Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 29

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα – Μέρος 4ο : Ποτάμι και ΚΚΕ

Για να πω και καμιά καλή κουβέντα, μετά από τόσες κακές που έχω γράψει στα προηγούμενα κείμενα για τις εκλογές, θα ξεκινήσω το σημερινό postγια το Ποτάμι και το ΚΚΕ λέγοντας ότι είναι τα μόνα δύο κόμματα που σέβομαι, από τα κόμματα της σημερινής ελληνικής Βουλής. Ο λόγος είναι πως πρόκειται για τα μόνα δύο κόμματα της Βουλής που δεν έχουμε δει να κάνουν «κωλοτούμπες» ή να λένε προφανή ψέματα στους Έλληνες – κρατάμε βέβαια και μικρό καλάθι πάντα, γιατί δεν έχουν ασκήσει εξουσία. Αλλά η μέχρι τώρα διαδρομή τους δεν έχει τέτοιου είδους σκιές. Και, παρόλο που είναι δύο κόμματα με τελείως διαφορετική οπτική στα πράγματα, έχουν κατά την γνώμη μου ένα ακόμα κοινό, που δεν θα ήθελαν να το έχουν: δεν μπορούν να ανεβάσουν σημαντικά τα εκλογικά τους ποσοστά. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει επειδή έχουν το ίδιο ακριβώς μειονέκτημα, όπως θα εξηγήσω παρακάτω.Να ξεκινήσω από τα καλά – για μένα – για το Ποτάμι. Καταρχάς, οι βασικές ιδέες τις οποίες πρεσβεύει είναι κοντά στις δικές μου, σε θέματα αξιοκρατίας, ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και χειρισμού του δημόσιου τομέα. Επίσης, με εκνευρίζει ότι το Ποτάμι έχει δεχτεί έναν πολύ προφανώς βρώμικο πόλεμο από την στιγμή που ιδρύθηκε, ο οποίος πόλεμος έχει να κάνει με το ότι ο αρχηγός του δούλευε ως δημοσιογράφος σε γνωστά μέσα ενημέρωσης, τα οποία ανήκαν σε ανθρώπους που έπαιρναν και παίρνουν δημόσια έργα. Ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται σε δυσανάλογο βαθμό με το μέγεθος του κόμματος, το οποίο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σχετικά χαμηλά. Επίσης, ο πόλεμος αυτός δεν συνοδεύτηκε ποτέ από την παραμικρή απόδειξη – μέσα στο 2014, βάσει επίσημων στοιχείων το Ποτάμι είχε κάτω από 2% προβολή στα δελτία ειδήσεων. Το 2% και λιγότερο δεν μοιάζει και πολύ διαπλεκόμενο. Επίσης, δεν καταλαβαίνω από πού κι ως πού όταν κάποιος έχει δουλέψει στη ζωή του είναι δούλος σε όποιο αφεντικό δούλεψε και παραμένει δούλος και αφού φύγει από την δουλειά, ούτε το γιατί είναι πρόβλημα που ο κ. Θεοδωράκης δεν έχει πανεπιστημιακό πτυχίο. Ας πούμε, πανεπιστημιακά πτυχία χωρίς να έχουν δουλέψει είχαν οι κ.κ. Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας. Τους εκλέξαμε και τους τέσσερις πρωθυπουργούς, και φαντάζομαι πως είμαστε ενθουσιασμένοι από την αποτελεσματικότητά τους.ΟΜΩΣ, για να περάσω και στα αρνητικά, το Ποτάμι και ο αρχηγός του έχουν, παρά την συνολικά θετική στα μάτια μου εικόνα, κάνει δύο σημαντικά λάθη. Το πρώτο είναι η παρουσία του κ. Θεοδωράκη, περίπου ως μαϊντανού, στην εκδήλωση «Όχι Μπαλτά στην Παιδεία» που διοργανώθηκε τον Μάιο. Γιατί ναι μεν ο κ. Μπαλτάς με τον κ. Κουράκη αποτελούν ένα καταστροφικό δίδυμο υπουργών που προσπαθούν να αποτελειώσουν ότι έχει απομείνει στην εκπαίδευση, αλλά είναι άλλο πράγμα το να στέκεσαι απέναντί τους και άλλο πράγμα το να στέκεσαι απέναντί τους παρέα με τους κ.κ. Αρβανιτόπουλο, Λοβέρδο, Φορτσάκη και με πολύ κόσμο από το παμπάλαιο πολιτικό σύστημα. Οι δύο πρώτοι ήταν εξαιρετικά κακοί υπουργοί Παιδείας, ο δε κ. Φορτσάκης παραιτήθηκε σε dt από τον αγώνα του για να φτιάξει το πανεπιστήμιο Αθηνών ως πρύτανης για να γίνει βουλευτής χωρίς σταυρό (στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, χαριστικά δηλαδή) της ΝΔ. Και η συμπεριφορά του ως πρύτανης απέναντι στους φοιτητές, όσο ακραίοι κι αν ήταν αυτοί που βρίσκονταν απέναντί του, δεν δείχνει άνθρωπο με υψηλή αίσθηση παιδευτικού ρόλου. Δεν μπορείς, ως αρχηγός κόμματος μάλιστα που κουβαλάει υποτίθεται το νέο, να πηγαίνεις παρεούλα με ανθρώπους που έχουν κάνει ζημιά. Γιατί τότε φαίνεσαι να ταυτίζεσαι μαζί τους.Το δεύτερο λάθος που έχει κάνει το Ποτάμι είναι ότι δεν έχει υπάρξει καμία αποδοκιμασία των δηλώσεων της κ. Λυμπεράκη, η οποία αποτελεί από τα πιο προβεβλημένα στελέχη του κόμματος. Άσχετα με το ότι μπορεί αυτά που λέει η κ. Λυμπεράκη να μην αποτελούν επίσημες θέσεις του Ποταμιού, και άσχετα με το τι μπούρδες έχουν πει στελέχη άλλων κομμάτων, το Ποτάμι ευαγγελίζεται πως είναι κάτι νέο. Άρα θα έπρεπε να έχει τοποθετηθεί απέναντι σε δύο δηλώσεις της κ. Λυμπεράκη: α) η κ. Λυμπεράκη έχει δηλώσει πως ακόμα και οι πλειστηριασμοί (εννοεί πρώτης κατοικίας) μπορούν να γίνουν δεκτοί, αρκεί να μην εμποδιστεί η εξομάλυνση της πορείας της χώρας, και ότι στη συνέχεια οι αδικίες και οι σκληρότητες μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με ισοδύναμα μέτρα. Σοβαρά; Ποιο είναι το ισοδύναμο μέτρο στο να χάνει κάποιος το σπίτι του, μπορείτε να μας πείτε, κύριοι του Ποταμιού που δεν αποδοκιμάζετε αυτή την δήλωση; β) η κ. Λυμπεράκη είχε κάνει την περιβόητη δήλωση, που παραποιήθηκε, ότι «Δεν είναι κακοί, δεν είναι ανόητοι, δεν είναι αμόρφωτοι αυτοί που είναι φτωχοί, απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές. Εμείς δεν πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα». Εγώ να δεχτώ, έχοντας παρακολουθήσει όλο το σχετικό απόσπασμα, ότι η κ. Λυμπεράκη αναφερόταν όχι στους φτωχούς ανθρώπους αλλά στα φτωχά κράτη που κάνουν λάθος επιλογές λόγω της φτώχειας τους. Να μιλήσουμε και για τα πλούσια και δυνατά κράτη; Να μιλήσουμε για τους πολέμους που προκαλούν και την αναλγησία τους, ξανά και ξανά μέσα στον τελευταίο ενάμιση αιώνα, απέναντι στους υπόλοιπους λαούς του κόσμου; Διότι αν η κ. Λυμπεράκη θαυμάζει συνολικά την πολιτική των πλούσιων κρατών, τότε δεν έχει καταλάβει γιατί ο κόσμος μας είναι αυτός που είναι.Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, λέει πολλές αλήθειες για τα δεινά του σημερινού κόσμου και το πού οφείλονται αυτά, και έχει στελέχη που πραγματικά νοιάζονται για τους φτωχότερους ανθρώπους και επιπλέον ΔΕΝ είναι κωλόπαιδα. Είναι εντυπωσιακό, και γι’ αυτό θέλω να το καταθέσω: εγώ δεν γνωρίζω κανέναν ενταγμένο στο ΚΚΕ άνθρωπο που να είναι κακό παιδί, είτε μεγαλύτερο σε ηλικία, είτε στα πανεπιστήμια. Αυτό δεν σημαίνει πως όσοι είναι ενταγμένοι σε άλλα κόμματα είναι κωλόπαιδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί τέτοιοι σε αυτά. Ενώ όσους τέτοιους έχω γνωρίσει και μπήκαν αρχικά στο ΚΚΕ, σύντομα έφυγαν. Πιθανόν να φταίει η σιδηρά πειθαρχία του κόμματος. Πιθανόν και τα ιδανικά του. Πάντως αυτή είναι η δική μου αλήθεια και θέλω να την καταθέσω.Έγραψα όμως στην αρχή του κειμένου ότι το Ποτάμι και το ΚΚΕ έχουν ένα κοινό πρόβλημα που τα εμποδίζει να τραβήξουν περισσότερους ψηφοφόρους. Το πρόβλημα είναι ότι αδυνατούν να προσφέρουν μια συγκεκριμένη ελπίδα στο μυαλό των ανθρώπων. Το μεν Ποτάμι, ενώ παραθέτει κατά την γνώμη μου σωστές γενικές ιδέες για το τι πρέπει να γίνει σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής, δεν έχει μια ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ που να εμπνεύσει τον κόσμο. Το ορθολογικό στήσιμο της χώρας στα ευρωπαϊκά πρότυπα, που προτείνει, είναι κατά την γνώμη μου ολόσωστο. Αλλά δεν με παθιάζει για να πω ότι πρέπει πάση θυσία να υποστηριχθεί το Ποτάμι. Πόσο μάλλον που αρκετές προτάσεις του κόμματος μοιάζουν γενικές και όχι αρκετά επεξεργασμένες. Για παράδειγμα, ναι, να βρεθούν οι καλύτεροι για να κυβερνήσουν, να μην μπαίνουν ένα μάτσο άχρηστοι που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή μέσα στα κόμματα. Να φτιάξουμε ένα σύνολο από ανθρώπους με ισχυρά βιογραφικά, με εμπειρίες από το εξωτερικό, κλπ. Για να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι ομάδα όμως, χρειάζονται μια συγκεκριμένη κατεύθυνση – ας μην την πούμε ιδεολογία, γιατί είναι βαριά και ξεπερασμένη λέξη χωρίς νόημα. Αλλά μπορεί να έχεις ανθρώπους με εξαιρετικά βιογραφικά που να μην συμφωνούν σε τίποτα επειδή έχουν διαφορετικές οπτικές. Η κατεύθυνση ποια θα είναι; Επίσης, το Ποτάμι προτείνει, π.χ. αντικατάσταση των πανελληνίων με τεστ δεξιοτήτων για τους μαθητές. Αυτό δεν λύνει το πρόβλημα – απλώς του αλλάζει μορφή. Και δεν είναι μεγάλη ιδέα. Αν δεν εμπνεύσεις τον κόσμο, αν δεν του πεις κάτι που δεν έχει σκεφτεί ποτέ μέχρι σήμερα ότι θα μπορούσε να γίνει, δύσκολα θα σε ακολουθήσει μαζικά.Αντίστοιχα, το ΚΚΕ ελπίζει σε έναν καλύτερο κόσμο μέσα από την λαϊκή πάλη. Για να το πετύχει, λέει πως πρέπει να γκρεμιστεί ο καπιταλισμός. Επειδή δεν είμαστε ιθαγενείς σε ζούγκλα του Αμαζονίου για να ζούμε μόνοι μας, πρέπει επί της ουσίας να γκρεμιστεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τον κομουνισμό στην Ελλάδα. Ακόμα κι αν ξεχάσουμε τα φοβερά δεινά που έφεραν τα κατ’ όνομα κομουνιστικά κράτη στις χώρες που έγινε προσπάθεια υλοποίησης της κομουνιστικής ιδεολογίας, ακόμα και αν αγνοήσουμε τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκαν αυτές οι αριστερές δικτατορίες, έρχεται το ερώτημα: πότε μπορεί να πέσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός από τον λαϊκό αγώνα; Όσοι κομουνιστές αποφασίζουν να μιλήσουν σοβαρά γι’ αυτό, παραδέχονται ότι αυτό δεν θα γίνει κατά την διάρκεια της ζωής μας. Αγωνίζονται για να πέσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός σε όσα χρόνια χρειαστεί – εκατό, διακόσια ή παραπάνω. Πώς να ταυτιστεί κάποιος με έναν αγώνα που αφορά τα δισέγγονά του (αν όλα πάνε καλά);Αύριο θα μιλήσουμε για το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ομαδικοί τάφοι

Το κείμενο που θα πόσταρα σήμερα για τις εκλογές αναβάλλεται για αύριο, γιατί υπάρχουν, χθες και σήμερα, δυο ομαδικοί τάφοι που άνοιξαν και νιώθω να την ανάγκη να γράψω δυο λέξεις γι’ αυτούς.Ο πρώτος είναι στην Πάτρα. Μπορεί ο νεκρός να είναι μόνο ένας, ο 17χρονος που δολοφονήθηκε από τον 15χρονο με το πρόβλημα στην ομιλία στον οποίο έκανε bullying, όπως λένε οι πληροφορίες (άλλοι μιλούν για ψυχολογικό bullying, άλλοι για ξύλο). Αλλά ουσιαστικά μέσα στον τάφο του παιδιού αυτού μπαίνουν και οι δύο οικογένειες που καταστράφηκαν, του δολοφονημένου και του δολοφόνου. Ελπίζω ο Δημήτρης Παππάς να ανεβάσει στο siteτου SuperFm89.6 το καταπληκτικό εκτενές σχόλιο που έκανε σήμερα για το θέμα, στην εκπομπή του, για να ακούσουν όλοι αυτά που είπε. Το μόνο που θα ήθελα εγώ να προσθέσω είναι: Μιλήστε στα παιδιά σας, ρε. Όχι για να τους πείτε «τι θα φας σήμερα» - δεκάρα δεν δίνει ο έφηβος για το τι θα φάει. Μιλήστε στα παιδιά σας πραγματικά, για το πώς νιώθουν. Το μοναδικό σοβαρό αποτύπωμά σας πάνω στην Γη είναι αυτά. Μιλήστε τους, ξεκλειδώστε τα αν είναι κλειδωμένα, για να βεβαιωθείτε ότι ούτε θα γίνουν ποτέ τραμπούκοι εις βάρος άλλων ψυχών, ούτε θα ανεχθούν ποτέ τραμπουκισμούς από κανέναν. Αποδείξτε, και στις δύο περιπτώσεις, πως δεν γίνατε γονείς επειδή έτυχε και έσπασε το προφυλακτικό ένα βράδυ ή επειδή σας είπαν οι γονείς και οι φίλοι σας ότι είναι καιρός να κάνετε κι ένα παιδί και εκτελέσατε την υποχρέωση. Αποδείξτε ότι αξίζατε το θαύμα που σας συνέβη.Ο δεύτερος είναι στο Φαρμακονήσι. Δεκάδες νεκροί, πάλι, πολλά παιδιά και μωρά ανάμεσά τους, φωτογραφίες με γονείς να κολυμπούν με τα μωρά αγκαλιά στη μέση του πουθενά, όταν βούλιαξε η βάρκα. Σίγουρα δεν νοιάζει τις κυβερνήσεις των ισχυρών σε όλο τον κόσμο, που δημιούργησαν το πρόβλημα, σίγουρα δεν νοιάζει και την δικιά μας ηγεσία (ο κ. Τσίπρας αντάμειψε την κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου, υπεύθυνη υπουργό του για το μεταναστευτικό, με μια θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας για την προσφορά της – εξάλλου όπως δήλωσε η ίδια «θα με γράψει η ιστορία»). Αλλά πολύ-πολύ σίγουρα δεν νοιάζει κι εμάς, τον ελληνικό λαό, στην μεγάλη του πλειοψηφία. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους μιλάω είναι θυμωμένοι, απελπισμένοι με την δική τους καθημερινότητα, φοβισμένοι και καταλήγουν στο: «τους συμπονώ τους πρόσφυγες, αλλά τι μπορώ να κάνω; Καλή τους τύχη και μακριά από μας». Οπότε, επί της ουσίας, δεν τους συμπονάμε και δεν μας νοιάζει. Ο λόγος είναι, φοβάμαι, ο ίδιος που μας έχει οδηγήσει και το αδιέξοδο που ζούμε ως χώρα, σε κάθε επίπεδο. Ο λόγος είναι ότι ο Έλληνας είναι βαθιά αντικοινωνικός. Αλλά θα γράψω περισσότερα γι’ αυτό την Πέμπτη, αφού πρώτα γράψω την γνώμη μου για τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα αύριο και μεθαύριο.

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα – Μέρος 3ο : Λαΐκή Ενότητα

Λαϊκή Ενότητα, λοιπόν. ΛΑΕΝ. Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε ότι τα αρχικά του κόμματος αποτελούν αναγραμματισμό του ΑΝΕΛ, του κόμματος του κ. Καμμένου. Τυχαίο, βέβαια, αλλά ωραία σύμπτωση, μια και αυτά τα δύο κόμματα λένε κατά την γνώμη μου ίδιου στιλ και μεγέθους μπούρδες, το ένα από «αριστερή» και το άλλο από «δεξιά» οπτική (τα εισαγωγικά είναι απολύτως απαραίτητα).Η ΛΑΕΝ βέβαια δεν είναι απλώς ένα κόμμα, στα δικά μου τα μάτια. Είναι ένα παιχνίδι μπίνγκο, ή για τους παλιότερους που το θυμούνται είναι το τηλεπαιχνίδι «τα τετράγωνα των αστέρων» που παρουσίαζε η Μαρία Αλιφέρη στην ΕΡΤ. Διότι ο κ. Λαφαζάνης πήρε την καρτέλα με τα ονόματα των μεγαλύτερων αστεριών του ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθησε να την γεμίσει, οριζοντίως, διαγωνίως και καθέτως. Δεν κατάφερε να τους πάρει όλους, αλλά η καρτέλα του γέμισε για τα καλά.Ποιον να πρωτοπιάσει κανείς;Την εθνική μας ιεροεξετάστρια, κυρία Κωνσταντοπούλου, που δήλωσε σήμερα ότι ο Τσίπρας της θυμίζει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο; (είχα γράψει σχετικά για την ιερά εξέταση εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2015/05/blog-post_82.html)Την κυρία Ραχήλ Μακρή; Που ξεκίνησε ως ακροδεξιά και φώναζε μέσα στη Βουλή «είστε προδότες, θα σας κρεμάσουμε» στους μνημονιακούς, συνέχισε ως Συριζαία έτοιμη να τυπώσει μερικά δις Ευρώ και κατέληξε στην ΛΑΕΝ να ειρωνεύεται τους Συριζαίους ότι είναι ψευτοαριστεροί;Τον κ. Στρατούλη; Που μας έλεγε μόλις πριν λίγους μήνες, προεκλογικά, πόσο πλήρως κοστολογημένο είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ; (πρόκειται για κορυφαίο βίντεο, αν δεν το έχετε δει: https://www.youtube.com/watch?v=uus7zvwU4bg). Φαντάζομαι πως ο κ. Στρατούλης θα βγει ξανά στα κανάλια τώρα να μας πει για το πλήρως κοστολογημένο οικονομικό πρόγραμμα της ΛΑΕΝ.Τον κύριο Λαπαβίτσα; Που βγαίνει και σε τηλεοπτικό σποτ για να μας πει ότι δεν θα πεινάσουμε με το σχέδιο της Λαϊκής Ενότητας για δραχμή. Μόνο που ο ίδιος σε δηλώσεις του σε αμερικάνικο περιοδικό πριν λίγους μήνες είχε μιλήσει για συνδυασμό της πορείας προς την δραχμή με δελτίο για τρόφιμα και καύσιμα ανά οικογένεια, χρησιμοποιώντας μάλιστα την λέξη “rationing” που σημαίνει ακριβώς αυτό. Και μετά, όταν άκουσε κράξιμο, βγήκε και είπε, αυτός, ο καθηγητής σε αγγλικό πανεπιστήμιο, ότι το rationing σημαίνει άλλο πράγμα, σημαίνει «ιεράρχηση αναγκών». Τι σχόλιο να κάνει κανείς για όλα αυτά, παραμένοντας κόσμιος…Ο καλύτερος όλων όμως, είναι ο ίδιος ο αρχηγός του κόμματος, ο κ. Λαφαζάνης. Αυτός που είχε τόσα χρόνια μεγάλο άχτι τον Τσίπρα που δεν τον άφησε να γίνει αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ, και τώρα ελπίζει επιτέλους στα 64 του να στήσει κι αυτός το προσωπικό του μαγαζάκι-κόμμα στην Βουλή. Τι μας είπε τον τελευταίο καιρό ο κ. Λαφαζάνης; Και τι δεν μας είπε. Ότι την κυβέρνηση δεν την έριξε αυτός και η Αριστερή Πλατφόρμα, αφού παραιτήθηκε. «Κι αν σας ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης;» τον ρώτησαν. «Εμείς ψήφο εμπιστοσύνης σε μνημόνια δεν δίνουμε», απάντησε.Επίσης, μας λέει ότι έχει σχέδιο για να φύγουμε από την Ευρωζώνη, αλλά εξακολουθεί να μην μας το παρουσιάζει αναλυτικά, πέντε λέξεις λέει μόνο για τερματισμό όλων των ιδιωτικοποιήσεων, διαγραφή του χρέους στα πρότυπα του Ιράκ!! και εθνικοποίηση των τραπεζών – μετά, η ζωή μας θα είναι ένας περίπατος στο πάρκο. Άλλωστε η Ελλάδα όπως όλοι ξέρουμε είναι μια χώρα που παράγει τρελά, και έχει ασφαλή σύνορα, οπότε τι τους χρειαζόμαστε τους σκατοευρωπαίους; Έχουμε τους Ρώσους, που ο κ. Λαφαζάνης τους λατρεύει όσο κι αν εκείνοι του γυρίζουν την πλάτη όταν τους ζητάει δανεικά. Δεν μπορεί, κάποτε θα του πουν «ναι». Κι ο ξάδερφός μου ο Επαμεινώνδας κάποτε θα ρίξει στο κρεβάτι την Αντζελίνα Τζολί. Το θέμα είναι να το πιστεύεις.Όταν τον ρωτούν τι θα γίνει όταν φύγουμε από την Ευρωζώνη, ο κ. Λαφαζάνης δηλώνει, εντελώς κουλ, ότι για μας δεν είναι καταστροφή, αλλά αν φύγουμε θα διαλυθεί η Ευρωζώνη! Με άλλα λόγια, όλοι οι υπουργοί Οικονομικών που συντάσσονται με τον Σόιμπλε και θέλουν να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, είτε επιδιώκουν την διάλυσή της ή δεν έχουν το ευρύ πνεύμα του κ. Λαφαζάνη για να καταλάβουν πόσο άχρηστη είναι η συλλογιστική τους. Πού το βρήκε το ευρύ πνεύμα ο κ. Λαφαζάνης, θα με ρωτήσετε, αφού μια ζωή την έχει περάσει υπηρετώντας νυχθημερόν κάποιο κόμμα, ως στελεχάρα; Θα σας απαντήσω ότι είστε κοντόφθαλμοι, κομπλεξικοί φασίστες που αμφισβητείτε τον σύντροφο.Την καλύτερη δήλωσή του σας την άφησα βέβαια για το τέλος. Είπε, σε πρόσφατες δηλώσεις του, ότι δεν θέτει θέμα εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως στην περίπτωση που η συμμετοχή στην ΕΕ θέτει εμπόδια στην εφαρμογή του προγράμματος της Λαϊκής Ενότητας θα απευθυνθεί στον λαό με δημοψήφισμα για να δούμε αν θα φύγουμε και από την ΕΕ. Με άλλα λόγια, αν τολμήσουν οι Ευρωπαίοι να έχουν αντιρρήσεις που θα τους πούμε ότι δεν τους χρωστάμε τίποτα και θα αρχίσουμε να μοιράζουμε τρισεκατομμύρια δραχμές στον λαό, καταργώντας και σχεδόν οτιδήποτε ιδιωτικό στην χώρα, δεν θέλουμε και πολύ να κόψουμε κάθε σχέση μαζί τους, και θα δουν τότε αυτοί τι θα πάθουν.Οι δύο τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο κ. Λαφαζάνης μπορεί και να μην μπει στην Βουλή. Ξέρω πως αυτό είναι δύσκολο, αλλά αφήστε με να ελπίζω.Την Δευτέρα θα μιλήσουμε για το Ποτάμι και για το ΚΚΕ.

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα – Μέρος 2ο : Ένωση Κεντρώων

Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο κ. Βασίλης Λεβέντης θα οδηγήσει το κόμμα του, την Ένωση Κεντρώων, στην Βουλή, μετά από 23 χρόνια προσπάθειας μέσω του συγκεκριμένου κόμματος (1992-σήμερα) και άλλα 18 χρόνια (1974-1992) δικής του προσωπικής προσπάθειας να εκλεγεί βουλευτής τόσο με το ΠΑΣΟΚ, αρχικά, όσο και με την ΝΔ, χωρίς να τα καταφέρει. Ουσιαστικά, ο κ. Λεβέντης προσπαθεί να εκλεγεί βουλευτής σε ολόκληρη σχεδόν την ενήλικη ζωή του. Το ότι τώρα όλα δείχνουν ότι θα τα καταφέρει σχολιάζεται με διάφορους τρόπους. Κάποιοι λένε πως είναι δίκαιο, λόγω της υπερπροσπάθειάς του, άλλοι λένε πως είναι απαραίτητο, διότι είχε προφητέψει κάποια από αυτά που μας συμβαίνουν.Εγώ λέω πως έχουμε τρελαθεί τελείως αν δώσουμε πάνω από 3% στο κόμμα του κ. Λεβέντη, και πως τα πράγματα με το συγκεκριμένο κόμμα είναι έως και επικίνδυνα, για τον λόγο που θα εξηγήσω παρακάτω.Λέω ακόμα πως, όση κι αν είναι η απελπισία μας, όσο κι αν έχουν περάσει τα χρόνια και λόγω ηλικίας ο κ. Λεβέντης έχει κάπως κατεβάσει τους τόνους, δεν μπορούμε να ξεχνάμε μερικές ενδεικτικές στιγμές της πορείας του συγκεκριμένου πολιτικού, όπως αυτήν: https://www.youtube.com/watch?v=nFhCRm1bjtYκαι αυτήν (δείτε ιδιαίτερα μετά το 50οδευτερόλεπτο): https://www.youtube.com/watch?v=7B0ptrsoXpQ)ούτε τόσα άλλα ευτράπελα από τους τηλεοπτικούς μονολόγους του (το YouTubeείναι γεμάτο από τέτοια, μπορείτε να βρείτε όσα θέλετε).Και για να μας θυμίζει ότι δεν έχει αλλάξει, ο κ. Λεβέντης φρόντισε προχθές να δηλώσει πως έχει σχέδιο ώστε να βγάλει την Ελλάδα από το μνημόνιο μέσα σε 2 μήνες. Ποιοι οικονομολόγοι, υπουργοί και πρωθυπουργοί όλης της υφηλίου, που δεν τα καταφέρνουν με την κρίση; Τίποτα δεν ξέρουν αυτοί. Σε δύο μήνες η Ελλάδα θα είναι μια άλλη χώρα χάρη στον κ. Λεβέντη, που όπως δήλωσε δεν θα καταδεχθεί ούτε να δει τον κ. Τσίπρα, αν κερδίσει τις εκλογές. Θα στείλει απλώς, όπως δήλωσε, μια επιστολή με 9 αιτήματα στον κ. Τσίπρα και θα τον ελέγχει κάθε μήνα για να δει την πρόοδό του (κάπως σαν το σχολείο, με τους ελέγχους τριμήνου μάλλον το σκέφτεται). Αν δεν του αρέσει η πρόοδος του κ. Τσίπρα, θα ρίξει την κυβέρνηση.Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο Έλληνας, και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το καταλαβαίνει σήμερα, είναι ότι οι εκλογές δεν είναι χαβαλές. Ψηφίζουμε για μας, για τους γονείς μας και κυρίως για τα παιδιά μας. Το επιχείρημα «έλα μωρέ, οι άλλοι που θέλουν να κυβερνήσουν είναι καλύτεροι από τον Λεβέντη;» δεν στέκει ούτε γι’ αστείο. Βρες έναν καλύτερο, ανάμεσα στους χιλιάδες υποψήφιους όλων των κομμάτων, και στήριξέ τον.Το ότι ο κ. Λεβέντης «προφήτεψε» κάποια από αυτά που συνέβησαν, δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Όταν κάποιος μιλάει ως Κασσάνδρα και προφητεύει δεινά μέρα-νύχτα σε έναν τόπο όπου οι κυβερνώντες κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο, ε, κάποια θα τα πετύχει.Όμως το πιο σημαντικό που αφορά στην Ένωση Κεντρώων, αυτό που αυξάνει τον βαθμό επικινδυνότητας με την ψήφο στο κόμμα αυτό, είναι άλλο. Το κόμμα είναι απολύτως αρχηγικό, προσωποκεντρικό. Όλοι οι ψηφοφόροι γνωρίζουν τον κ. Λεβέντη, ελάχιστοι γνωρίζουν οποιοδήποτε άλλο στέλεχος του κόμματος. Οι εκλογές αυτές γίνονται με λίστα, όχι με σταυρό προτίμησης. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα που ήταν στην Βουλή κατεβάζουν τους υποψήφιούς τους (περίπου) με την σειρά με την οποία εξελέγησαν με σταυρό στις εκλογές του Γενάρη.Στο κόμμα του κ. Λεβέντη, όπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ, γίνεται χαμός από κόσμο που θέλει να είναι υποψήφιος. Η σειρά με την οποία θα μπουν στα ψηφοδέλτια θα καθοριστεί φυσικά από τον κ. Λεβέντη. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως θα μπουν στην Βουλή και θα επηρεάζουν το μέλλον μας άνθρωποι τους οποίους ελάχιστοι γνωρίζουν και κανείς δεν τους έχει στείλει με τον σταυρό προτίμησής του να μπουν στην Βουλή.Με άλλα λόγια, ψήφος στην Ένωση Κεντρώων δεν είναι μόνο στήριξη στον αρχηγό της να γίνει βουλευτής, αλλά εξουσιοδότηση εν λευκώ στον κ. Λεβέντη να διορίσει 10-15 βουλευτές στη Βουλή, όποιους γουστάρει εκείνος. Φαντάζομαι πως θα είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα βγάλει την Ελλάδα από το μνημόνιο μέσα σε δύο μήνες. Τους οποίους τόσα χρόνια επιμελώς μας τους κρύβει, όσο ο ίδιος κάνει τα σόου του στην τηλεόραση.Αύριο θα μιλήσουμε για την Λαϊκή Ενότητα και τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα – Μέρος 1ο : Ανεξάρτητοι Έλληνες

Παρατηρώντας τους Έλληνες πολιτικούς, έχω καταλάβει πως τους αρέσουν οι διαφημίσεις. Ας πούμε, λάτρεψαν εκείνη την διαφήμιση του ΕΟΤ, που έλεγε «ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα». Την λάτρεψαν σε σημείο που ζουν για να την κάνουν πραγματικότητα, για τους εαυτούς τους. Διότι αυτές οι εκλογές, της 20ης Σεπτεμβρίου, περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες, συνταιριάζουν την απελπισία του Έλληνα πολίτη με την ελπίδα των πολιτικών να ζήσουν τον προσωπικό τους μύθο. Θα ξεκινήσω λοιπόν, όπως εξήγησα προχθές, να γράφω την γνώμη μου από σήμερα για τα κόμματα που παλεύουν να μπουν ή μπαίνουν στην Βουλή βάσει των δημοσκοπήσεων. Και θα ξεκινήσω παίρνοντας τα κόμματα με αντίστροφη σειρά (διαφαινόμενης) εκλογικής δύναμης.Έτσι, σήμερα ξεκινάω με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον κ. Πάνο Καμμένο.
Η εικόνα του κ. Καμμένου δεν μου ήταν ποτέ συμπαθής, από τον καιρό που ήταν ακόμα στη ΝΔ. Ένας ακόμα πάμπλουτος που δεν είχε δουλέψει στη ζωή του (εξελέγη βουλευτής στα 28 του και από τότε δεν έχει λείψει ποτέ από την Βουλή) και αποφάσισε, με την μηδενική εμπειρία του σε οτιδήποτε, να σώσει το έθνος. Έχοντας βέβαια ως βασικό ατού τον ορμητικό τσαμπουκά που του πρόσφεραν η οικονομική του άνεση και η μακρά θητεία του στην ΟΝΝΕΔ την δεκαετία του ’80. Αυτές οι κομματικές νεολαίες είναι μεγάλα σχολεία, τύφλα να’ χουν τα πανεπιστήμια.Τα τελευταία χρόνια η αρνητική γνώμη μου για εκείνον είχε φθάσει σε σημείο να μην μπορώ ούτε να παρακολουθήσω τα αφρισμένα διαγγέλματά του από την τηλεόραση. Τους ανθρώπους που κηρύσσουν το μίσος, βαπτίζοντας προδότες όσους διαφωνούν μαζί τους, δεν τους μπορώ – και στην Ελλάδα αυτό το είδος ανθρώπων ευδοκιμεί. Τον είδα, όμως, σε βίντεο, να λέει στην Βουλή χαμογελαστός, ως άντρακλας και πατριώτης εκείνος, το ρατσιστικότατο «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα» στους βουλευτές της ΝΔ που είχαν ψηφίσει το προηγούμενο μνημόνιο. Από την δήλωση αυτή καταλαβαίνω πολλά για την ανεκτικότητα του κ. Καμμένου απέναντι στους ομοφυλόφιλους, αλλά και για την πεποίθησή του πως το μόνο σεξ που επιτρέπεται μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι το ιεραποστολικό. Στο εξωτερικό, για την δήλωση αυτή θα είχε επέμβει εισαγγελέας. Εδώ επενέβη η θεία δίκη. Λίγες μέρες αργότερα, με την ουρά στα σκέλια, κάνοντας πίσω σε όλες τις «κόκκινες γραμμές» του, ο κ. Καμμένος πρώτος-πρώτος ψήφιζε το καινούργιο μνημόνιο. Και τώρα ζητάει από τους Έλληνες να τον επιβραβεύσουν για την συνεπή του στάση. Να του επιτρέψουν να συνεχίσει να ζει τον μύθο του στην Ελλάδα. Τον μύθο του βουλευτή που δεν χάνει την εκλογή του σε καμία εκλογική αναμέτρηση εδώ και 22 χρόνια.Επιτρέψτε μου να μην του ευχηθώ καλή επιτυχία.Αύριο θα μιλήσουμε για την Ένωση Κεντρώων και τον κ. Βασίλη Λεβέντη.

Θες ψήφο; Κατάργησε τις πανελλήνιες (Μέρος 2ο)

Όπως έγραψα χθες, οι πανελλήνιες εξετάσεις που βιάζουν τους εφήβους της χώρας εδώ και δεκαετίες μπορούν να καταργηθούν και το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια μπορεί να αλλάξει εκ βάθρων με λίγα μόλις βήματα, τα οποία χρειάζονται απλώς κότσια για να τα υλοποιήσει κανείς – και κότσια για να εξηγήσει στους Έλληνες ψηφοφόρους την αλήθεια που επιβάλλει την εφαρμογή των βημάτων αυτών.Για την υλοποίηση του νέου συστήματος χρειάζονται μόνο τα παρακάτω, τα οποία πρέπει όμως να γίνουν ακριβώς έτσι, χωρίς υποχωρήσεις και πασαλείμματα.
1οβήμα: Κόψιμο του ομφάλιου λώρου ανάμεσα στο λύκειο και στις πανελλήνιες Το ακούμε που και που όταν θέλουν να πετάξουν καμιά «ρουκέτα» οι πολιτικοί, αλλά κανείς δεν τολμάει να το υλοποιήσει. Πώς θα υλοποιηθεί: η φοίτηση στο λύκειο μειώνεται από τα τρία στα δύο χρόνια. Οι μαθητές εξετάζονται και παίρνουν απολυτήριο Λυκείου στα 17 τους. Όποιος δεν θέλει να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο, πηγαίνει έναν χρόνο νωρίτερα είτε σε τεχνική σχολή είτε βγαίνει στην αγορά εργασίας (αν είναι κορίτσι) είτε πηγαίνει έναν χρόνο στον στρατό κι έπειτα βγαίνει στην αγορά εργασίας (αν είναι αγόρι). Όποιος θέλει να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο, κάνει έναν χρόνο προετοιμασίας μόνο για τις εισαγωγικές εξετάσεις, χωρίς να έχει και το σχολείο στο κεφάλι του (απελευθερώνεται η μέρα του και από την φυσική εξάωρη παρουσία και από το όποιο διάβασμα για το σχολείο). Αυτός ο ένας χρόνος προετοιμασίας μπορεί να γίνει είτε σε δημόσιο σχολείο, το οποίο θα προσφέρει την προετοιμασία δωρεάν σε τμήματα μαθητών, είτε σε φροντιστήριο – ότι επιλέξει ο μαθητής. Επίσης, αυτή η προετοιμασία μπορεί να γίνει οποτεδήποτε, π.χ. μπορεί κάποιος να αποφασίσει να δουλέψει για κάποια χρόνια μετά το σχολείο και στη συνέχεια να προετοιμαστεί για το πανεπιστήμιο.Τα δημόσια σχολεία θα έχουν έξτρα χρηματοδότηση ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών που θα επιλέγουν να προετοιμαστούν εκεί.Στα δύο, πλέον, χρόνια του λυκείου, κυρίαρχο ρόλο στο ωρολόγιο πρόγραμμα θα έχουν οι ώρες του επαγγελματικού προσανατολισμού, με ομιλίες από ειδικούς σε διάφορα αντικείμενα και με επισκέψεις σε κοντινά στην περιοχή του σχολείου πανεπιστήμια, ώστε να διαμορφώσουν οι μαθητές εικόνα για το τι προσφέρει η επιλογή κάθε αντικειμένου σπουδών. Εκτός από τις επισκέψεις στους φυσικούς χώρους των πανεπιστημίων, μπορούν να οργανώνονται και δικτυακές συνομιλίες με εκπροσώπους πανεπιστημίων από όλη την Ελλάδα, για την πληρέστερη ενημέρωση των μαθητών.
2οβήμα: Μείωση του αριθμού των εισακτέων στα πανεπιστήμια Το έχω ξαναπεί (σε διάφορες περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων και στο βίντεο εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=3ZLsUYTSssg ) και το έχω ξαναγράψει. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, να έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια οι εισακτέοι στα πανεπιστήμια σε μια χώρα που έχει υπογεννητικότητα! είναι εξωφρενικό. Φυσικά, εξηγείται. Η ελληνική οικογένεια έχει το κόμπλεξ ότι πρέπει να δει το παιδί της με το πτυχίο του πανεπιστημίου, άρα πρέπει το παιδί κάπου να μπει, όπου κι αν είναι αυτό το «κάπου». Οι τεχνικές δουλειές, σύμφωνα με τον μέσο Έλληνα γονιό, είναι για τους μπας-κλας ανθρώπους, για τους αμόρφωτους ή για τους μετανάστες και πάντως όχι για το παιδί του. Μόνο που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν τεχνικά επαγγέλματα και είναι βαθιά μορφωμένοι. Και έχουν και πολύ καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας και πολύ μεγαλύτερη περηφάνια, επειδή στέκονται με την αξία τους στα πόδια τους, σε σχέση με αρκετούς άνεργους πτυχιούχους που τους ζουν οι περήφανοι για τα αχρησιμοποίητα πτυχία γονείς τους.Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν όλοι το ταλέντο να σπουδάσουν. Δεν γίνεται οι 4 στους 5 να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο. Σκεφτείτε, όποια κι αν είναι η ηλικία σας, τους συμμαθητές σας στο σχολείο. Πιστεύετε ότι οι 4 στους 5 ήταν φτιαγμένοι για επιστήμονες; Η απάντηση είναι όχι, και δεν είναι μειωτικό αυτό για όσους δεν είναι φτιαγμένοι για επιστήμονες. Το να έχεις τεχνικά ταλέντα ή ταλέντο στο εμπόριο, π.χ., είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικό με το να έχεις ταλέντο σε κάποια επιστήμη. Και το να ακολουθήσεις και να ακονίσεις το ταλέντο σου είναι ο μόνος τρόπος για να γίνεις ευτυχισμένος – τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι γεμάτα από δυστυχισμένους φοιτητές που σπουδάζουν αντικείμενα για τα οποία αδιαφορούν ή και τα μισούν ακόμα, επειδή κάπου «έπρεπε» να μπουν.

Γι’ αυτό είναι κρίσιμο να προωθηθεί περισσότερο από κάθε τι άλλο στο λύκειο ο επαγγελματικός προσανατολισμός. Και γι’ αυτό είναι κρίσιμο να μειωθούν οι θέσεις των εισακτέων στα πανεπιστήμια, κάτι που κανείς πολιτικός δεν τολμάει να κάνει  γιατί τρέμουν όλοι τους το πολιτικό κόστος. Ενώ όταν άνοιγαν επί χρόνια νέες σχολές και νέα πανεπιστήμια σε όλη την Ελλάδα (ταΐζοντας έτσι και τις τοπικές οικονομίες με το χρήμα των φοιτητών-μελλοντικών ανέργων) κονομούσαν τα ψηφαλάκια.   
3οβήμα: Υποχρεωτική ένωση πανεπιστημιακών τμημάτων σε Σχολές Αυτό επιχειρήθηκε να γίνει με τον νόμο Διαμαντοπούλου, αλλά δεν έγινε σωστά σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας. Ακόμα και στα μικρά πανεπιστήμια, η ένωση σε Σχολές (των 2, 3 ή περισσότερων τμημάτων) είναι υποχρεωτική, ώστε να πάμε στο παρακάτω βήμα.
4οβήμα: Διεξαγωγή των εξετάσεων Οι πανελλήνιες ταιριάζουν στον Έλληνα, επειδή ο Έλληνας είναι τζογαδόρος. Παίζει τζόκερ, και αν δεν του κάτσει το πέντε συν ένα για τα πολλά λεφτά, κοιτάζει να δει πόσα έπιασε. Τέσσερα, μήπως; Τέσσερα συν ένα; Ακόμα και δύο συν ένα να πιάσει, ώστε να βγάλει τα λεφτά που έπαιξε και να ξαναπαίξει, ψιλοευχαριστημένος είναι. Έτσι και στις πανελλήνιες. Το παιδί πήγαινε για Βιολόγος, αλλά μπήκε ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας – δεν πειράζει, το θέμα είναι ότι μπήκε, πάλι καλά που το είχε δηλώσει στο μηχανογραφικό και πάλι καλά που υπάρχουν τόσες πολλές θέσεις εισακτέων σε όλη την χώρα. Ε, λοιπόν όχι. Όσο αντιμετωπίζουν οι Έλληνες γονείς και μαθητές τις σπουδές ως τζόκερ, δεν πάμε πουθενά.Εφόσον ο επαγγελματικός προσανατολισμός στο σχολείο (βήμα 1) έχει κάνει την δουλειά του, ο φοιτητής στο τέλος του διετούς Λυκείου θα ξέρει τι θέλει να σπουδάσει (αν θέλει, βέβαια). Θα ξέρει και την δυσκολία του να μπεις (λιγότερες θέσεις εισακτέων) και την δυσκολία των ίδιων των σπουδών – στην Ελλάδα επί χρόνια επικρατεί η αντίληψη ότι το δύσκολο είναι να μπεις στο πανεπιστήμιο, μετά είναι απλό να τελειώσεις, λες και δεν είναι η ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης το πανεπιστήμιο.Όποιος λοιπόν φθάσει συνειδητοποιημένος στον προπαρασκευαστικό χρόνο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, θα ξέρει τι είναι αυτό που θέλει να σπουδάσει. Αν θέλει να γίνει βιολόγος, η Ιχθυοκαλλιέργεια δεν τον ενδιαφέρει. Αν θέλει να γίνει ιχθυοκαλλιεργητής, δεν θα τον ενδιαφέρει ως εναλλακτική η ανθοκομία ή η νοσηλευτική.Οπότε, ο υποψήφιος φοιτητής θα δηλώνει ένα έως το πολύ δύο συγκεκριμένα αντικείμενα τα οποία ενδιαφέρεται να σπουδάσει. Δεν μπορεί το όνειρο του Έλληνα εφήβου (όπως το έχει δημιουργήσει η οικογένειά του) να είναι «να σπουδάσει» γενικώς. Το όνειρο είναι συγκεκριμένο. Θέλω να γίνω αυτό, για αυτούς τους συγκεκριμένους λόγους.  Αν δεν τα καταφέρω, προσπαθώ ξανά για το όνειρό μου, δεν λέω «άντε να φύγω τώρα από το σπίτι μου να κάνω την ζωή μου μακριά από τους γονείς μου, και βλέπω τι θα κάνω με τις σπουδές». Αυτή είναι συνταγή αποτυχίας για ολόκληρη την ζωή του παιδιού.Σε κάθε αντικείμενο, τα θέματα των εξετάσεων θα μπαίνουν απευθείας από τις πανεπιστημιακές σχολές που προσφέρουν το αντικείμενο σε όλη την χώρα. Για παράδειγμα, αν κάποιος επιθυμεί να σπουδάσει στο ερευνητικό αντικείμενο της Πληροφορικής/Μηχανικού Υπολογιστών, εκπρόσωποι όλων των σχετικών σχολών της χώρας θα βγάζουν κοινά θέματα στα οποία ο μαθητής θα εξετάζεται. Οι ίδιες οι σχολές θα έχουν ορίσει και την εξεταστέα ύλη, στην αρχή της κάθε χρονιάς, αλλά και την απαιτούμενη ελάχιστη επίδοση του μαθητή για να γίνει δεκτός (κάθε σχολή θα ορίζει την δική της ελάχιστη επίδοση). Η σχολή/πόλη όπου θα εισάγεται ο μαθητής, θα επιλέγεται με βάση την σειρά προτίμησης που θα έχει δηλώσει αλλά και τις επιδόσεις των υπόλοιπων υποψηφίων.Φυσικά, μπορεί κάποιος να ανακαλύψει στην πορεία ότι αυτό που επέλεξε να σπουδάσει δεν του αρέσει τελικά, ότι λόγω του νεαρού της ηλικίας του παρασύρθηκε και θέλει να σπουδάσει κάτι άλλο.Γι’ αυτό είναι κρίσιμο το 3οβήμα, που ανέφερα παραπάνω: η ένωση των τμημάτων κάθε πανεπιστημίου σε Σχολές με κοντινά αντικείμενα θα δώσει την δυνατότητα, όπως γίνεται στο εξωτερικό, να μεταπηδά όποιος φοιτητής το επιθυμεί σε άλλη Σχολή του ίδιου πανεπιστημίου, αν πληροί κάποιες προϋποθέσεις, και χωρίς να χρειάζεται να ξαναδώσει πανελλήνιες, όπως απαιτεί το σημερινό άθλιο σύστημα που εγκλωβίζει τα παιδιά σε σπουδές που δεν γουστάρουν. Τέσσερα βήματα, όλα κι όλα. Αν γίνουν, αλλάζει η ζωή των Ελλήνων εφήβων κατά την διάρκεια της εφηβείας τους, αλλά και η προοπτική τους να ζήσουν ευτυχισμένοι, δουλεύοντας σε αντικείμενα που αγαπούν.Έχει κάποιο κόμμα τα κότσια να τα υλοποιήσει, κόντρα στις πάμπολλες αντιδράσεις που θα φέρουν τα παραπάνω βήματα, αν υλοποιηθούν σωστά; Αν ναι, με χαρά να το ψηφίσουμε.

Θες ψήφο; Κατάργησε τις πανελλήνιες (Μέρος 1ο)

Ξεκινώντας από μεθαύριο Τετάρτη, θα γράψω τις σκέψεις μου για τις απελπιστικότερες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, αυτές που θα γίνουν στις 20 Σεπτεμβρίου. Αυτές στις οποίες οι Έλληνες πολιτικοί έκαναν το ακατόρθωτο: έχουν ξεπεράσει τους χειρότερους εαυτούς τους. Ξεκαρδιστικό, αν το κοιτάς από μακριά. Όχι και τόσο, αν ζεις τα αποτελέσματα των πράξεών τους.Όμως πριν γράψω για τις εκλογές, καθώς και για το γιατί φθάσαμε κατά την γνώμη μου ως εδώ (φοβάμαι πως η απάντηση είναι απλή σε αυτό), θέλω να δώσω μια ιδέα στους πολιτικούς μας. Ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ΝΔ που φαίνεται να μάχονται για την πρωτιά, αλλά και στα υπόλοιπα κόμματα που προσπαθούν να μπουν στην Βουλή. Μια ιδέα που μπορεί να τους χαρίσει την επιτυχία στις εκλογές, κάνοντας κάτι καλό για τον τόπο! Ξέρω, δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια, αλλά εγώ θα την δώσω την ιδέα. Και επειδή δεν είναι εύκολο να βρεθούν τα ανοιχτά αυτιά που θα ακούσουν την ιδέα, νομίζω πως θα ήταν καλό εμείς οι πολίτες, τώρα που μας έχουν ανάγκη οι πολιτικοί (μόνο την στιγμή της ψήφου μας έχουν ανάγκη) να τους αναγκάσουμε να υποσχεθούν πως θα υλοποιήσουν τις δικές μας ιδέες. Ακόμα και τις μισές από τις υποσχέσεις τους να τηρήσουν, τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Η ιδέα μου έχει να κάνει με το πιο τρομακτικό φάντασμα που πλανιέται πάνω από την ελληνική κοινωνία. Ένα φάντασμα που κάνει οικογένειες να ματώνουν οικονομικά και ψυχολογικά, τρελαίνει τους εφήβους, ψιθυρίζει βρώμικα στο αυτί των πολιτικών. Το φάντασμα των πανελληνίων εξετάσεων.Προτείνω λοιπόν στους έλληνες πολιτικούς να κατέβουν στις εκλογές διακηρύττοντας πως σε περίπτωση νίκης θα καταργήσουν τις πανελλήνιες εξετάσεις.Αυτό, αυτομάτως, δημιουργεί το ερώτημα πώς θα μπαίνουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Και όσοι θέλουν να διαιωνιστεί η κατάντια του συστήματος που έχει βιάσει γενιές και γενιές Ελλήνων εφήβων θα αρχίσουν να εξηγούν ότι τάχα χρειάζεται πολύς χρόνος, πολλή σκέψη, συζητήσεις, επιτροπές, ώστε να σχεδιαστεί ένα καινούργιο σύστημα. Και φυσικά θα λένε ψέματα. Διότι οι πανελλήνιες μπορούν να καταργηθούν και το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια μπορεί να αλλάξει εκ βάθρων με πολύ λίγα βήματα, τα οποία χρειάζονται απλώς κότσια για να τα επιβάλλει κανείς. Αναλυτικά, τα βήματα αυτά για το καινούργιο σύστημα, στο αυριανό κείμενο.Καλή εβδομάδα.

Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς

Από τα δημοσιεύματα για τον κ. Κορωνάκη, γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής και κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, έμαθα κάτι πολύ ενδιαφέρον. Δεν εννοώ ότι είναι ανυπότακτος και εδώ και δέκα χρόνια η στρατολογία δεν τον έβρισκε! Εξάλλου, τα ΜΜΕ που καταγγέλλουν το σκάνδαλο, λένε την μισή αλήθεια. Γιατί ξεχνούν να μας πουν ποιοι κυβερνούσαν από το 2005 ως το 2015 και άφηναν τον κ. Κορωνάκη να κυκλοφορεί χωρίς συνέπειες για την άρνησή του να πάει στον στρατό. Διότι, στην πραγματικότητα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ φιλαράκια είναι, που κάνουν χάρες ο ένας στον άλλον για να τα έχουν καλά μεταξύ τους.Δεν εννοώ ούτε ότι από το βιογραφικό του κ. Κορωνάκη δεν φαίνεται να έχει εργαστεί πουθενά με εξαίρεση την δουλειά του ως κομματικό στέλεχος, αφού από τέτοια στελέχη είναι γεμάτα τα ελληνικά κόμματα εδώ και 50 χρόνια (θυμάστε τον Κρούεζα να προσπαθεί να εξηγήσει στον Μαυρογιαλούρο ότι η δουλειά που κάνει είναι ότι είναι «του κόμματος», στην καταπληκτική κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο»).Δεν εννοώ καν ότι ο κ. Κορωνάκης είναι αιώνιος φοιτητής, στο 21ο έτος φοίτησης (μπαίνει οσονούπω στο 22ο, καλή συνέχεια εύχομαι).Αυτό που έμαθα από τα δημοσιεύματα είναι ότι ο κ. Κορωνάκης μπήκε το 1994 στην ίδια σχολή με μένα, στο Πανεπιστήμιο Πατρών (εγώ, ως κατά τι μεγαλύτερος, είχα μπει το 1992). Στην σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών. Δεν τον θυμάμαι βέβαια, νομίζω δεν τον έχω δει ποτέ, αλλά θα μου πείτε πού να τον δω; Εγώ μετά το πρώτο έτος δεν ξαναπήγα σε φοιτητική συνέλευση. Οι συνελεύσεις μας ήταν ιδιαίτερα δυσώδεις, κυριολεκτικά και ηθικά, με τις κομματικές παρατάξεις να κάνουν τα γνωστά τους σόου, εκεί, τα σόου που δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό είκοσι χρόνια αργότερα. Και, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι στο 21ο έτος, δύσκολο να τον πετύχαινα σε κάποιο πατρινό αμφιθέατρο για να εξεταστούμε μαζί σε μάθημα της σχολής.Διάβασα, σε κάποιο site, το παρακάτω σχόλιο, από εξοργισμένο αναγνώστη για το ποιόν του κ. Κορωνάκη: «Να δουλεύεις 25 χρόνια, 10-12 ώρες την ημέρα για να καταφέρεις κάτι στη ζωή σου και να ζεις άνετα την οικογένεια σου και η τύχη σας να εξαρτάται από…» (ακολούθησε υβριστικός χαρακτηρισμός για τον κ. Κορωνάκη).Η οργή του αναγνώστη δεν είναι δικαιολογημένη, πρέπει να πω. Διότι υπάρχει πολίτευμα σε αυτήν την χώρα, το καλύτερο και δικαιότερο όλων, η δημοκρατία. Οι πολλοί ψηφοφόροι επέλεγαν επί 40 χρόνια την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τα τόσα και τόσα στελέχη που έχουν κάνει πολύ χειρότερα πράγματα από τον κ. Κορωνάκη. Οι πολλοί ψηφοφόροι επιλέγουν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, με τα στελέχη που όλοι βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις μας να ξεδιπλώνουν το ταλέντο, τις γνώσεις και την συλλογιστική τους.Οπότε; ίσως να ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι η λύση, όταν οι πολλοί επιλέγουν τους συγκεκριμένους ανθρώπους πάνω από 40 χρόνια τώρα, κι εσύ που δουλεύεις 10-12 ώρες την ημέρα αισθάνεσαι ανασφάλεια για την τύχη της οικογένειάς σου;Η απάντηση είναι προφανής, φοβάμαι, για οποιονδήποτε άνθρωπο πιστεύει στην δημοκρατία. Υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές: η μία είναι, αν αγαπάς τόσο πολύ την χώρα και δεν μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου μακριά της, ότι παραμένεις εδώ, αγωνίζεσαι, υπομένεις, περιμένεις μία, δύο, τρεις ή παραπάνω γενιές για να αλλάξουν μυαλά οι άνθρωποι. Η άλλη εναλλακτική είναι αυτή που έχουν ακολουθήσει εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει από την χώρα.Το Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο πηγαίνει διακοπές για τον υπόλοιπο Αύγουστο, και θα επιστρέψει στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Θλίψη

Όσοι αγαπούν την κωμωδία stand-up, όπως εγώ, αλλά και όσοι έβλεπαν την κλασική τηλεοπτική κωμική σειρά The Cosby Show την δεκαετία του ’80, νιώθουν βαθιά θλίψη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, που οι φήμες για την αρρωστημένη δράση του Μπιλ Κόσμπι έχουν πάρει πια την μορφή χιονοστιβάδας καταθέσεων από κακοποιημένες γυναίκες. Ο Κόσμπι, κατά κοινή ομολογία ένας από τους σημαντικότερους stand-up κωμικούς στην Ιστορία, φαίνεται πως νάρκωνε γυναίκες για να τις εκμεταλλευθεί σεξουαλικά, και σε όσες από αυτές τον κατήγγειλαν πρόσφερε χρηματικά ποσά για να σταματήσουν τις καταγγελίες.Στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού New York, 35 από τις γυναίκες αυτές φωτογραφίζονται μαζί, και αυτή η φωτογραφία, που μπορείτε να την βρείτε στο παρακάτω link, είναι μια ολοζώντανη απόδειξη της ασημαντότητας οποιουδήποτε ταλέντου και οποιασδήποτε καλλιτεχνικής προσφοράς όταν συνοδεύεται από αρρωστημένο μυαλό και απανθρωπιά. http://www.thetoc.gr/diethni/article/katigoroun-ton-mpil-kosmpi-kai-den-krubontai

O Βαρουφάκης ή ο Μέσι γνωρίζει καλύτερα την Ιστορία;

Moυντιάλ 2014. Ο Λιονέλ Μέσι φθάνει με την Εθνική Αργεντινής μέχρι τον τελικό. Χάνει, αλλά του απονέμεται το βραβείο του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης. Το παίρνει με σκυμμένο το κεφάλι. Κόπα Αμέρικα, 2015. Ο Μέσι φθάνει ξανά με την Αργεντινή μέχρι τον τελικό, και χάνει ξανά. Όταν ανακοινώνεται ότι και πάλι πρόκειται να του απονεμηθεί το βραβείο του καλύτερου παίκτη, αρνείται να πάει το πάρει. Από τα παραπάνω, φαίνεται κάτι πολύ σημαντικό: ότι ο Μέσι καταλαβαίνει πως δεν πηγαίνει με την Αργεντινή στις διεθνείς οργανώσεις εκπροσωπώντας τον εαυτό του. Πως η Ιστορία γράφει τους νικητές, πως η ατομική του διάκριση δεν σημαίνει τίποτα αν η χώρα τελικά χάνει, αν οι Αργεντινοί πίσω στην πατρίδα νιώθουν να καταρρακώνεται η ποδοσφαιρική τους αξιοπρέπεια.Ελλάδα, Ιούλιος του 2015. Ο κ. Βαρουφάκης συγκρίνει την συμφωνία με τους Ευρωπαίους με την συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919, με την οποία τερματίστηκε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο βασικός λόγος που το κάνει είναι για να παρομοιάσει τον εαυτό του με τον διάσημο οικονομολόγο Τζον Κέινς, που στις Βερσαλλίες αντιμετωπίστηκε με έχθρα από τους συναδέλφους του οικονομολόγους για τις «αιρετικές» απόψεις του ότι η συνθήκη ήταν εξοντωτική για την ηττημένη, τότε Γερμανία. Να δούμε μισό λεπτάκι πόσο στέκει η παρομοίωση αυτή;1.     Ο Κέινς συμμετείχε στην σύσκεψη του 1919 ως σύμβουλος της κυβέρνησης των νικητών Άγγλων. Ο κ. Βαρουφάκης, ήταν ο βασικός διαπραγματευτής των «χαμένων» Ελλήνων. 2.     Ο Κέινς, με βάση γραπτά του της εποχής, ένιωθε δυστυχισμένος επειδή δεν μπορούσε να πείσει τους υπόλοιπους ότι με την συνθήκη θα κατέστρεφαν έναν ξένο λαό. Ο κ. Βαρουφάκης απέτυχε να πείσει τους υπόλοιπους στην Ευρώπη ότι με την συμφωνία που ήθελαν να επιβάλλουν θα κατέστρεφαν τον δικό του λαό. Η αποτυχία του αυτή συντάραξε τόσο τον κ. Βαρουφάκη, ώστε από την αρχή της διαπραγμάτευσης έως τις ημέρες που έκλεισαν οι τράπεζες, αλλά και σήμερα, κυκλοφορεί παντού με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του και δίνει περιχαρής συνεντεύξεις. Ειδικά τις πρώτες ημέρες που έκλεισαν οι τράπεζες και ο κόσμος ήταν σε ατέλειωτες ουρές στα ΑΤΜ είδαμε τον κ. Βαρουφάκη να κάνει high-five (κόλλα το) με τον κ. Βούτση έξω από το Μαξίμου.3.     Στους χαμένους Γερμανούς, που ξεκίνησαν τον δολοφονικό Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν επετράπη καν να λάβουν μέρος στις διαπραγματεύσεις. Η Ελλάδα, αντίθετα, έστελνε ως κανονικός εταίρος προτάσεις επί προτάσεων επί 5 μήνες διαπραγματεύσεων, μέχρι να μάθουμε από τον κ. Βαρουφάκη εν τη ρύμη του λόγου του τον Μάρτιο ότι το πήγαινε από την αρχή σχεδόν για ρήξη. Άρα γιατί να κάνει πραγματικά συμβιβαστικές προτάσεις; Ή θα δέχονταν τις απόψεις του, ή γεια σας – και το «γεια σας» θα συνοδευόταν από μια ωραία προσθήκη στο βιογραφικό του: «Ο άνθρωπος που τα έβαλε με την Ευρώπη». Καταλαβαίνετε ότι από την κατάσταση σταρ θα περνούσε στην κατάσταση σούπερσταρ μέσα σε λίγα λεπτά από το αποτυχημένο τέλος της διαπραγμάτευσης. Πρόσφατα πάλι από τον ίδιο τον κ. Βαρουφάκη μάθαμε ότι επεξεργαζόταν με συμβούλους σχέδιο για δραχμή. Φαίνεται οι σύμβουλοι ζορίστηκαν να καταλήξουν κάπου, διότι σχέδιο για την δραχμή δεν κατάφεραν να φτιάξουν – αν το είχαν φτιάξει, ο λαλίστατος κ. Βαρουφάκης θα μας το είχε αποκαλύψει, τώρα που τα έσπασε με τον Τσίπρα, για να μας αποδείξει (ξανά) πόσο μεγαλοφυής είναι. Αλλά από σχέδιο… σιωπή.4.     Ο Κέινς, με εξαίρεση τις Βερσαλλίες, έχαιρε τεράστιας εκτίμησης παγκοσμίως σε προσωπικό επίπεδο ακόμα και από όσους διαφωνούσαν με όσα έλεγε (και ήταν πολλοί – η θεωρία του απέκτησε μεγάλη αποδοχή μόνο προς το τέλος της ζωής του). Ο κ. Βαρουφάκης, με βάση όσα μαθαίνουμε από τα ρεπορτάζ των περισσότερων ευρωπαϊκών ΜΜΕ, έχει κάνει τους περισσότερους από τους συναδέλφους του να μην θέλουν να τον βλέπουν μπροστά τους λόγω του χαρακτήρα του.5.     Ο Κέινς είχε μια συνεπή διαδρομή σε όσα έλεγε και έκανε κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Ο κ. Βαρουφάκης κάνει συχνά 3-4 απολύτως αντικρουόμενες δηλώσεις μέσα στο ίδιο 24ωρο, αρκεί να τον προβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ακόμα στην Ελλάδα που, αν τον ρωτούσαν τι ώρα είναι και τους απαντούσε, δεν θα ζητούσαν και μια δεύτερη γνώμη.6.     Και το κυριότερο: στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χάρη στον Ελευθέριο Βενιζέλο, η Ελλάδα ήταν με τους νικητές. Με όσα αποκάλυψε μόνος του πως σκεφτόταν να κάνει (σχέδιο για δραχμή, που οδηγούσε σύμφωνα με τις δηλώσεις των Ευρωπαίων και σε έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση), ο κ. Βαρουφάκης ήθελε να οδηγήσει την χώρα στην απόλυτη απομόνωση. Θα είχαμε απέναντί μας όχι μόνο τους Ευρωπαίους, αλλά και τους Αμερικάνους, τους Ρώσους (που σιγά-σιγά προσπαθούν να τα ξαναβρούν με την παντοδύναμη Ε.Ε., και μας έριξαν πόρτα) και, ουσιαστικά, όλον τον πλανήτη εκτός από μια-δυο χώρες της λατινικής Αμερικής όπως η Βενεζουέλα που μας στηρίζει.Είναι πολύ προφανές, για μένα, ότι ο συγκεκριμένος κύριος παίζει καταπληκτικά το παιχνίδι της προσωπικής προβολής, το παιχνίδι «δημιούργησε θόρυβο γύρω από το πρόσωπό σου, ακόμα κι αν όσα λες δεν βγάζουν νόημα». Αρκεί να γράψει κανείς το επώνυμό του στο Google Search και θα βρει πάνω από 18 εκατομμύρια σελίδες που τον αναφέρουν. Ακόμα και το άρθρο που διαβάζετε αυτή την στιγμή ασχολείται μαζί του, δηλαδή βοηθάει στην προβολή του που ο ίδιος θέλει τόσο.Μόνο που όλο αυτό το κατάφερε όχι ως Γιάνης Βαρουφάκης-οικονομολόγος, αλλά ως εκπρόσωπος έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων, που έχασαν εξαιτίας του.Δεν είναι πολύ ενδιαφέρον, ότι ένας ποδοσφαιριστής με τα μισά του χρόνια και την πολλαπλάσια παγκόσμια προβολή και «σταριλίκι» έχει πολύ καλύτερη αίσθηση της Ιστορίας από τον κ. Βαρουφάκη;