Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 44

Tussen middernag en dagbreek – Japie Bogaards

Japie Bogaards se debuutroman Tussen middernag en dagbreek  is veel meer as die roman oor dwelmverslawing waarvoor ek dit aanvanklik aangesien het.

Hoewel die bose kringloop van verslawing in die lewe van die immigranteseun Marco Verkerk met amper brutale eerlikheid uitgebeeld word, is dit die lot van die ander twee prominente karakters wat hierdie leser die diepste geraak het.

Sam het as die seun van ‘n plaasarbeider opgegroei en leer haat toe hy die vernedering en uiteindelike vernietiging van sy pa intiem beleef  het. Hy is onvermoeid op soek na die wraak wat, glo hy, vir hom verlossing sal bring.

Hottie word in die tronk deur Sam beskerm en na sy vrylating weer onkeerbaar in Sam se donker kring ingetrek. Ten spyte van sy voortdurende behoefte aan ‘n terugkeer na ‘n beter lewe, slaag hy nie daarin om uit die dodelike siklus van geweld en armoede te ontsnap nie.

Hierdie drie karakters plus verskeie ander, pyl in die verhaal onkeerbaar af op die tragiese nag waarin hulle lewenslyne op bloedige wyse verstrengel word. Elkeen van die karakters maak keuses eie aan sy persoonlikheid, vir elkeen is die prys uiteindelik ongelooflik hoog.

Ten spyte van die geweld en haat en bloedvergieting in Sam en Hottie se lewens, ten spyte van Marco se klaarblyklike onvermoë om sy verslawing te beveg, dwing elkeen van hierdie karakters die leser tot die besef dat niemand sommer vanself sleg is nie, dat daar altyd talle faktore in mense se lewens aan die werk is.

Tussen middernag en dagbreek is nie ‘n gemaklike verhaal nie. Dis ‘n ongemaklike verhaal uit ‘n ongemaklike deel van ons geskiedenis, ‘n verhaal wat jou na albei kante van die munt laat kyk, wat jou laat besef hoe ingewikkeld ons situasie eintlik is. En dat daar geen maklike antwoorde is nie.

Tussen middernag en dagbreek is nie ‘n boek om gou te vergeet nie.

Manchester – 22 Junie

Manchester is eintlik ‘n pragtige stad – as ‘n mens tyd sou gehad het.
Dit reën gereeld in Manchester. Soos op al die plekke waar ons was.
Wonderlik dat daar spesiale busse stadion toe loop – maar waarom steek die mense hulle aan die anderkant van ‘n yslike gebou weg?
Reën wat deur wind aangedryf word, maak nog natter as regaf reën.
Etihad Stadion is nogal groot en indrukwekkend. Al beïndruk sokker jou nie.
Wat in Sunderland die box office was, word hier iets anders genoem. (Ek het vergeet wat – maar ons het dit darem gekry.)
‘n Mens voel eers werklik veilig as jy daardie kaartjie in jou hand het.
Nee, ek weet nie wat ek met vier kitaar pics met Bruce-prentjies gaan maak nie. Dalk in my Bybel bêre?
En daar vergeet ek toe om die Springsteen onesie vir my (non-existent) kleinkinders te koop. (Om my kinders mee te treiter, natuurlik.). As jy nie weet wat ‘n onesie is nie, moenie alleen voel nie!
Toilet toe gaan by openbare plekke is nie vir sissies nie. (Vir spesiale tegnieke, kontak my reisgenoot.)
Dis salig, salig om in te stap en op jou bespreekte plekkie neer te sak.
En van bo af lyk dinge bedrieglik stigtelik en ordelik doer onder in die pit.
En jy sien nou eers presies hoe klein daardie afgebakende stukkie is.
En jy besef hoe gelukkig jy was om daar te beland (en te oorleef sonder dat Bruce met die waterbottel moes kom aandraf.)
En jy is dankbaar vir die wenk van ‘n internasionale fb-vriend wat ons daar gekry het. Plus ‘n goeie skoot doodgewone koppigheid.
Jy voel soos ‘n ou hand wanneer jy hier van bo af die voorbereidings op die verhoog volg – gisteraand het jou mond oopgehang. (Veral vir daai manne wat daai toulere in die dak in klim – pure sirkusartieste.)
Dit voel weer eens soos ‘n ekstra stukkie genade dat die reën wraggies vir die show ophou.
Weer eens begin die show net ‘n paar minute laat. En jy besef hoeveel dinge in plek moet val – dis nie net hy wat sy kitaar moet vat en uitkom nie.
Dit help nie veel as jy met jou maat probeer wed waarmee hy gaan begin en julle wed dieselfde nie.
En is toe albei darem gelukkig reg.
En nommer 2 is die eerste van vele verrassings in die program.
Toe maar, ek gaan nie elke liedjie hier bespreek nie. Dit sal ek jou spaar!

(Word vervolg)

Foto: Nadia de Kock