Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 4

Storieboekliefde hfst. 1, derde toneel – Marile Cloete

Stefan kan homself nie keer nie. Die oomblik toe die deur agter oom Ben en die ander man toegaan, is hy op uit sy stoel en het hy sy arms vir Cecilia oopgemaak. Die manuskrip maak nie meer saak nie. Niks maak meer saak nie, behalwe dat hy haar gekry het. Op die mees onverwagte tyd op die mees onverwagte plek. “Cielie, dis so goed op jou te sien! Ek het nie ‘n idee gehad jy werk hier nie.”

 Sy ignoreer sy uitgestrekte arms, gaan sit net agter haar lessenaar en skuif haar stoel aandagtig presies soos sy dit wil hê. Toe sy opkyk, is haar blou oë koel en afsydig. “Kan ons op die manuskrip konsentreer, asseblief?” Sy kon net sowel met ‘n vreemdeling gepraat het.

Hy laat hom nie so maklik koudsit nie. “Is dit regtig al wat jy vir my te sê het? Ná al die jare?”

“Ons is nou in ‘n professionele situasie saamgegooi, kom ons maak die beste daarvan.” Haar stem is koel en afstandelik, maar hy onthou hoe dit dieper geword het in oomblikke van passie.

Hy onthou soveel dinge dat hy skaars hoor wat sy sê. “Oukei dan, as jy nou só wil wees.”

“Ek probeer net professioneel wees.”

 Hy haal diep asem, druk die beelde uit die verlede agtertoe in sy kop. “Jy dink nie my manuskrip is geskik vir publikasie nie. Jou twee adjudante stem blykbaar saam, terwyl oom Ben my laat verstaan het my poging is omtrent die beste ding ná gesnyde brood.”

Storieboekliefde hfst. 1, tweede toneel – Marile Cloete

Teen vyfuur die volgende oggend kan sy dit nie meer hou nie. Sy het haar voorgeneem om nie vir Marlise te betrek nie, maar nou het sy ‘n simpatieke oor broodnodig. Gelukkig weet sy Marlise is vroeg-vroeg op om te gaan draf.

  HELP! tik sy vervaard. Ek stuur 1e hfst – soek jou mening DRINGEND. Ben die boelie my in blik gedruk, wil vanoggend verslag hê.

Sy knip en plak haastig die eerste hoofstuk en stuur die noodroep vir Marlise. Haastig tik sy agterna: Skuus as jou draf beduiwel.

Die antwoord kom blitsvinnig: Nog nie weg, lees dadelik.

Net voor sy werk toe moet ry, kom die antwoord: Lyk na wannabe letterkunde, maar eintlik liefdesverhaal met potensiaal. Op die oomblik nie een van die twee nie. Baie werk nodig.

Dankie, dankie, dankie! Dis presies wat sy ook dink. Sy stuur sommer gou die hele manuskrip aan, sy weet Marlise sal graag wil verder lees om seker te maak.

Toe sy in die gang af draf kantoor toe, is Marlise ook alreeds by haar lessenaar, druk aan die konsentreer op die skerm voor haar. Sy het waarskynlik vinnig klaargemaak en reguit kantoor toe gegaan, haar oggendroetine heel omvergegooi ter wille van Cecilia se krisis. Waar kan mens ‘n beter assistent kry?

Die oomblik toe sy haar kantoordeur agter haar toemaak, e-pos sy haar bondige verslag vir Ben en maak Bets Smith se nuwe manuskrip op haar rekenaar oop. Djin in ‘n koffiekan – wat ‘n lekker titel. Dis mos nou die soort skryfwerk waaraan sy haar tyd wil wy, nie die gewroeg wat sy laas nag moes deur worstel nie. Wat die nag se werk regtig ‘n nagmerrie gemaak het, is die nare gevoel dat sy eintlik die hoofkarakter in die manuskrip is.

Nee, sy gaan nie verder hieroor mopper nie. Sy sal fokus op dit waarmee sy goed is: romanses. Die maand voor sy in hierdie pos ingestap het, het sy Kanniedood-Uitgewers se aanbod van romantiese fiksie van ‘n kant af deurgewerk. Haarself amper bankrot gekoop, maar dit was die moeite werd. Nou weet sy alreeds wie is die staatmakers, wie werk stadig en deeglik, wie produseer teen ‘n ongelooflike spoed. Sy weet alreeds dit gaan louter plesier wees om aan hierdie manuskrip te werk.

Sy is egter skaars ‘n halfuur aan die gang, toe staan Ben Barnard voor haar deur. Dit is al erg genoeg, maar dis nie al nie. ‘n Halwe tree agter Ben staan Stefan van Huyssteen. Háár Stefan, al is hy lankal nie meer hare nie.

“Juffrou Schoeman, ek stem nie saam met jou verslag nie,” val Ben ook sommer weg.

Cecilia haal diep asem, tel blitsvinnig in haar kop tot tien en toe nog ‘n keer tot tien, kry darem haar asem terug: “Wil Meneer ons nie eers bekend stel nie? Ek neem aan dis die skrywer hierdie?”

So ja, sy gaan beslis nie laat blyk hulle ken mekaar nie, al is die skok in Stefan se oë duidelik sigbaar. Gelukkig fokus Ben op haar, so hy sien niks raak nie.

“O ja, natuurlik. Cecilia Schoeman, Stefan van Huyssteen. Advokaat Stefan van Huyssteen.”

Sy steek haar hand na Stefan uit, mompel iets wat vir “aangename kennis” moet deurgaan en wys hulle moet sit. Haar hart sit op loop en sy voel ‘n klammigheid in haar nek uitslaan.

 Stefan se hand vou ‘n oomblik om hare, sy oë hou hare vas. “Aangename kennis, Cecilia.” Sy hand is nog netso bekend, sy stem so diep soos destyds.

Genadiglik onderbreek ‘n haastig klop aan haar deur die ongemaklike oomblik. Dennis kom ook sommer in, duidelik op die oorlogspad. “Cecilia, moenie dat Ben jou boelie nie. Hierdie manuskrip is nie geskik om uit te gee nie en hy weet dit.

“Ek stem saam met jou, Dennis, en ek het vir Ben ‘n verslag gestuur. Ek het ook Marlise se mening gevra en sy stem saam.”

“Het julle ooit die ding gelees? Of het julle sommer net besluit dis ‘n oorlog dié en dis nou drie teen een?” Ben kyk heen en weer tussen haar en Dennis asof hy hulle tot ‘n geveg uitdaag. Pure ou bul wat hom teen die jonges moet verdedig.

“Ons het dit beslis gelees,” koor sy en Dennis uit een mond. “Marlise het vroegogend begin en is steeds aan die lees. Sy het egter alreeds haar mening vir my gegee,” voeg sy by. Sy wil nie baklei nie. Sy wil net haar werk doen. Daarby begin sy teen haar sin so effens jammer voel vir Stefan. Hy is duidelik verleë, kyk net fronsend van die een na die ander. As selfs ‘n gladdebek advokaat nie ‘n woord kan uitkry nie, moet jy weet hoe sake staan.

Hierdie situasie sal sy moet ontlont en vinnig ook. Net jammer haar verstand staan botstil en ‘n sonbesie sing sy liedjie in haar ore. Al wat sy nou nog moet doen is om flou te val, dan is haar ellende volmaak.

“Oom Ben, kan ek en júffrou Schoeman miskien op ons eie die saak bespreek? Hierdie situasie is regtig vir my ‘n verleentheid.” Stefan het klaarblyklik sy stem teruggekry.

“Wel, moenie sê ek het nie my bes gedoen vir jou nie.” Ben staan summier op en loop deur toe.

“Dis ‘n goeie plan.” Dennis knik vir haar en stap ook uit. Nie hy of Ben het ‘n idee in watter nagmerrie hulle haar nou ingooi nie.

Storieboekliefde hfst. 1, eerste toneel – Marile Cloete

“Juffrou Schoeman, kyk vir my na hierdie manuskrip, asseblief?” Ben Barnard se imposante figuur is genoeg om enige werknemer ‘n bietjie senuweeagtig te maak. Veral as jy ‘n splinternuwe werknemer is en self nog wonder of jy die pos as uitgewer van romantiese fiksie by Kanniedood-Uitgewers werd is.

Cecilia sluk ‘n slaggie en trek haar skouers doelbewus ‘n ietsie agtertoe. “Sekerlik, meneer. Is daar iets spesifieks waarvoor ek moet oplet?” Die manuskripte vir liefdesverhale word direk na haar gestuur en is nie veronderstel om met die intrapslag by die hoof van fiksie te beland nie. Sy moet dus aflei dat hierdie een ‘n letterkundige werk is.

Letterkundige manuskripte is Ben Barnard se domein. Waarom stop hy dit nou in haar hand? Werk hy regtig nog met papierweergawes van sy manuskripte? In watter eeu leef die man? Sy vermoed hier is iewers ‘n vangplek, sy kan dit net nie so vinnig raaksien nie.

“Iets waarna jy moet oplet?” Die groot man, sowaar in hierdie informeler tye elke dag steeds in ‘n donker pak by die werk, leun oor haar lessenaar en kyk fronsend af na haar toe. “Jy moet asseblief kyk of jy dink ons het hier ‘n fonds beet. Dennis weet vir my te vertel ek sit die pot mis met hierdie een, maar Dennis weet nie altyd waar Dawid die wortels begrawe het nie.”

Sy kan hom nie langer toelaat om so dominerend oor haar te troon nie. Die lessenaar tussen hulle is nie groot genoeg om haar gemaklik te laat voel nie. Sy het al opgelet hy het die manier om so oor ‘n mens se tafel na jou toe oor te leun. ‘n Simpel manier om gesag af te dwing, as jy haar vra. Niemand vra haar egter nie, sy het geen sê oor die man se gedrag nie.

 Sy het wel beheer oor hoe sy haar deur sy houding laat beïnvloed.

Blitsig stoot sy dus haar wieletjiestoel agteruit en kom orent voor sy antwoord. “Letterkundige werke is nie my gebied nie, meneer Barnard. Dennis is ‘n ervare uitgewer, al is hy nog jonk. Ek dink Meneer kan regtig sy oordeel vertrou.” Sy kry ‘n klein bietjie lekker toe Ben vinnig regop kom, sodat sy nie van haar geliefde pers sandale af op hom neerkyk nie. Nou kyk hulle mekaar vierkantig in die oë.

 “In hierdie geval het ek ‘n tweede mening nodig. Ek wil môre hoor wat jy te sê het, hoor. Ek stuur dit vir jou per e-pos ook aan. Julle jonges wil mos heeltyd in ‘n skerm vaskyk.” Hy tik-tik op die lywige manuskrip waar dit soos ‘n dreigement op haar lessenaar lê, draai dan op sy hak om en loop uit. Die deur gaan met ‘n ferm klik agter hom toe, so asof dit vir haar wil sê sy word getoets en sy sal moet uithaal en wys.

Of miskien wil hy haar bloot teen Dennis de Wit afspeel. Almal weet Dennis het as Ben se assistent sy oog op Ben se pos en wag net dat hy aftree. Hulle twee is veronderstel om saam te werk, maar sy kry van die begin af die gevoel daar is min samewerking betrokke, maar heelwat wedywering.

 Sy sit ‘n oomblik effens verslae stil, laat sak dan haar kop met ‘n sug in haar hande. Dit voel vir haar sy word dag na dag verder oorlaai. Die eise wat aan haar gestel word, word net meer een meer. En nou nog dít ook. Dis amper tyd om huis toe te gaan, sy is gedaan en nou kom vertel die man haar hy wil môre hoor wat sy te sê het. Totsiens, rustig aandete maak. Totsiens, ‘n lekker fliek kyk om te ontspan. Totsiens, joga om beter te slaap. Totsiens, goeie nagrus. Vannag sal haar liggie deurnag moet brand. Dis nou ás dit Eskom behaag om die ligte deurnag aan te hou. Gelukkig het sy darem herlaaibare ligte, maar dit is nie die ideaal vir nag lank se lees nie.

Nou ja, van sit en staan kom niks gedaan, só het ouma Petronella graag gesê. Ouma Petronella se kleindogter het dus geen ander keuse as om haar kop op te lig en haar hand teensinnig na die gewraakte manuskrip uit te steek nie. Toe haar oog egter op die skrywer se naam val, kan sy sweer die wêreld kantel so effens op sy as.

 Stefan van Huyssteen, staan dit lewensgroot, swart op wit voor haar. Sy maak haar oë ‘n slag toe, kyk dan weer, maar nee, die woorde bly waar hulle is.

 “Dit kan tog nie wees nie.” Die oomblik toe sy hardop met haarself begin praat, tref die onthou haar op die krop van haar maag. Hy kon altyd so lag vir haar as sy haarself so tussen die swottery hardop begin aanspreek.

Sy spring op, gryp haar bottel water en stap flink vyf keer om haar lessenaar, swaai sommer haar arms ook ‘n bietjie om die ergste spanning weg te werk. Toe val sy plat, gaan oorhaastig na Facebook en tik die naam in die soekblokkie in: Stefan van Huyssteen. Daar is ‘n hele rits manne met dieselfde naam. Die eerste een is bejaard en daar gaan niks op sy profiel aan nie. Die tweede een woon in Europa, doen al sy plasings in Engels en is omtrent een groot tatoe, dis net drake en rose waar jy kyk. Die derde een is haar Stefan. Sy skrik so vir die gedagte dat sy opspring en haar stoel vervaard op sy wieletjies wegrol. Stefan van Huyssteen is lankal nie meer háár Stefan nie. Waar het die belaglike gedagte nou vandaan gekom? “Cecilia Schoeman, kalmeer tog net. Dis water onder die brug, daai dae is verby.”

Kon die man nie maar sy profiel privaat gemaak het dat sy niks daarvan kon sien nie            Sy het tog destyds die versoeking weerstaan om op hom te spioeneer deur sosiale media, hom onmiddellik van al haar platforms verwyder toe hulle uitgemaak het. Maar hier is hy steeds: Lank en lenig, donker bos krulhare, broeiende bruin oë onder swaar wenkbroue. Amperse arendsneus, ferm kakebeen, soenbare mond. Sy spring op asof ‘n slang haar gepik het en drafstap gang af na die koffiemasjien toe. Vir hierdie situasie is water nie genoeg nie.

 “Gaan jy nie vanaand huis toe nie?” Marlise Steyn kom net verby toe sy op pad terug kantoor toe is, alreeds krampagtig aan die sluk aan haar swart, bitter koffie.

“Ekstra werk gekry, sal nog bietjie moet inhaal.” Sy probeer om nie te ooglopend te vlug nie, maar sy sien nie nou kans om te verduidelik nie. Marlise is nie net haar assistent nie, maar is ook die naaste aan ‘n vriendin wat sy al hier gemaak het. Daar is egter nog baie dinge wat hulle nie van mekaar weet nie. Sy is nie van plan om nou van haar verlore liefde, haar groot liefde, haar enigste liefde te vertel nie.       

“Moet ek nie bly om te help nie?”

“Dankie, maar ek sal regkom.” Marlise is altyd bereid om die ekstra myl te loop, maar sy kan haar nie by hierdie ding betrek nie. Dis vir haar wat Ben aan die toets is en sy sal self moet uithaal en wys.

Terug in haar kantoor gaan sit sy met haar koffie, rol deur Stefan se profiel. Daar is nie veel foto’s nie, maar dié wat daar is, ruk aan haar hart. Stefan te perd in ‘n wuiwende grasveld, Stefan op ‘n staptog, Stefan met sy toga voor ‘n imponerende hofgebou. Hy het dus geword wat hy wou wees: advokaat Stefan van Huyssteen. Die een wat vir die underdog sou veg, vir dié wat nie duur regshulp kan bekostig nie. Wel, as sy die pragtige perd en die duur nutsvoertuig op van die foto’s so bekyk, bied advokaat Van Huyssteen beslis nie sy dienste spotgoedkoop aan nie. Ten minste lyk dit nie of hy sy geld op meisies uitgee nie. Of miskien verkies hy net om nie sy liefdeslewe op sosiale media uit te stal nie.

Dalk is dit glad nie eens hy wat die manuskrip ingestuur het nie. Haastig gaan sy na die volgende profiele, hopende daar skuil dalk iewers ‘n wannabe skrywer wat iets meld van sy manuskrip. So gelukkig is sy egter nie. Die vierde profiel is dié van ‘n spierpaleis wat by die een dooie bok na die ander poseer. Dié daarna lewer ook niks op nie. Sy maak die program sugtend toe. Spekulasie sal niks help nie, sy sal moet fokus en vannag die manuskrip deeglik deurwerk, môre ‘n objektiewe beoordeling daarvan aan Ben voorlê. Daar kan tog meer as een Stefan van Huyssteen bestaan wat eenvoudig nie op Facebook is nie. Vir al wat sy weet, is die land propvol Van Huyssteens met letterkundige aspirasies. Sy het hulle nog net nie raakgeloop nie, want sy werk nie met skrywers met hoë aspirasies nie. Sy werk met romantiese siele wat die wrede wêreld vir hulself en hulle lesers ‘n beter plek wil maak met mooi stories wat hoopvol eindig. Haar skrywers het nie ‘n letterkundeprys in die oog nie, hulle skryf omdat dit vir hulle lekker is en omdat hulle die stories in hulle kop graag met ander romantiese mense wil deel.

 Sy sluk haar koffie leeg, trek die manuskrip nader en laat die blaaie deur haar vingers gly. Haar oog vang hier en daar iets, ‘n woord of ‘n frase, maar niks wat haar opgewonde maak nie. Daar is groot woorde en lomp sinne wat net aan en aan gaan, plus ‘n donker toneel waar iemand vreeslik wroeg oor verlore kanse en verraad. Moedeloos druk sy die manuskrip in haar rekenaarsak en maak reg om huis toe te gaan.

 Voor sy ry, stuur sy vir Marnus ‘n haastige boodskap, net vir ingeval hy dit in sy kop kry om vanaand te kom kuier. Oorlaai met bykomende werk. Bietjie moedeloos. Sal hopelik naweek kan kuier.

  Toe sy ‘n halfuur later voor haar meenthuis stilhou, is daar nog nie ‘n antwoord van Marnus nie. Sy het egter nie vanaand tyd vir wonder oor sy doen en late nie. Hulle is buitendien nie vasgemaak aan mekaar nie; dis nie dat daar regtig ‘n verhouding tussen hulle is nie. Soms dink sy dis bloot vir hulle albei gerieflik om iemand te hê wat af en toe die alleenheid met ‘n ete of uitstappie kan verbreek. Vanaand is dit sy en Stefan van Huyssteen se manuskrip, wat sy eintlik in haar kop alreeds afgeskryf het. Sy sal moet lig trap, mooi lees en versigtig beoordeel, maar sy weet by voorbaat Ben gaan nie hou van wat sy te sê gaan hê nie.

Storieboekliefde: ‘n geskenk vir jou!

Meer as ’n dekade gelede het ’n klomp van destyds se Romanzaskrywers op ’n blog begin saamkuier ná Madelie Human se inisiatief. Skryf is ’n eensame werk en dit was ’n groot heerlikheid om eindelik sommige van ons mede-Romanzinas virtueel te ontmoet. Ons het die internet aan die brand gesels. Dit was heerlik om ons ervarings van die skryfproses met mekaar te deel. Uiteindelik het die bloggeselse op ’n paar onvergeetlike skrywerskuiers uitgeloop. Die bloeityd van blogs het mettertyd verby gegaan, maar ’n groot groep van ons het via Facebook kontak behou en op hoogte van mekaar se loopbane en lewens gebly.

            Een uitvloeisel van die blog was ons eerste blogromanse, Deeglik verlief. Ek kan net sê dit was ’n prettige storie – en die pret het soms ’n bakkery ingesluit. Ongelukkig het die storie in die eter verdwyn, maar die goeie herinneringe aan die projek het gebly. Iewers in verlede jaar kom die gedagte toe by my op: Hoekom kan ons dit nie weer doen nie? Deur sosiale media kan ons ons storie so maklik as ’n geskenk met ons getroue lesers deel.

            Die resultaat was Storieboekliefde, ’n volbloedromanse, geskryf deur tien ervare romanseskrywers. Storieboekliefde vertel die verhaal van Cecilia, ’n jong uitgewer wat verkies om met romantiese fiksie te werk. Natuurlik is daar ook ’n held wat enige vrou kan laat drome droom en gesigte sien!

Ons het die heldin se naam gekies uit erkentlikheid aan Cecilia Britz, die moeder van die Romanzareeks, wat ’n groot rol gespeel het om elkeen van ons aan die skryf te kry en aan die skryf te hou.

            Van môre af gaan ek Storieboekliefde gratis en verniet hier op my blog met julle deel. Toneel vir toneel, elke dag ’n stukkie lekkerte. Die skakel sal ook altyd op Facebook verskyn. Daarmee sê ons baie, baie dankie aan al ons getroue lesers vir julle ondersteuning oor baie jare heen.

Die volgende nege skrywers het saam met my (as Marilé Cloete) aan die projek gewerk: Ida Bester, Malene Breytenbach, Elize Davies, Madelie Human, Kristel Loots, Susan Olivier, Bets Smith, Magdaleen Walters, Elsa Winckler. Dit is egter nie noodwendig die volgorde waarin ons die hoofstukke geskryf het nie. Ek besluit nog of ek gaan noem wie elke hoofstuk geskryf het – dalk moet ons ons lesers laat raai!

Ons hoop julle lees heerlik!

Van vaders en vlugtelinge – SJ Naude

BINNEKORT!

Van die uitgewer:

Daniël voer ’n trekvoëlbestaan tussen Londen en Kaapstad. Wanneer sy bejaarde pa sterf, bevat dié se testament ’n ongewone klousule: Daniël sal slegs sy deel van die boedel erf indien hy besoek aflê by sy neef Theon, op die ou familieplaas in die Vrystaat. Dié besoek lei tot ’n ander reis – hy en sy neef neem ’n siek seuntjie na Tokio, met die hoop dat ’n nuwe soort behandeling die kind sal genees. 

’n Aangrypende roman deur die bekroonde skrywer SJ Naudé. 

Die kerkseun – Wiaan Janse van Rensburg

Einde Augustus van ‘n jong skrywer!

Van die uitgewer:

Hierdie volk eer My met hulle mond, maar hulle hart is ver van my af.

Willem is ‘n eenkantkind. Sy pa, die formidabele dominee Riaan Cronje, is die trots van Bijlstad se Moedergemeente. Sy woord is wet; dit bepaal dat Willem in sy voetspore sal volg en ook die kansel bestyg.

By die seunskool tel al die Bybelstudie egter vir niks. Daar is Willem omring deur ‘n spul Filistyne wat die see nie kan skoon was nie; tieners met seks op die brein en ‘n dialek wat die verf van die mure af laat dop.

Te midde ‘n eensame uur in ‘n koffiewinkel, kom sit ‘n aantreklike ouer studentemeisie oorkant die kerkseun. Sonder om ‘n woord te rep, neem sy ‘n hap van sy beskuit, ‘n sluk van sy koffie, en verdwyn so gou soos sy verskyn het.

Willem, te oorbluf om enige rooi vlaggies op te let, is natuurlik die volgende dag terug.

Sy ook.                                           

Chief Inspector Armand Gamache Series – Louise Penny

Inspector Gamache het die natste, koudste winter in baie, baie jare vir my draagliker gemaak. Terwyl ek eintlik ‘n wintermens is. Daar is 18 fantastiese boeke. (Die meeste is op die Libby app beskikbaar.) Armand Gamache is ‘n gentleman, ‘n speurder wat nie hard en bitter gemaak is deur die ondenkbare gruwels wat hy in sy werk aanskou nie. Iemand wat kindness behou het. Iemand met respek vir die lyke wie se dood hy ondersoek, iemand wat steeds in die mens se goedheid glo. Ek was nie verbaas toe ek agterkom sy karakter is op die skrywer se man gebaseer nie. (Kyk op Goodreads vir die hele reeks.)

Still life is die eerste boek in die reeks. Dis goed, maar nie noodsaaklik om die boeke in volgorde te lees nie. Moenie die ervaring misloop omdat jy nie almal in volgorde in die hande kan kry nie. (Partye van die oueres is redelik goedkoop op Amazon.)

The discovery of a dead body in the woods on Thanksgiving Weekend brings Chief Inspector Armand Gamache and his colleagues from the Surete du Quebec to a small village in the Eastern Townships. Gamache cannot understand why anyone would want to deliberately kill well-loved artist Jane Neal, especially any of the residents of Three Pines – a place so free from crime it doesn’t even have its own police force.

But Gamache knows that evil is lurking somewhere behind the white picket fences and that, if he watches closely enough, Three Pines will start to give up its dark secrets…

Die binneland in – Dana Snyman

Dana Snyman is volksbesit. Met Die binneland in verken dié geliefde skrywer ons land en sy mense vandag. Dana reis landin, op soek na sekerheid en lig. Hy rou oor dié wat weggeval het, soos die ikoniese Fred Mouton. Hy gesels met Pipo die clown, die karwag wat Adriaan Vlok onthou en oom Bok Horn wat ’n leeu uitoorlê het. In die nadraai van die pandemie, met beurtkrag, oorlog in Oekraïne en die politiek, begin mense moed opgee, ook oor hulself. Maar Dana vind hoop, liefde – en geloof.

Kom kuier saam op Wellington!

Die gawe van groen is ‘n baie besondere boek!

Die binneland is aan die doodgaan; droogte wurg die lewe uit alles wat eens mooi was. Gerugte bereik koning Ghatra van die Noorde, gerugte van ’n reënkoningin wat krag oor die waters het. As die stories waar is, kan hierdie Sati-met-die-Gawe die drie ryke red en sy koninkryk herstel. So word ’n kontrak gesluit vir ’n jong vrou se lewe. ’n Reuse bruidskat word na Sati se pa gestuur op die kus, en in ruil moet sy saam met Ghatra se manskappe op die wa terug die dorre binneland in reis. Nou vind Sati van die Suidland haarself ver in die vreemde, op pad na ’n lewe wat sy haarself nie kan verbeel nie. Maar die jong soldaat, Djimon, ontferm homself oor sy koning se nuwe bruid. Hy stap langs haar op die lang pad, dra vir haar veldblomme aan, wys vir haar waar die mooi wegkruip in so ’n ongenaakbare land. Dis hy wat die groen in haar laat blom. Maar soos Sati meer uitvind van hierdie nuwe land en die mans wat nou skielik oral in haar lewe vertoon, begin sy wonder of enigiemand die meisie agter die Gawe raaksien. En wanneer die koning se planne vir haar duidelik raak, vind Sati uit daar lê iets meer agter die groot Groen wat in haar binneste groei.

Saartjie die spinnekop met sewe bene – Riana Scheepers

Amanda Claassens se resensie van Saartjie – ek kan dit nie beter beskryf nie:

Hoe Saartjie haar been verloor het.

’n Pragtige nuwe, eg-Afrikaanse publikasie vir kinders is vandeesmaand op die rakke. Riana Scheepers se nuutste boek vertel die verhaal van Saartjie, die spinnekop met sewe bene. Saartjie is ’n krapspinnekoppie, en loop skeef-skeef soos ’n krap. Wanneer sy haar agt pote intrek, lyk sy inderdaad ook presies soos ’n krap.
In hierdie verhaal, wat ideaal is om voor te lees aan kleuters en jong kinders, hoor ons hoe Saartjie ’n been verloor omdat iemand haar juis vir ’n krap aansien. Haar maatjie, Alten Akkedissie, het al ’n stert verloor aan die hand van dieselfde vrou. Dan is daar ook nog gif wat ’n bedreiging inhou.
Terwyl die kinders hoor van Saartjie se wedervaringe, is daar sommer ook geleentheid om te leer van kamoeflering, blomme en kleure. Elsabé Ebersöhn se illustrasies is werklik uitmuntend, kunswerke in eie reg.
Saartjie sal met reg kan pronk op elke kind se boekrak.