Alta Cloete's Blog: www.altacloete.wordpress.com, page 42

Die heel skaamste kanker

Ja, ek weet dis ‘n nare onderwerp, so ewe op die rustige Sondag.

Eintlik is kanker as geheel mos maar ‘n ding waaroor ‘n mens nie graag praat nie. En nog minder dink.

Want as jy net effens te veel dink, kom jy daarby uit dat dit dalk vir jou of ‘n geliefde ook kan tref.

As dit nie alreeds het nie.

Die sogenaamde skaam kankers is nog erger. Dis onder die belt. (Behalwe borskanker, natuurlik.)

Ordentlike mense  doen mos nie onder die belt nie. Behalwe so af en toe in ‘n minder ordentlike bui met die hulp van ‘n paar doppe en/of goeie vriende.

Hoewel, as ek nou mooi dink, die meeste Afrikanermanne wat ek ken, love onder die belt grappies. Al is hulle hoe ordentlik.

Maar nie as dit  by hulle eie kroonjuwele kom nie.

Ek vermoed dis een van die redes hoekom testikelkanker steeds so onbekend is.

Dis eenvoudig te na aan die hart om oor te praat of oor te dink.

Want ons weet mos die pad na ‘n man se hart loop nie regtig deur sy maag nie, maar so ‘n ietsie laer.

Dus, net vinnig, voor jy terugdeins en die post vinnig toemaak:

Testikulêre kanker kom meestal voor my jong mans tussen 18 en 35. Maar natuurlik is daar hier en daar uitsonderings.
Daar is ‘n verband met babas wie se testikel(s) nie afgedaal het nie (Maak nie saak of dit agterna reggemaak is nie.) Ek weet nie hoe hoog die verband is nie, maar dis daar.
Dit versprei so ver ek kan agterkom, nie gewoonlik na die ander testikel nie, maar wel na die res van die liggaam en uiteindelik na die brein. Nee, nie ‘n lekker gedagte nie.
Die beste manier om dit te voorkom, is natuurlik gereelde selfondersoeke en die bewus wees van enige veranderinge in jou lyf (oor die algemeen natuurlik ‘n goeie ding).

Ja, ja, ek weet dis meestal vrouens wat hier lees.

Maar ek weet ook die meeste van ons het óf mans óf seuns óf kleinseuns óf almal hiervan.

Dus: Leer asseblief die manne in jou lewe om hulleself gereeld te ondersoek!

En lees ‘n bietjie by hierdie twee skakels:

http://www.emedicinehealth.com/cancer_of_the_testicle/page6_em.htm#testicular_cancer_treatment

  http://www.cancervive.co.za/posters – Kyk heel onder by die Afrikaanse poster onder Testicular cancer.

OK, nou dat jy behoorlik uitgefreak is, mag jy maar voortgaan met jou rustige Sondag!

 

Dans met die rooi rok – Woutrine Theron

Woutrine Theron se Dans met die rooi rok is nie so ‘n plesierige boek soos ‘n mens dalk van die titel – en met die eerste aanblik, voor jy die hand in die gras raaksien – kan dink nie. Maar daar is genoeg humor en ligtheid om die donkerte te temper.

Karolien is ‘n vrou wat onafgehandelde kwessies in haar omdra, ‘n vrou wat moet kom afskeid neem van die ma met wie sy nooit ‘n werklik sinvolle verhouding kon hê nie. Op sigself geen maklike taak nie.

Maar sy kry veel meer as die ingewikkeldhede van familieverhoudings en die pyn van afskeid. Sy kry die lyk van ‘n mooi jongman met treffende blou oë.

Geleidelik raak sy al hoe dieper betrokke by die oplossing van die moord. En sy kom op skokkende en gruwelike dinge uit die verlede af. Dinge wat haar baie direk raak, dinge wat die pa raak wat sy haar lewe lank op ‘n voetstuk geplaas het. Dinge wat deur die ganse gemeenskap toegehou is, kom nou aan die lig.

In die proses word Karolien ‘n sterker vrou met meer insig in haar eie en andere se lewens. Uiteindelik staan sy as ‘n nuwe mens aan die begin van ‘n nuwe (ou) verhouding.

Dans met die rooi rok bied iets vir lesers van verskillende genres – daar is romanse, daar is innerlike stryd en groei en daar is ‘n verwikkelde moordverhaal. ‘n Mens hoop Woutrine het nog inspirasie waar hierdie een vandaan kom!

NS. Soos altyd is hierdie stukkie nie bedoel as ‘n volledige bespreking nie (die boek bevat talle kwessies en simbole wat glad nie hier aangeraak is nie), maar bloot as aanmoediging vir potensiële lesers.

Speak your mind … without the fear of stuttering!

Jammer vir die Engels by ‘n Afrikaanse post, maar dit sê dit so mooi.

Die meeste van ons kan nie eens altyd effektief sê wat ons op die hart het nie – sonder dat hakkel enigiets daarmee te doen het.

Ek vra dat jy vandag dink aan die hakkelaar(s) wat jy dalk ken.

En ‘n oomblik stil staan en jou seëninge tel. En hulle salueer.

Ek dink hakkel is een van die vernederendste goed wat daar is.

Dit kan ‘n hoogs intelligente volwassene binne oomblikke tot ‘n patetiese bondel verleentheid reduseer.

Ek wil nie eens dink wat dit aan ‘n alreeds selfbewusde (of is dit -te?) tiener doen nie.

Hakkel is ook een van die heel moeilikste dinge om reg te stel.

Jare se soektog het my tot een gevolgtrekking laat kom: Daar bestaan nie ‘n kitsoplossing nie.

My lieflike, talentvolle en intelligente kind sou nooit sy volle potensiaal bereik nie, want hy sal nooit ordentlik kan praat nie (veral nie voor ‘n gehoor nie).

Enige ma sal verstaan van die magtelose nagte wat ek omgehuil het.

En toe sit ek op daardie wonderlike dag in 2006 (ek wens ek het die presiese datum gehad) in my man se kantoor en soek weer eens rond op die internet vir uitkoms. En kry die McGuire Foundation. Toe my wederhelf omkyk, is ek verswelg onder ‘n vloed van trane (ek is nie een wat sommer voor mense – selfs voor hom – huil nie).

http://www.mcguireprogramme.co.za/index.php?option=com_content&view=article&id=1&Itemid=9

Ek het dadelik geweet: Hier is iets anders. Hier is iets spesiaal.

Dit was die begin van een van die grootste redes tot dankbaarheid in my hele lewe (en daar is baie).

Nee, Ouboet het nie summier opgehou hakkel nie. Hy hakkel nou nog soms. Hy sal vir altyd daarmee moet saamleef.

Maar hy het van iemand wat wegkruip vir die lewe verander na iemand wat die lewe kaalvuis aanpak.

Daardie onvergeetlike Wildtuintrip is die kind wat nie met vreemdes kon praat nie, die een wat by elke kamp ons bespreking gaan bevestig.

Terug by die huis staan hy onmiddellik vir Huiskom in sy koshuis.

Twee jaar later gaan spreek hy ‘n internasionale konferensie in sy vakgebied toe.

Op die foto wat sy maat geneem het, sien ek hy staan VOOR die kateder. Kruip nie daaragter weg soos die meeste van ons nie.

Dis vir my simbolies. Hy kruip nie meer weg nie.

Met daardie trip slaan hy vir hom ‘n pos los by ‘n internasionale navorsingsinstansie.

Hy deins nie terug hiervoor nie. (Soos ek – SONDER ‘n hakkelprobleem – in my lewe al vir verskeie uitdagings teruggedeins het nie). Hy vind sy tuiste in ‘n vreemde land met ‘n vreemde kultuur. Hy leer die taal aan. Hy maak vriende. Hy vind sy voete.

Nee, ek sit en spog nie net met my kind nie.

Ek skryf hierdie goed vir ingeval hier dalk ‘n moedelose hakkelaar lees.

Of vir ingeval jy wat hier lees, ‘n (moedelose) hakkelaar ken.

Om te sê ‘n ryk, vol lewe is wel moontlik vir ‘n hakkelaar.

Want hy kan verander in ‘n HERSTELLENDE hakkelaar. (recovering stutterer).

Vir my kind het McGuire dit gedoen.

Dalk kan dit dieselfde vir jou doen.

Dalk vind jy op ‘n ander plek die regte hulp vir jou spesifieke variasie van die probleem.

Dit maak nie saak nie.

MOET NET NIE OPHOU SOEK NIE!!!!

EN ONTHOU: DAAR IS NIE KITSOPLOSSINGS NIE.

Nog steeds ek en die inspirasie

‘n Paar los gedagtes:

Ek sou graag lesers en veral vroue wou aanspoor om te lees.

En tweedens om self verantwoordelikheid vir hul lewens te neem.

Derdens om hulle vrese in die gesig te kyk

Ek moes self die twee dinge (verantwoordelikheid neem en vrees hanteer) leer doen en moet dit elke dag opnuut doen.

Niemand kan vir my skryf nie. Net ek alleen kan dit doen.

En elke liewe dag kyk jy weer jou vrees in die gesig as jy voor die rekenaar met daardie skoon, wit skerm gaan sit.

Neem van verantwoordelikheid:

Depressie: Moes ophou wag dat iemand anders my moet help. Of net op die pille vertrou. Moes self verantwoordelikheid neem en begin veg met alle maniere waaraan ek kon dink. Moet dit nog elke dag doen.

Dit was die begin van ‘n wonderlike pad van persoonlike groei en selfontdekking.

Vrees:

Moes leer om die kans om te misluk, in die gesig te kyk.

Ons grootste vrees – vrees vir verwerping.

Om nooit te misluk nie, moet ‘n mens nooit enigiets nuuts probeer doen nie.

Dis baie beter om soms te misluk, as om nooit enigiets te probeer doen nie.

Want as jy niks doen nie, gaan jy ook nooit sukses smaak nie.

In watter opsigte dink jy moet ons self vir ons lewens verantwoordelikheid neem?

Nie wag vir iemand anders om ons probleme vir ons op te los nie.

Natuurlik met ons bereid wees om hulp te aanvaar, maar op die ou end kan iemand anders nie dinge VIR ons doen nie.

Hoe kan vrees (bang wees) ons lewens nadelig beïnvloed?

Vrees kan veroorsaak dat ons nooit die moed het om iets nuuts aan te pak nie.

Wat die gevolg het dat ons nooit sal agterkom wat ons werklik kan doen nie.

Ons grootste vrees is vir mislukking en verwerping.

As ons nooit die kans vat nie, gaan ons nooit ons potensiaal bereik nie.

Wat kan ‘n mens doen as jy wel misluk het? Of as jy ‘n probleem het wat jou terughou?

Moenie jou probleem wegsteek nie. (Bv. my oudste kind se spraakprobleem)

Moenie ‘n kwessie toelaat om soos die spreekwoordelike seekoei onder die tafel te word nie (almal weet van hom, maar almal maak of hulle niks weet nie).

Daardie soort seekoei het ‘n manier om vreeslik vinnig te groei en al hoe gevaarliker te word.

Mense wat die moeite werd is, sal jou nie verwerp as jy misluk nie.

Move to improve!

Beland ek vanoggend vir die eerste keer op hierdie artitismense se webwerf (dankie, Dirkie du Plessis!):

http://www.worldarthritisday.org/get-involved/activities

Wat ek heel eerste  sien, is die klem wat hulle lê op oefening vir mense met dié soort van skete.

Ek kan maar net sê AMEN.

Hoe ouer ek word, hoe meer besef ek hoe belangrik oefening is.

Enigiets wat vir jou werk. Daar bestaan selfs ‘n internasionale organisasie vir rystoel-dans.

Sowaar, niemand het ‘n verskoning nie.

Al rol jy net jou skouers terwyl jy voor die rekenaar sit …

NS. Ek het spesiaal gesoek vir ‘n mens van normale proporsies wat lyk of sy geniet wat sy doen … ek praat nie hierbo van goeters wat ‘n mens laat LY nie, ek praat van LEKKER oefening.

Eindelik: My tiende romanse

In teenstelling met wat ‘n mens geneig is om te dink, word skryf nie noodwendig makliker as jy alreeds gepubliseer het nie. Inteendeel, dit wil vir my lyk of dit veel eerder moeiliker word. Daar is dinge om mee rekening te hou … Is my tema nie maar elke keer dieselfde nie? Is my STORIE nie maar elke keer basies dieselfde nie? Verskil my karakters ooit? Handhaaf ek dieselfde kwaliteit? Is daar variasie? Is daar groei in my werk?

Om dit te demonstreer, het dit my die skryf van twee volle romanses gekos om hierdie tiende een in publikasie te sien. Die eerste poging vir die titel van Nommer 10 was my eerste romanse wat nie net gekritiseer is deur die uitgewers, maar afgekeur is. ‘n Swaar slag vir die ego … Tot jy die verslag deeglik bestudeer en agterkom: Ja, hulle was weer eens reg. Dan bêre jy hom diep in ‘n laai (waar hy nog weer eendag sal opstaan, ek belowe!) en begin met ‘n nuwe poging.

Die tweede poging was ook nie sonder lyding nie. Ek het ‘n doelbewuste poging aangewend om dit lig te hou (soos romanses veronderstel is om te wees) en om humor te benut. Dit het gewerk – solank die humor vanself gekom het. Toe die humor geforseer raak … Wel, toe sneuwel die boek.

Gelukkig vir ‘n goeie streep koppigheid. Ek het gesif en geskuif en oorgeskryf en deurgebyt – en die resultaat is stukke beter as die eerste poging. Dink ek. Ek hoop maar my lesers dink ook so!

Haar grootste geskenk sal deur die loop van Oktober op die rakke van “alle goeie boekwinkels” verskyn, asook op die gewone plekke op die internet.

Later meer oor die storie. Genoeg om te sê dis ‘n ware groepspoging, waarin verskeie mense én diere uit my buurt ‘n aandeel het.

NS. Nee, ek weet ook nie hoe hulle haar oë so blou gekry het nie!

Maar dis presies hoe sy moet lyk.

Aanstap … Dis die moeite werd!

Om so ouer te word

Wat ‘n voorreg om 63 te word, ‘n donderstorm te trotseer en daarna tot 2:00 partytjie te hou saam met 60 000 vriende.

Maar om so ‘n partytjie te verdien, moet jy waarskynlik ‘n redelik spesiale persoon wees.

Jy moet definitief jou werk met groot passie doen.

Jy moet beslis absoluut glo in wat jy doen.

Jy moet mense met al hul swak- en sterkpunte ken en liefhê.

Jy moet in staat wees om die verlies van dierbares om te sit in persoonlike en professionele groei.

Jy moet waarskynlik fikser as die gemiddelde vyf en twintigjarige wees.

Jy moenie ‘n enkele lui haar op jou kop hê nie.

Jy moet koppig aanhou weier om oud van gees te word.

Eintlik moet jy absoluut weier om gróót te word.

Baie geluk, Bruce – mag daar nog vele wees.

En dankie vir inspirasie, vreugde en energie wat jy in baie mense se lewens bring.

Myne ook.

NS. Ek sou darem ook graag ‘n stukkie koek wou hê!

NSS. Sy ma met wie hy gereeld so dans, is 86 en het toe hy ‘n seuntjie was ‘n persoonlike lening uitgeneem om vir hom sy eerste kitaar te koop.

Kyk na jou hart!

Ek lig die ses slegte gewoontes wat in die onderstaande artikel genoem word, uit.

Ek kan nie stry met een van daardie punte nie.

1.   Die eerste is dat kinders aan tafel die septer swaai – meer as 50% van die respondente sê hul kinders het ’n groot invloed op wat hulle kook. Dit is kommerwekkend omdat dit tog die ouers se verantwoordelikheid is om rolmodelle te wees en van kleins af goeie eetgewoontes te vestig.

2.   Baie mense dink ook gesonde eetgewoontes lei tot ’n groter hap uit jou beursie. “Hulle dink om gesond te eet moet jy sekere kosse soos olyfolie en rogbrood koop. Dit is nie die geval nie.

’n Gesonder dieet kan eintlik meer begroting-vriendelik wees, want jy kan duur artikels soos rooivleis, vette, olies, suiker en geprosesseerde kosse uitsny,” sê De Villiers.

3.   Suid-Afrikaners pas ook nie porsiebeheer toe nie, wys die navorsing. Ons smul aan hope witbrood, pasta, witrys, aartappels en pap en skroom nie om vir ’n tweede skeppie te vra nie. Boonop dink mense “gesonder” beteken “smaakloos”.

4.   “Dit is ’n algemene misvatting dat om gesond te eet jy net gekookte kos sonder sout en speserye mag eet. Daar is baie verskillende kookmetodes wat gesond kan wees, soos rooster of stoom. Ons liggame het sout nodig, maar nie in die hoeveelhede wat ons dit by kos voeg nie,” sê De Villiers.

5.   Die navorsing wys ook gesinne sal net die dieet van die persoon wat aan ’n chroniese siekte ly verander en nie gesonder eetgewoontes vir die hele gesin vestig nie. Minder as 40% van respondente het die dieet van die hele gesin verander nadat ’n gesinslid met hartsiekte of diabetes gediagnoseer is.

6.   Suid-Afrikaners weet ook nie hoeveel sout, vet of suiker in die geprosesseerde kos is wat hulle in hul winkelmandjies laai nie. Heelwat mense weet nie dat algemene bymiddels soos MSG propvol sout is nie, sê De Villiers.

Lees die volledige artikel by http://www.beeld.com/Leefstyl/Nuus/Pols-Wees-lief-vir-jou-hart-deur-gesond-te-eet-20120919

Is ons helde ooit nog helde?

Lank, lank gelede, toe ons almal nog jonk en jikkerig (seker eintlik jeukerig, maar dit val nie so lekker op die oor nie) was, was goed nog goed en sleg was sleg. Daar was goeie ouens en daar was slegte ouens. Cowboys en crooks. Boere en Kakies. Voortrekkers en Zoeloes. Soldaat teenoor terroris. En ‘n paar nog minder polities korrekte moontlikhede wat ek liewer nie hier gaan noem nie.

Maar die wêreld het ingewikkelder geword. (Of ons het maar net oud genoeg geword om sy ingewikkeldheid te besef.) Ons het agtergekom die goeie ouens het ‘n bietjie (of heelwat) sleg in hulle, die slegte ouens het dikwels goeie harte. Die cowboys kon dalk maar netso skelm wees soos die crooks. Elke Kakie was ook maar ‘n ma se seun, Afrika toe gestuur om koloniale gierigheid te bevredig. Die Boere het helaas ook maar gruwelikhede in die oorlog gepleeg. Ons vermoed deesdae al hoe meer die Voortrekkers was ook maar nie altyd engeltjies nie. Vandag is daar stories van SA dienspligtiges wat jare later kollegas en selfs vriende geword het van die terroris op wie hy destyds moes skiet.

Maar die wêreld van die verbeelding het nog altyd die onderskeid vir ons mooi getrek. Die goeie ouens was die helde en het op die ou end gewen, die slegte ouens het in die tronk beland. Ook op hierdie terrein begin die grense egter verdof. House is alles behalwe ‘n goeie mens. Eintlik is hy’n dwelmverslaafde vark. Maar ons vrek oor hom, want hy is so diep menslik. Niel van White Collar is ‘n con man en dief wat eintlik in die tronk hoort. Maar ons kom weer en weer terug na nog ‘n episode.  En nie net oor sy mooi gesiggie nie.

Ook in ontspanningslektuur is die grense tussen helde en gewone mense nie meer so rigied nie. Storiekarakters word nou meer menslikheid gegun.

In die hedendaagse romanse is die held en heldin nie meer absoluut beeldskoon en volmaak nie. Nee, hulle is gewone mense met foute (hoewel darem nie te veel nie!). Hulle is word steeds geteken soos die meeste van ons graag wil wees – jonk, maer, mooi, altyd gereed met die gepaste antwoord – maar daar word toegelaat vir hulle menslikheid. Hy mag maar soms (effens) onseker wees, sy mag maar reken sy is nie maer genoeg nie. En die nare tert wat hom wil afvry, het miskien ‘n tragiese verlede.

In die moderne liefdesroman is die hoofkarakters hoegenaamd nie meer volmaakte helde en heldinne nie. Hier word hulle op eg-menslike wyse geteken, as doodgewone mense met doodgewone vrese, verlangens en foute. Deurweef met die liefdesverhaal is daar dan ook dikwels ‘n proses van persoonlike groei by albei hoofkarakters, wat hulle uiteindelik meer geskikte kandidate vir ‘n geslaagde verhouding maak. Dit geld veral vir die romantiese held, wat voorheen dikwels eensydig uitgebeeld is en selde veel persoonlikheidsgroei ondergaan het.

Omdat die aanslag romanties van aard is, word ‘n gelukkige einde minstens geimpliseer vir die verhaal, al word dit nie altyd uitgespel nie. ‘n Liefdesroman eindig meestal ten minste met hoop. Dit is dikwels waarom lesers romantiese lektuur lees – vir daardie sprankie van hoop in ‘n dikwels hopelose en hooplose wêreld.

My persoonlike siening is dat daar iets van ‘n held in die doodgewoonste mens skuil. Mettertyd het die manlike hoofkarakters in my liefdesromans dan ook meer menslik en minder volmaak geword – daar is Marius, die vark in die rolstoel in Geur van vergifnis; daar is Chris, die hakkelende hartebreker in Seisoen van genade. Nie volmaakte mense nie, maar helde in eie reg.

There’s a little bit of bad in the best of us

And a little bit of good in the rest of us.

Of so iets