Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 106

Η Μεγαλύτερη Φωτογραφία Της Γης

Κοίτα! Ενας ρώσικος γεωστατικός δορυφόρος τράβηξε τη μεγαλύτερη φωτογραφία της Γης που έχει τραβηχτεί μέχρι σήμερα. Στο βίντεο βλέπεις τις μέρες να περνούν καθώς η Γη στριφογυρνάει γύρω από τον ήλιο, ένα θέαμα υπνωτικό, κι εδώ μπορείς να παίξεις με την εικόνα, η οποία είναι 121 megapixel, θηρίο.

via

Λινξ 24: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Ο Εντουάρντο Σάβεριν ήταν εκ των συνιδριτών του Facebook και ο πρωταγωνιστής-θύμα στο σενάριο του «The Social Network», που τον καημένο τον κορόιδεψαν ο κακός Ζάκερμπεργκ και ο χειρότερος Σον Πάρκερ και τον έδιωξαν. Στην πραγματικότητα ο Σάβεριν κέρδισε στο δικαστήριο ένα πακέτο μετοχών ως αποζημίωση που, τώρα που το Facebook μπαίνει τον χρηματιστήριο, αξίζει δισεκατομμύρια δολάρια. Και τι κάνει; Εγκαταλείπει την Αμερικανική υπηκοότητα ώστε να μη χρειαστεί να πληρώσει φόρους. Ο (γεννημένος στη Βραζιλία, κάτοικος Σιγκαπούρης) Σάβεριν είναι ένα μεγάλο καθίκι, όπως εξηγεί αυτό εδώ το άρθρο.

2) Γιατί το εικονίδιο «save» είναι μια δισκέτα; Δισκέτα! Να ένα ενδιαφέρον post για τα παρωχημένα icons.

3) Όταν χάνεις την επαφή σου με την εξέλιξη της ποπ κουλτούρας, είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψεις. Ο Τσάρλι Μπρούκερ γράφει στον Guardian.

I haven’t seen The Voice, can’t name anyone in Britain’s Got Talent, don’t use Facebook any more and, thanks to the magic of modern telly, I fast-forward any adverts I stumble across, so I don’t even know which commercials are annoying people right now. It’s like I live overseas, in a small sealed cube.

4) Το τέλος έρχεται: Το Der Spiegel, το Bloomberg και ο Πολ Κρούγκμαν γράφουν για την (αναπόφευκτη, όπως τη χαρακτηρίζουν) έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

5) Γιατί βλέπουμε σε τόσες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες Macbooks και iPhones; Το Bloomberg Businessweek αποκαλύπτει ότι, αντίθετα με άλλες εταιρίες, η Apple δε δίνει φράγκο για product placement των προϊόντων της – οι δημιουργοί τους τα επιλέγουν από μόνοι τους.

Τι Είναι Η Επιστήμη – Από Τον Ρίτσαρντ Φάινμαν

«Αν μια υπόθεση αναιρείται από ένα πείραμα, είναι λανθασμένη. Δεν έχει σημασία πόσο όμορφη είναι, ή ποιος τη διατύπωσε, ή πόσο έξυπνος ήταν. Αν την αναιρεί το πείραμα, είναι λάθος».

Κι αυτό θα πει επιστήμη.

via

Εν Τω Μεταξύ, Στο @kostakaramanlis

Το @kostakaramanlis ήταν ένα πείραμα με αφορμή ένα άρθρο που έπρεπε να γράψω σε μηνιαίο περιοδικό, και μετά συνεχίστηκε για λίγες εβδομάδες, πίσω, στο μακρινό 2009. Έκτοτε έχει μείνει εκεί έξω, ανενεργό (και βέβαια με το link στο bio που εξηγεί περί τίνος πρόκειται) αλλά κοίτα να δεις: Παρ’ όλο που έχουν περάσει δυόμισι χρόνια, κόσμος εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι πραγματικό account του πρώην πρωθυπουργού. Και να γράφει διάφορα. Ας πούμε, το τελευταίο 20ήμερο:

Κάτι τέτοια πράγματα εξηγούν το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, ε;

Και Τώρα, Τα Παιδάκια Του Δημοτικού Σχολείου Του Φουρφουρά

Το δημοτικό σχολείο του χωριού Φουρφουράς της Κρήτης, για το οποίο μίλησε ο συμπαθέστατος δάσκαλος Άγγελος Πατσιάς, είναι ο πρωταγωνιστής του TEDxThessaloniki (όπου βρίσκομαι και κάνω liveblog τώρα που μιλάμε). Αυτό είναι ένα βίντεό τους.

Κοίτα Πώς Γεμίσαμε Τον Πλανήτη Με Τον Εαυτό Μας

Σ’ αυτό το βίντεο βλέπεις την εξάπλωση του ανθρώπινου είδους πάνω στον πλανήτη τα τελευταία 250 χρόνια. Έγινε πολύ πιο έντονη από το 1950 και μετά, και γίνεται ολοένα και πιο έντονη.

Ο πλανήτης ζει στην εποχή του Ανθρωπόκαινου. Δεν είναι μόνο κακό αυτό.

via

Τα «Περιοδικά» Του iPad Συνεχίζουν Να Πεθαίνουν

Αισθάνομαι άβολα να λέω «σας τα ‘λεγα» αλλά κοίτα: Σας τα ‘λεγα, δυο χρόνια πριν (και στο TEDxAthens, και αργότερα). Τα apps περιοδικών στο iPad αποδεικνύεται και στην πράξη ότι δεν τραβάνε, δεν είναι προϊόντα χρήσιμα, ευέλικτα ή συμβατά με τη χρήση του συγκεκριμένου μέσου, και τώρα ένας ένας οι εκδότες αρχίζουν να τα εγκαταλείπουν. Μετά τους Financial Times, ο εκδότης του Technology Review αποφάσισε να καταργήσει το app του περιοδικού καθώς βαρέθηκε να δίνει το 30% των εσόδων στην Apple και να παλεύει με μια τεχνολογία που στόχο έχει περισσότερο να κλειδώσει το περιεχόμενό του σε ένα πακετάκι πολλών MB, παρά να προσφέρει καλή εμπειρία ανάγνωσης στο χρήστη. Έγραψε κι ένα σχετικό κείμενο που έκανε τη γύρα των Ίντερνετς τις τελευταίες ημέρες.

But the real problem with apps was more profound. When people read news and features on electronic media, they expect stories to possess the linky-ness of the Web, but stories in apps didn’t really link. The apps were, in the jargon of information technology, «walled gardens,» and although sometimes beautiful, they were small, stifling gardens. For readers, none of that beauty overcame the weirdness and frustration of reading digital media closed off from other digital media.

Περισσότερη κουβέντα πάνω στο θέμα, με αφορμή αυτό το άρθρο, εδώ κι εδώ.

Λινξ 23: Πράγματα Για Διάβασμα, Τροφή Για Σκέψη

1) Η αληθινή αξία της αισιοδοξίας 

Πώς η επιστήμη απέδειξε ότι το να σκέφτεσαι θετικά κάνει καλό στην ψυχολογία και τη διάθεση.

We also know why optimists do better than pessimists. The answer lies in the differences between the coping strategies they use. Optimists are not simply being Pollyannas; they’re problem solvers who try to improve the situation. And if it can’t be altered, they’re also more likely than pessimists to accept that reality and move on. Physically, they’re more likely to engage in behaviors that help protect against disease and promote recovery from illness. They’re less likely to smoke, drink, and have poor diets, and more likely to exercise, sleep well, and adhere to rehab programs. Pessimists, on the other hand, tend to deny, avoid, and distort the problems they confront, and dwell on their negative feelings.

2) Τα γράμματα του Γούντι Άλεν στη Νταϊάν Κίτον

Πολύ περίεργα κι αλλόκοτα.

You remain a flower—too, too delicate for this harsh world & Dorrie is a flower & your mother is a flower & your father is a vegetable & Randy is a flower in his way & Robin is a cat. And I remain a weed.

3) Τι γίνεται όταν πεθαίνουμε

Στο βιβλίο Brain Wars ο Μάριο Μπόρεγκαρντ υποστηρίζει πως αυτό που λέμε «πνεύμα» ή «ψυχή» δεν είναι περιορισμένο στις συνάψεις του εγκεφάλου – είναι κάτι άλλο. Είναι μια άποψη που σηκώνει κουβέντα και έχει σοβαρό αντίλογο, αλλά το απόσπασμα αυτό έχει ούτως ή αλλως ενδιαφέρον. Σ’ αυτό, ο Μπόρεγκαρντ αναλύει τις μελέτες πάνω στο φαινόμενο των near death experiences -όταν άνθρωποι που για λίγο «πεθαίνουν» αναφέρουν πως στο διάστημα αυτό «είδαν» και «ένιωσαν» συγκεκριμένα πράγματα που στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι αρκετά κοινά (το λευκό φως, τον εαυτό τους στο κρεβάτι από μια γωνία του δωματίου κλπ). Υποστηρίζει ότι καμία έρευνα στη λειτουργία περιοχών του εγκεφάλου δεν μπορεί να αναπαράγει αυτό το φαινόμενο.

«…during cardiac arrest, the flow of blood to the brain is interrupted. When this happens, the brain’s electrical activity (as measured with EEG) disappears after 10 to 20 seconds. In this state, a patient is deeply comatose. Because the brain structures mediating higher mental functions are severely impaired, such patients are expected to have no clear and lucid mental experiences that will be remembered. Nonetheless, studies conducted in the Netherlands, United Kingdom, and United States have revealed that approximately 15 percent of cardiac arrest survivors do report some recollection from the time when they were clinically dead».

4) Ένας Αμερικανός στο Παρίσι 

Ο Ρόζενκρανς Μπόλντγουιν (!) έζησε ένα διάστημα στο Παρίσι δουλεύοντας σε μια γαλλική διαφημιστική εταιρία και σ’ αυτό εδώ  το βιβλίο περιγράφει την εμπειρία του με κάμποσο χιούμορ αλλά και την αθωότητα του κάπως αυτάρεσκου Αμερικάνου τουρίστα. Ένα απόσπασμα σε τούτο δω το λινκ.

A computer monitor attached to André’s laptop showed two nude women sixty-nining. André had on a pink Lacoste shirt and a blazer with two lapels, one folded up. It was the first jacket I’d ever seen that included a constantly popped collar, suggesting, Dude, let your clothes handle the boil, you’re busy musing. At that moment, André’s boots were perched on an Italian racing bicycle. People informed me later that he never rode it—it was parked there only to keep beauty in near proximity.

5) Ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου

Ένα μεγάλο και καταπληκτικό άρθρο για τη ζωή του Βασίλειου Ζαχάροφ (γνωστό και με ένα σωρό άλλα ονόματα) ενός μυστήριου εμπόρου όπλων και διεθνή απατεώνα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Σε κάποια φάση της πολυτάραχης καριέρας του λεγόταν πως ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ήταν Έλληνας.

In 1916-17, he actively involved himself in clandestine negotiations to drag Greece into the war on the Allied side, and to persuade the Ottoman Empire to defect from the Germans. The highlight of this obscure episode came when, equipped with authorization from Lloyd George and £10 million in gold, the by then 68-year-old arms dealer traveled to Switzerland in a bid to buy Turkey out of the war—and, not incidentally, establish what would become the state of Israel.

Μετεκλογική Σύγχυση Ι: Post Mortem

Τις τελευταίες ώρες είμαστε λίγο σαν αποκεφαλισμένα κοτόπουλα όλοι, τριγυρνάμε σαστισμένοι ανήμποροι να δούμε που πάμε και χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι μας συμβαίνει γιατί, κοίτα, αίφνης ο εγκέφαλός μας σα να έχει εξαφανιστεί, μα που πήγε, εδώ ήταν. Εδώ θα κάνω μια απόπειρα να τα βάλω λίγο κάτω μπας και καταλάβω τίποτα, άμα θες ακολούθα.

Η κατάστασή μας συνοψίζεται αφ’ ενός στο εξής:

Κατά τη διάρκεια της ύφεσης του Μεγάλου Κραχ στις αρχές της δεκαετίας του ‘30, ο δείκτης S&P 500 του χρηματιστηρίου των ΗΠΑ έφτασε να χάνει μέχρι και 85% από τα ιστορικά ψηλά του. Αυτός ήταν ο πάτος. Χτες το Χρηματιστήριο Αθηνών έχανε 88% από τα ιστορικά ψηλά του. Μπορείς να διαβάσεις αυτήν εδώ την ανάλυση άμα θες, αλλά το συμπέρασμα είναι προφανές.

Δεν είμαστε απλά πεθαμένοι. Είμαστε πιο πεθαμένοι από τους ιστορικότερα πεθαμένους, ο θάνατός μας είναι πιο βαθύς από θανάτους που τράνταξαν την παγκόσμια ιστορία, τους μυθικούς, αυτούς για τους οποίους γυρίζονται ταινίες. Η οικονομία μας δεν υφίσταται. Η Ελλάδα είναι τελειωμένη. Έφτασε στον πάτο, άρχισε να σκάβει, και τώρα έφτασε στον άλλο πάτο, τον πατότερο. Είναι στο μηδέν μόνο για ένα λόγο: Επειδή δεν υπάρχει κάτω απ’ το μηδέν.

Θεωρητικά, στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, θα έπρεπε να έχουμε μια διάθεση πιο φιλοσοφική απέναντι στα πράγματα. «Τι είν’ ο θάνατος», θα έπρεπε να σκεφτόμαστε. «Πόσο να διαρκεί, άραγες;». Μα όχι. Εμείς συζητάμε για άλλα.

Αυτή η πτωχευμένη χώρα, λοιπόν, που εδώ και δύο χρόνια ζει με την τρόπος του λέγειν ελεημοσύνη των ξένων (αυτών που δανείζονται με 5% για να μας δανείσουν με 3%), αυτό το αποκεφαλισμένο κοτόπουλο, τις τελευταίες ώρες συζητάει στα σοβαρά για κρατικοποίηση των τραπεζών και προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή είναι η αφήγηση που παίζει τώρα. Οι παλαβομάρες που έβαζαν το “παλαβή” στο “παλαβή Αριστερά”, οι ονειρώξεις των πιο φωνακλάδικων κι αλλόκοσμων συνιστωσών είναι τώρα θέμα συζήτησης. Τον 21ο αιώνα, καθώς η χώρα μας έχει καταρρεύσει και η οικονομία της είναι ανύπαρκτη, συζητάμε στ’ αλήθεια για το αν θα το γυρίσουμε σιγά σιγά προς τον κομμουνισμό.

Είμαι σίγουρος ότι αυτή την ώρα στο ΚΚΕ διαρρηγνύουν ιμάτια.

Βεβαίως, από τη στιγμή που οι παλαβές συνιστώσες ήρθαν στην επιφάνεια και αρθρώνουν προγραμματικό λόγο (παρ’ όλο που δεν μπορούν να φτιάξουν κυβέρνηση, ακόμα), τα πολύ κραυγαλέα στοιχεία φαίνονται, αναδεικνύονται. Αυτά τα “μένουμε στο ευρώ χωρίς το μνημόνιο” που λέγονταν για να χαϊδεύουν τα αυτιά, σα να λες “θα τρώω εκλαίρ χωρίς να παχαίνω” δηλαδή, θα αρχίσουν σιγά σιγά να φαίνονται ως αυτό που είναι: Λαϊκιστικά ψέματα Παπανδρεϊκού μεγέθους και θράσους.

Την ίδια ώρα, όλοι οι υπόλοιποι, το πεθαμένο κατεστημένο και ό,τι άλλο έχει απομείνει (εκτός από τους ψεκασμένους και τους Ναζί, που κανείς δεν ξέρει τι/αν σκέφτονται), έχουν λυσσάξει από προσμονή: Θέλουν πάρα πολύ οι παλαβές συνιστώσες να αναλάβουν τη διακυβέρνηση, όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να προσπαθήσει να εφαρμόσει όλα αυτά που λέει, να αυξήσει δηλαδή μισθούς και συντάξεις, να βγει από το μνημόνιο, να κρατικοποιήσει τις τράπεζες, να τα κάνει όλα. Κάποιοι το θέλουν -κι αυτό στο λέω ως πληροφορία- επειδή ξέρουν ότι μια τέτοια απόπειρα θα κρατήσει, ξερωγω, μπορεί και τέσσερις ώρες πριν το bank run, τη δέσμευση των καταθέσεων, την επίσημη κατάρρευση των τραπεζών και το κοινωνικό χάος που θα προκύψει, και περιμένουν αυτή η έκρηξη να λειτουργήσει λυτρωτικά καίτοι επώδυνα, όπως το κόλπο που βάζεις το χέρι αυτού που κοιμάται στο νερό κι αυτός πετάγεται πανικόβλητος και, πια, ξύπνιος. Άλλοι, πιο κυνικοί, επειδή πιστεύουν πως σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα, τέσσερις ώρες στην κυβέρνηση, θα γίνει προφανές πόσο παλαβές είναι αυτές οι παλαβομάρες και έτσι αυτές οι δυνάμεις θα εξατμιστούν και εκλογικά στις αναπόφευκτες εκλογές. Άλλοι -κι αυτό στο λέω επίσης ως πληροφορία- επειδή έχουν κουραστεί και δεν αντέχουν άλλο αυτό το μαρτύριο και θέλουν να τελειώσει, έστω κι έτσι.

Εναλλακτική λύση, βεβαίως, δεν υπάρχει. Καμία λύση δεν υπάρχει. Προς θεού, μη νομίσεις ότι πιστεύω ότι τα Μνημόνια ήταν λύση ή ότι αν έκαναν κυβέρνηση οι φιλελεύθεροι μαζί με τους Avengers και τον Μπάτμαν η χώρα θα σωζόταν. Η χώρα πιθανότατα δεν σώζεται με τίποτα. Η Ελληνική οικονομική κρίση τελείωσε πριν από δύο χρόνια. Η χώρα έχει πεθάνει ήδη, τον ρόγχο ζούμε. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον: λύση πραγματική, ρεαλιστική δεν υπάρχει καμία.

Κι έτσι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο απ’ το να παρατηρώ την κατάστασή μας τώρα, η οποία αφ’ ετέρου συνοψίζεται ως εξής:

Μέχρι τώρα βλέπαμε τους Μίστερ Μπιν της πολιτικής να παλεύουν να πάρουν τα οφέλη των Μνημονίων (λεφτά) χωρίς να εφαρμόσουν κανέναν από τους δύσκολους όρους (μεταρρυθμίσεις). Τις τελευταίες ώρες έχουμε αλλάξει το κανάλι, τους σβήσαμε τους Μίστερ Μπιν.

Τώρα βλέπουμε τα Παρατράγουδα.

Ετούτο Τα Διαγράμμα Δείχνει Γιατί Το Ευρώ Ήταν Μια Τραγωδία

Λοιπόν, βλέπεις αυτές τις μπάρες; Δείχνουν τυχαίες και εικονικές συμμαχίες τυχαίων κρατών. Η κάθε μπάρα σχηματίζεται ανάλογα με το πόσο συμβατές είναι οι οικονομίες των συγκεκριμένων χωρών μεταξύ τους, σύμφωνα με τους σημαντικότερους οικονομικούς δείκτες. Όσο μικρότερη η μπάρα, τόσο πιο συμπαγής η ομάδα. Οι καπιταλιστικές χώρες της Λατινικής Αμερικής, ας πούμε, είναι η πιο συμπαγής ομάδα απ’ όλες. Η χώρες της Βόρειας Ευρώπης είναι περίπου στη μέση. Οι 25 χώρες που αποτελούσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1800 είναι λίγο παρακάτω. Ποια είναι η τελευταία, η πιο ασύνδετη ομάδα, με τα πιο ασύμβατα μέλη; Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση. Ναι. Αν πάρεις τυχαία τις χώρες που αρχίζουν από «Μ» και τις μαζέψεις και τους βάλεις κοινό νόμισμα, λέει, πιο πιθανό είναι να πετύχει.

Διάβασε την ανάλυση εδώ.