Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 2

Storieboekliefde hfst. 8 (vervolg 2) – Malene Breytenbach

Toe Cecilia die volgende dag haar ma by die hospitaal wil gaan haal, hoor sy dat die egskeidingsprokureur haar reeds gehaal en huis toe geneem het. Sowaar, haar ma mors nie tyd om die wiele aan die rol te kry nie.

            Sy is hard besig met Magdaleen Walters se manuskrip, toe Stefan skielik by haar kantoor inloop. Haar simpele hart bokspring behoorlik. Kyk net hoe mooi lyk die man in ‘n pak klere. Professioneel, maar o so sexy.

            Hy loop om haar lessenaar, lig haar uit die stoel en soen haar dat sy omtrent duisel.

            “Stefan, nie hier nie,” protesteer sy, uitasem, en druk hom weg.

            Hy lag en los haar. “Ek het heelpad hierheen gedink hoe ek jou wil soen.”

            Hy loop weer om die lessenaar. “Ek gaan nou vir Dennis de Wit sien. Hy wil glo met my praat. Het jy lus om vanaand te gaan uiteet?”

Storieboekliefde hfst. 8 (vervolg) – Malene Breytenbach

‘n Uur later bel sy vir Stefan. Sy sekretaresse, Tina Struwig, antwoord. “Advokaat Van Huyssteen se kamers.”

            “Goeiemôre, Mevrou, dis Cecilia Schoeman van Kanniedood-Uitgewers hier. Kan ek asseblief met advokaat Van Huyssteen praat? Dis redelik dringend.”

            “Môre, Juffrou. Ongelukkig het advokaat Van Huyssteen vanoggend ‘n saak in die hof. Kan ek vir hom ‘n boodskap gee?”

            Ag tog. Cecilia sug amper hard. “Ja, asseblief. Vra hom om my te kontak. Dankie, Mevrou.”

            “Ek maak so. Mooi dag vir jou, juffrou Schoeman.”

–0–

            Sy hoor die hele dag nie van Stefan nie. Laatmiddag, ná werk, gaan besoek sy haar ma in die hospitaal.

            Sy is verbaas om te sien haar ma sit regop teen die kussings, haar gesig gegrimeer en haar hare uitgeborsel. Sy lyk glad nie so siek en platgetrap soos voorheen nie.

            “Ek is bly Moeder lyk so goed,” sê sy. “Gaan dit beter?”

            Haar ma se glimlag lyk sowaar ingenome. “Heelwat beter, dankie. Ek kan môre ontslaan word, dink ek. Weet jy wie het my kom sien? My egskeidingsprokureur, Daan de Wet.”

            Cecilia kyk agterdogtig na haar blosende ma. “Hoe het hy geweet Moeder is hier?”

            Haar ma giggel. “Ek het hom gebel en hom die hele onverkwiklike storie vertel, van John die parasiet en sy skelmpie, en alles. Hy gaan my help om daai man kaal uit te trek.”

            Cecilia blaas haar asem hard uit. “Liewe hemel, Moeder. Dis vinnig. Ek dink jy het jou oog op die prokureur.”

            Haar ma lyk skielik sedig. “My liewe kind, ek het kundige hulp nodig, en hy is net die man om my deur hierdie drif te dra. Hy’s die beste egskeidingsprokureur waarvan ek weet. Hy wen altyd en hy gaan my redding wees.”

            Wat sal Stefan hiervan dink? Sy kry by voorbaat skaam vir die drama wat kom, en haar ma se manewales.

            “Waar is die liewe Stefan dan vandag?” vra haar ma. “Julle is nog bymekaar, nè?”

            “Ja, so soort van. Hy is vandag besig met ‘n hofsaak.”

            “Ek het jou altyd teen te vroeg trou gewaarsku, maar jy is al jarelank ‘n enkeling.  Stefan is ‘n vangs. Aantreklik, slim, professioneel. Julle is darem nie meer kinders nie. Advokate kan goed geld maak. Moenie dat hy weer deur jou vingers glip nie. Ek het eenkeer ook met ‘n advokaat uitgegaan.” Sy word dromerig. “Hy was so … ” Sy frons. “Ag, maar hy was nie so aantreklik soos jou Stefan nie, en dit het nie uitgewerk nie. ‘n Ander man het ook in my belanggestel, en toe vat ek hom. Hy was mooier en meer sexy. Dit was dalk ‘n fout om hom te verkies bo die advokaat.” Haar ma lyk verleë; hopelik besef sy darem hoe ongelooflik oppervlakkig sy klink.

 Cecilia kners omtrent op haar tande. “Moenie praat van mý Stefan nie, Moeder. Ek is nie van plan om te trou nie.”

            “Ek vermoed jy kyk na my ongelukkige huwelike en dit maak jou bang vir commitment. As die man vir wie ek werklik die liefste was, jou pa wat in die Grensoorlog dood is, nog gelewe het, sou dit nie vir my nodig gewees het om geluk by ander mans te soek nie. As jy regtig vir iemand lief is, moet jy hom teen jou hart vasdruk en hom nie laat gaan nie.”

            Dis die eerste keer dat haar ma so met haar praat. Gee sy nou goeie raad? Cecilia voel skielik verward.

            Verloor sy Stefan weer, sal sy ewig spyt wees?

–0–

Stefan bel haar eers daardie aand. “Hallo, Cielie, ek hoor jy soek my? Jammer ek was baie besig met ‘n hofsaak vandag.”

            “Hallo, Stefan. Ek het nuus, maar ek is nie seker of dit goed of sleg is nie.”

            “Vertel.”

            “Jou stiefpa het vanoggend by my kantoor ingestorm en gesê ons werk te stadig aan jou manuskrip en ek moet dit vir Dennis de Wit gee. Hy sal sorg dat hulle dit binnekort as ‘n roman kan uitgee.”

            Daar is eers ‘n stilte. “Genade, ek kan dit omtrent nie glo nie. Jy en Marlise én Dennis de Wit het dan beweer dis nie goed genoeg nie en toe begin ons daaraan tweak, en ons verkort dit en als. Waarom is daar skielik so ‘n ommekeer?”

            “Ek het nie van mening verander nie, Stefan. Dis meneer Barnard se besluit, omdat ‘n ander skrywer versuim om haar manuskrip betyds te lewer, wil hy nou joune by die publikasieprogram indruk.”

            “Jy dink dis swak al het ek dit met my lewensbloed geskryf, Cielie. Ek het my hart daarin uitgestort. Dis nou baie jammer dat ek en jy nie meer sal saamwerk nie.”

“Ek is ook jammer,” erken sy saggies.

“Moenie dink ek gaan nou uit jou lewe verdwyn nie. Ek het jou weer gevind en nou raak jy nie weer van my ontslae nie.”

            Sy wil, om veiligheidshalwe, van hom ontslae raak. Maar sy wil ook nie. Hy het weer onder haar vel begin inkruip, op pad na haar hart.

            Sy kan nie meer aan die lewe dink sonder hom daarin nie. Moet sy haar ma se raad volg?

            “Ek het nie gesê ek wil nou van jou ontslae raak nie, Stefan …”

            “En jy sal ook nie. Kan ek vanaand oorkom? Moet ons vir jou ma gaan kuier? Hoe gaan dit met haar?”

            Cecilia blaas eers haar asem uit. “Jy moet haar sien. Sy sit regop soos ‘n meerkat en lyk weer vol lewe en planne. Sy het daai egskeidingsprokureur gebel en hom alles vertel. Hy het haar onmiddellik besoek en die twee is aan die kommunikeer, of aan die konkel. Hy weet nie in hoeveel gevaar hy is nie. Ek kan sommer sien sy beskou hom as haar volgende vangs. Daar is geen salf aan my ma te smeer nie. Sy maak my so skaam …”

            Stefan lag. “Nee wat, moenie skaam wees nie. Jou ma is ‘n force of nature. Sy laat my dink aan ‘n bidsprinkaan wat ‘n man vang en nadat hulle gepaar het vreet sy hom op en dan vang sy weer een …”

            “Stefan! Dis ‘n lelike vergelyking.” Al stem sy saam, moet sy darem haar ma verdedig.

            “Sorry. Die ding is, sy’s ‘n mooi vrou. Mans gaan haar onweerstaanbaar vind. Jy is net so mooi soos sy, Cielie, daarom vind ek jou onweerstaanbaar. Moet ek vanaand kom kuier?”

            Sy is erg in die versoeking, maar sy hou haar steeks. “Nee, Stefan. Nie vanaand nie. Ek het te veel werk. Miskien later in die week.”

            “Ag, goed dan.” Hy klink so afgehaal dat sy spyt kry.

Storieboekliefde hfst. 8, toneel 1 – Malene Breytenbach

Cecilia het pas voor haar rekenaar gaan sit met haar eerste koppie bitter swart sterk koffie in haar hande, toe haar baas inloop. Sy gesigsuitdrukking voorspel niks goeds nie.

            “Môre, juffrou Schoeman, hoe gaan dit met jou ma?” Sy stem is amper bars en sy staal haarself.

            “Sy herstel, dankie, meneer Barnard.”

            Sy sit liewer die beker neer, voordat sy dalk koffie op haar skoon klere of lessenaar stort. Moet sy opstaan, of bly sit? Sy staan op, sodat sy nie lyk asof sy maklik geïntimideer kan word nie. Kyk hom waterpas is die oë. “En hoe gaan dit met Meneer?”

            ‘n Frons trek sy twee welige wenkbroue teen mekaar. “Problematies. Een van ons staatmakerskrywers, tot dusver, Janine Jarvis, wat al verlede week haar jongste roman moes gelewer het, het ons lelik in die steek gelaat. Sy het huislike probleme en skat sy gaan eers oor twee maande of so haar manuskrip voltooi. Haar boek is natuurlik reeds in die program geskeduleer, maar nou is daar ‘n gat. Ek moet nou boeke rondskuif en planne beraam.”

            “Dis ‘n skok …”

            “‘n Amperse gatslag, noem ek dit. Dennis het egter ‘n oplossing voorgestel en ek gaan akkoord. Stefan se boek moet behoorlik geredigeer word en nie verkort word nie, en ons publiseer dit in Jarvis se boek se plek.”

            Cecilia word lam van skok. “Meneer, die boek is nie op standaard vir ‘n roman nie. Ons sou dit mos na ‘n liefdesverhaal omskakel, die korter soort, en ons is hard besig om dit te doen.”

            Hy gluur haar sowaar aan.

            “Julle poer-poer en kry nie klaar nie. Dennis sê julle kon al klaar gewees het met die redigering. Wat is die oponthoud? Gee die manuskrip vir Dennis, dat hy dit publikasiegereed maak.”

            Cecilia kan skree van ergernis en frustrasie. Die vervlakste Dennis moet haar ook altyd ondergrawe. “Ek stem nie saam nie …” begin sy heftig.

            Ben Barnard maak haar met ‘n handgebaar stil. “Jy het ‘n aantal liefdesverhale om mee te werk. Daardie mense lewer mos betyds. Laat mens nie in die steek nie. Wat het jy om aan te werk?”

            “Magdaleen Walters se romantiese fantasieverhaal, ook ‘n verhaal van Susan Olivier, en een van Marilé Cloete.”

            “Daar het jy dit. Dis mos genoeg om jou besig te hou. Gee asseblief dadelik Stefan se manuskrip vir Dennis.”

            “Stefan gaan nie daarvan hou nie,” protesteer sy.

            Ben Barnard staan met een vuis op ‘n heup. “Stefan kan bly wees ons gee sy boek uit. Jy het self gesê dis nie op standaard nie. As Dennis daarmee klaar is, sal dit aanvaarbaar wees. Hy is baie bekwaam.”

            Ben Barnard draai om en loop uit. Cecilia staan hom verdwaas en agternakyk. Naderhand sak sy terug in haar stoel en sit met haar gesig in haar hande.

            “Haai, wat gaan nou aan?” hoor sy Marlise se benoude stem, en sy kyk op.

            Marlise staan daar met pieringoë en hande teen mekaar asof sy bid.

            Cecilia kreun hard. “Jy sal nie glo wat het nou gebeur nie.” Sy vertel haar. “Nadat ons al heelwat werk ingesit het.”

            “O magistraat. Dit klink mos asof Dennis konkel. Stefan die hunk to die for gaan glad nie bly wees nie. Of … dalk gaan hy …”

            “Ek sal hom moet inlig.”

            Sy voel nogal skuldig omdat sy en Stefan glad nie so hard aan die manuskrip gewerk het soos hulle moes nie. Nee, hulle het eerder hard gewerk aan hulle verhouding. Die heerlike piekniek het ook net op een ding uitgeloop. Hy het haar so betower en sy het so na hom gesmag, dat sy wragtig weer met hom liefde gemaak het. Sommer daar op die grond. Alles was gister so romanties. Dit raak al moeiliker om reguit te dink. Om verstandig te probeer wees.

            As sy dink aan wat hy alles gedoen het, met soveel passie, begin haar lyf van voor af gloei.

            As sy nie saam met hom aan die manuskrip werk nie, watter verskoning sal daar wees om hom soveel te sien?

            Marlise plof neer op die stoel oorkant haar. “Jy’s so bleek soos iemand wat ‘n spook gesien het.”

            “Dit voel sowaar asof ek ‘n spook gesien het.” Haar verlede, en die man uit haar verlede, spook mos nou onophoudelik by haar.

            “Dan werk ons maar weer aan die lekker boeke, Cielie?”

            Dis hoe Marlise die liefdesverhale beskryf, wat sy so geniet. Cecilia vat ‘n sluk van haar koffie, wat koud geword het. Sy sit dit vies neer. “Ja, en daar is genoeg van hulle om ons besig te hou. As daardie boek van Stefan van Huyssteen gepubliseer word, gaan daar resensies wees, en dalk is dit nie gunstig nie. Meneer Barnard is nou besig om homself in die voet te skiet en Kanniedood-Uitgewers ‘n onguns te bewys.”

            Sy kom agter iemand staan in die deur. Dit is Dennis, met ‘n smalende gesig. “In die voet skiet, nè? As ek die boek regruk, is dit steeds nie op standaard nie, is wat jy te kenne gee.”

            Hitte van ergernis en verleentheid slaan by haar hals op tot in haar gesig. “Dis nie wat ek te kenne gee nie, maar trek die skoen aan as jy dink dit pas.”

            Hy kom nader, sy oë geskreef. “Ons kan nie bekostig om flops te maak nie. Boeke uitgee is ‘n duur besigheid en sover ek weet is ons winste nie die afgelope ruk so hoog nie. Die boekbedryf sukkel maar deesdae. Waar is daai manuskrip? Ek wil dadelik daaraan begin werk.”

            Cecilia is verplig om die oorpronklike manuskrip aan hom te oorhandig. Sy gaan hom vervlaks nie die digitale weergawe gee, waaraan Stefan al veranderinge aangebring het nie.

            “Is ons uitgewery in finansiële moeilikheid?” vra Marlise reguit.

            Hy frons vir haar. “Wel, ons stort nog nie in duie nie, maar ons moet katvoet wees, anders is dit al die pad afdraand, soos ander uitgewerye die afgelope paar jaar ondervind het.”

            Met die manuskrip in sy arms loop hy uit. Marlise kyk bekommerd na Cecilia. “Dink jy hy’t geskimp dat Kanniedood wel kan doodgaan?”

            Cecilia skud haar kop. “Nee, ek glo nie ons is naby doodgaan nie. Kyk hoe goed doen ons liefdesverhale, byvoorbeeld. Moenie stres nie. Hy’s maar net venynig.”

            Marlise snork. “Ek het nog nooit van daai man gehou nie.”

            Cecilia hou ook nie van Dennis nie, maar sy sê dit nie hardop nie.

Storieboekliefde hfst. 7, toneel 5 – Madelie Human

By die hospitaal is haar ma heelwat rustiger, maar steeds huilerig. “Wat gaan ek maak? Die mans soek almal deesdae jonger vroue. Die bleddie John het glo lankal die jong dingetjie op sleeptou gehad en nou is sy swanger. Bid jou aan, nou moet hy op sy oudag weer kind grootmaak en ek bly soos my vinger alleen agter. Waar kry ek weer iemand?”

           Cecilia rol haar oë ongemerk vir Stefan wat ‘n grinnik agter sy hand probeer verberg. Genade, die vrou is kant en klaar weer op soek na man nommer vyf! “Ontspan nou, Ma. Jy het nie ‘n man nodig om gelukkig te wees nie. Kyk wat het dit jou in die sak gebring. Ons het die geld wat jy uit jou vorige egskeidings gekry het, goed belê. Jy kan heeltemal selfversorgend wees, jy hoef nie weer te trou nie.” Cecilia help haar ma om aangetrek te kom terwyl Stefan in die gang wag. Sy wil nie eens daaraan dink dat sy weereens haar ma sal moet help trek nie. Waarheen tog nou weer? Sy was so gerieflik daar in John se deftige huis in die voorstad teen die berg.

            “Ek kan vir Tannie ‘n goeie egskeidingsprokureur aanbeveel,” laat Stefan behulpsaam van hom hoor toe hulle haar by die huis aflaai ná die formaliteite van haar ontslag by die hospitaal afgehandel is.

            “Dankie, maar ek is nog in kontak met die een wat my vorige egskeidingsaak hanteer het. H’mm, ek wonder of hy en sy vrou nog …”

Storieboekliefde hfst. 7, toneel 1-4 – Madelie Human

Vervaard spring Cecilia op. “Dis my ma. Sy het vermoedelik ‘n hartaanval gehad. Ek moet Panorama Kliniek toe.”

            Halfpad met die trap af voordeur toe keer Stefan haar voor. “Cielie, jy het nie warm genoeg klere aan nie. Dis die middel van die nag. Kom, dan gaan trek jy iets warmer aan.” Hy lei haar terug kamer toe en wag terwyl sy jeans en ‘n trui aanglip. Sy gryp haar baadjie en handsak van die stoel af op pad terug voordeur toe.

            “Ek sal self daar kom, dis nie jou probleem nie,” protesteer sy nog.

            Stefan maak of hy dit nie hoor nie, boender haar in sy voertuig in en gordel haar vas. “Jy is in geen toestand om te bestuur nie, ek sal jou neem,” en sonder ‘n woord verder jaag hy soos wafferse renjaer tot by die hospitaal. Gelukkig is die laatnagverkeer redelik yl gesaai.

            Alles is vir Cecilia heel onwerklik. Hoekom moes dit juis nou gebeur? John het vir haar ma die mooi baadjie gekoop en die romanse het volgens haar weer van voor af geblom. Sy was so hoopvol dat haar ma se lewe uiteindelik rustiger sou wees en nou lol haar gesondheid.

            Cecilia sug en brom onderlangs. “Ai, Moeder …” Gelukkig is sy en haar ma op goeie voet uit mekaar toe sy haar gaan sien het. Sy weet haar ma is ‘n drama queen wat geneig is om soms depressief te raak en simpel dinge aan te vang as daar geen man in haar lewe is nie, maar sy het nog nooit enige hartprobleme gehad nie. “Ai tog, Moedertjie …” prewel sy weer.

            By die hospitaal gryp Stefan haar hand en trek haar op ‘n drafstap saam die gebou in. Die vaak ontvangsklerk gaap lang gape terwyl hy die besonderhede irriterend stadig op sy rekenaar intik en gee uiteindelik vir hulle die saal se nommer waar haar ma haar bevind.

            Die suster aan diens is heelwat flinker en stap saam na waar die klein figuurtjie onder wit beddegoed lê met bliepende masjiene al om die bed. “Jou ma slaap nou, maar ons wag nog vir die kardioloog. Hy is besig met ‘n noodgeval. Sy moet net rus, maar julle kan by haar sit.”

            Stefan bring vir haar ‘n stoel sodat sy naby haar ma kan wees en gaan sit self in ‘n leunstoel daar naby.

            Cecilia tel haar ma se koue hand van die deken af op en vryf dit tussen albei hare. “Ma, byt vas, asseblief, ek is nie gereed om jou te verloor nie,” fluister sy. Lank sit sy so met haar oë op haar ma se bleek gesig terwyl talle insidente uit haar kinderjare deur haar brein warrel. Sy was maar altyd die een wat die stukkies moes optel ná elke gewaande ramp wat haar ma se liefdeslewe getref het. Hul verhouding is allesbehalwe perfek, maar mens se ma bly jou ma. Sy laat sak haar kop op hul saamgevlegde hande en sug diep, skielik tot die dood toe moeg.

–0–

Toe sy haar oë weer oopmaak, kyk sy vas in Stefan se dierbare gesig. Sy arms is om haar en sy sit sowaar op sy skoot in ‘n groot leunstoel. Salig. Waar is hulle? Sy wip regop. Die hospitaalgeluide verfris haar geheue baie gou. Hospitaal. Moeder.

            Stefan strek pynlik toe sy van sy skoot afklim. Hy is sekerlik stokstyf van die lang sit in een posisie. “Sy slaap nog steeds. Jy het ook aan die slaap geraak en byna van jou stoel afgeval, toe bring ek jou hier na my toe.”

            “En nou is jy skoon seer gesit,” sê sy skuldig.

            Hy glimlag skeef. “Dis niks nie. Dis min wat ek jou tjoepstil sonder enige geveg in my arms kan hou. Jy het darem ‘n lekker stukkie gedut.”

            ‘n Geluid van die bed se kant af trek hulle aandag. “Cecilia?” Haar ma se stem kraak. “Is ek in die hemel? Alles is so wit …”

            Cecilia uiter ‘n verligte laggie en gaan nader. “Nee Moeder, jy is in die hospitaal, maar ek is bly jy is wakker. Ons wag nog vir die dokter. Hy is besig met ‘n noodgeval.”

            Haar ma se oë vul met trane en haar gesig vertrek toe sy blykbaar onthou. “John het my gelos! Vir ‘n jong, sexy dingetjie. Die baadjiepresent was uit pure skuldige gewete. Hy het die pad gevat. Ek is vir die vierde keer weer alleen. Waar kry ek ‘n ander man?” Haar lyf begin ruk en sy raak lelik aan die huil. Sy gryp Cecilia krampagtig om die nek vas. “Ek wil nie alleen wees nie!”

            Cecilia druk die klokkie om die suster te ontbied terwyl sy troostend oor haar ma se hare streel. “Sjj … moet jou nie so ontstel nie, Ma. Jy gaan jouself net sieker maak.”

            Die suster daag op met ‘n skraal man in ‘n wit jas by haar. “Hierdie is dokter Britz, die kardioloog. Wag net so ‘n bietjie buite sodat hy jou ma kan ondersoek.” Sy trek die gordyne om die bed toe en Stefan stap saam met Cecilia by die deur uit.

            Die ondersoek neem nie baie lank nie. Dokter Britz maak keel skoon toe hulle weer in die kamer terugkom. “Dit blyk dat dit nie ‘n hartaanval was nie, maar wel ‘n paniekaanval. Jou ma het haar blykbaar net erg ontstel oor die situasie tussen haar en haar man. Ek sal haar iets voorskryf om haar te kalmeer, maar sy moet dit beslis rustiger neem. Ons hou haar oornag hier vir observasie, maar haar hart is gesond.” Cecilia slaak ‘n yslike sug van verligting.

–0–

Terug by haar meenthuis spring Cecilia uit sy motor uit. “Baie dankie. Miskien moet jy liewer gaan …”

            Hy val haar in die rede. “Daar is nie ‘n manier nie. Ek los jou nie in hierdie toestand alleen nie. Kom, dan tap ek vir jou ‘n bad sodat jy kan ontspan.” Hy sluit die voordeur oop en du haar die huis in.

            “Ek kan regtig self regkom. Dis al byna dag en ons moet albei by die werk uitkom,” protesteer sy. Dis erg genoeg dat hy weet van haar ma se hoeveelste huwelik wat op die rotse is, netnou vind hy van al haar ou skandes ook uit. Ag, as sy net daaraan dink – al die drama met elke nuwe liefde en té kort daarna die einde daarvan, tasse gepak, histeriese uitbarstings. Hierdie keer so ‘n ernstige paniekaanval dat dit soos ‘n hartaanval lyk. Beweeg haar ma nou in die gebied van geestesiektes in? Eers paniek, dan angs, dan seker depressie, dan … Nee, sy weet self te min van hierdie dinge. Sy weet net daar kleef ‘n stigma aan geestesiektes. Baie mense sal dink hierdie situasie van haar ma is pure aansit. Dalk is Stefan een van daardie mense wat glo alles is maar net in jou kop, jy het beheer daaroor en as jy dit nie kan beheer nie, is jy ‘n swakkeling.

            Hy bly egter onverbiddelik. As hy dink haar ma se dinge is sommer onsin, wys hy dit nie. “Hou op om so koppig te wees, Cielie. Jy het ‘n emosionele klompie ure agter die rug. Maak nou soos ek sê en kom klim in die bad.” Hy stap vooruit teen die trap op en gaan draai die bad se krane oop. “Kom, trek uit, ek gaan maak vir ons koffie.”

            Sy maak haar mond oop om verder kapsie te maak, maar hy is reeds by die deur uit. Gelate maak sy dan maar soos hy sê. Sy gooi ‘n goeie klomp skuimbadseep in die water. Die laventelgeur daarvan en die warm water omvou haar en met ‘n diep sug probeer sy ontspan.

            Stefan keer terug met twee koffiebekers in sy hande en gee een vir haar aan. “Swart en bitter soos jy daarvan hou met ‘n goeie skeut brandewyn om jou te laat ontspan.”

            Dankbaar vir die bolle skuim, sak sy so laag as moontlik onder die water in. “Brandewyn? Ek drink die goed mos nie. Dis seker Marnus wat dit hier gelos het.”

            Sy gesig verdonker, maar hy sê niks. Dis duidelik dat hy nie oor Marnus wil gesels nie. Hy sak net op die vloer langs die bad neer en raak gemaklik met sy rug teen die wasgoedmandjie.

            Die warm vloeistof brand in haar keel af, maar sy slaag darem daarin om ‘n paar slukkies daarvan in te kry. “Dankie vir vannag daar by die hospitaal.”

            “H’m. Jou ma klink baie ontsteld oor haar man se dinge. Is hy regtig haar vierde man?”

            Cecilia sug in haar koffie in. Natuurlik wonder hy. “Dis ‘n baie lang storie.”

            Hy skuif homself gemakliker teen die wasgoedmandjie. “Ek het baie tyd. Nou gaan jy my als vertel.” Sy blik loop lui oor haar borste waar die skuim sukkel om dit te bedek.

             Selfbewus sak sy weer dieper in die water in. “Daar is baie dinge wat jy nie hoef te weet nie. Ek is nie meer jou Cielie nie, onthou.”

            “My hart en my lyf sê heeltemal iets anders.” Die warm kyk in sy oë praat duidelik dieselfde taal as sy hart en lyf.

            Cecilia sug. Impulsief besluit sy om hom alles te vertel. Miskien skrik dit hom finaal af as hy als weet. “My ma het ‘n uiters kleurvolle verlede,” begin sy.

            Hy glimlag onbekommerd. “Die weet ek. Dink jy ek het niks uitgevind toe ek so na jou gesoek het nie? Die privaatspeurder wat ek destyds gehuur het, het haar verlede oopgekrap, maar kon jou nie opspoor nie, die useless ding.”

            Sy frons verbaas. “Jy weet?”

            “Ek weet sy het swanger geraak met jou toe sy ‘n tiener was en dat jou biologiese pa in die grensoorlog dood is. Sedertdien was sy met ‘n hele paar verskillende mans getroud. Nou klink dit my die vierde een het haar gister gelos. Wat is haar storie presies?”

            Sy gooi die nat waslappie oor haar borste wat maar net nie onder die water wil bly nie. “Dan weet jy als wat daar te wete is. Die hele sorry ou storie. Wat ek wil weet, is hoekom jy ten spyte daarvan steeds hier is.” Sy was so bang dat haar ma se skandes hom totaal sou afskrik en hier kom sy nou agter hy ken al jare die hele ou storie.

            Hy sit regopper. “Dis eenvoudig. Omdat ek by jou wil wees. Jou ma se verlede is nie joune nie. Ek ken vir jou, Cielie. Haar sondes definieer jou nie. Dis haar storie. Is dit hoekom jy destyds nie met my wou trou nie?”

            “Ja, dit en omdat ek nie saam platteland toe wou trek nie. Ek wou nie op ‘n klein plekkie woon waar almal meer van jou lewe weet as jyself nie. Daarvan het ek oorgenoeg gehad toe ek ‘n kind was.”  Van haar belofte aan sy pa hoef hy nie te weet nie. Dit sal net sy herinneringe aan sy pa bederf.

            Hy sit sy koffiebeker neer, kom staan op sy knieë langs die bad en vat die waslappie in sy een hand. “Sit regop, dan was ek jou rug.”

            “Nee.” Sy hou haar hande beskermend oor haar borste.

            Hy du haar regop. “Moenie so steeks wees nie, Cielie. Ek weet in elk geval presies hoe dit wat jy onder die lappie wou wegsteek, lyk.” Hy smeer die waslap met seep en begin haar rug met strelende hale te was. “Jy is die mooiste vrou wat ek ken.” Die growwe waslappie streel nou oor haar borste en maag ook.

            Aangename rillings kruip oor haar hele lyf. Stefan se hande doen dinge aan haar. Elke sel in haar liggaam smeek vir meer. Hoe op aarde kan sy hom weerstaan? Niemand anders laat haar so tuis, so geborge voel soos hierdie man nie. “Jy sê dit net om my in die bed te kry,” keer sy nog floutjies.

            Hy lag saggies, staan op en tel haar uit die water uit. “Werk dit?” Stadig laat sak hy haar voete grond toe.

            “Stefan …” Sy mond gryp hare vas en hy trek haar styf in sy arms in.

            Sy moet iets doen om dit stop te sit, dis hopeloos te lekker. “Jou klere word nat,” keer sy nou desperaat. As hy haar nou bed toe vat, sal sy hom nie kan weier nie en dan is sy vir altyd verlore.

            “Sjj …” Hy draai haar in ‘n handdoek toe en droog haar met sorg af terwyl sy oë in hare brand. Met ‘n kreun laat val hy die handdoek grond toe. Rusteloos beweeg sy hande nou oor haar en doen dinge aan haar wat sy die afgelope tyd net in haar wensdrome kon ervaar. Toe sy oorwonne sug en haar mond oopmaak vir hom, tel hy haar weer op en loop slaapkamer toe. “My Cielie.” Hy sit haar sagkens op die bed neer. Met sy oë steeds op haar, stroop hy sy klere af.

            Toe hy oor haar skuif en hulle vel teen vel kom, suig sy ‘n groot asem in en trek instinktief sy kop nader met haar vingers verstrengel in sy donker krulle. Haar laaste bietjie weerstand verdwyn asof dit nooit bestaan het nie. Vanaand neem sy dit wat haar hart so begeer, maar daarna moet hy gaan. Sy het mos lankal so besluit. Geen man gaan ooit weer die kans kry om haar hart te breek nie.

            Stefan lig sy kop. “Cielie, kyk vir my.”

            “H’m?” Sy maak haar oë oop.

            Hy wag tot sy op hom fokus. “Hierdie is net die begin. Ek kan die ratte in jou kop hoor draai. Jy gaan weer die een of ander verskoning uitdink om my weg te stuur en ek sê nou vir jou ek gaan nêrens heen nie. Daarvoor het ek te lank hierop gewag. Ontspan nou en geniet dit. Gee oor, ons is vir mekaar bedoel.” Daarmee duik sy kop weer af en hy gryp haar mond met syne vas. Sy een hand verskuif luierend af oor haar heup na gevoeliger plekke toe.

            Cecilia sug salig teen sy nek. Haar lyf en haar hart onthou hom beslis nog. Hulle ken mekaar so goed. Hy weet presies wat haar na die hoogste hoogtes sal voer. Haar lyf span nou soos ‘n boog teen hom. Op haar beurt onthou sy wat hom sal plesier en uiteindelik maak sy vir hom oop en ry saam met hom die golf wat al hoër en hoër dein, uiteindelik breek en hulle saam op ‘n loom strand van saligheid uitspoel.

–0–

Stefan kyk af op die slapende vrou in sy arms. Na ‘n vurige paar ure in mekaar se arms het hulle uiteindelik volkome tevrede saam aan die slaap geraak. Hoe het hy nie hierna verlang nie! Sy is nog steeds sy vurige, wederstrewige Cielie wat hom al sy dae gee, maar hy wil haar nie anders hê nie. Hierdie rooikop met haar wispelturige geaardheid hou hom op sy tone en daag hom uit om ‘n beter man te wees. Hy grinnik. Sy wil hom sowaar probeer leer om ‘n romanseskrywer te word. Belaglike gedagte, maar hy speel maar saam, want dit gee hulle meer tyd by mekaar. Hy begin so stadig verstaan wat haar beweeg het om in romanses te spesialiseer. Soos dit vir hom klink gaan dit in dié soort stories in die eerste plek oor die emosie, nie oor die feite nie. Dit pas by die Cecilia wat hy geken het, die een wat eerder met haar hart as met haar kop geredeneer het. Dit wys jou net – hulle het baie dieselfde gebly, maar hulle het ook verander. Hy kan nie wag om haar weer van vooraf te leer ken nie.

            Die sonlig wat deur die skrefie tussen die gordyne inskyn, vertel hom dat die dag lankal gebreek het, maar hy lê roerloos sodat sy nog ‘n rukkie kan rus. Dis heerlik as sy so vertroulik op hom lê en slaap. Hy sal later vir oom Ben bel en verduidelik van haar ma sodat hulle haar by die werk sal verskoon vir die dag.

            Haar oë gaan oop en sy gaap lui, mik om regop te kom. “Hoe laat is dit?”

            Hy hou haar teë. “Dit maak nie saak nie. Nie een van ons twee gaan vandag werk toe nie.”

            “Dit sal die dag wees. Ek moet vandag Malene Breytenbach se nuutste historiese romanse klaar redigeer. Liefde en oorlog – is dit nie mooi nie?” Sy beur regop.

            “Malene kan een dag langer vir haar manuskrip wag. Ek neem jou later weer hospitaal toe om jou ma te gaan haal en daarna gaan ons iets lekker doen.”

            Sy rek haar oë vir hom. “Van wanneer af is jy die baas in hierdie huis?”

            Hy rol haar onder hom in. “Hou op stry en soen my liewer.” Genugtig, hy voel alweer gereed vir aksie.

            Sy wriemel egter onder hom uit. “Nee, ou matie, ek gaan eers my tande borsel.”

            Hy laat haar gaan, maar geniet die uitsig toe sy sonder ‘n draad klere aan badkamer toe vlug.

Toe Cecilia in ‘n japon uit die badkamer kom, is hy nie meer in die bed nie. Vinnig trek sy die bed reg en haal klere uit die kas om aan te trek.    

            Toe sy in die kombuis kom, staan hy kaalvoet net in sy jeans voor die stoof besig om eiers in ‘n pan te roer. “H’mm … as jy elke dag vir my ontbyt maak, sal ek jou dalk so nou en dan laat baasspeel in my huis.” Sy haal die houer met lemoensap uit die yskas en skink vir hulle daarvan.

            Hy glimlag. “Ek het my deugde.”

            Haar oë loop oor sy welgevormde borskas. Blykbaar is sy grootste deug om sexy te lyk sonder ‘n hemp met jeans wat laag op sy heupe sit, flits dit deur haar brein. “Nè? Soos wat?”

            “Om vandag jou chauffeur te wees en jou te neem net waar jy wil wees. Terloops, oom Ben het jou die dag af gegee, ek het hom laat weet jou ma is in die hospitaal.” Hy sny tamaties in skywe saam met die eier op hul borde.

            Sy sit die lemoensap met ‘n stamp neer. “Wie het jou gevra om dit te doen? Ma kom vanoggend uit die hospitaal en daarna kan ek mos werk toe gaan. Een nag saam gee jou nie die reg …”

            “Sjj … Kruidjie-roer-my-nie, laat my asseblief toe om jou so ‘n bietjie te pamperlang. Een dag weg van die werk af sal nie jou loopbaan vernietig nie. Kom sit, die ontbyt is gereed.” Hy haal die roosterbrood uit die rooster en beduie dat sy by die toonbank moet kom sit waar hy vir hulle gedek het.

            “Gee hom die pinkie, dan gryp hy die hele hand,” brom sy onderlangs, maar gaan sit nietemin en smeer botter op hulle albei se roosterbrood. Hare word in wiggies gesny en syne in repies.

            Stefan neem die kleinbordjie met syne by haar. “Jy het onthou.” Hy druk ‘n soentjie op haar mond. “Dankie.”

            Hulle eet ‘n rukkie in stilte. “Waarheen gaan ons nadat ons my ma huis toe geneem het?” aanvaar sy die onvermydelike. Dit sal tog nie help om teen die prikkels te skop nie. As Stefan ‘n besluit geneem het, kry niks hom daarvan af nie. Buitendien, ‘n hele dag saam met hom sal heerlik wees.

            “Jy sal sien. Dis ‘n verrassing. Ek wil net gou by my huis aangaan sodat ek kan stort en skoon aantrek, maar daarna is jou chauffeur tot jou beskikking.”

Storieboekliefde hfst. 6, toneel 3 – Kristel Loots

Hier teen die middag is daar ‘n krieweling in haar nek. “Ek kom haal jou halfsewe môreaand,” onthou sy Stefan se woorde van gister. Hy sal dit tog seker nie doen nie, sal hy? Nadat sy vir hom duidelik laat verstaan het dis nie hoe dinge gedoen word nie. Hy sal tog sekerlik nie die vermetelheid hê om nogtans hier by haar blyplek op te daag nie. Die hekwag is getrou op sy pos. Hy sal nie sommer enigiemand binne die kompleks toelaat nie, al ken hy die kode. Behalwe miskien as dit Stefan van Huyssteen is. Wat hy nie met sjarme regkry nie, sal hy dalk met ‘n vet fooitjie kan koop. Nie dat sy hom geken het as iemand wat gunsies sal koop nie, maar hoe weet sy hy is regtig nog presies dieselfde mens as wat sy destyds liefgehad het?

Teen vyfuur se kant het sy haar klerekas behoorlik omgedop en lê die inhoud van haar laaie oor haar bed uitgesprei. Wát trek ‘n mens aan as jy die indruk wil skep dat jy hoegenaamd geen moeite gedoen het om mooi te lyk nie? Net vir ingeval … Sê nou maar hy daag hier op en sy lyk soos Cinderella gone wrong? ‘n Mens mag seker maar voorsorg tref, of hoe? Dit neem ‘n volle halfuur om op ‘n pajamabroek te besluit. Effe verbleik, maar van sagte materiaal. Met ‘n langmoutoppie daarby wat net mooi laag genoeg gesny is om ‘n man nuuskierig te maak. As hy in dinge soos daardie belangstel. ‘n Man soos Stefan. Haar gesig is blinkskoon, nie ‘n teken van grimering nie en haar hare in ‘n poniestert wat sy opsetlik effens skeef vasvat en gedeeltelik laat uitrafel. Dis nogal ‘n kuns om net die regte voorkoms wat argeloosheid moet verkondig, te bekom. Sy strek haar uit voor die televisie om haar sepies te kyk, maar haar ore bly gespits. En tog … toe sy die klop aan haar deur hoor, is sy nie gereed daarvoor nie.

“Maak oop, Cielie, ek vrek van die koue hier buite.”

Cielie, ja. En daardie stem, die arrogansie om haar aan te jaag terwyl hy ‘n ongenooide gas is. Sy pluk aan haar poniestert en skuif die halslyn van haar toppie ‘n paar sentimeters ondertoe. Eat you heart out, Stefan van Huyssteen. You can look, but cannot touch. Want vanaand is sy geestelik gepantser, vanaand sal daar nie oortree word nie. Sy is die bewaker van haar eie heil en haar heil lê nie daarin om lukraak deur hierdie man gesoen en geliefkoos te word nie.

“Ek het jou gesê ons verkeer nie nauurs sosiaal met ons skrywers nie. Dis nie die beleid nie, nie professioneel nie.”

“En ek het jou gesê ek is nie hier as jou skrywer nie.”

Gelukkig het sy ‘n afskrif van sy manuskrip hier en het sy dit op die koffietafel gerangskik, maklik genoeg om raak te vat as sy dit as ‘n skild nodig het.

“Nou gaan ek eers vuur in jou kaggel maak,” laat Stefan hoor. “Die winter is hier.” Hy begin ook sommer dadelik ‘n paar houtstompe uitsoek. Dit gee ‘n vreeslike affêre af, want daar het lanklaas ‘n vuur hier by haar rond gebrand. Cecilia raas en blaas later net soveel soos hy om die vuur te laat vlam vat. Sy laat selfs toe dat hy haar van pure baldadigheid op die wang soen toe die vonke begin spat.

Kakao. ‘n Koue aand soos vanaand vra na kakao. Nie koffie nie en nie hardehout nie, strelende soet kakao en groot bekers. Toe Cecilia daarmee terug in die sitkamer kom, brand die vuur hoog en vrolik en het Stefan die ligte afgeskakel. Dis net van die gang se kant af wat ‘n sagte lig oor die sjokoladeboksmooie toneeltjie val. “Ons sal nie kan sien om aan jou boek te werk nie,” hou Cecilia haar onskuldig.

Stefan leun vorentoe en vee die hele stapel folio’s met ‘n enkele beweging van die koffietafel af sodat dit ongeorden oor die vloer val.

“Ek wou jou vertel van head-hopping,” maak sy beswaar.

Hy lag vir haar, weet dis nie wat in haar gedagtes is nie.

“Ek kan nie glo hoeveel moeite doen julle met hierdie dun boekies wat by die dosyne gepubliseer word nie.”

“Elkeen van hierdie dun boekies van ons is ‘n kunswerk in die kleine.”

“Maar totaal onrealisties. Julle vertel feëverhale vir volwassenes.”

“Wat bedoel jy daarmee?”

“Ag, komaan, Cielie, watter bloubloedman skryf vir sy meisie gedigte wat meer sê as roses are red, violets are blue, sugar is sweet and I love you?”

“Daar is enkeles,” gee sy huiwerig toe.

“Dan dra die arme man die vrou van sy drome teen die trap op slaapkamer toe om onnoemlike dinge daar te gaan aanvang …”

“‘n Ware man sal dit kan doen.”

Dis lank stil tussen hulle. Met Stefan wat intens na haar kyk.

“Is dit ‘n uitdaging?”

Dis die vuur in die kaggel, die kakao, die min lig, dis die man hier by haar, dis sy reuk, sy adamsappel, sy donker hare oor sy voorkop, dis haar verligting oor Marnus, die papiere wat oor die mat uitgestrooi lê asof hier ‘n orgie plaasgevind het. Dis die gedagtes in haar kop, die beeld van ‘n held wat sy minnares in sy arms neem en boontoe dra, dis alles wat maak dat die flirt in haar oorneem.

“Dit is, ja.” Sy hoor self hoe skor haar stem is.

“Vroumens, jy moenie met iets begin wat jy nie kan deurvoer nie.” Die waarskuwing is ligtelik gestel, maar die lig in sy oë spreek van erns. Sy wil-wil skrik, maar die flerrie wat in haar vel geklim het, steur haar nie daaraan nie.

Stefan neem die beker by haar, sit dit eenkant langs syne op die koffietafel neer. Toe kom staan hy half gebukkend met sy rug na haar gekeer voor haar.

“Wat nou?”

“Kyk, ek gim gereeld en ek skrik nie vir ‘n ou met ‘n six pack nie. Maar jy lyk vir my nogal gewigtig en ek is nie ‘n spiertier nie. Ek kan jou teen die trap opsleep, maar ek verkies om jou te abba. Klim op.”

“Hoekom sal ek dit wil doen?” 

“Want die beloning sal groot wees.”

Sy lag vir Stefan se voortvarendheid. Natuurlik by haar aangesteek. Vanaand leef hulle roekeloos. Dans hulle na aan die vuur.

“Belowe jy?” vra sy.

Hy kyk oor sy skouer na haar. “Try me.”

Toe doen sy dit. Wat het sy tog om te verloor? Stefan sal haar tog seker nie langs die pad laat val nie. Sy gee ‘n sprongetjie om op sy rug te kom en slaan dadelik haar bene om sy lyf, haar arms om sy nek. Hy steun en kreun oordrewe terwyl hy met haar teen die trap op draf. Te vreeslik. Cecilia lag. Sy weet sy is nie feetjiefyn nie, maar só erg kan dit nie wees nie. Hy struikel nie een keer nie en sy voel haar heel veilig tydens die rit boontoe.

By haar bed gekom, is dit hy wat haar arms om sy nek loswoel en haar van sy rug afskud. Dis nie ‘n sagte landing nie, maar haar matras gee gelukkig genoeg mee dat dit nie ‘n skrikervaring is nie. Hy val dadelik langs haar neer, halflyf oor haar. Hulle lag soos kinders. Cecilia wil huil, want sy kan nie onthou wanneer sy laas só gelag het nie. 

 Stefan se lyf is warm teen hare toe sy mond haar skouers liefkoos, die kuiltjie in haar nek, haar ken. Stadig, sensueel. Sy wil iets sê, ‘n grappie maak om die erns van die oomblik weg te werk. Maar sy het nie woorde nie, net gevoelens. Net ‘n lyf wat haar verstand verlaat, wat aan die sweef gaan en dit geniet. Toe sy mond hare vind, gryp sy met ongekende woema na hom. Sy wil meer hê van hom, sy wil met hom saamsmelt. Sodat hulle een kan wees, sodat sy nie sal kan onderskei waar sy begin of waar hy eindig nie. Sy glo dit sal moontlik wees. Nie met enige man nie, maar met hom. Nét met hom. Die intensiteit van hierdie wete maak haar bang. Sodat sy teësinnig van hom af weg beur.

“En toe? Hoe was dit?” Die lag is nog in sy oë, sy stem.

“Mmm … Nie sleg vir ‘n tweederangse ervaring nie.”

“Tweederangs?” Hy boog sy wenkbroue oormatig dramaties.

“Ja. Die idee is eintlik dat jy my in jou arms moes boontoe dra. Soos ‘n kosbare vrag wat jy na aan jou hart wou hou.” Sy klink soos een van die liefdesverhaalboeke wat sy uitgee.

“Die ‘Me, Tarzan, you, Jane’-scenario?”

“Of so iets,” antwoord sy, skielik skaam.

Toe soen hy haar weer, hou haar styf teen hom vas, amper besitlik, en soen haar soos iemand wat ‘n oase in ‘n woestyn ontdek het en nie genoeg uit die fontein kan drink nie.

“Hoe was daai vir ‘n tweederangse ervaring?”

“Van vyfstergehalte,” hyg sy. “‘n Man wat so soen, behoort sondebelasting te betaal.”

Alles in haar staan orent. Paraat. Gereed vir die natuurlike uitvloeisel vir ‘n belowende voorspel. Alles in haar vra na meer, nee, nie vra nie, smeek. Met feitlik bomenslike krag stoot sy hom egter van haar af weg en rol onder hom uit.

            “Kom nou, Cielie, moenie jouself so martel nie. Jy weet jy begeer my net soveel soos ek vir jou.”

            Sy stry nie. “Juis daarom moet ons van mekaar af wegbly.” Die lighartigheid is nie meer deel van die spel nie.

            “Come again …”

            “Ek is nie meer jou Cielie nie, Stefan. Ek was nog nooit werklik nie. Ek is Cecilia, ek wil nie met my hart dink nie, onthou? Ek wil my kop ook gebruik.”

            “Maar ek is lief vir jou.”

            Sy skud haar kop. “Wat daar tussen ons is, is lyfliefde, niks meer nie. Wat ek by jou ontketen kan deur enige stripteaser ook reggekry word. Ek wil meer hê as dit. Ek wil liefde hê wat verder strek as dit.” Sy wens sy kan vir hom verduidelik. Dat sy begeer wat sy by sý ouers gesien het, eerder as wat sy by haar ma met haar vele liefdes leer ken het. Wat sy ouers gehad het, was van goud, wat haar ma het, is van plastiek.

            Sy sien hoe Stefan se gesig verdonker, sy sien die frons.

            “Wat sakke sout saam sal opeet?”

            Sy weet nie of hy met haar spot of juis verstaan waarvoor sy vra nie.

            “Ons moet nugter hieroor praat, Stefan,” pleit sy by hom. Want sy weet hoe bang die mansgeslag is vir ‘n gepratery oor gevoelens en soortgelyke vroue-dinge.

            Toe haar telefoon lui, oorweeg sy om nie te antwoord nie. Maar dan doen sy dit tog.

            “Goeienaand. Dis die Panorama Kliniek hier,” praat ‘n saaklike stem in haar oor. “Juffrou Schoeman, jou ma is in die hospitaal opgeneem. Dokter is besig met toetse. Dit lyk asof sy ‘n hartaanval gehad het.”

Storieboekliefde hfst. 6, toneel 1-2 – Kristel Loots

Marnus! Hy sit breed in die gemakstoel soos ‘n koning op sy troon. En rook! Hy weet hoe haat sy ‘n gerook in haar huis. Die stank! Sy gluur hom aan. Nogal met een van ouma Petronella se oorgeërfde Royal Albert-pierings vir ‘n asbak. Sy voete in blinkleerskoene is wyd uitmekaar geplant, sy hele houding dié van iemand wat voel hy het die volste reg om hier te wees.

Liewe aarde! Was sy voete altyd so klein? En … was hy altyd so kort? wonder sy toe hy soos ‘n sissende slang uit die stoel kronkel om nader te staan. Of is dit omdat die beeld van ‘n meer imposante man in haar kop nesgemaak het?   

“Groet jy nie?”

“Groet? Soos in soen? Vir jou met jou rookasem?”

“Dit het jou nie in die verlede gepla nie.”

Dit het, maar sy het niks gesê nie. Vredesonthalwe. Sy is nou bitter spyt oor die paar soene wat sy hom toegelaat het. Sy het gereken hulle is net vriende, maar hy het waarskynlik gedink dis meer iets soos friends with benefits. Ag tog, sy’t gehoop sy is klaar met hom. Dat hy die boodskap gekry het. Sy het, tot haar skande, nie juis verder aan hom gedink nie. Daar was te veel ander emosionele skokke, te veel emosie, ekstase. Cecilia staan terug, laat gly haar skouersak van haar skouer af en sit die skootrekenaar op die tafel neer. Toe skop sy haar pers sandale uit, kyk hoe dit deur die lug trek en op die vloer neerplons.

“Hoekom is jy hier, Marnus?”

“Om te hoor wat jou storie is, Cecilia.”

Hy druk sy sigaret in die fyn porseleinpiering dood. “Of het jy gedink jy kan my met dieselfde minagting eenkant toe skop waarmee jy van jou sandale ontslae raak?”

Cecilia sluk. Sy is baie erg oor haar pers sandale, maar ja, Marnus is reg. Hy is meer werd as hierdie pragtige paar trappers van haar.

“Hoekom vanaand?” Terwyl die dag haar al klaar so verniel het.

“Ek wou al vroeër met jou kom praat, maar jy was iewers aan die rondflenter. Buitendien het ek ‘n werksverpligting gehad wat nie kon wag nie.”

Dit was nog altyd so. Wanneer die mans in haar lewe moet kies tussen haar en hul loopbane, kom sy altyd tweede. ‘n Man is ‘n bliksem, het haar ma haar geleer, terwyl sy self nie van mans af kon wegbly nie. Geld en glorie en geluk gaan hand aan hand. Bogger ‘n vrou se gevoelens wat haar binneste stuk-stuk opvreet. Dit kan wag.

So was dit ook met Stefan toe hy destyds die loopbaanleer vervaard begin klim het. Sy was geduldig, want die toekoms het blink gewink, vryheid en avontuur het vorentoe op hulle gewag. Toe wil hy egter in aller yl platteland toe trek. Nou wel vir ‘n goeie rede, sy weet, maar sy wou nie ‘n kleindorpse lewe hê nie. ‘n Karoodorpie, so stil dat jy die sonbesies op een eentonige noot hoor sing, tannies wat om teekoppies sit en skinder, ‘n kerk met ‘n haan wat op die kerktoring staan en ‘n slaghuis, waar vet skaapkarkasse aan hake hang. Nie ‘n Checkers of ‘n Woollies met kitskos, of selfs ‘n Wimpy met bodemlose koffie en wortelkoek net om die hoek nie. Skoolkonserte, ‘n kerkbasaar met pannekoek en kerriekos en vele vroueverenigings, maar niks anders om die gees te voed nie.

Sy het ‘n deel van haar kindertyd  in so ‘n dorpie deurgebring waar almal van haar ma se skandes geweet het, sy wou dit nie weer beleef nie. So ‘n goudvisbak-bestaan as Stefan se vrou sou haar versmoor. Dit was die verskoning wat sy gebruik het, maar dit was nie al wat haar laat terugdeins het nie. Dit was veral die belofte wat sy aan Stefan se pa gemaak het. Daarvan weet Stefan nie en sy kon hom nie daarvan vertel nie, kan nog steeds nie. Nie sonder om sy mooi herinneringe aan sy pa te bederf nie. Sy het van oom Dawid gehou, het hom en sy vrou bewonder vir die omtrent veertig jaar wat hulle saamgeleef het. Deur goeie en slegte tye, waarvan Stefan haar een en ander vertel het.

Dit was wat sy begeer het, meer as enigiets anders. Nie die roem en rykdom wat haar sou toeval as Stefan se trofeevrou nie. Sy wou dieselfde standhoudende liefde hê, die getrouheid van ‘n lewenslange verbintenis tussen ‘n man en vrou. Nie ‘n goedkoop verhouding wat nie die papier werd was waarop haar ma se versameling huweliksertifikate met haar onderskeie mans gedruk was nie.

Oom Dawid was nie genadeloos nie. Hy wou net die beste vir sy seun hê en die beste vir sy seun sou na alle waarskynlikheid nie saam met haar kon wees nie. Natuurlik sou hy so veel moontlik oor haar agtergrond probeer uitvind het. Hy het al die nodige bronne daarvoor tot sy beskikking gehad. Haar ma, met haar veelbewoë geskiedenis, sou wel een of ander tyd met tasse en plastieksakke en al op hul voorstoep opdaag en amok maak in haar en Stefan se vooraanstaande lewe tussen die hoë bome van die samelewing. Dalk nog met ‘n nuwe, ewe onvanpaste, man op sleeptou.

Wel, dis duidelik – Stefan het sy pa se drome vir hom verwesenlik. Sy het hom nie teruggehou nie. Haar ma se manewales kon ook nie teen hom tel nie. Advokaat Stefan van Huyssteen het ‘n sukses van sy lewe gemaak. Vra vir Google, vra vir AI as jy wil weet. Is haar belofte aan sy pa nog enigsins geldig? Sy pa is oorlede en dis tog duidelik dat Stefan geen loopbaanhulp van enige aard meer nodig het nie. Sy staan verstom dat hy tyd kry in sy besige skedule om aan sy manuskrip te werk. Of enigsins daarin belangstel om dit te publiseer.

Met Stefan in haar kop kyk sy vandag met nuwe oë na Marnus. Miskien ietwat van ‘n stofpoepertjie, al is hy stewig gebou. Miskien ook met ietwat van ‘n kleinmannetjiesindroom, al behoort dit nie vir hom nodig te wees nie. Oor sy werksetiek en ambisie kan niemand ‘n woord sê nie, sy ook nie. Marnus sal eendag goed vir sy gesin kan sorg, daaraan twyfel sy nie.

Sy sug.

“Ek het dan gedink ons het klaar gepraat, ek en jy?”

“Die aand toe ek jou en die sogenaamde skrywer in die slaapkamer betrap het? Daar was ‘n vibe in daardie vertrek wat die beddegoed kon skroei. Julle twee aan die handjies-hou, gesigte feitlik teen mekaar. Sweerlik op pad bed toe as ek nie juis toe opgedaag het nie.”

Sy onthou, sy onthou. Stefan wou haar soen, hy het met sy donker oë in hare gekyk, sy mond honger na hare. Sy wou, ag die hemele behoed haar, sy wou haar aan hom oorgee.

Marnus staan voor haar soos ‘n Spaanse stiervegter wat ‘n kwaai bul met ‘n rooi lap koggel.

“Dit was ‘n lang dag, Marnus. Kan ons môre hieroor praat?”

Skuldig! Sy ís skuldig.

“Nee, Cecilia, nóú. Ek het jou genoeg kans gegee om te besin. Ons praat nou hierdie ding uit. ‘n Ordentlike meisie soos jy onthaal nie mans wat uit die bloute hier inval in hul slaapkamers nie. Jy laat my dan nie eens daar toe nie. Hoe moet ek nou voel om jou daar saam met ‘n wildvreemde mansmens te kry?”

Cecilia bloos. Marnus is nie verkeerd nie. Sy sug gelate. Marnus gaan nie loop voordat hy haar nie behoorlik sleggesê het nie.

“Kom ons stap kombuis toe dat ek vir ons kan koffie maak.”

Al weer koffie. Haar hoeveelste beker vandag. Sowaar, koffie kan ook nie alles regmaak nie. Dis dinge soos hierdie wat ‘n mens tot drank sal dryf.

Dis Marnus wat die ketel vol water tap terwyl sy die bekers uit die kas haal. Hy is tuis hier in haar kombuis, weet waar die beskuitblik is, die suiker, die melkbekertjie. Cecilia skaam haar. Marnus is reg. Sy kan hom nie afskud soos ‘n hond met ‘n lastige bosluis sal doen nie. Sy skuld hom meer as dit.

“Marnus, ek is jammer,” sê sy toe hulle teenoor mekaar sit met die bekers koffie as weerligafleier vir die woede wat in hom wil oorkook. “Ons tyd is verby, myne en joune. Ons was in ‘n doodloopstraat. Wat tussen ons was, sou nooit verder gevorder het nie.”

“Wat wás tussen ons?” Vir ‘n oomblik lyk hy eerder hartseer as kwaad.

“Jy was … is my vriend. My plus-een vir die vele funksies wat ek as uitgewer moet bywoon.”

“En jou chauffeur wanneer jy nie graag in die aand wou bestuur nie.” Marnus kug. “Daar was meer en jy weet dit. Daar was tog die vae moontlikheid van ‘n toekoms saam, al het ons nooit daaroor gepraat nie.”

Cecilia krimp ineen. Die Calvinisme skop in, die skuldgevoelens vou krapperig soos ‘n tronkkombers om haar. Wat doen sy aan Marnus? En wat foeter sy so met Stefan? Sy vertrou tog nie sy kamstige danigheid met haar nie. Iets hier ruik na ‘n rot. Nie veel het deur die jare verander nie, sy is nog steeds haar ma se dogter, al verstaan sy ook nou haar ma se skandalige soeke na liefde beter as eers. Wat van háár? Waarom het sý ‘n man se arms om haar so nodig? Waarom het sy by Marnus betrokke geraak terwyl sy voor haar siel weet sy nie vir hom lief kan wees nie? Waarom smag sy so na Stefan, al wil sy dit nie eens teenoor haarself erken nie?

Stefan weet wat hy aan haar doen, dat haar hele lyf na hom roep. Maar was hy regtig ernstig toe hy voor Dennis gesê het hy is nog lief vir haar? Hierdie manuskripontwikkeling waaraan hulle saamwerk kan so maklik vir haar net hartseer tot gevolg hê. Sy is so bitterlik bang om weer seer te kry.

Moet sy nie maar vir Marnus nog ‘n kans gee nie? Hy het hom wel onwaardig gedra toe hy so onverwags op haar en Stefan afgekom het, maar wat anders het sy verwag? Selfs ‘n stofpoepertjie het sy trots. Marnus het ‘n kerk en ‘n werk en blink leerskoene en ‘n middelslag motor; hy is nie sommer enige hierjy nie.

Sy kan hom beter behandel, meer toegeeflik wees. Maar sy weet ook dat die gaping wat gelaat is toe Stefan die eerste keer van haar af weggestap het, nooit deur Marnus gevul kan word nie. Deur niemand nie.

“Alles het verander, nè?” Sy stem is vlymskerp. “Dis daardie skrywer met die breë skouers wat die oorsaak is daarvan. Daar is iets tussen julle.”

“Nee, nie regtig nie.” Sy aarsel. “Daar was vroeër. Jare gelede.”

“Ek dink nie ek wil hoor nie.” Die venyn verdwyn uit Marnus se stem, sy hele houding nou dié wat ‘n bokser wat verslaan is.

Cecilia voel verskriklik. Sy weet wat dit is wanneer ‘n droom sterf, hoe seer dit maak om ‘n liefde te verloor.

Marnus skuif sy stoel agteruit. “Is dit nou dit, Cecilia? Is jy seker van jou saak?”

Sy knik. Die woorde ontbreek.

“Nou maar goed.” Hy haal sy selfoon uit sy sak. “Ek gaan jou nie smeek nie, jy het jou kans gehad.” Hy soek iets op sy foon, hou die skerm dan na haar toe uit. “Dis Marietjie. Sy werk saam met my. Ons kom goed klaar, sy verstaan hoe belangrik my werk vir my is.”

Cecilia sluk ‘n slag toe sy die foto sien, die meisietjie vaal soos woestynsand, maar met die allermooiste glimlag. Sy sal goed wees vir Marnus. Cecilia staan op uit haar stoel, sy trek Marnus spontaan nader en gee hom ‘n drukkie, steur haar nie aan die rookreuk wat aan hom kleef nie. Miskien … eendag … wie weet kan hulle vriende wees. Sy en Marnus en die meisietjie van wie hy ‘n foto op sy foon ronddra. Die meisie wat hy alreeds aangeskaf het terwyl hy nog probeer het om haar wat Cecilia is, om te praat om weer te probeer. Sy hart kan nie te stukkend wees as hy so vinnig ‘n plaasvervanger gekry het nie. Hy het vir hom ‘n agterdeur oopgehou.

Toe sy Marnus by die deur afsien en haar hand uithou vir haar huissleutel, is dit of daar ‘n versmorende las van haar skouers af rol.

–0–

Sy bel nie, sy stuur sommer ‘n whatsapp vir almal wat belang daarby mag hê. Ek werk vandag van die huis af. Laat weet as julle iets dringend nodig het. Sy hoop nie hulle gaan haar pla nie. Want sowaar, vandag voel sy soos ‘n slak sonder dop. Die son se strale is te skril, die stort se water te warm, die koffie te sterk.

 Sy wil vandag niemand sien of hoor nie. Nie vir  Ben in sy donker pak klere soos ‘n begrafnisondernemer nie, nie vir Dennis met sy oë soos ‘n kraai op soek na ‘n blink blik om oor te gaan klik nie, nie vir Justin met sy verliefdheid op sy mou nie en nie een van die skrywers wat haar van haar brood en botter voorsien nie. Sy wil nie eens Marlise se vrae probeer ontwyk nie. Sy wil veral nie aan Stefan se manuskrip raak nie, dankie. Die wêreld draai nie net om hom en sy geskrif wat soveel skaafwerk nodig het nie.

Gelukkig wag daar die inspirerende Rimpelinge van Madelie Human op haar rekenaar wat haar gedagtes hopelik sal weglei van die een skok na die ander wat dreig om haar onder te kry. Sy voel ten minste minder skuldig teenoor Marnus. Miskien huur sy ‘n gepoleerde ‘plus-een’ by ‘n peperduur agentskap vir die hoër klas wanneer sy weer een nodig kry. Of bestel ‘n uber en daag solo daar op soos ‘n vrou wat nie ‘n man nodig het om ‘n entrance te maak nie.

Storieboekliefde hfst. 5 (vervolg) – Ida Bester

Dit neem ‘n ruk nadat Cecilia geklop het vir Lizanne om die deur oop te maak. Sy is effens verbaas om ‘n wye glimlag oor haar ma se gesig te sien sprei. Dan is sy waarskynlik nou reeds oor die teleurstelling met John se weiering om vir haar die baadjie te koop wat sy so intens begeer het.

            “My kind, wat ‘n lekker verrassing!” Lizanne omhels Cecilia en sy kan nie anders as om haar ‘n stywe drukkie te gee nie. Wanneer laas het sy so welkom in haar ma se huis gevoel, wonder sy. En tog vertrou sy nie dadelik die vrede nie. Die ontevredenheid en geseur is seker maar net vir die oomblik onder hierdie vriendelike uiterlike verdoesel.

            Dan val haar oog op ‘n fluweelagtige swart baadjie met helder rooi rose en goudborduursel versier wat oor een van die eetkamerstoele in die oopplanvertrek hang. Dit is ‘n pragstuk wat enige modebewuste vrou se hart sal steel. Wel, ouer modebewuste vrou miskien.

            Haar ma verslap haar greep op Cecilia en staan terug. “Jy lyk moeg? Tap daardie baas van jou nog steeds bloed uit ‘n klip?”

            Sy het geen lus om nou derms uit te ryg nie. “Dis darem nie so erg nie, Ma. Vertel my eerder van die beeldskone baadjie wat daar hang. Het John se hart toe tog sag geword?”

            Lizanne kom nie eens die verandering van onderwerp agter nie. Sy stap om die baadjie liefdevol op te tel en om te draai sodat Cecilia die voorkant kan sien. “Die skelm is self terug winkel toe om dit vir my te gaan koop. ‘n Laat Valentynsgeskenk, het hy gesê.” Haar oë glinster en om haar mond speel ‘n glimlag wat Cecilia byna nie herken nie. Haar ma is sowaar gelukkiger as wat sy haar in ‘n lang tyd gesien het.

            “Kudo’s vir John, Ma. Dis mos ‘n vintage-nommertjie as ek my nie misgis nie. Moes ‘n fortuin gekos het.”

            “Dit gaan vir my nie oor die prys nie, weet jy. Wat my uitgeboul het, is die mooi gesindheid waarmee hy dit gegee het. Nogal in ‘n groot, plat boks met ‘n yslike rooi strik om.”

            “Van jou held gepraat, waar is hy?” Cecilia vermoed dat sy John dalk voorheen onnodig kras geoordeel het, maar haar ma het haar nie juis ‘n keuse gelaat nie.

            “O, hy moet ‘n probleem in die buitewyke gaan oplos. Hy’t gesê ek moet nie wag as ek wil eet … Haai, daarvan gepraat; bly vir ete. Hier is oorgenoeg vir ons al drie.”

            “Haai, Ma …” Cecilia sal hard moet dink om te onthou wanneer sy laas by haar ma geëet het. Haar besoeke is gewoonlik uit pure pligsbesef, juis omdat dit gebruik word om te kla en mor en haar man(s) swart te smeer. Sy voel egter ‘n verrassend nuwe gesindheid by Lizanne aan. Sy is … positief! Cecilia verlang skielik na die intieme verhouding wat daar tussen hulle was toe hulle, tussen haar ma se verhoudings, baie naby aan mekaar gegroei het. “Dankie, dit sal lekker wees.”

            “Nou maar sit daardie Louis Vuitton-handsak van jou neer. Jy lyk asof jy na die opening van die parlement op pad is.”

            Cecilia giggel spontaan. “Moenie glo nie. Dis ‘n Chinese namaaksel.” Hoe het haar ma binne so ‘n kort tydjie selfs ‘n humorsin ontwikkel? Toe sy haar handsak op ‘n koffietafel neersit, val haar oog op ‘n romanse van Kristel Loots met ‘n boekmerk in. “Ek is bly om te sien Ma lees uiteindelik op my aanbeveling romanses. Liewe Lisa is so ‘n plesierige storie.”

            “Dis eintlik John wat hulle verslind,” verras haar ma haar.“Hy geniet dit so baie, ek sal dit moet probeer.”

Nadat hulle in die sitkamergedeelte saam koffie gedrink het, dra haar ma die opskepbakke eetkamertafel toe waar sy intussen nog ‘n plek gedek het. Die geure verklap dat haar beroemde gevulde skaapboud en ‘n aartappel-en-uigebak met room en kaas op die spyskaart is.

            “Sjoe, Moeder, het julle die predikant verwag?” Die troetelnaam van haar jeug het spontaan uitgeglip.

            Lizanne bloos sowaar. “Nee man, ek het … dis oor die baadjie. Ek wou vir John wys hoeveel ek die geskenk waardeer. Maar skep gerus, voor die kos koud word.”

             Cecilia ontspan in die gemoedelike atmosfeer. Dalk staan sy vanaand meer as ooit tevore ‘n kans om eerlike antwoorde uit haar ma te kry oor die redes vir haar teenkanting teen te vroeg trou. Die omstandighede van haar eie jeugtroue en Cecilia se geboorte was nog altyd taboe. Cecilia het wel as tiener al uitgewerk dat sy ses maande ná die troudatum haar opwagting gemaak het, sonder dat sy ooit vertel is dat sy ‘n premie was.

            “Ma, waarom is Ma so absoluut gekant teen vroeg trou?” waag sy dit. “Was jy en Pa nie ten minste aan die begin gelukkig nie?”

            Die glinstering is weg uit Lizanne se oë en die onvergenoegde trek is terug om haar mond. Sy sit haar mes en vurk stadig op haar bord terug, asof diep in gedagte. “Meis, Pa was nie jou regte pa nie. Ek is jammer dat ek …”

            Die suising in haar ore doof die res van haar ma se woorde uit. Was dit ander omstandighede, sou die lang vergete troetelnaam haar hart versag het, maar nou laat dit haar yskoud. Sy is nie haar grootmaakpa se kind nie? Wie s’n dan?

            Vlug sal nou niks oplos nie. Dan is dit veg wat voorlê. “My magtig, Ma. Dis nuus wat die meeste ouers in puberteit vir hul buite-egtelike kind vertel. Hoe kon Ma dit so lank vir my wegsteek?”

            Nou is haar ma ook kwaad. “Moenie banaal wees nie, Cecilia. Jy was die produk van ‘n baie egte en hegte jeugliefde; die eerste man wat my hart gesteel het.”

            Die feit dat haar ma háár woorde gebruik om na haar onbekende biologiese pa te verwys, laat Cecilia rooi sien. “Moenie spot nie, Ma. Dis heilige grond.”

            “Ek spot nie, kind. Ek wil hê jy moet weet dat ek dieselfde pad as jy geloop het. Ek is verhinder om met my eerste ware geliefde te trou.”

            “O, was Ouma ook gekant teen vroeg trou?” Cecilia is self verbaas oor hoe hatig die sarkastiese vraag uitkom maar sy kon dit nie keer nie.

            Lizanne se mond trek styf en haar antwoord is byna onhoorbaar.“Hy is in die Grensoorlog dood.”

            Die stilte in die vertrek laat Cecilia wonder of sy skielik doof geword het. Dood. Weg. Sy sal nooit haar eie pa kan ontmoet, leer ken nie.

            “Was Pa ooit lief vir ons?” Of was haar hele kindertyd ook ‘n leuen?

            “O ja, baie.” Haar ma kyk haar reguit in die oë, hare blink van die emosie van die oomblik. “Hy het geweet jy is aan die kom en hy het jou as sy eie beskou.”

            “Waarom is julle dan geskei?”

            “Oor my … ontevredenheid. Niks of niemand was ooit goed genoeg vir my nie. Ek was aan die soek … is nog steeds aan die soek … na die één wat die terroriste van my weggeneem het. Die een na wie ek seker steeds aan die soek is.”

            Skielik verstaan Cecilia alles. Haar ma se onlogiese oortuiging dat dinge beter kan uitwerk as jongmense langer wag voor hulle trou, die wisseling van mans en die snedige rassisme wat nou en dan kop uitsteek. Alles die gevolg van ‘n weggerukte geliefde.

            Toe sy opstaan, is haar keel te dik vir praat. Sy gaan staan agter Lizanne se stoel en omhels haar. Sy druk ‘n soen in haar nek. Die sagte parfuumreuk maak emosies in haar los wat al baie lank onderdruk word.

            Cecilia kom orent om te verhoed dat haar trane in haar ma se nek drup en gaan sit weer op haar stoel. Haar ma sit met ‘n snesie oor haar oë gedruk.

            “Maar nou moet Ma my asseblief verskoon, ek moet nog ‘n hoofstuk van Ste … ‘n nuwe skrywer vanaand gaan krit.” Om nie te praat van al die emosionele skokke wat sy moet probeer verwerk nie.

            “Jy’t dan skaars aan jou kos geraak!”

            “Ek is jammer, mag ek dit asseblief saamvat, as dit nie te ongeskik is nie?”

            “Natuurlik, en ek sit nog van alles by dan het jy padkos vir môre.” Hul grapwoord vir skoolkos laat die knop in haar keel weer swel.

            Die jarelange konflik en onmin het hulle soveel kosbare oomblikke laat verloor maar dalk is daar nog genadetyd om dit in te haal.   

–0–

Cecilia sukkel die heelpad huis toe om haar nuwe identiteit nugter te beskyf. Sy het nooit geweet sy is ‘n halwe weeskind nie. Die man wat haar grootgemaak het, was nie haar pa nie maar net nog een in ‘n ry van stiefpa’s met wie sy geen of net ‘n oppervlakkige kenverhouding gehad het. En tog dink sy die man wat sy nou nog Pa sal noem as sy hom sou raakloop, was regtig lief vir haar. Sy vermoed sy sou baie meer mans-issues gehad het as dit nie so was nie. Sy steek die sleutel in haar voordeur maar dit wil nie draai nie. Wat de … Het sy nie vanoggend die deur gesluit nie? Sy is dadelik onrustig. Haal die pepersproei uit haar handsak en hou dit gereed. Sy skakel nie die ligte aan nie sodat haar oë aan die donker kan gewoond raak.

            Tussen die voorportaal en sitkamer stok sy tot stilstand. In die verste hoek van die vertrek, waar sy weet haar gemaklike luistoel staan, gloei die vuurkolletjie van ‘n sigaret. Sy beweeg stadig na die ligskakelaar toe. Met die aansitknoppie onder haar vinger en die pepersproeikannetjie voor haar uitgehou, skakel sy die lig aan en bulder in haar strengste stem: “Sit doodstil of ek verblind jou.” Sy wens benoud sy kon sê “skiet jou”, maar die inbreker sal dadelik sien sy het nie ‘n vuurwapen in haar hand nie.

            “Hou jou perde vas!” roep ‘n manstem. “Dis ek, Marnus.” Koud, afgemete. Glad nie verskonend omdat hy in haar persoonlike ruimte betrap is nie.

            Deksels. Sy moes nooit vir hom ‘n sleutel gegee het nie, maar hy het aangehou tot sy vredesonthalwe maar toegegee het. Sy het hopeloos te veel vir hom toegegee om die vrede te bewaar, want ja, sy was maar altyd effens bang vir sy humeur. In elk geval moes sy dit reeds teruggevra het.

            “Jy het tog nie gedink ek sal my soos ‘n straatbrak laat wegjaag nie, het jy Ce-ci-li-a. Die manier waarop hy haar naam beklemtoon, maar haar ‘n bietjie bang. Hy wys vanaand vir haar ‘n onaangename kant wat sy nog nie dikwels gesien het nie.

Storieboekliefde hfst. 5, toneel 1-5 – Ida Bester

Stefan het skaars twee treë gegee toe hy die deur agter hom hoor oopgaan. Hy draai hoopvol om. Sy hart slaan tromslae in sy ore, Cielie het haar bedink. Die koue uitdrukking in haar oë laat egter sy hart in sy skoene sink.

            “Stefan, ons maak nie hier by Kanniedood aandafsprake om oor manuskripte te praat nie. En jou manuskrip is al wat ons op die oomblik gemeen het. Vergeet van môreaand; ons ontmoet hier in die konferensiekamer of ek stuur vir jou ‘n e-pos met my terugvoering.”

            Hy weet nie of dit maar net sy ingebore optimisme is nie, maar vir hom klink sy so onoortuig van haar eie woorde soos ‘n politikus wat ‘n opponent met sy beleid gelukwens.    

“Dis juis nie oor die manuskrip wat ons gaan praat nie, Cielie. Ek kon sien jy wil nie hier in die konferensiekamer vir my vertel wat in jy gedink het toe jy destyds my huweliksaanbod van die hand gewys het nie. Ek het …” Stefan bedink hom skielik. Moet hy haar vertel dat hy die aand ná die oggend se vurige ontmoeting in die koffiewinkel agter haar aan is en haar woorde oor die één man wat sy liefgehad het gehoor het? Sy sal mos dink hy is ‘n stalker, of op die minste, ‘n luistervink? Hy móét weet van wie sy gepraat het. Hy gaan deurdruk, kom wat wil.          

            Hy staan haastig nader, neem haar regterhand in albei syne voor sy dit kan wegtrek. “Cielie, ek wou jou verder kom uitvra oor die redes vir jou weiering van my aanbod … die aand ná ons …. ná die oggend se bespreking van my eerste hoofstuk.” Hy sien die blos oor Cecilia se hals sprei maar haar oë bly yskoud.

            “Het jy my sowaar agtervolg, Stefan? Dan het ek my nie verbeel ek het iets gehoor nie.” Sy pluk haar hand uit Stefan se greep.

            “Cielie, ek wou net kom praat, regtig.”

            “En toe luister jy my gesprek met my ma af.” Haar stem drup nou van die yskristalle. “Wat het jy nogal gehoor wat jy so dringend met my moet bespreek? Dit was ‘n privaat gesprek – nie vir jou ore bedoel nie.”

            Stefan wil praat, maar daar is ‘n padda in sy keel. Hy maak keel skoon en praat sagter. “Die ‘een man wat jou hart gesteel het’, was dit … ek?” Hy kyk stip in Cecilia se oë, hoopvol dat sy reguit vraag by haar ‘n eerlike reaksie sal ontlok voor sy kan ontken dat sy van hom gepraat het. 

Hy word nie teleurgestel nie. Sy keel trek toe van verbasing. Hy sien hoe haar ysige uitdrukking versag. Twee groot trane dam eers in die hoeke van daardie oë op en begin toe oor haar wange afloop. Tog net nie dit nie! Oom Ben maak hom dood as hy wat Stefan is sy gunstelinguitgewer in die gange van Kanniedood laat huil.

            Hy slaan sy een arm om Cecilia en trek haar nader. Met die ander hand vee hy versigtig die trane van haar wange af. “Sjuut, toe nou maar. Ek het my antwoord,” prewel hy in haar hare.

            “En wat gaan hier aan?”

–0–

Cecilia stoot Stefan met mening van haar af weg. Blikemmer, dit sál Dennis wees wat haar en Stefan in ‘n omhelsing verras. Die moontlike gevolge van sy rapportering aan Ben spring oor mekaar in haar kop. Dennis gaan haar onprofessionele gedrag verklap. Hy kan by die ander personeellede skinder oor haar gefoefel met ‘n skrywer wie se onbeholpe poging sy probeer regskaaf vir publikasie. Hy wil natuurlik in Ben se boekie punte opstapel deur haar af te kraak.

Sy moet ‘n flippen stokkie hiervoor steek. “Dis nie wat jy dink nie, Dennis.” Sal die man dan nie ‘n smalende uitdrukking op sy gesig kry nie!

            “Hoe sal jy weet wat ek dink, Cecilia? Of meen jy ek is te letterkundig ingestel om te verstaan as daar ‘n vrystorie reg onder my neus ontwikkel? Ek weet dis jóú afdeling daardie, maar jy en advokaat Van Huyssteen het skaars tyd gehad om tot op voorname te vorder, laat staan nog tot by vurige omhelsings in die gange!”

            Cecilia voel haar hande klam word terwyl haar nek begin kriewel. “Jy weet niks van my en Ste …. advokaat Van Huyssteen af nie. Ons is ou … vriende, wat mekaar pas weer raakgeloop het,” proes sy byna uitasem van opgekropte wrewel.

            “Juis. Hoogs onprofessioneel. As dit so is, moes jy jou uit die staanspoor onttrek het. Dis baantjies vir boeties van die ergste graad. Weet Ben ooit van jul … jul verhouding?”

            Cecilia het nog skaars haar asem ingetrek, toe spring Stefan haar voor. “Ons het op trou gestaan. Ek was … is baie lief vir Cielie, en ek sal nie toelaat dat jy jou bitsige mond oor ons verhouding uitspoel nie.”

            Sy het Stefan nog nooit so briesend gesien nie. Die vuur in sy oë sou Dennis se klere kon skroei as hy nader aan hom gestaan het.

Vir een keer het haar geëerde kollega nie woorde nie. Hy kyk haar en Stefan vir oulaas met opgetrekte neus aan en draai op sy hakke om.

            Cecilia voel soos ‘n uitgedrukte lemoen. Al kyk die man vlak voor haar haar nou boetvaardig aan, en al het die ander een hom gewip en die aftog geblaas, sien sy nie kans vir nog ‘n woord oor wat so pas gebeur het nie. “Stefan, moenie praat nie. Asseblief, gaan net. “ Toe hy mik asof hy wil nader kom, stop sy hom met ‘n opgeligte plathand en ‘n besliste kopskud.

            Hy laat sy kop sak en gehoorsaam haar wens. Waar Dennis stywerug verdwyn het, stap Stefan hangskouer in die gang af. Haar hele lyf smeek dat sy hom moet terugroep, hom troos soos hy haar getroos het, maar sy weerstaan die versoeking en vlug na haar kantoor toe.

–0–

“Ek is baie lief vir Cielie.” Stefan se woorde klop in haar kop. “… lief vir Cielie.” Hoe gaan sy vandag op enigiets anders konsentreer terwyl hierdie uitlating haar gewete aankla? Sy besef hy het die eerste die beste ding gesê wat vir Dennis kon laat verstaan dat hy nie ‘n opportunis is nie, maar sy ken hom ook goed genoeg om te weet hy sou nie oor so iets jok nie. Net soos sy haar eie hart ken. Het sy nie ‘n paar dae gelede, ook in ‘n oomblik van opwellende emosie, teenoor haar ma na Stefan verwys as die “één man wat haar hart gesteel het” nie?

            Sy kyk op haar horlosie. Dit was al lankal huis-toe-gaantyd. Marlise is òf nog besig met die “moeilike vrou” òf het lankal vertrek. En storiedraer Dennis het waarskynlik voor dooiemansdeur aangekom toe hy na Ben gaan soek het. Right, daar’s moontlik nog tyd vir krisisontlonting. Nie dat sy dink Ben gaan vir haar kwaad wees nie. Hy wil hê sy moet sy stiefseun help en dit is presies wat sy agteroorbuig om te doen.

            Die fisiese beeld wat hierdie gedagte oproep laat weer haar bloeddruk styg. Sal sy ooit weer haar gunsteling-pub kan opsoek sonder om die verstrengelde beeld van haar en Stefan op te roep? En wat van Justin? Hy kon hulle afgeloer het en die glase uit frustrasie laat val het. Sy dink vir die eerste keer sy geflirt met haar is dalk vir hom nie blote onskuldige pret soos vir haar nie. Dalk moet sy versigtiger wees om hom nie ‘n verkeerde boodskap te gee nie. Sy staan vasberade op. Ouma Petronella sou gesê het malende gedagtes is nie eens die spreekwoordelike pennie werd nie. Dis tyd om huis toe te gaan.

–0–

Stefan weet nie hoe hy by sy motor gekom het nie. Hy is te verslae om dadelik te vertrek. Hy slaan die sonskerm voor hom af en skuif die spieël oop. Dis ‘n verskrikte selfportret wat hom met oopgesperde oë aankyk. Hy reken om homself reguit in die oë te kyk sal hom help om sy greep op die realiteit terug te kry. Hy moet sin maak van die nare scene in sy stiefpa se uitgewery tussen twee uitgewers wat deur sý impulsiewe optrede vyande geword het. Van wie een boonop Cielie is. Sý Cielie.

            Behalwe die feit dat dit hom reguit teruggelei het na die verlore geliefde na wie hy al jare lank soek, het die ellendige manuskrip vir hom nog net skaamte en skande veroorsaak. Hy moes hoor die uitstorting van sy intiemste seer op papier is nie die naam van roman werd nie. Daar skort glo baie met die styl, die vokalisering, of so iets, en boonop is hy as outeur ook geneig om eerder te vertel as te wys.

            Dessitse gewys. Hy het gedink sy demonstrasie van hierdie nuwe tegniek was ‘n briljante manier om Cielie uit haar redigeermodus te kry. Vir ‘n kantelmaanoomblik in Kafeïen het hulle albei van die hele wêreld en alle manuskripte vergeet, maar die passie was kortstondig. Hul gebroke verhouding het vierkantig tussen hulle kom staan. Hý wil terugbeweeg en uitvind waarom sy hom verwerp het. Sý beur vorentoe, wil hom en haarself oortuig dit lê in die verlede en die verhouding het permanent verbrokkel.

            Vervlaks. Hy weier om dit te aanvaar. Hy soek al te lank na haar. Al kos dit hom die vernederende herskryf van sy roman in die vorm van ‘n liefdesroman, om nou maar die genadige woord vir die genre te gebruik. Romanse klink vir hom nog erger, so asof dit net ‘n gevry is en niks meer nie. Al moet hy op sy hande sit terwyl hy Cielie se kritiek in die konferensiekamer uitluister, en al bars daar ‘n bom nadat Dennis sy sappige storie versprei het. Hy gaan aanhou probeer om haar terug te wen.

            Hy skakel die enjin aan en ry vinniger huis toe as wat die wet toelaat. Sy geluk hou. Geen spietkop spring voor hom in nie en hy ry ook nie die beskonke voetganger raak wat voor hom inslinger nie. Die aand is te jonk vir slaap en sy kop buitendien te besig. Hy skink vir hom ‘n stywe dop en gaan sit onder die groot witstinkhoutboom agter sy huis.

–0–

Tot Cecilia se verligting is die uitgewery se gange verlate. Sy kom tot by haar motor in die parkeergarage in die kelder niemand teë nie en kan verlig in haar motor klim. Die hekwag groet vriendelik toe sy uitry. “Good night, Miss.”

            Die stomme man sal nie kan raai hoe min ek na hierdie aand en nag uitsien nie, mymer sy binnensmonds. Die aandverkeer het nog nie afgeneem nie, die motors kruip staan-staan in hul bane. Vrek, sy moes seker al lankal haar ma teruggebel het. Was dit gister, of eergister, toe sy oor John se suinigheid gekla het? Sy huil seker nou nog oor die baadjie wat sy nie kon koop nie.

            Cecilia onthou dat sy die gesprek oorhaastig afgesluit het omdat haar ma weer haar lewe saam met haar vierde man afgekraak en dit as die ideaal voorgehou het om ongetroud en dus totaal onafhanklik te wees. Haar ongelukkigheid oor hierdie verwronge idee van haar ma het haar laat uitblaker dat dit juis die rede was waarom sy nie die man van haar drome se huweliksaanbod aanvaar het nie.

            Op hierdie oomblik voel dit vir haar haar ma het haar lewe verwoes. “Nee, stadig ou girl, wat van die jare oorsee, die onafhanklikheid en die oulike huis wat jy kon koop met die geld vir jou vryskutwerk in Nederland?” praat sy oudergewoonte met haarself. Dit was darem nie alles gloom en doom nie. Tog bly sy bewus van ‘n hol gevoel op haar maag, asof sy ‘n ete oorgeslaan het. Dit begin soos ernstige hongerpyne voel hoe verder sy ry.

            Nog ‘n leuse van ouma Petronella was die nodigheid om konflik uit te praat. ‘n Mens gaan nie kwaad slaap nie. Haar ma het self hierdie reël tot vervelens toe moes uitleef want daar was baie rusies met haar verskillende eggenote. Cecilia kan onthou hoe dit haar ontstel het toe sy ‘n dogtertjie was; die woedende uitroepe agter haar ma en pa se toe kamerdeur, tot hy haar eendag op sy skoot getel en van sy liefde verseker het. Sy het opgehou om hom te glo toe hy die volgende oggend met twee tasse by die voordeur uit is en nooit weer teruggekom het nie.

            Dit het ‘n patroon in haar ma se lewe geword. Troue voor die landdros. Liefie-liefie. Baie gou rusie-rusie. Tasse word gepak, soms haar ma s’n. Wat vir haar ‘n nuwe skool en onbekende kinders beteken het. Die ding met John het tot dusver die langste gehou. Dalk het haar ma iets uit haar talle egskeidings geleer.

            Hoe lyk hierdie hoekwinkel dan nou vir haar bekend? Ná ‘n vinnige kyk in die truspieël, ry sy stadiger. Sy is in ‘n straat wat sy nie dadelik herken nie. Of nee, daar is die parkie waar sy en haar ma nou en dan gaan stap wanneer sy haar besoek. Sy het sowaar onbewus na haar ma se huis toe gery. Eers wil sy omdraai, maar dan besluit sy dit sal dalk goed wees om die wrok oor haar verlore liefde vir eens en vir altyd openlik te bespreek.

Storieboekliefde hfst. 4 (vervolg) – Elsa Winckler

Hy moet opstaan en wegstap. Dis die veilige ding om die doen. Die verstandige ding, maar die vuur in sy lyf verdring eenvoudig elke logiese gedagtes wat by hom opkom.

Cecilia se mond is nog klam en opgehewe van sy soen en sy praat van sy “poging”? ‘n Man het darem sy trots. Gebelgd en moerig, vang hy haar mond weer vas met syne. Die oomblik toe hulle lippe ontmoet, vergeet hy van trots, van vies wees, van al die redes hoekom hy eerder moet wegstap.

Sy hande volg sonder enige boodskap van sy brein die lyne en rondings van haar lyf. Hy onthou elke kurwe, elke siddering. Dit was nie sy plan om haar te soen toe hy hierdie stil vertrek uitgesoek het nie, maar nou is hy baie bly daar het nog nie iemand anders kom sit nie.

Met sy arm om haar, lig hy weer sy kop. Haar potblou Bette Davis-oë oë is halfmas, haar asem hortend.

“Ek weet hoe om te wys, Cielie, dis nie die probleem nie. Ná vandag weet jy ek begeer jou nog steeds soos jare gelede. Ek weet ook nou,” sê hy en laat gly die agterkant van sy hand oor die stywe puntjie van haar een bors, “… jy voel nog iets vir my. Wat ek net nog steeds nie verstaan nie, is hoekom jy nie met my wou trou nie.”