Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 39
June 9, 2013
Familie – bloed is inderdaad dikker as water
Almal wat my ken, weet ek is die laatlam van ʼn groot familie.
Die woord laatlam impliseer iets van jeug, jonk wees, selfs onvolwasse wees.
En nou is die laatlam se kop ook al spierwit grys.
Dit spreek vanself dat die oueres se koppies lankal spierwit grys is.
En helaas, dat hulle begin wegval.
Myne het die manier om dit ook heel onverwags te doen.
Maar ek het in elk geval al lankal geleer die dood verras (=skok) ʼn mens áltyd, op watter manier hy ook al kom.
As ʼn mens logies daaroor dink, gaan ek seker op die ou end alleen agterbly.
Ek sien in my geestesoog die foto wat my arme ander helfte by elke begrafnis moet neem – elke keer met een minder van die oorspronklike sewe daarop.
Gaan dit op die ou end net ek wees?
En op die ou end net ʼn leë foto met ʼn vaal kol waar ek eens was?
Of dalk darem ʼn ligkolletjie?
So ʼn groot ouderdomsverskil bring natuurlik ook sy uitdagings.
Ek is in ouderdom eintlik nader aan my siblings (sien mense praat deesdae van sibbe by gebrek aan ʼn lekker Afrikaanse woord, maar dis ook vir my vrek lelik) se kinders as aan hulle.
Daar is verskille in leefwyse, verskillende sienings, verskillende ervarings van dinge. Hulle het ʼn in ʼn volledige huis met ʼn pa (en vir jare ʼn tante plus ʼn oupa ook) grootgeword. Ek en die broer het alleen saam met ons ma oorgebly en daardie eerste swaar jare toe hy as skoolkind moes begin boer, saam beleef.
Soms dink ʼn mens die generasiegaping het so groot geword dat dit na ʼn canyon wil begin lyk.
En dan kom een van hulle iets oor.
En die aarde skeur oop onder jou.
En meteens is daardie canyon skoonveld.
Net die onveranderlike bande van bloed bly oor.
Elke keer skokkend vir my.
En opnuut wonderlik.
June 6, 2013
May 12, 2013
Oor moeders en dogters
In my boeke word die karakter Amanda groot met ʼn ma van twyfelagtige sedes en onvoorspelbare buie, ʼn ma wat nie eintlik ʼn positiewe bydrae tot haar karaktervorming maak nie. Uiteindelik sterf die arme vrou in twyfelagtige omstandighede en laat haar kind vol woede agter.
Ek wens eintlik ek kon maar vir Maryna ook ʼn storie van haar eie gee. Want ek glo geen mens is net sleg nie en in die werklike lewe sou daar sekerlik ook redes vir haar lewenstyl gewees het. In lyn met die baie inligting wat deesdae daaroor beskikbaar is, kon sy heel moontlik bipolêr gewees het.
Wat die invloed regtig is van ʼn ma wat meer sleg as goed tot jou lewe toevoeg, kan ek myself glad nie voorstel nie. Ek ken om die waarheid te sê niemand wie se ma nie tonne positiewe dinge vir hom/haar gedoen het nie. (Wat seker net wys in watter bevoorregte kringe ek leef.) Al het hulle almal foute – ek dink die definisie van ʼn goeie ma is dalk maar net dat sy altyd haar uiterste bes vir haar kind doen. Onder watter omstandighede ook al.
Dat ʼn ma se negatiewe input ʼn kind se lewe op ʼn dwaalspoor kan stuur, is seker nie te betwyfel nie. Amanda is dan ook aanvanklik (Geur van genade) ʼn wilde meisiekind wat gesag uitdaag en dit lyk of sy haar lewe aan die weggooi is. In die ou dae sou die baba wat sy by een van haar dosente het (Ja, daar gebeur in die werklike lewe ook hierdie soort van goed!) seker vir die samelewing getoon het sy is nou totaal die spoor kwyt. En sou sy heel moontlik subtiel gedwing wees om die baba vir aanneming op te gee. Wat vir my na ʼn lot erger as die dood klink.
Maar gelukkig het die skrywer die keuse en kon ek Amanda daardie lot spaar. En toe verras sy my – sy word so stilletjies tussen al die aanpassing en chaos deur ʼn toegewyde ma. Klein Herman gee ʼn doel en rigting aan haar lewe en sy word as’t ware groot saam met haar kind. Natuurlik help die koms van ʼn wonderlike grootmaakpa en twee hunks as stiefbroers haar ook op hierdie pad. (Geur van vervulling).
In die nuutste boek, waarin sy die hoofkarakter is, is Amanda dus ʼn selfstandige en verstandige beroepsvrou en ʼn toegewyde ma. Wat natuurlik weer ʼn eie stel uitdagings meebring. Maar sy kies om daardie uitdagings te hanteer en nie op ʼn hopie te gaan sit nie.
Wat ek dus via hierdie karakter kon ontgin, is sekerlik die vernietigende invloed wat die gebrek aan ʼn sterk moederfiguur op ʼn kind kan hê. Maar ook dat dit nie onmoontlik is om ʼn vervulde lewe op te bou ten spyte van so ʼn agterstand nie. En dat daar dikwels ander mense in die wyer kring rondom jou is wat ʼn ietsie kan doen om daardie leemte te vul.
Die belangrikste les wat Amanda my geleer het? ʼn Mens het altyd ʼn keuse HOE jy jou omstandighede hanteer. Altyd.
May 5, 2013
Lekkerlit Kompetisie 2013 – Mei: Seisoen van vergifnis
Ek deel graag die mooi woorde wat LAPA se mense oor hierdie poging van my te sê het … met dankbaarheid en die lekker wete dat ek ‘n klein, klein ratjie kan wees in die masjien van Afrikaanse lekkerleesboeke wat al hoe meer momentum kry.
Met Moedersdag wat in Mei val, kon ons nie anders nie as om met Seisoen van vergifnis af te skop nie. Maar, ek is ’n pa, en ek het dit ewe veel geniet.
Seisoen van vergifnis is ’n baie lekker storie.
Sonder kontroversie is hierdie teks nie, maar dit is die wyse waarop Alta oor ouerskap besin, wat hierdie teks so ’n genotvolle leeservaring maak.
Die genot en hartseer van ouerskap
Jy hoef nog nie ’n ouer te wees om sekere goed te verstaan nie. Gisteraand het ek weer ’n interessante ding beleef: Candice (een van Suid-Afrika se Olimpiese fietsryers) en haar vriend, James, het met hulle honde gaan stap (twee worsies). Ek het James eerste raakgeloop, toe kom Candice ook aan. En daar begin James met die worsies speel soos wat jy met ’n kind sal speel. (Op in die lug, en af, op in die lug, en af…) Hy het dit nie gedoen voor Candice opgedaag het nie. ’n Mens hoef nie ’n graad in Sielkunde te hê om daardie oomblik te verstaan nie. James was (waarskynlik onbewustelik) besig om vir Candice te wys hoe goed hy sal wees met kinders …
Jip. Ek is seker James sal lag as ek dit vir hom sê, maar dis twee mense wat dikwels in die openbare oog is, nog té jonk vir trou, maar… Wat ons met hierdie dotjies maak, wat ons met die onbewuste én bewuste drifte van ons menswees maak, dít is wat Seisoen van vergifnis so meesterlik ondersoek.
Alta doen dit so fyn, so saggies. Hier is geen pornografiese oomblikke nie; en tog bruis die teks van drifte.
Ons seksuele drange maak dat ons voortplant, ons is so geprogrammeer. Dit is hóé ons daardie drifte bestuur wat ons toekoms bepaal – en die toekoms van kinders wat moontlik mag gebeur as ’n gevolg van ons drifte.
Ouerskap is natuurlik ook meer as ’n biologiese werklikheid. Ook dít ondersoek Seisoen van vergifnis op ’n uitstekende wyse.
Let op hoe lief Vivien vir Amanda is, en kyk hoe Wim besef dat hy vir klein Herman ’n rolmodel wil wees, al is hy nie op hierdie stadium lus vir ’n pienk bondeltjie nie.
Pa Herman se liefde vir Wim, Ben en Amanda is ook bo verdenking, al is Amanda glad nie biologies aan hom verwant nie.
Ek wil nie die storie weggee nie, maar let ook op hoe ’n ánder vrou later in die teks begin koek bak vir iemand wat nie haar bloedfamilie is nie.
Die genot en hartseer van kindwees
Amanda is baie gelukkig om Herman en Vivien as haar ouers te hê, maar sy bly soek na haar biologiese pa.
Haar eie kind, klein Herman, ken sy biologiese pa, maar smag om ’n rolmodel soos Wim te hê.
Wim ontvang self interessante nuus tydens die duur van die boek, en die leser moet maar self sien hoe hy daarmee omgaan.
Oom Daniel se seun, Daan, ervaar verwerping en doen dan ’n onbesonne ding.
Seisoen van vergifnis ondersoek dus kindwees én ouerwees. Albei kante van die saak word bekyk. Let ook op hoe fyn klein Herman ingestel is op sy ma se behoeftes. Hy is jonk en self nog lank nie seksueel aktief nie, maar hy weet baie goed wat sy ma se behoeftes is. Dié ervaring het ek al in my eie familie ervaar. ’n Niggie wat ’n voorkind gehad het op ’n jong ouderdom is eendag deur haar eie seun aangespreek toe sy ’n nuwe kêrel huis toe bring: “Ma,” het die knaap gesê, “Jy beter maar trou met hom. Mense kan een kind buite die eg verstaan, maar nie ’n tweede nie.”
Jip. My niggie se eie kind het dit aan haar gesê. Klink dit nie soos klein Herman nie?
Alta Cloete se navorsing is dus fyn gedoen en haar oor is besonders goed.
Inspirerende skrywer
Seisoen van vergifnis is in die eerste plek ’n jollie lekker storie, maar heelwat lesers verslind Alta se werk omdat sy so ’n inspirerende skrywer is. ’n Mens kan sien hoekom: Die aanslag is lig, die kwessies wat aangeraak word tref diep en is uiters realisties, maar tog, uiteindelik, glimlag die leser. Dít, daardie glimlag wanneer jy die boek neersit, is kosbaar.
Francine Rivers, ’n uiters gewilde Amerikaanse skrywer, is ook bekend vir haar boeke wat die leser uiteindelik met ’n gevoel van hoop laat. Alta skryf eg Suid-Afrikaans. Sy probeer niemand naboots nie, maar sy wys aan die wêreld dat ons skrywers nie ’n aks hoef terug te staan vir die oorsese kompetisie nie.
May 4, 2013
April 28, 2013
Liefde kom teen ʼn prys
Ja, daar was al tye toe ek ook gewonder het of liefdesverhale nie eintlik maar betreklik simpel is nie. Veral die outydse soort waar die tweetjies deur ʼn klomp (vir die moderne leser) redelik sinlose misverstande uitmekaar gehou word – om dan later redelik ongemotiveerd in mekaar se arms te val en vir ewig gelukkig te wees.
Probeer ʼn mens self ʼn liefdesverhaal skryf, kom jy natuurlik agter dis baie maklik om te kritiseer (soos met enigiets in die lewe), maar heeltemal ʼn ander saak om dit self baas te raak. As jou karakters nie simpel misverstande mag hê nie, hoe hou jy hulle dan uitmekaar tot jy darem ʼn boek van die uitmekaarhouery kan maak? Want dis nie die bymekaarkom wat die storie maak nie – dis die ellende vooraf. ʼn Storie moet konflik en spanning hê, anders is dit nie ʼn storie nie.
Een manier is om te konsentreer op die ingeboude weerstand wat die karakters daarteen het om hulleself volledig tot ʼn verhouding te verbind. (Hier pas die lekker woord commit die beste.) Ons almal weet dat baie mans deur die eeue al met daardie weerstand sukkel. Of glad nie sukkel nie, maar dit vertroetel en tot ʼn bielie van ʼn boom laat groei. Vroue was dankbaar as daar ʼn man na hulle kant toe kom – net so hier en daar het ʼn individu dit gewaag om te wonder of daar dalk nie ʼn lewe buite die huwelik kan wees nie. Maar vir die moderne vrou kan commitment sekerlik ook ʼn harde neut wees om te kraak. Vroue wéét nou daar kan ʼn ryk en bevredigende en baie sinvolle lewe buite die huwelik wees. En jongmense is vandag so sinies oor die huwelik (met goeie rede ook) dat hulle nie meer so maklik met blink oë en blinde optimisme in ʼn verhouding ingaan soos die jongmense van ʼn geslag terug nie.
Daar is dus twee pole wat die mens in verskillende rigtings trek. Die een bied onafhanklikheid, die vryheid om te leef nes jy wil. Die ander bind jou, maar bring ook die belonings van behoort, van deel van ʼn gesin wees, van kinders grootmaak. En elkeen wat die besluit neem om volkome te commit binne ʼn verhouding, staan en wieg vir ʼn oomblik of tien op die randjie van hierdie afgrond.
Hoekom? Want ons is bang. Ons is bang vir wat die prys van daardie toewyding kan wees.
Die kern hiervan is ons vrees vir die einde van die verhouding. Want dis die harde werklikheid – elke verhouding kom iewers tot ʼn einde. Dit kan binnekort wees of dit kan oor sestig jaar wees. Maar iemand verlaat op die ou end vir iemand. Hetsy deur die dood of die lewe. Net hier en daar is ʼn paartjie gelukkig genoeg om skielik en saam te sterf, wat vir my na die enigste manier lyk om die pyn van ʼn afskeid te vermy.
Die skrikwekkende is dat hoe gelukkiger ons in ʼn verhouding is, hoe pynliker is die einde daarvan. Hoe meer ons daaruit kon put, hoe groter is die verlies, hoe swaarder is die afskeid en hoe langer neem herstel. Op ʼn manier is dit soos ʼn straf wat ons opgelê word omdat ons dit gewaag het om met oorgawe lief te hê.
En dis die rede waarom ek voel liefdesverhale het soveel sin. Elke verhouding waar twee mense werklik commit, behels die maak van daardie sprong teen alle vrees in. Elke persoon wat dit waag om sy/haar innerlike lewe aan ʼn ander toe te vertrou, is eintlik ʼn held of heldin in my oë. (Ek sluit nou diegene uit wat maak of hulle commit, maar eintlik die agterdeur wawyd oop hou.)
Om verlore en verlief te wees, help ʼn mens natuurlik om daardie sprong te maak. Anders sou die meeste van ons dit dalk nooit reggekry het nie. Gelukkig of ongelukkig is ons hormone steeds sterk genoeg om ons dwarsdeur ons vrese en voorbehoude te laat spring – tot selfs voor die kansel.
Vir my bly dit ʼn vreugde om denkbeeldige karakters daardie sprong te help maak. Met die hoop dat mense dit in die werklikheid ook met waagmoed en hoop sal doen. En die prys met waardigheid sal betaal wanneer die tyd dalk daarvoor kom.
April 14, 2013
Projek: Inspirasie vir depressievegters!
My gereelde lesers is teen hierdie tyd seker al keelvol vir die geheen-en-weer tussen my blog en facebook.
Vir julle vra ek om net so ‘n bietjie uit te hou … 
Vir die nuwelinge: My nuutste baba is ‘n blog en facebook-bladsy ter ondersteuning van die projek wat lank in my kop lê en sluimer. En wat ek eintlik te bang is om aan te pak. Maar ons weet mos dis net ‘n kwessie van feel the fear and go through it.
Die projek is dus om ‘n e-boek(ie) met praktiese wenke oor die hantering van depressie saam te stel.
En dalk, miskien, eendag, wil ‘n egte/regte uitgewer hom ook hê …
Op hierdie stadium het ek nie ‘n idee van die uiteindelike lengte nie. Die tyd sal leer.
My bekende blogposts oor depressie en die reaksie daarop was die aanvanklike inspirasie vir die projek.
Die ou posts sal waarskynlik almal in die boek verskyn, heel moontlik net in effens verwerkte vorm.
Die doel is juis om klein happies maklik verteerbare inligting te gee vir mense wat nie aldag die energie (of tyd) het om lang, ingewikkelde studies te lees nie.
Dit gaan definitief nie ‘n wetenskaplike of akademiese boek wees nie. Daarvan is daar genoeg geskryf deur baie slimmer mense as ek.
Ek het ongelukkig ook meer as genoeg van hulle deurgewerk sonder dat dit my juis vreeslik baie in my persoonlike stryd gehelp het.
Ek wil dus iets anders probeer aanbied met my poging. Iets vir gewone mense, iets wat hanteerbaar sal wees, selfs al is die leser in die greep van depressie.
Maar die eintlike idee van die boek is om terwyl dit (relatief) goed gaan met jou, te werk aan die dinge wat dit vir depressie moeiliker maak om ‘n vatplek op jou te kry.
Sodoende kan jy moontlik verhoed dat jy weer heel onder in die put beland.
Want ons weet mos almal – onder in die put is net modder.
En modder is vir varke. Nie vir dapper mense wat die dinge wat die lewe vir hulle gooi, na die beste van hulle vermoë probeer hanteer nie.
En dis wat depressievegters doen: Hulle baklei terug.
My eerlike hoop is dat hierdie projek van my ‘n paar mense sal kan help terugbaklei.
Die adres van die nuwe blog: www.inspirasievirdepressievegters.wordpress.com
Die faceboek-bladsy kry jy natuurlik op fb by INSPIRASIE VIR DEPRESSIEVEGTERS. As jy daar gaan LIKE, sal jy gereeld ietsie hoor ivm die projek. Maar ek belowe: Nie tot vervelens toe nie! Een of twee keer per week is na my mening genoeg en ook nie te veel nie. Ons weet almal dis nie lekker om met inligting van allerlei blaaie gebombardeer te word nie. Die styl waarin ek hierdie posts skryf, het ook ten doel om dit maklik en vinnig leesbaar te maak.
Die blog en fb-bladsy se uiteindelike doel is natuurlik om hopelik ‘n paar van die boeke te verkoop.
Maar dis nie die belangrikste nie. Die belangrikste is my diep begeerte dat iemand langs die pad hierdeur gehelp sal word om meer vreugde in die lewe te vind.
Want die lewe is kort en elke dag is kosbaar.
LW. Onder elke post verskyn van nou af twee maniere waarop jy dit maklik met ander mense kan deel:
LIKE op facebook of e-pos dit vir iemand.
Heel onder is die gewone LIKE-knoppie: Druk hom asseblief as iets wat jy lees vir jou sin gemaak het!
Sonder terugvoer is dit bitter moeilik om moed te hou …
April 7, 2013
Ouerskapskwessies in Seisoen van vergifnis
Sit ek hier ewe onskuldig en dink aan ‘n gevatte opskrif vir ‘n post oor die ouerskapskwessies in Seisoen van vergifnis – en maak die fout (of nie?) om te Google. Die resultate is so uiteenlopend soos hieronder:
http://www.wiesjoupappa.co.za/
http://www.watkykjy.co.za/2003/08/wies-jou-pappa/
En ek het maar net aan onse Steve gedink …
Waarskuwing: As jy nie sterk van gestel is nie, moet liewer nie te veel rondkrap op die tweede skakel nie. En as jy nou juis nuuskierig is – go for it! Maar dan moet jy vat wat na jou toe kom …
In elk geval, ek begin toe die manuskrip met die hoofkarakters Wim en Amanda – uitgeknip vir mekaar. En albei se agtergrond en grootste kwessies alreeds vroeër in die reeks vasgeskryf.
Wim is ‘n ernstige outjie uit ‘n stabiele agtergrond. Maar lesers van sy ma (Vivien) se verhaal (Geur van vervulling) sal alreeds weet daar wag vir hom ‘n onaangename verrassing, want Vivien het op haar dag ‘n fout gemaak. ‘n Fout wat in vandag se tyd en dae seker nie meer so vreeslik is nie, maar wat my betref nog steeds erg genoeg is om ‘n mens se lewe behoorlik omver te gooi as dit op die lappe kom.
Amanda is ‘n klein vuurvreter met ‘n onstabiele agtergrond, behalwe vir die liewe Herman Dreyer wat ek vir haar as stiefpa gegee het (Persoonlik dink ek hy’s ‘n bietjie te goed om waar te wees – en dalk so ‘n klein bietjie vervelig). Sy het openlik gerebelleer teen haar liefdelose/weird/onstabiele ma (wat eintlik ‘n boek van haar eie verdien, maar ongelukkig het sy al in Geur van vervulling hierdie lewe verlaat), maar niemand het geweet sy soek intussen stil-stil ook na die pa wat sy nooit geken het nie.
Ja, sommige lesers sal sekerlik dink dis te dik vir ‘n daalder om twee hoofkarakters met ouerskapskwessies in een boek te sit. In alle ander opsigte was die twee egter so perfek vir mekaar dat ek nie anders kon nie. Die beste oplossing (vir my) was om hulle dit op verskillende maniere te laat hanteer, wat hopelik by elkeen se karakter pas.
Natuurlik sal almal hulle kwessies nie as werklik belangrik sien nie. Ek is bewus daarvan dat daar byvoorbeeld aangenome kinders is wat gaan begeerte het om hul biologiese ouers op te spoor nie en willens en wetens hulle aangenome ouers volkome aanvaar as hul enigste. Daarvoor het ek die grootste respek. Aan die ander kant is die media en die internet egter ook vol van mense wat hul biologiese ouers soek en nie kan rus voor hulle gekry is nie.
Tussen hierdie twee uiterstes moes ek vir Wim en Amanda hul eie oplossings laat vind. Wat ‘n uitdaging was, om die minste te sê. Of die poging geslaag het? Dit moet die leser maar self besluit.
NS. Nee, die prentjie hou nie verband met enige karakter in die boek nie. Self weet ek ook nie hoekom die skepper daarvan hierdie spesifieke beeld gekies het nie … probeer hy dalk iets oor iemand spesifieks sê?
Wie’s jou pappa?
Sit ek hier ewe onskuldig en dink aan ‘n gevatte opskrif vir ‘n post oor die ouerskapskwessies in Seisoen van vergifnis – en maak die fout (of nie?) om te Google. Die resultate is so uiteenlopend soos hieronder:
http://www.wiesjoupappa.co.za/
http://www.watkykjy.co.za/2003/08/wies-jou-pappa/
En ek het maar net aan onse Steve gedink …
Waarskuwing: As jy nie sterk van gestel is nie, moet liewer nie te veel rondkrap op die tweede skakel nie. En as jy nou juis nuuskierig is – go for it! Maar dan moet jy vat wat na jou toe kom …
In elk geval, ek begin toe die manuskrip met die hoofkarakters Wim en Amanda – uitgeknip vir mekaar. En albei se agtergrond en grootste kwessies alreeds vroeër in die reeks vasgeskryf.
Wim is ‘n ernstige outjie uit ‘n stabiele agtergrond. Maar lesers van sy ma (Vivien) se verhaal (Geur van vervulling) sal alreeds weet daar wag vir hom ‘n onaangename verrassing, want Vivien het op haar dag ‘n fout gemaak. ‘n Fout wat in vandag se tyd en dae seker nie meer so vreeslik is nie, maar wat my betref nog steeds erg genoeg is om ‘n mens se lewe behoorlik omver te gooi as dit op die lappe kom.
Amanda is ‘n klein vuurvreter met ‘n onstabiele agtergrond, behalwe vir die liewe Herman Dreyer wat ek vir haar as stiefpa gegee het (Persoonlik dink ek hy’s ‘n bietjie te goed om waar te wees – en dalk so ‘n klein bietjie vervelig). Sy het openlik gerebelleer teen haar liefdelose/weird/onstabiele ma (wat eintlik ‘n boek van haar eie verdien, maar ongelukkig het sy al in Geur van vervulling hierdie lewe verlaat), maar niemand het geweet sy soek intussen stil-stil ook na die pa wat sy nooit geken het nie.
Ja, dis te dik vir ‘n daalder om twee hoofkarakters met ouerskapskwessies in een boek te sit. In alle ander opsigte was die twee egter so perfek vir mekaar dat ek nie anders kon nie. Die beste oplossing (vir my) was om hulle dit op verskillende maniere te laat hanteer, wat hopelik by elkeen se karakter pas.
Natuurlik sal almal hulle kwessies nie as werklik belangrik sien nie. Ek is bewus daarvan dat daar byvoorbeeld aangenome kinders is wat gaan begeerte het om hul biologiese ouers op te spoor nie en willens en wetens hulle aangenome ouers volkome aanvaar as hul enigste. Daarvoor het ek die grootste respek. Aan die ander kant is die media en die internet egter ook vol van mense wat hul biologiese ouers soek en nie kan rus voor hulle gekry is nie.
Tussen hierdie twee uiterstes moes ek vir Wim en Amanda hul eie oplossings laat vind. Wat ‘n uitdaging was, om die minste te sê. Of die poging geslaag het? Dit moet die leser maar self besluit.
NS. Nee, die prentjie hou nie verband met enige karakter in die boek nie. Self weet ek ook nie hoekom die skepper daarvan hierdie spesifieke beeld gekies het nie … probeer hy dalk iets oor iemand spesifieks sê?
April 1, 2013
‘n Ware lekkerleesboek!
Bernette Bergenthuin is alreeds geen onbekende by lesers van romantiese fiksie nie, daarvoor het verskeie tydskrifverhale en romanses gesorg. Lam in wolfsklere is haar eerste vollengte roman – en beslis nie haar laaste nie. (Lesers kan alreeds uitsien na haar tweede later in die jaar).
Lam in wolfsklere is die verhaal van ‘n jong beroepsvrou wat na ‘n liefdesteleurstelling in die skilderagte Kaap na haar ouerhuis in die minder skilderagtige Bloemfontein terugkeer. Ten spyte van die oënskynlike vaal en konserwatiewe omgewing, bevind Amelia haar baie gou in verskeie situasies wat allermins vaal of konserwatief is – en meestal skreeusnaaks.
Hoewel ek nie weet of dit as sulks bemark is nie, is die boek vir my ‘n voorbeeld van chick-lit op sy beste. Die liefdesverhaal is daar, maar so ook die spesiale vriendekring (perfek in pas met die Nuwe SA se ideale) en die stryd om haar voete in haar beroep te vind. Bernette se regsopleiding gee haar natuurlik die kennis om haar verhale teen die alreeds geromantiseerde agtergrond van die wet te laat afspeel.
Hoewel die gegewe op lighartige toon aangebied word, is die ondertoon van opregte belewing altyd daar. Amelia se soeke na ware liefde en beroepsvervulling is inderdaad nie ‘n grap nie, maar haar humoristiese kyk na die lewe sorg dat dit nooit ‘n gewroeg word nie.
Die taal is lig en modern (en deurspek met Engels, soos moderne Afrikaans wel is) en die verwysingsraamwerk is tekenend van die lewe van moderne (en bevoorregte) jongmense in die huidige Suid-Afrika.
Verskeie kleiner verhale speel binne die groter geheel af en gee dimensie aan die roman wat dit moontlik verby die chick-lit genre voer. Die newekarakters (veral Amelia se ma en haar vriendin, Selina) word dikwels ook as veelkantige persoonlikhede geteken.
Lam in wolfsklere is ‘n lekkerleesboek vir enigiemand wat vir ‘n rukkie van die harde werklikheid wil ontsnap, maar ook vir diegene wat ‘n kykie wil hê in die lewe van jong beroepsvroue in ons era.
