Πολυχρόνης Κουτσάκης's Blog, page 26

Να αφήσεις μούσι, ρε

Σε σένα μιλάω, γκρινιάρη Έλληνα. Που νομίζεις ότι οι τιμές στα ελληνικά σούπερ μάρκετ είναι υψηλές, που διαμαρτύρεσαι επειδή οι τιμές δεν πέφτουν με τίποτα παρά την καταστροφή στην χώρα. Θέλω να σου πω, γκρινιάρη, ότι δεν είσαι μόνο γκρινιάρης. Είσαι και κοντόφθαλμος. Σου δείχνουν τα αστέρια κι εσύ κοιτάς το δάχτυλο. Επειδή δεν αντέχω άλλο λοιπόν την ασχετοσύνη σου, θα σου εξηγήσω μερικά πράγματα για να τα καταλάβεις με παραδείγματα από την Ελλάδα και την Αυστραλία. Σημειωτέον ότι οι μισθοί στην Αυστραλία είναι παραπάνω από διπλάσιοι από τους αντίστοιχους ελληνικούς, οπότε το αναμενόμενο θα ήταν να είναι πολύ ακριβότερα όλα τα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά δεν είναι! (με εξαίρεση το ψάρι και κάποια κρέατα). Και ξέρεις γιατί, γκρινιάρη Έλληνα; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται, όπως θα σου αποδείξω παρακάτω.Παράδειγμα πρώτο: Πασίγνωστη παγκοσμίως σοκολάτα, είναι 7% ακριβότερη στο ελληνικό σούπερ μάρκετ απ’ ότι στο σούπερ μάρκετ της Αυστραλίας. Άλλη πασίγνωστη παγκοσμίως σοκολάτα, είναι 8% ακριβότερη στο ελληνικό σούπερ μάρκετ. Γιατί νομίζεις πως συμβαίνει αυτό; Επειδή θέλουν να σου πάρουν τα λεφτά σου; Όχι βέβαια! Απλώς έχουν μελετήσει, στα ελληνικά σούπερ-μάρκετ, πόσο κακή είναι η σοκολάτα για τον ανθρώπινο οργανισμό, και θέλουν να την έχουν πανάκριβη για να σε προστατέψουν! Να μην την αγοράσεις, για να είσαι υγιής! Κι εσύ γκρινιάζεις – με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος πια, με τίποτα.Παράδειγμα δεύτερο: Εισαγόμενη (από το εξωτερικό στην Αυστραλία) φέτα, εξίσου νόστιμη με την ελληνική, έχει ακριβώς ίδια τιμή με την φέτα στο ελληνικό σούπερ μάρκετ - παρόλο που η ελληνική φέτα χρειάζεται να ταξιδέψει μόνο εντός Ελλάδας για να φθάσει στο πιάτο σου. Γιατί συμβαίνει αυτό, νομίζεις γκρινιαρούλη; Επειδή ξέρουν πως ο Έλληνας δεν μπορεί χωρίς φέτα και θέλουν να σε ξεζουμίσουν; Όχι βέβαια! Αν δεν ήταν το μυαλό σου συνέχεια στο πορτοφόλι σου θα καταλάβαινες πως οι σουπερμαρκετάνθρωποι έχουν μελετήσει. Έχουν στοιχεία. Αποδείξεις και ονόματα, και το κορμάκι σου θα ψάξω πόντο-πόντο, κι άμα θα βρω δακτυλικά αποτυπώματα… Όχι, συγνώμη, αυτό είναι παλιό τραγούδι του Δάντη. Του Χρήστου, όχι αυτουνού που έγραψε την Θεία Κωμωδία. Αλλά ξεφύγαμε λίγο από το θέμα. Έχουν λοιπόν αποδείξεις ότι η χοληστερίνη των Ελλήνων είναι στα κόκκινα. Οπότε θέλουν να σε αποθαρρύνουν, χρυσέ μου, μπας και καθαρίσει λιγάκι το αιματάκι σου και χαρείς στην επόμενη εξέταση.Παράδειγμα τρίτο: αφρόλουτρο, μάρκας επίσης παγκοσμίως πασίγνωστης, 16% φθηνότερο στην Αυστραλία από το ακριβώς ίδιο αφρόλουτρο της ίδιας μάρκας στην Ελλάδα. Πριν προλάβεις καν να γκρινιάξεις, σου λέω: σκέψου! Σκέψου τον πλανήτη, την υπερκατανάλωση που γίνεται στο νερό. Δεν είναι οικονομικό το θέμα – απλώς σου τινάζουν τις τιμές προς τα πάνω για να προωθήσουν έστω και δια της βίας την οικολογική σου συνείδηση, αφού αλλιώς δεν καταλαβαίνεις, γομάρι.Παράδειγμα τέταρτο και τελευταίο, παρόλο που υπάρχουν πολλά ακόμα: τα ίδια ακριβώς ξυραφάκια της ίδιας εταιρίας, που είναι παγκόσμιος κολοσσός, 70% φθηνότερα στην Αυστραλία απ’ ότι στην Ελλάδα. Και επειδή θα την πεις πάλι την κουταμάρα σου, σε σταματώ: όχι, δεν είναι αισχροκέρδεια αυτό, φίλε μου. Είναι αισθητική. Έχεις κοιταχτεί τον τελευταίο καιρό στον καθρέφτη, να δεις πώς κρέμονται τα προγούλια σου, τώρα που μεγαλώνεις; Και τι κάνεις γι’ αυτό, αφού δεν σταματάς την μασαμπούκα; Τίποτα δεν κάνεις, μπούλη. Και ξυρίζεσαι και κάθε μέρα, ανελλιπώς, μη χάσεις. Ρε μην ξυρίζεσαι, ρε. Κάλυψε τα προγούλια με λίγο μουσάκι. Γίνε λίγο πιο μοδάτος, τώρα το μούσι περνάει, είναι η εποχή του. Αυτά προσπαθούν με τον ευγενικό τους τρόπο να σου πουν οι υπεύθυνοι στα ελληνικά σούπερ μάρκετ.Υγεία, οικολογία, αισθητική – αυτό είναι το τρίπτυχο που προσπαθούν, με μεγάλο αγώνα, να επιβάλλουν. Αλλά πού να τα καταλάβεις εσύ αυτά, αγνώμονα σοκολατοφετοφάγε που θες και να μπανιάρεσαι και να ξυρίζεσαι καθημερινά.Ε, όχι λοιπόν. Δεν θα σου περάσει.

Πόσο δούλεμα πια;

Να ξεκινήσουμε από τα στοιχειώδη: προφανώς τα ελληνικά ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια έπαιζαν τα παιχνίδια τους επί δεκαετίες στο επίπεδο της ενημέρωσης, προσπαθώντας να επηρεάσουν σε συγκεκριμένα ζητήματα το κοινό με τρόπο που θα βοηθούσε τα συμφέροντα των μετόχων τους. Το ίδιο κάνουν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο. Ο όρος «αντικειμενική ενημέρωση» είναι αστείος, επειδή ακόμα και αν κάποιος που κάνει ρεπορτάζ ή σχολιάζει δεν έχει κανένα συμφέρον, πάλι θα βάλει την δική του οπτική στον τρόπο που θα παρουσιάσει τα γεγονότα. Ο μόνος τρόπος για να προσπαθήσει ένα μέσο να πλησιάσει κάπως την αντικειμενικότητα είναι να δίνει ακριβώς τον ίδιο χρόνο/χώρο για να παρουσιάζονται όλες οι αντικρουόμενες απόψεις για κάθε ζήτημα. Και αυτό είναι κάτι που, ακόμα κι αν το ήθελαν τα κανάλια και οι εφημερίδες (δεν το θέλουν), δεν θα μπορούσαν πρακτικά να το υλοποιήσουν.Επίσης στοιχειώδες: το ότι τα κανάλια λειτουργούσαν υπό ένα νεφελώδες καθεστώς, όπου δεν πλήρωναν όσα όφειλαν στο δημόσιο για την χρήση των συχνοτήτων αλλά και το δημόσιο συχνά δεν πλήρωνε τα κανάλια για την προβολή των τηλεοπτικών σποτ των κομμάτων όπως προβλέπει ο νόμος, δείχνει ότι υπήρχε ένα «νταραβέρι» των σταθμών με τους πολιτικούς το οποίο έπρεπε επειγόντως να τερματιστεί. Και το ότι τα κανάλια συνέχιζαν να λειτουργούν με τεράστια «μείον» στους προϋπολογισμούς τους, χωρίς οι ιδιοκτήτες τους να τα κλείνουν, και χωρίς οι τράπεζες να σταματούν να τους δίνουν δάνεια, είναι άλλη μια ένδειξη ότι παίζονταν άλλα παιχνίδια πίσω από την λειτουργία τους.Από εκεί και πέρα, αρχίζει το χοντρό δούλεμα, από την αγαπημένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μόνο τέσσερις συχνότητες, λέει, θα επιτραπούν, ώστε να καθαρίσει το τοπίο. Ο αγαπημένος σύντροφος πρωθυπουργός κ. Τσίπρας μας είπε ότι είναι και πολλές οι τέσσερις συχνότητες, είναι σε κέφια δηλαδή, χαρίζει ο άνθρωπος, το αφεντικό τρελάθηκε, ελάτε κόσμε. Και μας είπε ότι βάζει τέλος στην διαπλοκή, με το να επιτρέψει μόνο τέσσερις συχνότητες.Να ρωτήσω το πιο απλό, σχετικά με την υπόθεση αυτή; Όλοι μας στην Ελλάδα έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας την διαπλοκή με συγκεκριμένα ονόματα επιχειρηματιών που είχαν/έχουν κανάλια και εφημερίδες και ταυτόχρονα εταιρίες που έπαιρναν δημόσια έργα. Ο διαγωνισμός που θα γίνει τώρα για τις συχνότητες θα είναι ανοιχτός, δεν αποκλείει κανέναν. Ξέρει ο κ. Τσίπρας από τώρα ποιοι θα πάρουν τις συχνότητες; Έχει βγάλει τα αποτελέσματα του διαγωνισμού πριν τον προκηρύξει; Γιατί αν ο διαγωνισμός είναι ανοιχτός και πεντακάθαρος, τότε μπορεί κάλλιστα οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες να ξαναπάρουν (μόνοι τους ή σε συνεργασία με άλλους) τις συχνότητες, και να μην υπάρξει απολύτως καμία αλλαγή στο τηλεοπτικό τοπίο, εκτός από το ότι πολλοί άνθρωποι θα χάσουν την δουλειά τους από τους σταθμούς που θα κλείσουν. Επίσης, αν μπορεί ο σύντροφος κ. Τσίπρας, καλό θα ήταν να μας εξηγήσει πώς είναι τόσο σίγουρος ότι αυτοί που θα πάρουν τις συχνότητες, αν είναι άλλοι από τους σημερινούς, θα είναι άνθρωποι αγγελικά πλασμένοι, που δεν θα έχουν κανένα συμφέρον και θα κάνουν τα πάντα για να ενημερώνεται τέλεια και αντικειμενικά ο Έλληνας. Έχει κάποια ΛΕΚΕΑΑ (Λίστα Εξαιρετικών και Ελαφρώς Αριστερών Ανθρώπων)  και θα διαλέξει από αυτήν;Η αλήθεια είναι ότι συχνότητες υπάρχουν άφθονες, για όποιον γουστάρει. Θα μπορούσε να ανοίξει κανάλι όποιος θέλει, αρκεί να έμπαινε ένας όρος στον νόμο (επιπλέον των κανόνων του ΕΣΡ): αν η επιχείρηση είναι ζημιογόνα για Χ συνεχόμενα χρόνια, κλείνει. Σε όλο τον κόσμο αυτό που ορίζει την βιωσιμότητα μιας επιχείρησης είναι το αν την γουστάρει ο κόσμος, αν έχει κέρδος για να μπορεί να πληρώνει τους εργαζομένους της. Ο κ. Τσίπρας και οι τριγύρω του δεν πιστεύουν σε αυτά. Στο αρρωστημένο μοντέλο τύπου κρατών του ανατολικού μπλοκ του 20ου αιώνα που έχουν στο μυαλό τους, θα έπρεπε να υπάρχουν τα 4 !!! κρατικά κανάλια που έχουν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους και αν ήταν δυνατόν, κανένα ιδιωτικό. Τώρα, που τα ιδιωτικά κατά την γνώμη τους ήταν πολλά, τα μειώνουν αρχικά στα τέσσερα, και μετά βλέπουμε, αφού όπως είπε και ο ίδιος οι τέσσερις συχνότητες είναι πολλές. Πού ξέρεις, θα σκέφτεται, μπορεί να καταφέρουμε να τις κατεβάσουμε στις τρεις ή στις δύο, και κάποτε θα τις μηδενίσουμε, θα επιστρέψουμε με το καλό και στην μία και μόνη καταπληκτική ΕΡΤ.Έτσι είναι. Όταν από μικρό παιδί έχεις μεγαλώσει με πρότυπο δικτατορίες ανατολικού μπλοκ που κατέστρεψαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν μπορεί όταν μεγαλώσεις και αποκτήσεις εξουσία να θελήσεις να εφαρμόσεις οτιδήποτε διαφορετικό. Πατάς και πάνω στην οργή του Έλληνα απέναντι σε όλους, άρα και στα ΜΜΕ, και εκτονώνεις λίγη από αυτή την οργή δήθεν για το καλό του κόσμου, κλείνοντας σταθμούς για να εξυπηρετήσεις τα δικά σου πολιτικά συμφέροντα.Απλώς, σε μια εποχή όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ενημερώνεται από το Ίντερνετ, όχι από την τηλεόραση, το να παριστάνεις τον εγγυητή της αντικειμενικής ενημέρωσης επειδή κλείνεις τηλεοπτικούς σταθμούς δεν ακούγεται μόνο εξουσιομανές. Ακούγεται κυρίως ως κακής ποιότητας αστείο. Σαν να μην καταλαβαίνεις ότι καταλαβαίνουμε πως μας δουλεύεις. 

Μόνο οι άσχημες

Καλό είναι να θυμόμαστε πως όσα μας μοιάζουν δεδομένα και προφανή σήμερα, πριν κάποια χρόνια μπορεί να φαίνονταν εξωφρενικά.Για παράδειγμα: τέτοιες μέρες, στις αρχές του Φλεβάρη του 1930, ο Ελευθέριος Βενιζέλος κάνει το αδιανόητο, για πολλούς εκείνη την εποχή: δίνει στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου. Η σπουδαία ηθοποιός Μαρίκα Κοτοπούλη, μόλις το έμαθε, δήλωσε πως ψήφο θέλουν μόνο όσες είναι άσχημες και αποφεύγουν να κάνουν παιδιά. Το αστείο είναι ότι η Κοτοπούλη δεν ήταν όμορφη και δεν έκανε παιδιά – αλλά ψήφο δεν ήθελε. Πέρασαν είκοσι δύο χρόνια για να έρθει ο γιος του Βενιζέλου, Σοφοκλής, και να δώσει στις γυναίκες εκτός από το δικαίωμα ψήφου και το δικαίωμα να εκλέγονται οι ίδιες. Και αν το 1930 και το 1952 σας φαίνονται λίγο πιο μακρινά, ας θυμηθούμε ότι μόλις το 1975 που είναι πολύ πιο κοντινό (εγώ ήμουν ενός έτους!) καθιερώθηκε συνταγματικά στην Ελλάδα η ισότητα των δύο φύλων.Ακόμα και σήμερα, σε πολλά μέρη στον κόσμο, τα στοιχειώδη δικαιώματα των πιο αδύναμων ομάδων καταπατούνται καθημερινά. Γιατί μπορεί η τεχνολογία (δηλαδή το μυαλό) των ανθρώπων να καλπάζει αλλά οι καρδιές τους έχουν άλλες ταχύτητες, και συχνά παραμένουν για πολλά-πολλά χρόνια ερμητικά κλειστές.

Σεξ με τον Θεόδωρο Πάγκαλο

Καλημέρα από Αυστραλία. Είχα πει ότι θα κάνω διακοπή δύο μηνών στο Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο και επανέρχομαι ενώ δεν έχει περάσει καν ένας μήνας. Αρρρρρώστια (με πολλά-πολλά ρ) που λέει και ο κολλητός μου από το λύκειο, μόνο που όταν το λέει αυτός ακούγεται πολύ πιο αστείο απ’ ότι όταν το λέω ή το γράφω εγώ.Πρώτη σκηνή από Αυστραλία: στον έλεγχο στο αεροδρόμιο του Περθ, ο ευγενικός υπάλληλος με ρωτάει από πού έρχομαι. Του απαντάω «από την Ελλάδα». Με κοιτάζει καλά-καλά, κουνάει το κεφάλι του και μου λέει με οίκτο: «πόσο καιρό προσπαθείς να έρθεις εδώ;».Ένα τόσο δα μικρό στιγμιότυπο, που λέει τόσα πολλά για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.Και μια που είπαμε για Ελλάδα, να δηλώσω την έκπληξή μου για δύο πράγματα.Πρώτον: Με αφορμή την εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και την αισιοδοξία που φαίνεται να διακατέχει μερίδα του κόσμου από την εκλογή αυτή, θα ήθελα να δηλώσω ότι αδυνατώ να αντιληφθώ τον λόγο της ξαφνικής αισιοδοξίας, από την οποία έχουμε καεί πολλές φορές στην Ελλάδα. Βλέπουμε κάποιον καινούργιο να αναλαμβάνει σε πολιτικό κόμμα, και λέμε: «αυτός θα μας σώσει». Το ότι κανείς προηγούμενος δεν μας έσωσε δεν φαίνεται να μας πτοεί. Υποθέτω λοιπόν ότι οι αισιόδοξοι γουστάρουν την μεταρρυθμιστική ατζέντα που δηλώνει πως θέλει να εφαρμόσει ο κ. Μητσοτάκης, οπότε ρωτάω:1) Οποιοσδήποτε πραγματικά μεταρρυθμιστής πολιτικός θα σας πει ότι για να υπάρχει σταθερότητα στην χώρα και να έρθουν επενδύσεις πρέπει να υπάρχει σταθερότητα στην κυβέρνηση. Άρα, όπως γίνεται στις ΗΠΑ π.χ., πρέπει όποια κυβέρνηση εκλέγεται να μένει για 4 χρόνια στην εξουσία, βρέξει-χιονίσει. Στην Ελλάδα κάναμε μέσα στο 2015 τρεις εκλογές, δύο κανονικές και ένα δημοψήφισμα που ήταν περίπου ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Εσείς οι αισιόδοξοι, λοιπόν, είστε αισιόδοξοι για το 2019, που επιθυμείτε να ξαναγίνουν εκλογές; Γιατί αν θέλετε να γίνουν νωρίτερα, για να έρθει η ΝΔ στην εξουσία, πρέπει να σας πω ότι καταλαβαίνω τον πόνο σας, λόγω της τραγικής, καταστροφικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά αυτή την κυβέρνηση επέλεξε τρεις φορές ο ελληνικός λαός, με εμφατικό τρόπο, μέσα στο 2015. Οπότε, αν θέλετε να πέσει η κυβέρνηση πάση θυσία, μπορεί να είστε απελπισμένοι ή μπορεί να είστε αισιόδοξοι, αλλά μεταρρυθμιστές δεν είστε. Γιατί όπως εσείς θέλετε να πέσει τώρα ο Τσίπρας, έτσι και αύριο θα κάνουν ότι μπορούν κάποιοι για να πέσει ο Μητσοτάκης. Αν δεν μάθει ο Έλληνας πως η ψήφος του μετράει για 4 χρόνια, δεν θα αντιληφθεί ποτέ το βάρος της κίνησης που κάνει όταν ρίχνει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη.2)     Τα πρόσωπα γύρω από τον καινούργιο αρχηγό της ΝΔ τα έχετε δει; Οι ίδιοι και οι ίδιοι είναι, στην πλειοψηφία τους, αυτοί που μας κυβερνούσαν και πριν. Θα τους ακουμπήσει ο κ. Μητσοτάκης με το μαγικό ραβδί και θα τους μεταμορφώσει; Είναι ωραίο πράγμα η ελπίδα, αρκεί να βασίζεται σε στέρεο έδαφος.Και πάω στο δεύτερο πράγμα που μου προξενεί τεράστια έκπληξη. Μου προξενεί τεράστια έκπληξη το ότι ο ελληνικός λαός νιώθει τεράστια έκπληξη. Μιλάω βεβαίως-βεβαίως για την έκπληξη απέναντι στο φαινόμενο που ονομάζεται Γεώργιος Κατρούγκαλος. Ένα φαινόμενο μοναδικό, βεβαίως-βεβαίως. Μοναδικό κατά την γνώμη του ίδιου του κ. Κατρούγκαλου, που έβαλε το όνομά του στην ίδια πρόταση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, λέγοντας ότι «για πρώτη φορά, από την εποχή που ο Ελευθέριος Βενιζέλος συνέλαβε την ιδέα του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων, έχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα στηριγμένο σε ενιαίους κανόνες».Στο σημείο αυτό, κι ενώ προσπαθούμε όλοι να αντέξουμε τον ανατριχιαστικό θόρυβο από τα κόκαλα του Βενιζέλου που τρίζουν στο Ακρωτήρι, θα μπορούσε κάποιος να επισημάνει ότι οι ενιαίοι Κατρουγκάλιοι κανόνες αφορούν σε ένα σύστημα στο οποίο όλοι θα είναι υποχρεωτικά φτωχοί και με ανύπαρκτη περίθαλψη. Ένα σύστημα όπου είτε είσαι κακός, είτε μέτριος είτε καταπληκτικός στην δουλειά σου, ως ελεύθερος επαγγελματίας, δεν θα παίζει κανένα ρόλο αφού με τις εισφορές που θα πληρώνεις θα καταλήγεις να παίρνεις λίγο κάτω από χιλιάρικο, όσο καλός κι αν είσαι – άρα γιατί να δουλεύεις και να ταλαιπωρείσαι; Ένα σύστημα όπου όσα λεφτά κι αν έπαιρνες πριν βγεις στην σύνταξη, η σύνταξή σου δεν θα φθάνει για να ζήσεις αξιοπρεπώς. Οι ενιαίοι Κατρουγκάλιοι κανόνες διαλύουν ανθρώπους, οικογένειες, και σβήνουν από τον χάρτη την λέξη «μέλλον» για 2-3 γενιές. Ισοπεδώνουν τα πάντα, στην λογική της εξίσωσης όλων προς τα κάτω, μέχρι να συνθλιβούν. Αλλά αφού είναι ενιαίοι οι κανόνες, ας πανηγυρίσουμε όλοι μαζί με τον υπουργό μας.Οι Έλληνες έμοιασαν να σοκάρονται από το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, λοιπόν, και εδώ έρχομαι εγώ να ρωτήσω γιατί τόση έκπληξη; Μήπως θυμάται κανείς πώς ανακαλύψαμε τον κ. Κατρούγκαλο στην χώρα; Να σας το θυμίσω εγώ (το έχω ξαναγράψει και σε πολύ παλιότερο κείμενο). Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μποϊκοτάζ στην εκπομπή του κ. Πρετεντέρη στο Mega, αρνούμενος να στείλει εκπρόσωπο. Αντί για κάποιο γνωστό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, σε κάποια εκπομπή του κ. Πρετεντέρη εμφανίστηκε ένας άγνωστος μέχρι τότε στο πλατύ κοινό καθηγητής πανεπιστημίου ο οποίος δήλωσε πως υπάρχει καλή και κακή βία, πως ο λαός θα κρίνει ποια βία είναι καλή και ποια είναι κακή, πως άλλο είναι το ήθος της αριστεράς και άλλο το ήθος της δεξιάς στην Ελλάδα, πως «οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες ήταν από τη μία πλευρά, και οι αγωνιστές ήταν από την άλλη».Και, το κυριότερο: σε εκείνη την εμφάνισή του ο κ. Κατρούγκαλος επιτέθηκε κατά μέτωπο στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο, με τον οποίο αντάλλαξαν κουβέντες σε υψηλότατους τόνους. Ο κ. Πάγκαλος, λόγω της φράσης «μαζί τα φάγαμε», που συνδυάστηκε με το επί πολλά χρόνια υπερβολικό του βάρος και το επί πολλά περισσότερα χρόνια υπεροπτικό του ύφος, αποτελούσε για μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αντιπαθητικό πρόσωπο. Προσθέστε την επίθεση στον Πάγκαλο, την δικαίωση της βίας όποτε αυτή αρέσει στον καθέναν μας, και την δήθεν ανεξάρτητη φωνή ενός καινούργιου προσώπου στην τηλεόραση, και τι προκύπτει;Προκύπτει ότι μετά από εκείνη την εμφάνιση του εντελώς ανεξάρτητου κ. Κατρούγκαλου στο Mega, ο ΣΥΡΙΖΑ (που τάχα δεν έστελνε στελέχη του στην εκπομπή) όλως τυχαίως τον κατέβασε υποψήφιο ευρωβουλευτή το 2014. Και προκύπτει ότι ο κ. Κατρούγκαλος πήρε πάνω από 150000 σταυρούς από τους Έλληνες ψηφοφόρους που τον έστειλαν στο Ευρωκοινοβούλιο, μάλλον για να διδάξει ήθος, να εξηγήσει και στους ηλίθιους Ευρωπαίους ποια βία είναι καλή και ποια είναι κακή και να δηλώσει πόσο άθλιοι είναι εξ ορισμού όλοι οι θεωρούμενοι δεξιοί και πόσο μαγικοί όλοι οι θεωρούμενοι αριστεροί άνθρωποι. Και προκύπτει ότι στην συνέχεια ο κ. Κατρούγκαλος ανέλαβε υπουργός, με τα θαυμαστά αποτελέσματα που παρακολουθούμε εδώ και ένα χρόνο. Μην ξεχνάμε ότι ο ελληνικός λαός επί χρόνια ψήφιζε το κόμμα του (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και το θεωρούσε προέκταση του μορίου του - γι’ αυτό οι νικητές στις εκάστοτε εκλογές ισχυρίζονταν ότι έκαναν άγριο σεξ στους ηττημένους. Τώρα που έχουν αλλάξει οι εποχές και από το ομαδικό σεξ έχουμε περάσει στις πιο προσωπικές συνευρέσεις, ο ελληνικός λαός ήθελε να κάνει εικονικό σεξ στον Θεόδωρο Πάγκαλο. Βρήκε τον κ. Κατρούγκαλο ως εκφραστή της σεξουαλικής του ανάγκης, και τον ψήφισε μαζικά. Στο κάτω-κάτω, ο κ. Κατρούγκαλος, πέραν του σεξουαλικού του ρόλου, είχε και την λύση σε όλα μας τα προβλήματα: θα καταργούσε το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση με έναν απλό νόμο, όπως έγραφε το 2012 εδώ: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/katargisi-mnimonion-daneiakis-symbasis-xoris-kataggelia-toy-giorgoy-katroygkaloyΓιατί να μην τον ψηφίζαμε, λοιπόν, ώστε να μας σώσει;Να σας πω γιατί: επειδή η ψήφος είναι λίγο διαφορετικό πράγμα από την εκσπερμάτιση. Και αν κάποιος μπλέξει την μία με την άλλη, μπορεί να βρεθεί με τον κ. Κατρούγκαλο υπουργό, να καθορίζει το μέλλον της χώρας. Μπορεί να ανακαλύψουμε ότι το σεξ με τον κ. Πάγκαλο θα μας κοστίσει λιγάκι παραπάνω.

Mην πονάς τόσο πολύ, θα κλάψω

Σκεφτόμουν ότι ένας καλός υπότιτλος για αυτό το δεύτερο σημερινό κείμενο θα ήταν: «το δούλεμα και η αλητεία». Ας ξεκινήσουμε με το ωραιότατο, κολοσσιαίο δούλεμα, από δύο υπουργούς της κυβέρνησης μέσα στις τελευταίες εβδομάδες.Πρώτος πρέπει να αναφερθεί, δικαιωματικά, ο κύριος Σπίρτζης. Που μέχρι να γίνει υπουργός, όπως ξέρετε, ήταν ο αντιμνημονιακότερος αντιμνημονιακός. Τώρα, βέβαια, ως υπουργός, υπέγραψε τη σύμβαση για την παραχώρηση των αεροδρομίων. Και έκανε δύο εκπληκτικές δηλώσεις: α) ότι υπογράφει μεν αλλά «με πολύ πόνο» (αυτή είναι η διαφορά των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ από τους προηγούμενους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ότι αυτοί πονάνε όταν υπογράφουν ενώ οι άλλοι έπαιρναν παυσίπονα και δεν πονούσαν) και β) ότι ο περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων που θέλει να κάνει δημοψήφισμα για τα αεροδρόμια «κάνει πολύ καλά. Εγώ αν ήμουν στη θέση του θα έκανα χειρότερα», είπε ο κ. Σπίρτζης. Που είναι ο υπουργός! Και υπογράφει! Αλλά αν ήταν περιφερειάρχης, θα ξεσηκωνόταν! Ενάντια στην απόφαση του υπουργού, δηλαδή του εαυτού του! Ε, ρε Σπίρτζης που μας χρειάζεται!Δεύτερος τη τάξει, στο δούλεμα, ο υπουργός Παιδείας, κ. Φίλης. Που εξήγγειλε αθρόες προσλήψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία μέσα στην επόμενη διετία, ξεκινώντας από φέτος. Μόνο που λίγες μέρες μετά τις εξαγγελίες του, το υπουργικό συμβούλιο (ναι, ναι, αυτό στο οποίο φυσικά μετέχει ο κ. Φίλης) αποφάσισε την αναστολή διορισμών και προσλήψεων στο δημόσιο για όλο το 2016. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε. Το θέμα είναι ότι ο υπουργός το είπε. Ότι δηλαδή είναι καλός άνθρωπος και θέλει να το κάνει. Το ότι δεν θα το κάνει δεν είναι σημαντικό και δεν πρέπει να μας εξοργίζει. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν δεν θα κάνει τους διορισμούς, ο κύριος Φίλης θα πονάει, παρέα με τον κύριο Σπίρτζη. Και περνάμε τώρα στην αλητεία. Από το υπουργείο Παιδείας, δηλαδή όλη την ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που αποφασίζει εκεί εδώ και ένα χρόνο. Μια ομάδα που είχε μια καινούργια καταπληκτική ιδέα. Πριν σας πω την καινούργια ιδέα, σας θυμίζω την παλιά. Τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Επειδή κατά την γνώμη τους όσοι πηγαίνουν στην ιδιωτική εκπαίδευση τα παιδιά τους είναι πάμπλουτοι. Το να μην είναι πάμπλουτοι αλλά αντίθετα να είναι, π.χ., ιδιωτικοί υπάλληλοι που μόλις καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα οικονομικά αλλά τελειώνουν τις δουλειές τους στις 5 ή στις 6 το απόγευμα και δεν υπάρχει δημόσιο σχολείο που να δουλεύει μέχρι εκείνη την ώρα, άρα δεν έχουν τι να κάνουν τα παιδιά τους, αυτή η εκδοχή ούτε που πέρασε από το μυαλό των φωστήρων. Ούτε πέρασε από το μυαλό τους η περίπτωση να στερούνται οι γονείς ακόμα και βασικά πράγματα για να πληρώνουν τα δίδακτρα, επειδή αρνούνται να πηγαίνουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία που λειτουργούν μόνο με το φιλότιμο των δασκάλων, λόγω των φοβερών προβλημάτων τους. Ή ίσως και να πέρασαν αυτές οι εξηγήσεις από το μυαλό τους, αλλά τις έδιωξαν γρήγορα – αρκεί που θα έλεγαν στους εαυτούς τους ότι χτυπούν το μεγάλο κεφάλαιο. Επίσης, διέφυγε στα σαΐνια του υπουργείου μια ακόμα λεπτομέρεια. Ότι όσο τύραννος και να είσαι, όσο κολλημένο μυαλό κι αν έχεις, όσο κι αν μισείς οτιδήποτε ιδιωτικό, πρώτα πρέπει να φτιάξεις την δημόσια εκπαίδευση και μετά – αφού το μίσος σου είναι τέτοιο – να καταργήσεις με όποιον τρόπο σκεφτείς την ιδιωτική. Αν προσπαθείς να αναγκάσεις τον κόσμο να στραφεί στην διαλυμένη δημόσια εκπαίδευση, τότε απλώς θέλεις την εξίσωση όλων προς τα κάτω.Επειδή δεν τα κατάφεραν, όμως, να περάσουν τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, αποφάσισαν να βρουν έναν καινούργιο εχθρό. Και να τι σκαρφίστηκαν: αρκετές πανεπιστημιακές σχολές της χώρας, που έχουν άξιους καθηγητές, επεξεργάζονται εδώ και καιρό την ιδέα να ιδρύσουν μεταπτυχιακά προγράμματα για ξένους φοιτητές με δίδακτρα. Μπορεί οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι να είναι δύσκολο να έρθουν, αλλά πολλοί φοιτητές από την Ασία, π.χ., ενδιαφέρονται για καλά μεταπτυχιακά προγράμματα από «δυτικά» πανεπιστήμια και θα ήταν πιθανόν διατεθειμένοι να πληρώσουν για σοβαρά οργανωμένα μεταπτυχιακά προγράμματα στην Ελλάδα. Αυτό όπως καταλαβαίνετε θα σήμαινε σημαντική ροή συναλλάγματος στην χώρα, σε μια στιγμή που η Ελλάδα χρειάζεται χρήματα οπωσδήποτε. Όμως θα σήμαινε και αυξημένο μισθό (σε σχέση με τα εξευτελιστικά ψίχουλα που παίρνουν σήμερα) για τους καθηγητές στα πανεπιστήμια, αφού θα έπρεπε να αμείβονται για τις υπερωρίες τους από τα δίδακτρα που θα έπαιρνε το πανεπιστήμιο. Οπότε, τι λέει το καινούργιο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση που φέρνει προς συζήτηση το Υπουργείο Παιδείας; Λέει: «απαγορεύεται οι καθηγητές των ΑΕΙ να λαμβάνουν οποιασδήποτε φύσεως και μορφής αμοιβές από την συμμετοχή τους σε προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών».Μετάφραση του κειμένου: καθίστε, εσείς οι καθηγητές πανεπιστημίου που θέλετε να κάνετε αυτά τα διαβολικά προγράμματα με τα δίδακτρα, και καταναλώστε άπειρες ώρες για να σχεδιάσετε ένα σοβαρό μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, εξασφαλίζοντας συνεργασίες με ιδρύματα και καθηγητές από την Ελλάδα ή και το εξωτερικό. Φροντίστε να προσελκύσετε μεγάλο αριθμό φοιτητών από το εξωτερικό. Μετά, προχωρήστε την ερευνητική σας δουλειά, που πρέπει να είναι ανταγωνιστική με τους καλύτερους συναδέλφους σας σε όλο τον κόσμο για να καταφέρνετε να δημοσιεύετε, άρα να είστε γνωστοί, άρα να αξίζει το πανεπιστήμιό σας. Μετά, διδάξτε τα μαθήματά σας στους προπτυχιακούς Έλληνες φοιτητές και στους μεταπτυχιακούς Έλληνες φοιτητές και μετά αναλάβετε τις διοικητικές δουλειές που αναγκάζεστε να κάνετε λόγω έλλειψης προσωπικού. Μετά, με βάση την επιτυχημένη έρευνά σας κυνηγήστε ανταγωνιστικά ερευνητικά προγράμματα από το εξωτερικό για να πληρώνετε τους φοιτητές-συνεργάτες σας, που δεν μπορούν να μείνουν δίπλα σας για συνεργασία διαφορετικά, τα λεφτά που έστελναν οι οικογένειές τους τελείωσαν μαζί με τις «χρυσές εποχές».Αφού κάνετε όλα μα όλα τα παραπάνω τότε εμείς το καλό υπουργείο σας επιτρέπουμε να δουλεύετε κι άλλο, υπερωριακά, μόνο που θα το κάνετε ΤΖΑΜΠΑ. Τα λεφτά θα τα παίρνουν το πανεπιστήμιο (στο οποίο εμείς το υπουργείο δεν δίνουμε λεφτά ούτε για να πληρώσει την ΔΕΗ) και το κράτος σε φόρους. Εσείς για τις υπερωρίες σας δεν θα παίρνετε ούτε Ευρώ, σας φθάνουν τα ψίχουλα που παίρνετε, σκάστε τώρα που θέλετε και να αμείβεστε για την δουλειά σας. Με άλλα λόγια, αυτό που λένε είναι: «θέλουμε να σας αναγκάσουμε με τον τρόπο μας να μην κάνετε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Δεν θέλουμε ούτε συνάλλαγμα να έρθει στην χώρα ούτε τίποτα, εμείς αυτό που θέλουμε είναι να μην υπάρξουν καθηγητές που θα ζουν από την δουλειά τους. Θέλουμε καθηγητές στα πανεπιστήμια που θα επιβιώνουν με το ζόρι, όσο καλοί κι αν είναι. Θέλουμε να μην ξεχωρίζει κανένα κεφάλι από τα υπόλοιπα, όσο σπουδαίο κι αν είναι». Εξίσωση προς τα κάτω.
Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν αυτό ονειρεύονται, σε κάθε έκφανση της ζωής, αρκεί η εξίσωση να μην αφορά τους ίδιους. Και θα κάνουν ότι μπορούν για να την επιβάλλουν. 

Υστερικές Κατίνες

Υστερικές κατίνες ντυμένες με ράσα πάντα υπήρχαν στην ελληνική εκκλησία, σε διάφορα πόστα, από τα πολύ υψηλά ως τα χαμηλότερα. Φυσικά υπάρχουν και φωτισμένοι άνθρωποι, που προβάλλονται πολύ λιγότερο από τις κατίνες. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η υστερία των κατίνων δεν είναι καινούργια. Κάποιοι τέτοιοι αναθεμάτισαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ολόκληρη η Ιερά Σύνοδος το 1954 ζήτησε με έγγραφό της την απαγόρευση της κυκλοφορίας των βιβλίων του Καζαντζάκη (δεν φαίνεται να τρελαίνονται για τους Κρητικούς). Έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς όσα ο διαβόητος ιεροκήρυκας και μετέπειτα μητροπολίτης Καντιώτης είχε γράψει για τον Καζαντζάκη την ημέρα της κηδείας του, λυσσασμένος επειδή o Καζαντζάκης ετάφη κανονικά (αντιγράφω από το http://www.sarantakos.com/fistiki/kaz...«Σήμερα ήταν μια σκοτεινή μέρα του Ελληνικού Έθνους. Ο γλυκύτατος Χριστός ξανασταυρώθηκε από τους αισχρούς αντιπροσώπους της λογοτεχνίας και του κράτους. Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε. Η συντέλεια των αιώνων έφτασε! Η πέννα του βρωμερού αντίχριστου ξέσχισε το στήθος του Κυρίου. Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς στις σελίδες του ανήθικου. Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον, τον υβριστή της εκκλησίας μας και ο Υπουργός παιδείας και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κρατώντας με ασέβεια τα διεστραμμένα βιβλία του βλάσφημου αντί του Ευαγγελίου, παίνεψαν τον αισχρό νεκρό. Φρίκη, φρίκη, ούτε ο υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία. Έφτασε η Δευτέρα παρουσία! Θλίψη, θλίψη και το θλιβερότερο ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία άφησε το βλάστημο να μπει μέσα σε Χριστιανική εκκλησία και παραστεί στην κηδεία του! Εύγε 'Aγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε! Η εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας! Ντροπή σας, ντροπή σας χυδαιολόγοι της πίστης μας. Να πάτε στις Χάβρες, να πάτε στα τζαμιά αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της εκκλησίας μας πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, λογοτέχνες και πολιτικοί. Αν ζούσαν σήμερα οι τρεις Ιεράρχες θα σας είχαν αφορέσει όλους σας!».Όπως είπαμε, δεν φαίνεται να τρελαίνονται για τους Κρητικούς.Είδαμε και πολύ πρόσφατα κάμποσες κατίνες να κάνουν σόου στα ΜΜΕ με την υστερία τους επειδή δόθηκε στους ομοφυλόφιλους το δικαίωμα να κάνουν ουσιαστικά μια νομική πράξη που θα τους δίνει στοιχειώδη δικαιώματα - να έχουν κοινή περιουσία, να καλύπτει ασφαλιστικά ο ένας τον άλλο αν είναι άνεργος κλπ. Στοιχειώδη πράγματα που έχουν λυθεί σε όλον τον δυτικό κόσμο. Στοιχειώδη πράγματα που οφείλουμε ως κοινωνία να αναγνωρίζουμε σε οποιουσδήποτε δύο ανθρώπους αγαπιούνται και θέλουν να περάσουν την ζωή τους μαζί.  Φυσικά, οι κατίνες δεν μπορούν να χωρέσουν στο τοσοδούλικο μυαλό τους ότι με όσα κάνουν δημιουργούν την αίσθηση πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι επαναστατικό, αφού το κυνηγάει η εξουσία τόσο πολύ. Όλα αυτά τα σόου που βλέπουμε να κάνουν διάφοροι ομοφυλόφιλοι, από τις παρελάσεις των γκέι μέχρι τα πρόσφατα σόου εντός και εκτός βουλής όταν ψηφιζόταν το σύμφωνο συμβίωσης, είναι αποτέλεσμα της καταπίεσης χρόνων που υφίστανται και βέβαια της προσπάθειας κάποιων επιδειξιομανών γκέι να εντυπωσιάσουν, σαν να κάνουν κάτι πολύ σημαντικό. Ο μόνος λόγος που δικαιολογούσε την επιδειξιομανία τους ήταν η καταπίεση από το κατιναριό. Τώρα που η καταπίεση σε μεγάλο βαθμό είναι παρελθόν, είναι καιρός να τελειώσουμε με τις επιδείξεις και να πάμε παρακάτω, ε, παιδιά; Προσωπικά, η επιδειξιομανία οποιουδήποτε γκέι με ενδιαφέρει εξίσου με την δήλωση του κ. Σπαλιάρα ότι έχει κοιμηθεί με 4000 γυναίκες. Μπράβο, το βιβλίο Γκίνες σε περιμένει.Κι εσύ που κάνεις ότι μπορείς για να μάθει η γη κι ο κόσμος ότι είσαι αγόρι και σου αρέσουν τα αγόρια, ή κορίτσι και σου αρέσουν τα κορίτσια, επίτρεψέ μου να σου πω ότι η ομοφυλοφιλία είναι τόσο επαναστατική όσο το να έρθει κάποιος και να σου πει ότι δεν του αρέσει να τρώει ψάρι, αλλά προτιμάει τις φακές. Δεν είναι επαναστατικό να έχεις διαφορετικά γούστα – και δεν με ενδιαφέρουν τα γούστα σου στο κρεβάτι, για τον ίδιο λόγο που δεν με ενδιαφέρουν τα γούστα σου στην διατροφή. Με ενδιαφέρει μόνο τι ποιότητας άνθρωπος είσαι εσύ που έχω απέναντί μου.     Όπως έχω γράψει, πάντως, και εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2.htmlείμαι πολύ ευτυχής που η εκκλησία μας, εδώ στην Κρήτη, είναι ανεξάρτητη από την εκκλησία της Ελλάδος. Και λυπάμαι, που είδα δίπλα στις Κατίνες να συντάσσονται και άνθρωποι της εκκλησίας της Ελλάδας που δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, άνθρωποι για τους οποίους είχα σεβασμό, όπως π.χ. ο μητροπολίτης Μεσογαίας, ένας άνθρωπος με λαμπρές σπουδές και συχνά με πολύ ενδιαφέροντα και φωτεινό λόγο. Οι δηλώσεις του ότι το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους είναι «ιδιαίτερα προκλητικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια» και ότι «Κανένα Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν μπορεί να τιμωρήσει την λογική, το ήθος, τον αυτοσεβασμό», ήταν για μένα σοκαριστικές. Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, αν αυτά δεν συμβαδίζουν με ότι η εκκλησία θεωρεί λογικό! Τα μόνα δικαιώματά σου είναι αυτά που αναγνωρίζουμε εμείς, μας λέει ο μητροπολίτης!  Δεν είναι βέβαια λίγες οι φορές που σημαντικά μυαλά πέφτουν θύματα του ακραίου φανατισμού που τα καταλαμβάνει και τα θολώνει. Από τον χώρο της λογοτεχνίας, πρόχειρα μπορεί κάποιος να αναφέρει δύο διάσημα παραδείγματα, του Πάουντ και του Σελίν, που παρά το σπουδαίο έργο τους ήταν βαθύτατα ρατσιστές και φασίστες, συντασσόμενοι με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.Απλώς, θα περίμενε κανείς ότι θα υπήρχαν στην ελληνική εκκλησία του 21ου αιώνα και κάποιοι μητροπολίτες που θα στέκονταν δημοσίως απέναντι στο σκοτάδι. Που θα θυμόντουσαν ότι βρίσκονται στη θέση τους για να κηρύττουν μόνο την αγάπη, και θα έβγαιναν μπροστά για να αντιτεθούν στους υπόλοιπους.Δεν πειράζει, η αγάπη τελικά, βήμα-βήμα, όσος καιρός κι αν χρειαστεί, θα έρθει.  

To μέλλον του Μικρού Θυμωμένου Ημερολογίου

Εδώ και καιρό, βλέποντας τις μέρες που θα φύγω ξανά από την Ελλάδα να πλησιάζουν, σκεφτόμουν τι πρέπει να κάνω με το blog.Από τη μία πλευρά, προφανώς ήθελα να το συνεχίσω, αφού υπάρχουν τόσα πράγματα που με θυμώνουν (αλλά και ορισμένα που μου αρέσουν πολύ) στην Ελλάδα.Από την άλλη πλευρά, επειδή ακριβώς φεύγω, αναρωτιόμουν αν είχα το δικαίωμα να συνεχίζω να γράφω για την Ελλάδα, αφού εγώ δεν θα υφίσταμαι άμεσα τις συνέπειες όσων άσχημων συμβαίνουν. Δεν θα ήθελα να διαβάζει κάποιος τα κείμενά μου και να σκέφτεται: «καλά, αυτός τώρα τι κάνει, μας κουνάει το δάχτυλο από μακριά για να μας πει πόσο λάθος είμαστε;»Τελικά, μετά από αρκετή συζήτηση με τον εαυτό μου, κατέληξα ότι έχω απολύτως το δικαίωμα να συνεχίσω να γράφω. Διότι πριν επτά χρόνια άφησα μια στρωμένη ζωή στον Καναδά για να γυρίσω στην Ελλάδα όπου οι συνθήκες (ακόμα και τότε, πριν την κρίση) ήταν χειρότερες απ' ότι στον Καναδά, ελπίζοντας ότι θα μεγαλώσω τα παιδιά μου και θα γεράσω κι εγώ στην χώρα μου, και ιδιαίτερα στα Χανιά, στην πόλη που αγαπάω τόσο πολύ. Το ότι αναγκάζομαι να ξαναφύγω μου δίνει το δικαίωμα, νομίζω, να είμαι όσο οργισμένος θέλω, και να γράφω γι’ αυτό. Το ότι ελπίζω κάποια στιγμή να επιστρέψω, κάνει ακόμα ισχυρότερο αυτό το δικαίωμα.Όλα τα παραπάνω κάνουν όμως ακόμα μεγαλύτερο και τον θυμό μου. Οπότε, το Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο, όπως θα δείτε από τον Μάρτιο που θα επανέλθει μετά από μια αναγκαστική μικρή διακοπή, θα είναι πια πολύ-πολύ θυμωμένο.Για να καταλάβετε πόσο θυμωμένο θα είναι, θα ποστάρω αύριο δύο κείμενα που θα δώσουν το καινούργιο του στίγμα. Μετά, θα γίνει η διακοπή που ανέφερα μέχρι τον Μάρτιο, οπότε θα επανέλθει κανονικά κάθε Δευτέρα.
Καλή χρονιά, τα λέμε αύριο.

Σαν να θρηνούμε έναν χαμένο παράδεισο

Σε ένα από τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Χένινγκ Μανκέλ, ο πρωταγωνιστής του, Κουρτ Βαλάντερ, σκέφτεται ότι: «Ζούμε σαν να θρηνούμε έναν χαμένο παράδεισο».Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, νομίζω πως δεν υπάρχει καμία ατάκα που να μας περιγράφει καλύτερα από αυτήν.Κατεβασμένα πρόσωπα, χαμηλόφωνες κουβέντες, κυνισμός, ειρωνεία, έλλειψη ελπίδας, επιθετικότητα και θυμός κατά πάντων.Όλα αυτά θα ήταν απολύτως δικαιολογημένα, αν η προηγούμενη κατάσταση ήταν στ’ αλήθεια ένας χαμένος παράδεισος. Μόνο που δεν ήταν.Η έλλειψη δικαιοσύνης κυριαρχούσε στην Ελλάδα πολύ πριν έρθει η οικονομική κρίση. Το κόμπλεξ απέναντι στον γνωστό/φίλο που είναι ψιλο (χοντρο) λαμόγιο και τα καταφέρνει οδηγούσε στο να γίνει και ο μέσος Έλληνας μία από τα ίδια – αρκεί να τα κατάφερνε καλύτερα από τον φίλο. Ή αρκεί να τα κατάφερναν τα παιδιά του καλύτερα από τα παιδιά του γείτονα. Κι αν ψηφίζαμε και πολιτικούς λαμόγια, ε, δεν πειράζει, ας κάνουμε τώρα την δουλίτσα μας, εμείς θα σώσουμε τον κόσμο; Από τον Καζαντζάκη το μόνο που συγκράτησε ο σύγχρονος Έλληνας είναι το συρτάκι του Ζορμπά, μαζί με έναν καημό για τα βάσανα της ζωής (βάσανα που όσοι είναι κάτω των 50 δεν είχαν περάσει ποτέ, μέχρι να έρθει η κρίση). Το «εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» δεν ήταν στα SOSκαι το ξεχάσαμε γρήγορα-γρήγορα, ή δεν το μάθαμε ποτέ. Προτιμήσαμε το «θα τα κάψω, τα ρημάδια τα λεφτά μου».Θα σας διηγηθώ μερικές σκηνές που έζησα τον τελευταίο μήνα, και μετά θα σας ρωτήσω κάτι.
Σε δημόσια υπηρεσία, η υπάλληλος μου μιλούσε με το ζόρι, ενοχλημένη, χωρίς να με κοιτάζει, παίζοντας με το κινητό της όσο μου μιλούσε. Το «γεια σας» όταν έφυγα έμοιαζε πολύ με «άει στο διάολο».
Στην γειτονιά μου, μόλις έπεσε μια γερή βροχή είχαμε για μια ακόμα φορά διακοπή ρεύματος. Με υπεύθυνη την ΔΕΗ, όπου αποδεδειγμένα έχουν φαγωθεί τρελά ποσά επί δεκαετίες από κομματόσκυλα.
Έξω από σχολείο της πόλης, αρκετοί γονείς βαριούνται να βρουν κανονική θέση πάρκινγκ, γιατί αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε να κατέβουν και να περπατήσουν δέκα βήματα. Έτσι, και στο πήγαινε και στο φεύγα παρκάρουν στην μέση του δρόμου μέχρι να κατέβουν/ανέβουν στο αυτοκίνητο τα παιδιά τους. Όσος χρόνος κι αν χρειαστεί για να γίνει αυτό. Το κυκλοφοριακό χάος που δημιουργούν πίσω τους δεν τους αφορά. Ούτε το σημείωμα που παίρνουν από την διεύθυνση του σχολείου, που τους παρακαλεί να μην παρκάρουν στην μέση του δρόμου τους αφορά.
Στα δύο ΑΤΜ της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της πόλης υπάρχει μόνο μία διαφορά: στο αριστερό υπάρχουν δύο κύπελλα με καφέ παρατημένα πάνω στο ΑΤΜ. Στο δεξί, ο καφές έχει χυθεί πάνω στο ΑΤΜ και χάμω, σχηματίζοντας ένα καφέ ρυάκι.
Γυναίκα οδηγός πηγαίνει αργά, κάνοντας συνεχώς ζιγκ-ζαγκ μπροστά μου, σε δρόμο δύο λωρίδων, ώστε να μην μπορώ να την προσπεράσω. Όταν μετά από ώρα τα καταφέρνω παίρνοντας τα ρίσκα μου, βλέπω από το παράθυρο ότι προσπαθεί να ανάψει τσιγάρο και να βάλει την ζώνη της ταυτόχρονα.
Άντρας οδηγός μοτοσυκλέτας γκαζώνει σαν τρελός σε στενό μονόδρομο, απ’ όπου περνούν εκείνη την ώρα οικογένειες με μικρά παιδιά.
Άλλος άντρας οδηγός αυτοκινήτου μπαίνει αντικανονικά σε μονόδρομο, για να παρκάρει πιο γρήγορα στο σπίτι του – βαριέται να κάνει τον κύκλο. Σε όσους του κορνάρουν γαβγίζει από το παράθυρό του.
Σε τράπεζα, δημόσια υπηρεσία και σε μαγαζί, ενώ βρίσκομαι μπροστά στην σειρά κάποιοι προσπαθούν να βρουν απίθανους τρόπους να με προσπεράσουν.
Η ερώτηση που θέλω να κάνω είναι: ποια από αυτές τις σκηνές σας φαίνεται καινούργια; Ποια σας εντυπωσιάζει; Ποια έχει προκύψει εξαιτίας της κρίσης; Η απάντηση είναι: «καμία». Η κάθε είδους αδιαφορία/αλητεία/αντικοινωνική συμπεριφορά ήταν επί δεκαετίες κομμάτι της καθημερινότητάς μας, και παραμένει. Απλώς, ήμασταν ικανοποιημένοι με τα λεφτά που παίρναμε (λεφτά που δεν είχε η χώρα, και οι κυβερνήσεις μας τα δανείζονταν για να εξασφαλίζουν ψηφαλάκια), οπότε βάζαμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Ζούσαμε σε μια κόλαση που την είχαμε βαφτίσει παράδεισο, μέσα μας. Όμως οποιαδήποτε κοινωνία δεν έχει μηχανισμούς διασφάλισης της ειρήνης, εντός της, είναι μοιραίο να εκφυλιστεί, σε όλα τα επίπεδα.Πριν από 50 περίπου χρόνια ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος είχε γράψει: «νομίζω πως η Ελλάδα επιζεί «ερήμην των Ελλήνων», ή «παρά τους Έλληνας»».Είχε πολύ μεγάλο δίκιο, αλλά αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον, όπως αποδείχθηκε.
Εύχομαι μια πολύ ευτυχισμένη χρονιά στον καθέναν από σας που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Και εύχομαι μια διαφορετική χρονιά, για τους Έλληνες. Μια χρονιά με εσωτερικές επαναστάσεις. Να τα βάλουμε με τον εαυτό μας, ώστε να αλλάξουμε τον τρόπο που κοιτάζουμε την ζωή μας. Νομίζω πως μόνο έτσι μπορούμε τελικά να αλλάξουμε και την ίδια τη ζωή μας, και την μοίρα της χώρας.

Παρουσίαση του Baby Blue στα Χανιά, απόψε στις 7:30 μμ

Λόγω της σημερινής παρουσίασης του Baby Blue στο Ιστορικό Καφέ Κήπος, το post στο Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο θα το γράψω μεθαύριο Τετάρτη.
Να πω μόνο ότι δεν θα είναι μια σκέτη παρουσίαση βιβλίου, η αποψινή. Θα είναι και αποχαιρετιστήριο πάρτι, με δώρα (θα κληρωθούν παλιότερα βιβλία μου), μουσική βγαλμένη μέσα από το Baby Blue και το Ιερά Οδός Μπλουζ, πολλή-πολλή κουβέντα, και ένα σπουδαίο νέο που θα ανακοινωθεί κατά την διάρκεια της εκδήλωσης.
Ελπίζω να σας δω εκεί!https://www.facebook.com/events/126958611007858/

Προϊόν τσατίλας

Τα τελευταία τρία χρόνια έχω συναντηθεί με μαθητές πολλών σχολείων από όλη την χώρα, με αφορμή το «Καιρός για Ήρωες» και το «Μια ανάσα μόνο» που έχουν κεντρικούς ήρωες εφήβους. Στις συναντήσεις αυτές, που γίνονται στα πλαίσια του μήνα εφηβείας που οργανώνουν σε όλη την Ελλάδα οι εκδόσεις Πατάκη, βλέπουμε κάποια βιντεάκια με τα παιδιά, και μετά διαφωνούμε μέχρι τελικής πτώσεως, και το καταδιασκεδάζουμε, νομίζω όλοι. Η διαφωνία είναι στημένη – έχω προειδοποιήσει τους μαθητές πως ότι κι αν μου λένε θα τους λέω το ανάποδο. Αυτό δεν το κάνω επειδή είμαι τρελός (νομίζω). Τον λόγο που το κάνω θα σας τον εξηγήσω σε λίγο.Πριν από 19 χρόνια λοιπόν, φοιτητής στην Πάτρα, προσπαθούσα να καλύψω το χαμένο έδαφος της εφηβείας μου όπου δεν διάβαζα λογοτεχνία επειδή δεν έβρισκα βιβλία που να μιλούν για τους εφήβους της εποχής μου. Μου άρεσε πολύ να διαβάζω και σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς, και προτιμούσα να βρίσκω νέους συγγραφείς για να δω τι έχουν να μου πουν τα βιβλία τους. Ένα από τα βιβλία που έπεσε στα χέρια μου τότε ήταν μια συλλογή πολύ πρωτότυπων διηγημάτων, με τίτλο: «Πάτυ εκ του Πετρούλα». Ο συγγραφέας της, Μάκης Τσίτας, ήταν ελάχιστα μεγαλύτερος από μένα, και αυτό μου έδωσε κουράγιο, αφού είχα μόλις ξεκινήσει κι εγώ να γράφω τότε (εκείνο το χειρόγραφο τελικά έγινε το πρώτο μου βιβλίο, «Το κάψιμο της σημαίας»).Κι επειδή η ζωή τα φέρνει έτσι όμορφα και απροσδόκητα μερικές φορές, πριν από είκοσι μέρες στην Αθήνα έτυχε να γνωρίσω τον Μάκη (που εντωμεταξύ έχει γράψει το εξαιρετικό «Μάρτυς μου ο Θεός» και πολλά υπέροχα παιδικά βιβλία), να συζητήσουμε λίγο, να του πω πόσο παλιός αναγνώστης του είμαι. Ο Μάκης εκδίδει το πολύ ενδιαφέρον λογοτεχνικό περιοδικό «Διάστιχο», και μου ζήτησε να γράψω ένα κείμενο για το πώς μου ήρθε η ιδέα να κάνω αυτές τις εκδηλώσεις με τους εφήβους. Το «γιατί» που σας έλεγα και νωρίτερα.Η απάντηση είναι ότι η ιδέα μου για αυτές τις εκδηλώσεις ήταν, όπως και πολλές άλλες ιδέες που έχω στην ζωή μου, προϊόν τσατίλας. Λογικό, θα μου πείτε – εδώ, ακόμα και το blog μου, λέγεται Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο.Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να διαβάσει περισσότερες λεπτομέρειες για την τσατίλα μου και την ιδέα που μου δημιούργησε, εδώ: http://diastixo.gr/epikaira/apopseis/4604-apopseis-12122015