Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 3

Storieboekliefde hfst. 4, eerste drie tonele – Elsa Winckler

“Van wanneer af onthaal jy skrywers in jou huis?”

Cecilia sug en druk vir ‘n oomblik haar vingers teen haar oë. Ná hierdie dag het sy regtig nie nog krag vir Marnus se geteem nie. Hy kan tog so aangaan oor ‘n saak as hy eers ‘n idee in sy kop gekry het. “Ek het reeds verduidelik.”

Marnus se oë vernou. “My magtig, die man was in jou slaapkamer! Ons is al ‘n geruime tyd saam, ek reken ek verdien meer as net ‘n ‘ek het reeds verduidelik.’”

Dis tyd om reguit te wees. Die ding tussen haar en Marnus raak nou werk. Werk waarvoor sy beslis nie krag het nie. “Ons is vriende, Marnus, ek het gedink ek het dit van die begin af duidelik gemaak.”

“Vriende? Ek spandeer nie op een van my vriende soveel geld soos op jou nie.”

Sy stap na die voordeur wat nog steeds oop staan. “Totsiens, Marnus. Dink só daaraan – jy kan nou geld spaar.”

Marnus pers sy lippe saam. Regtig nie ‘n goeie look vir hom nie.

“Ek sal weer met jou praat wanneer jy minder onredelik is.” Met die uitstap trek hy die deur hard agter hom toe.

Dankie tog. Hier was heeltemal te veel testosteroon in haar klein huisie vir een aand.

Sy skop haar pers sandale uit, maak die skuifdeure wat na ‘n klein agterplasie lei, oop en stap na buite. Dis ‘n heerlike soel someraand.

In haar wildste drome – en daar was al besondere wildes – het sy nie gedink Stefan van Huyssteen sal weer in haar lewe, in haar kantoor instap nie.

Wat sy ook nie kon voorsien het nie, is dat een kyk van sy bruin oë nog steeds haar liggies kan aanskakel. “Elke. Liewe. Een.”

Moedeloos vryf sy oor haar gesig. Hier staan sy weer en praat hardop met haarself.

Haar foon blieb. Dis ‘n boodskap van ‘n nommer wat nie op haar foon gestoor is nie. Sy maak dit oop.

Môre 10:00 by Kafeïen. Stefan.

Gmf, hy laat nie op hom wag nie. Hy moes haar nommer by Ben gekry het. Haar oog val weer op die naam van die koffiewinkel wat hy voorstel. Sy glimlag. Kafeïen, stapafstand van hulle kantore, is haar gunstelingkoffiewinkel. Justin, die barista is ‘n opperste, maar skadelose flirt. Dit kan dalk net interessant raak.

Ek stuur vir jou hoofstuk 1 met ons voorstelle en kommentaar vir môre se bespreking.

Met groot moeite weerhou sy haarself om ‘n emoji met knipoog en ‘n uittong te stuur.

Stefan is reeds kwart voor tien in die koffiehuis. Hy soek‘n tafel uit teen die muur agter ‘n plant wat ‘n bietjie privaatheid gee.

Van slaap was daar laas nag nie sprake nie. Hoofstuk 1 met Cecilia se kommentaar het hom lank besig gehou. Hy hét in die bed geklim en probeer slaap, maar die nanag het mos maar ‘n manier om al die verlede se spoke op te roep.

Hy besef nou Cecilia is reg. Hy wou nie na enige verduideliking luister toe sy nie met hom wou trou nie. Sy vinnige humeur het oorgevat, alle redelikheid was by die venster uit. Normaalweg beheer hy sy humeur met ‘n ysterhand, maar daardie dag het hy liederlik gefaal. Hy’t haar gevra om met hom te trou en sy het summier geweier. Dit was net vir hom te veel.

“Jy’s vroeg,” sê iemand langs hom. Cecilia.

Sy hart struikel. Met sy oë op haar, staan hy op. “Kyk hoe mooi lyk jy,” glip uit voor hy die woorde kan keer. In ‘n wit romp met ‘n ligte pers toppie en die pers sandale wat sy skynbaar altyd dra, slaan sy eenvoudig sy asem weg.

Die kennetjie lig. “Jy hoef nie jou lines op my te mors nie, oukei? Dis ‘n besigheidsafspraak.”

Voor hy haar stoel kan uittrek, is ‘n lang, slap vent daar, ‘n voorskoot om sy lyf. “Cecilia!” roep hy en trek haar nader vir ‘n wangsoen. “Ek het so na jou verlang. Swart koffie, geen suiker nie?”

Cielie glimlag al te liefies vir hom. “Dankie, Justin. Jy ken my goed.”

“Vir my ook, asseblief,” brom Stefan.

Justin glimlag skaapagtig. “Natuurlik. Jammer, elke wanneer ek dié girl sien, vergeet ek van alles anders. Ek kan nie verstaan hoekom niemand haar al opgeraap het nie. Twee swart koffies coming up.”

“Dis nie asof ek nie al probeer het nie,” sê Stefan en wag vir haar om te sit voor hy terugsak op sy stoel.

Cecilia ignoreer hom en haal haar skootrekenaar uit. “Sal ons begin?”

“Goeie plan,” sê hy en staan weer op. Hy stap om die tafel en trek die stoel langs haar uit. “Makliker om saam na die rekenaar te kyk as ek langs jou sit.”

Duidelik hoogs geïrriteerd, kyk sy na hom. “Die idee was dat jy jou rekenaar ook saambring.”

Hy lig sy notaboek. “Ek maak notas.”

Met ‘n klik van haar tong skuif sy haar rekenaar sodat hy ook kan kyk. Hy leun vorentoe. Sy begin praat en beduie, die reuk van blomme omring hom, glip deur elke porie van sy vel totdat hy deurdrenk is van haar geur.

Hy probeer konsentreer, maar sy oë steek vas op haar mond en al waaraan hy kan dink is die sagte snak agter in haar keel wanneer hy haar soen. Doen sy dit nog? Is haar mond nog altyd so soet en sag soos wat hy onthou?

Cecilia probeer haar bes om professioneel te klink en op die hoofstuk voor haar te konsentreer. Gelukkig is haar en Marlise se notas teen die kant van die dokument anders het sy lankal begin stotter.

Stefan leun verder vorentoe en sit sy arm agter om die stoel waarop sy sit. Die top wat sy aanhet, is mouloos, sy vingerpunte raak-raak aan haar vel. En net daar vat die kole wat van gisteraand af laag in haar binneste gloei, vlam.

“Twee swart koffies!” roep Justin vrolik uit en sit hulle bekers voor hulle neer.

Stefan neem sy beker met sy linkerhand. Sy ander arm bly agter haar. En verbeel sy haar of raak meer van sy vingers nou aan haar skouer?

Benoud, kyk sy of daar êrens ‘n venster oop is. Sjoe, dis darem nou baie warm in die koffiewinkel. Fokus, Cecilia, fokus.

Met ‘n diep asemteug, probeer sy weer. “Hierdie is byvoorbeeld iets waaraan jy moet werk: wys, nie vertel nie. In Engels praat hulle van show, don’t tell. Wys vir jou leser jou karakter is ontsteld, moenie dit sê nie. So in plaas van om te sê, “hy voel dadelik aangetrokke tot haar”, wys vir jou leser wat met hom gebeur wanneer hy haar sien of naby haar is. Hulle oë ontmoet, binne hom vat iets vlam, sy asem raak weg, sy hart skop teen sy ribbes …”

“O, ek kan wys,” sê hy en vat haar hand.

Sy probeer dit lostrek uit syne, maar hy sit haar hand teen sy bors en vleg sy vingers met hare.

Haar oë vlieg op na syne. Alles rondom haar vervaag. Al waarvan sy bewus is, is sy warm asem wat oor haar gesig spoel, sy gespierde been teen hare en sy hart wat soos hare, onreëlmatig onder haar vingers trommel.

“Stefan …”

Met haar hand nog teen sy bors, leun hy vorentoe totdat hulle monde sentimeters van mekaar af is. “Ek gaan jou soen.”

“Nie …” kry sy op haar asem uit, “… ‘n goeie idee nie.”

“Regtig?” vra hy en druk sy warm lippe net onder haar oor. “Ek dink weer …” Sy mond gly in die rigting van haar mond, sentimeter vir stadige sentimeter, “… dis ‘n uitstekende idee. Een, dis al waaraan ek dink sedert ek in jou kantoor gestap het en twee …” Sy hand vou om haar nek, “… dan kan ons weet …”

“Wat weet?” kry sy deur droë lippe uit.

Sy voel sy glimlag teen haar gesig. “Of dit nog daar is.”

“Wat?”

“Die vonk.”

Warm lippe sluit om hare, haar hart sug. Vonk? Dis ‘n flippen verterende vuur, nevermaaind ‘n vonk.

Hy kantel sy kop en verdiep die soen. ‘n Warrelwind tel haar op en sommer net so is sy weer agtien, die geur van krismisrose in die lug om hulle.

Sy hand glip teen haar nek af, ondersoek rusteloos haar hals voor sy vingers troetelend oor die boonste ronding van haar bors gly. Die wind raak wilder, dringender …

Êrens agter haar klink die geluid van glase wat val, hard op.

Stefan lig sy kop, sy oë donker, kokende sjokolade. Sy een mondhoek lig baie effens op. “So nou weet ons.”

Van êrens kry sy krag om diep asem te skep. “Jou soenpogings het nog nie verbeter nie?”

Sy het net kans om sy oë een keer te sien flits voor sy kop weer afsak. Haar gedagtes gaan botstil staan terwyl die emosie haar oorweldig.

Storieboekliefde hfst. 3, tweede toneel (2) – Elize Davies

Cecilia ruk terug asof ‘n slang haar gepik het. Nog boeke glip uit haar hande en beland op die vloer.

“Marnus?” kom sy eerste tot verhaal.

Stefan buk en tel die boeke tydsaam, een vir een op. Toe kom hy regop.

Die man wat hande-in-die-sye by die deur staan, is korter as hy, en stewiger gebou, met kort blonde hare en ‘n donker frons op sy gesig.

“Wie is dié ou, Cecilia, en wat maak julle in jou kamer?”

“Dis Stefan van Huyssteen. Hy is een van ons skrywers. Hy het boeke kom haal wat ek vir hom leen. Stefan, dis Marnus Malherbe.”

Die man se blik sak na die boeke in Stefan se hande en ‘n spottende glimlag plooi om sy mond. “Liefdesverhaaltjies? Moenie vir my sê jy skryf sulke gemors nie, ou pel.”

Hy staan vorentoe en steek sy hand na Stefan uit. Stefan verskuif die boeke na sy linkerhand en beantwoord die handdruk. Dis ‘n stewige handdruk. Oom Ben se tipe handdruk, bedoel om te intimideer en te vergruis. Gelukkig het sy pa hom geleer hoe om só ‘n greep te beantwoord.

“Wat maak jy hier, Marnus? Sou jy nie eers Saterdag gekom het nie?” Cielie klink darem nie besonder bly om die man te sien nie.

Marnus draai na Cielie en sit sy hande op haar skouers. “Ek het te veel na jou verlang. Hallo, mooi ding.” Hy soen haar op haar mond, ‘n lang, innige soen, en Stefan voel hoe die bloed na sy kop stuif totdat sy ore daarvan sing. Hy moet homself bedwing om nie die vent storm te loop nie.

Eindelik lig Marnus sy kop op, maar sy arm gly om Cielie se skouers.

Cielie is bloedrooi. Haar ken is uitdagend gelig. “Laat weet wanneer dit jou pas, dan kan ons jou manuskrip bespreek, Stefan.”

“Ek maak so, Cielie. Dankie vir ‘n heerlike aand,” voeg hy moedswillig by en sien hoe Marnus se glimlag van sy gesig afgly.

Hy los die buitedeur doelbewus oop toe hy uitstap. Die aandlug is koud teen sy warm gesig.

Verdomp. Wat is die vent van haar? Hulle is beslis nie net platoniese vriende nie; daardie soen was besitlik. Of dalk dink sy hulle is bloot vriende, maar Marnus dink beslis nie so nie.

Arrogante blikskottel.

Hy smyt die stapeltjie boeke onsag op sy kar se voorste sitplek neer, maar hy skakel nie die voertuig dadelik aan nie. Sy vingers trommel gefrustreerd op die stuurwiel.

Die speelveld is ongelyk. Marnus Malherbe het ‘n voorsprong: Hy is in Cecilia se goeie boekies, en hy het nie die komplikasies van ‘n verydelde liefde aan sy kant nie.

Hy weet nie hoe ernstig sy oor die Marnus-man is nie. Dalk het hy hom net verbeel sy is nie in haar noppies met dié se vurige groet nie.  Cecilia se wange was darem baie rooi toe sy uit daardie soen loskom. En daar lê ‘n hele klomp vergaderings saam met haar voor: vergaderings waarvan hý die plek en die tyd gaan bepaal, al moet hy sy trots in sy sak steek en oom Ben se hulp inroep. Hy het ‘n voorsprong op Marnus – sy word gedwing om tyd saam met hom te spandeer. Hy sal dit net ordentlik moet benut.

Marnus Malherbe kan gaan slaap. Stefan van Huyssteen het nog nooit van ‘n uitdaging weggeskram nie. Hy wil Cielie hê, en hy is bereid om vir haar te baklei.

Storieboekliefde hfst. 3, tweede toneel (1) – Elize Davies

Sjoe, hy het al vergeet hoe daardie blou oë kan blits wanneer sy haar vererg. Het hy nou te ver gegaan? wonder Stefan geamuseerd.

Dalk het hy. Cielie se gesig is geslote en haar bewegings is stokkerig toe sy afbuk en haar handsak optel. Sy stoot haar stoel agtertoe en staan op. Haar rug is pennetjieregop en haar skouers is stokstyf. Ja-nee, sy is woedend.

 Goed so. As hy haar nog kwaad kan maak, beteken dit hy laat haar nie koud nie.

Haar stem is afgemete toe sy praat. “Ons is nie só verleë oor skrywers nie, Stefan. Soek maar vir jou ‘n ander uitgewer – of vra jou stiefpa om die manuskrip in sy huidige vorm te publiseer. Dankie vir die ete. Ek moet gaan.”

Stefan spring ook op. “Cielie, wag vir my. Dis nie veilig om dié tyd van die aand alleen te ry nie. Ek sal agter jou aanry tot by jou huis, dan kan ek sommer die boeke wat jy vir my wil leen, by jou kry.”

Wit tandjies vang haar onderlip vas. Dis ‘n gewoontetjie wat sy nog nie afgeleer het nie.

Stefan sluk. Heng, sy is mooi. Daardie vol lippe. Die fyn neusie. Die digte, donker wimpers om die treffende helderblou oë.

“Goed, dankie,” sê sy kortaf. Sy draai summier om en stap deur toe.

Stefan haal haastig sy beursie uit, pluk ‘n klompie banknote uit en druk dit in die hande van die verbaasde kelnerinnetjie. “Dankie, dit was lekker. Hou die kleingeld,” roep hy oor sy skouer.

Cecilia wikkel op daardie pers hoëhakskoentjies van haar en hy moet sy treë rek om haar in te haal.

Hulle stap in doodse stilte na hulle onderskeie motors.

Ja-nee, die meisie is kwaad. Of dalk bekommerd.

Is daar rede tot kommer? Krap hy nou waar dit nie jeuk nie? Soek hy nou weer moeilikheid? Cecilia Schoeman het eenslag sy hart gebreek. Is dit verstandig om weer by haar betrokke te raak?

Vervlaks, toe hy destyds op kampus die parmantige eerstejaartjie op haar geleende fiets byna disnis gery het, het hy geweet dis ‘n besondere meisie dié. Hy het die bloed van haar nerf-af knieë met sy sakdoek afgevee; daarna het hy haar fiets in sy stokou studentemotor se kattebak gelaai en haar koshuis toe geneem. Teen die tyd dat hy haar afgelaai het, het sy reeds onder sy vel ingekruip.

Hy is bevrees sy is nog steeds daar. Na al die jare kon hy dit nog nie regkry om van haar te vergeet nie.

Hy ry agter haar aan totdat sy voor die veiligheidshek van ‘n meenthuiskompleks stilhou. Sy tik ‘n kode in en ry deur.

Verdomp, moenie sê sy gaan wegry en hom uitsluit nie.

Sy hou gelukkig weer stil en draai haar ruit af. “Nommer 28,” roep sy deur die oop venster.

Nommer 28 is ‘n netjiese siersteenhuis met ‘n klein, goedversorgde tuintjie. Hy parkeer agter haar in die oprit.

Sy maak die bagasiebak oop en haal haar gimsak en haar laptop uit. Toe draai sy na hom. “Wil jy hier wag, dan gaan haal ek gou die boeke vir jou?”

Sy is formeel en afsydig, en hy glimlag innerlik. Hy ken haar goed genoeg om te weet sy is dodelik ongemaklik.

“Nee wat, ek kom sommer gou in. Moenie bang wees nie, ek sal dadelik weer loop.”

Sy antwoord nie, maar sy laat die voordeur oopstaan, en Stefan onderdruk weer ‘n glimlag. Ja-nee, beslis ongemaklik. Die boodskap is duidelik: Sy vertrou hom nie, en hy moenie lank bly nie.

Hy kyk in die sitkamer rond. Die meubels is eenvoudig maar smaakvol. Alles is pynlik netjies. Uit die sitkamer lei twee deure, die een na ‘n kombuisie, die ander waarskynlik na die slaapkamers.

“Baie mooi,” sê hy goedkeurend. “Huur jy, of het jy gekoop?”

“Ek het gekoop. Ek het heelwat gespaar terwyl ek oorsee gewerk het.”

Sy sit haar laptop en gimsak op ‘n leunstoel neer. “Wag hier, ek gaan kry gou die boeke.”

Teen die muur hang ‘n geraamde foto van Santorini, die pragtige eiland met sy wit geboue en blou koepeldakke, en meteens is jaloesie ‘n fel seer in sy binneste. Hulle twee was van plan om eendag Santorini sáám te besoek.

As sy pa se hartprobleme nie destyds begin het nie … Sy klerkskap was pas afgehandel; die firma waar hy sy klerkskap gedoen het, het hom ‘n permanente pos aangebied. hy en Cielie sou nog bymekaar gewees het. Toe kry sy pa die ligte hartaanval en hy vra Stefan moet by sy praktyk kom aansluit.

Hy is nie spyt hy het gegaan nie. Die jare wat hy en sy pa saamgewerk het, was kosbare jare.

Maar dit het hom sy verhouding met Cecilia gekos.

‘n Harde slag ruk hom terug na die hede. “Cielie? Is jy oraait?” Sonder om te dink storm hy agter haar aan.

Sy sit op haar knieë in ‘n slaapkamer met ‘n dubbelbed. Om haar lê boeke gesaai – van die dun slapbandboekies wat blykbaar sy manuskrip se voorland is.

“Is jy oraait? Het jy geval?” vra hy bekommerd.

Sy skud haar kop. “Die boeke het gegly,” mompel sy en begin om die boeke bymekaar te maak.

Hy kniel langs haar om te help.

Hulle kom saam-saam regop. Vir ‘n oomblik is hulle baie na aan mekaar. Hy ruik die hemelse blommegeur wat hy altyd met haar assosieer.

“Cielie …”

Sy staan vinnig terug en hy sug saggies. Sy mond is wrang toe hy in die kamer rondkyk. Blou gordyne, blou beddegoed, en teen die muur bokant die bed ‘n skildery wat hy herken: blou krismisrose in ‘n ronde blompot.

“Die skildery. Jy het hom nog steeds.”

Hulle het die waterverfskilderytjie by ‘n uitstalling van die kunsstudente se werk gesien. Cielie het met haar vinger oor die raam gestreel. “Dit laat my dink aan die krismisrose by my koshuis,” het sy skamerig gesê.

Hy het dadelik geweet waarna sy verwys: Die Saterdagmiddag nadat hy haar omgery het, het hy haar gaan haal en hulle het gaan stap. Terug by die koshuis het hy haar agter die struik met sy blou-pers blomme ingetrek en haar gesoen.

Hy het later teruggegaan na die uitstalling en die skildery vir haar gekoop.

 “Hoekom nie? Die kleure pas by my dekor,” sê sy koeltjies, maar sy vermy sy blik en haar wange is baie rooi.

Sy hou die stapeltjie boeke na hom uit. “Hier is ‘n paar romanses. Wees objektief as jy hulle lees, Stefan, en jy sal sien dis ‘n genre waarop ‘n mens trots kan wees.”

Hy neem die boeke by haar, maar die boonste boek gly van die stapel af. Hulle gryp gelyktydig daarna. Die boek glip tussen hulle hande deur en plof op die vloer neer, en dis haar hand wat in syne beland.

Tyd stol. Cecilia se oë is groot en donkerblou. Haar lippe is effens oop, haar gesig na syne gelig.

Sy greep op haar hande verstyf. Hy leun vorentoe. Haar asem is warm en soet teen sy gesig, en haar lippe is só naby syne.

“Wat gaan hier aan?” versplinter ‘n harde manstem skielik die stilte.

Storieboekliefde hfst. 3, eerste toneel (2) – Elize Davies

Sy staar grootoog na hom. “Jy het? Wanneer? Hoekom?”

“Vier maande later. Want mens gooi nie ‘n verhouding van drie jaar sommerso weg nie, verdomp.” Koffie stort oor die rand van sy koffiebeker toe hy dit op die tafel neerplak. “Al is die meisie met wie jy drie jaar lank uitgegaan het en met wie jy al jou ideale en jou toekomsdrome gedeel het, nie bereid om haar te laat bind nie. Al het sy jou huweliksaanbod van die hand gewys sonder ‘n behoorlike verduideliking.”

Verontwaardiging stoot in haar op soos warm melk op ‘n stoofplaat. O, so, nou is alles háár skuld! “Stefan, jy sê ék maak vinnige gevolgtrekkings sonder om my van die feite te vergewis, maar wat van jou? Jy het net geloop – sonder om selfs te groet. Weet jy hoe het ek gevoel? Wat moes ek doen? Agter jou aanhardloop gopse toe?”

“My pa se praktyk was op die platteland, maar beslis nie in die gopse nie, en nee, iemand wat my verloofring en my huweliksaansoek met soveel minagting van die hand gewys het sou my seker nie soontoe gevolg het nie. Ek het in my onnoselheid gedink ons kon dinge dalk uitpraat. Dalk kon ons probeer om tot ‘n vergelyk te kom. Maar ek kon jou nêrens opspoor nie. Daar was ‘n vreemde man in jou woonstel en nuwe mense in jou ma se huis, en nie een van ons vriende het geweet waar jy was nie. Waarheen het jy nogal gevlug?”

“Ek het nêrens heen gevlug nie. Ek het gedoen wat ek altyd wou doen: Ek het die wêreld gaan verken.”

Sy hét gevlug, maar dit sal sy nooit erken nie. Sy wou wegkom – so ver as moontlik.

“O so? Waar was jy nogal? Op ‘n pakkettoer na Europa, waar mens sestien lande in vyftien dae besoek?” Sarkasme drup uit sy stem.

“Nee. Ek het vir ses maande by ‘n sendingstasie in Zambië gaan werk.”

Stefan proeslag. “Jy het nie kans gesien vir die vervelige lewe saam met my in ‘n plattelandse dorp nie, toe gaan bly jy op ‘n sendingstasie in Zambië?”

 Sy ignoreer die sarkasme. Hy hoef nie te weet sy wou haarself juis toets nie. “Daarna is ek Japan toe,” gaan sy kil voort. “Ek het ‘n jaar in Japan skoolgehou en daarna ‘n jaar in Suid-Korea. Toe het ek ‘n pos by Emerites gekry en ruk lank as lugwaardin vir hulle gewerk.”

 “Wel, ek hoop dit het jou gelukkig gemaak, Cecilia.”

 “Dit het,” antwoord sy bot. Sy jok. Dit was interessant, en selfs partykeer opwindend, maar dit was ook vreesaanjaend, dikwels moeilik, en altyd vrek eensaam. Daarby het sy voortdurend na Stefan verlang met ‘n intensiteit wat elke ander gevoel oorskadu het.

Sy kon nie anders nie. Stefan het destyds darem al ‘n paar jaar lank gewerk, maar sy het pas klaar geswot. Die toekoms het oop en lokkend voor hulle gelê. Hulle sou vir ‘n jaar of twee saam oorsee gaan werk en toer en die wêreld sien. Toe word Stefan se pa siek, en skielik is al hulle planne daarmee heen en wil hy trou en platteland toe foeter om sy pa in sy praktyk te gaan bystaan.

“‘n Mens trou nie so jonk nie. ‘n Man, ‘n huis en kinders is loodsware kettings aan jou bene. Vir die res van jou lewe verwyt jy jouself omdat jy nooit die kans gehad het om jou jongmenslewe te geniet en pret te hê nie.” Dit is die mantra waarmee sy grootgeword het. Haar ma het dit by haar ingeprent vandat sy skaars ‘n baksteen hoog was. Haar ma het geweet waarvan sy praat. Op agttien was sy getroud en swanger met Cecilia. Die huwelik was te vroeg, die huweliksmaats te onvolwasse, die gepaardgaande finansiële probleme te veel, die verantwoordelikheid van ‘n baba te moeilik. Haar ma het in ‘n neurotiese, onvergenoegde mens verander, en só is sy nog steeds: altyd soekend, wrokkig oor verspeelde geleenthede, gegriefd en ontevrede omdat ander altyd méér het as sy.

Cecilia sou nie in dieselfde strik trap nie.

Stefan sug. “Dis ‘n sinnelose gesprek dié, Cielie. Dit help nie om hierdie ou koeie weer op te grawe nie, hulle stink al. Kom ons verander liewers die onderwerp.”

“Waaroor wil jy praat?” vra sy styf.

“Ek weet ek het belowe om nie weer oor my mislukking van ‘n manuskrip te praat nie, maar ek sien ek het ‘n e-pos van jou assistent gekry. Julle het blykbaar besluit om die ding na ‘n ander keurder te stuur.”

Sy glimlag lyk wrang, en berou oor hulle fel kritiek van vanoggend krul deur haar. Hulle het sy gevoelens seergemaak. Marlise was reg: hulle wás wreed.

“Dis nie ‘n mislukking van ‘n manuskrip nie, Stefan. Ek wil om verskoning vra. Ons is gewoonlik nie so taktloos en uitgesproke oor ons skrywers se pogings nie. Ben het my heeltemal onkant gevang.”

Hy haal sy skouers op. “Ek is groot en lelik genoeg om die waarheid te hoor en te aanvaar. Ek sal oom Ben vra om die ding terug te bring. Dit sal nogal interessant wees om hom weer te lees – ek het al vergeet watter gemors ek alles geskryf het, dit was soveel jare gelede.”

“Dáár lê jou eerste fout,” verklaar Cecilia, meer op haar gemak. “Wanneer ‘n skrywer die laaste sin getik het, begin die gróót werk: om te skuur en te skaaf, te hersien en te herskryf. Ons skrywers lees en herlees hulle manuskripte sewe of agt keer – of selfs meer kere – voordat hulle dit instuur.”

“As dit van my afgehang het, het ek die vervlakste ding nooit vir oom Ben gegee nie. Nog minder moes ek dit gegee het sonder om dit self eers weer ordentlik te lees.”

“Stefan, ek moet eerlik wees, ek verwag nie ‘n positiewe verslag van die keurder nie. As ‘n letterkundige werk skiet jou manuskrip ver te kort. Ek voel egter tog jou storie het soveel potensiaal, dit sal sonde wees as dit nooit die lig sien nie. Wil jy nie maar oorweeg om dit te herskryf as ‘n korter, kompakte romanse nie?”

Sy sien hoe sy gesig verdonker en lig haar hand vinnig op. “Wag nou, luister eers voordat jy weer ontplof. Dit gaan heelwat werk meebring, want daar is sekere vereistes waaraan ‘n romanse moet voldoen. Jy sal die woordtelling met omtrent die helfte moet sny, en groot dele sal verander moet word, maar ons sal vir jou die riglyne gee en ons sal jou bystaan waar ons kan.”

 “‘n Soetsappige liefdesverhaal,” sê hy spottend. “‘n Happy-ever-after storie waarin die aantreklike, ryk prins ‘n pragtige meisie ontmoet, haar van haar voete vee, al haar drake verslaan en haar wegvoer na ‘n paleis waar hulle vir ewig en altyd gelukkig woon? Liewe aarde, Cielie, dít is nie waaraan ek my naam wil koppel nie. Ek sal my gesig nooit weer in die openbaar kan wys nie.”

“Stefan van Huyssteen, moenie ‘n letterkunde snob wees nie. Ons soetsappige happy-ever-after storietjies het véél meer om die lyf as wat jy dink. En moenie dink dis iets wat elke Jan Rap en sy maat sommer in ‘n oogwink uitryg nie. Dit verg vaardigheid, skryftalent, én flippen baie werk.”

“En jy dink werklik my poging sal werk?”

 “Ja, ek dink beslis so, mits daar baie skaafwerk plaasvind. Ek het ‘n hele klomp boeke van gewilde en suksesvolle romanse-skrywers soos Elsa Winckler en Madelie Human by die huis. Kom môre kantoor toe, dan gee ek vir jou ‘n paar kopieë. As jy hulle klaar gelees het, kan ons weer praat.”

Stefan staar lank na haar. Sy kan sien hoe die gedagtes agter sy bruin oë spartel. “Nou goed,” willig hy skielik in. “Ons kan probeer, maar ek het ‘n paar voorwaardes. Nommer een: As die boek wel eendag verskyn, is dit onder ‘n skuilnaam, nie my eie naam nie.”

Sy glimlag. “Akkoord. Heelwat bekende, gerekende skrywers gebruik ander name vir hulle ‘ligter’ werke – Eleanor Baker het as Christine le Roux geskryf, en Alta Cloete se romanses verskyn onder die naam Marilé Cloete, om maar twee te noem. Hoewel dit deesdae algemene kennis is as ‘n skrywer onder verskillende name skryf. Dis glad nie meer ‘n geheim soos in die ou dae nie. Gewoonlik word dit net gebruik om tussen genres te onderskei.”

 “Dan is ek in goeie geselskap,” sê hy spottend. “My tweede voorwaarde: Ek gaan definitief hulp nodig hê.”

“Dis ook nie ‘n probleem nie. Marlise, my assistent, het baie ervaring. Jy sal haar hoogste prioriteit wees tot jou manuskrip na ons sin is.”

Hy skud sy kop. “Nie Marlise nie, Cielie. Jy. Ek verwag dat jý my bystaan en raadgee wanneer ek jou ookal nodig het.”

Alarms gaan af. Gevaarligte flikker. Sy byt op haar lip. Nee, Cecilia, nee. ‘n Mens speel nie met vuur en verwag jy gaan nie jou vingers brand nie.

“En nommer drie,” gaan Stefan onverstoord voort sonder om vir ‘n antwoord te wag, “wanneer ek iets met jou moet bespreek, bepaal ék die tyd en die plek van ons vergadering.”

Storieboekliefde hfst. 3, eerste toneel (1) – Elize Davies

Sy het inniglik gehoop The Rose and Crown is raserig, besig en propvol, maar nee, vandag is nie háár dag nie. Van die oomblik dat Ben die boelie Stefan se manuskrip op haar lessenaar neergeplak het, staan die gremlins mos tou om haar siel te versondig.

Die pub is stil. By die kroegtoonbank sit ‘n man met druipskouers koponderstebo en staar na die amber inhoud van sy glas. Die enigste ander besoekers is ‘n gryskopman en -vrou by een tafeltjie en ‘n groepie jongmense by ‘n ander. Dowwe beligting en romantiese agtergrondmusiek skep presies die atmosfeer wat sy wou vermy.

 Cecilia mik na ‘n tafeltjie in die middel van die vertrek, maar Stefan neem haar ferm aan die arm en stuur haar na ‘n hoektafeltjie, eenkant, privaat, weg van enige moontlike gewoel.

Een genade, Cecilia, die aand kan nie vir altyd aanhou nie. Een vinnige drankie, dan kan sy ontsnap, troos sy haarself.

Stefan gaan sit reg oorkant haar. Hy leun vorentoe en plaas sy elmboë op die tafel. Hy is so naby aan haar dat sy sy sjampoe kan ruik. Sy leun instinktief terug in haar stoel, maar dit help nie. Stefan se nabyheid is oorweldigend. Bedwelmend.

 Sy moes nie gekom het nie. Deksels, hoekom het sy haar laat ompraat? Hoekom laat sy toe dat hy haar ontstel? Sy is tog al lankal óór hom; sy het die hartseer en bitterheid verwerk, die herinneringe aan hulle liefde saam met ‘n paar foto’s en momento’s in ‘n boks gepak en diep agter in haar kas gebêre, en aangegaan met haar lewe.

 ‘n Bloedjong kelnerinnetjie met notaboekie en pen verskyn langs hulle tafel. Haar oë dwaal bewonderend en begerig oor Stefan. Mens kan haar seker nie kwalik neem nie. Die mansmens het net eenvoudig daardie effek op vroumense. Met sy hare wat swart en nat in sy nek krul en sy aandbaard wat donker op sy ken en wange uitslaan lyk hy dodelik manlik en onweerstaanbaar aantreklik.

 “‘n Margarita vir jou, Cielie, of het jou smaak intussen verander?”

Hemeltjie, onthou hy sowaar nog wat haar geliefkoosde drankie is? “‘n Glas Rosé vir my, asseblief,” kies sy doelbewus iets anders.

Die kelnerin is gou terug met hulle drankies.

Stefan lig sy glas op en glimlag skeef. “Op herontmoetings.”

Sy lig haar glas woordeloos op.

Stefan se oë bly op haar gesig gerig, donker en broeiend. Dit ontsenu haar en sy kyk weg. Die man by die toonbank het ‘n diep teug van sy glas geneem en beduie na die kroegman om dit weer vol te maak. Twee jong mans het ingekom en gaan sit ook by die toonbank.

Cecilia wip van skrik toe Stefan skielik haar linkerhand optel. Sy duim streel oor haar ringvinger.

Die aanraking brand soos ‘n kool vuur.

“Nog geen ring vir hierdie vinger nie?” vra hy liggies.

“Nee.” Sy pluk haar hand vinnig terug en laat dit op haar skoot sak. “Wat van jou? Verlief? Verloof? Getroud?”

“Nee.”

Die stilte rek. Sy probeer koorsagtig dink aan ‘n neutrale onderwerp, maar haar verstand staan botstil.

Die kelnerin stap verby met twee borde hoog gelaai met brosgeel aartappelskyfies en Cecilia se maag grom. Sy is skielik rasend honger. Ontbyt vanoggend was ‘n appel en die res van die dag het haar dieet bestaan uit koffie en nogmaals koffie.

“Cielie, ek weet ek het jou vir ‘n drankie genooi, maar daar was nie vandag kans vir middagete nie en ek sal nou my siel vir so ‘n bord kos verkoop. Kan ons nie maar iets eet nie? Ons is tog nou hier.”

Stefan kyk pleitend na haar. Om sy mond speel daardie onderstebo, halwe glimlaggie wat hom altyd soos ‘n stout skoolseun laat lyk. Soos altyd ontwapen dit haar heeltemal.

Hoekom nie? By die huis wag ‘n smaaklose migrogolfoond-ete vir haar.

“Goed,” swig sy. “Ek is ook nogal honger.”

Stefan wink die kelner nader. “Steak en chips vir my,” besluit hy. “Waarvoor is jy lus?”

“Steak en ‘n mengelslaai, asseblief.”

“Goed gaar?”

Sy knik.

“Ja, Stefan, my smaak het nie werklik verander nie. Ek het wel intussen die wêreld platgereis, nuwe dinge beleef en nuwe gewoontes en smake leer ken, maar ‘n margarita bly steeds my geliefkoosde drankie, ek gril steeds vir bloederige vleis, en donkerkopmans met bruin oë maak nog altyd my knieë lam,” praat sy met haarself. “Maar dit beteken nie ek gaan weer vir jou val nie. Jy het eenmaal my hart gebreek, en dit gaan nooit weer gebeur nie.”

“Hoe gaan dit met jou ma?” vra hy toe die bestelling geplaas is.

Hy vra dit uit beleefdheid, want hy ken haar ma nie baie goed nie. Hy het haar net ‘n paar keer ontmoet, toe sy nog met haar derde man getroud was.

“Dit gaan goed met haar. Sy en haar vorige man is geskei en sy is verlede jaar weer getroud. Vir die vierde keer. Sy en haar nuwe man bly ook hier in die Kaap.” Sy haal haar skouers op. “Sover hou die huwelik nog.”

Stefan se wenkbroue lig. “En ek kla oor één stiefpa?”

Die stilte sak weer op hulle toe. As hy net wou ophou om na haar te kyk! Sy blik dwaal aanhoudend oor haar gesig, asof hy haar gelaatstrekke probeer memoriseer vir ‘n moontlike uitkenningsparade.

Sy tel haar glas op en neem ‘n slukkie. Die alkohol brand ‘n warm paadjie na haar maag.

Sy dink desperaat aan iets om te sê.

Hemeltjie tog, vir wat is sy so gespanne? Ouma Petronella het altyd gesê sy kan ‘n donkie se ore van sy kop afpraat. Hoekom kan sy nou aan niks dink om te sê nie? Persoonlike sake, en enigiets wat na die verlede verwys, is taboe. Sy manuskrip ook – hoewel sy daardie teer puntjie tog wil aanraak, maar eers later, anders wip hy hom dalk en storm weer uit. Maar wat anders? Die weer? Die politiek? Vra hom uit oor sy werk, besluit sy.

Sy maak keel skoon. “Geniet jy die lewe as advokaat?”

“Ja, baie. Dit is stimulerend en bevredigend. Veral die pro bono-sake.”

“O, dan doen jy wel pro bono-werk? Ek het gedog …”

Sy blik verskerp. “Het jy gedog ek vra ‘n fortuin vir my dienste en leef heerlik op die vettigheid van die land?” val hy haar in die rede.

Ergerlikheid stuif in haar op en verf haar wange rooi. “Daardie viertrek van jou is nie juis die goedkoopste model in die mark nie, Stefan. Jou hemp en baadjie is ook beslis nie in Pep Stores gekoop nie,” snip sy.

“Jy was nog altyd geneig daartoe om te vinnig gevolgtrekkings te maak sonder om jou eers van die feite te vergewis, Cielie. Ek het wel betalende kliënte wat die wolf van die deur weghou, maar ten minste ‘n derde van my sake word pro bono gedoen.”

“Ek is bly om dit te hoor. Dit was altyd jou ideaal,” trap sy netjies oor die streep wat sy vir haarself getrek het.

“En jy, Cielie? Wat doen ‘n opgeleide onderwyseres by ‘n uitgewersmaatskappy?”

“Ek hét ‘n ruk skoolgehou, maar besluit dis nie vir my nie. My tale-agtergrond het gehelp dat ek die pos by Kanniedood-Uitgewers kry. A, hier kom ons kos,” voeg sy verlig by.

Hulle eet in relatiewe stilte.

Cecilia loer tersluiks na haar horlosie. Nie meer lank nie, dan kan sy huis toe gaan en is hierdie marteling verby.

“Dit was nou waarlik lekker,” sug Stefan toe hy sy mes en vurk neersit. “Wat van koffie?”

Sy aarsel. Sy brand om pad te gee, maar goeie maniere vereis dat sy nog ‘n rukkie wag, en buitendien, hulle moet seker nog oor die manuskrip praat. “Ja, dankie.”

“Ek het destyds na jou gaan soek, Cielie,” sê Stefan skielik uit die bloute nadat die kelnerin hulle koffie gebring het.

Storieboekliefde hfst. 2, derde toneel – Bets Smith

Cecilia sit die leë koffiebeker langs sy drie voorgangers neer en herlees vinnig die aanvaardingsbrief vir Bets Smith se manuskrip wat sy pas klaar gekeur het. Nadat sy op die stuurknoppie onderaan geklik het, maak sy seker die e-pos is versend. Daarna staar sy na die rekenaarskerm. Dis twee vyf en vyftig, beskuldig die tydlesing. Etenstyd het gekom en gegaan, maar die blote gedagte aan kos laat haar gril.

Elke keer as sy ‘n oproep beantwoord, vir haar koffie gaan maak of selfs net opkyk van haar werk, verskyn Stefan se beeld voor haar oë. Noudat hierdie manuskrip afhandel is en haar konsentrasie verslap, gaan die flippen man verskyn en verseg om te verdwyn.

“Kon die bleddie man nie maar ‘n boggel en ‘n boep ontwikkel het nie? Vir wat is hy nog aansienliker as toe ek geglo het daar loop geen sexier man op twee bene rond nie?”

Storieboekliefde hfst. 2, toneel 3

Cecilia sit die leë koffiebeker langs sy drie voorgangers neer en herlees vinnig die aanvaardingsbrief vir Bets Smith se manuskrip wat sy pas klaar gekeur het. Nadat sy op die stuurknoppie onderaan geklik het, maak sy seker die e-pos is versend. Daarna staar sy na die rekenaarskerm. Dis twee vyf en vyftig, beskuldig die tydlesing. Etenstyd het gekom en gegaan, maar die blote gedagte aan kos laat haar gril.

Elke keer as sy ‘n oproep beantwoord, vir haar koffie gaan maak of selfs net opkyk van haar werk, verskyn Stefan se beeld voor haar oë. Noudat hierdie manuskrip afhandel is en haar konsentrasie verslap, gaan die flippen man verskyn en verseg om te verdwyn.

“Kon die bleddie man nie maar ‘n boggel en ‘n boep ontwikkel het nie? Vir wat is hy nog aansienliker as toe ek geglo het daar loop geen sexier man op twee bene rond nie?”

Stilte is haar enigste antwoord, daarom staan sy op en gaan maak vir haar nog koffie. “Dan werk jy hom maar weer uit jou kop uit, ou girl.”

Sy maak die lys nuwe manuskripte oop. Spoedleeskursusse en harde leeswerk het haar leesspoed verfyn tot sy twee manuskripte per dag kan deurwerk as sy haar daarop instel. Wanneer die skryfstyl egter die vloei elke tweede paragraaf rem of as perspektiefwisseling haar teen die mure uitdryf, kry sy net een storie onder die knie.

Vinnig rol sy deur die lys af tot by ‘n bekende naam en klik sodat die manuskrip oopmaak. Elize Davies se boeke lees lekker, die storie behoort haar aandag vas te hou en die skryfstyl sal nie haar geduld beproef nie. Die titel vang dadelik die oog: ‘n Wetenskaplike benadering. Nie ‘n tipiese titel vir ‘n romanse nie, maar dit prikkel juis haar belangstelling.

Marlise loer om die deur en wys na die vyf bekers op die lessenaar. “Gaan jy die res van jou lewe hier uitkamp tot jy ‘n bruin geraamte is van al die kafeïen? Jy’t vandag niks vir middagete geëet nie, net koffie gedrink.” Cecilia gluur vir haar, maar Marlise tik veelseggend op haar horlosie. “Jy moenie so laat oppak dat jy alleen hier uitwoerts nie. It ain’t safe, babe,” vermaan Marlise in haar beste skollie-uitspraak.

Die tyd onder aan haar skerm slaan oor na vier vyf en vyftig. “Ek maak net gou …”

“Vergeet dit.” Marlise stoot die deur wyer oop en sit haar hande op haar heupe. “Die dokument sal môre oopmaak waar jy laas was. Ek wag hier sodat ons saam-saam kan uitloop.”

“Jy het toe die advokaat se manuskrip vir Kitty gepos en verduidelik wat ons wil hê sy moet doen, nè?” vra Cecilia terwyl die hyser minute later afry na die parkeerterrein. Die laptop wat oor haar skouer gehaak is, ontlok ergerlike kyke van Marlise.

“Jip, en ‘n diplomaties-bewoorde e-pos vir hom gestuur, in my naam, maar ek het my tjap wat pertinent verklaar ek’s jou assistent, onder aangelap.” Marlise tik met haar voorvinger teen die rekenaar. “Dié is seker ‘n noodmaatreël omdat jy weet jy gaan vanaand nie ‘n oog toemaak ná al daai koffie nie.”

Cecilia glimlag vaag maar draai by haar motor impulsief na haar assistent en gee haar ‘n vinnige druk. “Dankie vir jou vroegoggendhulp met die advokaat se manuskrip. Geniet jou aand en môreoggend se draffie, maar gee tog daai nice man van jou ‘n behoorlike soen. Hy’s een van die bestes.”

“Haai, Cielie …” Marlise gaap haar oorstelp aan. “Hopelik treat Marnus jou vanaand op ‘n lekker ete wat daai koffie verdun sodat jy vannag kan slaap. Jou oë staan regtig stokstyf ná die oordosis opkikkers.”

Haar oë voel werklik of hulle uit haar kop wil spring toe sy haar motortjie aanskakel. “Reguit gym toe met jou, ou girl. Sweet dit uit, dis al raad. Dan is jy boonop moeg genoeg om vannag te slaap, want Marnus gaan nie opdaag nie. Hy kom mos gelukkig eers Saterdag terug. Of só het hy vir my gesê. Lyk my hierdie manuskrip het jou kop so deurmekaar dat jy nie eens met jou vriend se bewegings kan byhou nie.” Normaalweg vermy sy die gim ná werk, maar vandag is ‘n noodgeval. Sy moet eenvoudig op ‘n manier die spanning uit haar lyf kry.

Die verkeer is reeds besig om af te neem sodat sy gouer by die gim kom as wat sy verwag het. Handsak en laptop oor die skouer loop sy die portaal binne en drafstap na die kleedkamer waar haar toesluitkas met gimklere is. Minute later is sy op ‘n spinfiets. Eers toe sy veertig minute later natgesweet en uitasem is, kyk sy vlugtig op. Die lang muurspieël voor haar kaats die beeld van die gimnasium se oefenruimte na haar terug. Die bekende lyf waarmee dit haar konfronteer, kan sy nie miskyk nie.

Stefan se aandag is gelukkig by die roeimasjien wat hy met soveel mening gebruik dat dit lyk asof hy daarmee huis toe wil vaar.

“Hoe tipies. Murphy sê as enigiets verkeerd kan gaan, sal dit. En dit het.”

“Askies, juffrou?” Die tiener wat verbyloop, briek en staar na haar.

“Sommer niks.” Stefan van Huyssteen in al sy glorie, die verkeerdste ding wat haar hier aan die einde van haar dag kan tref. Hy is natgesweet, net soos sy. Sy lyk kapoet; hy lyk na die toonbeeld van gesondheid wat nog ure lank kan aanhou.

Sy sug radeloos, maar die man verdwyn nie, al kyk sy weg. As sy haar oë toemaak, is sy beeld selfs duideliker. Hy is nie ‘n spiertier soos ‘n liggaamsbouer nie. Nee, syne is die lenige spiere van ‘n swemmer, spiere wat meer met gene te doen het as met oefengewigte.

Uit hierdie plek moet sy wegkom voor hy opkyk en haar raaksien.

Op voorwendsel dat sy haar gesig afdroog, hou sy haar gimhanddoek so dat hy haar nie in die spieël kan herken as hy dalk opkyk nie, skarrel na die deurgang en pyl op die kleedkamer af.

“Soos ‘n verskrikte muis,” bestraf sy haarself terwyl sy stort. Die water wat oor haar lyf loop, kalmeer haar tog sodat sy rustiger klaarmaak. Met die klam klere in haar gimsak, haar handsak en laptop oor haar skouer, koers sy ‘n halfuur later na die uitgang.

“Hou op worrie, hy oefen nog,” praat sy haarself moed in.

Die buitedeur is reeds in sig toe sy na die spieël in die oefenlokaal loer om seker te maak dis presies wat hy doen. Die volgende oomblik loop sy hard in iemand vas. Toe sterk arms haar vasvat om te keer dat sy val of dat haar besittings op die portaalvloer beland, weet sy dis hy.

“Goeienaand, juffrou Schoeman.” Sy weet nie of hy sarkasties is met die formele aanspreekvorm nie. Aangetrek soos toe hulle vroeër in haar kantoor ontmoet het, lyk hy baie meer op sy gemak as wat sy voel. Sy hare is nat en hy ruik vars ná sy stort.

Herinneringe aan hoe hy altyd eeue voor haar gereed was vir ‘n afspraak, maar tog gelyk het asof hy ure aan sy voorkoms gewy het, tref haar in die ribbes.

“Naand, Stefan, jy het vinnig klaargemaak.” Cecilia, is jy breindood om so luiters uit te lap dat jy hom daar binne al raakgesien het?

“Jy ook.” Die effense glimlag erken haar glips. “Ek het jou nog nooit voorheen hier opgemerk nie.”

Dan gaan hulle beskaafd optree. “Ek het normaalweg soggens spinklas, maar vandag was bietjie deurmekaar. Ek moes net nog ‘n sessie inkry.” En hoe. Die deurmekaargeit is skynbaar ook nog nie verby nie.

“Het jy ‘n afspraak, of kan ons ‘n drankie gaan drink by The Rose and Crown?”

Beslis nie, nee. Veral nie by die intieme klein pub, net ná ‘n spinsessie én op ‘n leë maag nie. “Ek voel dis dalk nie ‘n goeie idee nie.” Beslis en gewis nie. Slegste idee denkbaar.

Die fyn glimlaggie verklap hy het oor iets binnepret. “As ek belowe om nie ‘n woord te rep oor die verlede en veral nie die useless manuskrip op te haal nie?”

Ag jimmel tog, daardie sjokoladestem kon haar nog altyd oorhaal om dinge te doen wat sy geweet het op haar gaan boemerang. “In daardie geval … Maar net een en daarna gaan ek huis toe.” Sy kan altyd iewers langs die pad wegdraai en huis toe jaag as die geleentheid hom voordoen.

Tot haar ergernis haak hy haar gimsak en laptop van haar skouer af, maar sy oë lag haar uit toe sy haar mond oopmaak om te protesteer. In stilte stap hulle tot by haar motortjie, waar hy die deur vir haar oophou toe sy die sluitstelsel deaktiveer. Daarna sit hy haar sakke in die bagasiebak.

“En moenie wegjaag huis toe asof ek ‘n predator is wat jou roofies wil injaag, jou gaan vermoor en jou iewers in ‘n vlak graf sal inspit nie.”

Sy hap nog na asem toe hy haar deur sagkens toedruk, ‘n groet salueer en wegloop na waar sy voertuig straat-af geparkeer staan.

“Wat het jou besiel, Cecilia?” Sy kap met haar plathand teen die stuurwiel. Die een wat beweer weerlig slaan nie tweemaal op dieselfde plek nie, moet gefusilleer word. Hier kom ‘n ding wat net rampspoedig kan eindig.

Storieboekliefde hfst. 2, toneel 2 – Bets Smith

Stefan stoom nog van ergernis toe hy sy voertuig se sluitstelsel deaktiveer en die deur oopruk. Hy het geweet hy maak ‘n fout om nie daardie manuskrip te herlees voor hy dit ingee nie, het vermoed Ben se entoesiasme daaroor is oordrewe. Cecilia se raaiskoot dat dit ‘n omkoopgeskenk was, het net sy vermoedens bevestig.

Hy was so bly om haar te sien dat hy haar kritiek op die storie maklik sou kon aanvaar. Die skok van haar kil reaksie op hul weersiens was vir hom veel pynliker. Die voorstel om sy storie – indirek húlle storie – te vervlak tot ‘n romanse waaroor kletsende vroumense by teepartytjies oe en aa was die toppunt van minagting.

Hy skakel die voertuig aan en trek weg. Die aksie word begroet met ‘n getoeter wat aan die klankgrens raak. Die vingertaal wat daarop volg, lei tot die besef dat hy nie sy flikkerlig gebruik óf vir aankomende voertuie gekyk het voordat hy in die verkeer ingedruk het nie.

Storieboekliefde hfst. 2, toneel 2

Stefan stoom nog van ergernis toe hy sy voertuig se sluitstelsel deaktiveer en die deur oopruk. Hy het geweet hy maak ‘n fout om nie daardie manuskrip te herlees voor hy dit ingee nie, het vermoed Ben se entoesiasme daaroor is oordrewe. Cecilia se raaiskoot dat dit ‘n omkoopgeskenk was, het net sy vermoedens bevestig.

Hy was so bly om haar te sien dat hy haar kritiek op die storie maklik sou kon aanvaar. Die skok van haar kil reaksie op hul weersiens was vir hom veel pynliker. Die voorstel om sy storie – indirek húlle storie – te vervlak tot ‘n romanse waaroor kletsende vroumense by teepartytjies oe en aa was die toppunt van minagting.

Hy skakel die voertuig aan en trek weg. Die aksie word begroet met ‘n getoeter wat aan die klankgrens raak. Die vingertaal wat daarop volg, lei tot die besef dat hy nie sy flikkerlig gebruik óf vir aankomende voertuie gekyk het voordat hy in die verkeer ingedruk het nie.

Hy lig sy hand in ‘n vredesgebaar en hoop sy gesig lyk boetvaardig genoeg.

“Konsentreer, Stefan van Huyssteen.”

Toe hy sy eie stem in die geslote ruimte hoor, besef hy hy het Cielie se gewoonte om hardop met haarself te praat, nageboots.  

Het sy storie dalk ou wonde oopgekrap? Hy kan nie onthou presies hoe hy sy pyn destyds verwoord het nie. Al wat hy wou doen is om die verlies uit sy lyf te kry. Om met iemand daaroor te praat was ondenkbaar. Skryf was die enigste alternatief.

Om alles in woorde te stel, het weke geduur maar het tog op die ou end helderheid gebring. Toe hy Die Einde tik, het hy besef dat sy liefde nie só kan eindig nie. Dat dit meer baklei werd was as tagtigduisend woorde wat afstuur op ‘n hartseer einde.

Die volgende dag het hy na haar begin soek.

Hy druk die telefoontjie op sy voertuigstuur en kies die snelbelknoppie op sy motorradio se skerm. Sy sekretaresse se formele groet vul die kajuit.

“Tannie Tina, is my volgende afspraak baie dringend?”

“Nee, Stefan. Wil jy hê ek moet mevrou Tredoux vir later vanmiddag herskeduleer?”

Tina Struwig is goud werd. Middeljarig, moederlik, kalmerend. Die ideale mens om stormagtige situasies te ontlont. “Asseblief. Ek moet my ma dringend gaan sien terwyl haar man nie by die huis is nie.”

“Dit klink onheilspellend, maar ek glo jy weet wat jy doen.” Haar stemtoon tower haar glimlaggende gesig voor sy oë op.

As hy meer tyd gehad het, het hy die hele manuskrip vanaand nog deurgelees om te sien of Cecilia se kritiek geregverdig is. Hulle kritiek, as sy werklik eerlik was daaroor dat die ander twee nie deur haar beïnvloed is nie. Dis net dat daar eenvoudig nie tyd in sy skedule is om nou die hele storie deur te werk nie.

Wat sou sy pa gesê het?

So helder asof hy by hom in die voertuig is, hoor hy die bekende stem se gebruiklike reaksie: “Vra jou ma. Sy het altyd die antwoord wat jou pas.”

Kan hy dit waag om die manuskrip vir sy ma te gee om te lees? Sy is die een mens buiten sy pa wie se oordeel hy nog altyd vertrou het. ‘n Wyse vrou en ywerige leser van ‘n verskeidenheid genres. Kan hy nog haar oordeel vertrou as sy een kort jaar ná haar jeugliefde se dood weer getrou het, en dit ná ‘n gelukkige huwelik van oor die veertig jaar? Oom Ben is wel ‘n ou jeugvriend van haar en nie ‘n Blink Stefaans wat haar uit haar geld gaan verneuk nie. Nogtans.

Die imposante ingang na Ben Barnard se huis beëindig sy mymering. Hy het ten minste nie nodig om die man in sy pa se bekende ruimte te sien nie.

Toe die hek oopswaai, ry hy in. Hy sal weet wat om te doen sodra hy sy ma sien.

Die aantreklike middeljarige vrou in die voordeur vou hom teen haar lyf vas. “Wat ‘n heerlike verrassing.” Haar reuk en die bekende koestering herroep soortgelyke insidente uit sy kinderjare. Die troos daarvan syfer deur sy lyf, versag die skok van Cielie se verwerping.

“Ek het weggeloop by die werk, want ek het Ma se onpartydige opinie dringend nodig,” val hy weg toe hulle albei in die sonkamer sit.

“Het Ben jou manuskrip afgeskiet?” Sy ma moes sy ontsteltenis aangevoel het.

“Inteendeel,” erken hy. “Oom Ben se woorde was dat dit ‘n vonds is.”

Haar wenkbroue ruk verbaas omhoog.

“Die vraag is nou of hy fonds met ‘n f of v bedoel, daarom wil ek by Ma hoor of hy net gretig is om my sover te kry om hom as ‘n pa te aanvaar.” Sy ma skud reeds haar kop, maar hy lig sy hand. “As die storie swak is en kritici trek dit uitmekaar, gaan dit nie tot sy nadeel wees nie? Of is dit juis wat hy wil hê? Almal weet hoe ‘n boek van die rakke af vlieg sodra die geleerdes mekaar in die hare vlieg oor die waarde daarvan.”

Sy skud nog steeds haar kop toe hy klaar is. “Jy ken Ben eintlik swak, Stefan. Hy is wel bietjie stywenek, selfs outyds, maar hy is in my opinie nie agteraf nie. Sy bedoeling was nog nooit om Pappa se plek in te neem of dat jy hom as ‘n pa of selfs as ‘n gesagsfiguur moet aanvaar nie. Dis ook nie wat ek wil hê nie. Jy is tog nie meer ‘n kind nie. Ek wil net graag hê julle moet mekaar respekteer.”

Sy kyk hom streng in die oë asof sy seker wil maak hy neem in wat sy sê, daarom knik hy.

“Julle hoef ook nie best buddies te wees net om my te plesier nie.” Haar oë blink skielik asof die trane vlak lê. “Ek en Ben was goeie vriende op skool, ken mekaar dus goed. Met ons weersiens het ons gepraat oor hoe skreiend eensaam mens is as jy ná ‘n gelukkige huwelik alleen agterbly. Hoe lank was jy en Cecilia in ‘n verhouding?”

Die vraag vang hom onkant. “Drie jaar, Ma.”

“En jy is nog nie daaroor nie. Ek weet, want ek ken jou. Hoeveel erger dink jy is dit wanneer mens vir veertig jaar saam ‘n lewe gebou, ‘n huis gedeel en ‘n kind grootgemaak het? Die hartseer word stadigaan minder, maar die eensaamheid bly. Al is jou lewe hoe vol en besig, is jy waaragtig mensalleen as jy saans die deur toesluit, my kind. Ek het daardie oomblik begin vrees.” Sy vee die traan wat ontsnap het, ongeduldig weg. “Dis sagter om saam eensaam te wees. Om saam te verlang en te onthou, om ook saam te lag oor die goeie tye.”

“Ai Ma, ek het nie so daaraan gedink nie.” Hy staan op en buk om haar ‘n drukkie te gee. “Dit beteken vir my baie dat Ma daaroor oopgemaak het. Jammer dat ek soms so hardegat is.”

Sy klop-klop hom met die plathand op die rug. “Julle mansmense probeer te hard om dinge logies uit te redeneer,” sê sy toe hy terugtree. “As jy weer ‘n onderhoud voer met ‘n paartjie wat kibbel en stry oor ‘n egskeidingsooreenkoms, luister mooi hoe hulle dinge verwoord: Die man sal meestal sê ‘Ek dink sus en so oor die saak’ terwyl die vrou se weergawe ‘Ek voel sus en so daaroor’ sal wees. Moenie my daai kyk gee asof jy sê dit kom op dieselfde neer nie. Daar is ‘n hemelsbreë verskil. Toe loop nou, ek kan sien jy is haastig en ek het ‘n boek om te lees.” Haar hand gaan na die boek op die koffietafel langs haar: Alta Cloete se Opdrag van Oorkant. Tog verseker haar glimlag hom sy is lief vir hom.

Toe hy by die erf uitry, onthou hy dat hy en Cecilia soms vasgesit het. Herroep ook dat hy keer op keer vir haar gesê het sy redeneer met haar hart en nie met haar kop nie. Tydens die rit terug kantoor toe, onthou hy presies hoe dikwels hulle wel gestry het. Daardie bos rooi hare waarsku nie verniet dat sy haar nie laat domineer nie.

Sy kop sing nog van die gesprek met sy ma, nou ontdek hy in sy verlede bewyse dat sy reg is. Die gevoel dat sy eie verlede hom behoorlik teruggeruk het aarde toe uit sy ivoortoring, volg hom toe hy by die kantoor uit sy voertuig klim. Hy wou haar gaan vra om sy storie te lees, maar hulle gesprek het by iets veel belangriker uitgekom. Hy verstaan sy ma nou beter, hopelik sal dit hom help om mettertyd vir oom Ben ook te aanvaar.

In die hysbak boontoe erken hy ook dat hy die afgelope tyd toenemend agterkom dat dié sake waarby hy pro bono betrokke raak, kwessies is waarin sy emosies ‘n definitiewe rol speel. Dis hoekom hy soms ergerlik raak en heimlik sy humeur verloor. Tog is dit ook die sake waarin sy slotbetoog tot dusver meer oorredend en treffend was as andersins – dis te sê as hy die koerante en sy kollegas kan glo.

Miskien moet hy eers weer self sy manuskrip krities deurlees en ook let op hoeveel keer hy daarin impliseer dat die heldin emosioneel redeneer, of dat die held ‘n saak logies bedink. Al word die storie nie gepubliseer nie, kry hy hopelik gemoedsvrede oor die uitgewers se kritiek. Die manuskrip is immers sy eie verantwoordelikheid. Hy gaan nie sy ma op hierdie stadium opsaal met die probleem hoe om hom taktvol te sê dis ‘n pot vol strooi nie

Wat ook al met die ding gebeur, is buitendien irrelevant. Sy lewe en toekoms hang nie daarvan af nie. Dit het sy doel gedien om die pyn en ergste gif uit sy lyf te kry.

Asof Cecilia met vreemde magte saamgespan het om by hom te spook, sit Tina Struwig agteroor in haar kantoorstoel met ‘n slapbandboekie. Marilé Cloete, Tuiskoms van die hart. Wat is dit met die Cloete-skrywers vandag? Of sou dit dieselfde persoon wees wat die slapbandgoedjies onder ‘n skuilnaam skryf?

Op die ingewing van die oomblik gaan staan hy voor haar lessenaar. “Tannie Tina, sal jy my asseblief ‘n guns doen wanneer mevrou Tredoux opdaag vir haar afspraak?”

Sy knik geïnteresseerd soos hy geweet het sy sal.

“Kom asseblief saam met haar in, op voorwendsel dat jy notas moet neem. Maak dan vir my aantekeninge oor hoeveel keer ek sê ek dink sus of so, en hoeveel keer ek sê ek voel. Doen ook dieselfde met haar. Sommer in twee kolomme onder die opskrif dink en voel, sonder enige verdere detail.”

“H’m, dink en voel, sê jy.” Haar mond is op ‘n sedige plooi getrek, maar haar oë lag vir hom. “Ek maak so en hoop die eksperiment word herhaal wanneer jy twee strydende besigheidsmanne moet uitsorteer.” Sy is kennelik baie ingenome met die idee.

Nog aan die wonder oor haar entoesiasme loop hy na sy kantoor. By die deur draai hy om. “As ysbreker kan jy haar sommer vra of sy ook lief is vir lees soos jy, en wat sy die graagste lees.”

Storieboekliefde hfst. 2, eerste toneel – Bets Smith

“Goeie hel, maar die verditste advokaat is skouspelagtig as hy hom so lekker wip.” Sy praat alweer met haarself.

Die kantoordeur wat Stefan redelik onsag laat toeklap het, vlieg oop. Cecilia skrik haar op haar voete, maar dis Marlise wat inbars. “Jimmel tog, Cielie, wie is die fenomenale man? Ek het lanklaas hier in die stad so ‘n man der manne raakgeloop.” Haar wange is rooi en haar oë skitter.

Cecilia syg neer in haar stoel. “Dis die baas se stiefseun.” Die woorde piep te voorskyn sodat sy keelskraap om ontslae te raak van die styfheid in haar stembande. “Advokaat van Huyssteen.”

“O bliks… emmer.” Marlise se oë rek en haar hand vou om haar mond. “Stefan van Huyssteen?”

Cecilia knik. “In lewende lywe.”

“En jy het hom jou eerlike opinie gegee oor daai manuskrip?” Cecilia knik weer. “Jy en Dennis albei?” Nog ‘n knik. “En hy weet wat is my opinie?” Weer ‘n knik. “O vrek, dis tiekets met ons al drie. Stiefseun én advokaat? Ons is nie net ge-fire nie, ons is so-by-so op pad tronk toe.”

“Ek het darem ook genoem dat die manuskrip potensiaal het as hy bereid is om ontslae te raak van pretensie en die aspirasies om ryk te word,” erken sy.

Marlise se oë rek nog ‘n aks groter. “Jy’t dit presies so vir hom gesê?”

Knikkie knikkop, Cecilia. Jy’s ‘n marionet met ‘n kop op ‘n veer gemonteer.

“Shame, g’n wonder die man lyk soos ‘n donnerbui wat ‘n plek soek om uit te sak nie. Dink jy nie ons was bietjie wreed nie, Cecilia?” Marlise lyk berouvol. “Jy weet hoe voel ons romanseskrywers oor hul babatjies. Dis soos om vir ‘n ma te sê haar arend is ‘n afvlerkspreeu.”

Is dit hoe jy na jou skrywers se harde werk verwys? Stefan se vraag spook by haar, dis hoekom sy self begin wonder oor haar bewoording. Sy weet uit ondervinding hoe mens oor jou eie skryfsels voel, maar dis nou gedane sake. Ouma Petronella sou gesê het dis genadiger om die pleister met een pluk af te trek, eerder as ‘n millimeter op ‘n slag wat die foltering langer uitrek.

“Heroorweeg jy jou opinie oor die storie omdat die man sag op die oog is?” daag sy haar assistent uit.

“Ek erken hy is eye-candy, maar as iemand my poging as net goed genoeg vir die snippermandjie verklaar, het ek kop eerste by Kanniedood-Uitgewers se hoogste venster uitgeduik,” sê Marlise pront.

Dit het meer gelyk of Stefan haar by die venster wou uitsmyt as homself. “Die man was nie verpletter nie, hy was kwaad. Dink ek.”

“Dis ‘n kwessie van opinie,” gee Marlise toe. “Wat van ons verwittig hom eerder baie beleefd in ‘n e-pos dat ons die manuskrip ter wille van onpartydigheid vir ‘n objektiewe opinie stuur na ‘n onafhanklike manuskripkeurder. Dan mail ek dit vir Keurder Kitty en sê sy hoef nie haar rooi pen uit te haal nie, sy moet net ‘n verslag met aanbevelings aan hom stuur.”

“Ek vermoed dit gaan die saak dalk vererger.” Cecilia trek skewemond. “Daardie onweersgesig was omdat ek gewaag het om voor te stel ek keur die storie as romanse.”

“Ja, maar dis omdat jý dit wou keur nadat jy die storie reeds dood verklaar het. ‘n Breedvoerige outopsieverslag deur ‘n vrou met sulke Bette Davis-oë soos joune sou net sy pyn uitrek.”

“Ek sal daaroor dink, maar as ek nie nou aan die werk spring nie, fire die baas my regtig.”

Toe die deur agter Marlise toeklik, sit Cecilia lamgeslaan terug teen die rugleuning. Die skok van die weersiens en die gesprek wat daarop gevolg het, tref haar nou eers behoorlik. Stefan was opvallend geskok toe hy haar herken. Hy het beslis nie die manuskrip vir sy stiefpa gegee in die hoop dat sy dit onder oë sou kry, die skrywer en storie as hulle verhaal sou herken en dit sonder meer sou aanvaar nie.

As hy die sage geskryf het net ná hulle verhouding gestrand het soos hy beweer, het dit dalk die storie geïnspireer. Die ongemaklike gedagte dat dit hulle storie is, wil haar maar nie verlaat nie. Die karakters se taalgebruik is egter formeel en hoogdrawend, beslis nie eie aan die studentetaal wat sy en Stefan destyds gepraat het nie. Die gebeure en die afloop kon dié van enige gestrande verhouding wees. As sy die moeisame verhaal stroop van pretensie en wroeging, is dit die eeue-oue relaas van misverstand, wanpersepsie en vooroordeel wat tipies is van verlore liefde.

“Right, Cecilia Schoeman, genoeg gewroeg. Spring aan die werk.”

Sy klik op Bets Smith se manuskrip en hoop die slothoofstukke hou haar aandag vas sodat sy die hele sage en sy nadraai uit haar kop kan dwing. Sit veral die openlike vreugde wat op Stefan se gesig verskyn het toe die skok verdwyn, uit jou gedagtes. Vergeet jou vlugtige begeerte om in daardie ope-arms-uitnodiging in te stap tot teen sy borskas.

Jy is nie meer die gullible juniortjie wat huitjie en muitjie vir die aantreklike senior geval het nie.