Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 43
September 12, 2012
Kies die eenvoud!
“Broadly speaking, we can define two ways to maintain the productivity of our most precious asset (your own body and mind) in the developed world today: consumerism and voluntary simplicity.
If you choose consumerism, you will probably see things like a massive house, many fancy cars, a huge and regularly renewed arsenal of electronic gadgets and regular exotic holidays as essential to maintaining the productivity (happiness) of this asset of yours.
If you choose voluntary simplicity, however, you will suddenly find that you need none of these things and that you now have a lot more time and money with which to pursue the things most closely linked to happiness and longevity: optimal health, nourishing personal relationships and free creative expression.”
Lees verder by http://oneinabillionblog.com/2012/09/10/2-9-investment-your-most-valuable-asset-part-ii/
September 3, 2012
Gesonde groentesop!
My voorneme van vrugte en jogurt om die lente te vier, het vandag gou verdwyn voor die yskoue suidewind wat vroegoggend opgesteek het. Die vinnigste alternatief? Ouboet se groentesop.
Die tyd vir wonderwerke is sowaar nog nie verby nie. Wie sou kon dink ek sou ooit so ‘n resep van hierdie spesifieke seunskind kon aanhaal? Beslis nie hierdie ma nie! Waar is die dae toe ek die manne met ‘n vissie (‘n lewendige een vir die vistenk!) moes omkoop om elk ‘n bordjie sop te eet? En moenie dink ek het gewaag om so ‘n gesonde en verslankende weergawe te kook nie. O nee, destyds se soppe het amper meer vleis as groente in gehad.
As die graad van heilsaamheid jou onderkry, kan jy natuurlik net enige soort (vet!) vleis byvoeg. 
http://oneinabillionblog.com/2012/06/28/example-1-9-lunch-recipe-4-vegetable-soup/
NS. ‘n Bietjie rooipeper help vir geur en byt. (LW. ‘n bietjie …)
NSS. ‘n Bietjie borre en kerrie help vir kleur en geur.
August 26, 2012
Reader appreciation award!
Ek het onlangs eers via my seunskind se blog www.oneinabillionblog.com agtergekom van die lekker blog award aktiwiteit wat in die (reusagtige) Engelse blogwêreld aan die gang is. Dit lyk vir my na ‘n baie lekker manier om mekaar se blogs te bevorder.
As jy genomineer word, moet jy die volgende doen:
Erken/bedank die persoon wat jou blog genomineer het.
Noem sewe interessante/weird/geheime dinge omtrent jouself.
Nomineer ten minste vyf ander blogs.
Dus:
Baie dankie, Schalk, vir die nominasie van jou moeder! (absoluut op verdienste, natuurlik).
Sewe dinge omtrent myself:
Ek haat vensters was (en doen dit nooit).
Ek haat stryk (en doen dit net as die nood regtig druk).
Ek haat warm kry (en doen dit elke somer tot vervelens toe).
Ek vermoed ek het my kinders bo alles lief.
Ek het Suid-Afrika innig lief, hoewel soms teensinnig.
Ek verlang nog elke dag na my ma, al is sy al jare oorlede.
Ek probeer hard om die onsekerhede in my lewe te hanteer
Nominasies vir vermoedelik die eerste reeks READER APPRECIATION AWARDS in Afrikaans:
Toortsie, kameel en bokbaaivygie: http://toortsie.wordpress.com/
Turksvy se bloggie: http://turksvy.wordpress.com/
Dirkie: http://dirkiedupl.wordpress.com/
Maankind: http://maankind.wordpress.com/
http://olgaseokseltjies.wordpress.com/
Son: http://kouevuur.wordpress.com/
Baie dankie aan almal van julle wat al hier by my ingeloer het!
NS. Nou soek ons nog net na ‘n lekker Afrikaanse naam vir so ‘n toekenning!
August 19, 2012
Fibromyalgia: ‘n Nuwe siekte van ons tyd?
Depressie word dikwels die siekte van ons tyd genoem, maar daar is heelwat ander wat ook kan kompeteer vir hierdie titel. Hiervan is fibrositis of fibromyalgia (ek sien allerhande verskillende spellings hiervan) sekerlik een.
Al hoe meer mense (almal waarvan ek weet, is vroue) word deesdae hiermee gediagnoseer. Ek het nie ‘n idee of daar ‘n toename in die toestand is, of dokters net meer bewus daarvan en ingelig daaroor is nie en of hulle dit maar net vir ons sê as hulle nie weet wat om verder met ons aan te vang nie. ‘n Mens weet nie, maar vermoed daar is voorheen baie mense nooit gediagnoseer nie – of daar is gesê of geimpliseer hulle makeer nie regtig iets nie.
Hieronder plaas ek ‘n opsomming wat ek ‘n hele paar jaar gelede uit verskillende bronne op die internet (wat ek nie meer kan onthou nie!) af gemaak het. Vir ingeval dit vir iemand iets kan beteken. Self vind ek dat ‘n sekere baie goedkoop generiese pilletjie, plus gereelde oefening en ‘n gesonde leefstyl (behalwe vir gereelde Lindt- en ander soetigheidverwante glipsies) my in staat stel om baie gemaklik met die pyne saam te leef. (Ek moet byvoeg dat my pyne seker met die helfte verminder het toe ek myself van my Coke Light verslawing gespeen het.)
FYBROMYALGIA SINDROOM (FIBROSITIS):
Sindroom: Samestelling van simptome waaraan ‘n mens ‘n siekte kan herken, sê die woordeboek. Dikwels simptome wat ook by ander siektes kan voorkom, nie net spesifiek tot hierdie ding nie.
Dit veroorsaak (soms) spierpyn wat jou bewegings kan beperk, en moegheid.
Die pyn kom voor op die plekke waar die spiere vaskom aan bene of ligamente. Die pyn stem ooreen met dié van artritis.
Die gewrigte word egter nie aangetas soos by artritis nie.
Dit begin gewoonlik in een area, dikwels die nek en skouers, en versprei dan verder.
Die meeste mense sê hulle voel feitlik altyd ‘n mate van pyn, maar dit wissel baie a.g.v. tyd van die dag, weersveranderinge, fisiese aktiwiteit of spanning.
Die pyn is dikwels erger na ‘n slegte nagrus.
Slaaploosheid en moegheid is die heel algemeenste simptoom. Baie mense ervaar wisselinge in konsentrasie en gemoedstemming. Ander moontlike simptome is migraine, duiseligheid, krieweling of doodheid van hande en voete, maag-probleme (soos spastiese dikderm), winderigheid.
Behandeling moet die volgende insluit:
Oefening om pyn te verminder en spiere sterker te maak.
Gereelde slaapgewoontes
Medisyne vir slaap en vir ander simptome wat die persoon ervaar
Emosionele ondersteuning om simptome te hanteer en spanning te verminder.
Die sindroom kan bestuur word sodat die persoon ‘n vol en sinvolle lewe kan hê.
Die ondersteuning van familie en vriende is noodsaaklik. ‘n Mens moet jou nie laat afsit deur tye wanneer dit slegter gaan nie – dit wissel blykbaar dikwels.
OEFENING IS BAIE BELANGRIK. Dit voorkom die verswakking van spiere, laat voel ‘n mens goed en verminder (op die lange duur) moegheid en pyn.
Oefening moet GELEIDELIK vermeerder word.
Stap, swem en oefenfiets trap is goeie keuses.
Strekoefening is baie belangrik, maar moet BAIE versigtig gedoen word.
Sielkundig: ‘n Mens moet probeer dink aan die pyn as maar net een negatiewe aspek in die lewe, en onthou van ander dinge wat nog reg is. Pasiënte dryf hulself dikwels voort tot hulle heeltemal ineenstort, en dan dink hulle hulle is te sleg om te cope.
GOEIE SLAAP IS UITERS BELANGRIK.
‘n Gesonde dieet met lae vetinhoud en baie vesel, baie vars groente en vrugte, is die beste. Daar is nie bewys dat enige spesifieke dieet wonders kan verrig vir die pyn nie.
MANIERE OM SPANNING TE VERMINDER:
DIEP ASEMHALING: Asem stadig in deur neus vir 10 tellings, jou maag moet in en uit gaan (nie jou bors nie), en dan weer uit vir 10. Doen dit 5-10 maal op ‘n keer, ‘n paar keer per dag as jy gejaag/gespanne voel.
ONTSPANNING VAN DIE SPIERE:
Haal stadig asem en span en ontspan jou spiere van jou kop af, geleidelik tot by jou tone, sorg dat jy almal bykom. Span die spiere so styf soos jy kan, en probeer dit dan weer heeltemal ontspan. Dit werk om aan die slaap te raak ook.
ONTSPANNING VAN JOU GEDAGTES:
As jy iets doen, bv. skottelgoed was, konsentreer doelbewus op jou onmiddellike omgewing, bv. die skuim, die temperatuur, ens. Sodra jy weer begin bekommer, keer terug na die rustige ervaring van jou sintuie.
MASSERING verminder spanning en laat jou beter slaap.
Onlangs het ek twee interessante dinge raakgelees:
Eerstens is sensitiewe mense geneig om dit te kry. (Kon nog nie besluit of dit ‘n kompliment is nie!)
Tweedens is daar in studies gevind dat dit dikwels by verkragtingslagoffers voorkom. Hieruit kan ‘n mens seker aflei dat erge trauma dit kan veroorsaak en/of vererger. Self het ek genadiglik nog nooit so iets beleef nie, maar die sindroom het wel ontstaan op ‘n tyd in my lewe toe ek baie besig, gejaagd, gespanne en redelik depressief was. Die gejaagdheid is vererger deur ‘n depressiepil wat my op ‘n onnatuurlike high gesit het. In dieselfde tyd het die artritis in my hande kop uitgesteek. Dokters weier om enige verband tussen hierdie dinge te lê, maar ek dink nogal daar is waarskynlik ‘n verband.
Ek hoor graag van ander mense wat dalk spesifieke dinge gekry het wat vir hulle help!
August 12, 2012
Oor ‘n man en sy malva: Daan Dreyer se blou geranium – Derick B van der Walt
Daan Dreyer het nie gedink daar is veel met sy huwelik verkeerd nie. Tot die dag toe hy agterkom daar is in sy vrou se lewe ‘n groeiery aan die gang wat hom nie meer insluit nie. Nou sit hy in ‘n klein, donker woonstelletjie en verlang na sy vrou en kinders en hond. En wonder hoe lank die blou geranium in sy potjie sal hou, of daar ooit ‘n blommetjie sal kom.
Daan Dreyer se blou geranium is ‘n lekkerleesboek vol humor wat op ‘n ligte, amper speelse manier die seer verhaal vertel van ‘n man wat hom meteens alleen bevind en sy worsteling om weer sy voete te vind. Met die korporatiewe wêreld as agtergrond beleef die leser saam met Daan sy onwilligheid om te aanvaar hy het sy vrou verloor, sy soms onbeholpe pogings om die bande met sy kinders stewig te hou, ‘n paar effens belaglike pogings om sy vrou weer die hof te maak, die onvermydelike bewuswording van al die enkelvroue in sy omgewing.
Daan se onvermoë om met die belangrikste mense in sy lewe oor die belangrikste dinge te kommunikeer, loop soos ‘n donker draad deur die verhaal. Hy het hom uit die huis en uit die huwelik laat sit sonder om veel weerstand te bied. Sy pogings om standpunt in te neem en sterk te staan, hou telkens net ‘n rukkie. Hy is inderdaad ‘n bietjie delikaat, soos sy vrou hom uiteindelik noem.
Die dag breek aan wanneer Daan besef sy vrou is nie meer sy vrou nie, maar sy eks-vrou. Die dag wanneer hy sy sleutels teruggee en as ‘n gas uit sy huis stap. Dit is dan ook die dag wanneer hy ontdek die blou geranium het ‘n klein, blou blommetjie.
Daan is nie ‘n held nie. Hy is ‘n doodgewone kantoorwerker wat in die Suid-Afrikaanse korporatiewe wêreld as ‘n has-been moet oorleef, ‘n eggenoot wat nie ‘n idee gehad het wat in sy vrou se kop aangaan nie, ‘n pa wat sukkel om met sy studenteseun te praat. Maar hy word so eg-menslik en realisties geteken dat die leser nie anders kan as met hom te identifiseer en te simpatiseer nie.
Nee, die verhaal eindig nie met Daan sielsgelukkig in ‘n nuwe liefde se arms nie. Maar hy jaag wel laggend met een vrou in haar rolstoel in die gang af en klim met ‘n piekniekmandjie oor ‘n ander se heining … Die lewe het nog veel om hom te bied.
NS. Soos al my boekbesprekings, is hierdie stukkie geen professionele resensie nie, maar bloot die persoonlike mening van ‘n leser met die doel om andere aan te moedig om Afrikaans te lees.
August 6, 2012
Dagboek van ‘n depressievegter: Wanneer die son weer opkom
Depressievegters ken daardie gevoel – jy gly dieper en dieper in die donker put af.
Maar as jy lank genoeg en verbete genoeg aanhou veg, gebeur die wonder ongemerk en soms onverklaarbaar:
Die wande is steeds glad, maar jou naels begin stadig vatplek kry. Al breek en bloei hulle. En jy klou.
En onder wag … Wat? Dalk maar net die ewige donkerte. En jy weet dis nie wat jy vir jouself wil hê nie. Want jy is meer as dit werd.
En jy is nie meer heeltemal so lus om eenvoudig te laat gaan nie.
Want bokant jou sien jy weer die son.
Jy staan soggens op uit die bed – en na ‘n rukkie word die dag tog onverwags hanteerbaar.
Jy eet ‘n gesonde ontbyt, al is jy nie soggens lus vir eet nie. Maar jy doen dit met die wete dis goed vir jou. En jy verdien dat iemand goed moet wees vir jou. Veral jyself.
Jy gaan stap met of sonder die hond – en jy sien die ryp op die Bolandse gras. En die wonder van die berge. En die eensame hadida wat in die parkie hou. En die hoep-hoepe met hul wip-wip vlug.
Jy sit jou gunsteling musiek aan, al is jy nie lus vir dans nie. En op ‘n dag vat jy weer ‘n stadige walsie om die kombuistafel. En onverwags sit dit om in ‘n riel vir die lewe.
Jy tel jou seëninge een vir een … en weer … en weer. En voel weer ‘n slag die roeringe van opregte dankbaarheid.
Jy eet iets heilsaams ipv die sjokolade. En dis ook lekker. (Maar nog nie presies so lekker nie! )
Jy lees ‘n opgewekte boek – en betrap jouself dat jy lag vir niks besonders nie.
Jy versorg jou gesin – en vind versigtige vreugde daarin tsv die schlep van herhalende take.
Jy doen die ding waarteen jy die heel meeste opsien. Stadig en pynlik, treetjie vir treetjie. En na ‘n week of wat kom jy agter jy is op die hond se stert. Jy byt vas en handel die stert ook af. En die verligting is onbeskryflik.
Jy probeer goed wees vir diegene wat oor jou pad kom. Want hulle verdien dit.
En praat versigtig met uitgesoekte mense oor jou swakheid. En al verstaan hulle nie, probeer hulle ten minste. En dis kosbaar.
Want hierdie stryd is ‘n alleenstryd. Maar die oorwinning is ‘n openbare viering.
Die dag gaan verby. En nog een en nog een. En die son skyn elke dag ‘n bietjie helderder. Al skyn hy glad nie.
En op ‘n dag dans jou voete weer vanself en jou hart roep uit van vreugde.
Al weet jy die donker gaan weer eendag kom.
Want die lig is nooit heeltemal, heeltemal weg nie.
Ons moet net aanhou soek.
July 22, 2012
Die krag van ‘n boek
Ons weet almal dis goed om jou brood op die water te werp en al daai mooi dinge. Maar meestal hou ons liewer ons broodjie styf teen die bors, tog te bang om te veel weg te gee. Letterlik en figuurlik.
Maar party van ons weet ook – en andere vermoed – dat ‘n mens gewoonlik meer as krummels terug kry wanneer jy wel so ver kom om te gee. Synde dit brood of liefde of tyd of selfs geld. Op een of ander manier kom dit na jou toe terug.
Heel toevallig op Mandeladag het ek ‘n onverwagse praktiese kursussie hierin gekry. Gratis en verniet. Terwyl ek eintlik dog dis ek wat die gee-werk gaan doen.
Op die oog af is tannie Kollie se omstandighede gunstig – ‘n mooi woonstelletjie in ‘n versorgingsoord, ‘n getroue vriendin wat haar voltydse versorger is, winterson wat gul by die noordervenster inskyn, bejaarde jeugvriendinne wat nog jaarliks kom kuier.
Mettertyd kom jy agter daar is ook baie wat sy nie meer het nie. Sy bring nie net haar dae in daardie stoel deur nie, maar ook haar nagte. Jy vermoed sy gaan nie asem kry as sy plat lê nie, maar jy sien nie kans om te vra nie. Jy vermoed vele ander praktiese probleme – maar jy sien nie kans om te vra nie. Jy luister en jy kom agter die borskanker wat hulle nie kan uitsny nie (want sy kan nie narkose kry nie), is omtrent die minste van haar probleme. En jou eie ou probleempies verskrompel voor wat jy hier sien.
Tannie Kollie bring 49 weke van elke jaar in die woonstelletjie deur. Maar haar wêreld is groter as daardie paar vierkante meter. Want sy lees.
Sy hou van sterk heldinne. Tog nie ou meisietjies oor wie die manne sommer kan loop nie. En sy hou van die familiegevoel wat ‘n reeks jou gee.
Jy eet die koek en drink die tee wat deur ‘n effens bewerige oumenshand vir jou aangedra word. Jy luister en kyk – en jy hoor en sien soveel meer as die skrikwekkende lys gesondheidsprobleme. Jy sien die krag van die menslike gees. Jy sien die krag van vriendskap. Jy sien die krag van geloof. En van humor.
En veral die krag van die boek.
En jy voel klein en dankbaar vir jou rol in die skepping van ‘n paar van die boeke wat die lewe vir hierdie dapper mens draagliker maak.
July 15, 2012
Dagboek van ‘n depressievegter: As jy aanhou gly
Depressievegters ken daardie gevoel – jy gly dieper en dieper in die donker put af.
Die wande is glad, jou naels kry nie vashouplek nie.
En onder wag … Wat? Dalk maar net die ewige donkerte.
En jy raak so, so lus om eenvoudig te laat gaan.
Maar nee, jy doen dit nie.
Want die lewe is eens te kosbaar.
Jy VEG. Al is dit flouerig.
Jy staan soggens op uit die bed, al is dit die laaste ding wat jy wil doen.
Jy eet ‘n gesonde ontbyt, al is jy nie soggens lus vir eet nie.
Jy gaan stap met of sonder die hond, al voel jou voete soos lood.
Jy sit jou gunsteling musiek aan, al is jy nie lus vir dans nie.
Jy tel jou seëninge een vir een … en weer … en weer. En voel ondankbaar omdat jy nie dankbaar genoeg is nie.
Jy eet ‘n klein sjokolade i.p.v. ‘n heel grote. Want jy weet na die derde blokkie is dit nie meer lekker nie.
Jy lees ‘n opgewekte boek al is jy nie lus vir lees nie.
Jy versorg jou gesin, al is jou enigste wens om NIKS te doen nie.
Jy doen die ding waarteen jy die heel meeste opsien. Stadig en pynlik, treetjie vir treetjie.
Jy probeer goed wees vir diegene wat oor jou pad kom.
En steek jou eie swakheid verbete weg.
Want hierdie stryd is ‘n alleenstryd.
Die dag gaan verby. En nog een en nog een.
More gaan jy dieselfde doen.
En aanhou en aanhou.
Tot daar ‘n dag kom wanneer die son weer skyn.
Want die lewe is te kosbaar om op te gee.
July 9, 2012
Dagboek van ‘n depressievegter: Destigmatiseer depressie en selfdood só
Ek het die vrymoedigheid geneem om die volgende brief aan Die Burger van prof. Lizette Rabe, bekende joernalis en akademikus, volledig hier te plaas. Ek dink wat sy sê, is geldig en baie belangrik:
Oor die aktrise wat probeer het om haar lewe te beëindig (DB, 07.07): In ’n tyd waarin ons oorbewus is, uiteindelik, en met reg, van menseregte en onsensitiewe woorde, word terminologie om depressie, die mens se waarskynlik mees verskriklike siekte, steeds gebruik sonder enige inagneming van dié wat daaraan ly, of sterf.
Ek verwys na die frase “selfmoord pleeg”. In ’n tyd dat ons so bewus is van basiese regte, behoort ons dié wat ly aan die siekte wat die oorsaak van selfbeëindiging is, met meer respek en menswaardigheid te behandel. Bowendien is die term argaïes en gelaai met inkriminasie en morele veroordeling.
Ons behoort die frase wat so sonder nadenke gebruik word wanneer iemand sy lewe aan depressie verloor, uit ons woordeskat te weer. Meer aanvaarbaar is “aan selfdood sterf”, of “eie lewe neem”, of die veel meer humanitêre: dat iemand aan depressie gesterf het – soos wat iemand aan kanker kan sterf. Die media behoort ook ’n leidende rol hierin te speel.
Só kan die siekte gedestigmatiseer en gedemistifiseer word en word hopelik ’n bietjie meer begrip gekweek vir die feit dat dit ’n biologiese siekte is, veroorsaak deur die chemiese wanfunksionering van die brein, op sy beurt veroorsaak deur endogene of eksterne faktore. Indien ons die siekte normaliseer, sal meer mense besef hulle moet vroeër vir behandeling gaan vir ’n beter kans op lewensgehalte en oorlewing. Daarmee word ook die onkunde daaroor verbreek, want soos ander biologiese siektes vereis dit medikasie en behandeling.
Die algemene onkunde blyk uit kommentaar in die berig oor Lindie Stander: “Ek is seker sy is sterk genoeg om hierdeur te kom.” Nee, ’n depressielyer wat haarself probeer vernietig, is terminaal siek en kan nie net “sterk genoeg” wees nie. Mediese behandeling is nodig sodat die brein weer normaal kan funksioneer om uit die selfvernietigingspiraal te kan kom.
Lizette Rabe
Somerset-Wes
July 8, 2012
Lig wankelend – Gerard Scholtz
Lig Wankelend is ‘n juweel wat met sy verskyning in 2010 op een of ander manier by my (wat hard probeer om op hoogte te bly van wat in Afrikaans verskyn) verby gegaan het. Danksy leesvriende op facebook het dit egter onlangs onder my aandag gekom – en baie gou ook in my hande.
Die verhaal van Utte Reuter word hoofsaaklik deur terugflitse vertel, vanwaar sy haar as pasiënt in ‘n versorgingsoord vir Alzheimers-pasiënte bevind. Die verskriklikhede van die Tweede Wêreldoorlog vorm ‘n groot deel van ‘n verhaal en bepaal uiteindelik die verloop van haar lewe, omdat sy nooit daarin slaag om werklik daaroor te praat en dit te verwerk nie. Voeg hierby haar lewenslange verlange na haar geliefde Félix en haar ongelukkige huwelik met die Afrikaanse Christiaan Hofmeyr, en jy kan seker nie anders as om op ‘n tragedie af te stuur nie.
Baie dinge uit die boek sal nog lank in my kop bly vassteek: die geweldige impak van oorlog (enige oorlog – soos ook getoon deur Utte se seun se betrokkenheid by die latere SA grensoorlog) op die individu, die parallelle tussen Duitse en Afrikaanse nasionalisme en die impak daarvan op individue en nasies, die beperkte en beperkende rol wat aan die vrou toegeken is binne die destydse Afrikaner-opset, die vir die buitestaander onverstaanbare besluite wat haar drie keer van dieselfde man laat skei en weer met hom laat trou, die allesoorheersende liefde van ‘n ma en die omvang van haar diens aan haar kind wat met ‘n afwyking gebore is, die uiteindelike losmaking van kinders t.s.p. bogenoemde liefde, die algehele verlorenheid van ‘n mens wat haar uiteindelik nêrens en by niemand heeltemal tuis voel nie.
Ja, dis nie ‘n opgewekte boek nie en humor sal jy nie maklik daarin vind nie. Maar vir hierdie leser is die donker gegewens verlig deur die wonderlike Afrikaans waarin die boek geskryf is. Utte se gedagtewêreld toon ‘n ryk geskakeerde en begaafde persoonlikheid waarvan die buitewêreld moontlik baie min gesien het, intense emosies en buitengewone waarnemingsvermoë en ‘n eindelose soeke na geluk en aanvaarding. Terwyl ‘n resensent die taalgebruik as geforseerd beskryf, het ek dit ervaar as die effektiewe uitbeelding van die intensiteit van haar belewing en haar waarneming van en leef saam met die natuurelemente wat haar basis in Suid-Afrika vorm.
Lig Wankelend is nie heeltemal ‘n biografie nie, ook nie ‘n liefdesverhaal nie, maar val êrens in ‘n klas van sy eie. Dalk is dit die rede vir die min publisiteit wat die boek ontvang het – dit pas (soos die hoofkarakter) nie maklik in ‘n bepaalde boksie nie.
As jy ligte ontspanningsleesstof soek – hou verby. As jy wil dink, jou wil verwonder aan die gebruik van Afrikaans en moontlik ‘n hele paar trane wil stort – maak seker dat jy hierdie boek in die hande kry.
Hierdie resensie laat myns insiens reg aan die boek geskied:
http://www.letterkunde.up.ac.za/resensies/48_2/22%20Resensies%20Thiart%2003.pdf
NS. Soos al my boekbesprekings, is hierdie stukkie geen professionele resensie nie, maar bloot die persoonlike mening van ‘n leser met die doel om andere aan te moedig om Afrikaans te lees.
