Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 105

Μετα-προεκλογική Σύγχυση ΙΙΙ: Το Μίσος

Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι. Κακώς εκπλήσσομαι.

Παρακολουθώ τι γίνεται, διαβάζω. Κάθε μέρα διαβάζω, αποσβολωμένος. Ο Τζήμερος κι ο Μάνος και ο Βαλλιανάτος μπλέκονται σε ένα τριήμερο και αδιανόητο online μπατιρντί αναμεταξύ τους, ο Γιώργος Ανατολάκης και ο Πλεύρης παίρνουν μεταγραφή στη Νέα Δημοκρατία, ο Τσίπρας στη Γαλλία προσβάλλει τον Ολάντ, η Ντόρα Μπακογιάννη διαλύει το κόμμα της και επιστρέφει στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, το παλιό ΠΑΣΟΚ μετοικίζει στον ΣΥΡΙΖΑ, και μετά από όλα αυτά, σε δεύτερο επίπεδο, στη συνέχεια της πολιτικής επιπέδου δεκαπενταμελούς, ακολουθεί ο σχολιασμός, ένας οχετός μίσους και ειρωνίας και εμμονών, διάλογος επιπέδου προαυλίου δημοτικού.

(Συμμετέχω σ’ αυτό το πράγμα; Είμαι μέρος αυτού; Αν είμαι να μου το πεις. Γιατί δεν θέλω)

Υπάρχουν εξαιρέσεις. Υπάρχουν ψύχραιμες φωνές, σίγουρα, που λένε και γράφουν ουσιαστικά πράγματα, μέσα στον ορυμαγδό. Μα οι φωνές αυτές δεν ακούγονται. Είναι λίγες και ασθενικές και, ούτως ή άλλως, απευθύνονται σε μια μειοψηφία που τα ξέρει ήδη, μίζερη και μόνη, αποσβολωμένη μετά από το εκλογικό αποτέλεσμα που της έδειξε πόσο μόνη στ’ αλήθεια είναι. Πέραν τούτου, χάος. Μίσος, παντού. Διάλογος κανένας, ουσία μηδέν, φωνές μόνο, ουρλιαχτά και μίσος. Εσένα δε σε έχει πνίξει το μίσος; Δεν ασφυκτιάς; Δε νιώθεις ότι η αυτονόητη, αναπόφευκτη απόγνωση γι’ αυτό που συμβαίνει και όσα θα συμβούν γίνεται πιο αφόρητη κάθε φορά που κοιτάς τα ίντερνετς και τις οθόνες, και τους βλέπεις και τους διαβάζεις;

Κοίτα τους ανθρώπους που έχουν δίκιο, όλοι, από τα γεννοφάσκια τους πεφωτισμένοι σωτήρες, από τους αρχηγούς κομμάτων μέχρι τους ανώνυμους σχολιαστές των μπλογκζ, παρακολούθα τους να ξεκατινιάζονται στα κανάλια, να ουρλιάζουν, δες τα πρόσωπά τους να συσπώνται στο μορφασμό της πνιγηρής δικαιοσύνης. Νιώσε την πεφωτισμένη οργή να ξεχειλίζει από τα πληκτρολόγια, αγνή και ανορθόγραφη, υστερικιά.

Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι. Κακώς εκπλήσσομαι.

Ο πληθυσμός αυτής της χώρας (εμείς!) οδήγησε τον εαυτό του στην καταστροφή, αργά και μεθοδικά, καίτοι ακούσια, δεκαετίες τώρα. Μπροστά στον γκρεμό τι περίμενες; Να διαπιστώσει τα λάθη και να ωριμάσει και να καταλάβει και να σταματήσει και να πει ωπ, μισό λεπτό, εδώ είναι γκρεμός, χμ, μάλλον κάπου έστριψα στραβά, και να γυρίσει από την άλλη και, ίσως, να αρχίσει να τρέχει ανάποδα; Μόνο στις ταινίες γίνονται αυτά.

Όχι, υστερικοί και φρενήρεις ζήσαμε τις ζωές μας, καταναλώνοντας δανεικά και ψηφίζοντας μικροκομματικά και κοιτάζοντας ένα συμφέρον που περιορίζεται στους τοίχους του σπιτιού μας, υστερικοί και φρενήρεις θα αντιμετωπίσουμε την καταστροφή.

Τι; Είμαστε πτωχευμένοι εδώ και δύο χρόνια και εκτός αγορών και εξαρτώμαστε από τα πρόσκαιρα και έκτακτα και υπό όρους δανεικά για να ζήσουμε; Ας βρίσουμε τους όρους! Ας κάνουμε θέμα το αν μας αρέσουν οι όροι! Ας ρίξουμε το φταίξιμο για όλα σ’ αυτούς του τους έθεσαν: Ποιοι είστε, κύριοι, που θέλετε και όρους για να μας δώσετε λεφτά; Ποιοι νομίζετε ότι είμαστε εμείς; Αυτά ας πούμε.

Ας συζητήσουμε μήπως να υιοθετήσουμε τον κομμουνισμό.

Ας υποσχεθούμε προσλήψεις και κρατικοποιήσεις, γιατί αυτό λείπει, περισσότερο κράτος.

Ας ασχοληθούμε επίσης και με το AIDS και με τους μετανάστες, γιατί όχι. Ας βρούμε κι άλλα θέματα που ήταν πρωτοφανή και επίκαιρα 20, 30 ή 70 χρόνια πριν, κι ας τα συζητήσουμε τώρα. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν λύναμε τίποτα εδώ.

Κι ας ξεκατινιαστούμε στα ίντερνετς κάθε φορά που αυτοί που δεν ψηφίζουν τα ίδια με εμάς κάνουν ή γράφουν οτιδήποτε.

Ας αποκαλέσουμε «κωλοτούμπα» όποιον τολμήσει να αναθεωρήσει λάθη, να επανεξετάσει θέσεις.

Ας τιμωρήσουμε όποιον δε γεννήθηκε με έτοιμες, αταλάντευτες, παγιωμένες θέσεις για τον κόσμο και το σύμπαν -και οι οποίες δεν είναι ολόιδιες με τις έτοιμες, αταλάντευτες, παγιωμένες δικές μας. Ας εξαντλήσουμε την πολιτική μας διορατικότητα σ’ αυτό.

Ας τσακωθούμε στο Facebook και το Twitter με όπλο την ειρωνεία.

Ας τσακωθούμε στην τηλεόραση με όπλο τα ντεσιμπέλ.

Αυτά κάνουμε μπροστά στην αναπόφευκτη, πια, καταστροφή. Κι έχουμε ακόμα είκοσι μέρες μέχρι τις εκλογές. Γεμάτες μίσος και χολή θα περάσουν.

Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι. Κακώς εκπλήσσομαι.

Μπροστά στο γκρεμό, εμείς δε διστάζουμε. Ποτέ δεν διστάζαμε.

Πηδάμε.

Πώς Έγινε Το Κούρεμα Του Ελληνικού Χρέους; Με 100 iPad

Διάβασε αυτό το συναρπαστικό άρθρο του CNN Money. Περιγράφει πώς η εταιρία που ανέλαβε το συντονισμό των διαπραγματεύσεων για το PSI κατάφερε να συντονίσει τα πολλά ενδιαφερόμενα μέρη: Δίνοντάς τους 100 iPads.

The Apple tablets, equipped with a custom-made debt-restructuring app, were handed out to the leadership team, including representatives from the Greek Finance Ministry, the Hellenic Exchange (the Greek equivalent of the NYSE), the Bank of Greece (their version of the Federal Reserve) and the three external banks that managed the deal, Deutsche Bank, HSBC and Lazard.

The idea was to give the participants a rich set of analytic tools and real-time, secure connections to both the global clearing systems and the back offices of banks around the world.

Λινξ 26: 10 Πράγματα Που Πρέπει Να Διαβάσεις Για Την Ελλάδα Σήμερα

Μέσα στον ορυμαγδό λαϊκισμού, θυμού και συναισθήματος, λίγη σκέψη. Να δέκα λινξ για την Ελληνική κρίση, για διάβασμα και μελέτη και προβληματισμό.

1) How a radical Greek rescue plan feel short – WSJ 

Ξεκινάμε με λίγη ιστορία. Πώς φτάσαμε ως εδώ, τι λάθη έγιναν, ποιος έκανε τι, από τη Wall Street Journal. Πλήρες, αναλυτικό, έγκυρο.

2) The Greek Run – The Economist

Μια καταγραφή της κατάστασης όπως είναι τώρα, σε πέντε αναλυτικά άρθρα (δες τα λινξ μέσα στο άρθρο)

3) 10 + 1 ερωτήσεις για ευρώ και μνημόνιο – Έθνος

Εδώ έχουμε μια ανάλυση της κατάστασης ετούτη τη στιγμή, η οποία είναι χρήσιμη σε γενικό επίπεδο. Γιατί στα ειδικά χωράει κάμποση συζήτηση (κι αυτοί οι «περισσότεροι οικονομολόγοι» που επικαλείται το άρθρο δεν προσδίδουν και πολλή εγκυρότητα, εδώ που τα λέμε), όπως ας πούμε το θέμα των δις που θα πάρουν οι ελληνικές τράπεζες (δώρο!) που είναι πολύ ενδιαφέρον από μόνο του, και πολύπλοκο.

4) Και ο θεός την 9η μέρα ήθελε να μοιράσει 18δις στους πιστούς του – techie chan

Να μια ανάλυση για τα δις που θα πάρουν οι ελληνικές τράπεζες (δώρο!) που υπογραμμίζει και το ρόλο του πρωθυπουργού Παπαδήμου στο θέμα. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

5) Έλεος πια με το μνημόνιο – greekdefaultwatch

Γιατί πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για το «μνημόνιο», τη λέξη-οδοστρωτήρα που έχει φέρει το δημόσιο διάλογο στο επίπεδο του πεζοδρομίου και η οποία, πια, δε σημαίνει τίποτα απολύτως.  Αντί, γι’ αυτό, θα έπρεπε να συζητάμε για άλλα πράγματα.

6) Η συνταγή της αποτυχίας – nikosmoraitakis.com

Μια σύγκριση της Ελληνικής κατάρρευσης με καθεστώτα τριτοκοσμικών χωρών από κάποιον που τα έχει ζήσει καταλήγει σε ένα ενδιαφέρον και πολύ ανησυχητικό συμπέρασμα.

7) Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 δεν είναι σαν το ΠΑΣΟΚ του 1981 – protagon

Αν και εκ πρώτης όψεως υπάρχουν σαφείς ομοιότητες του προεκλογικού λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ με τον παραδοσιακό κρατικό λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, ο Απόστολος Δοξιάδης επισημαίνει τις σημαντικές διαφορές.

Η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου με στόχο την ανάπτυξη – antonisantoniadis.wordpress.com

Έστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κερδάει και πάει με τσαμπουκά στην τρόικα να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο (που ισχυρίζεται ότι θα το καταργήσει εντελώς, αλλά έστω ότι μέχρι τη 18η Ιουνίου έχει επιστρέψει πιο κοντά στον πραγματικό κόσμο και πάει να διαπραγματευτεί). Πώς θα είναι η διαπραγμάτευση; Τι θα ειπωθεί; Να μια αρκετά ρεαλιστική καταγράφη. (έχω το cached link εδώ γιατί το blog αυτή τη στιγμή μοιάζει να είναι offline) 

9  Τελικά τι θέλεις, ρε Έλληνα; – tyxaios.blogspot.com

Κι επειδή αυτό το φορμά, κάτι σαν FAQ, είναι πιασάρικο, να άλλος ένας (συντομότερος) φανταστικός διάλογος ανάμεσα σε μια φωνή λογικής και σε έναν τυπικό Έλληνα «αγανακτισμένο».

10) Επενδύοντας σε φαντάσματα – το ελληνάκι

Σε μια περιγραφή συμπυκνωμένη και σύντομη, το πολιτικό κενό.

+1: τέλος, πιστεύω ότι καλό θα είναι να διαβάσεις και, με κάποιον τρόπο, να αποθηκεύσεις την αποχαιρετιστήρια επιστολή του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Κράτα τη και διάβασέ τη ξανά, ξερωγω, σε ένα χρόνο. Ή σε δύο. 

Η Χτεσινή Έκλειψη Ηλίου Σε 60 Δευτερόλεπτα

Φτιαγμένο με 700 υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες, από αυτόν. Περισσότερες φωτογραφίες, εδώ.

via

Αυτό Το Κοριτσάκι Καταγγέλει Το Τραπεζικό Σύστημα Καλύτερα Από Τον ΣΥΡΙΖΑ

Τη λένε Βικτόρια Γκραντ, είναι 12 χρονών, και καταλαβαίνει τα στραβά του χρηματοπιστωτικού συστήματος (του Καναδά, αλλά ισχύει για όλο τον Δυτικό κόσμο) καλύτερα από κάθε Λαφαζάνη και Στρατούλη. Βεβαίως, το εξαιρετικά πολύπλοκο θέμα που θίγει είναι ακριβώς έτσι: Εξαιρετικά πολύπλοκο. Και μερικά πράγματα δεν τα λέει πάρα πολύ σωστά. Αλλά είναι 12 χρονών, και μια γλύκα και, απ’ ό,τι λένε, δεν τα παπαγαλίζει, τα καταλαβαίνει πραγματικά αυτά που λέει, οπότε μπράβο της.

Διάβασε τα σχόλια στο Vimeo για περισσότερη ανάλυση.

Η Φωτογραφία Της Ημέρας

Οι ηγέτες των χωρών του G8 βλέποντας τον τελικό του Champions League, χτες. Και, εντάξει, ο Κάμερον πανηγυρίζει, ο Ομπάμα κάνει ότι συμμετέχει με βλέμμα «dafuq did I just see», η Μέρκελ μοιάζει σα να προσπαθεί να θυμηθεί αν έκλεισε το θερμοσίφωνα – ο Ολάντ όμως τί σκέφτεται, αφηρημένος;

Τα Βίντεα Της Παρασκευής

1) Ο σκηνοθέτης του «Battleship» βρίζει Ισραηλινό δημοσιογράφο που δεν πήγε στρατό

…αφού πρώτα εξηγήσει γιατί το Ισραήλ πρέπει να επιτεθεί άμεσα στο Ιράν. Σοβαρά τώρα.

via

2) Πώς άλλαξαν τα σύνορα της Ευρώπης από το 1000 μέχρι το 2003

3) Μια πολύ περίεργη μέδουσα

via

4) Όταν σβήστηκε το Toy Story 2 από το σκληρό δίσκο της Pixar – αληθινή ιστορία

5) Και τώρα, timelapse, φύση, αστέρια, ομορφιά

Λινξ 25: Ένα Διάλειμμα Για Διάβασμα

Να πέντε ωραία πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με εκλογές, δραχμή, αυτοκτονία και όλεθρο, έτσι για να ξεσκάσει λίγο το μυαλό.

1) Η θλιβερή ιστορία του Flickr: Πώς το Yahoo! το κατέστρεψε

Εγώ το χρησιμοποιώ ακόμα το Flickr, αλλά μου μοιάζει και εμένα παρατημένο, μια υπηρεσία η οποία θα έπρεπε να βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση σήμερα, 2012. Ευθύνη γι’ αυτή την κατάντια έχει το Yahoo! που αγόρασε την υπηρεσία το 2005 και έκτοτε την έχει αφήσει να μαραζώνει. Το κείμενο αυτό περιγράφει όλο το ιστορικό.

Because Flickr wasn’t as profitable as some of the other bigger properties, like Yahoo Mail or Yahoo Sports, it wasn’t given the resources that were dedicated to other products. That meant it had to spend its resources on integration, rather than innovation. Which made it harder to attract new users, which meant it couldn’t make as much money, which meant (full circle) it didn’t get more resources. And so it goes.

2) Το μεγαλύτερο επιστημονικό πείραμα στην ιστορία 

Υπάρχει ένα πείραμα που εκτυλίσσεται στην Αυστραλία από το 1927, ογδόντα πέντε χρόνια δηλαδή, δεν σου κάνω πλάκα. Το πείραμα αυτό προσπαθεί να αποδείξει ότι ένα ρετσίνι είναι υγρό και όχι στερεό, και για να το αποδείξει αυτό μια ποσότητα του ρετσινιού έχει τοποθετηθεί σε χωνί σε θερμοκρασία δωματίου, και αφήνεται, ως υγρό, να στάξει. Από το 1927 έχουν στάξει οκτώ σταγόνες. Ο ερευνητής που ξεκίνησε το πείραμα έχει πεθάνει πια, αλλά ο συνεχιστής του αντέχει: Στη θητεία του έχουν πέσει πέντε σταγόνες, αλλά αυτός δεν έχει προλάβει να δει καμία. Η προηγούμενη έπεσε πριν από δώδεκα χρόνια. Όπου να ΄ναι πέφτει και η επόμενη. Διάβασε περισσότερα εδώ.

3) Η ιστορία του Buzzfeed 

Πρόκειται για ένα site που παράγει viral posts -οπωσδήποτε έχεις πετύχει μερικά- και το κάνει βασισμένο σε αρχές της κοινωνιολογίας. Είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα της στροφής του content από τις μηχανές αναζήτησης προς τα social media.

…mass media messages don’t shape personal opinion directly, but tend to work through the activity of key intermediaries—people who exist in every social and economic group and exert a disproportionate amount of influence in disseminating messages to friends, co-workers, relatives, and neighbors. Katz and Lazarsfeld named this model the “two-step flow of communication” and called the key information diffusers “opinion leaders.” Peretti calls them “Supersharers.” The Supersharer “is someone who has a high activity level,” says Peretti. “They see stuff, share it, and pass it around. They think of themselves as the disseminators of content, and they’re not in the media business.”

4) Η κατάρα του New Yorker 

Γιατί όταν το καλό περιοδικό γράφει μια αγιογραφία για έναν σταρ, αυτός αμέσως μετά γνωρίζει μια μεγάλη επαγγελματική αποτυχία.

Since the beginning of 2010, the magazine has published eight features on artists best known for their work in film. Two are profiles of Clint Eastwood and Jane Fonda that are basically career retrospectives. Of the remaining six, five of their subjects — Steve Carell, Guillermo del Toro, Anna Faris, John Lasseter and Andrew Stanton  — experienced significant professional reversals soon after the articles appeared.

5) Ένα διήγημα φαντασίας από το Νιλ Γκέιμαν

Και τώρα, κάτι εντελώς διαφορετικό. Μια ιστορία του Νιλ Γκέιμαν, να τη βάλεις στον αγαπημένο σου reader και να τη διαβάσεις με την ησυχία σου. Πολύ ωραία.

Μετεκλογική Σύγχυση ΙΙ: Προεκλογική Σύγχυση

Εκλογές πάλι, λοιπόν. Θαυμάσια! Γιατί στεναχωριέσαι. Ωραίο πράγμα δεν είναι η δημοκρατία; Ειδικά η ελεύθερη που έχουμε εδώ, που απεικονίζει τόσο κρυστάλλινα τη βούληση του λαού;

Μακάρι να κάναμε εκλογές κάθε μήνα. Ή, γιατί όχι: Κάθε εβδομάδα. Κάθε μέρα. Αμεσοδημοκρατία δε θέλει η παλαβή αριστέρα; Εκλογές κάθε ώρα, θα ψηφίζουμε στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ, σαν το ΚΙΝΟ, μαζί με τους υπόλοιπους ανέργους.

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, τις οποίες κάναμε επειδή ο Αντώνης o Σαμαράς ήθελε πάρα πάρα πάρα πολύ να γίνει πρωθυπουργός, η χώρα οδηγείται σε νέες εκλογές επειδή ο Αλέξης o Τσίπρας θέλει το 16.8% να το κάνει, ξερωγώ, 25%, που είναι πιο ωραίο νούμερο. Αυτό είναι καλό! Αυτό είναι θαυμάσιο! Η φωνή του λαού μας, των συνανθρώπων μας που οδηγούν τα ταξί μας και τα τρόλει και μας σερβίρουν τον καφέ και μας διδάσκουν τα παιδιά μας, αυτή που ακούστηκε πεντακάθαρα και ελεύθερα στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, θα ακουστεί ξανά.

Πολύς κόσμος ανησυχεί, βεβαίως. Πολύς κόσμος φρίττει με την ιδέα των 21 Ναζί στη Βουλή. Πολύς κόσμος βλέπει τα θέματα πάνω στα οποία κουβεντιάζουν και προτείνουν και διαπραγματεύονται οι πολιτικοί αρχηγοί αυτή την ώρα (αν θα κάνουμε επιτροπή ελέγχου του χρέους, αν θα αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο, ποιος θα γίνει υπουργός άμυνας) και κάπως φρικάρουν, καθώς η χώρα μας είναι πτωχευμένη εδώ και δύο χρόνια και, ας πούμε, έχει μερικά κάπως πιο πιεστικά θέματα άλυτα, όπως πχ να βρει λεφτά για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις τον Ιούνιο και, ίσως, αν γίνεται, όποτε είναι εύκαιρο, να πληρώσει και κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει σε Έλληνες πολίτες και επιχειρήσεις. «Πολύς κόσμος», γράφω. Ε, όχι και πάρα πολύς κόσμος.

Γιατί την προηγούμενη Κυριακή, είπαμε, μετρηθήκαμε. Είδαμε ποιος είναι ποιος*, ποιοι είμαστε εμείς, πόσοι είναι «σαν εμάς» (όποιοι κι αν είμαστε «εμείς», τρομάρα μας), τι ενδιαφέρει τον κόσμο, τι κρίνει ο πραγματικός Ελληνικός λαός πως είναι σημαντικό και σωστό. Το είδαμε. Καταλάβαμε.

Δεν ξέρω εσύ τι συμπεράσματα έβγαλες από τις εκλογές και, κυρίως, από όσα μεσολάβησαν έκτοτε, εγώ έβγαλα το εξής: Τελειώσαμε. Πιθανότατα θα τελειώναμε ούτως ή άλλως, πιθανότατα τίποτα δεν μπορούσε να αποσοβήσει το τέλος. Ίσως κάποια απλά και λογικά και αυτονόητα πράγματα θα μπορούσαν να το καθηστερήσουν, αλλά κοίτα: Αυτοί είμαστε. Δεν είμαστε λογικοί. Αν ήμασταν, αυτά τα αυτονόητα θα τα είχαμε κάνει εδώ και δεκαετίες. Όχι, εμείς θα ψηφίζουμε τους Ναζί και όποιον μας τάζει τα ψέματα που ακούγονται ωραία, και θα κοιτάμε τις γραμμές που αφήνουν πίσω τα αεροπλάνα και θα νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν.

Και αυτό είναι καλό. Αυτό είναι θαυμάσιο. Η βούληση του λαού είναι που έχει σημασία. Πρέπει να γίνεται ακριβώς αυτό που θέλει ο λαός. Δεν το λέω ειρωνικά.

Έτσι, απ’ ό,τι φαίνεται, στις επερχόμενες εκλογές πρώτο κόμμα θα είναι αυτό που λέει ότι «λεφτά υπάρχουν» (οι καταθέσεις σου) και ότι θα βάλει πιο πολλούς φόρους.

Αξίζει να διαβάσεις το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι συναρπαστικό ανάγνωσμα. Διάβασέ το όλο. (το ανέβασα σε σελίδα αυτού του site καθώς την ώρα τούτη το site του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει πέσει)

(Μια περίληψη: Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ότι θέλει να γίνει κυβέρνηση για να προσλάβει εκατό χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις (του δημοσίου, φυσικά, άλλωστε τότε μόνο δημόσιο θα υπάρχει) σε προ-Μνημονίου επίπεδα και γενικά να επιστρέψει τη ζωή στο 2008 χωρίς καμία απολύτως συνέπεια εκτός από το ότι οι καταθέσεις των πολιτών θα ανήκουν στο κράτος και θα τις διαχειρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θα φορολογηθούν οι Έλληνες που δηλώνουν πάνω από μισό εκατομμύριο έσοδα (που νομίζω είναι δώδεκα-δεκαπέντε άτομα;) με φόρο 75% (νούμερο copy/paste από το πρόγραμμα του Φρανσουά Ολάντ) και, κυρίως (γιατί, μην κοροϊδευόμαστε, αυτά τα οικονομικά δεν ενδιαφέρουν πραγματικά κανέναν στην Κουμουνδούρου, γι’ αυτό είναι τόσο παλαβά, γι’ αυτό είναι ένα κόμμα με οικονομικό πρόγραμμα χωρίς σχεδόν καθόλου νούμερα) θα κάνει πραγματικότητα το όνειρο που θέλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται η σπίθα που θα ξεκινήσει μια σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ευρώπη η οποία τότε θα μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών» και οι λαοί θα ζουν πλουσιοπάροχα και ευτυχισμένοι, στο μοντέλο της ευτυχίας που έχει στο μυαλό της κάθε παλαβή συνιστώσα (δεν είναι όλα ίδια) και όλοι θα είμαστε χαρούμενοι και χορτάτοι, καθώς θα τρώμε αλληλεγγύη).

Αυτό το υπό άλλες συνθήκες ξεκαρδιστικό κείμενο περιγράφει μια κομμουνιστική στροφή της Ελληνικής οικονομίας η οποία είναι τόσο εκτός πραγματικότητας που την χλεύασε -ψύχραιμα, εύγλωττα και απόλυτα τεκμηριωμένα- ακόμα και η Αλέκα Παπαρήγα. Όταν μπορεί να σε χλευάσει λογικά και ψύχραιμα η Αλέκα Παπαρήγα, κάτι κάνεις πολύ λάθος.

Αυτά είναι πράγματα που όχι απλά δε γίνονται, δε λέγονται, αλλά κάποιοι τα λένε και είναι ακριβώς τα ψέματα που θέλει να ακούσει ο Έλληνας ψηφόρος. Γιατί εμείς εδώ δεν γουστάρουμε την αλήθεια, δεν μας ενδιαφέρει. Αν μας ενδιέφερε, θα καταλαβαίναμε τόσα χρόνια ότι το πελατειακό κράτος που συντηρούσαμε θα έτρωγε τελικά όλα τα δανεικά και θα μας άφηνε ως πολιτικό προσωπικό ένα μάτσο ανίκανους και λαμόγια. Δε μας ενδιέφερε. Πιο πολύ μας απασχολούσε να μας διορίσουν την ανιψούλα και να πάρουμε επίδομα τυφλού, παρά η οικονομία της χώρας και η αξιοκρατία της κοινωνίας και τέτοια κουραφέξαλα. Έτσι τώρα θα ψηφίσουμε το συνονθύλευμα συνιστωσών ΣΥΡΙΖΑ, τον αγαπημένο της Αυριανής Αλέξη Τσίπρα, που λέει ότι όλα αυτά που ξέραμε μπορούμε να συνεχίσουμε να τα έχουμε για πάντα, δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, μόνο να φορολογήσουμε τους κακούς πλούσιους και να τρίξουμε τα δόντια στη Μέρκελ.

"Tsipras is like a guy standing in your living room threatening to blow his own brains out unless you pay him money" geor.gr/JfRpCh

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) May 14, 2012

Εκτός από αυτά τα παραμύθια, βέβαια, δεν θα γίνουν πραγματικότητα οι μεταρρυθμίσεις που ονειρεύεται ο κάθε Στέφανος Μάνος, ή εκείνη η χούφτα λογικών ανθρώπων που είναι μπλεγμένοι σε ένα παράλογη πολιτική vichyssoise, ή οι δυο χούφτες ξεχασμένοι πολιτικοί που προσπάθησαν κάποτε να τις κάνουν και γι’ αυτό τους έφαγε η μαρμάγκα. Δε θα γίνουν ποτέ. Ο Ελληνικός λαός δεν τις θέλει. Δεν ξέρει τι είναι, για ποιο λόγο χρειάζονται, τι θα γίνει αν εφαρμοστούν, και δεν τον νοιάζει και πολύ να μάθει – πιο πολύ τον νοιάζουν οι γραμμούλες των αεροπλάνων στον ουρανό. Το έδειξε στις κάλπες, ξεκάθαρα και τελεσίδικα.

Επίσης δεν πρόκειται να «βγούμε απ’ το Μνημόνιο αλλά να μείνουμε στο Ευρώ» ή ό,τι άλλο ζητάνε αυτοί που προτιμάνε να παίρνουν μια λέξη («μνημόνιο») να της δίνουν την έννοια που θέλουν, να τη χρίζουν κάτι αόριστο και ξενόφερτο και κακό, σας το AIDS ας πούμε, και να καταφέρονται εναντίον του για να μοιάζουν πατριώτες και τσαμπουκάδες στο κοινό που κοιτάζει τις γραμμές στον ουρανό.

Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει. Θα πάμε πάλι στις εκλογές, πάντα στις εκλογές, ελεύθεροι, αγανακτισμένοι, άσχετοι και θυμωμένοι, και θα ψηφίσουμε όποιον περιγράφει πιο όμορφα την επόμενη ημέρα, χωρίς να μας νοιάζει πώς θα φτάσουμε εκεί, αν είναι εφικτό, αν θα υπάρξει επόμενη μέρα γι’ αυτή τη χώρα, καν.

Και εν τω μεταξύ πράγματα θα γίνονται, αναπόφευκτα, χωρίς εμάς, γιατί εμείς τα αγνοούμε, δεν τα καταλαβαίνουμε και δεν θέλουμε να τα καταλάβουμε. Η πραγματικότητα θα έρθει, αμείλικτη, και θα μας καταπλακώσει με το χειρότερό μας εφιάλτη, τις συνέπειες, κι εμείς θα εξακολουθούμε να θυμώνουμε, αιώνια αθώοι, για πάντα θύματα, εφευρίσκοντας διαρκώς νέους εχθρούς, τράγους αποδιοπομπαίους, πρόσκαιρους ήρωες και βολικούς ψεύτες, μέχρι που οι συνέπειες θα γίνουν τόσο πολλές και μεγάλες και βαριές που θα μας συνθλίψουν, θα μας εξαφανίσουν, θα μας εγκλωβίσουν στην ακινησία και το μηδέν και θα μας κρύψουν τον ουρανό και θα ‘ναι κρίμα:

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι ήταν αυτές οι γραμμές.

Όλα όσα έχω γράψει για την Ελληνική Κρίση εδώ.

* Ας ρίξουμε μια ματιά στην έρευνα της Public Issue που εμβαθύνει λίγο στο αποτέλεσμα των εκλογών. Μερικά επιλεγμένα αποτελέσματα:

Τρίτο κόμμα για τους 18-24 (πίσω από ΣΥΡΙΖΑ και «Λοιποί»): Χρυσή Αυγή (14%)

Τέταρτο κόμμα για τους 18-24: ΚΚΕ (11%)

Ποσοστό ΑΝΕΞ.ΕΛ. + ΧΑ + ΚΚΕ + ΛΑΟΣ για τους 18-24: 40%

Ποσοστό ΑΝΕΞ.ΕΛ. + ΧΑ + ΚΚΕ + ΛΑΟΣ για τους 25-34: 39%

Ποσοστό ΝΔ+ΠΑΣΟΚ για τους 65+: 58%

Ποσοστό ΝΔ+ΠΑΣΟΚ για τους έχοντες κατώτερη εκπαίδευση: 51%

Ποσοστό ψηφοφόρων που χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους «αριστερό» και ψήφισαν Χρυσή Αυγή: 2%

Ποσοστό ψηφοφόρων που χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους «κεντρώο» και ψήφισαν Χρυσή Αυγή: 5%

Δεύτερο κόμμα στους ψηφοφόρους που ψήφιζαν πρώτη φορά, πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ: Χρυσή Αυγή (22%)

Και έχει κι άλλα ενδιαφέροντα η λίστα, αξίζει να την κοιτάξεις.

 

Έξι Γενιές Σε Μια Φωτογραφία

Αυτή η φωτογραφία δείχνει έξι κόρες, πέντε μαμάδες, τέσσερις γιαγιάδες, ένα βρέφος και έναν άνθρωπο 111 ετών. Δεν θα ήταν ένα εφικτό αν ένα δεκαεξάχρονο παιδάκι (δεξιά στην εικόνα) δεν γεννούσε το μωράκι που φαίνεται, αλλά είναι εντυπωσιακό όπως και να το κάνεις. Όλη η ιστορία εδώ. Περισσότερες φωτογραφίες της οικογένειας εδώ.