Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 33

Αγάπη, χωρίς υποσημειώσεις

Μερικές φορές οι λέξεις περιττεύουν, όταν βρίσκει κανείς ένα τόσο σπουδαίο βίντεο, που εκφράζει τον πυρήνα της αντίληψής του για τη ζωή:
http://magazine.good.is/videos/skeletons-diversity-love

Για τον Ντίνο

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από τότε που ο αγαπημένος μου φίλος – και ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες/συγγραφείς του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου- Ντίνος Δημόπουλος έφυγε για να μαζέψει εικόνες από άλλους γαλαξίες.Ο Ντίνος, μαζί με την γυναίκα του Φλωρέττα Ζάννα, και μαζί με δύο άλλους απίστευτους τύπους που διδάσκουν καθημερινά με την ζωή τους τι σημαίνει να προσφέρεις, τον Ανδρέα Θωμόπουλο και την Ηρώ Βαρσαμή, με «υιοθέτησαν» για 2-3 χρόνια λίγο μετά την αλλαγή του αιώνα, και μου έμαθαν τόσα μα τόσα πολλά.Σήμερα, που είναι η πρεμιέρα του Χωρίς Εσένα από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στα Χανιά, θέλω να αφιερώσω την παράσταση στον Ντίνο.Για όποιον δεν έχει δει την συνέντευξή του στην Έλενα Ακρίτα, να ένα μεγάλο κομμάτι της που βρήκα στο YouTube:https://www.youtube.com/watch?v=1jzeGyhWQMs

Twitter, σ’ ευχαριστώ

Θα σας πω ένα μυστικό… Αν μπορούσατε να με ακούσετε, θα σας το έλεγα με πολύ μπάσα φωνή, ψιθυριστά στο αυτί. Οπότε, φανταστείτε με, πως αυτό κάνω. Βρισκόμαστε κάπου, εσείς κι εγώ, σκύβω στο αυτί σας (ή τεντώνομαι για να σας φτάσω, αν είστε ψηλολέλεκες) και σας λέω: «υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας… χαρισματικοί… άνθρωποι που βλέπουν και ακούνε πράγματα που εσείς κι εγώ… εμείς… οι κοινοί θνητοί… δεν μπορούμε να δούμε… δεν μπορούμε να ακούσουμε… προσπαθήστε να βρείτε αυτούς τους ανθρώπους… είναι οι ΕΚΛΕΚΤΟΙ… ψάξτε τους… ακούστε τους χρησμούς τους… ανακαλύψτε την αλήθεια…)Τέλος μυστικού. Τι; Θέλετε παραδείγματα; Όχι, όχι, δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν… Καλά, θα σας πω ένα.17 Φεβρουαρίου. O αντιπρόεδρος της Βουλής, βουλευτής της ΝΔ και πρώην δήμαρχος της Αθήνας κ. Κακλαμάνης, περιμένει πάνω από την κινητή συσκευή του. Ξέρει ότι έχει έρθει η ώρα να φανερώσει σε όσους έχουν μάτια και αυτιά ανοιχτά ότι είναι ένας από τους ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ. Έτσι, μόλις ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας ανακοινώνει το όνομα του κ. Παυλόπουλου ως υποψήφιου προέδρου της Δημοκρατίας, ο κ. Κακλαμάνης ποστάρει στο twitter μια φωτογραφία του να αγκαλιάζει τον κ. Παυλόπουλο και γράφει από κάτω:«Φίλε Προκόπη, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χαμογελάει από ψηλά. Θεός και λαός μαζί σου. Καλή εκλογή. Γράψε ιστορία».Μην κολλήσετε στα τετριμμένα, στα επουσιώδη θέματα, όπως σε τέτοιες ερωτήσεις: «Πώς ακριβώς να γράψει ιστορία ο οποιοσδήποτε πρόεδρος, αφού δεν έχει καμία ουσιαστική αρμοδιότητα; Ποιος πρόεδρος της Δημοκρατίας εδώ και 40 χρόνια «έγραψε ιστορία» με την θετική έννοια του όρου;».Όχι, μην κολλήσετε σε αυτά. Δείτε την μεγάλη εικόνα. (μπάσα φωνή πάλι) Συγκεντρωθείτε… Συγκεντρωθείτε… στα υπόλοιπα λόγια του σοφού tweet.«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χαμογελάει από ψηλά», ξεκινάει το κειμενάκι. Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεστε ότι ο κ. Κακλαμάνης βλέπει καθημερινά τον αείμνηστο Κ. Καραμανλή και τα κάτασπρα -ελπίζω να τα βουρτσίζει- δόντια στο χαμόγελό του;Και ποια άλλη απόδειξη από αυτό το tweet χρειάζεστε ότι ο κ. Κακλαμάνης δεν περιορίζεται στις οπτικές επαφές με τον αείμνηστο, αλλά μιλάει συχνά και με τον Θεό τον ίδιο; Αφού το λέει ο άνθρωπος: «Θεός και λαός μαζί σου». Απλά πράγματα. Ο Θεός αποφάσισε να εκφράσει την ικανοποίησή του για την επιλογή Παυλόπουλου, και έστειλε στον επί γης προφήτη του κ. Κακλαμάνη την εντολή για να μεταφέρει το θέλημά Tου.Το ίδιο έκανε και ο ελληνικός λαός (εδώ κοτζάμ Θεός μιλάει μέσω Κακλαμάνη, δεν θα το κάνει ο λαός;) που τηλεπαθητικά μετέφερε στον κ. Κακλαμάνη την θερμή υποστήριξή του στον κ. Παυλόπουλο.Twitter, σ’ ευχαριστώ. Που προσφέρεις τόση διασκέδαση μέσα σε 140 ή λιγότερους χαρακτήρες.

Αρκετά μεγάλος για να κοκκινίσω

Είμαι αρκετά μεγάλος για να κοκκινίσω, οπότε θα προσπαθήσω να το αποφύγω. Και θα πω απλώς ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα υπέροχα και υπερβολικά γράφει για μένα η συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου, στην κριτική που δημοσίευσε για το "Μια ανάσα μόνο", στο
νούμερο 1 ελληνικό blog του 2012 (Το μεγαλείο των τεχνών):
http://www.culture21century.gr/2015/02/book-review.html

Η επιβράβευση της αξιοπιστίας

Δεν θα αναλύσω τα γνωστά, που λέγονται και γράφονται σε ΜΜΕ, blogs και λοιπά για τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που διόρισε στο δημόσιο ο νέος (από αύριο) πρόεδρος της δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ούτε για την τραγική του ανεπάρκεια στις φωτιές του 2007, ούτε για την τραγική του ανεπάρκεια στα γεγονότα του 2008, ούτε ακόμα για την παροιμιώδη αδράνειά του κατά την επίθεση Κασιδιάρη σε Κανέλλη-Δούρου.
Θα πω κάτι που δεν το είδα να γράφεται. Τον Απρίλιο του 2009, σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=38309), ο κ. Παυλόπουλος δήλωνε πως όταν αποχωρήσει από την ηγεσία της ΝΔ ο κ. Κώστας Καραμανλής θα αποχωρήσει κι αυτός από την πολιτική. Και συνέχιζε:
"Είμαι πια 60 χρόνων. Θα παραμένω πάντα στην παράταξή μου, αλλά θέλω τα τελευταία χρόνια της επαγγελματικής ζωής μου να ξαναγυρίσω στο πανεπιστήμιο, απ' όπου ξεκίνησα. Αυτό δεν αποκλείει να φύγω νωρίτερα. Αυτό που είχα πει για τον κ. Καραμανλή είναι το ακραίο όριο της παραμονής μου στην πολιτική. Και δεν το λέω διότι υποτιμώ οποιονδήποτε στη Ν.Δ. Κάθε άλλο. Τιμώ τους συναδέλφους μου. Απλά, μπήκα στην πολιτική χωρίς να το έχω σχεδιάσει από την αρχή κι έχω στόχο ζωής να τελειώσω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία στο πανεπιστήμιο. Γιατί είναι ένας χώρος τον οποίο αγάπησα και αγαπώ και είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί του."

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο κ. Καραμανλής αποχώρησε στα τέλη του 2009 από την ηγεσία της ΝΔ. Ο κ. Παυλόπουλος, αντίθετα, έμεινε για περισσότερα από 5 χρόνια ακόμα στην ενεργό πολιτική. Επέστρεψε πριν από ένα μήνα στο πανεπιστήμιο, στον χώρο που "αγάπησε, αγαπά και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί του". Ο ένας μήνας του έπεσε βαρύς, και σήμερα αποδέχτηκε την πρόταση του κ. Τσίπρα να είναι για 5 χρόνια ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας, οπότε λόγω ηλικίας σε 5 χρόνια από σήμερα θα συνταξιοδοτηθεί και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο πανεπιστήμιο.

Γιατί όταν λέμε κάτι, το εννοούμε. Ξεκάθαρες κουβέντες. Κι επειδή τιμούμε τα λόγια μας, επιβραβευόμαστε. Μπορούμε να γίνουμε ο πρώτος πολίτης της χώρας, να δώσουμε ένα μήνυμα στη νέα γενιά για το πώς πρέπει να ζει τη ζωή της.

Πρωτιές

Τρεις πρωτιές, την περασμένη εβδομάδα.Ξεκινάω με το ρεπορτάζ για το πρώτο μωρό που γεννήθηκε στην Ουγγαρία για το 2015, και έτυχε να είναι παιδί Ρομά. Βλέποντας την φωτογραφία του μωρού (http://news.in.gr/features/article/?aid=1231384289), οι πολιτικοί του ακροδεξιού κόμματος της Ουγγαρίας ένιωσαν να τους κατακλύζει ένα και μόνο συναίσθημα. Το μίσος. Η ανάγκη να πετάξουν το μωρό έξω από τη χώρα τους. Ένας από τους οπαδούς του κόμματος έγραψε πως οι τσιγγάνοι αναπαράγονται σαν ποντίκια, σαν παράσιτα. Όσοι βλέπουν την φωτογραφία ενός μωρού και νιώθουν συναισθήματα όπως τα παραπάνω, με κάνουν να εύχομαι να έρθει γρήγορα μια άλλη πρωτιά: η πρώτη αποστολή για τον εποικισμό άλλου πλανήτη. Ώστε να τους βάλουμε μέσα στο διαστημόπλοιο και να τους ξεφορτωθούμε από την Γη.Δεύτερη πρωτιά, προσωπική αυτή: μέσα στα δύο περίπου χρόνια που γράφω στο μπλογκ, δεν έχω προτείνει ξανά βιβλίο πεζογραφίας. Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Μουσική και άλλα πεζά» του Αχιλλέα Κυριακίδη (εκδ. Πατάκη, Δεκέμβριος 2014), που περιέχει τις συλλογές διηγημάτων του Α.Κ. από το 1973 που πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα έως και το 1995, που εκδόθηκε η «Μουσική». Τον Α.Κ. τον γνώριζα μόνο από τις καταπληκτικές μεταφράσεις που έχει κάνει στα άπαντα του Μπόρχες, και από την συλλογή διηγημάτων του «Τεχνητές Αναπνοές» που είχε τιμηθεί με το κρατικό βραβείο διηγήματος. Διάβασα λοιπόν την «Μουσική», την συλλογή του 1995, και θα ήθελα να πω – ή μάλλον να φωνάξω, ως μανιώδης αναγνώστης ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας για πάνω από δύο δεκαετίες – ότι η «Μουσική» είναι μία από τις 3 σημαντικότερες συλλογές διηγημάτων που έχω διαβάσει ποτέ από Έλληνα συγγραφέα. Και, αφήνοντας στην άκρη για λίγο την ιδιότητα του αναγνώστη και πιάνοντας εκείνην του συγγραφέα, να πω ότι τουλάχιστον τα μισά διηγήματα της συλλογής – όλα τους πολύ μικρά, λίγων σελίδων το καθένα – τα ζήλεψα αφάνταστα.Τρίτη πρωτιά, από τον καινούργιο υπουργό Παιδείας, τον κ. Μπαλτά. Είναι, απ’ όσο μου επιβεβαιώνει μια σύντομη διαδικτυακή έρευνα που έκανα, ο μοναδικός υπουργός Παιδείας στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία που έχει καταφερθεί ποτέ ενάντια στην αριστεία, χαρακτηρίζοντας την αριστεία ως «υπό όρους, ρετσινιά» και ως «αυτό το τρομερό πράγμα». Σούπερ πρωτιά, αυτή, για την χώρα μας. Σκέφτομαι να μην ξαναγράψω καν για τα θέματα παιδείας στο μπλογκ. Διότι αισθάνομαι πως με τον καινούργιο υπουργό και τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας μας χωρίζει ένα ανυπέρβλητο κενό: δεν ονειρευόμαστε τον ίδιο μελλοντικό κόσμο. Και επειδή εκείνοι απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα του σχετικά βολεμένου ανθρώπου, στα ένστικτα που τον οδηγούν στην ελάχιστη προσπάθεια, πιστεύω ότι έχουν όλες τις πιθανότητες με το μέρος τους για να υλοποιήσουν το όνειρό τους. Απλώς, πριν το πετύχουν ελπίζω να έχω μπει στο πρώτο αεροπλάνο και να έχω φύγει από την χώρα.

Μήνας εφηβείας στην δημοτική βιβλιοθήκη

Ευχαριστώ πολύ την Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων για την φιλοξενία, στον υπέροχο χώρο της, των εκδηλώσεων με τις οποίες ξεκίνησε ο μήνας εφηβείας.
Ακολουθεί ο μαραθώνιος εφηβικού ραδιοφώνου μέσα στον Μάρτιο και βέβαια οι διαγωνισμοί για την καλύτερη αφίσα και το καλύτερο σενάριο, από όλα τα σχολεία του νομού! Περισσότερες πληροφορίες στο:
http://www.haniotika-nea.gr/minas-efivias-sti-dimotiki-vivliothiki/

Μια ανάσα μόνο - Από 12 Φεβρουαρίου στα βιβλιοπωλεία + σελίδα στο Facebook

Στη σελίδα: https://www.facebook.com/miaanasamono
που θα ανανεώνεται καθημερινά, μπορείτε να βρίσκετε νέα για το "Μια ανάσα μόνο" που κυκλοφορεί την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Πατάκη, αποσπάσματα από τα 2 πρώτα βιβλία της τριλογίας, διαγωνισμούς, φωτογραφίες από τα μέρη όπου διαδραματίζονται τα βιβλία στα Χανιά, σχόλια αναγνωστών και κριτικές εφημερίδων και άλλα πολλά για τον Γιώργο, τη Ρέα, τον Νικ και ολόκληρο τον κόσμο του "Καιρός για Ήρωες".

Ο πρόλογος και το 1ο κεφάλαιο του "Μια ανάσα μόνο"

Μπορείτε να διαβάσετε, σε PDF, εδώ τον πρόλογο και το 1ο κεφάλαιο του "Μια ανάσα μόνο", που κυκλοφορεί σε πολύ λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη.

Μήπως να συγκινηθώ;

Δεν μου αρέσει να επιβεβαιώνομαι σε αρνητικές προβλέψεις. Και δεν μου αρέσει να γίνομαι κυνικός.
Στο προηγούμενο κείμενο, εδώ στο blog, έγραφα ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η οικονομία της, στην οποία βεβαίως εύχομαι να τα πάει καλά η νέα κυβέρνηση γιατί είναι πάρα πολύς ο κόσμος που υποφέρει. Ελλάδα όμως είναι και η παιδεία της, όπου το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ περιέχει δυστυχώς ιδέες που μπορούν πολύ γρήγορα να την γυρίσουν τριάντα χρόνια πίσω.
Χθες ακούσαμε τις προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού, οι οποίες διακρίθηκαν από ποιητικό λόγο και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας συγκινήθηκε καθώς τις έκανε. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η πλειοψηφία τον αποθεώνει και φαίνεται να νιώθει εθνική ανάταση από τις δηλώσεις αυτές.
Εγώ, πάλι, σήμερα έχω να γράψω μόνο μερικά ονόματα.Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Μετσόβιο Πολυτεχνείο: Μιχαήλ Τριανταφύλλου, καθηγητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασσαχουσέτης, γνωστότερο σε όλο τον κόσμο ως ΜΙΤ
Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας: Δημήτρης Μπερτσιμάς, καθηγητής στο ΜΙΤ
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: Ρίτσαρντ Χάντερ, διάσημος ελληνιστής, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ
Πανεπιστήμιο Πατρών: Χαράλαμπος Γαβράς, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βοστόνης
Πανεπιστήμιο Κρήτης: Γρηγόρης Σηφάκης, καθηγητής ΑΠΘ και Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης
Πολυτεχνείο Κρήτης: Διονύσης Τσιχριτζής, καθηγητής Πανεπιστημίου της Γενεύης
Όλοι οι παραπάνω τόλμησαν να αναλάβουν, μέσα στην κρίση, πρόεδροι των συμβουλίων διοίκησης των αντίστοιχων ελληνικών πανεπιστημίων για να βοηθήσουν την προσπάθεια να αλλάξουν επίπεδο τα πανεπιστήμιά μας. Πρόεδροι των συμβουλίων διοίκησης που όπως μας ανακοίνωσε χθες ο νέος πρωθυπουργός, στις προγραμματικές του δηλώσεις, καταργούνται άμεσα γιατί απέδειξαν (κατά τον ΣΥΡΙΖΑ) ότι είναι αντιδημοκρατικά.
Ήταν τόσο σημαντική για τον συγκινημένο πρωθυπουργό η κατάργηση των συμβουλίων διοίκησης, η εντολή σε όλους τους παραπάνω να πάνε σπίτια τους, ώστε έπρεπε να μπει στις προγραμματικές δηλώσεις, έπρεπε να μην καθυστερήσει ούτε μία μέρα, έπρεπε αυτή να είναι η πρώτη κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία!
Άντε λοιπόν, να πηγαίνουν όλοι αυτοί οι άσχετοι και απαίσιοι σπίτι τους, για να αναλάβουν σιγά-σιγά και πάλι πόστα εξουσίας εξέχοντες ακαδημαϊκοί-στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως οι κ.κ. Πελεγρίνης και Μυλόπουλος, εκλεγμένοι πρυτάνεις στο πρόσφατο παρελθόν από τους συνδικαλιστές φοιτητές στην Ελλάδα, και πολέμιοι κάθε αλλαγής που θα φέρει το ελληνικό πανεπιστήμιο πιο κοντά στα σπουδαία πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου.Η ελπίδα έρχεται. Να συγκινηθώ κι εγώ;