερό από την οροφή και έχει 40 μαθητές στοιβαγμένους μέσα είναι καλύτερο από ένα σχολείο με λουκέτο απέξω.