Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 101
June 15, 2012
Τα Βελανίδια Της Τζιάς
Αν παρακολούθησες το πρόσφατο TEDxThessaloniki, πιθανότατα θυμάσαι την ιστορία της Μάρσι Μάγιερ από τη Τζιά, η οποία έχει έρθει από την Αμερική κι έχει εγκασταθεί στο νησί και μαζεύει και εκμεταλλεύεται βελανίδια, ναι, βελανίδια, ήξερες εσύ ότι τα βελανίδια βγάζουν ωραίο αλεύρι και έχουν και ένα σωρό άλλες χρήσεις στη βυρσοδεψία και αλλού; Ούτε εγώ.
Η Μάρσι αγόρασε έναν αποφλοιωτή για να επεξεργάζεται τα βελανίδια της με crowdfunding στο Kickstarter, και τώρα έχει ξεκινήσει μια καινούρια καμπάνια για να πάρει διάφορα άλλα πράγματα και να μεγαλώσει την παραγωγή της. Δες το σχετικό βίντεο:
Και δες και την ομιλία της στο TEDxThessaloniki:
Βελανίδια!
June 14, 2012
Οι 6 Εταιρίες Που Ελέγχουν Το 90% Των Αμερικάνικων Media
Το παρακάτω infographic (αυτουνού) δείχνει γλαφυρά τη συγκέντρωση της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας στα χέρια μιας χούφτας πολύ μεγάλων εταιριών. Αυτό (και όχι μόνο στα media -σε όλες τις αγορές) δεν είναι ποτέ καλό πράγμα.
Source: Frugal dad
Λινξ 34: Ακόμα 7 Πράγματα Που Πρέπει Να Διαβάσεις Για Την Ελληνική Κρίση
1) Γιατί δεν αδειάζουν τα ΑΤΜ;
Αφού, όπως λένε, οι Έλληνες τραβάνε τα λεφτά τους από τις τράπεζες επειδή φοβούνται το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, τότε πώς οι τράπεζες έχουν ακόμα ρευστό; Η απάντηση είναι ότι οι τράπεζες έχουν όσο ρευστό θέλουν λόγω του τρόπου με τον οποίο εκταμιεύονται τα λεφτά στην Ευρωζώνη. Γι’ αυτό το λόγο ένα bank run σε μια χώρα του ευρώ είναι πιο δύσκολο να συμβεί. Αυτό, κι άλλα ωραία, στο αναλυτικότατο άρθρο του BBC.
2) Εν τω μεταξύ, στη φίλη συμπτωχευμένη Αργεντινή
…ξαφνικά αυξήθηκε η τιμή του Bic Mac κατά 26%. Η αιτία είναι κωμικοτραγική, εντάξει.
…the government of Argentina has been playing some games with the official inflation statistics. As part of that, they also leaned on McDonald’s to avoid hiking the price of the Big Mac so as to prevent Argentina’s real inflation rate from showing up in the Economist’s whimiscal-but-widely-known Big Mac Index of purchasing power parity. The result of this is that Big Macs were very cheap relative to other McDonalds items…
3) Τι πρέπει να κάνει η ευρωζώνη για να σωθεί το νόμισμα;
Σ’ αυτό εδώ το άρθρο αναφέρεται το ενδιαφέρον προηγούμενο του δολαρίου, της πτώχευσης οκτώ πολιτειών το 1840 και της πολύ αργής και σταδιακής εξέλιξης εκείνης της πετυχημένης νομισματικής ένωσης. Όχι, ότι μας αφορά, αλλά οι υπόλοιποι της ευρωζώνης μπορεί να έχουν κάτι να μάθουν από αυτό.
The Eurozone is a ‘baby union’, facing its first painful maturing crisis. Eurozone countries attempted to ignore the learning process of the US and other unions, at their own peril. The crisis forces the emerging euro to move fast on the learning curve. The process is quite painful, as has been the learning process of the US.
4) Μια σύνοψη της προεκλογικής αφασίας
Το κράτος χρωστάει ήδη 6,3 δισ. στους ιδιώτες. Αυτά είναι βέβαια μέρος της δανειακής σύμβασης, αντιστοιχούν σε 3% του ΑΕΠ και θα τονώσουν άμεσα την οικονομία το καλοκαίρι. Αλλά τη δανειακή σύμβαση θα την έχουμε ήδη ακυρώσει. Και έτσι θα μειώσουμε ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα στον ιδιωτικό τομέα και την ικανότητά του να πληρώσει μισθούς και να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.
5) 10 Ελληνικοί Μύθοι
Εν τω μεταξύ, η κοινή λογική εξακολουθεί να προσπαθεί να ακουστεί, ανώφελα. Χαρά στο κουράγιο της, τι να πω.
Το μνημόνιο είναι η μεγάλη απάτη του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μια προπαγανδιστική κατασκευή. Υπάρχει μόνο έλλειμμα. Που για να το αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε αύξηση εσόδων και μείωση εξόδων. Δυσάρεστα πράγματα, δηλαδή. Που κανείς δεν θέλει να τα πει και πολύ περισσότερο να τα κάνει.
6) Παράλληλα, και κάποιοι άλλοι ακόμα παλεύουν
Μια καταγραφή προσπαθειών από ΜΚΟ και άλλες ιδιωτικές πρωτοβουλίες να γίνουν ενδιαφέροντα και δημιουργικά πράγματα στη χώρα. Είναι αξιέπαινες όλες, αλλά βεβαίως τραγικά λίγες. Αυτό είναι το πρόβλημα, άλλωστε.
7) Η περίληψη του κινδύνου
από τον Economist (και το υπόλοιπο αφιέρωμα χρήσιμο, πάτα διπλανά λινξ)
Any negotiations between Mr Tsipras and Greece’s creditors may in any case be short-circuited. Greece’s bank run could turn into a sprint after the election, making the country ever more reliant on the ECB for emergency funding. If the condition for further support is compliance with the terms of the bail-out, then it may be Mr Tsipras who blinks after all. If he doesn’t, then Greece could indeed leave the euro in a rush after the election.
June 13, 2012
Τα Βιβλία Του Τόμας Πίντσον Σε E-Book
Να, ένας σπουδαίος συγγραφέας επιτέλους δέχεται τα βιβλία του να πουληθούν και σε μορφή άλλη από τη χάρτινη. Σου προτείνω να ξεκινήσεις από το «Inherent Vice«, που είναι το πιο εύπεπτο, και μετά να προχωρήσεις στο «V«. Αν τα καταφέρεις και κολλήσεις το μικρόβιο, μπορείς να προχωρήσεις στη χαρντκορίλα: Το «Gravity’s Rainbow«.
Thomas Pynchon. The Complete Collection. from CHIPS on Vimeo.
Η Χαμένη Τιμή Του Συμβιβασμού
Οι Έλληνες πολιτικοί, όπως και οι Έλληνες πολίτες, νομίζουν ότι στη δουλειά τους ή τη ζωή τους ο στόχος είναι να κάνουν αυτό που θέλουν. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Δεν είναι έτσι η ζωή. Κανείς ποτέ δεν κάνει ό,τι θέλει.
Εμείς εδώ σ’ αυτή τη χώρα είμαστε λίγο παραπάνω ξεροκέφαλοι και ξερόλες, λιγότερο πειθήνιοι από τα κοτόπουλα τους ξένους που έτρωγαν βελανίδια, ε, και λίγο λιγότερο ρεαλιστές. Δεν συνεργαζόμαστε πάρα πολύ καλά σε ομάδες, νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα και ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι ο καλύτερος από όλους και ξέρει τι πρέπει να γίνει και πώς να το κάνουμε. Αυτή η μενταλιτέ δεν έχει μόνο κακά, αλλά έχει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα: Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε εύκολα την ιδέα του συμβιβασμού. Μας κάθεται βαριά.
Ο συμβιβασμός, όπως ξέρει κάθε παντρεμένος, είναι η αποδοχή της αλήθειας ότι δεν θα περάσει ποτέ το δικό σου. Κάθε απόφαση σε τούτη τη Γη που αφορά περισσότερους από έναν ανθρώπους είναι συνήθως μια συνισταμένη. Και στην πολιτική, όπου διασταυρώνονται απόψεις πολυποίκιλες πάνω σε θέματα πολύπλοκα, κάθε απόφαση είναι ένας συμβιβασμός. Ποτέ κανένας πολιτικός στη Γη -εκτός από τους πολύ απολυταρχικούς δικτάτορες, και μόνο τους βραχύβιους και βλάκες- δε βλέπει να περνάει πάντα/μόνο το δικό του. Με διαπραγματεύσεις και παραχωρήσεις και ανταλλαγές και συμφωνίες προσπαθεί να φτάσει σε ένα αποτέλεσμα που σε γενικές γραμμές να πλησιάζει σ’ αυτά που έχει στο μυαλό του, αλλά ξέρει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσει κοντά. Ποτέ δεν θα το πετύχει ακριβώς. Έτσι διεξάγεται η πολιτική παντού, έτσι γίνονται και οι γάμοι.
Αλλά εδώ, α, εδώ. Εδώ για σαράντα χρόνια είχαμε δύο πολιτικούς συνασπισμούς οι οποίοι διατηρούσαν τη συνοχή τους χάρη σε ένα πράγμα: Τα λεφτά του κράτους, τα οποία διαχειρίζονταν για να αγοράζουν ψηφοφόρους που θα στήριζαν την ύπαρξή τους για να χρησιμοποιούν τα λεφτά του κράτους για να αγοράζουν ψηφοφόρους που θα στηρίζουν την ύπαρξή τους και ούτο καθεξής ad nauseam, ή έστω μέχρι που τελείωσαν τα λεφτά, δηλαδή ο συνεκτικός ιστός, και έτσι οι δύο πολιτικοί συνασπισμοί έχασαν το 60% της δύναμής τους μέσα σε τρία χρόνια. Παρ’ όλο που το χρήμα (από την ΕΕ και τους δανειστές μας) εξασφάλιζε τη σταθερότητα του πολιτικού διπόλου, όμως, η ανάγκη για συμβιβασμούς ήταν προφανής στην ίδια τη διεξαγωγή της πολιτικής. Κι εκεί κάθε συζήτηση και κάθε διαπραγμάτευση γινόταν ανάμεσα σε τοίχους. Όλοι είχαν πάντα δίκιο, κανένας δεν μπορούσε να δεχτεί ότι το τελικό αποτέλεσμα μιας διαβούλευσης θα είναι διαφορετικό από τη γνώμη του, και το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ήταν το εξής: Δεν γινόταν ποτέ τίποτα. Ασφαλιστικά, εργασιακά, παιδεία, δημόσια διοίκηση, τίποτα δεν φτιάχτηκε γιατί κανένας δεν ήθελε ποτέ να συμβιβαστεί. Χωρίς την ικανότητα και τη βούληση να συμβιβαστούν, οι Έλληνες πολιτικοί και η ελληνική κοινωνία (τα συνδικάτα, οι κοινωνικοί φορείς, ταμεία, κλάδοι) δεν υλοποίησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια σχεδόν καμία από τις απαραίτητες και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις. Έτσι αυτή τη στιγμή έχουμε ένα κράτος που λειτουργεί με τα δεδομένα της δεκαετίας του ’60.
Σήμερα που τελείωσαν τα λεφτά και το σαθρό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ τελείωσε μαζί τους, μόνο ένα πράγμα μένει: Συμβιβασμοί. Αλλεπάληλοι συμβιβασμοί σε όλα τα θέματα για να επιτευχθεί το προφανές: Να λυθούν τα θέματα. Αλλά αυτό δεν μοιάζει εφικτό.
Ακόμα και τώρα είναι σαφές: Κανένας δεν δηλώνει πρόθυμος να συμβιβαστεί. Όποιος το δηλώνει, το δηλώνει σαν θυσία, λες και το κάνει με το ζόρι, λες και ο συμβιβασμός δεν είναι αυτονόητο κομμάτι της πολιτικής. Όλοι νομίζουν ότι αν συμβιβαστούν, έχασαν. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το στόχο (να γίνουν πράγματα), όλοι ενδιαφέρονται να κάνουν αυτό που θέλουν.
Και βέβαια αυτή η μενταλιτέ υπάρχει ατόφια στα μυαλά όλων μας. Κοίτα το ΛΑΟΣ που συμβιβάστηκε και συμμετείχε σε μια συλλογική κυβέρνηση παρ’ όλο που δεν ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε: Καταποντίστηκε, αφανίστηκε ολοκληρωτικά. Αν ένας πολιτικός τολμήσει να αλλάξει γνώμη, «κωλοτούμπα» τονε λένε όλοι. Λες και όλοι πρέπει να βγαίνουν από τις μάνες τους με έτοιμες, παγιωμένες αντιλήψεις, ένα δίκιο αιώνιο το οποίο δεν επιτρέπεται να το αλλάξουν με τίποτα.
Είναι λανθασμένη προσέγγιση αυτή.
Εξάλλου, το μόρφωμα που αποκαλούσαμε παλαβή αριστερά μέχρι πριν από σαράντα μέρες, τώρα είναι φαβορί για νίκη στις εκλογές. Θα κληθεί, πιθανότατα, να σχηματίσει κυβέρνηση. Αυτό το 17% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ το Μάιο οι συνιστώσες του δεν θεωρούν πως είναι καλή μαγιά για να περάσουν κάποιες από τις θέσεις τους στο πολιτικό σκηνικό αυτή την κρίσιμη εποχή – θεωρούν πως είναι αρκετή μαγιά για να περάσουν όλες τις θέσεις τους. Δεν θέλουν να διαπραγματευτούν ούτε με Έλληνες ούτε με ξένους. Από όσα λένε, απορρίπτουν το ίδιο πράγμα που απέρριπταν σαράντα χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με τα γνωστά αποτελέσματα: Κάθε συμβιβασμό.
Κι αυτό είναι πολύ ανησυχητικό, τη στιγμή που ακόμα και πιστά μέλη του παλιού ΣΥΡΙΖΑ του 5%, ιδεολόγοι κανονικοί, ελπίζουν ότι μετά τις εκλογές το κόμμα τους θα κάνει κάποιες πολύ συγκεκριμένες κωλοτούμπες, αλλιώς θα έχουμε πολύ κακά ξεμπερδέματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την προεκλογική περίοδο μου θυμίζει από πολλές απόψεις κάτι συνδικαλιστές φοιτητές (τρόπος του λέγειν) στο Πανεπιστήμιο που στις συνελεύσεις, όπου συζητούσαμε και ψηφίζαμε τα φλέγοντα θέματα της σχολής όπως το Παλαιστινιακό, φώναζαν, στα σοβαρά, το τσιτάτο του Μάη του ’68 «είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο».
Έτσι έλεγαν, τέλη της δεκαετίας του ενενήντα, δεν κάνω πλάκα.
Αναρωτιέμαι τι να έκαναν όλοι αυτοί όταν παντρεύτηκαν. Πρέπει να έπαθαν μεγάλο σοκ.
Λινξ 33: 7 Πράγματα Που Πρέπει Να Διαβάσεις Για Τα Media
Καθώς όλες οι κατηγορίες περιεχομένου, από το γραπτό λόγο μέχρι τον κινηματογράφο κι από τη μουσική μέχρι την τηλεόραση, διαλύονται και επανασυντίθενται στο νέο ψηφιακό κόσμο (τι πομπώδης πρόταση!), εγώ δεν προλαβαίνω να μαζεύω λινξ. Να πληροφορίες, γνώμες και νέα από επτά διαφορετικές κατηγορίες περιεχομένου.
1) Περιοδικά!
Μετά το φιάσκο των «περιοδικών στο iPad», τι; -από τον Economist
It is time to recognize that there is a new mindset for digital magazines as shown by Flipboard and others, and it is not just porting over printed content with some multimedia add-ons and the ability to retweet and share. The future does not fit the containers of the past.
2) Διαφήμιση!
Όταν η διαφημιστική αγορά των ΗΠΑ λάτρευε και κανάκευε τον Χίτλερ -από το Boing Boing
The article then goes on to quote Hitler at length talking about something that Americans who worked in advertising at the time already believed: that the masses are morons who respond only to simple messages repeated thousands of times
3) Εφημερίδες!
Καθώς η συγκεκριμένη αγορά συνεχίζει την πορεία προς την αναπόφευκτη εξαφάνιση, ένα άρθρο που μελετάει την εναπομείνασα αξία σ’ αυτό που ήταν αυτό που λέμε «εφημερίδα» -από το Reuters
One reason an owner would want to extract a newspaper’s goodwill value before selling its physical assets – its real estate, presses, computers, trucks, paper, ink, etc. – is that traditionally, goodwill is where most of a newspaper’s value has resided.
4) Τηλεόραση!
Γιατί η ακατανόητη πολιτική του καλωδιακού καναλιού HBO έκανε το Game of Thrones το πιο δημοφιλές σίριαλ της σεζόν στα πειρατικά torrents, και τι σημαίνει αυτή για το μέλλον της τηλεόρασης -από το Bits των New York Times
5) Βιβλία!
Το ότι «παλιά ο κόσμος διάβαζε» είναι ένας μύθος που αναφέρεται σε μια παλιά, μικροσκοπική ελίτ του παρελθόντος. Το 1931, λέει, σε ολόκληρη την Αμερική υπήρχαν όλα κι όλα 500 βιβλιοπωλεία -από το Atlantic
Did some great books come out back then? Of course! But they were aimed only at the tiny percentage of the country that was visible to publishers of the time: sophisticated urban elites.
6) Μουσική!
Η μουσικός Αμάντα Πάλμερ μάζεψε 1,2 εκατομμύρια δολάρια από τους fans της στο Kickstarter για να φτιάξει μοναχή της τον επόμενο δίσκο της, χωρίς εταιρίες και μεσάζοντες. Γι΄αυτό το θρίαμβο του crowdfunding και της τέχνης, ένας απερίγραπτος τύπος, πρώην στέλεχος δισκογραφικής, είχε το εξής να σχολιάσει:
“Kurt Cobain wouldn’t have been hawking his Kickstarter campaign,”
Η απάντηση που του πρέπει, εδώ.
7) Blogs!
Τέλος, μερικά λόγια για το θέμα του syndication του online περιεχομένου, δηλαδή του να δίνεις το περιεχόμενό σου σε άλλα sites έναντι αμοιβής, ενώ ταυτόχρονα το διατηρείς και στα δικά σου. Έχει αρνητικά (SEO κυρίως), αλλά έχει και θετικά (λεφτά, κυρίως). Μια καλή ανάλυση -από το μπλογκ του Φήλιξ Σάλμον στο Reuters
…in many ways I like the idea that thousands of different publishers can spring up, putting together bespoke products for exactly the audience they want, with original bloggers and journalists around the world being paid hundreds of times per piece.
June 12, 2012
Τι Σημαίνει «Ύφεση»: Ένα Βίντεο
The Daily Show with Jon Stewart
Get More: Daily Show Full Episodes,Political Humor & Satire Blog,The Daily Show on Facebook
Εδώ οι κωμικοί του Daily Show εξηγούν τι σημαίνει «ύφεση» σε μια χώρα που ξέρει από ύφεση τόσο καλά που έχει δυο λέξεις με διαφορετικές σημασίες για να περιγράψει το φαινόμενο: ‘Αλλο «recession» (που έχουμε κι εμείς κι ένα σωρό άλλες χώρες στη Γη), κι άλλο «depression» (που έχουμε εμείς πιο πολύ απ’ όλες). Είναι δυόμισι λεπτά βιντεάκι, αλλά φυσικά η Ελλάδα έχει ειδική αναφορά, σπέσιαλ. Είμαστε, πλέον, παγκόσμιο πρότυπο, μοναδική περίπτωση.
Όλοι Μαζί Σε Μια Φυγόκεντρο Γυρνάμε
Και τώρα, επειδή δεν έχουμε περιγράψει αυτό που ζούμε με αρκετούς ευφάνταστους τρόπους, μια παρομοίωση.
Εδώ και πολλά χρόνια, κοιτάμε προς τα μέσα.
Γυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας
τόσο πολύ, και τόσο γρήγορα
που ζαλιζόμαστε κάπως, και βλέπουμε τα πράγματα θολά
Ξέρεις τι δύναμη αναπτύσσεται όταν κάτι στριφογυρίζει πολύ πολύ γρήγορα;
Σπρώχνει τα πάντα μακριά απ’ το κέντρο,
Κι όλα τείνουν να μαζευτούν στα άκρα.
Και στο κέντρο, που μένει ακίνητο, ψύχραιμο, και βλέπει καλύτερα τριγύρω;
Στο κέντρο δεν μένει τίποτα.
Κυρίες Και Κύριοι: Το «Φερνάντο Σάντος Facepalm»
Στην πρεμιέρα του Euro, κι αμέσως μετά το χαμένο πέναλτι του Γιώργου Καραγκούνη, ρώτησα:
Έπιασε κάποιος screengrab το facepalm του Σάντος;
— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) June 8, 2012
Λίγες ώρες μετά, ο αναγνώστης Μιχάλης παρέδωσε το άνωθι στο inbox μου. Εν’ όψει του σημερινού αγώνα και των άλλων, μεγαλύτερων μαχών που έρχονται, σας το παραδίδω για πάσα χρήση.
Ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί και πολύ.
