Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 41

Skuilnaam of skrywersnaam? En hoekom?

In ‘n baie interessante artikel in Die Burger word redes ondersoek waarom skrywers skuilname gebruik: 

Ek voeg graag ‘n paar gedagtes daarby:

Eerstens word die term skuilnaam nie meer so algemeen gebruik nie, bloot omdat min skrywers dit werklik meer geheim hou.  In ons oper samelewing waar intellektuele snobisme teenoor nie-literêre skryfwerk genadiglik stadig maar seker aan die afneem is, word skrywersname deesdae dikwels om meer praktiese redes gekies.

Die belangrikste rede is waarskynlik dié wat in die artikel genoem word, naamlik waar ‘n skrywer  in verskillende genres bedrywig is en dit vir lesers maklik wil maak om te onderskei. Ekself  skryf  liefdesromans onder my eie naam en romanses onder die skrywersnaam Marilé Cloete. ‘n Leser weet dus wat om te verwag wanneer hy ‘n spesifieke boek optel. Oorspronklik het ek albei name vir my tydskrifverhale gebruik, weens die rede wat ook in die artikel genoem word, naamlik dat té veel verhale onder dieselfde naam nie te naby aan mekaar in dieselfde tydskrif  kan verskyn nie. Mettertyd het dit ontwikkel na die gebruik van my eie naam vir redelik ernstige werk en die skrywersnaam vir ligter stories. Dit lei dus logies na die onderskeid wat ek nou tref tussen die liefdesroman en die romanse. (Sien  http://skrywerontwikkeling.wordpress.com/skrywerontwikkeling/meer-oor-die-verskille-tussen-die-liefdesroman-en-romanse/ vir ‘n bespreking van die verskille tussen hierdie genres.)

Ek het ook gevind dat verhaleredakteurs soms verkies dat ‘n storie wat uit ‘n manlike oogpunt geskryf is, onder ‘n manlike naam verskyn.Om dié rede het ek al as Koos van der Merwe in Huisgenoot verskyn. Aan die ander kant verkies uitgewers – of die skrywer self – dikwels dat ‘n manlike skrywer van romantiese fiksie ‘n vroulike skrywersnaam gebruik, aangesien vroue meestal (maar nie uitsluitlik nie) die lesers van romantiese lektuur is. Op die internet lees ‘n mens ook dat manlike skrywers van erotiese fiksie dikwels vroulike skrywersname gebruik, omdat die hoofsaaklik vroulike lesers daarvan  soms ‘n negatiewe konnotasie heg aan ‘n man wat in hierdie genre bedrywig is.

Wanneer die genres verder van mekaar verwyder is as by myself, word ‘n onderskeiding nog belangriker.  ‘n Voorbeeld is Estelle Ryan, die skrywer van  spanningsverhaal The Gauguin Connection. Sy is ook bekend as Linelle Venter, skrywer van Afrikaanse romanses in die Romanzareeks van LAPA Uitgewers.  Sy skei die twee genres weens die ooglopende verskille en lê klem daarop dat sy beslis nie skaam is vir die romanses wat sy skryf nie.

Skrywers van romantiese fiksie vind ook soms dat hul werklike name eenvoudig nie goed klink in dié verband nie. Jacoba Robertson het byvoorbeeld eenvoudig nie dieselfde trefkrag as Jackie Roberts nie. (Denkbeeldige voorbeeld.) Dieselfde geld vir skrywers met baie lang, lomp name en/of vanne. Wanneer vroulike skrywers in die huwelik tree en alreeds onder hul nooiensvan bekend is, behou hulle dit gewoonlik ook vir die toekoms, net soos wetenskaplike skrywers dit doen.

Die belangrike punt hier is dat geen romanseskrywer wat ek ken, ‘n skrywersnaam gebruik omdat sy werklik haar identiteit geheim wil hou nie. (Daar kan natuurlik uitsonderings wees waarvan ek nie bewus is nie.) Sosiale media bring natuurlik ook die skrywer en leser nader aan mekaar en maak die gedagte van ‘n skuilnaam nog meer onwaarskynlik. Wanneer dit wel gebruik word, is die lesers oor die algemeen daarvan bewus, asook van die rede daarvoor.

Dankie tog dat geen skrywer deesdae meer hoef weg te kruip nie! Indien daar nog so iemand is, kan hy/sy dit gerus oorweeg om na vore te kom en te deel in die openlikheid wat deesdae die norm is.

2012 in review

Hier is WordPress se jaarlikse opsomming van bedrywighede op die blog:

Here’s an excerpt:

4,329 films were submitted to the 2012 Cannes Film Festival. This blog had 16,000 views in 2012. If each view were a film, this blog would power 4 Film Festivals

Click here to see the complete report.

‘n Spesiale dankie aan die getroue ondersteuners wat in die verslag genoem word – Nadia de Kock, MaanKind, Julia Mukuddem, Dirkiedoep en Kristel Loots! Julle maak die bloggery die moeite werd!

Lekker gelees in 2012!

Lees bly steeds een van die heel grootste vreugdes in my lewe.

Onder andere ook omdat ek myself nou finaal oortuig het dis deel van my werk – dus hoef ek geen gewetenswroeging te hê oor die ure wat ek op my rug deurbring nie. 

En ja, ek lees net in een posisie: die lêposisie.

Ek weet nie waar dit vandaan kom nie. Kan glad nie onthou nie.

Maar ek voel eenvoudig ongemaklik as ek probeer sit terwyl ek lees.

Vanjaar het ek nog meer as tevore op Afrikaans gekonsentreer.

Die sakke vol lekker boeke wat in Afrikaans verskyn, is ‘n vreugde vir elkeen wat die taal liefhet.

My absolute gunstelinge vir 2012 – in geen volgorde nie – elkeen is uniek:

Sirkusboere – Sonja Loots. ‘n Boek wat my diep geraak het en boonop lekker lees. Groot figure in hul menslikheid en swakheid geskilder. 
Lig wankelend – Gerard Scholtz. ‘n Boek wat my hart gebreek het. In die mooiste Afrikaans. http://altacloete.wordpress.com/2012/07/08/lig-wankelend-gerard-scholtz/
Fado vir ‘n vreemdeling – Margaret Bakkes. Om op sewentig nog so te kan skryf … http://altacloete.wordpress.com/boeke-om-te-onthou/bakkes-margaret-fado-vir-n-vreemdeling/

In Engels het ek twee uiteenlopende skrywers ontdek wat my groot vreugde gee: Jojo Moyes en Jon Katz.

Moyes is ‘n liefdesverhaalskrywer; Katz skryf oor diere en veral oor sy honde, met klem op Rose, sy beroemde Border kollie. 

My gunstelinge van Moyes: You before me (seker die mees unieke liefdesverhaal wat ek nog gelees het), The girl you left behind en The horse dancer. 

Katz se werk is uiteenlopend van aard. Dancing Dogs bevat kortverhale wat minder vrolik is as wat die titel impliseer. ‘n Verskeidenheid karakters wat sukkel om kop bo water te hou in Amerika se ekonomiese ellende. Met altyd ‘n hond om dit beter te maak. Stories gewortel in die harde werklikheid, met ‘n goeie skoot romanse daarby. http://www.bedlamfarm.com/

Nuwe skrywer van die jaar: Estelle Ryan met die eerste Genevieve Lenard-boek, the Gauguin Connection.

Iemand om dop te hou!

Kyk by http://www.estelleryan.com/

My nuwejaarsvoorneme vir 2013: Om boek te hou van wat ek lees en oor ‘n jaar die volledige lysie hier te kan post.

Dagboek van ‘n depressievegter: As die Feestyd nie vir jou is nie

Ja, Kersfees het gekom en gegaan. Daar was presente, maar nie almal ewe geslaagd nie. Sommige alreeds vergete of gebreek of dadelik opgeëet (net om later spyt te wees), ander onmiddellik eenkant gesit om nie weer uit te haal nie. Hopelik is daar een of twee wat in die kol was en vir altyd gekoester gaan word.

Die familiekuier het dalk goed begin, maar nou is die samesyn nie meer deurgaans so vreeslik innig nie. Ouma praat steeds aanhoudend oor dieselfde goed, die tieners vry in die duine, die kleuters mors die hele wêreld vol sand en die ma in die huis werk harder as ooit. En natuurlik voel sy niemand sien dit raak nie. (Heel moontlik is sy reg.)

Ons is klaar Kersliedere gesing en Liefde en Vrede kom nie meer heeltemal so maklik nie. Want ons beleef ‘n hittegolf en die blote gedagte aan die elektrisiteitsrekening is genoeg om ‘n mens te laat onthou van al die kos en uiteet en uitstappies en petrolgeld wat ook in Januarie hulle tol gaan eis. Hopelik net Januarie, en nie die res van die jaar nie.

Ag, en die etery! Net die paar begenadigdes wat vanself maer is en altyd maer sal bly, is nog steeds maer (en heimlik lekker vermakerig daaroor). Die res van ons is ‘n ietwat opgeblase, ons voel dik, ons wonder hoekom ons dit elke liewe jaar weer doen, ons drink Enos en suig Rennies en besluit elke aand om die volgende oggend te gaan stap.

Vir die depressievegters onder ons is dit dikwels die heel moeilikste deel van die jaar. Want ons wéét niks is ooit volmaak nie -  maar ons wil dit so graag so hê. Ons weet ons moenie die onmoontlike verwag nie, maar ons doen dit elke jaar weer. Ons weet ons kan self besluit hoeveel ons eet en of ons gaan stap, maar ons faal elke jaar weer. En natuurlik dis die koerante entoesiasties elke feestragedie vir ons op en tel met wrede akkuraatheid die lyke op ons paaie. En soms is daardie lyke nie almal onbekendes nie.

Ek hoop nie almal wat hier lees, is alreeds hul polse (spreekwoordelik!) aan die afknaag nie! Nee, want die goeie en die mooie is ook nog met ons. Familiebande bly familiebande, al skaaf die juk ‘n bietjie. Uitstappies bly kosbare herinneringe, al is petrol duur. Son en see bly lekker, al is die verkeer hoe druk. Kersfees bly ‘n tyd van hoop en verwagting, al is dit net in die kleintjies se oë en nie meer in joune nie.

Ek hoop jy kan êrens in die malligheid ‘n oomblik stil word. Ek kon dit laatnag op ‘n verlate Weskusstrand doen. Ek hoop jy voel êrens vir ‘n oomblik jy is op die dak van die wêreld. Ek kon dit gisteraand op ‘n granietrots by die Taalmonument doen, met die volmaan op my rug en my manne rondom my.

Ek hoop jy kon iets eet wat jy as spesiaal sal onthou. Vir my was dit Sutherland Hotel se boontjiebredie op ‘n familietroue.

Ek hoop jy kon die liefde in aksie sien. Ek kon dit in die oë van twee bruide sien.

Ek hoop daar was oomblikke toe jou hart so vol was, hy wou trane by jou oë uitstoot. Ek beleef dit elke keer as ek besef my oorsese kind is nog steeds die liewe ou kind wat hy altyd was.

Ek hoop daar was geleenthede om te lag tot die trane loop. Vir my was dit toe ek die oggend na Ouboet se aankoms uit die dorp kom en die dubbelbed op sy kop vind, met die twee boetas in die downward facing dog posisie in die oop ruimte. (Handeviervoet, met bene en arms reguit – glad nie gemaklik vir ‘n beginner nie!)

Ek hoop jy kon iets doen wat jy eintlik op jou ouderdom nie meer moet doen nie. Ek kon in die halfdonker (kerm-kerm) teen ‘n rots uit klouter en bo-op ‘n (mislukte) tree posisie inneem met die maan op my rug, kiddies met laserstrale aan my voete en die Kaap se liggies in die verte.

Ek hoop iets gebeur iewers om jou aan die basiese goedheid van die mens te laat glo. Vir my was dit vanoggend my kind wat met die hond terugkom uit die parkie, saam met ‘n bedelaar vir wie hy tuisgemaakte gemmerbier en brood gee en gedagtes wissel oor die toestand in ons land.

En as jy niks van hierdie dinge het nie, stel ek voor jy begin onmiddellik soek.

Want êrens moet daar iets moois wees.

En as jy regtig niks kan kry nie – WEES dan self daardie iets moois.

Gee iemand ‘n drukkie. Glimlag net as jy nie ‘n drukkiemens is nie.

Bak iets en gee dit weg. (Nee, ek is heeltemal te lui vir bak!)

Sit ‘n vrolike prentjie i.p.v. ‘n donderwolk op facebook.

Vertel ‘n grap, lees ‘n boek, soen ‘n baba, stap om die blok.

Streel ‘n kat, sien ‘n sonsopkoms, eet ‘n roomys, SMS iemand.

En wees dankbaar vir wat jy ookal het. Want iewers is altyd iemand wat nog minder as jy het.

Kersverhaal deur ‘n meester

Wanneer gee kom uit gebrek en nie uit Mammon se oorvloed deur Abraham H. de Vries het in Die Burger verskyn:

Amice,

Ons het saamgestem: soos die kasregisters nou rinkel, gedenk Kersfees elke jaar meer en meer die geboorte van Mammon. Die handelaars is teruggenooi in die Tempel.

Kersfees het die jaargety geword van goeterse, soos jou ouma altyd als genoem het waarvoor sy nie gou genoeg die regte woord kon kry nie.

Speelgoed, eetgoed, lapgoed, soetgoed, drinkgoed, leesgoed.

Blinkgoed en raasgoed. Weggeegoed en weggooigoed. Moeë wense, verslete taal.

Ons beste bedoelings het ’n afdraaipad gevat en in ’n droë leegte beland; tussen die duurste goeterse het twee oortjies iewers weggeraak waarna ons soek soos kinders soek as die aand toesak oor nog ’n Kersdag en begeertes waardeloos rondlê tussen stukke blink papier.

Insigte lê soms toegedraai in byna vergete ondervindings.

Op pad terug huis toe onthou ek: by alles wat ek al vir jou vertel het van die Kersfeeste van my jeug in die Klein-Karoo is daar iets wat ek nié vertel het nie.

Ek bely sonder skaamte my waardering vir, selfs sentimentaliteit oor die plaaswerkers van Winkelplaas en Buffelsdrift se Kerssang by pitlamplig op Oukersaande, die klein groe- pie met hul vrouens en kinders en vriende wat na middernag van plaashuis tot plaashuis Kersliedere gesing het. Natuurlik het ons almal mekaar geken.

Natuurlik kan jy dit ook maar die sang noem van werkers by die heersers in ’n laat feodale tyd.

In my geheue was hulle veel meer. Die Winkelplaas van Kersoggende was nie dieselfde as die Winkelplaas van voor Kersfees nie.

Soos elke jaar se somerwind het iewers vandaan opnuut eerbied en geborgenheid deur alles gewaai.

Daardie eerste Kersaand ná die Groot Veranderings het ons nie geweet of die tradisie voortgesit sou word nie.

Ons mag nie toelaat dat in ons nostalgie en plaasromantiek die misgekykte pyn van ander laat blý swyg nie. Ons was bedag op wat stilte sou kon vertel.

Gelukkig maar dat ons op Montagu by ’n Saterdagbasaar ekstra koek en koeldrank en droëvrugte gekoop het.

Ons het Oukersnag al weggedommel toe ek wakker word. Soos die windgedruis van die doringbome soms die stilte inneem in al die vertrekke van Volmoed met sy opgekleide mure het die bekende woorde van “Stille nag, heilige nag”, sag gesing, byna gefluister die hele ouhuis ingeneem.

Ons het nie die lig aangeskakel nie, net opgestaan, die voordeur gaan oopmaak en geluister. Nie net ons nie, ook agter ons die Van der Vyver en De Vries voorgeslagte in ovaal rame teen die mure, die seuntjie op die tekening wat deur die engel weggehou word van die afgrond af (Be ye holy for I am holy) en almal op die Breë en die Smalle Weg.

Buite op die groot stil werf onder die hoë somersterre, verlate in ’n eindelose ruimte, Ouma Lena en haar familie uit die vroeëre Van der Vyver-plaasopstal, tant Hester en haar man, Louis uit die tweevertrek- modderhuisie oorkant die begraafplaas, kinders uit die Kaap, ’n paar vriende – ’n klein groepie wat by die lig van ’n pitlamp teen die groot stilte in, vir die nag vertel het: Die Heiland is gebore in stille Betlehem en Kom herwaarts getroues.

Saam met hulle, byna hoorbaar, byna sigbaar in die yl maanlig, was diegene voor hulle: Dawid Windvogel, Maria en Anna Breda, Bellie Zelungu, Katrien en Julie Appels, Flora en Mannetjies. Nou was die groepie klein. My vrou het by hulle gaan staan, saam gesing.

Skuins agter agter Ouma Lena, wie se dogter haar kom haal het Kraaifontein toe omdat sy so van haar pensioentjie besteel word deur die jong spul werkloses, het die dief gestaan, almal het geweet wie dit is, sy was ook nie meer so jonk nie. (’n Paar maande later is Ouma Lena by haar dogter op Kraaifontein oorlede.)

Maar nou, amice, dit wat ek nie vertel het nie. By die groepie daardie Oukersnag het iemand ontbreek. Oupie was nie daar nie.

Oupie was sy noemnaam by almal op Winkelplaas, nie net by Boet Muller waar hy gehelp koeie melk het en klawer sny en groente plant nie.

Oupie met die breë sweetband om sy hoed waaragter hy die dag se melkkaartjie ingesteek het; Oupie wat somers en winters altyd netjies was in sy gehawende baadjie en sy broek met die baie lappe en die uitgerafelde some.

Oupie wat lank gedink het as jy vir hom vra waar in die wêreld hy gebore is. Dan het hy met sy hand na die Kleinswartberg toe gewys en gesê: “Doer agter daai berg is die wêreld so plat soos jou hand. Hou plat jou hand, vir wie maak jy vuis?

Winters is dit daar so koud dat net die diere se neuse uitsteek bokant die sneeu.

Dan soek jy soggens na die wit wolkies dat jy kan sien waar het die skape onder die sneeu oornag. Daar het ek groot gekom word. En toe kom ek hiernatoe.”

Kersoggend vroeg het Oupie met sy klaende kruiwa en sy blink melkemmers in die pad afgekom. Hanna het die ontbyttafel onder die doringbome gedek.

Hier en daar het geel poeierkwassies uit die boom op die tafel geval. Die geel Kersvlokkies van die Klein-Karoo.

Ek het die paar velskoene wat ek by Johan Olde Oldhoff van die Tarzan-skoenfabriek gekry het gaan haal en gewag dat Oupie moes terugkom van die melkkraal af.

Dis toe wat gebeur het wat ek nog nie tevore vertel het nie.

Oupie was vol kopskud en lyfswaai oor die nuwe velskoene – blydskap wat nie beweeg nie is mos g’n blydskap nie – want het hy gesê, hy het nog net een ander paar ooit in sy lewe gehad, die paar waarmee hy deske jare van anderkant die berg af gekom het. Velskoene is oor die berg se maniere.

Hier dra almal mos skoene.

Toe sit hy die skoendoos voor hom neer, kyk my reguit in die oë, vat my aan die arms en beloof: “Ek sal vir jou bid.”

Eintlik maar van verleentheid het ek hom bedank en weer ’n geseënde Kersfees toegewens. Oupie het voor die son onder was kom berig. Hy het net kom sê, hy het gemaak soos hy beloof het.

Dié nag kon ek nie slaap nie.

As ek weggedut het, het die plaasmense vir my iets probeer sê, die klein groepie van die nag op die werf en ook dié voor hulle. Hulle wou iets vir my sê maar ek kon dit nie hoor nie.

Net Oupie, ek kon net Oupie hoor.

Toe ek voordag wakker word, het ek gelê en wonder: is dit nie ons taalgoeterse, ons oorvloed woorde wat ons doof maak nie?

Want nie uit oorvloed nie maar uit gebrek het hy gegee.

Oupie se gebed was al wat hy gehad het.

http://www.beeld.com/Boeke/OnlangsVerskyn/Wanneer-gee-kom-uit-gebrek-en-nie-uit-Mammon-se-oorvloed-20121223

My briefie vir Vader Krismis – 2012

Liewe Vader Krismis

Ek is bitter jammer my versoekie kom so laat.

Ek hoop nie dit skep vir jou groot logistieke probleme nie.

Ek was so besig om die naderende Feestyd te probeer ignoreer, dat ek nie eerder daarby uitgekom het nie.

Op my lysie is net ‘n paar dingetjies.

Jy behoort geen moeite te ondervind om dit op die laaste nippertjie vir my bymekaar te skraap nie.

Tevredenheid met wat ek het en is.
Verdraagsaamheid teenoor diegene wat anders as ek is.
Geduld met diegene wat stadiger as ek is. (nudge nudge wink wink).
Energie om te doen wat ek moet doen.
Die wysheid om af te skaal wanneer die energie ontbreek.
Die vermoë om my geliefdes te aanvaar presies soos hulle is.
‘n Groot sak vol optimisme. Verbete optimisme, teen die realiteit in, as dit nodig is.
‘n Blywende geloof in die liefde in al sy vorme.
Die gawe om nooit op te hou lag (en nonsens praat) nie.
En les bes: Die vermoë om op te hou eet solank dit nog lekker is.
Daarby dankbaarheid omdat ek in die posisie is om Nommer 10 nodig te hê.

Terwyl jy nou besig is, sal ek dit waardeer as jy sommer hierdie paar dingetjies vir almal wat hier lees ook sal aflaai!

Optimistiese liefde

Alta

NS. Baie dankie aan die onbekende skepper van die prentjie!

Volg die instruksies!

 

Wenke vir vryers! :)

VAN ‘N KWAAI PA AAN DIE JONG MANNE WAT BY SY DOGTER KOM KUIER RSG – MEI 2005:

Ek is nie seker of ek dalk al in die jaar toet hierdie enetjie geplaas het nie.

Maar hier is hy weer.

Want ons kan altyd doen met ‘n glimlag. 

Moenie toet voor die deur nie.  Jy sal nie my dogter kom oplaai nie.


 Kyk my dogter in die oë – op geen ander plek nie!


 As jou broek lyk of hy los hang, sal ek hom met ‘n paar spykers vir jou vassit.


 Ek lyk nie gemeen nie – ek ís gemeen.


 Ek is nie lus vir praatjies maak oor die weer of rugby nie.  Ek wil net een ding weet, en dis wanneer jy my dogter terugbring.  En ek ken net een woord – VROEG.


 Moenie tyd mors met rondry nie.  Maak jou handig – was die kar.


 As jy my dogter laat huil, sal ék jóú laat huil.


 Jy vat nie my dogter na enige fliek met ‘n ouderdomsbeperking nie.  Walt Disney is ‘n goeie keuse, maar ‘n besoek aan haar ouma is nog beter.


 Moenie vir my lieg nie – ek gaan vir jou uitvang!


 Moenie jou laat flous deur die feit dat ek ouderling is nie – ek doen dit net om my vrou tevrede te hou.

Toemaar, onder al die dreigemente het ek  eintlik ‘n goeie hart!

(My eie toevoeging!)

 

Dis Wêreld Diabetesdag!

‘n Paar belangrike feite:

1.  Wat is diabetes?

Jy ontwikkel suikersiekte wanneer jou liggaam nie genoeg insulien voortbring nie.  Sonder insulien kan jou liggaam nie die energie benut wat vanweë voedselinname beskikbaar is nie.

2.  Het jy las daarvan?

Alhoewel daar baie voor die hand liggende simptome mag wees, is oormatige dors, moegheid, herhaalde urinering en onverklaarbare gewigsverlies die algemeenste tekens.

3.  Is dit ernstig?

Ja.  Suikersiekte is ‘n lewenslange toestand.  Sonder behoorlike beheer kan dit tot hart- en niersiekte, blindheid en die afsetting van ledemate lei.

4.  Is daar kanse op genesing?

Nee.  Maar daar is voldoende behandeling, en as jy weet hoe om goed na jouself om te sien, gegrond op mediese advies, kan jy ‘n aktiewe en gesonde lewe lei.

5.  Wie loop hierdie risiko?

Enigeen op enige ouderdom en op enige plek kan suikersiekte kry.  As ‘n mens oorgewig is en ‘n familiegeskiedenis van suikersiekte het, dan is die risiko hoër.

Besoek jou plaaslike apteek, dokter of kliniek vir ‘n bloed- of urinetoets!

Lees meer by http://home.intekom.com/buildlink/ips/sada/

My briefie vir Kersvader