Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 102

Γιατί Δεν Θέλουμε Στ’ Αλήθεια Τη Δραχμή

Προφανώς έχεις διαπιστώσει την παραδοξότητα τούτη: Σύμφωνα με όλες τις έρευνες, οι Έλληνες πολίτες απορρίπτουν όλες τις συμφωνίες που έχει υπογράψει ετούτη η χώρα με τους έκτακτους δανειστές της μετά την πτώχευση, επειδή προϋποθέτουν μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις, αλλά ταυτόχρονα οι Έλληνες πολίτες με πολύ μεγάλη πλειοψηφία απαιτούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Αυτό, βεβαίως, μπορεί να μοιάζει ταυτόχρονα παράδοξο αλλά και απόλυτα λογικό (όταν σε ρωτάνει «τι θες», μπορείς να απαντήσεις «τα πάντα και τα κοάλα») αλλά εμένα μου κάνει εντύπωση για έναν άλλο λόγο.

Δεδομένης της ποιότητας και του βάθους της σκέψης των Ελλήνων ψηφοφόρων που, απ’ ό,τι φάνηκε και στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, πιστεύουν εύκολα και ευχαρίστως οποιαδήποτε θεωρία συνομωσίας, μπουρδολογία ή λαϊκιστική υπόσχεση φτάνει να είναι διατυπωμένη με ουρλιαχτά, θα περίμενε κανείς το μπλοκ των δραχμούληδων να είναι πολύ πιο ισχυρό. Ούτως ή άλλως υποτίθεται ότι είμαστε λαός αγέρωχος, ατίθασος, αυτάρκης (στο μυαλό μας) κι ανεξάρτητος. Τι το θέλουμε το νόμισμα της Μέρκελ; Αφού τους βρίζουμε τους ξένους, τους λέμε «τοκογλύφους» επειδή μας δανείζουν δέκα φορές φτηνότερα από τις αγορές, γιατί θέλουμε να ελέγχουν το νόμισμά μας; Θα περίμενε κανείς μεγάλο μέρος του πληθυσμού να στεκόταν δίπλα στους Λαφαζάνηδες, τους Κουρήδες, τους πτωχευμένους, χρεωμένους και/ή αδίστακτους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους λοιπούς δραχμούληδες, και να ζητούν την επιστροφή στο περήφανο, ανεξάρτητο, δικό μας νόμισμα.

Νομίζω ότι η αιτία* που δεν θέλουμε τη δραχμή είναι η εξής:

Επειδή βαθιά μέσα μας, δεν εμπιστευόμαστε τους Έλληνες.

Δεν θέλουμε να διαχειρίζονται το νόμισμά μας Έλληνες. Είμαι σίγουρος ότι δεν την κάνουμε συνειδητά τη σκέψη, ούτε θυμόμαστε πραγματικά πώς ήταν η Ελληνική οικονομία με τη δραχμή και τον πληθωρισμό, τις υποτιμήσεις και την ανυπαρξία της έννοιας «δάνειο». Υπάρχει μόνο η υποδόρια επίγευση που μας έχουν αφήσει δεκαετίες γεμάτες ΠΑΣΟΚικό σοσιαλισμό. Έχουμε δει τι σημαίνει ο Έλληνας να διαχειρίζεται μόνος του τα του οίκου του, και ασυνείδητα κι αφηρημένα θυμόμαστε το μπάχαλο. Υποθέτω ότι σε έρευνα που θα ρώταγε αν είναι προτιμότερο τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ και το φοροεισπρακτικό μηχανισμό να τα ελέγχει 1) Μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (που είναι το νέο ΠΑΣΟΚ) ή 2) η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ποσοστό που θα επέλεγε το «2″ δεν θα ήταν πλειοψηφικό (καθώς θα ήταν προφανώς πολλοί που θα ήθελαν να φάνε από το νέο ΠΑΣΟΚ όπως έτρωγαν απ’ το παλιό), αλλά θα ήταν αναπάντεχα μεγάλο.

Κοίτα να δεις λοιπόν. Υπάρχουν φορές που το μίσος που έχουμε ο ένας για τον άλλον εκφράζεται ως στρεβλός, αλλόκοτος ορθολογισμός.

*Υπάρχει, βέβαια, κι άλλος λόγος: Παβλοφικά έχουμε συνδυάσει και την ευημερία της προηγούμενης δεκαετίας με το ευρώ, οπότε ορίστε.

Η Κρίση Και Η Τεχνολογία: Ένας Φόβος

Τα εξής σκέφτηκα μετά την παρουσίαση των νέων προϊόντων της Apple στο WWDC:

Τον καθένανε η κρίση τονε χτυπάει αλλιώς.

Άλλοι λυπούνται που τα μπουζούκια πια ανοίγουν δυο νύχτες τη βδομάδα, και δε μπορούνε ας πούμε να πα να τα σπάσουνε μια Τρίτη, φερ’ ειπείν. Άλλοι τρέμουν ένα μέλλον στο οποίο δεν θα μπορούν να αγοράζουν αυθεντικιές τσάντες Λουή Βουητών και πουκάμισα Μπέρμπερη. Άλλοι κλαίνε κάθε που γεμίζουν την κούρσα με βενζίνη. Άλλοι λυπούνται που δεν θα τρων καλά φαγιά σ’ εστιατόρια, που δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν στα ξένα, που δε θα μπορούν να πίνουν πολύχρωμα κοκτέιλ ατενίζοντας τη φωτισμένη Αθήνα. Δεν ήταν πλούσιοι Έλληνες, αυτοί. Οι πλούσιοι, άλλωστε, δεν θα τα στερηθούν όλα αυτά. Είναι αυτοί που θα ωφεληθούν πιο πολύ από την καταστροφή -έτσι γίνεται πάντα στις καταστροφές. Η Ελληνική μεσαία τάξη, αυτή που συνήθισε στα αυτοκίνητα και τα ταξίδια και τα ρούχα και τις σπατάλες (με δανεικά), μετράει μέρες πια, βαίνει προς εξαφάνιση, ετοιμάζεται να εξατμιστεί στον γαλανό Ελληνικό (καλοκαιρινό; φθινοπωρινό;) ουρανό. Και όλα αυτά θα τα χάσει για πάντα.

Φυσικά εμένα δεν θα μου λείψει τίποτα από αυτά. Ούτε ρούχα ούτε παπούτσια, ούτε ποτά ούτε γλέντια σήμαιναν τίποτα για μένα. Τα κοροϊδεύω, όπως τα κορόιδευα και τότε, αλλά λίγο πιο χαιρέκακα, τ’ ομολογώ, γιατί είμαι ποτατπός. Τα ταξίδια, ναι. Ασφαλώς. Αλλά ακόμα πιο πολύ, κάτι άλλο: Από την εποχή της ανέμελης δανεικής ευμάρειας εμένα θα μου λείψει η τεχνολογία.

Φυσικά κάθε λάτρης των παραπάνω πιστεύει ότι τα δικά του πάθη ήταν τα καλύτερα και τα πιο ουσιαστικά, και έτσι κι εγώ πιστεύω ότι το πάθος μου για την τεχνολογία είναι κάτι πολύ σοβαρό, ή τουλάχιστο πολύ πιο σοβαρό από τα άλλα, των άλλων, και η απώλειά της δυνατότητας να αγοράζω τα καλύτερα τεχνολογικά προϊόντα θα είναι για εμένα ένα πλήγμα βαρύ. Δεν θα είναι. Τίποτα από αυτά δεν είναι στ’ αλήθεια σημαντικό, αν «σημαντικό» στη ζωή θεωρεί κάποιος μόνο τις ανώτερες αξίες της συντροφικότητας, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της διατροφής και της αναπνοής.

Αλλά πρόσεξε κάτι.

Η λατρεία μου για τα gadgets και τα τεχνολογικά προϊόντα δεν έχει να κάνει μόνο με τη φετιχιστική λαγνεία του καταναλωτισμού, αυτό το απεχθές και ζωώδες ένστικτο. Δεν είναι τόσο απλό. Το έχω σκεφτεί, γιατί η καταναλωτική λαγνεία είναι κάτι που μου προκαλεί αναγούλα. Κάτι άλλο πρέπει να φταίει που θέλω να δοκιμάζω όλα τα γκάτζετς και να τα παίζω και να τα χρησιμοποιώ όλα συνέχεια. Το έχω βρει. Είναι το εξής:

Λατρεύω τα τεχνολογικά προϊόντα που απευθύνονται στο ευρύ κοινό γιατί είναι η πιο απτή απόδειξη του μεγαλείου του ανθρώπινου πνεύματος. Ο ανθρώπινος νους έχει φτάσει σε ύψη δυσθεόρατα, τα κατορθώματά του είναι τόσο μεγάλα που ίσως να φτάνουν πια και στα όριά του, και τίποτα δεν το αποδεικνύει καλύτερα και πιο γλαφυρά από ένα αδιανόητα περίπλοκο γκάτζετ που το κρατάς στο χέρι σου και το χρησιμοποιείς και κάνει τη ζωή σου λίγο καλύτερη, λίγο πιο πλούσια. Και μάλιστα αυτό αποδεικνύεται ακόμα περισσότερο απ’ το ότι δεν αγαπώ όλα τα τεχνολογικά προϊόντα: Τα ψυγεία, ας πούμε, δεν έχουν κάτι να μου πουν. Ούτε θέλω να αγοράσω το καλύτερο πλυντήριο στη Γη. Όπως περίπου το είχε πει και ο Νίκος Δήμου σε μια συνέντευξη προ πενταετίας, κι εγώ αγαπώ μόνο τα gadgets που είναι εργαλεία για το μυαλό μου, που επεκτείνουν τις διανοητικές δυνατότητες του Homo sapiens και που δίνουν διέξοδο στις δημιουργικές του αναζητήσεις. Τα κινητά τηλέφωνα και τα κομπιούτερ και τα videogames και τις φωτογραφικές μηχανές και τα πάσης φύσεως μπλιμπλίκια που χρησιμοποιώντας το απόσταγμα της ανθρώπινης διάνοιας κάνουν κάτι που λίγα χρόνια πριν μοναχά θα έμοιαζε αδιανόητο, μαγικό.

Γι’ αυτό αγαπώ τα gadgets, κι όταν βλέπω πράγματα σαν το νέο Macbook Pro ή όταν δοκιμάζω πράγματα σαν το νέο HTC One X παθαίνω αυτή την αγνή λαγνεία, αυτό τον έρωτα που δεν είναι ο κενός και άρρωστος έρωτας για ένα άψυχο αντικείμενο, αλλά ο βαθύς θαυμασμός για την ανθρώπινη δημιουργία.

Έτσι το ‘χω σκεφτεί.

Μπορεί να βαυκαλίζομαι βέβαια, μπορεί απλά να προσπαθήσω να ντύσω το δικό μου πάθος με ένα μανδύα σοβαροφάνειας που, ας πούμε, η κυράτσα με τη Λουή Βουητών δεν έχει (γιατί τι τη θέλει τη Λουή Βουητών, επειδή εκτιμά τη μαστοριά των τεχνιτών που τη ράψανε;), αλλά τέλος πάντων δε νομίζω ότι είμαστε το ίδιο.

Και γι’ αυτό νομίζω ότι εμένα και τους ομοίους μου η κρίση θα μας χτυπήσει πιο βαριά. Γιατί οι άλλοι θα βρουν αντίδοτο για τα μπουζούκια, και θα βρουν άλλους, πιο πρόσιτους τρόπους να επιδειχτούν στη γειτονιά. Η Ελλάδα θα προσαρμοστεί σε δεδομένα άλλα, και μαζί θα προσαρμόσουν κι αυτοί τα ταπεινά (όπως τα κρίνω εγώ) πάθη τους.

Εμείς όμως τι θα κάνουμε; Εμείς παλιά ξέραμε ότι θα δουλέψουμε δέκα ημέρες ή δυο εβδομάδες ή τρεις εβδομάδες και με τα λεφτά αυτά θα πάρουμε το καλύτερο κινητό τηλέφωνο που υπάρχει στη Γη. Σύντομα σ’ αυτή τη χώρα θα πρέπει να δουλέψουμε ας πούμε τέσσερις μήνες για να πάρουμε το ίδιο αντικείμενο, μια εποχή ολόκληρη, και αυτό θα ισχύει μόνο για όσους από εμάς έχουνε δουλειά, που δεν θα είναι και πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουνε για εμάς άπιαστα, απρόσιτα.

Και πώς θα το αντικαταστήσουμε αυτό το πάθος; Δεν αντικαθίσταται. Είναι και οι εποχές αλλιώτικες, υπάρχει το Ίντερνετ τώρα, τα μαθαίνουμε όλα. Η τεχνολογία καλπάζει, τρέχει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, και θα βλέπουμε από μακριά τα άλματά της και δεν θα μπορούμε να συμμετάσχουμε και να επωφεληθούμε. Θα μένουμε πίσω ολοένα.

Κι αυτό πιστεύω ότι θα είναι αφόρητο.

Δεν θα είναι;

Δες ακόμα: Δοκίμασα το HTC One X. Είναι καλό. 

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Λινξ 32: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Τι μπορούμε να κάνουμε με τους ψυχοπαθείς;

Να κάτι επίκαιρο: Σύμφωνα με μελέτες, λέει, ως και το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ψυχοπαθείς. Η πάθηση, βεβαίως, είναι αμφιλεγόμενη, καθώς -όπως όλες οι ψυχικές παθήσεις- περιγράφεται από τα συμπτώματα και όχι από τα βιολογικά της αίτια. (Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί πιστεύουν ότι η ψυχολογία δεν είναι επιστήμη). Τέλος πάντων, τα χαρακτηριστικά των ψυχοπαθών είναι λίγο-πολύ συγκεκριμένα και καλά κατανοητά, ενώ στο θέμα υπάρχει σαφής γενετική διάσταση. Οπότε τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζουμε το πρόβλημά τους, και τα προβλήματα που προκαλούν στις κοινωνίες στις οποίες (και εις βάρος των οποίων) ζουν (καλή ώρα); Σ’ αυτό το άρθρο αναλύεται το πρόβλημα. Είναι γεμάτο λινξ αξιοπάτητα, μελέτα.

2) Πώς ονοματίζεις ένα μακελάρη; 

Η ιστορία του Καναδού κανίβαλου που δολοφόνησε έναν φοιτητή στο Μόντρεαλ, ανέβασε σχετικό βιντεάκι στο ίντερνετ, και μετά γύρισε την Ευρώπη μέχρι που συνελήφθη στο Βερολίνο θέτει ένα σημαντικό θέμα: Το πώς τον ονοματίζουν τα Μέσα διαφόρων χωρών δείχνει το πώς αντιμετωπίζουν τα περιφερειακά της ιστορίας θέματα. Αν και οι περισσότεροι το αποκαλούν «πορνοστάρ κανίβαλο» (παρ’ όλο που είχε συμμετάσχει σε ελάχιστες ταινίες), κάποιοι δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην ενασχόλησή του με το Ίντερνετ. Είχε περίπου 70 σελίδες στο Facebook με 70 διαφορετικές ταυτότητες. Αυτό το θέμα θίγεται εδώ.

3) Τι σήμαινε ο ήχος του modem (και άλλοι ήχοι που χάνονται) 

Μια εξήγηση.

4) Σε 50 χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το Στιβ Τζομπς

Ο Μάλκολμ Γκλάντγουελ πιστεύει πως σε πενήντα χρόνια όλοι θα θυμούνται τον Μπιλ Γκέιτς και αγάλματά του θα υπάρχουν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλλά κανένας δεν θα θυμάται το όνομα του Στιβ Τζομπς.

He went on to call Jobs «shameless» and «a self-promoter on a level that we have rarely seen.» He justified this view by noting of the Jobs biography written by Walter Isaacson: «He designed the cover. Who does that?»

5) Μια συνέντευξη του Ντέιβ Έγκερς με αφορμή το νέο του βιβλίο

Το πρώτο βιβλίο του Ντέιβ Έγκερς, το αυτοβιογραφικό «A Heartbreaking Work of Staggering Genius» ήταν νομίζω ένα από τα σημαντικότερα της προηγούμενης δεκαετίας. Μετά από ένα όχι εξίσου καλό μυθιστόρημα, δύο non-fiction βιβλία και διάφορες άλλες ενδιαφέρουσες ενασχολήσεις, ο Έγκερς επιστρέφει με ένα νέο βιβλίο που κυκλοφορεί στις 19 Ιουνίου. Μιλάει γι’ αυτό εδώ.

Well, about four years ago I had one of those moments where you think, Huh, that’s an interesting framework for a novel. My brother-in-law had just been to Saudi Arabia with his company, and he told me about these cities that King Abdullah is trying to construct from scratch, these centers of education and manufacturing and other catalysts for a post-oil economy. I was fascinated by the idea of American businesspeople coming to these nascent cities in the desert, trying to get in on the ground floor. That was the start of it at least, and it gelled with some ideas I was having about this aging businessman who’s painted himself into a corner.

Εικόνες Της Τριτοκοσμικής Ελλάδας

Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε σημείο οι εικόνες αυτές του φωτογράφου Τίμοθι Φάντεκ να περιγράφουν αντικειμενικά και πλήρως ολόκληρη την κοινωνία μας, ή έστω και το κέντρο της Αθήνας από μόνο του. Αλλά προς τα εκεί οδεύουμε, και πλέον γίνεται σαφές ότι έχουμε ξεπεράσει και τα τελευταία σημεία επιστροφής, έχουμε σπαταλήσει και τις τελευταίες ευκαιρίες σωτηρίας, και δεν έχουμε καμία ελπίδα πια. Φοβάμαι πως δυστυχώς η χώρα αυτή τελείωσε. Πολύ σύντομα, ολόκληρη θα είναι περίπου έτσι.

Σειρές Του ’80 Part II: Ακόμα 10 Τίτλοι Αρχής

Κοίτα να δεις που οι δέκα σειρές της προηγούμενης εβδομάδας δεν έφταναν: Να οι τίτλοι αρχής από ακόμα δέκα σειρές που βλέπαμε εμείς, οι άνω των τριάντα, ως μικροί. Πολύ τηλεόραση βλέπαμε τελικά. Ας γίνει μάθημα στους μικρότερους, αυτό.

11) Βόρειοι Και Νότιοι

12) Μπιλ Κόσμπι

13) Το Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου

14) Γκαλάκτικα

15) MASH

16) Οι Ντιουκς

17) Δυναστεία 

18) Στον Πυρετό Της Δόξας

19) Φράγκολ Ροκ 

20) Θάντερκατς

Συμβουλές Του Ρέι Μπράντμπερι Για Νέους Συγγραφείς

Ο συγγραφέας του «The Martian Chronicles» και του «Fahrenheit 451» πέθανε σήμερα.

Remember, with writing, what you’re looking for is just one person to come up and tell you, “I love you for what you do.”

via

Τι Έγινε Στ’ Αλήθεια Στο Σποτάκι Της Νέας Δημοκρατίας

Το φοβερό διαφημιστικό σπoτάκι της Νέας Δημοκρατίας προκαλεί συζητήσεις και κουβέντες, και μπόλικη λοιδορία, κυρίως από αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από την προ διετίας πτώχευση της Ελλάδας, και αυτούς που έχουν πιο ευαίσθητη αισθητική επίσης. Νάτο:

Μερικές παρατηρήσεις:

Το παιδάκι που ρωτάει δεν έχει σηκώσει το χέρι του.

Ο δάσκαλος ούτε που κοιτάει τι κάνει το άλλο στον πίνακα. Θα μπορούσε να γράφει «manowar», «σκατά», «fuck», χαμπάρι ο δάσκαλος, ρέκλας καθισμένος στην έδρα.

Στις επανηλλειμένες ερωτήσεις του παιδιού δεν απαντάει. Πολύς κόσμος υποθέτει πως είναι επειδή ντρέπεται, ξέρω γω. Μπορεί όμως να μην απαντάει επειδή δεν ξέρει, και το κλιπ της Νέας Δημοκρατίας να είναι μια κριτική προσέγγιση στην κρίση της παιδείας μας. Μπορεί.

Λινξ 31: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Πώς τα τεχνητά ζουζούνια του Κρεγκ Βέντερ θα σώσουν τον κόσμο

Ο διάσημος και διαβόητος επιστήμων/επιχειρηματίας φτιάχνει στα εργαστήριά του οργανισμούς που έχουν ιδιότητες πέρα από τις φυσιολογικές. Φαντάσου, ας πούμε, λειχήνες που τρώνε διοξείδιο του άνθρακα που βγαίνει από τις βιομηχανίες και παράγουν οξυγόνο. Ωραία πράγματα, εμπνευστικά, που περιγράφουν ένα τεχνολογικό άλμα που ο πλανήτης χρειάζεται επειγόντως.

“Agriculture as we know it needs to disappear,” Venter said. “We can design better and healthier proteins than we get from nature.” By this, he didn’t mean growing apples in a Petri dish. He meant producing bulk commodities like corn, soy and wheat, that we use in processed products like tofu and cereal. “If you can produce the key ingredients with 10 or 100 times the efficiency,” he said, “that’s a better use of land and resources.”

2) Μια γνώμη για το παρόν και το μέλλον της δημοσιογραφίας από ένα δεινόσαυρο

Ο Τιμ Μαγκουάιρ ήταν διευθυντής μιας παραδοσιακής εφημερίδας, της Star Tribune, και μετά έγινε καθηγητής πανεπιστημίου, και σ’ αυτο το κείμενο τα λέει χύμα και τσουβαλάτα.

Old time journos loved life when news, information and advertising were scarce commodities. Newspapers had the presses and nobody else did. Publishers controlled access, information and the channels of delivery. When things are scarce prices and rates are high. The digital age had made information abundant and information is now cheap. The smart entrepreneurs are going to understand that and the operators who choose to act as if they are still in a world of scarcity face almost immediate extinction.

3) Το πορνό και τα videogames καταστρέφουν τους άνδρες

Ένας ψυχολόγος υποστηρίζει πως τέτοιες εθιστικές δραστηριότητες έχουν σημαντικές συνέπειες στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Αν ισχύει, την πατήσαμε.

The consequences could be dramatic: The excessive use of video games and online porn in pursuit of the next thing is creating a generation of risk-averse guys who are unable (and unwilling) to navigate the complexities and risks inherent to real-life relationships, school and employment.

4) 32 Ανακαλύψεις που θα αλλάξουν τον κόσμο

Ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως τα έξυπνα εσώρουχα, τα καλύτερα ποδήλατα, τα έξυπνα δόντια και τα διαγνωστικά εργαλεία που τα φοράς όταν κοιμάσαι, μαζί με μερικές μπουρδίτσες, όπως τα videogames στα χεριούλια του τρένου. Ενδιαφέρουσα σελίδα, παρεμπιπτόντως, αλλάζει χρώμα καθώς σκρολάρεις προς τα κάτω.

5) Πώς θα καταρρεύσει η αγορά της τηλεόρασης

Όπως έγινε στην αγορά της μουσικής και των έντυπων media, η τεχνολογία αλλάζει και τον τρόπο που βλέπουμε τηλεόραση, ή μάλλον το περιεχόμενο που βλέπουμε στην τηλεόραση. Έγραψα τις προάλλες αυτό το tweet:

Προσπαθώ να θυμηθώ από πότε έχω να δω ταινία στην τηλεόραση, κανονικά, με διαφημίσεις. Εφτά χρόνια; Τουλάχιστον.

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) June 5, 2012

Ετούτη εδώ η ανάλυση περιγράφει ακριβώς αυτό το πράγμα: Η αγορά της τηλεόρασης πρόκειται να αντιμετωπίσει μια εξίσου δραματική και ολοκληρωτική αλλαγή στο αμέσως επόμενο διάστημα.

We still consume some TV content, but we consume it when and where we want it, and we consume it deliberately: In other words, we don’t settle down in front of the TV and watch «what’s on.» And, again with the exception of live sports, we’ve gotten so used to watching shows and series without ads that ads now seem extraordinarily intrusive and annoying. Our kids see TV ads so rarely that they’re actually curious about and confused by them: «What is that? A commercial?»

Πετώντας Πάνω Από Το Τροπικό Νησί Όπου Πέθανε Η Αμέλια Έρχαρτ

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η θρυλική εξερευνήτρια των ουρανών που εξαφανίστηκε στον Ειρηνικό το 1937, δεν είχε σκοτωθεί αλλά είχε καταφέρει να προσγειωθεί με το αεροπλάνο της σε ένα μικρό τροπικό νησί ονόματι Νικουμαρόρο. Απ’ ό,τι φαίνεται, έζησε στο ακατοίκητο νησί μαζί με τον πλοηγό της για αρκετά μεγάλο διάστημα. Αποπάνω βλέπεις μια βόλτα με ελικόπτερο πάνω από ολόκληρο το όμορφο και εντελώς αφιλόξενο νησάκι.

Όλα Θα Πάνε Καλά

Εντάξει. Είμαστε δύσκολα. Περνάμε ζόρια, όλοι μας. Υπάρχει κρίση. Αλλά τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, ε; Όλα καλά θα πάνε. Έτσι δεν είναι;

Έτσι λένε οι γνωστοί μου που πάνε σε δουλειές τσάμπα.

Οι άνθρωποι που δουλεύουν σε δουλειές που τους χρωστάν μισθούς, τι περιμένουν; Τι, αν όχι αυτό: Να πάνε τα πράγματα καλύτερα. Να βρει λεφτά το αφεντικό για να τους πληρώσει τα δεδουλευμένα.

Μισό εκατομμύριο άνθρωποι, λέει, εργαζόμενοι όλοι τους, που δεν λογίζονται για άνεργοι δηλαδή, έχουν μήνες να πληρωθούν.

Δεν έχουν έσοδα. Τρώνε από τα έτοιμα.

Με τι κουράγιο πάνε κάθε μέρα στη δουλειά, αν δεν πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι κάτι θα γίνει, κάτι μαγικό, και πολύ σύντομα τα πράγματα θα πάνε καλύτερα;

Σίγουρα, όλα καλά θα πάνε.

Και τα αφεντικά αυτό πιστεύουν, και οι εργαζόμενοι αυτό πιστεύουν.

Κάτι θα αλλάξει.

Θα γυρίσει η κατάσταση.

Δεν θα μας αφήσουν έτσι.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό.

Είναι θέμα χρόνου.

Εν τω μεταξύ τι; Δεν βρίσκουν φάρμακα οι καρκινοπαθείς επειδή τα νοσοκομεία χρωστάνε δισεκατομμύρια στις φαρμακευτικές επειδή το κράτος χρωστάει δισεκατομμύρια στα νοσοκομεία;

Θα διορθωθεί κι αυτό το πρόβλημα, οπωσδήποτε.

Αποκλείεται να συνεχιστεί αυτό το αίσχος. Κάποιος θα επιληφθεί. Κάποιος θα το φροντίσει. Αποκλείεται τέτοιο καιρό του χρόνου άνθρωποι να πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχουν καθόλου φάρμακα, και όχι μόνο από καρκίνο. Δεν είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο εδώ.

Από κάπου θα βρεθούν τα δισεκατομμύρια.

Όλα θα πάνε καλά.

Έχουν καταρρεύσει, λέει, οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους από τις αλλεπάλληλες εκλογές; Εντάξει. Όταν τελειώσουν οι εκλογές και επιστρέψει η ηρεμία, πράγμα που οπωσδήποτε θα γίνει, δεν υπάρχει αμφιβολία, δε μπορεί να μη γίνει αυτό, θα αρχίσει το κράτος να εισπράττει. Από κάπου. Δεν ξέρω από πού, αφού ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Κανένας δεν πληρώνει κανέναν και κανένας δεν εισπράττει από κανέναν. Άρα τι θα φορολογήσεις;

Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό. Κάτι θα γίνει. Από κάπου θα βρεθούν λεφτά. Κάποιος θα μας σώσει.

Δεν θα μας αφήσουν να καταστραφούμε. Δεν τους συμφέρει.

Τι; Κινδυνεύουμε με μπλακ άουτ καλοκαιριάτικα επειδή η ΔΕΗ δεν έχει λεφτά να πληρώσει το φυσικό αέριο που εισάγει;

Αποκλείεται. Δεν είναι δυνατό. Θα βρεθούν τα λεφτά, όλα καλά θα πάνε.

Μπλακ άουτ στην Ελλάδα; Να έχεις ρεύμα μόνο συγκεκριμένες ώρες την ημέρα;

Δεν μπορεί να γίνουν αυτά τα πράγματα.

Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν σε εμάς.

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι στη χώρα μας δεν θα έχουμε φάρμακα και γεμάτα σούπερ μάρκετ και ρεύμα 24 ώρες το 24ωρο και δουλειές όπου οι άνθρωποι θα πληρώνονται με λεφτά.

Δεν γίνονται αυτά. Όχι εδώ. Όχι το 2012.

(και μπορεί όλα να δείχνουν ότι προς αυτό το σημείο ακριβώς οδηγούμαστε επειδή τα λεφτά δεν τελείωσαν τώρα, τα λεφτά τελείωσαν πριν από δύο χρόνια, και απλά όλη αυτή η μετάβαση από τον πρώτο κόσμο στον τρίτο γίνεται τόσο αργά που δεν την συνειδητοποιούμε, δεν την καταλαβαίνουμε, δεν θεωρούμε δυνατό να μας συμβαίνει καν, αλλά εν τω μεταξύ περνάμε μια χαρά συζητώντας για το μνημόνιο και ακούγοντας τις υποσχέσεις πολιτικών για προσλήψεις και παροχές και ψηφίζοντας, και μπορεί όλα όσα συμβαίνουν αν τα καλοσκεφτείς να μοιάζουν λογικά, αναπόφευκτα και καθόλου τελεσίδικα, ένα προοίμιο μόνο, μια εισαγωγή, μια πρώτη γεύση για αυτό που θα ακολουθήσει, κάτι πολύ άσχημο, που δεν αποφεύγεται και δεν αντιμετωπίζεται με παραμύθια και placebo, δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα, είναι αναπόφευκτο, και το βλέπουμε αλλά δεν μπορούμε να το πιστέψουμε, δεν έχει νόημα να το πιστέψουμε, κιόλας, οπότε επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας κι ο ένας στον άλλο το μόνο πράγμα που μπορούμε να πούμε πια)

Όλα θα πάνε καλά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.